บทที่ 1313 ภารกิจนี้ฉันไม่อาจทำสำเร็จได้

“ไม่! ไม่นะ! นายท่าน ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้กับราเชน ฉันขายชีวิตนี้ให้ท่านแล้ว ท่านจะให้ฉันอยู่หรือตายก็ได้ ฉันไม่ คร่ำครวญอะไร แต่ไม่ใช่กับราเซน เขาคือเจ้าเหนือหัวที่ไม่มี ความผิดอะไร เขาไม่มีความผิดอะไร! ”

นงลักษณ์ตื่นตระหนกทันที

เธอคลานไปที่เท้าของผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ดึงชายกางเกงของ เขาอ้อนวอนอย่างต้อยต่ำ

นรมนไม่เคยเห็นท่าทางต้อยต่ำของนงลักษณ์แบบนี้มาก่อน

นงลักษณ์ในเวลานี้คือคนแปลกหน้า เหมือนเป็นคนไร้เกียรติ แต่เห็นได้ชัดเจนว่าเธอไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนี้กับทุกคน

นรมนรู้สึกแย่อย่างพูดไม่ถูก อึดอัดใจอย่างทุกข์ทน

ฝ่ายชายกลับงัดคางนงลักษณ์ขึ้นมา บังคับให้เธอมองมาทาง

เขา

“ไม่มีความผิดอะไร? เลือดของคนตระกูลพรโสภณที่ไหล เวียนอยู่ในร่างกายของเขาไม่มีความผิดอะไรเหรอ!”

“แล้วทำไมท่านไม่ฆ่าฉันทิ้งตั้งแต่แรก? ถ้าท่านฆ่าฉัน เขาก็จะ ไม่ได้เกิดมา ร่างกายของเขาก็จะไม่มีเลือดของคนตระกูลพร โสภณอยู่!
อยู่ดีๆ นงลักษณ์ก็โมโหขึ้นมา

ในเวลานี้เธอเป็นเพียงแม่คนหนึ่ง

หรืออาจเพราะคําว่าคนตระกูลพรโสภณสะเทือนเส้นประสาท ของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้อีก

เธอเหมือนกับลูกสิงโตที่ถูกยั่วโมโห อยากจะกัดผู้ชายตรง หน้าตอนนี้ แม้ฉีกผิวหนังออกมาสักชิ้นก็ดี

ฝ่ายชายกลับตื่นเต้นกับการกระทำแบบนี้ของนงลักษณ์

“โกรธเหรอ? ผ่านมาหลายปีแล้ว รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่

ปล่อยเธอไป? นั่นเพราะสีหน้าแบบนี้ของเธอทำให้ฉันตื่นเต้น สุดๆ ” พูดจบฝ่ายชายก็ผลักนงลักษณ์ล้มลงไปบนพื้น ฉีกเสื้อผ้าของ

นงลักษณ์ขาดในชั่วพริบตา ไม่สนใจเสียงร้องไห้โฮและการต่อ ต้านของนงลักษณ์ ยึดครองนงลักษณ์โดยไร้การเล้าโลมใดๆ

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ”

นงลักษณ์ร้องไห้เสียงแหบแห้ง ท่าทางอับจนหนทาง สีหน้า เจ็บปวดรวดร้าวสะเทือนลึกไปทุกเส้นประสาทของนรมน

นี่คือป้าของเธอ!

ไม่ว่านงลักษณ์จะทำอะไร ในตอนนี้เธอรู้เพียงหล่อนคือคน ตระกูลพรโสภณ เป็นลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของคุณตา

นรมนคิดจะพุ่งเข้าไปอย่างไม่สนใจ กลับถูกคนล็อกตัวเอาไว้อย่างแน่วแน่

เธอหันกลับไปทันที ก็เห็นบริศร์มายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่ เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กอดเธอไว้แน่น

แววตาของเขามีความไม่สบายใจ ส่ายหน้าให้นมน

นรมนรู้ บริศ คิดถูก

ตอนนี้อีกฝ่ายมีเพียงผู้ชายคนเดียว แต่ใครจะรู้ว่ารอบๆ จะมี คนอื่นดักซุ่มอยู่ไหม?

