บทที่ 616 คนที่ร่วมเตียงเตียงหมอนสามารถเปลี่ยนผู้ชาย หนึ่งคนได้

“นอกจากน้ำแล้วท่านยังต้องการอะไรอีก

คําพูดของนรมนทําให้คุณนายตระกูลโตเล็กชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นจึงได้พูดขึ้น อยากได้อะไรฉันจะไปรู้ได้อย่างไร ให้ฉันได้ คิดก่อนถึงจะรู้ เป็นสะใภ้ของตระกูลโตเล็กเรียกเมื่อไหร่ก็ต้องมา เมื่อนั้น เพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้ไปทำงาน ไม่ได้เป็นคน หาเงิน คิดว่าตัวเองเป็นคุณนายที่จะมาเสวยสุขอย่างนั้นเหรอ”

คำพูดของเธอยิ่งพูดน้ำเสียงยิ่งแตกดัน

นรมนไม่อยากจะสนใจเธออีก จึงพูดกับคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆว่า “ไปในน้ำมาให้คุณนาย

เมื่อเธอพูดเสร็จก็หันหลังแล้วเดินจากไป โดยที่ไม่สนใจ คุณนายตระกูลโตเล็กสักนิดเดียว

เธอดูออกว่า ถ้าเธออยู่ที่นี่ คุณนายตระกูลโตเล็กไม่มีทางรา มือ และจะใช้เธอเป็นเป้าในการเล่นงานดนตระกูลทวีทรัพย์ ราคา

เธอไม่ได้ต้องการอยากจะพูดแทนคนของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา เพียงแต่รู้สึกตัวเองไม่จำเป็นต้องมายืนอยู่ตรงนี้เพื่อให้ ทำให้เธออับอายขายหน้า

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นนรมนโอหังเช่นนี้ รู้สึกโกรธมากจึงหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างคุณนายทวีทรัพย์ธาดา มาโยนใส่หลังของ บรมนทันที

“คนที่ไม่ได้รับอบรมสั่งสอน! ฉันใช้เธอมารีนให้ฉัน เธอ กลับกล้าใช้คนรับใช้มาริน ให้ฉัน ตระกูลโตเล็กแต่งเธอเข้าบ้าน เพื่ออะไร

แก้วน้ำนี้เป็นแก้วน้ำชาที่นรมนเพิ่งจะรินให้กับคุณนายทวี ทรัพย์ธาดา

นรมนคิดไม่ถึงว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะบ้าคลั่งได้ขนาดนี้ เธอจึงไม่ทันระวัง แก้วน้ำชาที่มีน้ำชาร้อนๆได้ถูกโยนมาใส่ที่ แผ่นหลังของเธอ

“นรมน!”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาส่งเสียงกรีดร้องขึ้นทันที

นรมนรู้สึกแผ่นหลังปวดแสบปวดร้อน

“คุณนายตระกูล โตเล็ก นี่ท่านทำอะไร เรื่องที่ธรรคเป็นคนก่อ ทำไมท่านต้องไปลงทุนรมน ท่านทำแบบนี้บริศร์รู้เรื่องหรือเปล่า” ธรณีไม่มีการเคลื่อนไหว มีเพียงหน้าทีถอดสี

คุณนายทวีทรัพย์ธาดา เดินตัวสั่นเทามาหานรมน แล้วพูด อย่างเป็นห่วงว่า “เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากเลยใช่ไหม มาเดี่ยว ย่าจะพาหนูไปโรงพยาบาล

เธอพลางพูดพลางยื่นมือไปจูงมือนมน
มือของเธอที่ค่อนข้างผอมแห้ง

นรมนจําได้ว่าแต่ก่อนนี้มือของเธอค่อนข้างอวบอิ่ม ดูแล้วการ เปลี่ยนแปลงในครั้งนั้นทำให้เธอได้รับความลำบากไม่ใช่น้อย

เธอมึนงงอยู่สักพัก ก่อนที่จะซักมือของตัวเองกลับแล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณมาก คุณนายทวีทรัพย์ธาดา”

