บทที่ 1300 ดูถูกกันเกินไปแล้ว

เมื่อได้ยินนรมนถาม ดวงตาของพรวลัยก็เคร่งขรึมขึ้นทีเดียว แล้วพูดขึ้น “ก็เป็นสาเหตุส่วนหนึ่งค่ะ

“ยังมีสาเหตุอื่นอีกหรือ

“ตอนนี้ฉันไม่สะดวกพูด คุณอย่าบังคับฉันได้มั้ยคะ

พรวลัยเย็นชา เย็นชาแบบห่างเหิน เหมือนไม่มีใครเดินเข้าไป ในใจเธอได้

นรมนรู้สึกประหลาดใจ ถึงกับสงสัยความรู้สึกของเธอต่อบุญ พจน์มั่นคงไม่มีทางสั่นคลอนจริงๆ หรือ หรือว่ามีแผนอะไรอย่าง อื่น

แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยาสองคน เธอไม่เหมาะจะ แสดงความเห็น

นรมนคิดนิดหนึ่งก็พูดขึ้น “เธออยากทำอะไรฉันจะไม่ห้าม แต่ หวังว่าเธอจะรอคุณพจน์ฟื้นขึ้นมาก่อนได้มั้ย ขอแค่เขาตื่นแล้ว เธอต้องการเด็กคนนี้หรือไม่ฉันไม่ยุ่ง แต่ตอนนี้ฉันจะปล่อยให้ เธอเกิดเรื่องไม่ได้ เพราะบุริศร์รับปากบุณพจน์แล้วจะดูแลเธอกับ เด็กในท้องอย่างดี ถ้าเธอทำร้ายเด็กคนนี้ ฉันไม่มีหน้าจะพูดกับ บุณพจน์”

พรวลัยไม่รับปาก และก็ไม่ตกลง เพียงแต่มองนรมนอย่างมี ความหมาย หลังจากนั้นก็เดินออกไป
บรมนเดิมที่คิดจะตามไปดู แต่ก็ได้ยินพรวลัยพูดเรียบๆ “อย่า ตามฉันมาค่ะ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ

คำพูดนี้ทำให้นรมนชะงักฝีเท้า

เธอมองบุณพจน์ที่ยังนอนหลับสนิท ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาถึงจะ ฟื้น และไม่รู้พรวลัยจะทำแท้งโดยพละการหรือไม่

นรมนรู้สึกว่าปวดหัวแทบระเบิดไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไรดี

เรื่องพวกนี้ทำไมจะราบรื่นหน่อยไม่ได้

เธอรู้สึกว่าจะต้องไปเค้นสอบพิรุณสักหน่อย

เมื่อคิดอย่างนี้ นรมนก็ไปยังถ้ำที่ขังพิรุณอีกครั้ง

พิรุณเห็นนรมนกลับมาอีกครั้ง ก็อดตะลึงไม่ได้

“ว่าไง อยากจะได้อะไรจากปากฉันอีกหรือ นรมน ฉันไม่มีทาง พูดอะไรทั้งนั้น อย่าพยายามเลยมันไม่ได้ผลหรอก”

นรมนมองเขา แต่พูดยิ้มๆ “ฉันไม่ถาม แล้วก็ไม่อยากรู้อะไร ฉันแค่จะมาเฝ้าแก”

“อะไรนะ”

พิรุณประหลาดใจ

ก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกม

นรมนไม่สนใจเขา หาเก้าอี้ตัวหนึ่งตรงข้ามพิรุณนั่งลง จากนั้น เธอไม่รีบร้อน ท่าทางนิ่งเฉยมองพิรุณเหมือนไม่มีตัวตน ไม่รู้ว่านรมนวางแผนอย่างไร แต่เขารู้ดี นรมนอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ยิ่ง ไม่เป็นผลดีกับเขา

“นี่ นรมน ฉันหิวแล้ว หาอะไรให้กินหน่อยสิ”

“ไม่มีอะไรให้กินทั้งนั้น แกทนหิวไปเถอะ อย่าลืมสิ ตอนนี้แก เป็นนักโทษ”

