บทที่ 831 ผู้ชายคนนี้ดื้อจริงๆ
“คุณ และเด็กๆ”
น้ำเสียงที่อ่อนโยนของนรมน พุ่งเข้าสู่หัวใจของบริศราวกับ กระแสน้ำอุ่นที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นและสบาย
“ผมในฐานะผู้ชายยังต้องการการปกป้องจากคุณอีกเหรอ?” “ฉันแค่อยากจะปกป้องคุณ”
นรมนเอนร่างของเธอ ในอ้อมแขนของบุริศร์ หวังว่าเวลาจะ หยุดลงแค่นี้
ทำไมบุริศร์ถึงไม่เป็นแบบนั้น?
เขากอดหญิงสาวในอ้อมแขนไว้แน่น หลายต่อหลายครั้งที่เธอ เสี่ยงอันตรายเพื่อเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราสองคนเติบโตมา ด้วยกัน และพวกเขาไม่สามารถแยกออกจากกันได้
“โอเค ผมจะฝากชีวิตต่อจากนี้ไว้กับคุณ คุณต้องดูแลรักษาดีๆ และอยู่อย่างปลอดภัยด้วยนะ”
“ค่ะ”
นโมนพยักหน้า
ทั้งสองเหนื่อยล้าและอยู่อย่างนั้นสักพักหนึ่ง ก่อนที่บุริศร์จะ ปล่อยนรมนและกระซิบว่า “ไม่พูดถึงตระกูลวัชโรทัยแล้ว เรามา
พูดเกี่ยวกับฉัตรยาดีกว่า”
“พบศพของฉัตรยาแล้วเหรอคะ?”
นรมนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
บริศ สายหัว สีหน้าของเขาเศร้าเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
นรมนไม่คิดว่าด้วยความสามารถของบุริศร์จะหาไม่พบที่อยู่ ของฉัตรยา ตอนนี้เรณุกาถูกจับแล้ว และตระกูลจันทรวงศ์ที่เหลือ อยู่ทั้งหมดกำลังถูกเก็บบัญชี จะมีเวลาออกจากที่นี่พร้อมกับศพ ได้อย่างไร?
และด้วยความสามารถของตระกูลโตเล็ก มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะหาไม่พบ แต่การแสดงออกในขณะนี้ของบุริศร์กลับบอกเธอ ว่าไม่ใช่อย่างนั้น
เมื่อเห็นความวิตกกังวลของนรมน บุริศร์ก็สงบลงอย่าง รวดเร็วและกล่าวว่า “คุณไม่ต้องกังวล ฟังผมนะ”
“ต้องลงเกิดอะไรขึ้นกันคะ? ฉันจะไม่กังวลได้ยังไง? ฉัตรยาก เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน นอกจากนี้หัวใจของนภดลก็อยู่กับ เธอ เธอสัญญากับเขาว่าจะช่วยเขาตามหาฉัตรยา และตอนนี้ สถานการณ์เป็นอย่างไรล่ะคะ?”
เมื่อเห็นนรมนกังวล บุริศร์ก็รีบพูดว่า “ก็ถือว่าหาเจอแล้วล่ะ” “หมายความว่ายังไงคะ? หาเจอก็คือหาเจอ ถ้าหาไม่เจอก็คือ ไม่เจอ ก็ถือว่าคืออะไรคะ?”
“อย่าเพิ่งรีบร้อน ฟังผมก่อนได้ไหม?”
บุริศร์เทน้ำให้กับนรมน จากนั้นนั่งตรงหน้าเธอ ครุ่นคิดและ พูดว่า “ตอนที่เราพบฉัตรยา ร่างของเธอถูกเผาไปแล้วครึ่งหนึ่ง”
“อะไรนะคะ?”
นรมนแทบจะกระโดดลุกขึ้นจากที่นั่ง
บุริศร์กล่าวด้วยเสียงต่ำ “เป็นคำสั่งของเรณุกา เรณุกาตั้งใจที่ จะมาทำลายศพให้ไม่เหลือร่องรอยเลย คุณนายตระกูลจันทร วงศ์และดร.ฐานทัตปฏิเสธที่จะให้ศพของฉัตรยา เพราะกลัวว่า พวกเขาจะถูกบังคับเพื่อต่อต้านเรณุกา เรณุกาประนีประนอมอยู่ ชั่วครู่ แต่เมื่อคุณและนภดลเข้าไปหา เรณุกาพบว่ามีโอกาส จึง ปล่อยให้ใครบางคนขโมยร่างของฉัตรยาไป โดยตั้งใจที่จะ กล่าวหาว่าคุณก่ออาชญากรรมนี้ แล้วก็เผาศพ เมื่อถึงตอนนั้น เธอก็แค่ยืนยันว่าคุณคือฉัตรยา และจะไม่มีใครกล้าพูดอะไร
“ยัยแม่มดนั้นชั่วร้ายอะไรได้ขนาดนี้!