นรมนเรียกเธอเหมือนคนแปลกหน้า ทำให้คุณนายทวีทรัพย์ ธาดา น้ำตาอาบสองแก้มอีกครั้ง

ผลเป็นแบบเป็นเพราะกรรมที่ตัวเองเคยก่อเอาไว้ เธอไม่ สามารถจะโทษคนอื่นได้

แผ่นหลังของนรมนปวดแสบปวดร้อน เธอไม่มีเวลาที่จะไป สนใจคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอหันไปมองคุณนายตระกูลโต เล็ก แล้วพูดออกมาทีละคำๆว่า “สนุกมากหรือไง”

“สนุกส! สนุกมากๆ แล้วยังไง เธอจะลงไม้ลงมือกับฉันหรือ อย่างไร”

คุณนายตระกูลโตเล็กที่ไม่สะทกสะท้าน

เป็นครั้งแรกที่นรมนรู้สึกว่าคุณนายตระกูลโตเล็กนั้นยากที่จะ ต่อกร

เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่กล้าลงไม้ลงมือกับท่านหรอก แต่ทาง ที่ท่านจะทำอะไรควรคิดไตร่ตรองให้ดีถึงผลที่จะตามมา ท่าน ทำให้หลังฉันได้รับบาดแผล ตอนกลางคืนบุริศร์จะต้องนอนเตียง เดียวกันกับฉัน ท่านลองทายดูสิว่าถ้าเขาเห็นแผ่นหลังของฉันแล้วจะถามฉันหรือเปล่า แล้วฉันจะบอกเขาไหม ท่านแคร์ความ รู้สึกของบุรีศร์ที่มีต่อท่านมาก กลัวว่าบุริศร์จะไม่ต้องการท่าน แต่ ท่านกลับลืมไปว่า คนที่ร่วมเตียงเคียงหมอนสามารถเปลี่ยน ผู้ชายหนึ่งคนได้”

“เธอมันไร้ยางอาย! เธอมันสารเลว!”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนหยิบสิ่งของมาโยนใส่นมันอีก ครั้ง

ครั้งนี้นรมนูหลบได้ทัน เห็นท่าทางของเธอที่โกรธจนควบคุม ไม่อยู่ จึงได้พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไร้ยางอาย ฉันสารเลว ก็ล้วน เรียนมาจากท่านแม่ทั้งนั้น เพราะท่านสอนมาดี ท่านวางใจเถิด ฉันไม่มีทางให้คนมาใส่ยาให้ ฉันจะรอบริศร์กลับมาแล้วเปิดให้ เขาดู ดูซิ แม่ที่แสนดีในสายตาของเขาว่าแท้ที่จริงแล้วปฏิบัติกับ ลูกสะใภ้อย่างไร”

“เธอกล้าเหรอ!”

คุณนายตระกูลโตเล็กเกิดอาการลนลาน

เธอคิดมาตลอดว่านรมนนั้นเป็นลูกพลับอ่อนๆ ตอนนั้นที่อยู่ ตระกูลโตเล็กมาสามปี ก็ถูกคนอื่นรังแกและก็เงียบมาตลอด ไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ถึง

“เธอกลับกล้านำความไปฟ้องบุริศร์”

ราวกับเหมือนมองออกถึงความคิดของคุณนายตระกูลโตเล็ก นรมนูพูดเบาๆว่า “คนมักจะเปลี่ยนแปลงเสมอ ฉันคงไม่อาจยอมให้คนมารังแกได้ตลอด แปดปีก่อนฉันตัวลำพัง โดดเดี่ยวเดียว ตาย จะทำอะไรอย่างไรก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันเป็นแม่ของเด็กสอง คน ฉันยังต้องปกป้องครอบครัวของฉันอีก ท่านคิดว่าฉันจะ อดทนกล้ำกลืนเรื่องราวทั้งหมดลงไปเพื่อให้ทุกอย่างสงบอย่าง นั้นเหรอ หลังจากที่ท่านทำแบบนี้กับฉันแล้ว ฉันจะปฏิบัติกับท่าน เหมือนแม่บังเกิดเกล้าเหรอ คุณนายตระกูลโตเล็ก ท่านอย่าได้ ฝันหวานไปหน่อยเลย

