บทที่116 มีเรื่องอะไรเดี่ยวฉันแบกไว้เอง
“แกลงมาเดี่ยวนี้เลยนะ! แคทเธอรี แกลง มา!”
ป้าโอตบกระจกรถด้วยความโมโห ไม่สนใจ เลยว่าการกระทำแบบนี้กระจกรถจะแบกรับไหว หรือเปล่า
พฤกษ์กลัดกลุ่มใจเล็กน้อย ป้าโอคนนี้เป็น
อะไรไป?
เขาลงจากรถอย่างรวดเร็วเพื่อจะห้าม แต่น่า เสียดายที่นรมนตื่นก่อน
อดนอนมาคืนหนึ่ง ถูกคนมารบกวนเวลาพัก ผ่อนกะทันหันแบบนี้ พูดตามจริงอารมณ์ของนร มนก็ไม่ค่อยดี
เธอลดหน้าต่างลง มองไปทางป้าโออย่าง
เย็นชา
“ป่าจะทำอะไร?”
“ทำอะไรเหรอ? แกผู้หญิงคนนี้เลวมากเกินไป! คุณผู้ชายได้รับบาดเจ็บหนักเพราะแก่ แก เป็นนางปีศาจจิ้งจอกอะไรมาเกิดกันแน่ เกาะติด คุณผู้ชายบ้านฉันไม่ปล่อยเลยนะ! แคทเธอรี ฉันบอกแกนะ ถ้าแกรู้จักสถานการณ์หน่อย ก็รีบ ไปจากที่นี่ซะ ไปจากตัวคุณผู้ชายไปไกลๆ ไม่ งั้นละก็….
“ไม่งั้นทำไม?”
แววตาของนรมนเย็นชาลง
เมื่อก่อนเห็นว่าป้าโอเป็นแม่นมของบุริศร์ และสามปีหลังแต่งงานที่เธอดูแลตัวเธอ นรมน ไม่สนว่าเธอจะทำอะไร ไม่ว่าเธอจะทำเกินไป มากแค่ไหน เธอก็แค่ปล่อยมันผ่านไป แต่ตอนนี้ ป้าโอยิ่งอยู่ยิ่งร้ายกาจ เห็นว่าเธอนรมนน่ารังแก เหรอ?
พฤกษ์เห็นว่าสถานการณ์ควบคุมไม่อยู่ รีบ ออกหน้าไกล่เกลี่ยให้ลงเอย
“ป้าโอ เมื่อคืนคุณนรมนดูแลประธานบุริศร์ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย ป้าหยุดหาเรื่องได้แล้ว ให้คุณนรมนไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวเวลากลางวัน ประธานบุริศร์ยังต้องดื่มซุปที่คุณนรมนทำอีก”
“ดื่มซุปที่เธอทำ? ถุ้ย ป้ากลัวมันใส่ยาพิษให้คุณผู้ชายซะมากกว่า! พฤกษ์ นายดูโมอ รอ ใจของผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยความชั่วร้าย อยากให้คุณผู้ชายเราตายจากไป แกจะไปไม่ ไป? ถ้าวันนี้แกไม่ไป แม้ต้องเสี่ยงด้วยชีวิตฉันก็ จะตีแกตาย! ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นคนยัง ไง? แกยังกล้าลากคุณผู้ชายไปเป็นศัตรูกับ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ผู้หญิงอย่างแกนี้สารเลว จริงๆ!”
ป้าโอพูดไปด้วยก็หันกลับไปหยิบไม้กวาด ข้างๆ แล้วยื่นไปทางหน้าต่าง ท่าทีนั้นเหมือนจะ ทำร้ายหน้าเธอจริงๆ
สีหน้าของพฤกษ์ซีดไปทันที
“ป้าโอ ป้าโออย่าเพิ่งตื่นเต้น!”
