บทที่ 275 นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขา

บุริศร์หันหลังกลับไปมอง แต่กลับไม่เห็นว่าสายตาคู่นั้น อยู่ตรงไหน

เขาเป็นคนที่ค่อนข้างระวังตัวและความรู้สึกไว ความ รู้สึกเมื่อสักครู่เขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ถ้านรมนไม่ได้พูด เรื่องที่มีคนของป้าโอในฐานทัพ เขาก็คงไม่ระแวงขนาดนี้

แต่ตอนที่เขาออกมาจากห้องแชมป์เมื่อกี้ เขาก็รู้สึกได้ว่า มีคนสะกดรอยตามเขามา ความรู้สึกนี้ไม่ดีเอาซะเลย

คิ้วของบุริศร์ขมวดเป็นปม

เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของนรมน ถึงขนาดอยากวก กลับไปบอกนรมน ทว่าเขากลับนึกถึงกมลขึ้นมาเสียก่อน

กมลยังรอเขาอยู่ เขาต้องรีบกลับไปให้เร็วที่สุด บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรออกหากานต์

เขาไม่รู้จะติดต่อกิมจิได้ยังไง ตอนนี้เลยทำได้แค่ให้ กานต์บอกกิมจิให้เฝ้าระวังดูแลความปลอดภัยของนรมน อย่างใกล้ชิด

กานต์กำลังหลับ พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็ตัดสายทิ้ง ทันที

บุริศร์จนปัญญา

ไอ้แสบน่าจะกำลังหลับได้ที่ ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยาก รบกวนเวลานอนของลูกชายหรอก แต่ว่าเขาจำเป็นต้อง ทำอย่างนี้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า กานต์เริ่มรำคาญ จึงกดรับสาย

“คุณบุริศร์ คุณทำอะไรเนี่ย? ยังไม่เช้าเลยนะ?”

“ฉันอยู่ที่ฐานทัพ กำลังจะกลับแล้ว แต่ว่าฉันกลัวหม่าม ของแกจะเกิดเรื่อง และฉันก็ติดต่อกิมจิไม่ได้ด้วย เพราะ งั้นแกโทรหากิมจิให้หน่อย แล้วบอกให้เขาคอยติดตาม ความเคลื่อนไหวทุกอย่างในฐานทัพอย่างใกล้ชิด แล้วก็ คอยดูแลหม่ามีให้ดีๆด้วย เข้าใจไหม?”

บุริศร์ไม่ได้พูดเสียงดังนัก ยิ่งชายฝั่งทะเลมีเสียงลม เสียงคลื่น กานต์จึงแทบไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย

“คุณอยู่ที่ฐานทัพไม่ใช่เหรอ? คุณบอกให้แชมป์ดูแล

หม่ามีก็ได้นี่”

กานต์หาวออกมา ยังไม่ตื่นเต็มตานัก

บุริศร์ถอนหายใจออกมา “เอาเป็นว่าเพิ่มคน เพิ่มกำลัง เพิ่มความชัวร์ เร็วๆเข้า”

“รู้แล้วน่า ใช้เยี่ยงทาสเลยนะ”

หลังจากวางสายกานต์ก็โทรหากิมจิ แต่น่าแปลกที่โทร ยังไงก็โทรไม่ติด

แรกๆกานต์ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก คิดว่ากิมจิคงนอนอยู่ เลยปิดเสียง ทว่าโทรไปหลายๆรอบเข้า กานต์ก็เริ่มรู้สึก ทะแม่งๆ ในตอนนี้เองที่เขาตื่นเต็มตา

เขารีบโทรหาบุริศร์ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เขาโทรหาบุริ ศร์ไม่ติดแล้ว

สัญญาณของฐานทัพถูกบล็อก!

ใครทำ?

ใครกันที่เก่งถึงขนาดบล็อกสัญญาณของฐานทัพได้?

กานต์ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็รับเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่อจะ ค้นหาร่องรอยของนรมน แต่น่าเสียดาย ที่ระบบติดตาม บนตัวของเธอหายไปแล้ว

เกิดอะไรขึ้น?

