บทที่ 226 ขอดูมือถือของเธออีกครั้งได้ไหม?

“โอ๊ย! ”

ตุลยาไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกกมลจู่โจมทันที ยกมือขึ้นและตบ

ลงมาด้วยความขาดสติ

“กมล!!

นรมนตกใจ กอดกมลเอาไว้แน่น และฝ่ามือของตุลยาก็

ตกลงมา

เสียง”เพียะ” ดังขึ้น ฝ่ามือของตุลยาตบลงบนใบหน้าของนร

มน ส่งเสียงดังกังวาน

ทั้งสองนิ่งไปพร้อมกัน

ตุลยาไม่คิดว่าตนเองจะลงไม้ลงมือ แถมยังตบลงบน ใบหน้าของคนอย่างจัง ส่วนนรมนก็ไม่ได้สติไปชั่วขณะ บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กกับพนักงานรักษาความ

ปลอดภัยเห็นเช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายต่างคุมเชิงอย่างตึงเครียด

“ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ตุลยารู้สึกชาฝ่ามือเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าการตบเมื่อกี้ไม่ได้

เบาๆ

นรมนกลับมองหน้าเธอและกล่าวเสียงเบาว่า: “ฉันขอดูมือ ถือของเธออีกครั้งได้ไหม?

ประโยคนี้ทำให้ตุลยารู้สึกหดหูใจ ตอนนี้ความโกรธทั้งหมดเปลี่ยนเป็นความจนปัญญา

“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่สาว พี่มองเห็นฉันดูเหมือนโจรลักพาตัว ได้อย่างไร? คงไม่ใช่เพราะฉันเสียโฉมถึงได้สงสัยฉันใช่ ไหม?

“ฉันเพียงแค่อยากดูมือถือของเธอ”

นรมนดื้อรั้นมาก

ตอนนี้กมลก็มองออกมา เป็นหม่ามี้ของเธอที่กวนใจคนอื่น ไม่ยอมหยุด

เธอดึงชายเสื้อของนรมนเบาๆและกระซิบถามว่า: “หม่ามี้ ทำไมหม่าม้าต้องอยากดูมือถือของคนอื่นด้วยคะ?

คำถามนี้นรมนไม่สามารถตอบกมลได้ ส่วนตุลยายิ่งอยากรู้ เพียงแต่เพราะเมื่อกี้ตนเองพลั้งมือไป เธอจึงยื่นมือถือให้ด้วย ความรู้สึกไม่สบายใจ

“อ่า ไม่ต้องพูดละ พี่สามารถดูทุกอย่างในมือถือของฉันได้ เพียงแค่ห้ามยุ่งกับมัน”

พูดจบก็ยื่นมือถือให้นรมนเหมือนเด็กๆ

นรมนรับมือถือมา เริ่มดูผ่านๆอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะคลัง ภาพ เธอต้องการหาเบาะแสอะไรก็ตามจากมือถือเครื่องนี้ จน กระทั่งหวังว่าจะเจอรู้ภาพที่เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเธอสัก เล็กน้อย

แต่น่าเสียดาย ไม่มีอะไรสักอย่าง

นรมนเลื่อนไปเลื่อนมา จนพบเข้ากับรูปภาพหนึ่ง

บนภาพนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งอยู่ภายใต้แสงแดด พร้อม

กับความระทมทุกข์เล็กน้อย ทำให้คนรู้สึกสงสาร เพียงแต่นี้ ไม่ใช่จุดที่ทำให้นรมนประหลาดใจ จุดที่เธอประหลาดใจก็คือ นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าตาเหมือนกับผู้หญิงในภาพวาด ที่เธอนำออกมาจากห้องภาพของชินทรอย่างยิ่ง

“ผู้หญิงคนนี้คือใคร? ”

นรมนถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ตุลยาเหลือบมองและตอบว่า: “แม่ของฉันเอง!

“แม่ของเธอ?

“ใช่สิ! ”

ตุลยาพยักหน้า กล่าวอย่างภาคภูมิใจสุดๆ : “แม่ของฉัน สวยไหม? ฉันจะบอกให้นะแม่ของฉันตอนสาวสวยมาก เพียง แค่ตอนนี้อายุเยอะแล้ว เอ๋? พี่รู้จักแม่ของฉันหรือ? ”

คำถามนี้นรมนไม่รู้ว่ว่าจะตอบอย่างไร

รู้จักไหม?

