บทที่19 คุณอยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วใช่ไหมล่ะ

คมทิพย์เห็นท่าทางหรี่ตาของกานต์ช่างดูเหมือนกับบุริศร์ยิ่งนัก เธอ ก็อดถอดหายใจออกมาไม่ได้ ได้นั่นกลับทำให้กานต์ได้สติกลับมา

“ป้าคมทิพย์!”

“มามีผมไม่เป็นไรแล้ว ป้าก็ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปซื้อของให้ทาน ป้าอย่าเที่ยวไปวิ่งเล่นที่ไหน คืนนี้ผมจะอยู่เฝ้ามามี อีกสักครู่ผมจะส่ง ป้ากลับไปพักผ่อนก่อน ป้ากลัวรึเปล่า”

คมทิพย์ลูบหัวกานต์ เธอรู้สึกเอ็นดูเขายิ่งนัก

เจ้าตัวแสบนี่ตัวเล็กแต่จิตใจยิ่งใหญ่นัก คิดเรื่องมากมายอยู่ในใจ ทั้งๆที่เป็นเด็กอยู่แท้ๆ เห็นชีวิตของมามี้ตัวเองลำบากก็เป็นห่วงกังวล ใจ แต่ว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล มีเชื้อโรคเต็มไปหมด นรมนป่วยอยู่ อย่างนี้ เธอจะปล่อยให้กานต์เป็นอะไรไปอีกคนไม่ได้

“ผมไม่กลัว ป้าคมทิพย์ มามีของผมต้องรบกวนให้ป้าดูแลด้วย

ครับ”

กานต์โค้งคำนับคมทิพย์

การกระทำเช่นนี้ทำให้คมทิพย์ถึงกับตกอกตกใจ

“เจ้าตัวแสบ ทำอะไรน่ะ ป้ากับแม่เธอเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอวาง ใจเถอะ เธออยู่บ้านคนเดียวต้องระวังตัวหน่อย กลับไปแล้วล็อคประ ตูด้วย ใครเรียกก็ห้ามเปิด เข้าใจไหม ถ้ามีเรื่องอะไรรีบโทรหาป้า”

คมทิพย์ไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกอ่อนเพลีย เธอได้แต่ ปล่อยให้กานต์กลับไปเธอถึงจะวางใจ
กานต์กำลังคิดถึงอีกเรื่องหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่มีความคิดเห็นเกี่ยว

กับเรื่องนี้

เขาพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับป้าคมทิพย์ ป้าวางใจเถอะ ผม จะดูแลตัวเองให้ดี”

“ดี!”

คมทิพย์มองนรมนที่ยังไม่ได้สติ เธอจึงเรียกพยาบาลพิเศษมาช่วย ดูแล ระหว่างนั้นเธอก็พากานต์ไปทานข้าว กานต์ทานไม่มากเพราะว่า เป็นห่วงนรมน คมทิพย์จึงซื้อของว่างให้เขาเอากลับไปด้วย

เมื่อส่งกานต์ถึงบ้านคมทิพย์ก็กำชับอยู่สองสามคำ จากนั้นเธอก็

รีบออกมา

พอคมทิพย์ไปแล้วกานต์ก็เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น

เขาจำได้ว่าที่บ้านมีกล้องวงจรปิด เขาอยากรู้ว่าตอนกลางวันมามี เจอเรื่องอะไรมา เขาต้องเข้ากล้องวงจรปิดเพื่อค้นหาคำตอบ

เมื่อตอนที่บุริศร์รังแกนรมน กานต์ก็กำมือขึ้นเล็กน้อย แววตาทั้ง สองข้างส่อประกายความโกรธ

นี่หรอคนที่เรียกว่าพ่อ ห้าปีก่อนไม่ต้องการพวกเขาก็ทิ้งขว้าง ตอนนี้ยังจะมารังแกมามีอีก ใจเขาทำด้วยอะไร

กานต์ปิดจอมอนิเตอร์ แฮกเข้าไประบบของบริษัทฮัวยูอย่าง รวดเร็ว เขาเรียกดูแชทผ่านแพลทฟอร์มออนไลน์ของบริษัท เขาถึงได้ พบว่าตอนที่นรมนไปที่บริษัท เธอถูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเขมิกาตบตี สิ่งที่สำคัญก็คือตอนที่บุริศร์อยู่ที่ข้างกาย เขากลับไม่ได้ห้ามปราบเธอ และคนเหล่านั้นยังบอกว่าเขมิกาเป็นว่าที่ภรรยาของบุริศร์ เป็นว่าที่ นายหญิงของประธานบริษัทฮัวยูกรุป
นั่นทำให้เขานึกถึงกิจจาขึ้นมา

หรือว่าคนนี้คือแม่ของกิจจา

เธอเป็นคนทำลายการแต่งงานของมามี้กับพ่อ ทำให้มามีต้องหนี

เตลิดไป

มือน้อยๆของกานต์กำขึ้นทุบลงบนโต๊ะ

ร้ายกาจ! !

