บทที่ 109 เธอพูดอะไรมาฉันก็จะฟังเธอหมดทุกอย่าง

แม่นรมนคิดจะไปรับโทรศัพท์อย่างไม่รู้ตัวกลับถูกนรมน ห้ามไว้

“คุณน้า ให้ฉันรับเถอะ”

สายตาของนรมนค่อนข้างจริงจัง

ทันใดนั้นแม่นรมนก็รู้สึกว่าสายตานี้ค่อนข้างคุ้นเคย คุ้น เคยจนทำให้ทั้งตัวสั่น ความคิดที่กล้าหาญส่องประกายอยู่ ในสมอง

แต่ว่าเธอไม่ได้ส่งเสียงอะไร เพียงแค่ค่อยๆดึงมือกลับมา สำหรับการกระทำของแม่นรมน นรมนไม่ได้สังเกตอะไร มาก ความคิดทั้งหมดของเธอไปอยู่กับโทรศัพท์ข้างหน้า

โทรศัพท์นี้จะเป็นใครที่โทรมา?

จะใช่คนที่หลอกพ่อแม่ให้ไปต่างประเทศโทรมาไหมนะ? นรมนรับโทรศัพท์มาฟังอย่างจริงจัง

“จากไหนคะ?”

น้ำเสียงที่เย็นชาไม่มีความอบอุ่นของนรมน อีกฝั่งชะงัก ไปสักพัก จากนั้นก็รีบวางสายไปทันที

เสียงโทรศัพท์ดังตู๊ดๆๆขึ้น ใจของนรมนจมลึกลงไป

หากบอกว่าโทรผิดหรือเป็นคนสนิทโทรมา ไม่มีทางที่วาง ไปโดยไม่พูดอะไรแบบนี้ นอกจากอีกฝั่งไม่อยากให้ตัวเองได้ยินเสียงของเขาหรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่น แต่ไม่ว่า จะด้วยเหตุผลอะไร นรมนต่างรู้สึกต้องระวังตัว

“ทำไม? ใครโทรมา?”

แม่นรมนสังเกตนรมนอยู่ตลอด ทันใดนั้นก็ค้นพบว่าเธอ กับลูกสาวของตัวเองมีหลายอย่างที่คล้ายกัน

นรมนพูดอย่างเป็นกังวลอยู่บ้าง “คุณน้า ฉันคิดว่ามีคน อยากใช้เรื่องของนรมนมาควบคุมพวกคุณ ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แต่หากว่าคุณเชื่อฉัน ไม่ว่าจะได้รับ จดหมายแบบไหนมาหรือโทรศัพท์ได้โปรดช่วยบอกฉัน ฉันไม่อยากให้นรมนต้องกังวลกับพวกคุณ”

หากว่าเป็นก่อนหน้านี้แม่นรมนอาจจะไม่ฟัง แต่ว่าตอนนี้ ยิ่งมองนรมนก็ยิ่งรู้สึกสนิทสนม เธอจับมือของนรมนอย่าง สั่นๆ “เธอพูดอะไรมาฉันจะฟังเธอหมดทุกอย่าง ตัวเธอเอง ก็ต้องระวังตัวหน่อย เข้าใจไหม?”

นรมนรู้สึกตื่นเต้นไปทั้งตัว แต่ก็ต้องกดมันเอาไว้ ทำ เพียงพยักหน้า

แม่นรมนพูดกับเธอ “ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนสนิทของนรมน ก็ไปพักผ่อนที่ห้องของนรมนเถอะ ฉันมองออกว่าเธอดู เหนื่อยล้า อีกสักพักอาหารเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกเธอ”

ที่จริงนรมนก็รู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่อยากที่จะ ปล่อยเวลานี้เพื่อไปพักผ่อน ท่าทางของแม่นรมนที่ยืน กรานอย่างมาก เธอไม่กลับไปที่ห้องของตัวเองไม่ได้

ที่นี่ยังเหมือนตอนที่ไม่ได้แต่งงานและทำความสะอาดอย่างสะอาด ฝุ่นสักนิดก็ไม่มี มองออกถึงความคิดถึงของ พ่อแม่ที่มีต่อเธอ