กานต์ไม่สบายใจขึ้นมาทันที

ทางด้านบุริศร์หลังจากที่วางสาย ก็ลากเรือคายักลำหนึ่ง ออกมาจากโกดังอย่างรวดเร็ว ตั้งใจไว้ว่าจะถือโอกาส ตอนที่ฟ้ายังไม่สว่างออกไปจากที่นี่ แต่เขากลับเอาแต่รู้สึก ไม่สบายใจแปลกๆ

ตาขวาเอาแต่กระตุกไม่หยุด ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับที่เขาไม่ได้ นอนทั้งคืน หรือว่าจะมีลางร้ายอะไรเกิดขึ้น

เมื่อลากเรือลงทะเลเสร็จบุริศร์ก็ขึ้นไปบนเรืออย่าง รวดเร็ว จากนั้นก็พายเรือออกไปทันที

หลังจากบุริศร์ออกไปไม่นาน นรมนก็ลืมตาพรีบขึ้นมา ข้างนอกเงียบมาก เงียบจนน่าอึดอัด และก็เพราะว่า

เงียบเกินไป เธอถึงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นมาอย่างแผ่ว เบา

ดูเหมือนจะมีหลายคน

นรมนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าอย่าง เงียบเชียบ แล้วเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าต่างเป็นอันดับแรก

ข้างนอกห้องของเธอคือป่าลึก ถ้าออกไปจากที่นี่ไม่รู้ว่า จะเป็นยังไงบ้าง แต่ก็ดีกว่าอยู่ในห้องแล้วโดนจับ

นรมนเปิดหน้าต่างออกเบาๆ เมื่อสวมใส่เสื้อขนเป็ดเสร็จ ก็ค่อยๆลอดตัวออกทางหน้าต่างทว่าเธอไม่ได้วิ่งไปทางป่า

ตรงกันข้ามเธอกลับปืนขึ้นหลังคา เธอยืนเกาะอยู่บน หลังคาราวกับเป็นจิ้งจก ในมือถือโทรศัพท์เอาไว้เตรียมที่ จะส่งข้อความหากิมจิ แต่ก็พบว่าสัญญาณถูกบล็อกไป แล้ว

ไม่ได้การละ!

ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ!

ไม่รู้ว่าบุริศร์ไปแล้วหรือยัง

ถึงจะรู้ตัวว่าเธออยู่ที่นี่เพื่อเป็นเหยื่อล่อ แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าอีกฝ่ายจะลงมือไวขนาดนี้ สิ่งที่เธอห่วงที่สุดก็คือความ ปลอดภัยของบุริศร์

ฝีมืออย่างบุริศร์ไม่มีทางเสียเปรียบก็จริง แต่ถ้าคนที่ ลงมือคือคนที่เขาไว้ใจที่สุดล่ะ?

นรมนไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

เมื่อมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา หัวใจของนรมนก็บีบรัด มาแล้ว!

นรมนเครียดจนฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อ แม้แต่ลมหายใจ ก็ยังต้องกลั้นเอาไว้

ผู้บุกรุกมีประมาณสามถึงสี่คน หลังจากที่เปิดประตู สองคนก็โถมใส่เตียงพร้อมกัน เพื่อจะจับนรมน แต่น่า เสียดายที่จับได้แค่ความว่างเปล่า

“ไม่มี?”

อีกฝ่ายตั้งใจพูดออกเสียงเบา

“ที่นอนยังอุ่นๆ น่าจะเพิ่งออกไปได้ไม่นาน”

“หน้าต่างเปิดอยู่!”

ทั้งสองคนได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว

“คงหนีออกไปข้างนอกแล้ว ดูท่าจะระวังตัวพอสมควร”

ในตอนนี้เอง ไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้นมา

คนที่เพิ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นทุกอย่างภายในห้องก็พูด เสียงนิ่งขึ้นมา

“สมกับเป็นภรรยาของบุริศร์ ระวังตัวเก่งจริงๆ รีบไป ตามเธอกลับมาให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้เธอออกไปจาก ฐานทัพเด็ดขาด! แล้วก็ บุริศร์เพิ่งพายเรือออกทะเลไป ถึงเขาจะมีคนเดียว แต่ฝีมือไม่ใช่เล่นๆ ปล่อยไปได้ก็ ปล่อยไปเถอะ อย่าไปขวางเขา”

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นมา นรมนก็นิ่งอึ้งไปในทันที แชมป์เหรอ?

เป็นเขาไปได้ยังไง?

