บทที่ 169 ไม่ใช่ทุกคนจะดีเหมือนหม่ามี้ของฉัน
“ออกประกาศทั่วเมืองชลธี ไม่ว่าต้องเสียเท่าไหร่ ก็ ต้องหาตัวของป้าโอให้เจอ!”
ถ้าหากหาป้าโอเจอ ก็จะรู้ว่ากานต์อยู่ที่ไหน บางทีอาจ
จะรู้ด้วยว่านรมนอยู่ที่ไหน เรื่องทุกอย่างดูเหมือนว่าจะมีส่วนเกี่ยวกับป้าโอทั้งหมด
การหายตัวไปของธิดา การช่วยเหลือเขมิกา แล้วก็เรื่อง ที่กานต์หายตัวไป มีความเป็นไปได้สูงมากว่าเป็นฝีมือของ ป้าโอ
บุริศร์รู้สึกว่ามันชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว
ก็แค่คนใช้แก่ๆคนหนึ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีอำนาจบาตร ใหญ่ขนาดนี้ ถึงขนาดที่สามารถหลบหลีกการค้นหาจาก สามตระกูลใหญ่ในเมืองชลธีได้ ถึงขนาดกล้าจับตัวคน ของเขาไปต่อหน้าต่อตา
ตกลงแล้วเป็นเพราะเขาไร้ความสามารถ หรือเป็นเพราะ ป้าโอเก่งกาจเกินไปกันแน่?
ด้านธรณีและเจตต์เองก็รู้ข่าวแล้ว จึงทยอยตามมาที่ ตระกูลโตเล็ก
ครั้งนี้ บุริศร์ไม่ได้ปิดบังอะไรพวกเขา บอกเรื่องของป้า โอออกมาทั้งหมด
สีหน้าของธรณีทอแววอิมครีม พร้อมกับนิ่งเงียบ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปอย่างรับไม่ได้ แต่เจตต์กลับกำคอ เสื้อของบุริศร์เอาไว้ แล้วพูดว่า “ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันกับ นายได้เห็นดีกันแน่!”
“ถ้าเธอเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันก็คงไม่ให้อภัยตัวเอง เหมือนกัน”
บุริศร์พูดเสียงเย็น
เจตต์ปล่อยคอเสื้อเขาออก จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป
ระหว่างที่ทุกคนกำลังตามหาตัวป้าโออย่างบ้าคลั่ง กานต์กับกิจจาก็ถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆ กิจจาร้องไห้ขี้มูก โป่งพูดขึ้นมาว่า “เฮีย เฮียจะตายไม่ได้นะ ถ้าเฮียตายแล้ว ผมจะทำยังไง?”
“หุบปากหน่อย”
กานต์ถูกเสียงดังรบกวนจนรู้สึกปวดหัว เขาจึงเอ่ยปาก พูดออกไปเสียงอ่อนแรง
เมื่อกิจจาเห็นเขาฟื้นขึ้นมา ก็พูดอย่างดีใจว่า “เฮีย ฟื้น แล้วเหรอ? เฮียจะไม่ตายใช่ไหม?”
“นายอยากให้ฉันตายมากหรือไง?”
กานต์ขยับไหล่ของตัวเอง รู้สึกว่าทั้งเนื้อทั้งตัวไม่เหลือ เรี่ยวแรงเลยสักนิด ดูเหมือนว่ายาชาจะยังไม่หมดฤทธิ์
เขามองรูเข็มบนข้อมือของตัวเอง เพราะเสียเลือดมาก เกินไปเลยทำให้เขาดูอ่อนแอเป็นพิเศษ
“เฮีย อยากดื่มน้ำไหม? ผมจะไปเอามาให้”
กิจจาวิ่งไปรินน้ำอุ่นมาให้กานต์ด้วยความรวดเร็ว
เพราะเขาตัวเล็ก ตอนช่วยประคองกานต์ลุกขึ้นมาจึง ค่อนข้างลำบาก แต่ว่าเขาก็ไม่ยอมแพ้
น้ำในมือลาดลงบนมือของกิจจา แต่กิจจากลับไม่สนใจ เลยสักนิด
เมื่อเห็นกิจจาในสภาพนี้ กานต์จึงพูดว่า “ไปหาหลอดมา แบบนี้ค่อยสะดวก”
“อ่อ ได้ๆ”
กิจจาวิ่งดุ๊กดึกไปหาหลอดตามคำสั่ง
โชคดีที่ในนี่ยังพอมีหลอดอยู่บ้าง
กิจจาถือหลอดมาวางไว้ในแก้วน้ำ จากนั้นก็ส่งไปให้
กานต์
กานต์เองก็หิวจริงๆ รู้สึกตาพร่าเบลอไปหมด ไม่รู้ว่าเป็น เพราะเสียเลือดมากเกินไปหรือเพราะว่าหิวกันแน่
เมื่อเขาดื่มน้ำลงไป จึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
กิจจารีบพูดว่า “เฮียอยากกินอะไรไหม? ผมแอบซ่อน ของกินไว้ให้เฮียด้วยล่ะ”
พูดจบ เขาก็ล้วงแฮมเบอเกอร์ในแขนเสื้อออกมาแล้วยื่น
ให้กานต์
กานต์หิวมากจริงๆ
เขาจึงรับมากัดกินคำใหญ่ทว่าหางตาก็เหลือบเห็นกิจจาเอาแต่กลืนน้ำลายไม่หยุด แสดงว่าก็คงหิวเหมือนกัน
กานต์นิ่งไป จากนั้นก็แบ่งเฮมเบอร์เกอร์ออกเป็นสองชิ้น แล้วแบ่งให้กิจจาครึ่งหนึ่ง
“เอาไป!”