ในความเป็นจริงเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เลย แต่หากบอกไม่รู้จัก ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับที่ตนเองเคย จินตนาการเอาไว้ เธอมักจะรู้สึกว่าทั้งสองน่าจะมีความ เกี่ยวข้องกัน แต่ตอนนี้กลับหาไม่เจอว่าจุดเชื่อมต่ออยู่ตรง ไหน

นรมนส่ายหน้า ส่งมือถือคืนให้แก่ตุลยา

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอีกฝ่ายซุกซ่อนไว้เก่งเกินไป หรือตนเอง เข้าใจตุลยาผิด ถึงอย่างไรมือถือของตุลยาสะอาดสุดๆ อะไรที่น่าสงสัย ไม่มี
“ขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันบุ่มบ่ามไปเอง”

นรมนรีบกล่าวขอโทษ

ท่าทีโต้ตอบของตุลยาดูค่อนข้างเกรงใจ

“เมื่อกี้ฉันก็ทำไม่ดีว่าแต่แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับพี่? พ่อ แม่ของพี่ถูกคนลักพาตัวไปหรือคะ? ฉันสามารถให้คนช่วย ตรวจสอบได้”

คำพูดของตุลยาทำให้นรมนคิดปฏิเสธทันที เพียงแต่นึกถึง ปัญหาที่เกิดขึ้นจริง

ถ้าบอกว่าตอนนี้เธอถูกคนเฝ้าติดตาม มือถือถูกดักฟัง เธอ จะไม่สามารถทำอะไรได้สักอย่าง ตุลยาตรงหน้าอาจจะ สามารถลองตรวจสอบให้ได้

“เธอกำลังจะไปไหน? ”

นรมนถามขึ้นมาทันที

ตุลยายักไหล่และตอบว่า: “ตอนนี้ฉันน่าเกลียดแบบนี้ ฉัน จะไปที่ไหนได้ เพียงแต่ฉันได้ยินมาว่าในอเมริกามีผู้ เชี่ยวชาญด้านความงาม สามารถรักษาแผลไฟไหม้ ฉันจึง อยากลองดู แต่พ่อของฉันไม่ยอมเห็นด้วยเด็ดขาด ฉันจึงต้อง แอบออกไป ใครจะไปคิดว่าจะถูกพี่จับตัวเอาไว้ในโทษฐานที่

เป็นโจรลักพาตัว”

พูดถึงตรงนี้ ตุลยารู้สึกหดหู่มาก

นรมนนึกถึงสิ่งที่ตนเองเคยประสบมาก่อน

ห้าปีก่อนแผลไฟไหม้ของเธอหนักกว่าตุลยาเยอะมาก

ใบหน้าของตุลยาถึงแม้จะดูน่าหวาดกลัวมาก แต่เมื่อสังเกตอย่างละเอียดแล้วยังสามารถรักษาให้กลับมาเหมือนเดิมได้

“ใบหน้าของเธอเสียโฉมได้อย่างไร?

เพราะรู้ว่าแผลจากการถูกไฟไหม้นั้นเจ็บปวดมาก นรมนจึง มีความรู้สึกเห็นใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ต่อเธอ

ตุลยาถอนหายใจและตอบว่า: “ทำการทดลอง ทำได้ไม่ดี กระเด็นใส่ตนเองเต็มๆ”

“เธอทำอาชีพอะไรหรือ? ”

“ฉันจะสามารถทำอะไรได้? พ่อของฉันเป็นประธานสถาน พักฟื้น ส่วนแม่ของฉันเป็นหมอ ฉันยังจะทำอะไรได้ล่ะ เรียน หมอไง เพียงแต่ฉันชอบทดลองเคมี คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ ตนเองน่าสมเพชแบบนี้”

พูดถึงตรงนี้ ตุลยาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

นรมนยื่นมือออกไป หยิบกระดาษปากกา เขียนที่อยู่และ หมายเลขโทรศัพท์ให้ตุลยา และกระซิบเสียงเบา: “นี่คือที่ อยู่และหมายเลขโทรศัพท์ของผู้เชี่ยวชาญด้านความงาม เธอ บอกหล่อนไปว่าคุณแคทเธอรีแนะนำเธอมา หล่อนจะช่วยเธอ เอง”

“ว้าว คิดไม่ถึงว่าพี่จะรู้จักMrs.Yan!

