บทที่ 167 เขมิกา เธอมันบ้าไปแล้ว

บทที่ 167 เขมิกา เธอมันบ้าไปแล้ว

หลังจากที่กิจจาและกานต์หายตัวไป ก็ราวกับว่าหาย สาบสูญไปจากโลกนี้โดยปริยาย บุริศร์ค้นหาทุกซอกทุก มุมก็แล้ว ธรณีใช้กำลังค้นหาก็แล้ว ถึงขนาดที่ตระกูลรัต ติกรวรกุล ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แต่ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว ของเด็กทั้งสอง

ด้านตั้งเมก็ยังไปทำงานที่บริษัทและพบปะผู้คนมากหน้า หลายตาเหมือนเดิม ไม่ได้มีท่าทีอะไรเป็นพิเศษ ส่วนขวดยาที่เขมิกาเคยมีไว้ในครอบครองก็มีผลวินิจฉัย

ออกมาแล้ว ว่ามันคือยาพิษที่ร้ายแรงจนถึงชีวิต หากติด

เข้าไปในกระแสเลือดก็จะเสียชีวิตทันที

แต่ทุกคนต่างก็คิดไม่ตก ทั้งๆที่ตั้งเมและเขมิกาเป็นแม่ ลูกกันแท้ๆ แล้วทำไมคนเป็นแม่ถึงกล้าฆ่าลูกตัวเองได้ ลงคอ?

ถึงแม้ถ้าเขมิกาตายไปจริงๆ หลายๆเรื่องอาจจะสาวมา ถึงเขมิกา แบบนั้นมันก็จะจบไปอย่างเงียบๆ แต่ว่าข้อ สงสัยอีกหลายๆอย่างก็จะหาที่มาที่ไปไม่ได้

ตอนนี้เขมิกาไม่เพียงแค่ไม่ตาย แต่ยังลักพาตัวเด็กทั้ง สองหนีหายไป และไม่ได้มีเพียงแค่บุริศร์ที่กำลังตามหา พวกเขา ตั้งเมเองก็กำลังตามหาเขมิกาอยู่เหมือนกัน แต่ ทั้งสามคนหายตัวไปราวกับจมหายไปในมหาสมุทร ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย

สภาพจิตใจของนรมนย่ำแย่ลงทุกวัน แต่เธอก็ยังฝืนประ คับประคองเอาไว้

วันที่สองที่กานต์หายตัวไป เธอแก้แบบร่างเสร็จ จากนั้น ก็ส่งแบบไปให้บริษัทอเมริกาทางอีเมล์

บริษัทอนุมัติให้งานออกแบบของเธอผ่านอย่างเป็น เอกฉันท์บริษัทHJกรุ๊ปจำกัดและบริษัทh.e.ทก็ร่วมงานกัน อย่างเป็นทางการ

เมื่อบุริศร์เห็นนรมนทำงานจนลืมกินข้าวกินน้ำ ก็ทั้ง สงสารและเป็นห่วง แต่ไม่ว่าเขาจะห้ามยังไง นรมนก็ยังไม่

ยอมหยุด

เป็นวันที่ห้าที่กานต์หายตัวไป ในที่สุดนรมนก็ล้มป่วย เอาจนได้

บุริศร์อยู่เฝ้าเธอไม่ห่างกาย

ในฝันของนรมนมีกองเพลิงที่กำลังลุกไหม้ กานต์โบกมือ ให้เธอ พร้อมกับขอร้องให้ช่วย

“กานต์!”

นรมนลุกพรวดขึ้นมานั่ง ทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกไปด้วยเหงื่อ

“ฝันร้ายเหรอ?”

บุริศร์เอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง

ภายใต้เสียงไฟ แววตาของนรมนวูบไหว เหงื่อไหลท่วม

กาย หน้าซีดเหลืองไปหมด จนบุริศร์สงสารจับใจ
“ฉันฝันเห็นกานต์ถูกไฟคลอก ผิวของเขาถูกไฟไหม้ หมดเลย เขาทรมานมาก เขาเรียกหาฉันให้ไปช่วย แต่ ฉันกลับจับมือของเขาเอาไว้ไม่ได้”

นรมนพูดพร้อมกับคู่ตัวเข้าหากัน สภาพจิตใจเจ็บปวด เป็นอย่างมาก

แม้ว่าบุริศร์และนรมนจะอยู่ด้วยกัน นอนอยู่บนเตียง เดียวกัน แต่หลังจากที่กานต์หายตัวไป นรมนก็นอนไม่ หลับสักคืน ส่วนบุริศร์ก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องอย่างว่าเลย แค่ ดูแลนรมนก็เสียพลังไปเยอะแล้ว