ร้ายกาจจริงๆ!

แต่ว่าทำไมมามีต้องไปสักล่ะ

เรื่องนี้กานต์คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ แต่ว่าเขาทนให้คนอื่นรังแกมา มีไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุริศร์!

ดูเหมือนว่าบุริศร์จะต้องได้รับการสั่งสอนบ้างซะแล้ว

มุมปากกานต์ยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาคิดจะทำอะไรน่ะหรอ แต่เมื่อ นึกถึงว่าเมื่อคราวก่อนเกือบถูกคนจับได้ นั่นทำให้เขาต้องไตร่ตรอง ดูอีกครั้ง จากนั้นก็ปิดคอมพิวเตอร์ลง

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา วันนี้เขาพบเบอร์โทรของกิจจา

เขาจึงทำการโทรไป

“ฮัลโหล ใครครับ”

กานต์พูดขึ้นอย่างเท่ห์ๆ “ผมเอง กานต์”

“กานต์รี คุณโทรมาหาผม! นั่นดีจริงๆ! คุณอยากเป็นเพื่อนกับผม แล้วใช่ไหมล่ะ!”

กิจจามีความสุขมากจนรีบโพล่งออกมา
เนื่องจากฐานะความเป็นหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็ก ทุก คนต่างเคารพเขามาก ไม่มีใครกล้าที่จะเป็นเพื่อนเล่นกับเขา มีเพียง กานต์เท่านั้น นี่จะเป็นวันแรก ที่จะมีคนกล้าแย่งของจากเขาจริงๆ จะ พูดอะไรกับเขาอย่างไม่ต้องเกรงอกเกรงใจ และจะทำอะไรโดยไม่ ต้องกลัวว่าเขาจะโกรธ

กิจจารู้สึกว่าเขาน่าสนใจ และอยากจะเป็นเพื่อนกับกานต์ แต่ว่า กานต์ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด วันนี้กานต์โทรหาเขาทำให้กิจจา ประหลาดใจอย่างไม่คาดฝันมาก่อน

กานต์พูดอย่างคูลๆต่อไปอีกว่า “คุณบอกว่าคุณเป็นหลานชาย คนโตของตระกูลโตเล็กหรอ คุณไม่ควรเอาเรื่องผู้สืบทอดในอนาคต ของบริษัทฮัวยูมาพูดจาโอ้อวดคนอื่นนะ”

“ผมไม่ได้อวด มามี้ผมบอกว่า ผมเป็นเด็กคนเดียวในตระกูลโต เล็ก ยังไงในอนาคตบริษัทฮัวยูก็ต้องตกเป็นของผมอยู่แล้ว!”

กิจจาได้ยินกานต์มีข้อกังขาในฐานะการเป็นทายาทของเขา เขาจึง อดไม่ได้ที่จะเถียง

กานต์พูดอย่างเยือกเย็น “ใครจะไปรู้ว่าคุณโม้รีเปล่า พรุ่งนี้เป็นวัน หยุด ถ้าหากคุณเป็นทายาทของบริษัทฮัวยูจริงๆ คุณก็พาผมไปทัวร์ที่ บริษัทฮัวยูซะหน่อยสิ ถ้าหากว่าคนอื่นให้ความเคารพต่อคุณ ผมจะ เชื่อคุณ และแน่นอนถ้าหากว่าคุณโม้ล่ะก็ บอกผมมาตั้งแต่ตอนนี้ก็ได้ นะ”

“ผมไม่ได้โม้ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปที่บริษัทของคุณพ่อ พรุ่งนี้แปด โมงเช้า ผมจะรอคุณอยู่ที่ประตูโรงเรียนอนุบาล” กิจจาทนไม่ได้ที่จะมีคนสงสัยในฐานะของเขา เขาจึงรีบเอ่ยปาก

ชวนอย่างรวดเร็ว
มุมปากกานต์ยิ้มขึ้นหลายองศา

“ตกลง คอนเฟิร์มแล้ว พรุ่งนี้ไม่เจอไม่กลับ”

เมื่อวางโทรศัพท์กานต์ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก รอยยิ้มนั้น แปลกมากเมื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันอ่อนโยนของเขา ทั้งชั่วร้ายทั้ง

มีเสน่ห์

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