ตุลยาดีใจสุดๆ เก็บกระดาษใบนี้เอาไว้อย่างดี

“ขอบคุณมากค่ะ พี่สาวคนสวย”

ตุลยารู้สึกดีใจอย่างเห็นได้ชัดเจน มากจนกระทั่งลูบศีรษะ ของกมล และกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “เธอก็ด้วย ขอบคุณนะ เจ้า หญิงตัวน้อย มีอะไรโทรหาฉันได้วางใจเถอะ ฉันจะช่วยสืบถามเรื่องของพี่”

ตุลยาทิ้งเบอร์ของตนเองไว้กับนรมน จากนั้นเดินจากไป อย่างมีความสุข

อันที่จริงนรมนรู้สึกผิดหวัง เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมาให้ เห็น

บอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กกับพนักงานรักษาความ ปลอดภัยของสถานพักฟื้นเห็นว่าทั้งสองอยู่ในความสงบไม่ ได้ทะเลาะกันแล้ว จึงรีบถอยออกไป

กมลมองไปทางตุลยาทางเดินจากไปด้วยความแปลกใจ เอ่ยถามเสียงเบาว่า: “หม่าม ใบหน้าของคุณน้าคนนั้นเป็น อะไรไปคะ ? เธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม? ”

“ได้สิจ๊ะMrs.Yanเก่งมากๆ”

นรมนลูบศีรษะของกมลด้วยความอ่อนโยน วางความสงสัย เหล่านี้ลงชั่วคราว

เธออุ้มกมลกลับห้อง เดินไปพลางถามไปพลางว่า: “ทำไม ลูกวิ่งมาถึงตรงนี้? คุณย่าล่ะ? พี่ชายล่ะ ? ทำไมหนูถึงมา คนเดียว? ”

กมลทำหน้ามุ่ยตอบว่า: “พี่ชายหลบหนู ส่วนคุณย่าก็บอก ว่าขอนอนสักพัก หนูอยู่คนเดียวรู้สึกเบื่อจึงวิ่งออกมา”

นรมนมองเห็นเลือดฝาดบนใบหน้าของกมล จึงรู้ได้ทันทีว่า กิจจาต้องถูกกมลขอจูบจนตกใจกลัว ดังนั้นจึงหลบเธอ ส่วน คุณนายโตเล็ก ร่างกายไม่ค่อยมีพละกำลัง ในเมื่อร่างกาย เป็นแบบนี้ จึงไม่มีแรงพอไปโดยปริยาย
แต่ตอนนี้กมลดีขึ้นกว่าตอนเพิ่งเข้ามาอย่างเห็นได้ชัดเจน

แต่เธอยังคงเป็นห่วงเหมือนเดิม

ถ้าเป้าหมายของคนที่อยู่ในความมืดคือกมลจะทำ

อย่างไร?

“กมล คืนนี้นอนกับหม่ามีดีไหม?

“ดีค่ะ!

กมลดีใจสุดๆ

เธอโอบกอดรอบลำคอของนรมน กลับห้องพร้อมกับนรมน

ทันทีที่กลับมาถึงห้อง นรมนรู้สึกอึดอัด เหมือนมีดวงตานับ ไม่ถ้วนจ้องมองอยู่ทุกทิศทาง คอยจับตาดูทุกการเคลื่อนไหว ไม่ยอมหยุดหย่อน

กมลสังเกตเห็นทันทีว่านรมนอารมณ์ไม่ดี จึงดึงชายเสื้อ ของนรมนเบาๆและเอ่ยถามว่า: “หม่ามี้ เป็นอะไรไปคะ? หรือว่าไม่อยากนอนกับกมลแล้ว?

“จะเป็นไปได้อย่างไร? หม่ามีแค่ไม่ชอบห้องนี้ขึ้นมา กะทันหัน พวกเราย้ายห้องดีไหม? ไปห้องของหนูแทน? ”

“ดีค่ะ! ”

กมลไม่มีความคิดเห็นใดๆ เพียงแค่ได้อยู่กับนรมน อยู่ ที่ไหนเธอก็ชอบ นรมนเก็บของบางส่วนของตนเอง จากนั้นอุ้มกมลออกไป

มือถือดังขึ้นอีกครั้ง ภายในห้องของกมล

นรมนเพิ่งจะวางกมลลง ตอนกำลังจะพากมลไปอาบน้ำข้อความก็เข้ามาในมือถืออีกครั้ง

“แกคิดว่าย้ายห้องแล้วฉันก็จะมองไม่เห็นแกหรือ? ”