นรมนพูดไม่เงยหน้า แม้แต่สายตาก็ไม่อยากมองพิรุณ

พิรุณเคยเจอแบบนี้ที่ไหนกัน รู้สึกโมโหขึ้นมา

“ฉันจะกิน จะดื่มน้ำ เธอต้องดูแลฉันให้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นอย่า หวังว่าจะได้ข้อมูลอะไรจากฉัน

“ถึงจะให้อาหารแก ก็ไม่แน่ว่าแกจะพูดอะไร ในเมื่ออย่างนี้ ทำไมฉันต้องเปลืองอาหารด้วย”

นรมนยังคงไม่เงยหน้า คำพูดของเธอทำให้รู้สึกเดือดดาล

ตอนแรกพิรุณยังรู้สึกว่านรมนเป็นผู้หญิง อาจจะหลอกง่าย แต่ ตอนนี้เขารู้สึกว่านรมนกับบริศร์ร้ายไม่ต่างกัน โมโหจนอยากจะ ฆ่าให้ตาย

“นรมน แก…”

“หุบปาก! พูดมากอีก ฉันจะให้พวกเขาเอาถุงเท้าเหม็นๆ อุด ปากซะ ไม่เชื่อก็ลองดูสิ

นรมนเงยหน้าขึ้น ในที่สุด แต่สายตาเย็นชา และคำพูดของเธอ ยิ่งทำให้พิรุณโกรธจนแทบเป็นบ้า
“ฉันสาบาน ขอแค่ฉันยังไม่ตาย ขอแค่ฉันออกไปได้ ฉันจะหั่น ศพแกเป็นชิ้นๆ โดยเฉพาะปากของแก ฉันจะฉีกเป็นชิ้นๆ

พิรุณสบถ า

นรมนชะงักนิดหนึ่ง

ฟังน้ำเสียงของพิรุณ มั่นใจมากตัวเองจะออกไปจากที่นี่ได้

เป็นนักโทษแท้ๆ ยังเหิมเกริมขนาดนี้ มั่นใจขนาดนี้ นอกจาก ไม่กลัวตายแล้ว บางทีที่นี่อาจมีสายลับอยู่ก็ไม่แน่

นรมนคิดถึงตรงนี้ แววตาก็ครุ่นคิด

มิน่าพิรุณไม่พอใจที่เธออยู่ที่นี่ บางทีเธออาจขัดขวางคนอื่นมา ช่วยเหลือเขา

เมื่อคิดได้อย่างนี้ มุมปากนรมนมีรอยยิ้มที่ดูไม่ออก ถ้าหากดู ดีๆ ละก็ จะเห็นว่ารอยยิ้มของเธอเหมือนกับตอนที่บุริศร์เล่นงาน

คนอื่นสุดๆ

“เฮ้อ ที่นี่อากาศไม่ค่อยถ่ายเท ทนไม่ไหวแล้ว ช่างเถอะ ฉันจะ กลับห้องละ พวกนายเฝ้าเขาให้ดีๆ ล่ะ อย่าให้ดื่มน้ำหรืออาหาร อะไรทั้งนั้น ปล่อยให้หิวอยู่ตรงนี้แหละ ดูสิจะยังโอหังอีกมั้ย

นรมนบิดขี้เกียจ จากนั้นก็ใส่มือถือลงในกระเป๋ากางเกง แล้ว ลุกขึ้นมองพิรุณแวบหนึ่งยิ้มเย็นก่อนเดินออกไป

สายตาของพิรุณเย็นเยียบ แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนรมนเดินออกมาก็ไม่รีบร้อนกลับ แต่ไปสั่งสั้นๆ กับบอดี้การ์ดคนหนึ่ง ถึงค่อยเดินออกจากถ้ำ

ตอนที่เธอกลับมาหมู่บ้านดารายน มิลินกับกิจจาและ นงลักษณ์กัน

นรมนเธอ

“พวกเธอเห็นพรวลัยมั้ย สุขภาพค่อยข้างนอกลมเรียกเธอกลับมาเถอะ

มิลินกับนงลักษณ์ส่ายหน้า “พวกเราไม่ได้สังเกตงั้นฉันไปตามเอง

พรวลัยเป็นคนบุณพจน์ขอให้บุริศร์ดูแล ไม่อย่างไรนรมน อยากให้

หลังออกจากบ้าน นรมนเดินรอบหมู่บ้านดารายนหาทั่ว ไม่เห็นพรวลัย จึงรู้สึกเป็นห่วง

“มิลิน พา

“ค่ะ

เพราะพรวลัยหายตัวไป หลายคนเริ่มออกตามหา เดิมบ้านดารายนที่กังวลอยู่แล้ว ตอนบรรยากาศตึงเครียด ขณะที่นรมนกับมิลินออกตามหา คนเฝ้าก็คน

