บทที่ 1350 งั้นเรามาพนันกันเถอะ

ธีรตาขวัญกระเจิงไปแล้ว

เธอไม่เคยเห็นหงส์เป็นอย่างนี้มาก่อนเลย แต่ก็รู้ว่าชีวิตน้อยๆ ของตนเองถูกบีบอยู่ในมือของหงส์ ไม่กล้าพูดอะไรมากอยู่แล้ว เพียงแต่เหงื่อที่หน้าผากก็หยดลงมาอย่างไม่ขาดสาย ตัวสั่นเพิ่ม

หงส์มองเธอ จู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา

“ธีรตา ฉันจำได้ว่าเธอมีน้องชายคนหนึ่งที่กำลังเรียนอยู่ที่ โรงเรียนขุนนางสินะ?”

แค่หงส์พูดออกไป สีหน้าของธีรตาก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ ทันที

“องค์หญิง น้องชายฉันยังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันรับรองว่าแม้แต่ประโยคเดียวก็จะไม่พูดมั่วซั่ว จริงๆนะคะ ฉันสาบาน”

“ลนลานขนาดนั้นทำไมกัน ฉันก็ไม่ได้มีความหมายอื่น ถึง โรงเรียนขุนนางจะไม่เลว แต่สุดท้ายคุณภาพก็ยังเทียบไม่ได้กับ การศึกษาในวังนะ ฉันได้ยินว่าครอบครัวเธอก็ถือว่ามีคุณงาม ความดีในภายหลังนะ ตอนนี้ให้น้องชายเธอเข้ามาเรียนต่อในวัง เถอะ โอกาสนี้ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปจะได้รับนี่นา”

คำพูดของหงส์ทำให้ธีรตาล้มลงมานั่งบนพื้น
น้ำตาของเธอร่วงลงมาราวกับลูกปัดที่โดนตัดเชือกขาด ในใจ สิ้นหวังเหลือเกิน เธอรู้ว่าถ้าตนเองไม่เชื่อฟังคำพูดของหงส์ เป็น ไปได้ว่าคงไม่ได้เจอน้องชายของตนเองแล้วจริงๆ

สําหรับความสิ้นหวังของธีรตา ในใจของหงส์ไม่รู้สึกอะไรเลย

แต่ก่อนเธอก็เคยใจอ่อน แต่ก่อนเธอก็ไม่ใช่คนที่ต้องทำทุกวิถี ทางเช่นนี้ แต่ชีวิตสอนอะไรเธอล่ะ? สอนเธอว่าบางครั้งถ้าอยาก มีชีวิตอยู่ก็ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมบ้าง เปรียบเทียบความเจ็บปวดและ สิ้นหวังของคนอื่นกับตนเองขึ้นมา สุดท้ายแล้วตนเองก็ยังสำคัญ ที่สุด อีกอย่างบุริศร์ก็อยู่ที่นี่ เธอไม่อนุญาตให้มีช่องโหว่ใดๆเกิด ขึ้นเด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อความปลอดภัยของบุริศร์

“ให้เฉียงไปเถอะ”

หงส์พูดจบก็เข้าห้องไปทันที

ธีรตาน้ำตารินไหล ก็รู้ว่าตนเองไม่มีทางเลือก ต้องไปทำตาม คำสั่งของหงส์ จริงๆถ้ามองจากอีกด้านหนึ่ง น้องชายมาเรียน หนังสือที่นี่ก็ดี ถึงยังไงนอกจากคนของราชวงศ์ ก็น้อยคนนักที่จะ ได้เข้ามาเรียน

เข้าใจในจุดนี้แล้ว ธีรตาจึงลุกขึ้นออกไป

บุริศร์กับนรมนกลับเอาแต่อยู่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนเลย พายุหิมะเข้าติดต่อกันถึงสามวัน และในที่สุดอากาศก็สดใสได้ สักที