“ผมไม่กิน! เฮียเลือดไหลเยอะขนาดนั้น ร่างกายต้อง อ่อนแอลงแน่ๆ ผมอ้วนขนาดนี้ ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่าง หม่ามี้มีของกินให้ผมอยู่แล้วล่ะ”
กิจจาพูดจบก็ปิดปากฉับ
“เฮีย ขอโทษด้วยนะ”
เขาก้มหน้าลง อีกสักพักคงร้องไห้ออกมา
กานต์รู้ว่ากิจจาขอโทษเรื่องที่เขมิกาทำกับเขา แต่ว่าเขา ไม่โทษกิจจาหรอก
“มันไม่เกี่ยวกับนาย แล้วจะขอโทษทำไม รีบกินเข้า ถ้า กินอิ่มแล้วมีแรงวิ่งออกไปข้างนอก ก็ให้รีบออกไปให้เร็ว ที่สุด จากนั้นก็โทรหาคุณบุริศร์ ให้เขามาช่วยฉัน นี่ต่าง หากถึงจะช่วยฉันได้”
คำพูดของกานต์ทำให้กิจจาลังเล
“ผมจะทำได้จริงๆเหรอ?”
“ได้สิ นายเป็นลูกของเธอ เธอไม่มีทางทำอะไรนายแน่ แค่นายหาโอกาสแอบออกไปได้ ฉันก็จะได้รับการช่วย เหลือ”
กานต์ยิ้มพร้อมกับยื่นแฮมเบอร์เกอร์อีกครึ่งหนึ่งไปให้กิจจา
กิจจารับมาถือไว้ แต่กลับไม่กิน จากนั้นก็พูดออกมา อย่างเจ็บปวดว่า “เฮียว่าทำไมหม่ามีของผมถึงได้นิสัยไม่ดี ขนาดนั้น? ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นกับเฮียได้? คุณน้าดีกับ ผมมากๆ แต่ทำไมหม่ามี้ของผมถึงไม่ดีกับเฮียเหมือนคุณ น้าเลยล่ะ?”
“ไม่ใช่ทุกคนจะดีเหมือนหม่ามี้ของฉัน”
เมื่อกานต์พูดถึงนรมน กรอบตาก็เริ่มปริ่มไปด้วยน้ำตา
“กิจจา”
“หือ?”
“ฉันคิดถึงหม่ามี้”
กานต์เอนพิงไหล่ของกิจจา แม้ว่าไหล่ของกิจจาจะทั้ง แคบทั้งเล็ก แต่กานต์กลับไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนั้น
เทียบกับครั้งก่อนที่ถูกจับตัวไป ครั้งนี้มีกิจจาอยู่ด้วย เขากลับกล้าหาญมากขึ้น
น้ำตาของกิจจาร่วงไหลออกมา
“ผมก็คิดถึงคุณน้า ผมไม่อยากอยู่กับหม่ามี้แล้ว หม่าม นิสัยไม่ดี! นิสัยไม่ดีมากๆ!”
ยิ่งพูดกิจจาก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาเยอะ
กว่าเดิม
กานต์รำคาญเสียงของเขา จึงพูดออกมาเสียงต่ำว่า “อย่าร้องไห้ ลูกผู้ชาย ร้องไห้งอแงทุกวันไม่แมนเอาซะเลย นายเป็นลูกชายของบุริศร์ เป็นลูกหลานของตระกูล โตเล็ก ลูกหลานตระกูลนี้เสียเลือดดีกว่าเสียน้ำตานะ”
“เฮีย เฮียเจ็บไหม? ผมเห็นเฮียโดนดูดเลือดไปตั้งเยอะ
ต้องเจ็บมากแน่ๆเลยใช่ไหม? เฮียรอผมนะ ผมจะต้องช่วย
เฮียออกไปให้ได้!”
