บทที่ 48 ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดเกี่ยวกับคุณ2

มองดูนรมนที่นอนราบบนเตียงคนป่วยตอนนี้ ขาขวา พันด้วยผ้าพันแผล เธอก็รู้สึกเกลียดจะแย่

ทำไงถึงจะไม่ระเบิดใส่เธอได้นะ?

นรมนไม่เห็นความโกรธเกรี้ยวและความไม่เต็มใจถูก ลบออกไปจากดวงตาของเขมิกาเลยสักนิด ดูแล้ว อุบัติเหตุครั้งนี้เธอคงมีส่วนเกี่ยวข้อง?

“คุณเขมิกามาได้ยังไงคะ? ”

นรมนยิ้มจอมปลอมขึ้นมา

แต่อย่างไรก็ดี เขมิกาพูดเสียงพึมพำด้วยท่าทางเยือก เย็นว่า ” อย่าเอากลอุบายของนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์มาใช้กับ ฉันนะ ฉันไม่หลงกลหรอก! แคทเธอรี ฉันขอเตือนเธอ ออกไปให้ห่างจากบุริศร์และบ้านของพวกเรา ฉันรู้ว่าเธอ เป็นนักวางแผนที่ถูกส่งมาจากประเทศอเมริกา ตอนนี้ บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดยังจำเป็นต้องมีเธอ แต่ถ้าเธอกล้า เอางานมาอ้างเพื่อยั่วยวนบุริศร์ละก็ เธอก็ทำผิดครั้งใหญ่ แล้วล่ะ ตระกูลโตเล็กยังมีฉันอยู่ เธออย่าคิดที่จะเอากล อุบายอะไรออกมาใช้! ” %3D

“ฉันไม่เข้าใจค่ะ ที่คุณเขมิกาพูดหมายถึงอะไรคะ? ” รอยยิ้มนรมนหายไปแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขมิกาเอาของในมือวางลงบนโต๊ะข้างๆห้อง

“เห็นมั้ย? ของเหล่านี้คือสิ่งที่บุริศร์ให้ฉันไปซื้อมาให้ เธอ แล้วยังบอกอีกว่าให้เธอไว้บำรุงร่างกาย แคทเธอรีกลอุบายที่เธอใช้ดึงดูดความสนใจครั้งนี้ไม่เลวเลย รู้ว่า ผู้ชายในเมืองใหญ่จะสงสารและอ่อนไหวให้กับความรัก ของผู้หญิง เลยแกล้งทำเป็นน่าสงสารอย่างงั้นหรอ? แต่ ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญนะ ฉัน เขมิกาก็ไม่ใช่คนที่ใจดีซะ ด้วย ให้ฉันไปซื้อยาบำรุงให้เธอด้วยตัวเอง เธอนี่กล้า มากนะ เธอไม่กลัวจะได้กินยาพิษงั้นหรอ? ”

“คุณเขมิกา นี่เป็นการข่มขู่นะคะ! ไม่รู้ว่าประธานบุรี ศร์รู้หรือไม่ว่าคุณเขมิกามีนิสัยแบบนี้”

“แคทเธอรี ฉันขอเตือนเธอว่าอย่าเอาบุริศร์มากดดันฉัน ฉันให้กำเนิดทายาทของตระกูลโตเล็กหนึ่งคน แค่เรื่องนี้ เรื่องเดียว ไม่ว่าฉันทำอะไร บุริศร์ก็ต้องทำเป็นตาบอด มองไม่เห็น เธอคิดว่าเธอซึ่งเป็นแค่นักวางแผนมีอะไรดีงั้น หรอ ภริยาคนก่อนของบุริศร์ก็ถูกฉันไล่ไปแล้ว เธอคิดว่า เธอมีความสามารถยิ่งใหญ่มาจากไหนงั้นหรอ? ”

เขมิกามองอย่างเย้ยหยันไปที่นรมน แต่คำพูดที่พูด ออกมาทำให้มือของนรมนกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

“คุณพูดอะไรน่ะ? ภริยาคนก่อนของประธานบุริศร์ไม่ ได้เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเพลิงไหม้หรอคะ? เรื่องนี้คุณ มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรอคะ?

คำพูดของนรมนทำให้เขมิกาตกใจไม่น้อย

เขมิกาพูดเสียงพึมพำด้วยท่าทางเยือกเย็นอีกว่า “เธอ ถูกไฟครอกตายจริงๆ แต่บุริศร์ไม่ชอบเธอ ไม่คิดว่าเธอ คือภริยา แม้แต่ตอนที่เธอท้องก็ยังไล่เธอออกนอก ประเทศแต่ทั้งหมดก็ล้วนเป็นเพราะฉัน เพราะฉันกลัวว่า ถ้าเธอจะรู้ว่าฉันท้องแล้วจะวางยาพิษฉัน บุริศร์จึงตัดสิน ใจส่งเธอออกไป ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เต็มใจที่จะอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไปคบชู้ แล้วยังทำให้เกิดเพลิงไหม้ ครอกตัวเองตายอีก ก็มีแค่ตัวเธอเท่านั้นแหละที่ต้องถูก ตำหนิ บุริศร์คิดกับฉันยังไง เธอก็น่าจะดูออกไม่ใช่หรอ? กับภริยาคนแรกของเขาฉันก็สามารถทำให้เขาเกลียด หล่อนได้ ไม่ต้องเอามาเทียบกับนักวางแผนตัวเล็กๆ อย่างเธอเลย อย่าคิดว่าตัวเธอสวยมากจากไหนก็จะ แต่งงานเข้ามาในตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจได้ ฉัน แนะนำให้เธอกลับไปที่ๆ เธอจากมาดีกว่า มิฉะนั้น ฉันก็ ไม่รู้นะว่าเธอจะมีชีวิตกลับไปอเมริกาได้อยู่หรือเปล่า”