เมื่อมาได้ยินที่เธอพูดแบบนี้ บุริศร์รู้ว่านรมนเป็นห่วง กานต์มาก แต่ที่น่าเจ็บใจก็คือเขาไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย

“ผมแทบจะพลิกเมืองชลธีหา ทุกโรงแรมก็ค้นมาหมด

แล้ว แต่ก็ยังไม่มีเบาะแสของพวกเขาเลย นรมน ผมรู้ว่า คุณกังวล ผมเองก็เหมือนกัน กานต์คือลูกของเรา คือลูก หลานของตระกูลโตเล็ก เขาจะต้องไม่เป็นอะไร”

นรมนซบอยู่ในอ้อมกอดของบุริศร์ จิตใจแตกสลาย อย่างไม่มีเหลือ

“ครั้งก่อนพวกเขาเอากานต์ไปซ่อนไว้ในร้านเสริมสวย ครั้งนี้กานต์ไปอยู่ที่ไหน?”

“ผมจะตามหา ผมจะหาเขาให้เจอ!”

“คุณรีบไปสิ! ไปเดี่ยวนี้เลย! ตอนนี้ไม่รู้ว่ากานต์จะทุกข์ ทรมานขนาดไหน เขาต้องรอให้เราไปช่วยอยู่แน่ๆ”

นรมนเขย่าตัวบุริศร์อย่างบ้าคลั่ง
www

“ได้ๆๆ ผมจะไปๆ คุณอย่าเพิ่งใจร้อน ผมจะไปเดี่ยวนี้ แหละ!”

บุริศร์ก้าวลงจากเตียง แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่าง รวดเร็ว

นรมนไม่อยากชักช้า เธอจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบตาม ออกไป แต่ว่าออกมาแล้วต้องไปตามหาที่ไหน?

นรมนไม่มีต้นสายปลายเหตุ

บอดี้การ์ดที่ตามมาเดินตามเธอติดๆ ไม่มีใครกล้า กะพริบตา เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับนรมน

บุริศร์และพฤกษ์หาตามตรอกซอยเล็กๆ แทบพลิกหา ทุกตารางนิ้ว แต่ก็ยังไม่ได้เบาะแสของกานต์

“ประธานบุริศร์ นี่ไม่ปกติแล้วนะครับ ปกติเขมิกาก็ไม่ เห็นจะสนิทกับใคร และไม่ได้มีคอนเน็กชั่นอะไรเยอะแยะ ขนาดนั้น ทำไมจู่ๆถึงได้มีอิทธิพลมากขนาดนี้ ขนาด ตระกูลโตเล็ก ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลรัตติกรว รกุลร่วมมือกันยังหาไม่เจอ มันต้องไม่ใช่อย่างที่เราคิดแน่ๆ เลยครับ”

พฤกษ์ปะติดปะต่อเรื่องไม่กี่วันก่อนเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ พูดให้บุริศร์ฟัง

บริษัทพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันก็ว่าเรื่องนี้เราต้องพลาด ตรงไหนไปแน่ๆ แต่มันตรงไหนล่ะ?” “ประธานบุริศร์ ที่อีกฝ่ายลักพาตัวนายน้อยกานต์หนีไป

ต้องเป็นเพราะอยากให้คุณผู้หญิงกังวลแน่ๆ ผมคิดว่าตอนนี้เราควรตามเฝ้าดูคุณผู้หญิงให้ดีๆ ผมกลัวว่า..

คำพูดของพฤกษ์ช่วยปลุกสติของบุริศร์ได้ราวกับยาเกิน

ขนาด

“กลับบ้าน!”

