บทที่ 168 ถ้าไม่อยากตายก็อยู่นิ่งๆ

นรมนร้องไห้จนเป็นลมไป

ตอนยังไม่ได้เห็นกานต์ เธอปลอบใจตัวเองว่า กานต์ยัง มีทักษะป้องกันตัว เพราะถึงยังไงก็อยู่กับแชมป์มาตั้งนาน ไม่ใช่เหรอ?

แต่แล้วความหวังทั้งหมดก็พังทลายเมื่อเขมิกาส่งวิดีโอมา

ให้เธอ

เมื่อบุริศร์เห็นว่านรมนร้องไห้จนหมดสติไป ทั้งเนื้อทั้งตัว ก็ปกคลุมไปด้วยไอสังหาร

“ตามหาให้เจอ ต่อให้ต้องพลิกทั้งเมืองชลธีหาก็ต้องหา ตัวเขมิกาให้เจอ! แล้วก็พฤกษ์ ไปจับตัวตั้งเมมา แล้ว ปล่อยข่าวออกไป ถ้าเขมิกาไม่ปรากฏตัวออกมาภายในวัน นั้น ฉันจะปล่อยให้ตั้งเมเลือดไหลเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ถ้าหากลูกของฉันเสียเลือดอีกแม้แต่หยดเดียว ฉันจะฝัง ตั้งเมกับเขมิกาทั้งเป็น!”

บุริศร์ในตอนนี้เดือดดาลและโกรธมาก เขาแทบอยาก จะทำลายโลกทั้งใบทิ้ง วินาทีที่ได้เห็นเลือดของกานต์ สติสัมปชัญญะทั้งหมดก็สูญหายไป

บุริศร์อุ้มนรมนกลับบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

ไม่รู้ว่าป้าโอออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อ เห็นบุริศร์ก็กำลังจะเดินเข้าไปหา ทว่ากลับถูกบุริศร์ห้าม เอาไว้
“ป้าโอ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรทั้งนั้น เวลานี้ เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าลูกของผมกับนรมน ถ้าป้ากลับมา เพียงเพราะไม่อยากให้ผมอยู่กับนรมน ก็กลับไปเถอะ ครับ”

พูดจบบุริศร์ก็อุ้มนรมนเข้าห้องนอนไป

เมื่อป้าโอเห็นท่าทางของบุริศร์ในตอนนี้ ก็อีกๆอักๆ พฤกษ์เห็นแบบนั้น จึงพูดออกมาอย่างหวังดีว่า “ป้าโอ ป้าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ป้าน่าจะรู้ว่า ประธานบุริศร์นิสัยยังไง ต่อให้ป้าไม่ชอบคุณผู้หญิงมาก แค่ไหนก็เถอะ แต่ว่าตอนนี้นายน้อยกานต์หายไป เขาเป็น ลูกชายแท้ๆของประธานบุริศร์ ในเวลาแบบนี้ป้าอย่าเพิ่ง มาทำให้เรื่องมันวุ่นวายกว่าเดิมเลย”

สีหน้าของป้าโอดูไม่ได้

เธอหัวกระแทกจนเกือบตาย แต่บุริศร์กลับไม่ยอม ตัดขาดกับนรมน ตอนนี้ยังไม่คิดจะเหลียวแลเธอเพียง เพราะกานต์และนรมนอีก

ป้าโออยากสะบัดเสื้อเดินออกไปอย่างไม่สนใจเรื่องพวก นี้อีก แต่ในตอนที่เธอเห็นบุริศร์ลงมาจากชั้นล่างด้วย ท่าทางหงอยเหงา ร่างกายสูงใหญ่สั่นคลอน ราวกับจะ ทรงตัวไม่อยู่ ป้าโอก็อดสงสารไม่ได้

“คุณผู้ชาย ให้ป้าทำอะไรให้กินไหม?” “ไม่เป็นไร ผมกินไม่ลง”

บุริศร์นั่งลงบนโซฟา
เขาต้องฝืนปลอบให้นรมนสงบลงเธอถึงได้หลับไป

เขาเป็นผู้ชาย ต้องคอยเป็นเสาหลักให้กับครอบครัว แต่ ว่าเขาก็เป็นมนุษย์และพ่อคนหนึ่ง

ในตอนที่เห็นเลือดของกานต์ จริงๆแล้วบุริศร์ก็เกือบจะ ทรุดลงกับพื้น

ไอ้แสบนั่นตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?

