บทที่ 516 เขาจะต้องยืนหยัดต่อไป

การนอนไม่หลับ เรนนี่ก็เหมือนว่าจะนอนไม่หลับเช่นกัน เธอจ้องมองกานต์ แล้วก็ใช้ท่าทางของมือถามเขาว่าเป็น อะไร?

กานต์ยิ้มเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่ายหน้าเล็ก น้อยเท่านั้น

ทั้งสองคนฟังกันอย่างแนบชิด แล้วก็ครึ่งหลับครึ่งตื่นไปอย่าง น้องคน

เช้าตรู่เวลายังไม่ถึงหกโมง พวกเขาก็โดนแส้ที่หยาบกระด้าง

ปลุกตื่นแล้ว

ครั้งนี้ กานต์ไม่มีคนคอยปกป้องอยู่ แล้วก็ได้ลิ้มลองรสชาติที่ แส้เฆี่ยนลงบนตัวอย่างเต็มที่แล้วว่าเป็นยังไง

มันแสบร้อนขนาดนั้น และเจ็บปวดขนาดนั้น

ผิวที่อ่อนนุ่มของเขา โดนเงี่ยนจนเป็นรอยเลือดขึ้นมาทันที

เลย

กานต์กัดฟันไว้แน่น ในดวงตามีน้ำตาหมุนวนอยู่ แต่ว่ากลับ ดื้อดึงไม่ยอมให้มันไหลออกมา
คนพวกนี้ในวันนี้ ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วเขาจะต้องแก้แค้นคืนแน่!

“ตื่น ตื่น! ลุกขึ้นเร็ว ๆ! พวกเราจะออกไปกันแล้ว!

คนที่เฝ้ายามไม่ได้ทำกับพวกเขาเหมือนเป็นคนเลยแม้แต่น้อย แล้วตอนพวกเขาออกมาอย่างกับต้อนวัวต้อนควาย

กานต์เดินออกมาพร้อมกับเด็ก ๆ พวกนั้น

อย่างกับว่ากลัวพวกเขาจะหนีไปยังไงอย่างงั้น เริ่มตั้งแต่เด็ก คนแรก บนข้อมือของพวกเขาก็โดนเชือกเส้นหนึ่งมัดไว้ แล้วก็ มัดเด็กคนข้างหลังต่อกันไปด้วยเลย

ความรู้สึกแบบนี้ทําให้กานต์นึกถึงพวกทาสที่ตัวเองเห็นใน ตอนที่ดูทีวี

ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ไม่ได้แตกต่างอะไรกับทาสเลย เด็ก ๆ ทั้งกลุ่ม โดนพาตัวออกไป

หลังจากที่ออกจากห้องใต้ดินแล้ว ในที่สุดกานต์ก็ได้สูด อากาศของข้างบนแล้ว แต่ว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไร ก็โดน ไล่เข้าไปอยู่ในห้องใหญ่ห้องหนึ่ง
ข้างในที่มีพื้นที่กว้างมาก เหมือนกับเป็นสนามฝึกซ้อมสักอัน แต่ว่ากลับไม่มีอุปกรณ์ฝึกซ้อมอะไรมาก

ไป ไปทางโน้น ไปขนของพวกนั้นให้หมด ขนไม่หมดก็ไม่ ต้องกินข้าว

คนที่เฝ้ายามชี้ไปที่อุปกรณ์ฝึกซ้อมส่วนหนึ่งที่กองอยู่อีกข้าง แล้วคอยสั่งก๋าชับพวกเขา กานต์ กว่าพวกเขาถูกพามาที่สนามฝึกซ้อมเพื่อมาฝึกซ้อม

เห็นได้ชัดว่าเขาไร้เดียงสาเกินไปแล้ว

พวกอุปกรณ์ฝึกซ้อมพวกนั้นขนาดผู้ใหญ่มาขนยังต้องเปลือง แรงเลย แต่ตอนนี้คนพวกนี้กลับให้เด็ก ๆ อย่างพวกเขามาทำ เรื่องแบบนี้

กานต์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก็โดนคนเฝ้ายามเขียนลงมาหนึ่งแล้

“แมร่งนี้ มัวชักช้าอะไรอยู่? รีบไปทำงานให้ฉันเดี๋ยวนี้! วันนี้ ช่วงสายต้องเก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อย ช่วงบ่ายยังจะต้องฝึก ซ้อมกันอีก อย่ามาแอบอู่ให้ฉันเห็นนะ ถ้าให้ฉันเห็นว่าใครแอบ เช้า ฉันจะจัดการมันให้ตายแน่

คนเฝ้ายามด่าไปบ่นไป กานต์รู้สึกว่าทั่วทั้งแผ่นหลังเจ็บจะตายอยู่แล้ว

ไอ้คนชั่วที่น่ารังเกียจที่สุด!

ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องให้พวกมันชดใช้แน่!

เรนนี่กุมมือของกานต์ไว้แน่น เหมือนกับว่ากำลังปลอบใจเขา อยู่ แล้วก็เหมือนกับว่ากำลังถามเขาว่าเจ็บไหมอยู่

กานต์ยิ้มขึ้นอย่างเดียว ๆ จากนั้นพวกเขาก็ไปขนย้ายอุปกรณ์ ด้วยกัน

ตั้งแต่เล็กจนโตมา มีเวลาไหนที่เขาต้องมาทนแบกรับความ รําบากแบบ ?

พวกอุปกรณ์พวกนี้นั้นมันหนักมากจริง ๆ พวกเด็ก ๆ หลายคน

รวมกันชน ก็ยังแค่สามารถขยับเขยื้อนได้เล็กน้อยเท่านั้น

คนเฝ้ายามเห็นว่าพวกเขาชักช้า แล้วก็ถือโอกาสเฆี่ยนพวก เขาไปอีกหลายที

กานต์อยากจะกระโดดลุกขึ้นมาต่อยคนมากจริง ๆ แต่ว่าเขา ยังต้องอดทน เพราะว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่เด็กอย่างเขาคนเดียว

การเป็นทางตลอดทั้งช่วงสายทำให้ฝ่ามือของกานต์เสียดสี จนเกิดตุ่มน้ำขึ้นมา แค่แตะโดนก็เจ็บแล้ว บนร่างกายก็ยิ่งปวด แสบปวดร้อน ไม่รู้ว่าโดนแส้เฆี่ยนไป ที่แล้ว

เหงื่อและเลือดปนเข้าด้วยกัน จนรู้สึกเจ็บมาก เขาทำได้แต่ กัดฟันยืนหยัดต่อไป แต่ก็กลับอดทนไม่ไหวจนแอบน้ำตาร่วง เขาคิดถึงหม่ามี คิดถึงแดด แล้ว

ต่อไปเขาไม่กล้าหนีออกจากบ้านง่าย ๆ อีกแล้ว

สุดท้ายหลังจากที่กานต์และเด็ก ๆ ช่วยกันขนย้ายอุปกรณ์จน หมดแล้วนั้น อยู่ ๆ ถึงได้พบว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิดด้วย

ยังดีที่ตอนนี้หน้าของเขาเปื้อนอยู่ แล้วก็เปื้อนรอยเลือด สกปรกอีกด้วย ไม่งั้นถ้าให้ครินทพบเข้าแล้วละก็ ไม่แน่ตัวเองก็ คงต้องตายแหงแก๋จริง ๆ แล้ว

เป็นครั้งแรกที่กานต์รู้สึกถึงการข่มขู่จากความตาม

เขาพยายามก้มหัวให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะต่ำได้ และกำลังคิดอยู่ ว่าจะส่งข่าวจากที่นี้ออกไปยังไง

จะต้องให้คุณบุริศร์และหม่ามีรู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่ ไม่งั้นด้วย ความสามารถของเขา ตอนนี้ยังไม่มีวิธีที่จะสามารถหนีออกไป จากที่นี่ได้จริง ๆ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะพาเด็ก ๆ พวกนี้ออกไปด้วยเลย

เพราะว่ากานต์กำลังใช้ความคิดอยู่ จึงสะดุดล้มไปที่หนึ่ง คนที่เฝ้ายามเห็นว่าเขามือเท้าเก้งก้าง ก็รุกหน้ามาเตะเขาอีกที หนึ่ง

“แมร่งนี่มันโง่ชิป นี่แกทำอะไรได้บ้างเนี่ย? รีบลุกขึ้นมาให้ฉัน เดี๋ยวนี้เลยนะ!”

