บทที่14 ทางที่ดีอย่าเล่นลูกไม้อะไรกับผม

กริ่งยังคงดังอยู่ต่อไป แต่นรมนกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอย่างนั้น ยัง คงนอนอยู่อย่างเกียจคร้าน ในใจเธอคิดว่าจะแก้เผ็ดเขมิกาเสีย หน่อย สุดท้ายหล่อนก็ต้องคลานเข่ามาหาเธอ

เมื่อคิดถึงตั้งแต่ต้น หลังจากที่เธอหนีตายไปเกิดใหม่ วันแรกที่เธอ ตื่นขึ้นมาและต้องเผชิญกับความอับอายบนอินเทอร์เน็ต ภาพถ่ายกับ ผู้ชายที่ดูน่าอับอายเหล่านั้น เสียงก่นด่าสาปแช่งของคนอื่นจนทำให้ เธอสูญเสียความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากำลัง ใจจากการที่เธอมีกานต์อยู่ บางทีเธอถึงเธอไม่ได้ตายในกองเพลิงนั้น ก็อาจจะตายเพราะว่าน้ำลายของคนอื่น เมื่อเธอได้ทำการตรวจสอบ เรื่องราวถึงที่สุดแล้วจึงได้รู้ว่า เรื่องทั้งหมดนี้เขมิกาเป็นคนทำขึ้น

ทำลายการแต่งงานของเธอ แอบมีลูกกับบุริศร์ และยังบังคับให้ เธอแบกคำครหาในเรื่องที่เธอไม่ได้ทำ ต่อให้เขมิกาต้องตายอีกหมื่น ครั้งหล่อนก็ไม่สามารถชดใช้ให้เธอได้หมด

ต้มกบในน้ำร้อนช่างน่าสนุกจริงๆเลยใช่ไหมล่ะ

คิดแล้วมุมปากนรมนก็ยกขึ้น แต่รอยยิ้มกลับไปไม่ปรากฏในแวว

ตา

บุริศร์กดกริ่งอยู่นาน ด้านในไม่มีความเคลื่อนไหวอันใด ทำให้ คนคิดว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ว่าเขาก็ยังไม่ถอดใจ ยังคงหมกมุ่นอยู่ เขาอยากจะเห็นนรมนที่บ้านของคมทิพย์ด้วยตาของตนเอง

เขาพยายามเคาะประตูต่ออยู่เป็นเวลาสิบกว่านาที จนในที่สุดนร มนก็พาตัวเองออกมา
บุริศร์ไม่อยากจะอ้อมค้อมกับนรมน เขาถามออกมาอย่างตรง ไปตรงมา สายตาที่แหลมคมนั้นจ้องเข้าไปในดวงตาของนรมน

แต่ก่อนนรมนกลัวการจ้องตาเขามากที่สุด ราวกับว่าเขาสามารถ มองผ่านทะลุหัวใจไปได้ หลังจากที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาห้าปี เธอก็ ยังคงขวยเขินอยู่ แต่เธอก็พยายามบังคับตัวเองให้สบตาบุริศร์

“ประธานบุริศร์คิดว่าดิฉันเป็นใครล่ะคะ”

รอยยิ้มเธอเหมือนกับดอกไม้ แววตาสดใส แต่เต็มไปด้วยความยั่ว

ยวน

ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่น บุริศร์คงหันหลังกลับโดยไม่ลังเล แต่ ว่านรมนที่ตรงหน้าทำให้เขารู้สึกสงสัย

บุริศร์ก้าวไปข้างหน้า และผลักนรมนติดกับฝาผนัง

“คุณนรมน ทางที่ดีอย่าเล่นลูกไม้อะไรกับผมดีกว่า ผมบุริศร์ไม่ ยอมให้ใครหน้าไหนมาปั่นหัวได้ง่ายๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณไม่ได้ตาย

ดีแน่”

เขาอยู่ใกล้ชิดเธอเช่นนี้ ใกล้จนสามารถได้กลิ่นลมหายใจของกัน และกัน นรมนกำมือทั้งคู่แน่น เธอยิ้มอย่างเบิกบานยิ่งกว่าเดิม

“ประธานบุริศร์ขู่ฉันอยู่หรอคะ หรือนี่เป็นวิธีการที่บริษัทฮัวยูกรุ ปจำกัดใช้เพื่อการยื้อคนไว้”

“นรมน คุณมีจุดประสงค์อะไรในการมาที่นี่ อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ ว่าที่นี่เกี่ยวข้องกับภรรยาของผมอย่างไร คุณกับหล่อนมีชื่อเดียวกัน และรู้จักคมทิพย์เหมือนกัน ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นรึ”

บุริศร์หายใจอย่างเร่งรีบ
ลมหายใจอันอบอุ่นของเขาพ่นลงใบหน้านรมน ทำให้นรมนรู้สึก ถึงความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อหน้าอกภายใต้เสื้อเชิ้ตของเขา

เขายังคงมีเสน่ห์เช่นเคย!

น่าเสียดายที่เป็นคนไม่มีหัวใจ

นัยน์ตาของนรมนประชิดกันและลงเสียงลงถาม “ภรรยาของประ ธานบุริศร์หรือ ใช่คุณเขมิกาคนนั้นรึเปล่า”

เธอเงยหน้าขึ้นมอง ไม่มีอารมณ์ใดในแววตา ใสบริสุทธิ์ราวกับ ธารน้ำแร่

ใจของบุริศร์สั่นสะท้าน

แววตาที่คุ้นชินคู่นี้ จะเป็นของใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่นรมน

แต่ว่าทำไมเธอไม่ยอมรับล่ะ

ทำไมใบหน้านี้กลับไม่อยู่ในความทรงจำของเขา

หรือเป็นเพราะว่าเพลิงไหม้

บุริศร์ยื่นแขนออกมาและดึงเสื้อผ้าของนรมนออก เขาดึงมันลง

โดยจิตใต้สำนึก

นรมนตกใจสุดขีด

“บุริศร์ คุณทำอะไรน่ะ ฉันเตือนคุณแล้วนะ ถ้ายังแตะต้องตัวฉันอีก ฉันจะแจ้งความ!”

เธอคว้าเสื้อตัวเองเอาไว้แน่น เหงื่อเย็นไหลออกมาจากมืออีกครั้ง

จะให้เขาทำอย่างนี้ไม่ได้!
แม่ว่าห้าปีก่อนเธอจะได้รับการทำศัลยกรรมแล้ว แต่ว่ารอยแผล ไฟไหม้บนร่างกายยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง

เธอคิดว่าบุริศร์คงจะสงสัยและต้องการตรวจสอบ แต่ไม่คิดว่าบุริ ศร์จะทำอะไรไม่เกรงใจเช่นนี้ อย่างไรเสียเธอก็เป็นสถาปนิกของ บริษัทHJกรุปจำกัดไม่ใช่หรือ

นัยน์ตาของนรมนสับสนวุ่นวาย นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของบุริศร์จึงหยุด

นิ่ง

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไร ที่จริงแล้วนี่ก็เป็นวัตถุประสงค์ของคุณไม่ ใช้รี”

ระหว่างที่พูด มือของบุริศร์ก็ออกแรงเล็กน้อย เขาออกท่าทางวิกล จริตอย่างไม่สนไม่แคร์ใคร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