ไม่มีแม่นรมนข้างกาย นรมนก็ไม่สามารถทนกลั้นน้ำตา ไหวได้อีก

เธอลูบไปยังรูปภาพบนชั้นที่หัวเตียง นั่นเป็นรูปที่เธอถ่าย

ตอนที่ยังอยู่ที่บ้าน ดูอ่อนเยาว์แบบนั้น สดใสแบบนั้น ตอน

นี้กลับเป็นแค่คนแปลกหน้า

เวลาห้าปี การทำศัลยกรรมเกือบทำให้เธอลืมว่าเดิมที่ เธอหน้าตาเป็นแบบไหน วันนี้ได้เห็นรูปภาพนี้ ภาพความ ทรงจำก็กลับเข้ามาในสมอง พ่อแม่ที่เคยดูแล เทียบกับพ่อ แม่ในตอนนี้ที่แก่ลง นรมนนั่งอยู่ข้างเตียงสะอื้นไม่มีเสียง ผู้

ไหล่ของเธอสั่น

เดิมที่แม่นรมนไม่ได้ปิดประตูสนิท หลังจากที่ไม่ได้ยิน เสียงด้านในห้อง เธอก็ค่อยๆเปิดประตูออกเล็กน้อย ก็เห็น นรมนถือรูปภาพและกำลังร้องไห้แบบนั้น

นรมนวางรูปภาพลงเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ ทันใดนั้น ก็ลุกขึ้นก้มลงไปที่ใต้เตียงและหยิบกล่องออกมากล่องหนึ่ง

เธอหยิบออกมาอย่างระมัดระวัง

เพราะว่าไม่มีใครรู้ว่ามีกล่องนี้อยู่ ดังนั้นด้านบนจึงมีฝุ่น เกาะชั้นหนึ่ง

นรมนค่อยเช็ดฝุ่นออกเบาๆ จากนั่นก็เปิดออก ในนั้นเต็มไปด้วยของขวัญวันเกิดในทุกๆปีที่พ่อแม่ให้เธอมาตั้งแต่เด็ก กล่องที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับมากมาย

และยังมีภาพเหมือนครอบครัวทั้งสามคน

นรมนปิดปากร้องไห้อีกครั้ง

ร่างกายของแม่นรมนสั่นขึ้นมา อดไม่ได้ที่อยากเดิน เข้าไปถาม แต่ว่าในที่สุดเธอก็ทนเอาไว้

เธอปิดประตูเสียงเบา เดินไปข้างๆพ่อนรมน

มองดูสายตาภรรยาที่เต็มไปด้วยน้ำตาแบบนั้น พ่อนรมน ก็เข้าใจว่าเธอกับนรมนพูดถึงลูกสาว อดไม่ได้ที่จะพูด ปลอบ”ไม่ใช้ว่าได้ข่าวคราวของนรมนหรือไง? พวกเราไม่ ช้าเร็วก็ได้เจอเธอ เธอก็อย่ากังวลไปเลย ดีกว่าไม่รู้อะไร เลย ตอนนี้แค่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ สำหรับพวกเราก็ถือเป็น ข่าวที่ดีมากแล้วไม่ใช่หรือไง?”

แม่นรมนปิดประตูห้องสมุดและจับไปที่มีอของพ่อนรมน “ที่รัก ฉันสงสัยว่าแคทเธอรีคนนี้ก็คือนรมนลูกสาวของ พวกเรา”

“เธอพูดอะไรนะ? ไม่ใช่ว่าคิดถึงลูกจนเป็นบ้าไปแล้ว? ถึง แม้แคทเธอรีจะสวย แต่ก็สู้นรมนของพวกเราไม่ได้”

พ่อนรมนยังคงเข้าใจว่าสติของแม่นรมนกระเจิงอยู่

แม่นรมนกลับส่ายหัว “ไม่ใช่ เมื่อกี้ฉันพาเธอไปที่ห้อง นอนของนรมน ให้เธอไปพักผ่อนในนั้น แต่ว่าฉันไม่ได้ปิด ประตูเปิดแง้มไว้ ฉันเห็นว่าเธอคุ้นเคยกับห้องนอนของนร มนอย่างมาก แม้แต่ของที่นรมนซ่อนเอาไว้เธอก็หาเจอ อีก อย่างตั้งแต่เธอเข้าไปในห้องนอนก็ร้องไห้ ร้องไห้อยู่ตลอดนายบอกมาเธอพูดว่าไฟไหม้ห้าปีก่อนผ่านไป ใบหน้าถูก ทำร้ายและยังบอกกับพวกเราว่าถ้าเธอมาเจอพวกเราอีก ครั้งหน้าตาอาจจะไม่เหมือนแต่ก่อนที่พวกเราเคยรู้จัก ฉัน มองดูดีๆแล้วหว่างคิ้วของเธอคล้ายนรมนอย่างมาก โดย เฉพาะดวงตาคู่นั้น ยังจำได้ไหม? ดวงตาของนรมนคล้าย นาย!”