กานต์โดนเตะจนเจ็บกระดูกซี่โครงไปเลย

มือของเขาก๋าเข้าหากันแน่น ในตอนที่ในใจกำลังคิดว่าจะ ระเบิดต่อยคนเฝ้ายามที่อยู่ตรงหน้านี้ แล้วอยู่ ๆ ก็เห็นเรนนี่วิ่ง เข้ามา แล้วมานั่งอยู่ตรงหน้ากานต์ และพูด ๆ อึ้ง ๆ อะไรอยู่ อาจจะกำลังช่วยขอร้องแทนกานต์อยู่ละมั้ง

ในใจของกานต์นั้นเป็นทุกมาก แต่ว่าก็ยังแกล้งทำเป็นให้อยู่ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากล่างของตัวเองจนเป็นแผล

คนเฝ้ายามเห็นว่าอยู่ ๆ เรนนี่ก็วิ่งออกมา ก็โมโหจนเอาความ โกรธมาลงกับตัวเธอ แล้วเตะเรนนี่ไปอย่างไม่ไว้หน้าเลยสักนิด

“ยัยเด็กที่น่ารังเกียจ นี่ถึงกลับกล้ามาปกป้องมันเลยเหรอ เป็น ไงไง? นี่มันคนรักของแกเหรอ? อายุยังน้อยขนาดนี้ก็รู้จักหาผู้ชายแล้วเหรอ? ฉันว่าถ้าเธอโตกว่านี้ อีกหน่อย ก็ส่งไป ไนต์คลับไปเงินมาให้กูเลยก็ไม่เลวนะ! ยัยเด็ก เหม็นที่สมควรตาย! นี่มันกระดูกขั้นต่ำชัด ๆ”

เขาด่าคำหยาบคายที่ไม่น่าฟังไป แล้วก็แตะไปที่เรนนี่อย่าง

ไม่มีน้ำใจเลยอีกด้วย

กานต์ร้อนรนอยากจะผลักเรนนี่ออก แต่ว่าร่างกายเล็ก ๆ ของ เรนนี่กลับทําให้กานต์ขัดขืนไม่ออก แล้วก็ช่วยกานต์บดบังการ ลงโทษทั้งหมดไว้

อย่า อีกเลย!

อย่าอีกเลย!

กานต์อยากจะจ้องตะโกนออกไปจริง ๆ

เหมือนกับรู้ว่ากานต์อยากจะทําอะไร ดวงตาของเรนนี่ก็ได้ จดจ้องกานต์ไว้อยู่ตลอด การขอร้องในแววตาทำให้กานต๊อดที่ จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

เขาเป็นคนร้องไห้น้อยมาก แต่ว่าตั้งแต่มาที่นี่ เหมือนกับว่า เขาจะร้องไห้ทุกวันเลย

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าร้องไห้ไปก็ แก้ปัญหาไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้น้ำตาที่ดั้งเดิมที่สุดกลับกลายเป็น ช่องทางเดียวที่จะทำให้เขาปลดปล่อยออกมาได้
กานต์จับมือของเรนนี่ไว้แน่น กุมไว้แน่น ๆ แล้ว ในใจก็สาบาน อยู่อย่างเงียบ ๆ เขาจะต้องพาเรนนี่ออกไปให้ได้

เขาจะให้การรักษาที่ดีที่สุดกับเรนนี่ จะให้ชีวิตที่ดีที่สุดกับเธอ

เขาจะดีกับเธอ!

จะตีกับเธอทั้งวิต!

อาจจะเป็นเพราะว่าคนเฝ้ายามตีจนเหนื่อยแล้ว และเรนนี่ก็ไม่ ขัดขืนแล้ว กานต์ก็ถือได้ว่าไม่ตกติกแล้ว ในที่สุดคนเฝ้ายาม ปล่อยตัวพวกเขาออก

“เที่ยงวันนี้พวกแกสองคนห้ามกินข้าว

สําหรับการปฏิบัติที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้ การลงโทษแบบนี้ ถึงจะ เป็นกานต์ก็ดี เรนนี่ก็ดี ต่างก็ไม่มีปัญญาขัดขืน

พวกเด็ก ๆ คนอื่น ๆ ถูกพาตัวไปแล้ว

เรนนี่และกานต์ถูกพาตัวไปที่ห้องมืด และถูกขังเอาไว้

ห้องมืดที่ว่ามานี้ ก็คือห้องธรรมดาห้องหนึ่ง แต่ว่ามืดมากจริง ๆ หน้าต่างสักบานก็ไม่มี
พวกเด็ก ๆ ต่างก็กลัวความมืด และเห็นได้ชัดว่า เรนนี่ก็เป็น เช่นนั้น

หรือบางทีเธออาจจะไม่รู้ว่าโดนพาเข้ามาตั้งกี่ครั้งแล้ว เพราะ ฉะนั้น ในตอนที่โดนผลักเข้ามาในห้องมืดนั้น ร่างกายของเรนนี้ก็ อดไม่ได้ที่จะสั่นขึ้นมาเล็กน้อย และยังกอดกานต์เอาไว้แน่นอีก ด้วย

