บทที่ 471 ไม่เข้าใจก็ถูกแล้ว

นรมนูเห็นทีทำของธรณี เธอก็ไม่อาจใจร้ายตำหนิอะไรเขา เพียง แค่เอ่ยเสียงเรียบ “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูล ทวีทรัพย์ธาดา ไม่ว่ายังไง ใครจะทำร้ายฉันก็ได้ แต่ตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาไม่มีทางคิดทำร้ายฉัน ต่อให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ไม่ชอบฉัน เธอก็คงไม่มีทางยืนมองฉันไปตายต่อหน้า เพราะงั้น เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ฉันถูกโจมตีแถวบริเวณ คลับCrown แต่กลับมาอยู่ที่คลับเฮาส์ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ในนี้มีความเกี่ยวข้องยังไงกันแน่ฉันยังคิดไม่ออก ฉันบอกได้แค่ ว่าคุณไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนแอมาก หลาย เรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ รออีกสักวันสองวันจนร่างกายฉันดีขึ้น ฉันจะ สืบหาความจริงของเรื่องนี้กับคุณ

ธรณีรู้สึกเจ็บปวดใจ กับประโยคที่นรมนได้กล่าวออกมา

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำผิดต่อเธอจริงๆ ผมหยุดการกระทำ ของท่านแม่ไม่ได้ ไม่สามารถกักตัวตุลยาเอาไว้ได้ ปล่อยให้เธอ หนีออกไปได้ ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้ เธอวางใจได้เลย ฉันสั่ง คนออกไปตามหากมลแล้ว หากมีความคืบหน้าอะไร ฉันก็จะ……

“กมลไม่เป็นอะไร เธอกลับบ้านแล้ว”

นรมนไม่คิดเลยว่าธรณีจะยังเป็นห่วงเรื่องของกมลอยู่อีก

ทีแรกที่บุริศร์ตัดสินใจทำเช่นนั้น เธอเสียใจจริงๆ นั่นแหละ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากอะไรอีกต่อไปแล้ว
เมื่อธรณีได้ยินคําของนรมน เขานิ่งไปอย่างฉวนเล็กน้อย แต่ก็ เข้าใจในเล่ห์กลในนี้อย่างรวดเร็ว

“นี่เป็นเพียงแผนการ? ที่บุริศร์ได้วางเอาไว้งั้นเหรอ?”

“ไข่ ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง

เรื่องนี้ นรมนเองก็รู้สึกว่าบุรีศรทำเกินไป และเธอเองก็ติด คำขอโทษตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ

หากกมลถูกลักพาตัวจริงๆ บุริศร์จะไปจากเมืองชลธีในเวลา นั้นได้อย่างไร?

หากไม่ใช่เพราะกมลถูกลักพาตัว นรมนเธอไม่มีทางไปเอา เรื่องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแน่ และตุลยาเองก็ไม่มีทางเผย ธาตุแท้ออกมา คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเองก็ไม่มีทางรู้ถึงสาเหตุที่ ร่างกายเธออ่อนแอเช่นนี้จนวันตาย

เพราะงั้นหากจะบอกว่าถือโทษงั้นเหรอ?

ธรณีไม่สามารถถือโทษได้เลย

“บุริศร์ไปจากเมืองชลธีเพราะเรื่องนี้เหรอ?”

“ฉันไม่รู้”

นรมนไม่รู้จริงๆ อันที่จริงเธอไม่เข้าใจเลยต่างหาก ว่ามีเรื่อง อะไรกันแน่ที่จะทำให้บริศร์ไปจากเมืองชลธีโดยไม่สนใจอะไร เลยทั้งสิ้น
เมทิพย์ฉงนกับสิ่งที่ได้ยิน เธออดที่จะถามไม่ได้ “พวกคุณ กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่? นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมฉันถึงไม่ เข้าใจเลยสักประโยค ”

“ไม่เข้าใจก็ถูกแล้ว”

นรมนเอ็นดูเมทิพย์ที่เป็นเช่นนี้อยู่มาก

ใส อ มีความเพียร มักจะออกหน้าปกป้องเพื่อนพ้อง โดยไม่ กลัวตายเสมอ สำหรับเธอยิ่งรับรู้น้อยเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีต่อตัวเธอ เอง และปลอดภัย

หากแต่คมทิพย์กลับรู้สึกว่าตนเองเหมือนกับไอ้โง่ ทำให้เธอ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ธรณีเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้ม “ผมแค่ไม่เข้าใจว่าบุริศร์ทำยัง ไงจะได้เล่นอะไรฉากใหญ่กับคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ ขนาดนี้?”