พฤกษ์ยังไม่ทันลงรถ นรมนก็เปิดประตูลง จากรถแล้ว LE
ไม้กวาดของป้าโอเอามาถึงข้างหน้าแล้ว เธอจับเข้าข้อมือของป้าโอ และใช้แรงบีบเล็ก น้อย
ป้าโอเจ็บจนร้องออกมาทันที “แกยังกล้าขัดขืนอีกเหรอ?”
นรมนโกรธจนหัวเราะออกมา
“ป้ากำลังจะตีฉันแล้ว จะให้ฉันยืนอยู่เฉยๆ ให้ป้าตี้เหรอ? ป้าคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือสมอง ฉันมีปัญหา? ป้าโอ ป้าก็อายุมากแล้ว ถ้าคุป้า ไม่มีคุณสมบัติสำหรับบทบาทแม่บ้าน ป้าควร เกษียณกลับบ้านพักผ่อนนะ ฉันไม่คิดว่าบุริศร์ คงไม่ให้ป้าเสียเปรียบแน่นอน”
คำพูดนี้ของนรมนพูดในฐานะหัวหน้า
ครอบครัว
ป้าโอโมโหจะตายอยู่แล้ว
“แกเป็นใคร? กล้าคิดว่าเป็นหัวหน้าของ ตระกูลโตเล็ก! แกไปฝันเหอะ! ฉันบอกแกนะ ตั้งแต่ที่คุณผู้ชายเกิดมาได้สามเดือนก็กินนมฉัน จนเติบโต ฉันเป็นคนของตระกูลโตเล็ก ฉันไม่ สามารถมองดูคุณผู้ชายถูกแกทำร้าย”
“ป้าเป็นคนของตระกูลโตเล็ก? ป้าเป็น คุณนายของตระกูลโตเล็ก? หรือว่าเป็นญาติ ของตระกูลโตเล็ก?”
นรมนพูดอย่างไม่ไว้หน้า
พฤกษ์ลงจากรถแล้ว ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยกับสถานการณ์หน้าไม้ด้ามดาบแบบนี้
ป้าโอเป็นแม่นมของบุริศร์ เขาไม่สามารถขัด ได้ นรมนเป็นภรรยาของบุริศร์ เขายิ่งขัดไม่ได้
เลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้พฤกษ์เป็นเหมือนหนูที่กำลังสูบลม รองรับอารมณ์โกรธของทั้งคู่ แต่จะไม่ห้ามก็ไม่ ได้
“คุณนรมน ป้าโอ พวกเราเป็นครอบครัว เดียวกัน จะให้บรรยากาศมันอึดอัดไปมากขนาด นั้นทำไม? ถอยคนละก้าวก้ได้แล้วนิ”
“ใครเป็นครอบครัวเดียวกับมัน? เธอคู่ควรเห รอ? นางปีศาจจิ้งจอก แค่มองใบหน้านั้นก็รู้ว่า นอนกับผู้ชายมากี่คนแล้ว ผู้หญิงใจง่ายแบบนี้ ยังจะมาเป็นคุณหญิงของตระกูลโตเล็ก ก็ไม่ตัก น้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองก่อน!”
ปลาโอถูกนรมนประชดไปที่หนึ่ง ก็คงกลืน ความโกรธนี่ไม่ลง เห็นว่าพฤกษ์พูดขึ้น ก็ด่าต่อ เลย และไม่คิดว่าจะรักษาหน้านี้ไว้อีก
เธอไม่เชื่อว่าบุริศร์จะปลดเธอออกจริงๆ!
สีหน้าของนรมนขรึมขึ้นมาทันที
“ป่าโอคุ้นเคยกับเรื่องนี้ขนาดนี้ หรือว่าตอน ป้ายังสาวก็เคยไปนอนกับคนอื่นไปทั่ว? หนูดู หน้าตาของป้าโอก็สวยนะ ไม่ได้หาผู้ชายสักคน สองคนแก้เบื่อเหรอ?”
