แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 1301 ใครสั่งเธอมา



บทที่ 1301 ใครสั่งเธอมา

“พรวลัย!”

นรมนเดินไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน แล้วคว้าแขนของพรวลัย มาจับไว้ทันที แล้วถามขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “คุณเป็นคนปล่อยตัว พิรุณไปเหรอ?”

“ใช่”

สำหรับจุดนี้พรวลัยยอมรับขึ้นอย่างไม่โต้แย้ง

ต่อหน้าคนตั้งมากมายขนาดนี้ แล้วเธอยังยอมรับออกมาได้ ง่ายดายแบบนั้น ชั่วขณะหนึ่งจึงทำให้นรมนอึ้งไปเลย

“คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่? รู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำ อะไรอยู่? พรวลัย คุณเป็นผู้หญิงของบุณพจน์นะ ที่คุณทำแบบนี้ มันหมายความว่าไงกันแน่? หรือใครสั่งให้คุณทำ? บุณพจน์ยัง สลบอยู่เลย คุณอย่ามาสาดน้ำสกปรก ใส่ตัวเขาเลย

ไม่ว่ายังไงนรมนก็คิดไม่ตกว่าทำไมพรวลัยถึงได้ทำแบบนี้ได้

ถ้าหากว่าเธอเป็นคนของพิรุณ ตั้งหลายปีมานี้ก็ไม่ควรดีกับ บุณพจน์ขนาดนี้แล้ว และอีกอย่างคราวที่แล้วตอนที่บุริศร์และนรมน อยู่ที่ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษ โอกาส ที่ดีแบบนั้น ท่าไมพรวลัยถึงไม่บอกกับพิรุณล่ะ?

ขอแค่เธอรายงานกับพิรุณว่าพวกเขาอยู่ในห้องโถงบูชา บรรพบุรุษ ถึงจะเป็นบุริศร์ก็ดี นรมนเองก็ดีล้วนแล้วแต่เป็นลูกไก่ ในกำมือทั้งนั้น และไม่มีทางมีโอกาสให้พวกเขาหนีได้แน่

ที่พรวลัยในตอนนั้นไม่ทำแบบนั้น หรือว่าเพื่อจะล่อเสือออก

จากถ้ำ หลอกใช้พวกเขาให้ไปตามหาคริชณะเหรอ?

ใจของนรมนหล่นตุ๊บลงที่หนึ่ง

ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้จริง ๆ งั้นพรวลัยก็แอบซ่อนได้ลึกมากจริง ๆ งั้นบุณพจน์ล่ะ? ตกลงเขาจะรู้หรือเปล่าว่าพรวลัยเป็นคนแบบ

ปัญหามากมายกะพริบผ่านไปอยู่ในหัวสมองนรมน แต่กลับ ไม่มีคําตอบที่ชัดเจนสักอัน

พรวลัยยังคงสงบนิ่ง เย็นชา หนำซ้ำยังไม่มีความรู้สึกอะไร ด้วย แล้วก็พูดเสียงเรียบขึ้นว่า “จับฉันกลับไปเถอะ

ในเวลาแบบนี้นรมนยังจะพูดอะไรได้อีก

“พรวลัย ถ้าหากคุณอะไรที่พูดออกมาได้ยากสามารถบอกกับฉันได้ทุกอย่างเลยนะ”

“ไม่มีค่ะ”

พรวลัยตอบได้อย่างสงบนิ่ง แต่ว่าเธอยิ่งเป็นแบบนี้ นรมนก็ยิ่ง ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

นี่เป็นคนที่อยู่ในใจบุณพจน์ เป็นผู้หญิงที่บุณพจน์ฝากฝังไว้ให้ บุริศร์ช่วยดูแลให้ดี แต่ว่ามาดูตอนนี้มันกลายเป็นยังไงไปแล้ว

นรมนเจ็บปวดโศกเศร้าจนถึงที่สุด แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ได้ แต่พูดกับคนข้างกายขึ้นว่า “พาตัวเธอกลับไป แต่อย่าแตะต้อง โดนตัวเขานะ ระวังหน่อย”

“คุณพรวลัย เชิญครับ”

สายตาที่บอดี้การ์ดมองพรวลัยดูมีความเปลี่ยนแปลงไปเสี้ยว

หนึ่ง พรวลัยยังคงเหมือนกับมองไม่เห็นยังไงอย่างนั้น แล้วก็เดิน

ผ่านตัวนรมนไปเลย

“คุณส่งตัวพิรุณไปถึงไหนแล้ว?