ในฐานทัพแห่งนี้ นรมนระแวงใครก็ได้ แต่คนเดียวที่เธอ คิดไม่ถึงว่าจะหักหลังบุริศร์ได้ก็คือแชมป์

เธอช็อกเป็นอย่างมาก แทบอยากจะบอกเรื่องนี้กับบุริศร์

เร็วๆ

เมื่อกี้แชมป์พูดว่าอะไรนะ?

บุริศร์พายเรือออกไปจากที่นี่แล้วใช่ไหม?

เขาไปก็ดีแล้ว

เธอต้องรีบบอกเรื่องนี้กับบุริศร์ แต่นรมนรู้ดีว่าตอนนี้ ไม่ใช่เวลา

คนในห้องถอยออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วมุ่งหน้าไปยังป่า ลึกอย่างพร้อมเพรียง มีแค่แชมป์ที่ไม่ได้ไปไหน

เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง พร้อมกับมองทางมืดๆข้างนอก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

นรมนอยู่บนหลังคาจนแทบจะหนาวตายแล้ว ลมยามเช้าตรู่นี้มันช่างหนาวเย็นจริงๆ

แต่ว่าตอนนี้ในใจหนาวยิ่งกว่า

ความสัมพันธ์ของแชมป์กับบุริศร์พูดได้เลยว่าเป็นความ ส้มพันธ์แบบร่วมเป็นร่วมตาย ทั้งสองตะเกียกตะกายออก มาจากสนามรบท่ามกลางกองศพมาด้วยกัน เพราะอะไร ความสัมพันธ์ของพวกเขาถึงได้เปลี่ยนไปล่ะ?

หรือว่าแชมป์ไม่ใช่คนของบุริศร์ตั้งแต่แรกแล้ว?

แล้วเขาเป็นคนของใคร?

ป่าโอเหรอ?

หรือว่าลุงสอง?

นรมนคิดไม่ออก และก็ไม่เข้าใจ ตอนนี้ต้องพยายาม

ทำตัวให้เป็นอากาศมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่รู้เลย ว่าควรติดต่อกับกิมจิยังไง

เธอไม่คิดเลยว่าคนคนนั้นจะเป็นแชมป์

ตอนนี้สัญญาณถูกตัดขาดไปแล้ว เธอจึงเหมือนห่านป่า ที่ถูกทอดทิ้ง ทำได้แค่ต่อสู้คนเดียวเพียงลำพัง

หลังคาไม่สามารถเป็นที่ซ่อนได้ ถ้าฟ้าสว่างขึ้นมา เธอก็ จะถูกจับได้ทันที ถ้าแชมป์ไม่ไปไหน แล้วเธอจะหนีไปได้ ยังไง?

นรมนรู้สึกว่าตัวเองกำลังไล่ต้อนตัวเองเข้าทางตัน

เธอได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว แต่ก็ต้องมาตกอยู่ในทางตัน อย่างนี้ ถ้าต้องสู้กับแชมป์ ผลเป็นยังไงไม่ต้องเดาก็พอ จะรู้

ในตอนที่นรมนกำลังจมอยู่กับความคิด จู่ๆแชมป์ก็ถอน หายใจออกมา จากนั้นก็พูดคนเดียวออกมาว่า “อากาศ หนาวขนาดนี้ คุณจะไปอยู่ที่ไหนนะ?”

นรมนไม่กล้าหายใจแรง กลัวว่าแชมป์จะเห็นที่ซ่อนตัว ของเธอ

ยังดีที่แชมป์อยู่ในห้องไม่นาน หลังจากที่เขาหาในห้อง อีกรอบแล้วไม่เจอถึงได้ออกจากห้องไป

แต่ว่านรมนก็ไม่กล้าวางใจ เธอกลัวว่าแชมป์จะวกกลับ มาแบบกะทันหัน ดูจากนิสัยของแชมป์แล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะ เป็นไปไม่ได้

และก็อย่างที่คิด แชมป์ออกไปได้ไม่นานก็กลับมา

เขาเดินหาทั่วห้องอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของนรมน ถึงได้เดินออกไป

นรมนลุ้นระทึก และเริ่มหวาดกลัว

ทำยังไงดี?

ตอนนี้เธอควรทำยังไงถึงจะไม่โดนแชมป์จับตัวไป?