พิรุณหนีออกแล้ว

ข่าวทำให้แววตาของนรมนเคร่งขรึม
“ใครมาช่วยออกไป ลูกน้องพูดซ้ำๆ อึ้งๆ

“ไม่รู้ครับ ผมไปเปลี่ยนกะ ตอนที่ไม่อยู่ทุกคนก็สลบไป พิรุณ ไม่รู้หายไปไหนแล้วครับ”

นรมนรีบรุดไปที่ถ้ำ

เธอไปถึงหน้า ก็เห็นลูกน้องที่ตัวเองแอบวางไว้ในที่ลับถูก คนทำให้สลบแล้ว ด้านในมีคนเฝ้ายามนอนระเกะระกะ เชือก ของพิรุณก็ถูกแก้แล้ว

มิลินเดินตามเข้ามา ขมวดคิ้วพลางพูด “โรสแมรี่ มีคนใช้โรส แมรี่”

“ช่วยคนออกไปใต้จมูกเรา ดูถูกกันเกินไปแล้ว”

นงลักษณ์ก็ตามเข้ามา คำพูดนั้นยิ่งทำให้สีหน้านรมนแย่ลง เธอหยกคนเฝ้ายาม

ปลุกให้เขาตื่น

“ใครพาพิรุณไป หรือว่าเมื่อกี้มีใครเข้ามาในถ้ำนี้

“พรวลัยครับ”

ลูกน้องพูดเซ็งๆ มือลูบคอโดยอัตโนมัติ

สันมือของพรวลัยทุบแรงมาก

นรมนตะลึงงัน ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ใครนะ”

“พรวลัย ผู้หญิงที่อยู่กับบุณพจน์ครับ คุณนาย ผมคิดว่า พวกเขาวางแผนไว้แล้ว บุณพจน์นั่นถึงยังไงก็เป็นลูกชายของพิรุณ เขาคงแกล้งสลบ ที่จริงให้ผู้หญิงของตัวเองช่วยพิรุณไป พวกเรา ลำบากแทบแย่กว่าจะจับพิรุณได้ ตอนนี้เขาหนีไปแล้ว เดี๋ยว คุณชายบุริศร์กลับมา พวกเราจะทำยังไงดีครับ

ลูกน้องโมโหมาก โดยเฉพาะตอนที่นึกถึงพรวลัยยิ่งกัดฟัน กรอด

นรมนกลับไม่รู้สึกว่าคุณพจน์เสแสร้งแกล้งทำ

เขาไม่น่าใช้ชีวิตของตัวเองมาสร้างสถานการณ์ ถ้าจะพูดว่า บุณพจน์สงสัย เธอสงสัยพรวลัยมากกว่า

บุริศร์เคยเล่าว่า พรวลัยคือของขวัญที่พิรุณให้คุณพจน์ ถ้าจะ พูดไม่ค่อยน่าฟัง ไม่แน่พรวลัยเป็นคนของพิรุณ

มิน่าพิรุณถึงได้มั่นใจตัวเองจะหนีไปได้ ที่แท้เขามีแผนอยู่แล้ว

แต่พวกเธอไม่ได้ระวังพรวลัยเพราะบุณพจน์

ซวยแล้ว!