เขาหักเลี้ยวทิศทางรถทันที จากนั้นก็ขับไปยังบ้านใหญ่ ตระกูลโตเล็กด้วยความรวดเร็ว

ทางด้านนรมนก็เดินหาอย่างไร้จุดหมาย เธอลืมใส่

รองเท้าอีกแล้ว เธอเดินไปพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อของ

กานต์ไปด้วย

เวลากลางคืนบนถนนมีคนไม่เยอะ แต่เมื่อบางคนเห็น สภาพของนรมน ก็คิดว่าเธอเป็นคนบ้า จึงพากันเดินหลบ บางคนก็คิดอยากแกล้งนรมน แต่บอดี้การ์ดที่ตามมาอยู่ ข้างหลังก็เข้ามาช่วยเอาไว้เสียก่อน คนพวกนั้นจึงกลัวจน ต้องหนีไป

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองราวกับผีไร้ญาติ ไม่มีลูก ไม่มี บ้าน ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา

เสียงที่ดังขึ้นมาในค่ำคืนอันเงียบเหงาบาดแก้วหูเป็น

พิเศษ

นรมนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของ กานต์โทรมา เธอก็แทบบ้า

“กานต์!”
นรมนรับสายด้วยความรวดเร็ว ทว่าเสียงปลายสาย กลับไม่ใช่เสียงของกานต์

“นรมน อยากเจอลูกของแกไหม? มาตามที่ฉันบอก ฉัน รับรองว่าแกได้เจอลูกแกแน่ แต่จำเอาไว้ ว่าแกต้องมาคน เดียว ถ้าฉันรู้ว่าแกพาคนอื่นมาด้วย ฉันจะให้แกได้เห็นลูก

ของแกตายต่อหน้าต่อตาแก”

เขมิกา!

นรมนกัดฟันกรอด “มีอะไรก็ให้มาลงที่ฉัน! เธอไปทำ อะไรเด็ก? เขมิกา เธอมันบ้าไปแล้ว!”

“ใช่ฉันมันบ้า! ฉันบ้ามาตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว! นรมน แก บังคับให้ฉันต้องทำอย่างนี้ ฉันจะพูดอีกรอบ มาตามที่ฉัน บอกเพียงลำพัง ถ้าแกพาคนมาด้วย หรือว่าพาบุริศร์มา ด้วย ฉันจะทำให้แกได้รับรู้ความโหดร้ายของฉัน แก อยากรู้ไหมว่าตอนนี้ลูกแกอยู่ในสภาพไหน? เดี่ยวฉันให้ ดู”

เขมิกาวางสาย จากนั้นก็ส่งวิดีโอมาให้นรมน

ในวิดีโอ กานต์ถูกขังเอาไว้ในห้องแก้ว ข้อมือของเขา เชื่อมต่อกับท่อเล็กๆ ข้างๆกันมีถังไม้อันหนึ่ง ในถังนั้นมี เลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของกานต์

“กานต์”

นรมนแทบใจสลาย

เธอทรุดนั่งลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบหน้า
เด็กตัวเล็กขนาดนั้น โหดร้ายกับเขาถึงขนาดนั้นได้ยัง

ไง ?

ได้ยังไงกัน!

เขมิกาโทรมาอีกครั้ง

“นรมน เห็นแล้วใช่ไหม? ลูกของฉันต้องถ่ายเลือด แล้ว เลือดของลูกแกก็ต้นตรงพอดี ถ้าแกมาสาย ฉันไม่รับ ประกันนะว่าลูกแกยังจะมีชีวิตอยู่หรือเปล่า!”

“เขมิกา! ถ้าลูกของฉันไปอะไรไป ฉันเอาเธอตายแน่!” นรมนไม่เคยอยากฆ่าใครขนาดนี้มาก่อน

เขมิกาคิดจะใช้เลือดของกานต์ถ่ายเลือดให้กิจจางั้นเห รอ? บ้าไปแล้วหรือเปล่า?

กานต์ยังเด็กขนาดนั้น เขาจะไปทนได้ยังไง?

ในตอนนั้นนรมนไม่สนอะไรทั้งนั้น เธอหันหลังมาพูดกับ บอดี้การ์ดว่า “ไม่ว่าใครก็ห้ามตามฉันมา!”

“คุณผู้หญิง ประธานบุริศร์สั่งเอาไว้ว่า….”

“ฉันบอกว่าห้ามตามมา!”

ทันใดนั้นนรมนก็เก็บขวดแก้วแถวๆนั้นมาตีให้แตก แล้ว หันปลายแหลมๆเข้าที่คอของตัวเอง

“ถ้าพวกนายตามฉันมาล่ะก็ ฉันจะฆ่าตัวตายต่อหน้า พวกนาย!”

“คุณผู้หญิง!”
บอดี้การ์ดแต่ละคนรับมือไม่ถูก บางคนจึงโทรหาบุริศร์ นรมนฉวยโอกาสในตอนนี้ไปขวางรถคันหนึ่งเอาไว้

“ไปโรงงานเคมีนอกชานเมือง!”