นงลักษณ์เข้มแข็งแบบนี้ แต่อยู่ต่อหน้าเขากลับเปราะบางเช่น นี้ ถ้าเธอออกไปอย่างสะเพร่า ก็แค่เป็นการส่งตัวเองเข้าไปอย่าง โง่ๆ

แต่สิ่งหนึ่งที่รู้คือ เห็นนงลักษณ์ถูกไอ้สารเลวคนนั้นรังแกอยู่

เต็มสองตา นรมนแทบอยากจะหยิบมีดมาเชือดตนเอง

ถ้าวันนี้ไม่ได้ตามนงลักษณ์ออกมาด้วย เธอจะไม่มีทางรู้ แน่นอนว่าหลายปีที่ผ่านมานงลักษณ์ต้องทรมานเช่นนี้

ตอนนี้เธอเห็นกับตา กลับเหมือนมีกริซแหลมคมค่อยๆ เชือด เฉือนเธอ ทําให้หยดน้ำตาของเธอไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้

บุริศร์กอดนรมนไว้ในอ้อมแขนแน่น

เขารู้ว่านรมนไม่อาจรับได้ แม้จะเป็นเขาเองก็รับไม่ได้ แต่เขา ไม่สามารถปล่อยให้นรมนเปิดเผยการสะกดรอยตาม

อย่างแรก เปิดเผยแล้วไม่ใช่ว่าพวกเขาจะกลับไปได้โดยยังอยู่ในสภาพดี อย่างที่สอง ในเมื่อนงลักษณ์คือผู้ใหญ่ในตระกูล ของนรมน ถูกหลานเห็นฉากที่ตนเองจนตรอกอย่างอ่อนแอ กลัว ว่านงลักษณ์จะเป็นบ้าไป

ผู้หญิงที่ไม่แยแสและเย่อหยิ่งต่อหน้าทุกคน ไม่ว่าอย่างไรก็รับ สิ่งเหล่านี้ไม่ไหว

นรมนกําแขนเสื้อของบริศแน่น เธอสะกดความเจ็บปวดรวด ร้าว กลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

บริศร์รู้สึกเพียงบริเวณหน้าอกเต็มไปด้วยเหลวอื่นๆ ในไม่ช้าก็ เจิ่งนอง

เขาสงสาร แต่ก็จนปัญญา ทำได้เพียงหลับตาลงไม่มอง แต่ เสียงหอบของผู้ชาย และเสียงร้องไห้โฮของผู้หญิงผสมผสานเข้า ด้วยกันไม่หยุด ทำให้พวกเขาจะหลบซ่อนก็ไม่ได้ หลีกเลี่ยงก็ไม่ ได้

การข่มเหงรังแกกินเวลาไปประมาณชั่วโมงกว่า

นงลักษณ์ก็ร้องไห้โฮตั้งแต่ต้นจนร้องไห้อย่างเงียบๆ ในตอน

ท้าย

แววตาของเธอชินชา ร่างกายก็รู้สึกชา มีเพียงหัวใจที่เจ็บปวด จนอยากจะตายๆ ไปสักที

หลังจากฝ่ายชายได้รับความพึงพอใจแล้วก็ลุกขึ้นจากร่างกาย ของนงลักษณ์ มองดูเธอนอนอยู่ตรงนั้นเหมือนปลาตาย นัยน์ตา มีความขุ่นเคืองขึ้นมาแวบหนึ่งเขาเตะร่างของนงลักษณ์ อารมณ์ฉุนเฉียว

นงลักษณ์ถลึงตาใส่เขาอย่างเกลียดชัง แต่ทําได้เพียงถลึงตา

ราเชนถูกพวกเขาจับตามองอยู่ นงลักษณ์สามารถพังพินาศไป กับพวกเขาได้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่เธอไม่อาจชดใช้ชีวิต ของราเชนได้

ถึงแม้ตนเองจะไม่ได้อยากให้เด็กคนนี้เกิดมา แต่อุ้มท้องมา

สิบเดือน เธอก็คือแม่คนหนึ่ง

เธอไม่อาจลืมเลือดเนื้อเชื้อไขนั้น ชีวิตนี้ติดค้างราเชนมาก พอแล้ว เธอไม่อาจเอาชีวิตของราเชนไปได้

ดังนั้นนงลักษณ์ทําได้เพียงอดทน

เสื้อผ้าถูกฝ่ายชายฉีกขาดจนไม่สามารถใส่ได้อีก

ฝ่ายชายตบมือ มีผู้หญิงอีกสองคนเดินออกมา พยุงนงลักษณ์

หญิงสาวพยุงนงลักษณ์ไปล้างตัวที่บ่อน้ำด้านข้าง จากนั้น เปลี่ยนชุดใหม่ให้เธอ

นรมนถึงจะรู้สึกโชคดีมากที่บุริศร์มาทัน ถ้าบุริศร์ไม่ได้ดึงเธอ เอาไว้ เกรงว่าตอนนี้เธอคงถูกจับตัวไปแล้ว

นงลักษณ์ตัวแข็งทื่อปล่อยให้คนจัดการทุกอย่าง สุดท้ายฝ่าย ชายโยนยามาให้เธอเม็ดหนึ่ง พูดอย่างเย็นชา “กินซะ”
นงลักษณ์รับยามากลืนลงไปโดยไม่มอง