นรมนยังอยากจะพยายามอีกสักหน่อย จึงอดไม่ได้แล้วถาม ขึ้นมาประโยคหนึ่ง

แต่พรวลัยกลับพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า “ฉันไม่รู้ ฉันรับผิดชอบแค่ส่ง เขาออกไปจากหมู่บ้านดารายนเท่านั้น ส่วนเรื่องอย่างอื่นนั้นไม่เกี่ยวกับฉัน

นรมนจ้องมองพรวลัยที่สงบนิ่ง แล้วก็ถอนหายใจอย่างหดหู ขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็สะบัดมือเล็กน้อย ให้คนมาพาตัวพรวลัยกลับ ไป

เธอไม่ได้โดนขังอยู่ในถ้ำ แต่กลับโดนกักตัวไว้ในห้องของบุญ พจน์

และเพื่อป้องกันไม่ให้พรวลัยทำเรื่องบ้าคลั่งขึ้นมา นรมนจึง เก็บของมีคมทุกอย่างในนี้ออกไปจนหมด แม้แต่หมอนใบเดียวก็ ยังไม่เหลือทิ้งไว้ให้

ในห้องกลับสู่ความเงียบเหงาขึ้นมาทันที

บุณพจน์ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ สีหน้าของเขามีสีแดงระเรื่อขึ้นมาบ้างแล้ว มองไปแล้วดูหล่อ เหลาขึ้นมาเยอะ

พรวลัยเดินไปถึงข้างกายเขาแล้วก็นั่งลง ในดวงตามีแววซับ ซ้อนเป็นอย่างมาก

เธอยื่นมือไปลูบใบหน้าบุณพจน์เบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณเองก็คงจะโทษฉันใช่ไหมล่ะ? คุณเองก็คงจะรู้สึกว่าฉันเป็น คนของพิรุณใช่ไหมคะ? บุณพจน์ ตกลงคุณจะตื่นขึ้นมาได้เมื่อ ฉันอยากจะให้คุณตื่นขึ้นมา แต่ก็กลัวคุณตื่นขึ้นมาด้วย หรือบางทีฉันอาจจะไม่ควรตกหลุมรักคุณเลย การตกหลุมรักคุณมันเป็นกรรมของฉัน ฉันเองก็เคยคิดที่ จะไปจากคุณ แต่ถ้าฉันไปจากคุณแล้ว คุณคงจะยิ่งเสียใจมากขึ้น ละมั้ง ในเมื่อฉันเป็นคนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของคุณ

พูดแล้วดวงตาของพรวลัยก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย

เธอรีบเงยหน้าขึ้นมา แล้วกลั้นน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไป

“บุณพจน์ ฉันรู้ว่าคุณรอคอยลูกคนนี้เป็นอย่างมาก ถ้าเป็นไป ได้ ฉันก็หวังว่าจะสามารถคลอดลูกออกมาให้คุณได้สักคนหนึ่ง แต่ว่าฉันทำไม่ได้ บางทีคุณอาจจะรู้สึกว่าเมื่อก่อนที่ฉันท้องแล้ว แท้งนั้นเป็นเพราะว่าพิรุณบีบบังคับฉันใช่ไหม? ถ้าฉันจะบอกคุณ ว่า ฉันเป็นคนฆ่าลูกของเราเองกับมือ คุณจะโกรธฉันไหม? คุณ คงจะโกรธฉันอยู่ใช่ไหม? ในเมื่อคุณอยากจะได้ลูกมากซะขนาด นั้น และหวังว่าเราจะสามารถเป็นครอบครัวเดียวกันได้ มีคุณมี ฉันและมีลูก มีเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข สามารถมีชีวิตอย่าง คนทั่วไปได้ แต่น่าเสียดายความรู้สึกที่อ่อนโยนของคุณ ในที่สุด แล้วก็คงจะต้องผิดคาดไป ฉันไม่ใช่คนที่ใช่ของคุณ บุณพจน์ ใน ทางกลับกัน คุณเองเป็นลูกชายของศัตรูฉัน แล้วฉันจะไปมีลูกให้ กับลูกชายของศัตรูได้ยังไง?”