กิจจาตบหน้าอกเป็นการรับประกัน
บนหน้าของเขามีแต่น้ำมูกน้ำตา ดูขี้เหร่เป็นที่สุด แต่ กานต์กลับคิดว่ากิจจาในตอนนี้หล่อที่สุดแล้ว
“ฉันเชื่อนาย นายช่วยฉันออกไปได้แน่ๆ เพราะพวกเรา
คือพี่น้องกัน”
กานต์เริ่มรู้สึกเวียนหัว
เขาหอบหายใจแล้วพูดว่า “กิจจา จริงๆแล้วฉันต่างหาก ที่ควรเรียกนายว่าพี่ เพราะนายแก่เดือนกว่าฉัน แต่นาย หน่อมแน้มขนาดนี้ ฉันเรียกนายว่าพี่คงเสียเปรียบแย่”
“ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่เฮียมีความสุข เรียกผมว่าอะไร
ก็ได้”
กิจจาไม่ได้ถือสาอะไรขนาดนั้น กานต์รู้สึกว่ากิจจาแตกต่างจากเด็กคนอื่นจริงๆ
ถึงแม้กิจจาจะไม่ได้ฉลาดเหมือนเขา แต่กิจจากลับไม่ คิดเล็กคิดน้อยเรื่องใครเป็นพี่เป็นน้องกับเขา ทั้งยังมีแต่ หวังดีกับเขา มักจะแบ่งปันของอร่อย อะไรสนุกๆกับเขา
เสมอ
แม้ว่าทั้งสองคนจะคบกันเป็นเพื่อนได้ไม่นาน แต่กานต์ก็ รู้สึกชอบเขา แม้ว่าเขาจะเป็นลูกของผู้หญิงนิสัยไม่ดีคน
นั้นก็ตาม
“กิจจา”
เสียงของกานต์อ่อนแรง
“หือ?”
กิจจาร้องไห้เงียบๆ ไม่ได้สังเกตเลยว่ากานต์เริ่มอ่อนล้า
“รับปากฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม”
“อะไร?”
“ถ้าฉันออกไปไม่ได้ ช่วยกตัญญูกับหม่ามี้ของฉัน มอง เธอเหมือนเป็นแม่ของนายคนหนึ่ง แล้วก็น้องสาวของฉัน น้องสาวของฉันสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เกิด คุณหมอบอกว่า เธอจะอยู่ได้ไม่นาน แต่เธอเป็นเด็กดีและน่ารักขนาดนั้น เธอกลับไม่ได้ออกไปเห็นโลกกว้างนอกโรงพยาบาลเลย ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายต้องช่วยฉันดูแลน้องสาวฉันดีๆนะ มองเขาเป็นน้องสาวแท้ๆของนายได้ไหม?”
คำพูดของกานต์ทำให้กิจจาร้องไห้โฮออกมา
“เฮียอย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อสิ! ผมไม่อยากให้เฮียตาย! เฮีย ต้องไม่เป็นอะไร! เฮียต้องปลอดภัย! เฮีย ผมไม่อยากให้ เฮียตาย!”
กิจจากอดกานต์เอาไว้พร้อมกับร้องไห้ฮือๆออกมา
“ร้องไห้ทำไม? ฉันยังไม่ตายนะ!”
เขมิกาได้ยินเสียงร้องไห้ของกิจจามาแต่ไกล เธอจึง หงุดหงิดในทันที
เด็กนี้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต อะไรแค่นิดหน่อยก็ ร้องไห้แล้ว ลูกผู้ชายที่ไหนเขาเป็นอย่างนี้กัน?
เมื่อกิจจาเห็นเขมิกา ก็ตะโกนใส่อย่างโกรธๆ “หม่ามี้ นิสัยไม่ดี ผมเกลียดหม่ามี้! ไปเลยนะ! ไปเลย!”
เมื่อเขมิกาเห็นความเกลียดชังและรังเกียจในแววตาของ ลูกชาย ก็ยกมือขึ้นตบ
ร่างกายเล็กๆของกิจจาจึงถูกตบคว่ำทันที
แต่เขมิกากลับไม่มีความสงสารเลยสักนิด เธอกำคอเสื้อ กิจจากระชากเขาขึ้นมา
“ฉันเป็นแม่แกนะ! แกกล้าพูดกับฉันยังงี้เหรอ? เพราะไอ้ เด็กนี่สอนแกมาใช่ไหม? กิจจา แกเป็นว่าที่ผู้สืบทอด ตระกูลโตเล็กนะ ทำไมถึงได้มาเล่นกับเด็กเวรนี่? แถมยัง กล้ามาว่าฉันที่เป็นแม่เพราะมันเนี่ยนะ แกลืมไปแล้วหรือไง ว่าใครอุ้มท้องแกมาตั้งเก้าเดือนนะห๊ะ?”
