บทที่ 318 ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ใจถึงขนาดนี้

“อายุเท่าไหร่แล้ว? แค่เดินยังสะดุดล้มอีก?”

บริศ ตกใจจนเหงื่อแตก

ผู้หญิงคนนี้ไม่ทำให้เขาใจวายวันหนึ่งไม่ได้ใช่ไหม? โชค ดีที่หัวใจเขาแข็งแรงดี ไม่งั้นสักวันคงทำให้เขาใจวายจน เป็นโรคหัวใจก็ได้

นรมนรู้สึกแค่ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นหล่อมาก

ประสบการณ์ห้าปีที่มามาของเขาทำให้เขายิ่งมีกลิ่นไอ ของผู้ชาย ไม่ว่าจะท่วงท่าเยื้องย่างกรีดกรายทําให้คนไม่ สามารถละสายตาได้

เธอยื่นแขนออกไป คล้องคอของบุริศร์ พูดเสียงเบา “ไม่ ทําแบบนี้ นายจะเข้าอ้อมกอดฉันก่อนเหรอ?”

“ใครเข้าอ้อมกอดใครกัน? นรมน ความสามารถในการก ลับผิดเป็นถูกของคุณในตอนนี้นั้นสุดยอดจริงๆ ผมเห็น

บริศ ยังพูดไม่จบ ก็ถูกนรมนเขย่งเท้า กลบคำพูดของเขา ด้วยปากที่นุ่มนวล

จูบของนรมนนั้นเอาแต่ใจเล็กน้อย มีเร่าร้อนบ้าง ถึงขั้นรู้สึกว่ารีบ

หลังบุริศร์ที่อึ้งจากแรกๆ ก็รีบควบคุมเป็นฝ่ายรุกอย่าง รวดเร็ว ไม่นานนรมนก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหว

เธอหายใจหอบ แววตาของบุริศร์ลึกซึ้งจนตกใจ

“คุณรู้ไหมว่า ทําแบบนี้กับผมหมายถึงอะไร?

น้ำเสียงของบริศแหบเล็กน้อย

นรมนยิ้มแล้วพูด “เรามามีลูกกันอีกคนเถอะนะ ถ้าหาก เป็นฝาแฝดละก็ คนหนึ่งนามสกุลธนาศักดิ์ธน คนหนึ่ง นามสกุลทวีทรัพย์ธาดา ดีไหม?”

บุริศร์อึ้งไปอีกครั้ง ถามอย่างจริงจัง “นี่คุณจริงจังหรือ

เปล่า?”

“อืม! ทำไม? นายไม่อยากได้ลูกเหรอ?”

จู่ๆในใจของนรมนก็รู้สึกกระสับกระส่าย

บริศ กลับกอดนรมนไว้ พูดอย่างหวั่นไหวว่า “ผมพลาด การเกิดและการเติบโตของกานต์และกมลไป ย่อมอยากได้ ลูกคนหนึ่งเพื่อชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าทุกอย่าง นี้ต้องให้คุณลำบากละก็ ผมว่าตอนนี้ที่พวกเรามีอยู่ก็ดีนะ

“ฉันอยากคลอดลูกให้นายอีกคน

นรมนูพูดอย่างเขินอาย
ความคิดแบบนี้กลั้นอยู่ในใจเธอมานาน ตั้งแต่ที่ชัดเจน กับบริศ ความสัมพันธ์ เธอก็อยากมีลูกกับบุรีศร์อีกคน

ไม่เพื่ออะไรทั้งนั้น เพื่อแค่ชดเชยความเสียใจของบุริศร์

ห้าปีก่อน พวกเขาจากกันด้วยความเข้าใจผิด และทำให้ ลูกๆขาดความรักของคุณพ่อไป ทำให้บริศรเสียสิทธิ์ในการ เป็นคุณพ่อไป

แม้ว่าตอนนี้ลูกๆจะกลับมาแล้ว แต่ความเสียใจนั้นไม่เคย จางหาย

นรมนไม่อยากให้ตัวเองและบุริศร์ต้องเสียใจ อีกอย่าง ทางตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลธนาศักดิ์ธนต้องทำการ ทดเชยแทนสักอย่างจริงๆ

เธอสามารถเลือกได้ว่าจะนรมนสกุลอะไร แต่เธอไม่ สามารถทำให้คนแก่ทั้งสองฝั่งเสียใจ

บริศ เห็นว่านนรมนแววตารักใคร่ จึงพูดอย่างลึกซึ้ง “ทุก อย่างปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ ไม่ต้องฝืนเกินไป

เขายังจําความทุกข์ทรมานที่นรมนต้องแบกรับในห้าปี ก่อนนั้นได้ พอตอนนี้มาคิดแล้ว เขารู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง

ถ้าต้องให้นรมนเป็นแบบนั้นเพื่อแลกกับไม่มีความเสียใจ ในชีวิตของตัวเขาเอง เขายอมไม่เอา

เมื่อเห็นความปวดใจในแววตาของบุริศร์ ใจของนรมนละลายไปหมด

เธอคล้องคอบริศร์อีกครั้งแล้วพูดว่า “คุณได้พูดไหมว่า ร่างกายนายโอเค?