“ได้ข่าวว่าเพราะคนขับรถของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ครอบครัวของเขามีคนป่วย ต้องการใช้เงินด่วน บุริศร์ถึงได้ถือ โอกาสนี้ เป็นเขาเองที่ไม่ขาวสะอาดพอ ฉันต้องขอโทษแทนเขา ด้วย”

ความห่างเหินของนรมนทำให้ธรณีรู้สึกเจ็บปวดใจ

จากคนที่ใกล้ชิดที่สุด ตอนนี้กลับแปลกหน้าไปเสียขนาดนี้ แม้ แต่เจตต่เขาก็ยังเทียบไม่ได้

ธรณีเอยอย่างเสียใจ “ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเองต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ แต่ว่านรมน เธอเป็นลูกหลานของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา สายเลือดยอมตัดไม่ขาด “พอได้แล้ว คุณชายธรณี คุณจะพูดเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน

นรมนไม่ได้พูดอะไรออกมา หากแต่คุมทิพย์เองที่ทนฟังไม่ไหว

อีกต่อไป

“สายเลือดที่คุณว่า การกระทำความคิดทั้งหมดอยู่ในมุมมอง ของพวกคุณเอง เคยนึกถึงมุมมองของนรมนบ้างไหม? คุณรู้สึก ว่าตนเองลำบากมากเลยใช่ไหม? หรือแม้แต่ขัดข้อกับคุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาเพื่อนรมน คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันมากพอแล้วใช่ ไหม?”

ประโยคของคนทิพย์ทำให้นรมนคาดเดาถึงคำต่อไปที่เธอจะ สื่อ เธอกระตุกชายเสื้อของคนทิพย์

แต่คนทิพย์ไม่แยแสแต่อย่างใด พลันเอ่ยเสริม “คุณคิดว่าแค่ นี้เพียงพอแล้วจริงๆ น่ะหรือ? หากคุณมองนรมนเป็นสายเลือด ครอบครัว หากเธอเป็นลูกสาวของคุณ คุณจะปล่อยให้คุณนาย ทวีทรัพย์ธาดารับตุลยาเป็นหลานสาวไหม ตั้งแต่ต้น คุณก็คอย แต่จะตามใจคุณนาย อ้างว่าคุณทำเพื่อปกป้องนรมน ด้วยความ รัก อันที่จริง คนที่คุณอาลัย และรักมากที่สุดคือแม่ของคุณต่าง หาก! หากคุณยืนกรานที่จะห้ามคุณนายรับดุลยาเป็นหลานสาว ตั้งแต่แรก จะมีเรื่องบ้าๆ ตามหลังนี้เกิดขึ้นไหม? หากคุณยืนยัน ปกป้องนรมน ตั้งแต่ที่เธอคิดวางแผนพวกนี้ เล่าเรื่องทุกอย่างให้กับคุณนายฟัง ไม่ใช่การตามใจคุณนาย เรื่องทุกอย่างจะมาถึง

จุดนี้ไหม? คุณนายของคุณบีบบังคับนรมินทุกวิถีทาง นอกจากที่

คุณกลับไปโหวกเหวกสองสามประโยค คุณยังได้ทำอะไรอีก

ไหม? เพราะงั้นอย่าท่าเสมือนว่านรมนไร้เยื่อใย ท่าผิดต่อตระกูล

ทวีทรัพย์ธาดามาก เป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเองต่างหากที่ไม่ได้

มองเธอเป็นครอบครัวแต่แรก!”