พ่อนรมนถูกภรรยาพูดแบบนั้น ทั้งตัวก็แข็งที่อไป

“แต่ว่าหาเป็นนรมนจริง ทำไมเธอไม่บอกพวกเรา? ยังมีบุ ริศร์อีก ทำไมเขาถึงช่วยเธอปิดบังพวกเราล่ะ?”

“ระหว่างพวกเขาอาจมีเรื่องลำบาก เรื่องนี้ฉันมองออกท่า ทางของบุริศร์ที่มีต่อเธอนั่นไม่เลว แต่เธอกลับดูเย็นชาต่อ บุริศร์ ในนั้นมีเรื่องอะไร พวกเราก็ยังไม่รู้ ในเมื่อลูกไม่ อยากบอก พวกเราก็อย่าถาม แค่เพียงเธอกลับมาก็ดีแล้ว” แม่นรมนพูดไปก็เช็ดน้ำตาไปด้วย

พ่อนรมนครุ่นคิดเล็กน้อยและพูด “ฉันไปที่ห้องครัวบอก ให้ทำอาหารที่นรมนชอบมาสักสองสามอย่างและทำของที่ ไม่ชอบมา ถึงตอนนั้นเธออย่าพูดอะไร พวกเราค่อยๆ สังเกตว่าจริงๆแล้วเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่”

“อืม ฟังนาย! แต่ว่าในเมื่อเธอไม่อยากให้เราออกนอก ประเทศอย่างนั่นพวกก็ไม่ต้องไป เรื่องนี้ฉันก็คิดว่ามัน แปลก ตอนที่เพิ่งรู้ข่าวของนรมนก็ดีใจอย่างมาก ตอนนี้มา คิดดู ห้าปีแล้ว ข่าวของนรมนแทบไม่มี ทำไมอยู่ดีๆถึงมีคน มาหาพวกเราและบอกว่ารู้ว่านรมนอยู่ที่ไหนล่ะ?”
คำพูดของแม่นรมน ทำให้พ่อนรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“งั้นก็รอดูเถอะ”

“ก็ดี”

หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันเสร็จ พ่อนรมนก็ไปที่ห้องครัว อีกครั้ง เตรียมอาหารบางอย่างขึ้นใหม่อีกรอบ ถึงแม้แม่ บ้านหลิวจะไม่เข้าใจอยู่บ้างแต่ว่าก็ทำตาม

นรมนไม่ได้รู้การกระทำของพ่อนรมนกับแม่นรมน พัก อยู่ในห้องคนเดียวเป็นเวลานาน ก็ได้ยินเสียงแม่นรมนเคาะ ประตู

“แคทเธอรี่ อาหารเสร็จแล้ว ออกมาเถอะ เธอตื่นหรือ

ยัง?” นรมนรีบเช็ดหน้าและพูด “ฉันตื่นแล้ว ขอเก็บของสัก

หน่อย ของคุณคุณน้า”

แม่นรมนได้ยินเธอเรียกคุณน้า ทันใดนั้นก็รู้สึกอึดอัด และเจ็บปวดอย่างมาก แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร นรมนไปที่ห้องน้ำจัดการกับตัวเองเล็กน้อย ไม่อยากให้

พ่อแม่เห็นตัวเองในสภาพน่าเกียจแบบนี้

ยากมากในการกลั้นอารมณ์ไว เธอเปิดประตูเดินออกไป กลิ่นอาหารลอยขึ้นมาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“อาหารช่างหอมจริง”

“หอมก็กินเยอะๆ ไม่ต้องเกรงใจ มาที่นี้ก็เหมือนกลับมา

บ้านแบบนั้นรีบนั่ง”
แม่นรมนลากมือของนรมนมานั่งอยู่ข้างๆตัวเอง

เธอในตอนนี้ยิ่งมองนรมนยิ่งรู้สึกสบายตา ยิ่งมองยิ่งรู้สึก ว่านี่คือลูกของตัวเอง

ตอนนี้พ่อนรมนก็มองพิจารณาไปที่นรมน

ใบหน้าสามารถเปลี่ยนได้ เสียงก็เปลี่ยนได้ แต่ว่าดวงตา นั้นรวมถึงแววตายังไงก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ใจของพ่อนรมนสั่นขึ้นมาเล็กน้อยพูดออกมา “กินเถอะ ก็ ไม่ใช่ของดีเลิศอะไร แค่อาหารบ้านๆทั่วไปที่ทำกินกัน กิน เยอะๆก็อิ่มแล้ว”