เมื่อพูดจบ บรมนก็หันหลังแล้วเดินจาก แต่ละก้าวที่ย่างเดิน แผ่นหลังของเธอปวดแสบปวดร้อนไป หมด

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนต่อกรกับคุณนายตระกูลโต เล็กในตอนนี้ ก็รู้ทันทีว่าสาเหตุมาจากเรื่องของธรรศ นรมนอยู่ที่ บ้านตระกูลโตเล็กไม่ได้สุขสบายอย่างที่คิด

เธอพยายามรั้งนรมน แล้วพูดขึ้นว่า “ย่ารู้ว่าหนูไม่มีทางให้ อภัยย่า และย่าก็รู้ว่าเมื่อก่อนย่าเคยทำเรื่องที่ผิดพลาดมากมาย จนทำให้หนูไม่ยอมรับในตัวย่า เรื่องเหล่านี้ไม่ได้สนใจทั้งนั้น ย่านั้นอยู่ในวัยที่ใกล้โลง ย่าหวังแค่เพียงให้หนูมีความสุข”

“ฉันก็มีความสุขดี ขอบคุณ

นรมนยิ้มจางๆ แต่ทว่าเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากใจ ความเสียใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา นั้นได้สายเกินไปแล้ว หัวใจที่แตกสลายไม่ใช่จะรักษาให้หายเป็นปกติได้ง่ายๆ
เธอพูดด้วยเสียงต่ำ “รู้ว่าหนูไม่ชอบตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ถ้าหนูอยู่ที่ตระกูลโตเล็กต่อไปไม่ได้ ประตูบ้านของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา ยังคงเปิดต้อนรับหนูเสมอ อย่าได้ทนฝืนกล้ำกลืนใน สิ่งที่ตัวเองไม่ได้กระทำ จนทำให้ตัวเองต้องทุกข์ทรมาน

“ไม่มีทาง

นรมนพูดอย่างหนักแน่น ” ไม่มีทางที่ฉันจะออกจากบ้าน ตระกูลโตเล็ก เพราะนี่คือทางที่ฉันเลือก ที่นี่มีลูกๆของฉัน มีคนที่ ฉันรัก ทำไมฉันจะต้องจากไปด้วย ฉันไม่มีทางทำให้ตัวเอง ลำบาก เพราะถ้าฉันลำบาก ลูกๆของฉันก็จะลำบากไปด้วย ใน เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมฉันจะต้องทำแบบนี้ด้วย ชีวิตยี่สิบกว่าปีของ ฉัน ไม่เคยมีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหนุนหลัง ฉันก็มีชีวิตที่ดี เพราะฉะนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ท่านอย่าได้เป็นห่วง วันนี้ที่ พวกท่านมา เพราะกลัวว่าฉันจะได้รับความลำบากที่บ้านตระกูล โตเล็ก อย่างนั้นก็โปรดวางใจได้เลย ฉันสามารถดูแลตัวเองได้ ต่อให้ฉันจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันก็ยังมีสามีของฉัน ดัง นั้นพวกท่านอย่าได้เป็นห่วง เชิญกลับไปเสียเถิด”

พูดจบ นรมนก็ไม่ได้อยู่ต่อหันหลังแล้วเดินกลับไปที่ห้อง

คุณนายตระกูลโตเล็กยังคงดุด่าสาปแช่งอยู่ด้านล่าง โดยพร มนก็ไม่อยากจะฟัง

รู้สึกลำบากใจจริงๆ

คุณนายตระกูลโตเล็กหญิงชราคนนี้เป็นแม่ของบุริศร์ ถึงแม้จะ ไม่ใช่แม่บังเกิดเกล้า แต่ว่าหลายปีมานี้ก็ได้ให้ความอบอุ่นแต่บุรีศรีไม่ใช่น้อย แม้แต่รักของบริศ ที่มีต่อเธอ ก็มากมายล้นทันเช่น

วันนี้เธอกลับมาทำให้ตนลำบากใจ มาเป็นปฏิปักษ์กับตน ถึง แม้ว่าเธอจะสามารถนำความไปฟ้องบุรีศรีใต้ครั้งสองครั้ง แต่ถ้า ฟ้องบ่อยเกินไป ก็อาจจะกระทบถึงความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา

อีกทั้งเป้าหมายของคุณนายตระกูลโตเล็กก็คือการจับให้พวก เขาแยกออกจากกันไม่ใช่เหรอ

แต่ว่าถ้าให้เธอต้องมีชีวิตที่อดทนอดกลั้นที่บ้านตระกูลโตเล็ก นรมนก็ไม่สามารถที่จะทำได้อีก

แผ่นหลังที่ปวดแสบปวดร้อนอยู่ในขณะนี้ เธอต้องการจะถอด เสื้อออก แต่ทุกครั้งที่เธอทำการเคลื่อนไหวเธอรู้สึกเหมือนหนัง กำลังถูกถลกออกไม่ปาน

เหงื่อไหลซุ่มอยู่ที่หน้าผาก เธอได้แต่สูดลมหายใจแล้วก็หยุด การเคลื่อนไหวลง

เธอต้องการคนช่วย

แต่ว่าคนในบ้านนี้เธอจะขอความช่วยเหลือจากใครได้

นรมนยิ้มอย่างขมขื่นขึ้น ด่าตัวเองในใจว่าช่างโง่เขลาเหลือ

เกิน

แต่งเข้าบ้านตระกูลโตเล็กมาแปดปี เธอกลับไม่มีคนสนิท แม้แต่สักคนเดียว รู้สึกล้มเหลวเหลือเกิน ไม่แปลกใจเลยที่ คุณนายตระกูลโตเล็กจะดูถูกตัวเอง
บรมมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาธิดา

เธอไม่อยากให้ธิดา รู้เรื่องราว แต่ว่าตอนนี้เธอสนใจไป มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว พักนี้คุณนายตระกูลโตเล็กคอยจ้องแต่จะหา เรื่องเธอ ให้ บิดามาอยู่ข้างๆน่าจะดีกว่า

เมื่อ ธิดาได้รับสายของนรมน ก็รู้สึกแปลกใจมาก แต่ก็รีบมา หาโดยทันที

ขณะที่เธอมานั้น ธรณีกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้กลับไปแล้ว คุณนายตระกูลโตเล็กนั่งโมโหอยู่ที่ห้องรับแขก เมื่อเห็นธิดาก็ยิ่ง โมโหทวีคูณ

“ใครให้เธอมามิทราบ เธอคิดว่าบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กเป็น สถานที่ที่หมาแมวที่ไหนอยากเข้าก็เข้าได้งั้นเหรอ ที่นี่เป็น อาณาเขตของฉัน! จงไสหัวออกไปซะ!”

ธิดาตกใจกับการสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของคุณนาย ตระกูลโตเล็ก แต่ว่าเธอไม่ใช่คนรับใช้ของบ้านใหญ่ตระกูลโต เล็ก เธอจึงพูดอย่างไม่เกรงใจไปว่า “ขอโทษนะคะ คุณนาย ตระกูลโตเล็ก ฉันมาหาคุณนายของพวกฉัน ถ้าหากว่าท่านไม่ พอใจ ก็สามารถไปคุยกับประธานบริศร์ได้ค่ะ”

พูดจบ ธิดาก็ไม่ได้สนใจคุณนายตระกูลโตเล็กที่หน้ากำลังพูด กำลังเบี้ยว และก็ยกเท้าก้าวเดินไปที่ห้องนอนของนรมน

“คุณนาย ฉันเองธิดา”

“เข้ามาสิ แล้วก็ล็อกประตูด้วย
เสียงของนรมนลอยตังมาจากห้องนอน

ธิดาเปิดประตูเข้ามาแล้วก็ล็อกประตูลง จากนั้นก็เห็นหนังที่ ลอกและแตงไปทั่วแผ่นหลังของนรมน

“คุณนาย ท่านเป็นอะไร

“ไม่เป็นอะไร ช่วยฉันถอดเสื้อหน่อยสิ ฉันทำเองไม่ได้ นรมนอยากจะยิ้ม แต่แค่อ้าปากก็เจ็บปวดทรมาน แววตาของธิดาเกิดความสงสัยขึ้น