เห็นแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น นรมนรู้สึกเบิกบานใจไม่น้อยเลย
“ในที่สุดอากาศก็ดีขึ้นสักทีนะ

บริศร์กำลังมองรอยยิ้มบนใบหน้าของนรมน มุมปากจึงยกขึ้น เล็กน้อย

“อั้ม อากาศดีแล้ว พวกเราก็ต้องเข้าวังแล้วนะ”

คำพูดนี้ทำให้นรมนขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่

เธอกลับลืมไปแล้วว่า ในวังยังมีหงส์อีกคน

เชื้อ

นรมนถอนหายใจ รู้ถึงระดับความคลั่งไคล้ที่หงส์มีต่อบริศร์ คาดว่าคงรีบส่งคนมารับพวกเขาแน่ๆ

“ฉันไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้านะ

“อิ่ม”

บุริศร์ลูบผมของเธอด้วยความหลงใหล

นรมนเข้าไปจัดการตนเองในห้องน้ำสักครู่ ตอนที่ออกมาก็ เห็นบริศร์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว และเฉียงก็ยืนอยู่ข้างกายเขา จึงเข้าใจแล้วว่าตนเองเดาไม่ผิดเลย

พายุหิมะเพิ่งหยุดลง หงส์ก็รีบมารับอย่างอดใจรอไม่ไหว เห็น ได้ชัดเลยว่ารีบร้อนอยากเจอบุริศร์ขนาดไหน

สามีของตนเองโดนผู้หญิงคนอื่นคิดถึงอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้ ใน ใจของนรมนอึดอัดมาก แต่กลับแสดงออกมาไม่ได้ ทำได้เพียง ยิ้มแล้วพูดขึ้น: “เฉียงมาเร็วจังเลยนะ”
“คุณนายบุริศร์พูดเล่นแล้วนะครับ ผมก็แค่ทําตามคำสั่ง อีก อย่างพายุหิมะหยุดแล้ว การค้นหาของพระราชาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น พวกคุณตามผมกลับวังค่อนข้างปลอดภัยกว่านะครับ หัวหน้า หน่วยจัดการทั้งหมดไว้แล้ว แค่รอพวกคุณเข้าไป

ช่วงหลายวันนี้ เนื่องจากการหายตัวไปของชัญญา สมชัยส่ง คนออกไปตามหาราวกับเสียสติไปแล้ว แต่ด้วยสภาพอากาศที่ หิมะตกหนักทำให้คนของเขาเคลื่อนไหวไม่ได้ ทำได้เพียงอดทน ถึงยังไงอากาศอย่างนี้ไม่ต้องพูดถึงที่พวกเขาตามหาคนไม่เจอ หรอก ต่อให้เป็นคนที่ช่วยชีวิตก็โจมตีประเทศไม่ได้แน่นอน นี่ เป็นความมั่นใจของสมชัย

ดังนั้นตอนนี้พายุหิมะเพิ่งผ่านไป สมชัยจึงเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เรื่องนี้นรมนกับบริศร์เข้าใจดี ท้ายที่สุดชัญญาก็ไม่ปลอดภัยที่ จะอยู่ที่นี่

“ไปกันเถอะ”

นโมนเอ่ยปากก่อน

ในเมื่อมาที่นี่แล้ว บางเรื่องก็ทำตามใจตนเองไม่ได้หรอก

นรมนรู้ ต่อให้ตนเองจะไม่อยากเจอหน้าหงส์ยังไง สุดท้ายแล้ว พวกเธอยังต้องเจอกัน อีกอย่างยังต้องเจอกันในสถานะที่เป็น พันธมิตรกันด้วย

บริศร์เห็นสีหน้าความรู้สึกของนรมน ค่อนข้างมองไม่ออกว่า นรมนคิดอะไรอยู่ แต่ก็ยื่นมือไปจับมือของนรมนเอาไว้แน่น พูดอย่างอ่อนโยน ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะรับมือกับทั้งหมดเอง คำ ผมเอาไว้ อย่าทำให้ตนเองลำบาก

“รู้แล้ว”

นรมนยิ้มบางๆ แต่ในใจกลับเศร้า

ไม่ลําบากเหรอ?