พูดจบ เขมิกาก็หันหลังเดินไป แต่นิ้วมือของนรมนได้ จิกไปที่ฝ่ามือของเธอแล้ว

แม้ว่าจะรู้มาตลอดว่าเขมิกาเป็นรากฐานความขัดแย้ง ระหว่างเธอกับบุริศร์ แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหลัง การแต่งงานของเธอ เขมิกายังมีผลกระทบต่อเธอและบุรี ศร์

ตั้งแต่คำพูดที่ไม่น่าฟังของเขมิกาหลุดออกมาว่าเธอมี ส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุครั้งนี้ แม้จะไม่มีหลักฐาน

แต่นรมนก็โกรธจนเจ็บหน้าอก

ความละอายและความประสบการณ์อันขมขื่นเมื่อห้าปี ก่อน เธอจะทวงมันกลับคืนมาทั้งต้นทั้งดอก!

เธอกลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้เริ่มลงมือกับเขมิกา แต่เธอทน ต่อไปไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่ที่เธอจะมีความกระตือรือร้นที่จะ ต่อสู้ด้วยตัวเอง เธอก็จะทำให้เป้าหมายของเธอบรรลุผล

นรมนยิ้มอย่างเยือกเย็น จากนั้นเอามือข้างนึงตบหน้า ตัวเอง ความแรงนั้นทำให้หน้าของเธอบวมขึ้นมาทันที
เธอรู้สึกเจ็บปาก แต่ก็ยังยืนกรานจะโทรศัพท์ไปหาบุริ

ศร์

“ประธานบุริศร์ ถ้าคุณเห็นว่าฉันขัดหูขัดตาจริงๆ ก็ช่วย บอกฉันสักคำนะคะ ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบินกลับอเมริกา ก็พอ ไม่จำเป็นต้องให้เขมิกา แฟนสาวของคุณ มาสร้าง ความอับอายให้ฉัน มาตบตีดุด่าว่าฉันเสียๆหายๆ ประธาน บุริศร์ที่เคารพ ฉันไม่มีความเข้าใจผิดอื่นใดอีก ขอแค่ให้ ประธานบุริศร์ช่วยไปดูแลแฟนสาวของคุณให้ดี ถ้า ประธานบุริศร์ดูแลไม่ได้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะให้บทเรียน กับเธอแทนคุณ”

พูดจบ นรมนก็วางสายโทรศัพท์

ทั้งหมดของบุริศร์ล้วนแล้วแต่โง่เขลา

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

แต่ความตระหนักรู้อันฉับไวของเขาก็บอกว่าเขมิกาอาจ จะทำอะไรบางอย่างไปแล้ว

บุริศร์หยิบโทรศัพท์โทรหาเขมิกาทันที

“เธออยู่ที่ไหน? ” %3D

“บุริศร์ ฉันกำลังกลับไป ฉันจำได้ว่าคุณเคยบอกว่าคุณ ชอบดื่มน้ำซุปปลาของฉันที่สุดใช่มั้ยคะ? ฉันไปซื้อปลา มาตัวนึ่ง ตอนบ่ายจะทำให้คุณ พอดีเลยกิจจาก็ชอบ บ้าน พวกเราทั้งสามคนมาทานให้อร่อยกันเถอะ”

เขมิกาพูดอย่างดีใจ

ดวงตาของบุริศร์เยือกเย็น น้ำเสียงลดต่ำลงเล็กน้อย

“เธอเพิ่งไปโรงพยาบาลมาหรอ?
รอยยิ้มของเขมิกาแข็งทันที

“ฉันหรอ ฉันก็ไปเยี่ยมคุณแคทเธอรีมาไงคะ เธอเกิด อุบัติเหตุใหญ่ขนาดนั้น ยังไงซะฉันก็ควรไปเยี่ยมเธอ ไม่ใช่หรอคะ?”

“เธอไปที่นั่นแค่ไปเยี่ยมจริงๆน่ะหรอ? ”

น้ำเสียงของบุริศร์เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง แม้ว่าสาย โทรศัพท์จะอยู่ไกลกัน แต่เขมิกาก็ยังรู้สึกหนาวสั่นเล็ก น้อย

“แน่ แน่นอนสิคะ ฉันยังต้องทำอะไรอีกล่ะ?”

“เขมิกา เธอพูดกับฉันช่างน่าฟังซะจริงนะ ถ้าฉันรู้ว่า เธอไปทำอะไรแคทเธอรีล่ะก็ เธออย่าหาว่าฉันว่าไม่สนใจ มิตรภาพที่ผ่านมาหลายปีมานี้ละกัน ตอนนี้เธอรีบกลับมา เลย ไม่มีคำสั่งของฉันไม่ว่าที่ไหนเธอก็ห้ามไป! ”

บุริศร์พูดจบก็วางสายโทรศัพท์ คว้าเสื้อโค้ท มุ่งหน้า เดินไปข้างนอก แต่พบกับกานต์ซึ่งกำลังออกมาจากห้อง ของกิจจาตรงระเบียงทางเดินโดยบังเอิญ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