นรมนรู้สึกว่าที่เพียงคนอย่างคมทิพย์ที่ไม่กลัวฟ้าดิน ถึงได้ กล้าพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าธรณี

แถมตอนนี้มาพูดเรื่องพวกนี้ยังมีความหมายอะไรงั้นเหรอ? แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดไปทั้งหมดจะเป็นความจริงก็ตาม ธรณีนิ่งอึ้งอยู่กับที่

เขาไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมดนี้ ดูเยือกเย็นใน สายตาคนอื่น และไร้ค่าถึงเพียงนี้

เขารู้สึกว่าตัวเขาท่าเพื่อนรมนมากมายเหลือเกิน แม้กระทั่งต่อ ด้านผู้เป็นมารดาบังเกิดเกล้าก็ตาม แต่เมื่อได้ฟังสิ่งที่คมทิพย์เล่า เขากลับรู้สึกตัวขึ้นมาว่าสิ่งที่คมทิพย์ว่ามานั้นเป็นเรื่องจริง ตั้งแต่แรกเริ่ม เขาก็ไม่ได้ปกป้องนรมนสุดความสามารถ แม้เขา จะรับรู้ถึงความลำบากใจของเธอ เธอไม่ผิด แต่ในใจเขา มารดา ของเขาครอบครองตำแหน่งที่สำคัญในใจเขา คนทิพย์พูดถูก หากเขาปิดกั้นความสัมพันธ์ของมารดาเขาและดุลยาอย่างแน่ว แน่ บางทีอาจจะไม่เกิดเรื่องราวหลังจากนั้นขึ้น
เพราะงั้นคิมเธอเสียใจและผิดหวังมากถึงได้จากไปงั้นเหรอ? ธรณีรู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์

เขาที่เป็นแบบนี้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเช่นนี้ จะให้นมน ยอมรับได้อย่างไร? และจะให้นรมนให้อภัยได้อย่างไรกัน?

ที่แท้เรื่องทุกอย่างนี้เป็นความผิดของพวกเขาเอง เป็นพวกเขา เองที่ทำลายความรู้สึกที่นรมนมให้กับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจนที่ ละน้อยจนไม่เหลือ

*ขอโทษ นรมน ขอโทษ” ธรณีขอโทษอย่างละอายใจ นรมนกลับไร้ความรู้สึกใดๆ ยังไงซะก็ผ่านไปแล้ว

ต่อให้ไม่มีตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไม่มีคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอยังมีความรักและเอ็นดูจากคุณนายโตเล็ก และบิดามารดา ตระกูลธนาศักดิ์ธน และยังมีผู้ชายยังบุริศร์คอยรักและดูแล

บนโลกนี้ยังมีคนอีกมากที่รักเธอ เหตุใดเธอต้องเสียใจทุกข์ ทนกับคนที่ไม่รักเธอด้วยล่ะ?

“คุณชายธรณีล้อเล่นเกินไปแล้ว ทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว ขอ เพียงต่อจากนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสงบสุขก็พอแล้ว”

ประโยคของนรมนทำให้ธรณีรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“เธอเองก็คงจะเหนื่อยแล้ว ต้องการพักผ่อน ผมจะออกไปคุ้ม กันให้เอง มีอะไรเกิดขึ้นเรียกผมได้ตลอด
ธรณีไม่สามารถทนอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไป

เขารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว ขอให้นรมนเสียสละอยู่เสมอ แล้วตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ได้สละอะไรบ้างไหม?

สิ่งที่นรมนต้องเสียสละยังไม่มากพอหรือ?

เพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เพื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่สนใจ อะไรทั้งนั้น สุดท้ายได้อะไรตอบแทนบ้าง?

ธรณีค้นพบว่า หากเขาเป็นนรมน บางทีก็อาจจะเสียใจผิดหวัง ต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเช่นเดียวกัน

แผ่นหลังที่โดดเดี่ยวของธรณี นรมนถลึงตาโต ใส่คมทิพย์

“เธอนี่นะ ปากเธอนี่มันไม่ปรานีเอาเสียเลย

“หากเธอไม่บอกกับพวกเขา พวกเขาก็จะได้คืบเอาศอก คน บางคน เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ฉันก็แค่หวังดีสะกิดเขา แค่นั้นเอง”