เกระตุ้นถูกป้าโอ คำพูดของนรมนกร
“แกหุบปาก! นางสารเลวนี่!”
เธอไม่สนใจว่าข้อมือของเธอถูกจับโดยนร มน ยกมืออีกข้างขึ้นจะไปดึงผมของนรมน
นรมนยังสาว อีกอย่างเธอได้ให้โอกาสป้าโอ หลายครั้งแล้ว แต่ว่าผู้หญิงคนนี้อาศัยความแก่ ทำอะไรก็ได้ ได้คืบเอาศอก ตอนนี้ยิ่งพูดจา สกปรกอีก
เธอไม่กลับมายังว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้รู้สึก ได้ว่าตัวเองยากที่จะตัดความรู้สึกกับบุริศร์ แล้ว คิดถึงสายตาที่คาดหวังแบบนั้นของกมล ชีวิตนี้ เป็นหนี้ลูกสาวมากเกินไป นรมนตัดสินใจกลับมา ให้คำว่าครอบครัวที่แท้จริงแก่ลูก
แต่เธอไม่สามารถทนได้กับการที่ป้าโอ ปฏิบัติแบบนี้กับเธอ แล้วลูกสาวลูกชายเธอ!
สีหน้าของนรมนยิ่งอยู่ยิ่งดูไม่ดี
เธอสลัดป้าโออก ผลักตามแรง มือของป้า โอก็วาบผ่านหน้าของเธอ เล็บที่ยาวนั้นก็ทิ้งรอย เลือดไว้บนใบหน้าของนรมน
แต่ป้าโอไม่สามารถยืนได้เพราะแรงผลัก ทั้งคนก็ล้มลงข้างหลัง
“อ๊ากกกกกก! พฤกษ์ช่วยฉัน!”
ป้าโอตะโกนอย่างดิ้นไปดิ้นมา พฤกษ์อยากจะเข้ามา แต่ก็ถูกสายตาที่เย็น ชาของนรมนจ้องไว้ก่อน
แววตาที่สังหารและเฉียบขาด คล้ายกับบุริ
ศร์มาก
พฤกษ์เหม่อลอยไปสักพัก “ตึง”เสียงหนึ่ง ป้าโอก็ล้มลงที่พื้นโดยตรง
“โอ้ย เอวของฉัน!”
ป้าโอเป็นแม่นมที่ตระกูลโตเล็กตั้งแต่อายุ ยี่สิบกว่า ทำทีก็เป็นยี่สิบกว่าปีเลย หลายปีนี้ถูก ตระกูลโตเล็กเอาใจมาโดยตลอด คนนอกก็ยอม ตามใจเธอเพียงเพราะว่าเธอเป็นแม่นมของบุรี ศร์ ใครเคยลงไม้ลงมือกับเธอ?
ตอนนี้ล้มลงบนถนนที่ปูด้วยหิน กระดูกของ จัมปง ป้าโอแทบจะทนไม่ไหว
นรมนกลับมองเธออย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ตั้งแต่นี้ไป ป้าไม่ใช่แม่บ้านของตระกูลโตเล็ก อีก พฤกษ์ เข้าไปเก็บของของป้าโอ ให้เงินเดือน ของสามเดือน จากนั้นก็เพิ่มอีกห้าหมื่น เอาคน ออกไปจากนี้นอกจากฝนผม”
พูดจบ นรมนก็ยกก้าวก้าวไปทางตระกูลโต
เล็ก
พฤกษ์ตะลึงไปทั้งคนเลย
ป้าโอยิ่งไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง
“มันว่าไรนะ?”