ในเมื่อเขมิกาให้นรมนไปหาที่นั่น แล้วทำไมหนีไปซ่อน อีกแล้วล่ะ?

ตกลงเธอไปที่ไหนกันแน่!

เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?

บุริศร์ไม่เคยร้อนใจแต่ทำอะไรไม่ได้เหมือนอย่างตอนนี้

มาก่อน

เมื่อป้าโอเห็นท่าทางของบุริศร์ ก็รินน้ำร้อนๆแล้วยื่นไป

ให้

“คุณผู้ชาย ลองโทรไปหาคุณนายดูก่อนไหม? บางที เธออาจจะมีวิธีก็ได้นะ”

คำพูดของป้าโอทำให้บุริศร์ต้องส่ายหัว “ความประทับ ใจของแม่ที่มีต่อนรมนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และท่านก็ไม่เคย คิดด้วยว่ากานต์เป็นลูกของผม ตอนนี้ท่านก็คงไม่สนใจ เรื่องนี้หรอก ป้าโอ ป้ากลับไปพักเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วง ผม”

“จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง? ดูสภาพคุณตอนนี้สิคะอย่างกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง ป้าเห็นแล้วอนาถใจ! ป่าเลี้ยงดูของป้ามาตั้งแต่เด็กๆนะ”

ปลายจมูกของป่าโอรู้สึกแสบร้อน เสียงพูดก็เริ่มสะอีก สะอื้น

บุริศร์หลับตาลง พูดออกมาอย่างอ่อนล้าว่า “ผมรู้ว่าป้า รักผม เพราะงั้นป้าก็น่าจะรู้ว่าผมกังวลเรื่องของกานต์มาก แค่ไหน ผมก็เป็นพ่อคนหนึ่งนะ เด็กคนนั้นเติบโตขึ้นมา โดยไม่มีผมคอยอยู่ข้างๆ เวลาเขาต้องการผมผมก็ไม่ได้ อยู่เคียงข้างเขา พอตอนนี้เขาได้มาอยู่กับผม กลับมีเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผม ป้าจะให้ผมทำยังไง?”

“คุณผู้ชาย คุณเป็นมนุษย์ ไม่ใช่เทพเจ้า บางเรื่องคุณก็ ไม่สามารถควบคุมได้หรอก ตอนนี้คุณผู้หญิงก็เป็นถึง ขนาดนั้นแล้ว ถ้าคุณเป็นไปด้วยอีกคน ตระกูลโตเล็กก็คง จบเห่กันพอดี”

เป็นครั้งแรกที่ป้าโอเรียกนรมนว่าคุณผู้หญิง

บุริศร์จับสังเกตได้อย่างว่องไว

“ป้ายอมรับนรมนแล้ว?”

“ไม่ยอมรับแล้วจะทำยังไงได้อีก? คุณผู้ชายมั่นคงกับ เธอซะขนาดนั้น ยิ่งตอนนี้นายน้อยกานต์มาเกิดเรื่องอีก ถ้าป้าขัดขวางคุณอีก รอบกายคุณจะยังมีใครพึ่งพาได้อีก ล่ะ? คุณเป็นคนที่ป้าเลี้ยงมากับมือ ต่อให้ป้าต้องตาย ป้า

ก็ทนเห็นคุณเสียใจไม่ได้หรอก”

คำพูดของป้าโอทำให้หัวใจของบุริศร์อุ่นวาบ
“ขอบคุณครับ ป่าโอ”

“คุณพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวป่าไปทำอะไรให้ทาน สักพักถ้า พวกคุณตื่นก็มาทานสักหน่อยนะ”

ป้าโอเช็ดน้ำตาตรงหางตา จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไป ในครัว

เมื่อบุริศร์เห็นการเปลี่ยนแปลงของป้าโอ ก็รู้สึกเบิกบาน ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ด้านพฤกษ์เองก็พูดเสียงเบาว่า “ถ้า ป้าโอกลับมาช่วยคุณ คงดีไม่น้อยเลย”

“ใช่!”

