บทที่ 1205 เธอมีค่าอะไร?

ความรู้สึกหายใจไม่ออกก็ค่อยๆ เข้ามาทันที

เสียงนรมนมีความสงสัยและความเสียใจเล็กน้อย

บุริศร์แค่รู้สึกตรงหน้าเป็นสีแดงสด ความดุร้ายไร้ขอบเขตสุม ในอกเขา ราวกับมีเสียงตะโกนข้างหูเขาตลอดเวลาว่า “ฆ่าเธอ ฆ่าเธอ!”

ปัจจัยความโกรธกริ้ววิ่งไปทั่วร่างกาย ราวกับมีแค่เลือดสด เท่านั้นที่บรรเทาความใจร้อนในก้นบึงจิตใจได้ แต่เสียงที่เสียใจ นั้นดันคุ้นเคย ราวกับมีมือเล็กนุ่มนิ่มคู่หนึ่งสัมผัสหัวใจเขาเบาๆ มันมีความอบอุ่นและความหวานเล็กน้อย

มือบุริศร์คลายลงทันที

นรมนรีบดิ้นออกมา กุมคอตัวเองแล้วไอ ดวงตาคู่สวยมองตรง

ไปที่บุริศร์

บุริศร์ผิดปกติ!

ดวงตาเขาไม่มีจุดโฟกัส ดวงตาถึงขนาดแดงสด ราวกับตกอยู่ ในฝันร้ายอะไรบางอย่าง

และกลิ่นอายบนร่างกายเขาในขณะนี้ความยุ่งเหยิงเล็กน้อย ด้วยปัจจัยที่บ้าคลั่งดีเดือด ราวกับจะทำลายทั้งห้อง
“บุรีศร์ คุณตื่นสิ! ฉันเป็นภรรยาคุณนรมนไง! บุริศร์”

นรมนตะโกน

คิ้วบริศ ขมวดแน่น ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และเหมือน

ใจลอยอีกครั้ง

ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบริศร์ แต่นรมน ในตอนนี้รอไม่ไหว แล้ว

เธอรีบเดินไปข้างหน้า ตบหน้าบริศร์หนึ่งที่

“คุณตื่นสิ!”

“เธอรนหาที่ตายเหรอ!!

บุริศร์จับมือนรมนทันที ขณะที่คิดจะออกแรงทรมาน ทันใดนั้น น้ำตาใสหยดหนึ่งก็ตกลงบนหลังมือบุริศร์

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณคิดจะฆ่าฉันอีกเหรอ? บุริศร์ คุณแม่

งชั่ว! คุณจะฆ่าฉันนะ! ตอนนี้คุณจะฆ่าฉัน!”

ขณะที่พูด นรมนก็เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างช่วยไม่ได้ ถึง

ขนาดยื่นศีรษะตัวเองออกมาด้วย

“คุณลงมือเลย เอาสิ รีบลงมือ!!

เสียงดุด่าด้วยความโกรธแต่ละเสียงทำให้บริศร์มึนงง ราวกับ คิดอะไรบางอย่างได้ ดวงตาเขาค่อยๆ สว่างขึ้นทีละนิด และเห็น นรมนตรงหน้าร้องไห้แล้ว

บางทีเพราะความโกรธ บางทีเพราะความเสียใจ นรมน ใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาด้วยความไม่พอใจ ท่าทางขุ่นเคืองทำให้ปริศร์ ยกมุมปากขึ้นมาทันที

ฝ่ามือจับข้อมือเธออย่างแรง นรมนตกอยู่ในอ้อมแขนเขา

กลิ่นคุ้นเคยผสมกับกลิ่นหอมเย็นๆ โอบล้อมนรมินทันที

“คุณปล่อยฉัน! คุณมันชั่ว! คุณจะบีบคอฉันให้ตายใช่ไหม? ตอนนี้มากอดฉันเพื่ออะไร? ไอ้ชั่ว!!

นรมนยกกำปั้นต่อยหน้าอกบริศร์

ความโค้งที่มุมปากบุริศร์กว้างขึ้น

“พอแล้ว ไม่กลัวมือเจ็บเหรอ?”