“ถุย!”
กิจจาถ่มน้ำลายใส่หน้าเขมิกา แถมยังตั้งชกทั้งถีบเธอ
ด้วย
“คุณไม่ใช่แม่ของผม คุณมันปีศาจ! คุณกินหม่ามี้ของ ผมไปแล้ว คุณปลอมตัวเป็นหม่ามี้มาหลอกผม! ผมไม่ หลงกลหรอกนะ! หม่ามี้ของผมไม่นิสัยแย่ขนาดนี้หรอก! คุณมันนิสัยไม่ดี ปล่อยผมนะ!”
เขมิกาโกรธที่กิจจาทำอย่างนี้เป็นอย่างมาก
“ไอ้เด็กบ้า แกมันก็เหมือนพ่อที่ไม่เอาไหนของแก! แกถูก ผู้ชายที่ชื่อบุริศร์หลอกให้แล้วรู้ไหม? เขาดีตรงไหน? แกรู้ ไหม ว่าถ้าหากกานต์ยังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างของตระกูลโต เล็กจะตกเป็นของมันทั้งหมด ส่วนแกก็จะไม่เหลืออะไร เลย!”
“ผมไม่สน! ขอแค่เฮียมีความสุข ผมก็ให้เขาได้ทั้งหมด แค่เฮียมีความสุขเท่านั้น!”
กิจจาตะโกน
โตมาจนใกล้จะห้าขวบ ไม่บ่อยนักที่เขาจะไปคิดแค้นกับ ใคร แต่ว่าตอนนี้เขาเกลียดผู้หญิงตรงหน้าคนนี้มาก!
เขมิกาโกรธจนยกมือขึ้นตบหน้ากิจจาอีกครั้ง
“อย่าตีเขานะ!”
กานต์รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้นมา แล้ววิ่งชนเขมิกา เขมิกาตั้งตัวไม่ทัน จึงถูกกานต์วิ่งชนจนต้องปล่อยมือ
ออก
กิจจาถือโอกาสดิ้นหนี
“เฮีย!”
“หนีไป!”
เมื่อกานต์เห็นกิจจาจะดึงเขาไปด้วย เขาจึงกอดเขมิกา ไว้แน่น แล้วตะโกนบอกกิจจาว่า “รีบหนีไป! ออกไปเรียก คุณบุริศร์ เร็วเข้าสิ!”
กิจจานิ่ง เขาเริ่มลังเล
เขมิกาโกรธจนชกหมัดเข้าที่ลำตัวของกานต์
“ไอ้เด็กเวร! ปล่อยฉัน! ปล่อย! กิจจา ฉันเป็นแม่แกนะ! แกจะหนีไปจากฉันไม่ได้!”
กานต์กัดฟัน ถลึงตาใส่กิจจาอย่างดุๆแล้วพูดว่า “ถ้า นายไม่อยากให้ฉันเกลียดนาย ก็รีบหนีไป!”
กิจจาร้องไห้โฮ แต่ก็กัดฟันหันหลังวิ่งออกไปข้างนอก
“กิจจา! กลับมานะ! ไอ้เด็กบ้าน! ฉันเป็นแม่แกนะ! ฉัน ต้องลำบากแค่ไหนกว่าจะคลอดแกออกมาได้แกรู้ไหม? กลับมาเดี่ยวนี้!”
เขมิกาตะโกนราวกับเป็นบ้าไปแล้ว พยายามสลัดกิจจา
ออก แต่ไม่รู้ว่ากิจจาไปเอาแรงมาจากไหน ไม่ร้องไห้ไม่
โวยวาย แต่กอดเขมิกาเอาไว้แน่น ทำให้เขมิกาโกรธจน
สะบัดกานต์ออกไปอย่างแรง
ร่างกายของกานต์ปลิวว่อนไปชนกับผนังจนเกิดเสียงดัง “อัก” จากนั้นก็หล่นลงบนพื้นเหมือนตุ๊กตาตัวหนึ่ง
เขมิกาตามไปกระทืบเขาด้วยความโกรธ แล้วพูดออกมา อย่างโหดเหี้ยมว่า “รอให้ฉันตามกิจจากลับมาได้ก่อนแล้ว ฉันจะมาจัดการแก”
พูดจบ เขมิกาก็วิ่งออกไปข้างนอกด้วยความรวดเร็ว
ร่างกายของกานต์เริ่มมีเลือดสดๆทะลักออกมา มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ….
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