“ใครเป็นคนทําคะ

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงท่าทาง โอหังของคุณนายตระกูลโตเล็ก อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “คุณนายตระกูลโตเล็กเป็นคนทำเหรอ เป็น ไปได้อย่างไร”

“ไม่ต้องถามแล้ว รีบมาช่วยฉันที ช่วยไปหยิบกล่องยาตรงนั้น มาใส่ยาให้ฉันหน่อย”

คำพูดของนรมนทำให้ธิดา มั่นใจกับการคาดเดาของตัวเอง

เธอช่วยนรมนถอดเสื้ออย่างระมัดระวัง ช่วงระหว่างนั้นนรมน

เจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วร่าง

เธอรู้สึกว่าปีนี้เป็นปีที่เธอซวยซ้ำซวยซ้อนเหลือเกิน ช่วงแขน ยังไม่ทันหาย ตอนนี้ยังได้รับบาดเจ็บที่แผ่นหลังอีก ควรจะ ต้องหาเวลาไปวัดเพื่อไหว้พระขอพรถึงจะดีกระมัง

ธิดาหยิบกล่องยาแล้วมาใส่ยาที่แผ่นหลังให้เธออย่างระมัดระวัง

นรมนถึงได้รู้สึกถอนหายใจโล่งออกมา

“ขอบใจเธอมาก ธิดา ถ้าหากสองสามวันนี้เธอไม่มีธุระอะไร อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนกันก่อนนะ รอบๆตัวฉันไม่มีคนที่พึ่งพาอาศัยได้

เลย

คำพูดของนรมนประโยคนี้ ทำให้คนฟังอย่าง ธิตา จุดเล็ก

น้อย

* ทางฝั่งวิลล่ามีเรื่องอะไรไหม

“ไม่มีค่ะ มีแค่พ่อแม่ของท่านที่มาหาสองสามครั้ง มาดูว่าท่าน อยู่หรือเปล่า ฉันใช้เหตุผลบอกไปว่าท่านไปดูงานบริษัทกับท่าน ประธานบริศร์ในการไล่พวกท่านกลับ เรื่องอย่างอื่นก็ไม่มีค่ะ

ธิดาพลางพูดพลางช่วยบรมนเก็บกวาดห้อง

นรมนูพิงอยู่บนหัวเตียง มองดูธิดาที่วุ่นวายกับการทำเก็บ กวาด จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวคำขอบคุณจากใจ

“คุณนายกล่าวเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำค่ะ

ธิดาตอบกลับด้วยความนอบน้อม แต่พบว่านอนนรมนนั้นได้ นอนหลับไปเสียแล้ว

ใบหน้าของเธอที่ดูแสนเหนื่อยล้า

ธิดาค่อยๆเดินไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้กับนรมน จากนั้นนำขยะจะไปทิ้งด้านนอก แต่ขณะที่เปิดประตูออกมานั้นก็เห็นคุณนาย ตระกูลโตเล็กยืนอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอด้วยตาเขม็ง

“คุณนายตระกูล โตเล็ก ขอให้ท่านหลบด้วยค่ะ”

ธิดาไม่สบอารมณ์กับเธอ จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยน่าฟัง

“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร! ถึงกล้ามาพูดกับฉันแบบนี้! ที่นี่เป็น บ้านของฉัน เธอไม่ได้รับอนุญาตก็วิ่งเข้ามาในบ้านของฉัน เธอ เชื่อไหมว่าฉันแจ้งตำรวจจับเธอได้นะ”

“คุณนายตระกูล โตเล็กสามารถทำได้อยู่แล้วค่ะ ยังกล้า ทำร้ายคุณนายของพวกเราแบบนี้ได้เลย นับประสาอะไรกับคน รับใช้อย่างฉัน เพียงแต่ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กสวรรค์มีตานะ คะ ท่านไม่เกรงกลัวฟ้าจะพิโรธ ”

คำพูดของธิดาทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับโกรธมาก

“เด็กๆ จับตัวเธอไปส่งสถานีตำรวจ บอกว่าเธอขโมยของของ ฉันไป! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