ที่สุดแล้วน้ำตาของพรวลัยก็ร่วงหล่นลงมาอยู่ดี

เธอเองก็ขี้เกียจที่จะเช็ด แล้วจ้องมองบุณพจน์ที่นอนไม่ ขยับเขยื้อนเลยอยู่บนเตียง แล้วก็พูดอย่างติดสะอื้นขึ้นว่า “คุณรู้ ไหม? พิรุณฆ่าคนทั้งครอบครัวฉันไปสิบคน มียาของฉัน ของ ฉัน แม้แต่หลานชายที่เพิ่งลืมตาดูโลกมาของฉันก็ยังไม่เว้น เมื่อ ก่อนฉันก็เคยเป็นเจ้าหญิงน้อยที่โดนพ่อแม่ประคบประหงมอยู่ใน มือมาก่อน ฉันก็เคยเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสุขไม่ต้องแปดเปื้อน กับเรื่องอะไรในโลกนี้มาก่อน แต่ว่าพิรุณกลับมาทำทุกอย่างพัง พินาศไป

น้ำตาของพรวลัยไหลออกมาอย่างไม่เกรงกลัวอะไร โศกนาฏกรรมครั้งนั้นของเมื่อหลายปีก่อนเหมือนอย่างกับเป็น เหล็กร้อนที่มาประทับลงบนหัวสมองของเธอ

เธอเคยคิดอยากจะฆ่าบุณพจน์ เพื่อแก้แค้นให้กับคนใน ครอบครัว แต่ว่าบุณพจน์ดีกับเธอมากจริง ๆ ดีจนเธอทำใจลงมือ ไม่ลง ดีจนเธอเกือบจะลืมสถานะของตัวเองไปแล้ว จนกระทั่งมา พบค่ายกลแปดทิศหยินหยาง เธอถึงนึกถึงความแค้นบัญชีเลือด ของตัวเองขึ้นมาได้ และนึกออกว่าตัวเองเป็นลูกหลานของใคร และนึกออกว่าทำไมเธอที่ควรจะไร้ซึ่งความกังวลทุกอย่างถึงได้ โดนจับมาเป็นของขวัญบรรลุนิติภาวะมอบให้กับบุญพจน์

เพียงเพราะว่าเธอเป็นลูกหลานของตระกูลแสงนาค

ตระกูลแสงนาคเป็นตระกูลที่เก่าแก่โบราณ เมื่อนานมาแล้ว บรรพบุรุษทิ้งหนังสือเชิงกลยุทธ์ไว้เล่มหนึ่ง ลูกหลานทั้งหมดของ ตระกูลแสงนาคต่างก็สามารถเรียนได้ แต่ว่าด้วยยุคสมัยที่ เจริญขึ้น กลยุทธ์แบบนี้จึงโดนคนในตระกูลค่อย ๆ หลงลืมไป และแอบซ่อนเอาไว้ และรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่จะมาทำให้พัฒนาได้ มีเพียงแต่เธอ……..พรวลัย แสงนาค ที่มีความสนใจต่อหนังสือเล่ม นั้นมาตั้งแต่เด็ก หนำซ้ำเหมือนกับว่ายังมีความเข้าใจต่อกลยุทธ์ มาตั้งแต่กำเนิด ซึ่งเรียนรู้ได้เร็วมาก จนโดนคนในตระกูล ยกย่องให้เป็นผู้สืบทอดที่เหมาะสมที่สุดมาตลอด

พรวลัยกำลังได้ใจอยู่ มีความสุขอยู่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าความ สามารถนี้จะโดนพิรุณมาพบเห็นเข้า และเพื่อที่จะพาตัวเธอไป ต้องการจัดแจงให้เธอมาอยู่ข้างกายอย่างไม่มีซุ้มเสียง พิรุณถึง กับฆ่าคนทั้งบ้านของเธอ แล้วก็พาตัวพรวลัยที่อายุสิบสองสิบ สามไป

เธอโดนจับไปฝึกฝนอย่างลับ ๆ อยู่หลายปี แล้วก็โดนส่งตัว มาอยู่ข้างกายบุณพจน์เลย
พรวลัยจําตอนที่เจอบุณพจน์ครั้งแรกได้ไม่เคยลืม ดวงตาที่ แฝงไว้ด้วยความสงสารและเห็นใจนั้นของบุณพจน์

เธอนึกว่าตั้งแต่คืนแรกก็จะต้องเสียความบริสุทธิ์ของร่างกาย ไปแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคุณพจน์จะให้เธอนอนอยู่บนเตียงเฉย ๆ และไม่แตะต้องเธอเลย แต่กลับบอกกับเธอว่าถ้าอยากจะทำ อะไรก็ให้บอกกับเขา และปฏิบัติต่อเธอถ้าความต้องการที่จะ สนองให้ทันที