คมทิพย์เทน้ำอุ่นยื่นให้กับนรมน

นรมนดื่มนิ่งไป ก่อนที่จะดื่มจนหมดแก้ว

โพนี่สั่งให้คนนำยามาส่ง

เรื่องของตังเม ทำให้ผมทิพย์ตั้งใจอย่างมาก หลังจากที่เธอ ตรวจสอบยาเป็นที่เรียบร้อย ถึงได้ส่งให้เธอทาน
เห็นเธอเป็นกังวลเช่นนี้ นรมนเองก็รู้สึกเกรงใจ

“เธอดูแลฉันขนาดนี้ หากฉันไม่รีบหายโดยเร็ว ฉันคงรู้สึกผิด ต่อเธอ”

“ก็ใช่น่ะสิ! เพราะงั้นเธอต้องรีบหายซะทานยาแล้วพักผ่อนสัก หน่อย ตั้งแต่เช้าเธอพูดเยอะเกินไป แถมพบผู้คนมากเกินไปด้วย

ไม่ส่งผลดีต่อการพักฟื้น

ดมทิพย์เจ็บปวดใจ เมื่อเห็นสภาพอิดโรยใบหน้าขาวซีดของ

เธอ

“เข้าใจแล้ว คุณนาย

นรมมหยอกล้อเมทิพย์อยู่สักพัก จนเธอเริ่มรู้สึกง่วง เธอหยิบยาขึ้นกิน ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน

เมื่อเห็นว่านรมนดีขึ้นบ้างแล้ว คมทิพย์จึงห่มผ้าให้กับเธอ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เธอ

องครักษ์ส่วนตัวเห็นฉากนี้เข้า รู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุด ก็หยิบผ้าขนห่มกายเธอ

โพนี่ที่เข้ามาตรวจสุขภาพ เห็นภาพตรงหน้าเข้า เธอรู้สึกชอบ คมทิพย์ขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมห่างจากนรมนเลย ดูก็รู้ว่าความสัมพันธ์ ของพวกเธอทั้งคู่แน่นแฟ้นอย่างมาก

ในขณะที่เธอทําการตรวจ บรมนลืมตาตื่นขึ้นกะทันหัน เมื่อเห็นไหนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อเห็นเธอตื่นตระหนก โพนี่รู้สึกเห็นใจเล็กน้อย “ด้านนอกมี แต่ตนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลโตเล็ก คุณไม่จําเป็น ต้องเป็นแบบนี้ พักผ่อนเถอะ ร่างกายของเธอไม่พักผ่อนไม่ได้

“ไม่เป็นไรหลอก”

บรมนส่งยิ้มให้กับเธอ โพนี่ชื่นชมในความอดทนของเธอ

ผู้หญิงทั่วไปหาเจอเหตุการณ์เช่นนี้เข้า ต้องรู้สึกแย่และเสียใจ มากแน่ แต่เธอไม่เคยเห็นนรมนเรียกร้องใดๆ เลยทั้งสิ้น ตรง ข้าม เธอดูเข้มแข็ง จิตใจไม่หม่นหมองเลยแม้แต่น้อย “เธอดูดี มากเลย สิ่งสำคัญของคนป่วยคือจิตใจ หากจิตใจดี ไม่ว่าจะเป็น โรคอะไรก็ไม่น่ากลัวทั้งนั้น

นรมนพยักหน้ายิ้มรับประโยคของโพนี่

“คุณหมอโพนี่ ฉันอยากจะถามอะไรคุณหน่อย

“ว่ามาเลย”

“ร่างกายฉันเป็นอะไรกันแน่?

นรมนไม่ได้โง่ ตัวเธอเป็นแบบนี้กะทันหัน เป็นไปได้ว่าอาจจะ ได้รับบาดเจ็บจากการถูกลักพาตัว แต่นรมนก็รู้สึกถึงความผิด

ปกติ

เธอไม่อยากคิดมาก แต่ตอนนี้ย้อนคิดกลับไป หลังจากที่ประจำเดือนครั้งนี้มา เธอรู้สึกว่ามีอะไรที่ผิดปกติ
แล้วคนอย่างโพ มาดูแลเธอด้วยตนเอง หลังจากนั้นก็เข้าห้อง ผ่าตัดกว่า 1 ชั่วโมง ได้ยินเมทิพย์บอกว่า ตนอาจจะมีอันตราย ถึงชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างนี้แสดงว่า

ร่างกายของเธอผิดปกติ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