นรมนรู้สึกไม่ปลอดภัยยิ่งกว่าเดิม เพียงแค่เธอไม่ได้ แสดงออก โยนมือถือลงบนเตียง คิดไปคิดมารู้สึกว่าไม่ถูก ต้อง จึงปิดเครื่อง แม้แต่ดึงแบตเตอรี่ออก และให้บอดี้การ์ด นำกลับไปที่ห้องของเธอ แบบนี้ถึงจะโล่งใจ

กมลมองการกระทำเหล่านั้นของนรมนด้วยความแปลกใจ ถามว่า: ” หม่าม หม่ามีเล่นอะไรอยู่? ”

“เปล่าจ๊ะ รำคาญมือถือเสียงดังเกินไป กลัวจะรบกวนการ พักผ่อนของกมล คืนนี้หม่ามื้อยากอยู่เป็นเพื่อนกมล”

“เย้!

กมลดีใจเป็นพิเศษ

สองแม่ลูกเข้าไปในห้องน้ำ นรมนคอยอาบน้ำให้กมล มอง เห็นรูเข็มเล็กใหญ่บนร่างกายของเธอ นรมนรู้สึกทุกข์ใจมาก

เดิมที่เธอไม่ยอมรับสิ่งเหล่านี้ แต่เป็นเพราะเธอ เป็นเพราะ เธอกมลจึงถูกรเมศปฏิบัติแบบนี้

เธอจะเล่าสิ่งเหล่านี้ให้กมลฟังอย่างไร?

ความรู้สึกของนรมนหล่นวูบ

“หม่าม หม่ามี้กำลังคิดถึงแด๊ดดี้หรือคะ? แดัดดี้ไปไหน? คืนนี้ไม่กลับมาหรือ? ”

คำถามรัวๆของกมลทำให้นรมนได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว “ช่วงนี้แด็ดดี้ของหนูยุ่งมาก ดังนั้นช่วงนี้จะเหมือนแค่พวกเราสองแม่ลูก ทำไม? หนูไม่มีความสุขหรือคะ?

“มีความสุขค่ะ แต่หนูก็คิดถึงแด๊ดดี้”

คำพูดของกมลทำให้นรมนน้อยใจ

“เจ้าเด็กคนนี้ใจร้ายจริงๆ หม่าอยู่กับหนูห้าปี หนูรู้จักกับ แด๊ดดี้แค่กี่วัน? ได้ของใหม่ลืมของเก่าไม่ชอบหม่ามีแล้ว? ”

กมลรีบกอดลำคอของนรมน กล่าวอย่างออดอ้อน: “ชอบ หม่ามค่ะ กมลชอบทั้งหม่าม ชอบทั้งแด๊ดดี้ แต่ตอนนี้อยู่ดีๆก็ คิดถึงแด็ดดี้”

คำพูดนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้กมลพูดเก่งขึ้นเรื่อยๆ ปากเล็กๆเหมือน เคลือบด้วยน้ำผึ้ง

“ลูกนะลูก! อีกสักพักพวกเราวีดีโอคอลหาแด็ดดี้กันไหม? ถ้าแด๊ดดี้ไม่ยุ่ง”

นรมนบีบจมูกของลูกสาว ถามอย่างเอาใจ

“ค่ะ!

แน่นอนว่ากมลชอบสุดๆ

ทั้งสองเล่นน้ำอยู่สักพัก นรมนจึงหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบ กมล อุ้มเธอออกจากห้องอาบน้ำ แต่ตอนออกมากลับพบ

กิจจาที่แอบเข้ามา

“กิจจา? ”

นรมนเรียกกิจจา ทำให้เขาทำตัวไม่ถูกสุดๆ

“หม่าม!
“พี่กิจจา มากอดหน่อย!

กมลยื่นแขนตรงไปทางกิจจา จนเขาตกใจถอยหลัง “นี่ๆๆ ใส่เสื้อผ้าก่อน” ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้กิจจามีเงาดำมืดในหัวใจอย่างรุนแรง

ตั้งแต่กมลเห็นบุริศร์กับนรมนจูบกัน มักจะต้องการเข้าไป จูบกิจจา ทำให้เขาตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ วันนี้มอง เห็นกมลในร่างเปลือยเปล่าต้องการโผ่เข้าหาตนเอง เขา ตกใจกลัวจนแทบจะวิ่งหนีกระเจิง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