นอกจากพรวลัยรู้ว่าคริชณะอยู่ที่ไหน และยังรู้จักค่ายกลแปด ทิศหยินหยางเป็นอย่างดี ถ้าหากเธอเป็นคนของ พิรุณจริงๆ ละก็ อย่างนั้นพิรุณก็จะรู้ที่ตั้งสายแร่ในไม่ช้า

ก่อนหน้านี้เพราะค่ายกล พิรุณเข้าใจว่าทางเข้าสายแร่อยู่ที่ หมู่บ้านดารายนมาตลอด สถานที่อื่นสำรวจไม่เจอถึงได้ล้อม หมู่บ้านดารายนไว้ ตอนนี้พรวลัยได้เข้าไปในค่ายกลแปดทิศ หยินหยาง รู้แล้วว่าสายแร่อยู่ที่นั่น ไม่แน่จะพาพิรุณไปที่นั่นเพื่อเข้าไปในภูเขา ถึงตอนนั้นก็จะปกป้องสายแร่ไม่ได้ นรมนูรู้สึกลนลานขึ้นมา

เธอรีบโทรไปหาบุริศร์ แต่ที่บุริศร์อยู่นั้นไม่อยู่ในเขตบริการ นรมนรู้ว่านี่เป็นเพราะผลของการป้องกันสัญญาณ หรือพูดได้ว่าพวกบุริศร์ยังอยู่ที่แคมป์ในหมู่บ้านน้ำใส

นรมนขมวดคิ้ว

ทําไงดี

มิลินกับนงลักษณ์มีประสบการณ์มามาก นิ่งเฉยกับเรื่องที่พร วลัยทรยศ แต่ในท่าทางนิ่งเฉยนั้นก็แฝงด้วยความกังวล

“นรมน ตอนนี้เราไม่รู้ว่าในบรรดาคนของเรายังมีใครเป็นคน ของพิรุณอีกเท่าไหร่ ตอนนี้ที่นี่ไม่แน่ว่าจะปลอดภัย ตอนนี้เป็น เวลาดีที่สุดที่จะกำจัดสปาย

นงลักษณ์เสนออย่างระมัดระวัง

นรมนกลับส่ายหน้า “คนพวกนี้เป็นคนที่ติดตามบุริศร์ หนูเชื่อ ว่าเขาซื่อสัตย์ค่ะ อีกอย่างในช่วงที่อ่อนไหวอย่างนี้ ถ้าหากเรา ค้นหาหนอนบ่อนไส้จะทำให้เกิดความหวาดกลัวและไม่พอใจ ถึง ตอนนั้นไม่แน่ผลอาจจะออกมาตรงข้ามก็ได้ ตอนนี้เราต้องรีบหา ตัวพรวลัย และจับพิรุณกลับมาก่อนค่ะ”

“เธออยู่ทางนี้เถอะ ป้าจะออกไปค้นหาเอง” ตอนนี้นงลักษณ์คิดรอบด้านเพื่อนรมน
ในหมู่บ้านดารายนยังมีบอดี้การ์ดคุ้มครอง ถ้าหากนรมนออก ไป ถูกคนของพิรุณจับตา อาจจะเกิดเรื่องไม่ดีได้

นรมนกลับส่ายหน้า “ไม่ค่ะ หนูจะไปแกะรอยพิรุณเอง ป้าให้ คนของป้าคอยเฝ้าอย่าให้บุณพจน์คลาดสายตา ได้มั้ยคะ” นงลักษณ์เห็นความแน่วแน่ในสายตาของนรมน ก็อดถอน

หายใจไม่ได้ “ก็ได้ ป้ารู้แล้ววางใจเถอะ ป้ารับรองจะดูแลบุณ

พจน์ ไม่ให้ใครมาทำอะไร

มิลินไม่รอให้นรมนพูดอะไร ก็ชิงพูดขึ้นก่อน “ฉันจะให้คนอื่นๆ เฝ้าหมู่บ้านดารายนไว้ รับประกันแมลงวันสักตัวก็เข้ามาไม่ได้ ค่ะ”

“ฝากทุกคนด้วยนะคะ”

นรมนพยักหน้า แล้วรีบพาคนติดตามออกจากหมู่บ้านดาราย นทันที

เดิมคิดว่าพวกเธอคงจะต้องแกะรอยของพรวลัยและพิรุณ อย่างยากลําบาก แต่นึกไม่ถึงเพิ่งออกจากหมู่บ้านดารายนไม่ ไกลนัก นรมนก็เจอพรวลัยที่ข้างทาง

พรวลัยยืนสงบนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนจะรู้ว่านรมนจะมาที่นี่ สีหน้าเรียบเฉยนั้นทำให้นรมนโมโหขึ้นมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