เธอมองไปทางพฤกษ์
พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็เข้าใจความหมาย ที่ว่าไม่ทำตัวเองก็ไม่ตาย
“ป๋าโอ เชิญครับ”
พฤกษ์รู้ฐานะของนรมนในใจของบุริศร์
มีประโยคหนึ่งที่นรมนพูดถูก แม้ว่าป้าโอจะ เป็นแม่นมของบุริศร์ แต่ยังไงแล้วก็เป็นได้แค่คนรับใช้หลายปีนี้ตระกูลโตเล็กก็ไม่เคยให้ป่าโอ เสียเปรียบ แต่เป็นป้าโอที่ลืมกำพืดขอตัวเอง คิด ว่าเป็นหัวหน้าของตระกูลโตเล็กตลอด
ยังไงแล้ว เป็นนรมนที่ตระกูลโตเล็กแต่งงาน อย่างเป็นทางการ
ป่าโอมองพฤกษ์ ก็โกรธทันที
“นายฟังมันจริงเหรอ? มันเป็นใคร! ฉันจะ โทรหาคุณผู้ชาย ฉันจะบอกให้คุณผู้ชายว่าผู้ หญิงคนนี้มันก้าวร้าว มัน…..”
“ประธานบุริศร์กำลังรักษาตัว ไม่รับสายใคร ครับ ป้าโอ ป้าอย่าหาเรื่องแล้วครับ ป้ารู้ไหมว่า ก่อนที่ประธานบุริศร์จะล้มลงได้บอกอะไรกับผม ไว้? เขาบอกว่าถ้าหากเป็นอะไรไปจริงๆ ทั้ง ตระกูลโตเล็กให้มอบให้กับคุณนรมน ดังนั้นคำ พูดที่เธอพูดตอนนี้ก็ถือว่าเป็นคำสั่งของประธาน บุริศร์เหมือนกันนะครับ”
พฤกษ์พูดออกมาอย่างชัดเจน
ป้าโอยิ่งไม่สามารถเข้าใจได้ ยังคงโวยวาย
ต่อ
นรมนปวดหัวมาก
ตลอดทั้งคืนนี้ เธอจะหมดแรงแล้วจริงๆ ตอนนี้ก็มาได้ยินเสียงโวยวายของป้าโออีก เธอ พูดกับคนรับใช้ข้างๆโดยตรงเลยว่า “ไปเก็บข้าว ของป้าโอให้เรียบร้อยแล้วส่งกลับไป ถ้าในสิบ นาทีนี้ฉันยังได้ยินเสียงโวยวายของเธออีก พวก เธอก็เก็บข้าวของกลับไปด้วยเลย ตระกูลโตเล็ก ไม่ต้องการคนรับใช้ที่ไม่มีประโยชน์”
แม้ว่านรมนไม่ได้แสดงออร่าที่ดูแข็งแกร่ง มากเกินไป แต่ว่าเหล่าคนรับใช้ก็ดูออก นรมน กลับมาปับก็จะไล่ป้าโอออก นั่นไม่ใช่สิ่งที่คน ธรรมดาที่ทำได้เลย
แต่ฐานะตัวตนของป้าโอรู้กันทั่วอยู่อย่างนั้น มีคนรับใช้คนหนึ่งพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณนร มนคะ ยังไงเธอก็เป็นแม่นมของประธานบุริศร์ ถ้าหากว่าประธานบุริศร์เอาโทษขึ้นมา….
“มีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันแบกไว้เอง”
นรมนพูดคำนี้ปับ เหล่าคนรับใช้ก็โล่งอกไป ที รีบเก็บข้าวของของป้าโอ และส่งออกไปจาก บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก
ป้าโอยังเคลียร์กับพฤกษ์อยู่ ก็เห็นของของ ตัวเองถูกคนอื่นเอาออกมา ไม่มีเวลาสนใจว่าปวดเอวหรือไม่ รีบลุกขึ้นมาทันที
“หยุด! ใครให้อำนาจพวกแกยุ่งของของ ฉัน?”