บุริศร์รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แม้ว่าจะยังเป็นห่วงกานต์ แต่ ว่าตอนนี้เขาก็เริ่มง่วงแล้ว

เขาพิงโซฟาแล้วค่อยๆหลับตาลง

ขณะที่นรมนนอนอยู่ก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย เป็นกลิ่นหวานๆ

หอมๆ

เธอลืมตาขึ้นทันที จากนั้นก็เห็นเงาใครคนหนึ่งยืนอยู่ ตรงข้างเตียงของเธอ พร้อมกับมองมาที่เธออย่างดุร้าย

“คุณเป็น…”

ไม่ทันที่นรมนจะได้พูดจบ ก็ถูกเงาสีดำปิดปาก ไม่นาน เธอก็สลบไป

คนในเงาดำพยุงนรมนขึ้นมา จากนั้นก็เดินออกจากห้อง นอนไป

คนข้างนอกหลับไปหมดแล้ว แม้แต่บุริศร์ก็หลบไม่ได้สติอยู่บนโซฟาเหมือนกัน

จากนั้นคนคนนั้นก็พยุงนรมนเดินออกไปจากตระกูลโต เล็กไปอย่างโจ่งแจ้ง

ตอนที่นรมนฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเรือ

ในนี้อัดแน่นไปด้วยคน กลิ่นไม่พึงประสงค์ผสมปนเปอยู่ ในอากาศ เป็นอะไรที่แสบจมูกเป็นอย่างมาก เธอกำลังจะเอ่ยปากพูด กลับรู้สึกเจ็บคอมาก พูดอะไร

ไม่ออกสักคำ

ทันใดนั้นเธอก็นึกไปถึงเงาสีดำก่อนที่เธอจะหมดสติ กลิ่นที่คุ้นเคย พร้อมกับสายตาเคียดแค้นเธอ

เป็นป้าโอ!

นรมนดิ้นหาทางรอด แต่กลับถูกคนข้างๆผลัก

“อย่าขยับ บนเรือนี้เบียดกันมากพอแล้ว ถ้าไม่อยาก

ตายก็อยู่นิ่งๆ” ข้างกายเป็นผู้หญิงผิวคล้ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงสว่างไม่ พอ หรือเพราะเธอผิวคล้ำอยู่แล้ว นรมนจึงไม่สามารถมอง

หน้าเธอได้ชัด

เธออยากถามว่าเรืออะไร กำลังจะไปที่ไหน แต่เธอกลับ พูดไม่ออก

คอของเธอแหบแห้งไปหมด

นรมนดิ้นเพื่อจะลุกขึ้น แต่กลับถูกผู้หญิงข้างกายฉุดเอา

ไว้
“ก็บอกว่าอย่าดิ้นไง! เรือนเป็นเรือลักลอบค้ามนุษย์ พวก เราถูกขายแล้ว ถ้าเธอคิดจะหนี พวกเขาก็จะโยนเธอลง ทะเล ทะเลกว้างขวางขนาดนี้ ตกลงไปก็มีแต่ถูกฉลามกิน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ยินยอมถูกขายไปต่างประเทศ แต่คิดว่า พวกเราทุกคนในนี้มีใครอยากไปเหรอ? มีชีวิตดีกว่าตายน่า ขอแค่ยังมีชีวิต ก็ยังมีความหวังเสมอ เธอฟังฉันนะ เอา ชีวิตให้รอดก่อนค่อยพูดกันทีหลัง”

คำพูดของหญิงสาวทำให้หัวใจของนรมนหนักอึ้ง

เธอถูกขายไปต่างประเทศ?

ใครขายเธอ?

ป้าโอเหรอ?

หัวใจของนรมนดิ่งวูบ

ไม่!

เธอจะไปไม่ได้!

เธอยังตามหาลูกของเธอไม่เจอเลย

ตอนนี้กานต์เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ไม่รู้ด้วยว่าอยู่ที่ไหน ตอนนี้เขาต้องกำลังอยากให้เธอไปอยู่ข้างๆแน่ๆ

แล้วเธอจะจากไปในเวลาแบบนี้ได้ยังไง?

นรมนไม่สนคำแนะนำของสาวผิวคล้ำ เธอพยายามผลัก อีกคนออก จากนั้นก็ลุกขึ้นมาเตรียมจะออกไปข้างนอก แต่กลับถูกผู้ชายที่เดินเข้ามาถีบล้มลงกับพื้น

“นังดื้อด้าน! นี่คิดจะทำอะไร? จะหนีงั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรแกให้ ฉันเสียเงินซื้อแกมาตั้งเยอะ ถ้าแกยังหาเงินมา คืนทุนฉันไม่ได้ แกก็อย่าคิดหนี ห้ามตายด้วย!”