หลังจากที่รู้ว่าหงส์เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ หลังจากที่รู้ ว่าหงส์คิดยังไงกับเขา นรมนก็รู้ว่าตนเองต้องได้รับความลำบาก แน่ๆแล้ว แต่ทว่าเห็นบริศร์เป็นกังวล เธอจึงทำได้เพียงปลอบใจ เขาเท่านั้น

เฉียงเห็นพวกเขาเตรียมตัวเสร็จแล้ว จึงไปหาซัญญา แล้วพวก เขาสามคนก็ออกไปจากโรงแรมด้วยกัน

เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอก ทั้งสามคนจึงไม่

เป็นที่สังเกต ถึงยังไงนักธุรกิจพุงพลุ้ยคนหนึ่งที่มากับผู้หญิงสอง

คนก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจอะไร

บุริศร์กับชัญญาพวกเขาขึ้นรถแล้ว เฉียงจึงขับรถพาพวกเขา มุ่งหน้าไปที่พระราชวังที่อยู่ใจกลางเมืองทันที

การคุ้มกันที่เข้มงวดตลอดเส้นทาง แม้เฉียงจะเป็นคนในวัง แต่ยังต้องหยุดรถเพื่อตรวจสอบ โชคดีที่หงส์วางแผนทั้งหมดเอา ไว้แต่แรกแล้ว ด้านล่างของรถทำชั้นเพิ่มขึ้นมาอีกชั้นหนึ่ง นรมน กับชัญญาโดนจัดการให้อยู่ในนั้น ส่วนบริศร์หมอบอยู่ใต้ท้องรถ เข้าไปในวัง
พระราชวังของหงส์เรียกว่าวังหงส์นภา อยู่ค่อนข้างไกล แน่นอนว่าจึงไม่ค่อยมีใครสนใจ

หลังจากเฉียงเข้ามาในวังก็ขับวนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนกร มนแทบจะหน้ามืดอยู่แล้ว นี่ถึงรู้สึกว่ารถจอดสักที

“เฮียบุริศร์ เฮียเข้าไปกับผม พวกเราต้องเดินไปทางนี้ คุณนายบุริศร์กับคุณชัญญาจะมีคนอื่นพาพวกเธอไปที่วังหงส์ นภา ที่นี่มีสองเส้นทาง เป็นทางเดินที่แบ่งแยกชายหญิง ถ้าเดิน เข้าไปด้วยกัน คงจะดึงดูดความสนใจจากทุกคนแน่ๆ ถึงตอนนั้น หัวหน้าหน่วยก็คงปกป้องพวกคุณไม่ได้ครับ

คำพูดของเฉียงทำให้นรมนตะลึงเล็กน้อย

บุริศร์ก็ไม่ค่อยพอใจ

“ไม่นึกว่าจะยังมีกฎระเบียบนี้?”

“เป็นคำสั่งของพระราชาครับ อันที่จริงด้านหลังเป็นที่พักอาศัย ของภรรยาพระราชาทั้งนั้น ไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าใกล้

เฉียงรีบอธิบาย

แต่บุริศร์กลับถามขึ้น: “งั้นนายติดต่อกับหงส์ยังไง?

“เป็นธีรตาสาวใช้ข้างกายของหัวหน้าหน่วยที่มาหาผม ผมถึง ได้รับคําสั่งให้ออกไปครับ”

เฉียงตอบตามความจริง

ยังไงนรมนก็คิดไม่ถึงว่าตนเองเพิ่งจะเข้ามาในวังก็ต้องแยกกับบุริศร์แล้ว นี่เป็นกฎระเบียบจริงๆเหรอ? หรือนี่เป็นอุบาย อย่างหนึ่งของหงส์กันแน่?