ตอนที่ได้เป็นผู้หญิงของบุณพจน์จริง ๆ นั้นน่าจะเป็นปีที่อายุ ยี่สิบสี่ ตอนนั้นบุณพจน์โดนวางยาปลุกอารมณ์ และเธอก็ยอม เสียสละตัวเองออกไปอย่างสมัครใจ และตั้งแต่นั้นมาก็ทำให้ ท่าทีที่บุณพจน์มีต่อเธอเปลี่ยนแปลงไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เลย

เธอจำได้แม่นยำมากว่า บุณพจน์เคยพูดว่าไว้ เริ่มตั้งแต่นี้ไป คุณเป็นผู้หญิงของผมบุณพจน์แล้ว ต่อไปถ้าใครกล้ารังแกคุณ คุณก็มาบอกผม ผมจะช่วยคุณคืนกลับไปเป็นสิบเท่าเลย

ที่จริงในเวลานั้นพรวลัยอยากจะบอกว่า พ่อของคุณฆ่าคนทั้ง บ้านฉัน คุณสามารถช่วยแก้แค้นคืนกลับไปได้ไหมล่ะ?
แต่ว่าเธอพูดไม่ออก เพราะว่าเธอดูออกว่า บุณพจน์ยังคงมี ความคาดหวังและรอคอยต่อตัวพิรุณอยู่

เธอนึกมาตลอดว่าบุณพจน์เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของพิรุณ พิรุณจะต้องรักใคร่เขาเป็นอย่างมาก ขอแค่เธอทำลายบุณพจน์ ไป พิรุณก็จะต้องเจ็บปวดเจียนตายแน่ แต่ว่าพอมาอยู่ด้วยกันกับ บุณพจน์แล้ว พรวลัยถึงพบว่าพิรุณนั้นไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ

บุณพจน์ก็เพียงแค่มีสถานะที่เป็นคุณชายอยู่เท่านั้น แต่จริง ๆ แล้วการใช้ชีวิตแม้แต่คนรับใช้คนหนึ่งก็ยังเทียบไม่ได้เลย

พรวลัยรู้ว่าตัวเองไม่ควรสงสารบุณพจน์ ยิ่งไม่ควรที่จะตกหลุม รักเขา แต่ว่าบางครั้งความรู้สึกมันก็เป็นแบบนี้ มาแบบไม่ทันได้ ตั้งตัว

บุณพจน์ช่วยเธอจากภัยอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วใจทั้ง ดวงของพรวลัยก็หายไปเลย

ในตอนที่เธอตั้งท้องครั้งแรกนั้น พรวลัยก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเลย

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกผิดต่อพ่อแม่ รู้สึกผิดต่อบรรพบุรุษ เธอจะคลอดลูกให้ลูกของศัตรูแล้วเหรอ จะให้ตระกูลพวกเขา ขยายใหญ่สืบไป นี่มันจะเป็นได้ยังไงกัน?

เพราะฉะนั้นพรวลัยจึงวางแผนทุกอย่างขึ้นมา ทำให้บุณพจน์ นึกว่าพิรุณได้ทำให้เธอแท้งลูกไป และตั้งแต่นั้นก็ทำให้รอยร้าว ระหว่างบุณพจน์และพิรุณเกิดขึ้นมา

พอตอนนี้มาคิดดูแล้ว พรวลัยก็รู้สึกว่าที่ตัวเองยอมทำให้ตัว เองบาดเจ็บแต่ก็ยังทำใจให้บุณพจน์เจ็บไม่ได้ เป็นเพราะว่ารัก เขาจริง ๆ