แรงนรมนนั้นสำหรับบุริศร์แล้วมันก็ไม่ต่างกับการจั๊กจี้ เห็นเธอ ต่อยจนเหนื่อย ใบหน้าก็แดงจะเป็นลม จึงเอ่ยปากพูดเรียบๆ

นรมนรู้สึกน้อยใจจะตายอยู่แล้ว

ตัวเองเป็นห่วงและหวาดกลัว ผลสุดท้ายพอเข้ามาบุริศร์ เหมือนบ้าคลั่ง เกือบบีบคอตัวเองตาย

ถึงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่เธอก็น้อยใจอย่างอธิบายไม่ได้ คิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกยังไม่หายโกรธ จึงอ้าปากกัดหน้าอกบุริศร์

ทันที

ความชาผสมความเจ็บพุ่งเข้ามาทันที

บริศ เรียกมันว่าความเจ็บแสบเกินบรรยาย
ก้มหน้ามองหญิงสาวตัวน้อยในอ้อมแขน เสียงมีสีสันเล็กน้อย

“คุณกัดตรงไหนน่ะ?”

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย รีบอ้าปากปล่อย ก็เห็นรอยแดงบน หน้าอกบุริศร์ที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกัดลงไป

ทันใดนั้น หน้านามนก็กังวลขึ้นมาทันที อยากจะหารแล้วมุด

หนี

เธอกำลังโกรธอยู่โอเคไหม?

ทำไมตอนนี้ดูแล้วรู้สึกเหมือนกำลังเสพสม

นรมนผลักบุริศร์ออกแล้วหันตัวจะเดินไป แต่โดนบุริศร์โอบ เอวบางจากด้านหลัง ออกแรงโยนนรมนไปบนเตียง

“ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

นรมน โกรธเคือง ในเวลาเดียวกัน ยังไม่ทันลุกขึ้น ก็ถูกบุริศร์

กดลงบนเตียงทันที

“พอได้แล้ว นอนเป็นเพื่อนฉันนะ ปวดหัว”

เสียงบุริศร์ไม่ดัง แต่กลับทำให้นรมนหยุดการกระทำทั้งหมด ได้สําเร็จ

ใช่แล้ว

ชายคนนี้โดนวางยาพิษ

มิลินบอกถอนพิษแล้วเธอเลยขึ้นมา แต่ท่าทางบริศ เมื่อครู่นี้ผิดปกติอย่างมาก และน่ากลัวมาก

นรมนหัวใจเต้นตึกตัก ถามขึ้น “พิษของ

คุณ… “ถอนพิษแล้ว แค่อ่อนแอกับเหนื่อยมาก ให้ฉันพักผ่อนสักพัก ครึ่งชั่วโมงก็พอ”

พูดจบบริศร์ก็พลิกตัวนอนทันที แต่แขนยังโอบนรมนอยู่ ท่าทางนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ให้นรมนจากไป

ข้างหูมีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของบุริศร์ดังเข้ามา ราวกับ ว่าเขาหลับแล้วจริงๆ

นรมนหันหน้าไปข้างๆ เห็นสีหน้าบุริศร์ซีดเซียวเหมือน

กระดาษ แม้แต่ปากก็ไม่มีสีเลือดด้วยซ้ำ กังวลขึ้นมาอย่างช่วย

ไม่ได้ มิลินบอกว่าถอนพิษได้แล้ว เธอไม่ค่อยเชื่อนัก แต่เมื่อครู่นี้บุรี

ศร์ก็พูดแบบนี้ ก็แสดงว่าถอนพิษได้แล้วจริงๆ ล่ะมั้ง แต่บุริศร์ที่ใจร้อนรุนแรงเมื่อครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น? นรมนไม่เข้าใจ

“หลับตา นอนหลับ ไม่งั้นเราทำเรื่องอื่นกันได้นะ

บุริศร์ที่เดิมทีควรหลับไปแล้วจู่ๆ ก็เอ่ยปาก ทำให้นรมนตกใจ

มาก

“คุณแกล้งหลับเหรอ?”