ที่จริงกานต์เองก็รู้สึกไม่ค่อยซินเท่าไหร่ แต่ก็ยังดี โดยเฉพาะ ตอนนี้ที่มีแค่เขากับเรนนี่อยู่ เขาก็ยิ่งต้องกลัวไม่ได้

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง

กานต์พูดขึ้นเสียงต่ำ แต่กลับโดนเรนนี่รีบเอามือปิดปากของ เขาไว้ แล้วก็ยังมองไปข้างนอกอย่างรวดเร็วที่หนึ่ง อย่างกับกลัว ว่าคนข้างนอกจะได้ยินเข้า

สําหรับการรอบคอบของเธอเช่นนี้ กานต์รู้สึกแต่เพียงว่าความ อบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่ก็คือเธอแล้ว

ทั้งสองคนจึงตัวสนิทชิดเชื้ออยู่ด้วยกัน แล้วร่างกายเล็ก ๆ ก็ แบ่งปันความอบอุ่นให้กันและกัน

“เธออายุเท่าไหร่แล้ว?”

กานต์เห็นว่าเธอสูงกว่าตัวเองไม่เท่าไหร่ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม น

แล้วเรนนี่ก็เขียนเลยหกตัวหนึ่งไว้บนฝ่ามือของเขา

กานต์รู้สึกแปลกใจขึ้นมา

“หกขวบเหรอ? นี่เธอโตกว่าฉันเหรอเนี่ย?”

เรนนี่พยักหน้า แล้วเพิ่งนึกออกว่ากานต์อาจจะมองไม่เห็น จากนั้นก็จิ้มบนฝ่ามือของกานต์เบา ๆ

แล้วกานต์ก็ร้องโอ๊ยขึ้นมาค่หนึ่งทันที เรนนี่รีบคว้ามือของเขามา แล้ววางไว้ใต้จมูกแล้วลองดมดู แล้วเธอก็ได้กลิ่นตุ่มน้ำเลือด กลิ่นแบบนี้เธอช่างคุ้นเคยนัก

ในตอนที่เพิ่งถึงที่นี่ใหม่ ๆ นั้น เธอก็ผ่านมาแบบนี้แหละ

ไม่รู้ว่าเรานี่หาลวดเหล็กมาจากไหนได้อันหนึ่ง แล้วก็ทิ่มลุ่มน้ำ เลือดบนฝ่ามือของกานต์จนแตก

กานต์เจ็บจะตายอยู่แล้ว แต่ในตอนที่อยากจะร้องออกมานั้น กลับโดนเรน ปิดปากไว้ซะก่อน
เขารู้ว่าเรนนี่ไม่อยากจะให้เขาเปล่งเสียงออกมา แต่ว่านี่มัน เจ็บมากจริง ๆ

กานต์รู้สึกว่าความลำบากที่จะต้องได้รับทั้งชีวิตนี้ คงจะได้รับ จากที่นี่จนหมดแล้ว

เรน กว่าจะทิ่มตุ่มน้ำเลือดของกานต์ให้แตกหมดได้ในความ มืดอย่างยากลำบาก แล้วถึงจะฉีกเสื้อของตัวเองออกมาแล้วก็ พันแผล ให้กับกานต์

ฝีมือของเธอไม่ได้ดีมากนัก และที่สำคัญที่นี่ก็มืดมากด้วย จึง มองไม่เห็นอะไร แต่ว่ากานต์ก็ยังรู้ได้ว่า เรนนี่ร้องไห้แล้ว

น้ำตาของเธอร่วงหล่นลงบนหลังมือของเขา มันช่างเร่าร้อน

กานต์ไม่รู้ว่าเรน ผ่านอะไรมาบ้าง แต่ว่าเด็กสาวที่อายุ

มากกว่าตัวเองสองปี แต่กลับเหมือนกับว่ายังเข้มแข็งกว่าเขา

กานต์กุมมือของเธอไว้ที่หนึ่งแล้วก็พูดขึ้นว่า “เชื่อฉันนะ ฉันจะ ต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้แน่!!