เธอรักคนที่ไม่ควรรัก แต่ก็ไม่มีทางที่จะก้าวผ่านจุดนั้นใน ใจมาได้

พรวลัยร้องไห้ออกมาอย่างกับเด็กคนไงหนึ่ง เธอฟุบหน้าอยู่ บนเตียงของบุณพจน์ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ที่จริงฉันไม่ได้กะว่า จะฆ่าเด็กคนนี้แล้ว จริง ๆ นะ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ฉันไม่เคย คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะตั้งท้อง ทำไมถึงท้องได้ล่ะ? ทั้ง ๆ ที่ฉัน ก็กินยาคุมแล้ว ทำไมถึงตั้งท้องขึ้นมาได้ล่ะ? บุณพจน์ ไม่ใช่ว่า ฉันใจดำ แต่เป็นเพราะว่าในร่างกายของฉันมีพิษอยู่ ครั้งที่แล้ว เมื่อตอนที่พิษหนอนพิษของคุณกำเริบขึ้นมา ฉันได้ช่วยคุณดูด สารพิษออกมา แต่มันกลับกักเก็บไว้ในร่างกายของฉัน ฉันก็เลย นึกว่าคงจะไม่ตั้งท้องหรอก เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้ระมัดระวัง มาก แต่ว่าตอนนี้กลับตั้งท้องขึ้นมาแล้ว และมีความเป็นไปได้สูงมากที่อาจจะเป็นเด็กไม่ปกติ หรือกระทั่งอาจจะเป็น เด็กที่เกิดมาพร้อมกับพิษคนหนึ่ง ฉันจะไปให้ลูกของฉันเกิดมามี สภาพแบบนี้ได้ยังไง? จะให้เขาเผชิญกับโลกใบนี้ด้วยวิธีแบบนี้ ได้ยังไง? เพราะฉะนั้นอย่างโทษฉันเลยนะ อย่าโทษฉันจริง ๆ ถึง แม้ว่าต่อไปฉันอาจจะไม่สามารถมีลูกได้อีก ฉันก็จะไม่มีทางยอม ให้ลูกต้องออกมาลำบากอยู่บนโลกใบนี้หรอก บุณพจน์ บางทีนี่ อาจจะเป็นลิขิตจากสวรรค์ สุดท้ายแล้วยังไงเราก็ไม่มีทางเดินไป ด้วยกันได้ ถึงแม้ฉันจะรักคุณ ถึงแม้ฉันจะสามารถปล่อยวางเรื่อง ที่ผ่านมาแล้วอยู่ด้วยกันกับคุณ แต่ว่าสวรรค์ก็ยังไม่ได้ให้อนาคต ที่ดีกับเราอันหนึ่งไม่ใช่เหรอ?”

เธอร้องไห้ไป สะอื้นไป ไม่ได้สังเกตเห็นบุณพจน์ที่นอนหลับ สนิทอยู่บนเตียงขยับขึ้นมาเล็กน้อย หนำซ้ำยังขัดขืนอยากจะ ลืมตาขึ้นมา แต่ที่สุดแล้วก็ไร้ประโยชน์

พรวลัยร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว ถึงได้เช็ดน้ำตาออก แล้วตัวเองก็

ไปล้างหน้าล้างตามารอบหนึ่ง และก็ได้เอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมา

เช็ดหน้าเช็ดตา ให้บุณพจน์ด้วย

การกระทำของเธออ่อนโยนราวกับเป็นศรีภรรยาคนหนึ่ง เมื่อ ก่อนเธอเคยคิดแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้ได้ตื่นจากฝันแล้ว ยังไงเธอก็จะต้องเผชิญหน้าความจริง

พรวลัยจ้องมองบุณพจน์อย่างทนทำใจไม่ได้ แล้วก็โน้มตัวลง มาเบา ๆ แล้วจูบลงบนริมฝีปากของบุณพจน์ที่หนึ่ง จากนั้นก็พูด เสียงต่ำขึ้นว่า “บุณพจน์ ฉันรักคุณ รักคุณมากจริง ๆ แต่ว่าฉันอยู่ กันคุณไม่ได้ ลืมฉันไปเถอะนะ คุณยังหนุ่มยังแน่น ยังสามารถหา หญิงสาวสวยงามสักคนมาเริ่มต้นใหม่ได้ ตอนนี้หนอนพิษที่อยู่ ในตัวคุณน่าจะโดนหนอนพิษทองคำขจัดไปหมดแล้ว หาผู้หญิงที่ สะอาดบริสุทธิ์สักคนหนึ่งมาคลอดลูกให้คุณสักกลุ่มก็คงจะไม่ใช่ ความหวังที่เกินจริงไปหรอกมั้ง? หากชาติหน้ามีจริง ฉันหวังว่าจะ สามารถเจอคุณในเวลาที่ใช้ได้ จากนั้นพวกเราค่อยมารู้จักกัน รักกัน และอยู่ด้วยกัน”

พูดจบเธอก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น จ้องมองไปที่ท้องฟ้าที่อยู่อยู่ข้าง นอก ที่มุมปากมีรอยยิ้มที่ปลง ๆ โผล่ออกมาเสี้ยวหนึ่ง

“พ่อคะ แม่คะ คุณปู่ คุณย่า พี่ชาย พี่สะใภ้ ยังมีหลานชาย

หลานสาว พรวลัยจะไปอยู่เป็นเพื่อนพวกคุณเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ”

พูดจบเธอก็เอาผงแป้งห่อหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วก็เทเข้า ปากอย่างไม่ลังเลสักนิดเลย


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