“ตอนแรกหลับอยู่ แต่คุณจ้องฉันตลอดเวลา สายตานั้นทำให้ฉันอึดอัด”

สิ่งที่บุริศร์ไม่ได้พูดก็คือ สีหน้าแววตาสอบสวนนั้นทำให้เขา หงุดหงิดมาก อยากจะทะเลาะ อยากจะฆ่าคน เขาพยายามยับยั้งชั่งใจ เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้าง

กายเป็นผู้หญิงที่ตัวเองต้องการปกป้องสุดหัวใจ

เขาไม่ยอมให้ใครมาทําร้ายเธอเด็ดขาด รวมถึงเขาด้วย นรมนนึกถึงสีหน้าแววตาของตัวเองเมื่อครู่นี้ และได้ยินบริศร์ พูดแบบนี้อีก จึงรีบหลับตา

ทรมานอยู่ตั้งนาน ประสาทตึงเครียดของนรมนก็ผ่อนคลาย ทันที ในจมูกมีกลิ่นคุ้นเคยของบุริศร์ ทำให้เธอหลับไปเองอย่าง ควบคุมไม่ได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา บุริศร์ก็ลืมตาขึ้นทันที

ฉากก่อนหน้านี้ไม่นานยังคงวนเวียนในสมอง คิ้วเขาขมวด แน่น อยากจะแยกศีรษะออกมาเป็นชิ้นๆ เอาสิ่งที่มีอิทธิพล เสียง ร้องไห้ตะโกนเหล่านั้น โยนทิ้งไป

มันช่างน่ารำคาญเกินไปแล้ว!

บุริศร์กำลังจะลุกขึ้น พบว่าแขนตัวเองถูกเอาไปเป็นหมอนอยู่

เขาเหลือบมองเล็กน้อย เมื่อเห็นใบหน้าหลับอย่างสงบของนร มนความดุร้ายและความโกรธเคืองทั้งหมดก็นิ่งลงทันที

มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย จูบหน้านรมนหนึ่งที จากนั้นก็ค่อยๆซักแขนตัวเองออกมา พลิกตัวและลงจากเตียง เมื่อเปิดประตูห้องนอน มิลินก็ยังอยู่

เพราะความสัมพันธ์ของกิจจา ถึงกานต์จะไม่ค่อยชอบมิลินนัก แต่ก็ไม่ได้ทําให้เธอลำบากใจ

กมลเห็นนรมนไม่ออกมานานแล้ว ตัวเองก็ฟุบหลับบนตัก กานต์

“แด๊ดดี้!”

กิจจาได้ยินเสียงประตูขยับ ก็เงยหน้าขึ้นทันที เห็นบุริศร์จิต วิญญาณฟื้นฟูเป็นปกติก็เอ่ยปากด้วยความดีใจทันที

ในดวงตาเขาส่องประกายระยิบระยับ มันสดใสมาก

บริศ มองเขาก่อนจะพยักหน้า

“เอายากันยุงเข้าไปให้พวกเขาสองคนหน่อย วันนี้เราจะออก เดินทาง”

กิจจาชะงักไป จากนั้นก็ตระหนักได้ทันทีว่าบุริศร์กำลังพูดกับ ตน จึงรีบพยักหน้าไปที่ห้อง

กานต์มองเขา ไม่ได้ขยับและขยับไม่ได้ แค่ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณบุริศร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นอะไรแล้ว”

บุริศร์เดินไป
มีลินยืนขึ้นทันที จากนั้นก็ยืนให้ความเคารพอย่างยิ่งทางด้าน หลังบุริศร์ ท่าทางและลักษณะนั้นทำให้กานต์ตกใจมาก

“ไม่ต้องสนใจเธอ”

ดวงตาบุริศร์มีความรังเกียจนิดหน่อย เขานวดขมับ แล้วพูดกับกานต์ “เอาแหวนให้ฉัน

ถึงจะไม่ได้เรียกชื่อ แต่กานต์ก็ยังเข้าใจอย่างรวดเร็ว เอา แหวนหมู่บ้านดารายนให้บริศร์

บุริศร์สวมบนนิ้วก้อยตัวเองทันที มันไม่ใหญ่ไม่เล็ก กำลังพอดี

มิลินเห็นแหวนที่เป็นตัวแทนคุณท่านบนนิ้วของบุริศร์ส่อง ประกาย ในดวงตาก็มีน้ำตาเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้าลงอย่าง รวดเร็ว

“เธออยากออกไปกับพวกเราเหรอ?”