ผู้ชายคนนั้นถ่มน้ำลายใส่นรมน พร้อมกับพูดออกมา อย่างดุร้าย

นรมนพูดออกมาอย่างอ้อแอ้ แต่กลับไม่สามารถสื่อ ความหมายออกมาเป็นคำพูดได้เลย ชายคนนั้นแสยะยิ้ม “ที่แท้ก็เป็นใบ้หรอกเหรอ ก็ไม่เลว นะ จะได้ไม่ส่งเสียงดัง ฉันจะบอกแกให้ หัดทำตัวดีๆไว้

พอขึ้นฝั่ง นายท่านจะได้ดีกับแก ถ้าไม่อย่างนั้น แกเชื่อ

ไหมว่าฉันจะให้พวกผู้ชายบนเรือนี้สั่งสอนแกซะ!”

สั่งสอนที่ชายหนุ่มพูดมาแน่นอนอยู่แล้วว่าไม่ใช่การสั่ง สอนธรรมดา

นรมนไม่ใช่เด็ก เธอจึงรู้อยู่แล้ว เธอหดตัวเข้าหากัน ยอมทำตัวดีๆ

มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจำต้องทำไปทีละขั้น หวังแค่ว่าบุริ ศร์จะรู้ว่าเธอหายไปไหนเร็วๆ แล้วมาพาเธอออกไป

ทางด้านบุริศร์เมื่อตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก

“ป้าโอ ขอน้ำให้ผมหน่อย”

บุริศร์ส่งเสียงออกไปโดยอัตโนมัติ แต่กลับไม่เห็นเงาป้า

โอ

เขาสะบัดหัว แล้วเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าทุกคนนอนหลับ

กันไปหมด
เหตุการณ์คล้ายๆกันนี้ทำให้หัวใจของบุริศร์ตื่นตระหนก

“นรมน!”

เขาวิ่งมาที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว ทว่าในห้องนอนกลับ ไม่มีแม้แต่เงาของนรมน

เขาสูญเสียภรรยาไปอีกครั้งด้วยเหตุการณ์เดิมๆ และวิธี

การเดิมๆ

บุริศร์ชกโต๊ะน้ำชา

“เวรเอ้ย!”

เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับป้าโอ

ใช่

หลังจากเหตุการณ์ที่ร้านเสริมสวยครั้งก่อน ธิดาก็ หายตัวไป ตอนนั้นทุกคนต่างก็สงสัยป้าโอ แม้แต่ตัวเองก็ ยังสงสัย แต่เพราะเห็นแก่บุญคุณที่ป้าโอเลี้ยงดูเขามา เขาเลยไม่ได้คิดเรื่องนี้มาก

สำหรับเขา แค่ธิดาคนเดียวคงไม่ก่อให้เกิดความเสีย หายอะไรขนาดนั้น แต่ไม่คิดเลยว่าเพราะความชะล่าใจใน ครั้งนี้ เขาไม่เพียงแต่เสียลูกชายไป ตอนนี้ยังเสียภรรยา ไปด้วย

บุริศร์เจ็บใจเป็นอย่างมาก

เขาสาดน้ำเพื่อปลุกทุกคน

พฤกษ์ไอแค่กๆแล้วตื่นขึ้นมา พร้อมกับอาการทำอะไร

ไม่ถูก
“ประธานบุริศร์ นี่มันอะไรครับ?”

“ป้าโอจับตัวนรมนไปแล้ว เธอวางยาสลบพวกเรา

ทั้งหมด”

บุริศร์ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

พฤกษ์เข้าใจในทันที

“ป้าโองั้นเหรอ? หรือว่าที่นายน้อยกานต์กับนายน้อย กิจจาหายไปก็เป็นฝีมือป่าโอด้วย?”

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร แต่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าข้อสรุปเป็น

แบบนี้

พฤกษ์ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ นอกจากป้าโอ ยัง จะมีใครกำเริบเสิบสานจับตัวพวกเขาไปขนาดนี้?

“ไม่ใช่ว่าป้าโอยอมรับคุณผู้หญิงแล้วหรอกเหรอ? ทำไม

ถึงได้….”

“เธอก็แค่หลอกพวกเราให้ตายใจ ฉันประมาทเอง”

ดวงตาของบุริศร์เย็นชาน่ากลัว ร่างกายปล่อยออร่า

สังสารออกมา

แค่คนรับใช้ของตระกูล ก็ปั่นหัวพวกเขาหมุนได้ถึง ขนาดนี้ มีอย่างที่ไหนกัน!

“ประธานบุริศร์ ตอนนี้เอายังไงดี?”

เรื่องมาถึงป่าโอกับนรมน พฤกษ์ไม่รู้จะตัดสินใจยังไง จึงทำได้แค่รอคำสั่งจากบุริศร์

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