หลังจากที่นรมนฟัง ก็โมโหจนแทยจะระเบิดออกมา
“แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ฉัตรยามาจากตระกูลจันทรวงศ์ ทำไม เธอถึงโหดร้ายขนาดนี้ได้?”
“เธอไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นคนก็ยังมีจิตใจบ้าง แต่เธอ ไม่”
หัวใจของบุริศร์เจ็บปวด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดว่าพ่อ ของเขาเสียชีวิตอย่างไร แต่เขาไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดเหล่านี้ต่อหน้า นรมนได้ เกรงว่านรมนจะรู้สึกเศร้าและเสียใจ
“เธอจะไม่ลงเอยด้วยดีใช่ไหม?”
นรมนรู้ดี ถ้าหากเรณุกาถูกส่งมอบให้กับตำรวจ หลายๆ อย่าง สามารถสรุปได้ แต่อย่างที่เรณุกาเคยพูด ความสัมพันธ์ของ ตระกูลจันทรวงศ์นั้นกว้างและซับซ้อนมาก จะสามารถเอาผิดเร กาได้จริงๆ เหรอ?
บุริศร์รู้ว่านรมนหมายถึงอะไร ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบว่า “คุณไม่ต้องกังวล เธอไม่สามารถหลบหนีได้ เรณุกายังเข้าทำ เรื่องผิดกฎหมายบางอย่างนอกประเทศ ซึ่งส่งผลถึงผลประโยชน์ ของประเทศ แม้ว่าเธอจะมีความสามารถยังไง เธอยังคงหนีไม่ พ้น คราวนี้เธอจบแน่ๆ”
“งั้นก็ดีค่ะ ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่รู้ว่าทำลายใครไปเท่าไหร่แล้ว แต่สําหรับคนเหล่านั้น ฉันรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้เป็นนักโทษถูกประหาร ชีวิต ฉันก็คิดว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อย่างสงบได้ แล้วนภดลรู้ เรื่องของฉัตรยาแล้วเหรอคะ?”
“ผมให้ปาณีบอกแล้ว”
บุริศร์ถอนหายใจเมื่อนึกถึงท่าทางของนภดล
“น่าเสียดายที่นภดลจะไม่สามารถออกมาได้อีกแล้วในชีวิตนี้
“ค่อยๆ คิดไปล่ะกัน”
บุริศร์ปลอบโยนนรมน เมื่อเขาได้ยินเสียงของนภดลและปาณี มาจากภายนอก
“คุณเดินช้าลงหน่อยได้ไหม นภดล แม้ว่าคุณโฬมจะเรียกพบ คุณ คุณก็ไม่จําเป็นต้องเดินเร็วขนาดนี้นี่? เขาไม่ได้ให้เงินคุณสัก หน่อย”
เมื่อเสียงของปาณีดังขึ้น นรมนและบริศร์ต่างก็ตกใจ จากนั้น นรมนก็อมยิ้มและพูดว่า “ปาณีคนนี้ ฉันชอบ”
“ลองสังเกตการณ์ก่อน อย่าให้เหมือนนิตาคนที่สองก็พอ”
คำพูดของบริศ ทำให้นรมนหยุดชะงัก
ใช่ อย่าเป็นนิตาคนที่สองก็พอ ไม่รู้ว่าเจตต์เป็นอย่างไรบ้าง นิ ตาโจมตีเขาแรงมาก ผู้ชายคนนี้อยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งเป็นเพื่อน กับป้า เดี๋ยวจะต้องหาเวลาโทรไปถามเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของ พวกเขา
ขณะที่นรมนกำลังใช้ความคิด นภดลก็เคาะประตูห้อง
“เข้ามาได้!”
เสียงของบุริศร์ดังขึ้น นภดลเปิดประตูห้องผู้ป่วยโดยทันที
“มีข่าวคราวฉัตรยามาบ้างรึยัง?”
การแสดงออกของนภดลเป็นวิตกกังวลมาก
ปาณีรู้สึกงุนงงเล็กน้อย และถามโดยไม่รู้ตัว “ฉัตรยาคือใคร เหรอคะ?”