บางคนรู้สึกว่าความตายน่ากลัว แต่นงลักษณ์กลับรู้สึกว่าการ ตายดีกว่าอยู่นั้นน่ากลัวยิ่งกว่า

หลังจากรับประทานยาเสร็จ นงลักษณ์มองผู้ชาย พูดอย่างเย็น ชา “ฉันอยากเจอบุญทิวา

ฝ่ายชายกลับส่งเสียงทางจมูกอย่างเย็นชา “เจอมันไปทำไม? บอกเขาว่าเธอเป็นผู้หญิงของคนอื่น คลอดลูกให้ผู้ชายคนอื่น ไง? หรือจะบอกมันว่าตอนนี้เธอยังรักมันอยู่? เธอคิดว่ามันจะ ตอบเธอยังไง? นงลักษณ์ ฟังฉันให้ดีนะ อย่ายั่วโมโหฉัน ฉันให้ เธอได้ทุกอย่าง แต่สําหรับบุญทิวา ทางที่ดีเธอล้มเลิกความคิด นั้นเถอะ”

นงลักษณ์กำมือแน่น ถึงแม้เล็บจะจิกลงบนผิวหนังก็ไม่รู้สึกถึง ความเจ็บ

“ท่านรับปากฉันแล้ว ท่านรับปากว่าจะให้ฉันเจอเขาสักครั้ง”

ร่างกายของนงลักษณ์สั่นไหว ร่างกายของเธออับจนหนทาง ในสายลมหนาว ช่างอ่อนแอเหลือเกิน

ฝ่ายชายกลับพูดอย่างเย็นชา “รอมันตายเมื่อไหร่ ฉันจะให้ เธอได้เจอมัน!

“ท่านมันเลวจริงๆ !

นงลักษณ์มองผู้ชายตรงหน้าแทบจะหมดอาลัยตายอยาก
เขาหลอกเธอมาตลอด

ตอน ให้เธอแต่งงานเข้ามาประเทศ F เขาเคยรับปากเธอว่า ตราบใดที่เธอแต่งงาน เขาจะให้เธอได้เจอกับบุญทิวา

แต่เธอแต่งแล้ว กลับไม่ได้เจอบุญทิวา เห็นเพียงนาฬิกาข้อมือ ของเขา นั่นคือสิ่งที่เธอซื้อให้เขา ถือเป็นสิ่งของแทนใจกันและ

จากนั้นเขาบังคับให้เธอคลอดลูก บอกว่าแค่คลอดลูกออกมา เขาจะให้เธอได้เจอกับบุญทิวา

รู้ทั้งรู้ว่าความหวังเลือนราง รู้ทั้งรู้ว่าอาจเป็นกับดักหนึ่ง แต่ นงลักษณ์ยังคงประนีประนอมเพื่อความหวังอันน้อยนิด

แต่หลังจากเธอคลอดราเชนออกมา กลับยังคงไม่ได้เจอบุญ

ทิวาเหมือนเดิม

ยี่สิบกว่าปีแล้ว ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป ส่วนบุญทิวาก็ไม่รู้ ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

คนที่อยู่ในหัวใจของเธอ ตอนนี้จะเป็นหรือตายเธอไม่รู้เลย นงลักษณ์มองฝ่ายชายอย่างโกรธแค้น ตอนนี้กลับไม่มีทางอื่น ทำได้เพียงเอ่ยถามอย่างคับแค้นใจ “ท่านเรียกฉันมาทำไม? ”

“ตามหาพิรุณ เอาตัวเขากลับไปประเทศ F นี่คือภารกิจของ เธอ”

คําตอบของฝ่ายชายทำให้นงลักษณ์ชะงักไป
“พิรุณถูกคนปล่อยหนีไปแล้ว

ฝ่ายชายมองนงลักษณ์ พูดอย่างเย็นซา “พรวลัยคนนั้นไม่ได้ ตั้งใจปล่อยพิรุณหนีไป แต่ยังเขาไว้ในค่ายกล ให้เขาได้เจอกับ ความทรมาน ภารกิจของเธอคือให้พรวลัยปลดค่ายกล ปล่อย พิรุณ”

“ฉันทำภารกิจนี้สำเร็จไม่ได้

นงลักษณ์ปฏิเสธทันที แต่ฝ่ายชายกลับหัวเราะเย็นชาทันที “เด็กรับใช้ข้างกายราเชนน่าจะเป็นคนของเธอ ใช่ไหม? แต่นั่ง เด็กนั้นหลายวันก่อนถูกฉันควบคุมไว้ ตอนนี้ประเทศ F ปิด ชายแดน เข้าออกไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับราเชน ใครจะสามารถ ส่งข่าวให้เธอได้? ”