เธอไม่รู้หรอก แต่กลับไม่ค่อยสบายใจอยู่ลางๆ

ชัญญาจับมือของเธอ พูดขึ้น: “ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอ เอง”

“ขอบคุณค่ะคุณน้าธนเกียรติโกศล

นรมนยิ้มให้ชัญญาเล็กน้อย เชื่อมั่นในคำพูดของชัญญาอยู่

แล้ว

บริศ อยากเจอนรมน เฉียงจึงให้คนไปรับพวกเธอออกมา

“พกสิ่งนี้เอาไว้ ถ้ามีเรื่องอะไรจะได้ติดต่อผมได้ทันเวลา แล้วก็ จะทำให้ผมหาตำแหน่งของคุณเจอ นรมน ที่นี่อันตรายมาก ตอน ที่ผมไม่อยู่ข้างๆคุณต้องดูแลตนเองให้ดีนะ

บริศ เอากำไลข้อมือครอบไปบนข้อมือของนรมน

กำไลข้อมือที่ทำมาจากเงิน ประณีตงดงามเหลือเกิน แต่นรมน กลับรู้สึกถึงตำแหน่งด้านบนที่มีเพชรสีไม่เหมือนกันสองเม็ด เลี่ยมฝังอยู่อย่างรวดเร็ว ถ้าไม่มองอย่างละเอียดคงมองไม่ออก แน่ๆ

เธอลองๆดู จึงกดเปิดโดยไม่ได้ตั้งใจ

“นี่เป็นอุปกรณ์ติดตามเหรอ?”

นรมนเข้าใจแล้ว
บริศพยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง

“เดิมที่ไม่ได้คิดว่าต้องให้คุณเร็วขนาดนี้ เป็นผมเองที่ไม่ รอบคอบ ไม่รู้ว่าจะมีถนนที่ชายหญิงต้องแยกกันเป็นอย่างนี้ ผม ไม่อยากแยกกับคุณเลยจริงๆ แต่ผมก็ไม่อยากให้พวกคุณเปิด เผยตัว นรมน ฟังนะ เปิดเครื่องเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย ผมทำมัน ขึ้นมาให้คุณโดยเฉพาะ ไม่รบกวนสัญญาณใดๆ แล้วก็ไม่เป็นที่ สังเกตด้วย ด้านบนมีระบบป้องกันการแฮก จะปกป้องตำแหน่ง ของคุณอย่างดี ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร แค่คุณรู้สึกว่ามันอันตราย ก็รีบส่งตำแหน่งกับสัญญาณขอความช่วยเหลือมาให้ผม เข้าใจ ไหม? ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมจะรีบมาช่วยคุณทันที

บริศ กังวลมากจริงๆ

ที่นี่ก็คือถ้ำเสือดีๆนี่เอง เดิมที่คิดว่าจะมีหงส์เป็นคนคอยช่วย เหลืออยู่ท่ามกลางศัตรู แต่ตอนนี้ดูแล้ว หงส์ไม่มีไมตรีต่อนรมน เลย นี่ทำให้บริศร์กังวลมาก

ชีวิตของเขาหงส์คงปกป้องอย่างเต็มกำลังแน่นอน แต่นรมน จะเป็นยังไงบุริศร์ไม่กล้าคิดเลย ถึงกับไม่รู้ว่าหงส์จะใช้ประโยชน์ จากความสัมพันธ์กับภูมิประเทศของที่นี่ถือโอกาสวางแผนใส่ ร้ายนรมนหรือเปล่า

นี่เป็นความกังวลของเขา แต่ตอนนี้กลับหมดหนทางที่จะพูด กับนรมนอย่างละเอียด

ข้อมูลที่ในวังมีทางเดินแยกชายหญิงอย่างนี้ไม่นึกว่าหงส์จะไม่ บอกให้เขาได้รู้ก่อน ในใจของ บุริศร์กำลังโกรธ ถ้านรมนต้องเจอกับโชคร้าย บุริศร์ไม่กล้าจินตนาการเลยจริงๆ