คำถามนี้ทำให้มิลินไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

“ฉันไม่รู้”

“จะทำอะไรก็ไปทำซะ ครอบครัวเราจะไปเที่ยว เธอตามมามัน

ไม่สะดวก”

น้ำเสียงบุริศร์ยังคงรังเกียจ

ตั้งแต่เขาตื่นมาจนถึงตอนนี้ ไม่พูดถึงหมู่บ้านดารายนสักคำทำให้ลินค่อนข้างสงสัย แต่ไม่กล้าถามอีก ขณะได้ยินซับ ไล่เบิกตากว้างช่วยไม่ได้

“เรื่องของฉันจําเป็นดีเท่าเธอเหรอ?

ดวงตาบุริศร์กวาดมองอย่างแผ่วเบา สีหน้า

ขาอย่าง

ทันใดนั้นเธอถึงท่าทางบริศร์ตอนถอนเมื่อเหมือน เทพโลกได้ทำ เลยก็เพียงพอจะทำให้รู้สึกหายใจยากลําบาก

มิลินรีบกลืนน้ำลาย และก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว

ไม่กล้าหรอกค่ะ

“งั้นไสไป

บริศ พูดออกโดยไม่ปกปิดความรู้สึก

มิลินเหลือบ

กานต์เริ่มจ้องมองบุริศร์ตลอดเวลาตั้งแต่บุริศร์เปิดประตูมา ในสองพ่อลูก กมลนอนหลับ

คุณบุริศร์ คุณเหมือนแตกต่างตรงไหนแห่ง
“ถูกปลูกพิษ ในใจรู้สึกหงุดหงิด

บุริศร์ไม่ได้ปิดบังกานต์ แต่ทำให้กานต์ตกใจมาก “พิษ? ใครทําคุณ? มิลินเหรอ? ผมจะไปฆ่าเธอ! ขณะที่พูดกานต์ก็จะลุกขึ้น แต่ถูกบุริศร์จับมือเล็กของเขาเอา ไว้ทันที

เขายกยิ้มชั่วร้าย พูดอย่างไม่เหมาะสม “ลูกไม่กลัวกิจจา เสียใจเหรอ?”

ประโยคนี้ทำให้กานต์ลังเลนิดหน่อย แต่พูดเสียงทุ้ม “พี่บอก ว่า ใครก็ไม่สำคัญเท่าคนในครอบครัว ถ้ามิลินทำร้ายคนใน ครอบครัวเรา เขาจะปกป้องคนในครอบครัวโดยไม่สนทุกอย่าง”

ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย อารมณ์แวบผ่านในดวงตาเขา เขาพูดขึ้น “กานต์ ลูกจำไว้นะ ต่อไปไม่ว่าพี่ชายลูกจะทำอะไร ลงไป ไม่ใช่ให้เขามาปกป้องเรา แต่เราต้องปกป้องเขาเข้าใจ ไหม?”

พูดจบ ดวงตาบุริศร์ก็มองกานต์ทันที

สายตาเย็นชาน่าสะพรึงกลัวทำให้กานต์รู้สึกแปลกตา และ หวาดกลัวเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้า

บุริศร์เห็นเขาตกลงแล้ว ถึงได้ละสายตากลับมา พูดขึ้นเรียบๆ “เก็บของซะ เราจะไปหมู่บ้านดารายน

เมื่อพูดคำนี้ออกไป กานต์ก็ตกตะลึงทันที
“เมื่อกี้ที่มิลินอยู่ทำไมคุณ…..

“เธอมีค่าอะไร? ฉันต้องคอยรายงานที่อยู่ของเราให้

ท่าทางบ้าบินไร้ความยับยั้งช่างใจของบุริศร์นั้นเผยออกมา เต็มที่ ทำให้กานต์ลงไปชั่วขณะหนึ่ง

นี่คือคุณบุริศรเหรอ?

คุณบุริศร์ที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ไม่ตรงปกและหน้าเนื้อใจเสือ คนนั้นเหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