นงลักษณ์หมดอาลัยตายอยากทันที

“ฉันทำไม่ได้จริงๆ ! ตัวตนในปัจจุบันของพิรุณถูกนรมนและ คนอื่นรับรู้ และพวกเขาไม่มีความประนีประนอมต่อพิรุณ ส่วนพร วลัยฉันก็ไม่รู้จัก แล้วฉันจะให้เธอเปิดค่ายกลปล่อยพิรุณออกมา ได้ยังไง? ”

“เรื่องนั้นฉันไม่สนใจ นรมนคือหลานสาวของเธอ เธอต้องมี หนทางเริ่มลงมือจากทางฝั่งของหล่อนได้ นงลักษณ์ ฟังฉันนะ ถ้า เกิดอะไรขึ้นกับพิรุณ อย่าพูดถึงเธอเลย แม้แต่ลูกชายของเธอ นร มนกับบุริศร์ และทุกคนข้างกายพวกเขา ฉันจะไม่ปล่อยเอาไว้สัก คน ถึงตอนนั้นเหตุการณ์โศกนาฏกรรมของหมู่บ้านดารายนอาจ ไม่ได้มีแค่ตระกูลโตเล็ก แต่จะมีตระกูลพรโสภณกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาร่วมแสดงด้วย ฉันได้ยินมาว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ยังมีผู้ชายสองคนมีชีวิตอยู่ เธออยากเห็นพวกเขาตายเหรอ?

คำพูดของเขาทําให้นงลักษณ์พูดไม่ออก

ถึงแม้จะรู้ว่าไม่สามารถทำภารกิจนี้ได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ไม่ สามารถต่อต้าน

บุญทิวาไม่มีทางอยากให้เกิดเรื่องขึ้นกับน้องชายทั้งสองของ ตนเอง

และเธอก็ไม่หวังให้คุณท่านตนวรต้องจบชีวิตก่อนวัยอันควร ดังนั้นเธอจึงเงียบเอาไว้

สําหรับการเงียบของเธอ ฝ่ายชายมีความสุขมาก น้ำเสียง ผ่อนคลายลง “หาพิรุณให้เจอ เรื่องต่อจากนี้ฉันจะชำระล้างให้ เธอเอง วางใจได้ แค่เธอพาพิรุณกลับไปประเทศ F เธอจะยังคง เป็นท่านผู้หญิงที่เจ็ด”

สำหรับท่านผู้หญิงคนที่เจ็ด นงลักษณ์ไม่มีความต้องการแม้แต่ นิดเดียว แต่ตอนนี้เธอไม่อาจต่อต้านได้

หลายปีที่ผ่านมา เธอต่อต้านมาตลอด เธอคิดว่าตนเองทำ สำเร็จ แต่จนถึงวันนี้เธอเพิ่งเข้าใจ ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอเล็ก น้อยมากต่อหน้าเขา

เขามองเธอทะลุปรุโปร่งมานานแล้วแต่ไม่พูด ดูเธอต่อสู้ดิ้นรน เหมือนตัวตลก

หลายปีที่ผ่านมาเธอลำบากยากเย็นถึงจะได้ครอบครองทุกอย่างตอนนี้ แต่ถึงตอนเธอเพิ่งเข้าใจว่า ทุกอย่างได้ครอบครองแค่เพียงเพราะเขาอนุญาต

นงลักษณ์พูดออกตอนรู้สึกอย่างไรอย่างไร้ความหมาย กลับตายได้อีก

ความรู้สึกเข้าใจเธอ? ท่านให้ความสำคัญกับเขาแบบเพราะเขาสำรวจ ธรณีวิทยาเป็นเพื่อสายจริง

ถามที่ควรถาม ที่ควรถามก็หุบปากไปหลายที่ ผ่านเรียนรู้กฎบ้างหรือไง? ”

ฝ่ายชายตาใส่นงลักษณ์อย่างเย็นชา โดยพลัน จากนั้นตัวเดินไป

ภายป่าเหลือเพียงนงลักษณ์คนเดียว แต่เธอกลับอยู่ตรง เหมือนรูปปั้น

ลมหนาวพัดผ่านร่างกายอ่อนแอของเธอจนตัวสั่น มากจนกระทั่งนรมนกลัวเธอล้มลง

เอาไว้ มากเสียแทบจะ ถูกบุริศร์บังคับออกจากนั้น

ราวกับนงลักษณ์สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงกลับมาทันทีแต่เห็นเพียงต้นไม้ไหวรับลม เสียงลมพัดใบไม้ แต่ไม่มีร่อง รอยของคนอยู่

หรือจะคิดมากไปเอง?

นงลักษณ์ขมวดคิ้ว กลับตระหนักได้ถึงข้อมูลสำคัญทันที

พิรุณมีความเกี่ยวข้องกับประเทศ ! จนอาจจะมีสถานะไม่ธรรมดาด้วยซ้ำไป!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