ป้าโอแย่งข้าวของของตัวเองกลับไป จะเดิน
เข้าบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก แต่กลับถูกคนใช้ สองสามคนขวางทางเธอไว้ “ป่าโอ ขอโทษด้วยนะครับ นี่คือคำสั่งของ
คุณนรมน พวกผมไม่กล้าขัดครับ ”
“ไอ่พวกสารเลว! ฉันอยู่บ้านใหญ่ตระกูลโต เล็กมายี่สิบกว่าปี เธอมาแค่กี่วันเอง? พวกแก หลีกไป!”
นรมนรู้สึกเบื่อหน่ายกับระดับการตื้อของป้า โอ เลยพูดกับพฤกษ์โดยตรง “พฤกษ์ นายก็ อยากไปกับเธอด้วยใช่เหรอ? ไล่หัวหน้าแม่บ้าน คนหนึ่งออกมันยากสำหรับมากเหรอ?”
พฤกษ์ชะงักทันที โบกมือ เรียกบอดี้การ์ด มา ลากป้าโอออกไป
“ป้าโอครับ เงินของป้าผมจะพยายามรีบโอน เข้าบัญชีป้านะครับ”
พฤกษ์ทำตามหน้าที่
ป่าโอตะลึงทันที
เธอตะโกนเรียก พยายามดิ้นรน แต่ก็ถูก บอดี้การ์ดปิดปาก ลากออกไปเลย
ในที่สุดก็กลับสู่สภาพสงบ นรมนปวดหัว คล้ายจะแตกแล้ว
เธอก็ไม่มีเวลาไปสนใจอย่างอื่นพอถึงเตียง ปับก็หลับเลย
หลังจากที่พฤกษ์ป่าโอเสร็จกลับมาก็ว่าจะ บกนรมนสักหน่อย แต่พบว่าแม้แต่เสื้อนรมนก็ไม่ ได้เปลี่ยน ก็นอนหลับไปแล้ว
เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ!
เริ่มตั้งแต่ที่เมื่อวานนรมนสั่งสอนธรณีเพื่อบุ ริศร์ พฤกษ์ก็ได้ทำความรู้จักกับเธอใหม่
เขาถอยออกไปเบาๆ แล้วพูดกับคนรับใช้ที่ อยู่ข้างว่า “อย่าเพิ่งออกเสียง ให้คุณนรมนพัก ผ่อนดีๆก่อน ถ้าตอนเที่ยงเธอยังไม่ตื่น พวกเธอ ก็ทำอาหารอร่อยส่งไปที่โรงพยาบาลทหาร เข้าใจไหม?”
“รับทราบค่ะ ผู้ช่วยพฤกษ์”
คนรับใช้ที่สามารถทำงานในตระกูลโตเล็กล้วนเป็นคนฉลาดทั้งนั้น เมื่อเห็นว่าพฤกษ์ให้
ความสำคัญกับนรมนมากขนาดนี้ พวกเขาต่างรู้
ว่าฐานะตัวตนของนรนมในบ้านนี้โดยธรรมชาติ การนอนหลับในครั้งนี้ของนรมนรู้สึกว่าผ่อน คลายขึ้นเยอะเลย
พอลืมตา ก็สิบเอ็ดโมงแล้ว
เธอรีบลุกขึ้น วิ่งไปห้องครัวเพื่อเตรียม อาหารให้บุริศร์ พบว่าเหล่าคนรับใช้ทำเสร็จแล้ว
“ยังเหลือซุปหนึ่งอย่าง ฉันทำเถอะ”
นรมนจำได้คำพูดของบุริศร์ได้เสมอว่า แค่ เป็นที่คุณทำ ผมชอบกินหมดเลย
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ในแววตามีความอ่อน โยนวาบผ่าน พับแขนเสื้อขึ้นเพื่อเตรียมทำ อาหารให้ผู้ชายคนนั้น
ทันใดนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์ของรถดังมา จากด้านนอก จากนั้นก็มีคนวิ่งเข้าไปในห้อง
รับแขกอย่างรวดเร็ว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