เหมือนนรมนก็เข้าใจว่าบุริศร์กำลังกังวลอะไรอยู่ เธอจึงรีบ สวมกำไลข้อมือ แล้วเริ่มเปิดระบบติดตั้ง ยิ้มพูดขึ้น สบายใจ เถอะ ฉันรักชีวิตกว่าใครๆทั้งนั้น แต่มีเรื่องฉันจะไปหาคุณ แน่นอน”

“อีกเดี๋ยวเราเจอกันนะ”

“ยิ้ม”

นรมนกับบริศพยักหน้าให้กันและกัน แล้วบริศร์จึงมองไปที่

ชัญญา

“วางใจเถอะ ฉันจะดูแลเธออย่างดี”

สัญญาเห็นความหมายในสายตาของบุรีศร์อย่างชัดเจน จึง พูดออกไปก่อนโดยไม่รอให้เขาเอ่ยปาก

“ขอบคุณครับคุณน้า

บริศ พูดจบก็หันหลังออกไปกับเฉียง

มองด้านหลังของพวกเขาเดินออกไป ชัญญาจึงถอนหายใจ พูดขึ้น: “มิตรภาพเช่นนี้กลับมักมีคนที่กำลังคิดถึงความสุขที่ ไม่ใช่ของตนเอง เธอว่ามันน่าเศร้ามากใช่ไหม?”

นรมนชะงักเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรตอบยังไง จริงๆแล้วชัญญาอยู่ ที่ด้านนี้ บุญทิวากับนงลักษณ์กำลังรักกันหวานชื่น ส่วนชัญญา กลับชอบบุญทิวาอยู่ฝ่ายเดียว นี่ถือเป็นการคิดถึงความสุขที่ไม่ใช่ของตนเองหรือเปล่านะ?

คำถามในรมนจึงเพิกเฉยไปอย่างฉับพลัน แต่ถามขึ้นมาแทน “คุณน้าว่าคนที่จะมารับพวกเราจะมาถึงเมื่อไหร่คะ?”

“เธอเชื่อจริงๆเหรอว่าหงส์อะไรนั่นจะส่งคนมารับพวกเรา? บางทีคนที่มาอาจจะเป็นคนที่ต้องการชีวิตของพวกเราก็ได้

ชัญญายิ้มเยาะ คำที่พูดออกไปกลับเหมือนสิ่งที่ในใจลึกๆของ นรมนกำลังคิดอยู่ แต่เธอยังคงยิ้มพูดขึ้น “ไม่หรอกมั้งคะ หงส์ เป็นคนของบริศร์ คงไม่ทำให้พวกเราเกิดเรื่องหรอกค่ะ”

“เด็กโง่เอ้ย งั้นเรามาพนันกันเถอะ”

ชัญญามองดวงตาใสแป๋วของนรมนแล้วถอนหายใจเล็กน้อย

“ฉันไม่อยากพนันกับคุณน้า คุณน้าอายุเยอะกว่าฉัน ผ่านเรื่อง ราวมามากมายกว่าฉัน ที่คุณน้าพูดต้องเป็นกับดักแน่ๆ ฉันไม่ ยอมเอาหัวมุดเข้าไปหรอกค่ะ”

นรมนูพูดไปยิ้มไป ทำให้ชัญญาหัวเราะออกมาเบาๆ

“ยัยจิ้งจอกน้อย”

ด้วยการประเมินของชัญญา นรมนกลับไม่ได้โต้แย้ง ตอนที่ทั้ง สองคนกำลังคิดจะพูดอะไรอีก จู่ๆเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายก็วิ่งเข้ามา ทางพวกเธออย่างรวดเร็ว สีหน้าของนรมนกับชัญญาเคร่งขรึม ขึ้นมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