ทันใดนั้นสายตาของนภดลก็จ้องมองไปที่ปาณีอย่างดุเดือด แม้ว่าปาณีจะเคยได้เห็นความน่ากลัวของนภดล แต่ในขณะนั้นเธอรู้สึกว่าเลือดทั้งหมดของเธอกำลังจะแข็งตัว
นรมนกระแอม เมื่อเห็นฉากตรงนี้
“นภดล อย่าทําให้ปากลัว ไม่ง่ายเลยที่ฉันก็รู้สึกชอบใคร”
เมื่อนรมนพูดเช่นนั้น นภดลก็ถอนสายตาออก
ปาณีรู้สึกราวกับว่าตัวเองกลับมามีชีวิตอีกครั้ง หายใจเสียง ดัง และรีบเดินไปข้างๆ นรมน
“คุณนาย ฉัน…..”
“เธออย่าเพิ่งพูด”
นรมนตบมือของปาณี
ปาณีรู้ถึงสถานการณ์ ดังนั้นจึงเงียบปาก และยืนอยู่ข้างหลัง นรมน ทำให้การมีอยู่ของตัวเองลดลงไปให้มากที่สุด
นภดลมองไปที่บุริศร์ และถามอย่างใจจดใจจ่อ “มีข่าวของ ฉัตรยาแล้วใช่ไหมครับ?”
บริศพยักหน้า
“ที่ไหนครับ?”
นภดลก้าวไปข้างหน้าอย่างกระวนกระวาย และได้ยินบุริศร์พูด
ว่า “ร่างกายของฉัตรยาถูกเผา”
“คุณพูดอะไรนะครับ?”
นภดลดึงคอเสื้อของบุริศร์ไว้ ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเข้ม เหมือนสัตว์ร้าย
“ใครเป็นคนเผาศพของเธอ?”
ดวงตาสีฟ้าของนภดลมองไปที่บุริศร์อย่างเลือดเย็น ราวกับว่า เขากําลังจะกลืนกินเขาในอีกไม่กี่อึดใจ
ปาณีกลัวมากจนขาอ่อนแรง
ตอนนี้เขายังเป็นคนอยู่รึเปล่า? เมื่อครู่นี้เธอไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้ไปตะโกนคุย กับเขาตัวต่อตัวอย่างนั้น?
ตอนนี้ฉัตรยาจะเป็นอย่างไรเธอไม่ได้สนใจแล้ว ปาณีรู้สึกแค่
ว่าเย็นที่หลังคอ
บุริศร์ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร และไม่คิดจะทำอะไร
นรมนร้องออกไปอย่างกังวล “นภดล คุณปล่อยบุริศร์ก่อน” ความใจร้อนทั้งหมดของนภดลหยุดลงหลังจากได้ยินเสียง ของนรมน จากนั้นก็ปล่อยบุริศร์
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ ผมให้คนนำร่างกายที่ เหลือของฉัตรยาไปเก็บรักษาไว้แล้ว คุณจะทำอย่างไรต่อไป ก็ ตัดสินใจได้เลย”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ดวงตาของนภดลเป็นสีแดงทันที
“เผาไปเท่าไหร่?”
“คุณไปดูเอาเองเถอะ”
บริศร์ให้กุญแจกับนภดล
เมื่อนภดล บกุญแจ เขาเกือบจะกำกุญแจฝังลงไปในมือของ ตัวเอง
เขากัดฟันอย่างไม่สามารถซ่อนความเจ็บปวดไว้ได้ และพูดว่า “ถ้าผมไปแล้ว พวกคุณไปพบชัยยศเพื่อความปลอดภัยของทาง นี่ ผมได้คุยไว้แล้ว”
“ครับ คุณไปเถอะ”
“ผมจะกลับมาในอีกหนึ่งวัน”
นภดลพูดประโยคนี้กับนรมน
นรมนพยักหน้าและกล่าวว่า “ตอนนี้ร่างกายฉันไม่ค่อยสะดวก หลังจากที่คุณตัดสินใจแล้วก็แจ้งให้ฉันทราบนะคะ ฉันจะไปส่ง ฉัตรยาเป็นครั้งสุดท้าย”
“ไม่ต้องหรอกครับ ในหมู่คนที่นี่พูดกันว่า คนท้องจะเห็นคน ตายนานเกินไปไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะโชคร้าย น้ำใจของคุณผม รับแทนฉัตรยาล่ะกันครับ”
หลังจากนภดลพูดจบก็หันตัวกลับและจากไป แต่ทุกคนในที่ นั้นต่างก็เห็นว่านภดลกำลังร้องไห้
ปาณีถอนหายใจด้วยความโล่งอก จนกระทั่งนภดลออกจากห้องผู้ป่วยไป
“พระเจ้า นภดลน่ากลัวมาก! ฉัตรยาคนนั้นคือใครเหรอคะ?”