ท่าทางคลุ้มคลั่งของนรมนในตอนนี้ทำให้คนขับรู้สึกกลัว

ขึ้นมา

“คุณผู้หญิง คือผมเลิกงานแล้ว คุณ..

“จะไปไม่ไป?”

นรมนหันปากแก้วเข้าที่คอของคนขับรถ

คนขับรถหวาดกลัว จึงต้องเหยียบคันเร่งขับออกไปจน รถหายวับไปกับตา

พวกบอดี้การ์ดอยากตามไป แต่อีกฝ่ายขับเร็วเกินไป กว่าพวกเขาจะโบกรถคันอื่นได้ นรมนก็หายไปแล้ว

บุริศร์และพฤกษ์รีบตามมาอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่เจอ

นรมน

หัวใจของบุริศร์แทบกระเด็นออกมานอกอก

“นรมนล่ะ? ไปทางไหน?”

“ขอโทษครับท่านประธาน พวกเรามองไม่ชัด”

“เวรเอ้ย!”

บุริศร์ถีบบอดี้การ์ดหงาย จากนั้นก็สั่งให้ทุกคนตามหา

ว่านรมนไปที่ไหน

เกิดเรื่องกับการกานต์ไปแล้ว เขาจะให้มีเรื่องเกิดกับภรรยาของเขาอีกไม่ได้

นรมนมาถึงโรงงานเคมีตามที่เขมิกาบอกอย่างรวดเร็ว พอมาถึงถึงได้พบว่า ที่นี่เป็นโรงงานร้าง

“เขมิกา! ฉันมาแล้ว! ปล่อยลูกของฉัน เธอต้องการอะไร ฉันจะให้เธอทั้งหมด!”

นรมนลงจากรถ จากนั้นก็พุ่งเข้าไปราวกับเป็นบ้า ทว่า ข้างในกลับไม่มีใคร

ถังไม้ที่เห็นในวิดีโอยังอยู่ เลือดสดๆข้างในยังอุ่นๆ ถึง จะมีไม่มาก แต่กลับทำให้นรมนขาอ่อน ร่างกายสั่นเทิ้มไป

หมด

ห้องแก้วถูกเปิดออกแล้ว ข้างในยังมีกลิ่นและอุณหภูมิ ร่างกายของกานต์หลงเหลืออยู่ แต่ว่ากลับไม่เจอกานต์

“กานต์! กานต์”

นรมนจิตใจอ่อนล้า เธอทรุดนั่งลงบนพื้นแล้วร้องไห้ออก มาอย่างเจ็บปวด

ทั้งโรงงานว่างเปล่า นอกจากเสียงร้องไห้ของนรมนแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นอีก

ตอนที่บุริศร์ตามมาถึง ก็เห็นภาพนี้เข้า

นรมนนั่งร้องไห้ราวกับเป็นบ้าอยู่บนพื้น และในถังไม้ก็ เลือดสดๆส่งกลิ่นออกมา เมื่อบุริศร์เห็นเลือดขมับก็เต้น

ตุบๆ

“นี่มัน….
“เลือดของกานต์! นังบ้าเขมิกา ใช้เลือดของกานต์ถ่าย เลือดให้กิจจา! บุริศร์ คุณใหญ่คับฟ้าไม่ใช่เหรอ? คุณเก่ง มากไม่ใช่หรือไง? ฉันขอร้อง ช่วยลูกฉันกลับมาได้ไหม? กานต์ยังเด็ก เขาเพิ่งสี่ขวบ เขาถ่ายเลือดช่วยกิจจาไม่ได้ คุณรู้ใช่ไหม? ใช่ไหม?”

นรมนจับบุริศร์เอาไว้ เธอแทบบ้าแล้ว

ลูกคือแก้วตาดวงใจของเธอ แค่ได้มารู้ว่ากานต์กำลัง เจอกับอะไรแบบนี้ ฆ่าเธอยังจะดีเสียกว่า

บุริศร์ไม่คิดเลยว่าเขมิกาจะเป็นบ้าได้ถึงขนาดนี้! เมื่อเห็นเลือดสดๆในถัง จู่ๆบุริศร์ก็รู้สึกทรงตัวไม่อยู่ “ใครก็ได้ เก็บเลือดพวกนี้กลับไปให้ฉัน ห้ามให้ขาดไป

แม้แต่หยดเดียว”

แม้จะรู้ว่าทำแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่บุริศร์ก็ยังทำ อย่างนี้ เป็นครั้งแรกที่คนสูง185อย่างเขาทรงตัวไม่อยู่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