เรนนิพยักหน้าเล็กน้อย

ทั้งสองคนต่างก็รู้สึกหิวมากจริง ๆ แต่ว่าพวกเขาถูกกำหนดมา แล้วว่าจะไม่มีอะไรให้กิน
กว่าจะอดทนมาจนถึงตอนค่ำ แล้วกานต์และเรนนี่ก็โดนปล่อย ออกมาแล้ว และโดนพากลับไปที่กรงเหล็กในห้องใต้ดินอีกครั้ง

คนที่เฝ้ายามพวกเขานั้นไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด ทิ้งหมั่น โถวไว้ให้สองอันจากนั้นก็ออกไปเลย

เด็กคนอื่น ๆ เอาอาหารที่เหลือจากเมื่อกลางวันอันน้อยนิด

ออกมาให้กับกานต์และเรนนี่ กานต์รู้สึกขอบคุณมาก แล้วก็เอาแต่พูดขอบคุณอยู่ตลอด

ช่วงเวลาแบบนี้ผ่านมาสามวันพอจะได้ กานต์เองก็ใช้แรงงาน อยู่กับพวกเขาตั้งแต่เริ่มต้น จนในที่สุดก็ได้เห็นการฝึกฝนและรู้ บทเรียนที่พวกเขาต้องฝึกฝนทุกวันแล้ว

ช่วงแรกสุดก็คือการหัดกลั้นหายใจในน้ำ

คนพวกนั้นไม่ได้สนใจว่าเด็ก ๆ พวกนี้จะอดทนต่อความรู้สึก ขาดอากาศหายในตอนที่กลั้นหายใจในน้ำได้หรือไม่ แต่ละคน กดหัวของเด็ก ๆ เอาไว้ แล้วให้พวกดิ้นรนอยู่ในน้ำ เผชิญหน้า กับความน่ากลัวของความตาย

แค่บทเรียนเดี๋ยวนี้ ก็มีเด็กสองคนจมน้ำตายไปแล้ว
กานต์ถือว่าเป็นเด็กที่มีสภาพร่างกายแข็งแรง แต่ก็เกือบจะจม

นํ้าตายแล้ว

พวกเขาเริ่มจากตั้งแต่แรกสามสิบวินาที จนถึงหกสิบวินาที จนถึงหนึ่งนาทีครึ่ง และจนถึงสองนาที

ทุกครั้ง ในตอนที่กานต์ก็รู้สึกว่าตัวเองแทบจะยืนหยัดต่อไปไม่ ไหวแล้ว อาจจะวินาทีต่อไปก็จะตายแล้ว แต่เขาก็มักจะเห็นภาพ ท่าทางที่ดิ้นรนแต่กลับแข็งแกร่งของเรนนี้ขึ้นมา

ไม่!

เขาจะต้องยืนหยัดต่อไป

เขาได้รับปากกับเรนนี่และพวกเด็ก ๆ แล้วว่าจะพาพวกเขา ๆ ออกไปจากที่นี่!

กานต์กัดฟันไว้แน่น และอดทนอยู่กับความลำบากที่ไม่เคยได้ รับมาก่อนในชีวิตนี้ และดิ้นรนกลับมาจากเส้นขอบแห่งความ ตายครั้งแล้วครั้งเล่า

จนในที่สุด ในตอนที่เป็นวันที่สี่นั้น กานต์ก็พบโอกาสที่จะ สามารถหนีออกไปได้โอกาสหนึ่ง

เขายังไงก็รู้สึกดีใจอยู่บ้าง แต่ว่ากลับไม่แสดงออกอะไร

นั่นเป็นโอกาสเดียวที่ทำให้เขามีความหวัง เขาจะไม่มีทาง ยอมแพ้แน่นอน!
ในตอนกลางคืนนั้น กานต์พูดเสียงเบากับพวกเด็กขึ้นว่า “พวกเธอสามารถช่วยฉันหาของสิ่งนี้ให้เจอได้ไหม เป็นอุปกรณ์ ตัวน่าที่จะสามารถนำส่งข้อความออกไปได้?

“อะไรคืออุปกรณ์ตัวนำเหรอ?” เรนนี่ถามกานต์ขึ้นอย่างรู้สึกสงสัย

กานต์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอธิบายยังไง จึงได้แต่วาดออกมาให้ ทุกคนดู

มีเด็กคนหนึ่งหลังจากที่เห็นรูปนี้ไปไม่นาน ก็รีบเขียนออกมา ว่า “ฉันรู้ว่าที่ไหนมีของสิ่งที่อยู่ ที่ห้องมืดก็มีแล้ว

“ห้องมีดเหรอ?”

แล้วดวงตาของกานต์ก็สว่างขึ้นมาทันทีเลย

ดีจริง ๆ เลย!

ถ้าหากว่ามีของอันนี้แล้ว เขาก็จะสามารถบอกให้แต๊ด กับ หม่ามีรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนได้แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