นรมนหนาวจนแขนขาแข็งไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นคือกลัว ว่าจะส่งเสียงอะไรออกไป

เธออยู่บนหลังคาประมาณครึ่งชั่วโมง ทางทิศตะวันออก เริ่มมีแสงรำไรโผล่ขึ้นมา อีกไม่นาน ดวงอาทิตย์ก็คงขึ้น เต็มดวง ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ซ่อนตัวเลย เธอคงถูกคน เห็นก่อนเป็นอันดับแรก

อีกอย่างที่นี่ยังมีกล้องวงจรปิดอีกด้วย ส่วนมุมที่กล้อง จับไม่ถึงอยู่ตรงไหน เธอเองก็ไม่รู้เลย ถึงยังไงระยะเวลา ที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ถือได้ว่าสั้น

ที่นี่จึงถือเป็นถิ่นของแชมป์ นรมนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะแข็งตายแล้ว

เธอกัดฟัน สุดท้ายก็ตัดสินใจปืนลงจากหลังคา ส่วนจะ ไปที่ไหน เธอก็คงเลือกได้แค่ป่าข้างหน้า

ถึงแม้อาจจะเจอกับคนของแชมป์ แต่โอกาสก็ถือว่าน้อย ถึงยังไงพื้นที่ในป่าก็ใหญ่มากๆ มากพอที่จะหลบซ่อนได้

นอกเสียจากว่าจะไม่มีอะไรติดอยู่บนตัวของเธอ เมื่อคิดได้แบบนี้ นรมนก็นึกถึงเครื่องติดตามบนตัวของ

เธอ

กิมจิอาจจะตามหาเธอได้จากเครื่องติดตามก็จริง แต่ก็ ไม่รับประกันว่าแชมป์จะตามหาเธอเจอจากระบบ อิเล็กทรอนิกส์ได้หรือเปล่า ตอนนี้จึงจำต้องทิ้งมันไป

เมื่อคิดได้แบบนี้ นรมนก็ถอดเครื่องติดตามบนตัวออก จากนั้นก็เหยียบมันให้แตกละเอียด ถ้าจะตัด ก็ต้องตัดให้ขาดจนใครก็ไม่สามารถตามหา

เธอเจอ

หลังจากนรมนจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็รีบวิ่งตรงไปยังป่า ลึกด้วยความรวดเร็ว

เธอไม่รู้ว่าในนั้นจะมีอะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีกับ ดักของแชมป์หรือเปล่า เธอทำได้แค่วิ่งไปอย่างไร้จุด หมาย

เมื่อเธอวิ่งไปเรื่อยๆ ก็พบว่าตัวเองหลงทาง

ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอคุ้นเคย ตอนนี้เธอจึงเหมือนคนตาบอดที่ เดินสะเปะสะปะไปทั่ว ไม่ทันได้รู้ตัว นรมนก็ตกมาอยู่ใน ถ้ำแห่งหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่ว่านรมนพลัดตกลงมาเธอก็คงไม่รู้ว่ามีถ้ำนี้ด้วย

ด้านบนปกคลุมไปด้วยหญ้าสีเขียว ดูจากภายนอกที่นี่ เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ว่านรมนไม่ทันระวังจึงพลัดตกลง มาในนี้

ในถ้ำชื้นแฉะเป็นอย่างมาก เมื่อเข้ามาก็รู้สึกหนาวทันที ความเย็นในลักษณะนี้มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมากๆ

นรมนรีบลุกขึ้นยืน จากนั้นก็พบว่าข้อเท้าของเธอเพลง ซะแล้ว

นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ

เธอสบถให้กับความซวยของตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าเสีย เวลาให้มากไปกว่านี้ ตอนนี้จึงทำได้แค่เดินเข้าไปในถ้ำ ส่วนข้างในนั้นจะมีอะไร เธอก็ไม่รู้เลย

เมื่อเดินไปเรื่อยๆ นรมนก็ได้ยินเสียงคนพูด เธอจึงรีบ หยุดเดิน และก้มตัวลง รู้สึกเครียดเกร็งจนหัวใจแทบจะ ทะลุออกมานอกอก

ใคร?

ใครอยู่ในนั้น?

ที่นี่ไม่ใช่ถ้ำร้างหรอกเหรอ?

นรมนได้ยินเสียงพูดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเสียงฝีเท้าที่

กำลังเดินมาทางเธอ.

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