“ที่ไหนกัน”

นรมนไม่ได้รับรู้ถึงความรักจากพ่อแม่มาเป็นเวลานาน วัน นี้วิ่งหนีอุปสรรคข้างหน้ามาได้ ถูกพ่อแม่โอบกอดเหมือน ลูกคนหนึ่งอีกครั้ง เธอเกือบที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไหมอยู่แล้ว

แอบว่าตัวเองที่กลั้นหายใจ ยิ้มและหยิบตะเกียบขึ้นมา หยิบอาหารที่ตัวเองชอบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ตอนนี้สายตาของแม่นรมน กับพ่อนรมนเปลี่ยนไปทันที

นั้นคือปลาไนเปรี้ยวหวาน!

เป็นอาหารที่นรมนชอบกินที่สุด

ตอนนี้เห็นเธอหยิบอาหารนี้ขึ้นมาเป็นสิ่งแรก ทั้งสองคนก็ มองหน้ากันไม่พูดอะไร แต่ในแววตามีความตื่นเต้น

“ลองกินอันนี้ อันนี้ใช้มะม่วงทำ รสชาติดีมาก”
แม่นรมนหยิบมะม่วงผัดเนื้อมาวางด้านหน้านรมน

อาหารจานนี้คนที่ทำได้มีไม่มาก นี่ก็แปดปีแล้วกลิ่นนั้น ยังคงหอมดึงดูดนรมน

เธอเหมือนเด็กที่กินไปพูดไป “คุณน้าทำอาหารอร่อยจริง ร้านอาหารห้าดาวยังสู้ไม่ได้”

เมื่อพูดประโยคนั้นจบ นรมนกับแม่นรมน ต่างก็ชะงักไป

จำได้ถึงตอนเด็กนรมนนั่นหลอดลมไม่ดี ชอบไออยู่ บ่อยๆ มีคนบอกว่าใช้มะม่วงผัดเนื้อสามารถรักษาอาการไอ ได้ แม่นรมนถึงได้เรียนทำอาหารจานนี้

ครั้งแรกที่ทำเสร็จ นรมนพูดก็คือประโยคนี้

ตอนนี้ได้ยินนรมนพูดแบบนั้นอีกครั้ง แม่นรมนเกือบที่จะ ยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้น โชคดีที่พ่อนรมนไอออกมาครั้ง หนึ่ง

นรมนเองก็รู้สึกว่าประโยคนี้ค่อนข้างไม่คาดคิด เธอ กำลังคิดที่จะอธิบายก็ได้ยินแม่นรมน พูด “แคทเธอรีช่าง เป็นเพื่อนสนิทของนรมนจริงๆ นรมนของพวกเรา ครั้งแรก ที่กินอาหารจานนี้ก็พูดแบบนั้น”

“ใช่หรอ?”

นรมนรีบก้มหัวลง ไม่กล้าพูดอีก

ในตอนนี้สายต่างของทั้งสองมองกันอีกรอบ แม่นรมนก็ หยิบหมูสามชั้นผัดซอสมาให้ด้านหน้านรมน

“ลองกินหมูสามชั้นผัดซอสดู เป็นอาหารที่แม่บ้านหลิวของพวกเราทำอร่อยที่สุด”

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ตะเกียบก็หยุดไปเล็กน้อย แต่ว่า ก็ยังยิ้มและหยิบชิ้นหนึ่งเข้าปาก

สายตาของพ่อนรมน เริ่มชื่นเล็กน้อยและเริ่มเปิดบท สนทนากับนรมน

“หลายชายของฉันคนนั้นอายุเท่าไรแล้ว? สูงเท่าไร? คล้ายใครมากกว่ากัน? มีรูปของเขาไหม?”

มองดูสายตารอคอยของพ่อ นรมนรีบหยิบโทรศัพท์ออก มา หารูปกานต์จากอัลบั้มส่งให้ไป

“เด็กคนนี้อายุสี่ขวบแล้ว คล้ายบุริศร์มากกว่า แต่ว่าจมูก เล็กปากน้อยๆคล้ายคุณ”

นรมนพูดอย่างมีความสุข

ตอนพ่อนรมนมองเห็นโทรศัพท์ก็รับมาอย่างไม่รู้ตัวและ จงใจรับไม่มั่นคง รูปภาพในอัลบั้มก็ย้อนกลับไป เมื่อเห็นชื่อในอัลบั้ม ดวงตาทั้งสองก็แดงแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