“คนรักของเขา”
คำพูดของนรมนทำให้ปาณีหยุดชะงัก รู้สึกถึงความเจ็บปวด
ในหัวใจ
คนรัก?
ผู้ชายคนนั้นมีคนรักแล้วเหรอ?
ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่สนใจตัวเธอ และไม่แปลกใจเลยที่เขา จะเย็นชา แต่ปากอดไม่ได้ที่จะอยากรู้ถึงคนรักของนภดลว่า หน้าตาเป็นอย่างไร?
เธอมีคำถามและความสงสัยมากเกินไป แต่เธอก็รู้ด้วยว่า ฐานะในตอนนี้ของเธอไม่สามารถสอบถามอะไรได้เลย รู้สึกเพียง แค่หัวใจที่หนักอึ้ง อึดอัดเป็นพิเศษ แลอยากจะร้องไห้อย่างไม่มี เหตุผล?
นรมนมองเห็นท่าทางของปาณีและอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงที่ นุ่มนวลลง “นภดลก็เป็นคนน่าสงสาร นิสัยของเขาอาจจะแปลกๆ ไปบ้าง หลังจากนี้คุณจะต้องทนกับมันมากขึ้น
“ฉันจะกล้าดูแลเขาได้ยังไง? ท่าทางเมื่อครู่นี้ของเขาแทบจะ กินฉันเข้าไปแล้ว”
“เอาเถอะ เขาไม่ใช่สัตว์ประหลาดอะไร เขาไม่กินคน ไปเทน้ำให้ฉันหน่อยสิ ฉันกระหายน้ำ”
นรมนตบไปที่มือปาณี
ปาณีไปทําอย่างรวดเร็ว
บุริศร์มองไปที่เธอและพูดเบาๆ ว่า “มีปาณีอยู่ ผมก็เบาใจ หน่อย”
“ถ้าคุณต้องไปจัดการอะไรก็ไปเถอะค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ ทาง นี้ก็มีปาณีนี่คะ? วางใจเถอะค่ะ”
“ผมจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาล”
บริศร์ยืนยันแบบนั้น
นรมนรู้ดี แม้ว่าเธอจะพูดอย่างไร ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความ ตั้งใจของบุริศร์ได้
ผู้ชายคนนี้ดื้อจริงๆ!
“โอเคค่ะ คุณว่าอย่างไรก็อย่างนั้น
นรมนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
ทั้งสองอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสองวันตามคำสั่งของ แพทย์ ช่วงสองวันปาณียุ่งอยู่กับทำงาน เพราะเธอเป็นเด็ก กําพร้า ถ้าปาณีไปจากที่นี่ ก็ไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว
ในท้ายที่สุดนภดลตัดสินใจเผาศพฉัตรยา ซึ่งเป็นสิ่งที่คุณนาย ตระกูลจันทรวงศ์และดร.ฐานทัตต้องการแบบนั้นเหมือนกัน มี ชายหญิงชราคู่หนึ่งร้องไห้เหมือนฟ้าดินจะถล่มเพราะการตายของฉัตรยา และในที่สุดก็ตกลงที่จะให้เผาฉัตรยา ภายใต้การ ปลอบโยนของนภดล
บริศร์ใช้เงินเพื่อซื้อที่ดินให้กับฉัตรยาเพื่อเป็นที่ฝังศพ
ในวันที่ฉัตรยาถูกฝัง ท้องฟ้ามืดมนและหดหู จนผู้คนหายใจ ด้วยความยากลำบาก
ปาณีเป็นนรมนเพื่อไปร่วมงานศพของฉัตรยา
ฉัตรยาไม่ได้รู้จักผู้คนมากมาย งานศพจึงไม่ค่อยมีผู้คนเท่า ไหร่ ปาณีตกใจเมื่อเห็นรูปถ่ายของฉัตรยา และรีบมองไปที่นรมน ถ้าไม่ใช่เพราะกฎของตระกูลโตเล็ก เธออยากจะถามจริงๆ ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างนรมนกับฉัตรยาคืออะไร
งานศพนั้นธรรมดามาก หลังจากที่ฉัตรยาถูกฝังแล้ว นภดล พาคุณนายตระกูลจันทรวงศ์และดร.ฐานทัตที่เวียนหัวกลับ ใน เวลาเดียวกัน ปาณีเป็นนรมนไปขึ้นรถ แต่เมื่อกำลังจะถึงประตูรถ ก็ไม่รู้ว่าใครมาชนกับปาณี
“โอ๊ย!”
ปาณีเดินโซเซ และนรมนก็สังเกตเห็นบางสิ่งติดอยู่ในฝ่ามือของตัวเอง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