“ไม่ได้พูด แต่ลองดูได้”

บริศร์ถูกนรมนเตาะจนร้อนเป็นไฟไปทั้งตัว แม้ว่าตอนนี้ คุณหมอจะบอกว่าไม่ได้ เขาก็ไม่สนใจแล้ว

ความตื่นกระหายขึ้นสมอง ในตอนที่เขาพบเจอนรมน ก็ ทนเป็นพระไม่ได้อีกต่อไป

นรมนยิ้มอย่างหลงใหล บุริศร์อุ้มเธอขึ้นมา เดินตรงไปยัง ห้องข้างๆ

ทําเรื่องน่าอายแบบนั้นต่อหน้าลูกสาว บุริศร์ยังไม่ได้ถึง ชั้นไร้ยางอายขนาดนั้น

ทั้งสองคนทำอย่างว่าอยู่ข้างห้องตั้งนาน นรมนถึงจะฟุบ บนตัวของบุริศร์อย่างเหนื่อยๆ พูดอย่างหอบว่า “นี่นายป่วย จริงเหรอเนี่ย?”

“คุณควรรู้สึกโชคดีที่ผมป่วย ไม่งั้นก่อนพรุ่งนี้เช้าอย่าหวัง ว่าจะได้ลงจากเตียง”

บริศ พอใจอย่างมาก

แม้ว่าแผลจะฉีกออกเล็กน้อย แต่ทุกเซลล์ในร่างกายนั้นสบายราบรับมาก

นรมนรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิด ทำไมถึงคิดว่าบริศร์ ป่วยอยู่จะมีกำลังหนุนต่ำลง

นี่มันเป็นเสื้อชัดๆ?

จ้องไปที่บุริศร์ นรมนรู้สึกง่วงซึมเล็กน้อย

บริศ เห็นว่าเธอเหนื่อย ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ พูดเสียง เบา “คุณพักผ่อนดีๆนะ”

“นายจะไปไหน?”

นรมนราวกับเด็กดึงมือของบุริศร์ไว้ไม่อยากให้เขาไป

เธอรู้สึกว่ายิ่งโตขึ้นเธอก็ดูเหมือนเด็กมากขึ้น โดยเฉพาะ ต่อหน้าบุริศร์

บุริศร์ยิ้มแล้วพูด “ผมต้องไปเฝ้ากมล เพื่อเธอตื่นมาแล้ว ไม่เจอพวกเราสองคน จะต้องกังวลแน่ๆ

“โอเค ตอนนี้นายมีลูกสาวแล้วก็ไม่เอาฉันแล้วน

นรมนพูดอย่างน้อยใจ ราวกับเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

บริศ เห็นว่าเธอทิ้งลูกตัวเอง ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

“คุณก็มีแววแค่นั้นเอง ในใจของผม คุณกับกมลสำคัญ เท่ากัน
นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มออเซาะ

เธอปล่อยมือของบุริศร์แล้วพูด “ใช่สิ คนทิพย์ ก็อยู่ที่โรง พยาบาลแห่งนี้เหมือนกัน ให้พฤกษ์อยู่เป็นเพื่อน ถ้านายไม่มี อะไรละก็ ไม่ต้องสั่งงานพฤกษ์นะ ให้เขาอยู่เป็นเพื่อน คน

“หมายความว่ายังไง?

บุริศร์อึ้งเล็กน้อย

นรมนยิ้มแล้วพูด “จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกันดี อยากจะให้โอกาสเขาอยู่ด้วยกันสักหน่อย อีกอย่าง นาย ห้ามเจาะจงคมทิพย์ไว้ อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพื่อนสนิทของ ฉัน และก็เพิ่งประสบเรื่องน่ากลัวมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

คําถามของบริศ ทำให้นรมนถอนหายใจเสียงหนึ่ง เล่าตัว ตนของคมทิพย์และเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้บริศร์ฟัง

“เจ ชวยแน่”

หลังจากที่บริศ ฟังจบ ก็พูดอย่างในความโชคร้าย แบบนี้ก็ดี เพื่อเจตต์เอาแต่จ้องมองนรมนของเขา ตอนนี้ ให้คมทิพย์ทรมานเขา ก็ทำให้บริศร์รู้สึกโล่งใจหน่อยๆ

“ได้เลยครับ คําสั่งของคุณเมีย ผมเชื่อฟังอยู่แล้ว คุณพักผ่อนก่อนเลยนะ พรุ่งนี้พวกเราไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มี หลายๆเรื่องที่ต้องจัดการให้จบๆไป

ในขณะ ที่บุริศร์พูดมาถึงตรงนี้ แววตาเริ่มขรึมลง

นรมนเพิ่งนึกได้ว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่พวกเขาไม่ได้

จัดการ

อย่างเช่นป้าโอ ธิดา เช่นคิมกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และตัวตนยืนยันของเธอนรมน

พอคิดถึงพวกนี้ อารมณ์ของนรมนก็ถึงเล็กน้อย

“พอแล้ว ยังไม่ต้องคิด คุณรีบนอนเถอะ ตอนเย็นอยากกิน อะไร? เดี๋ยวผมทำให้คุณ

บุริศร์พูดแบบนี้ นรมนรู้สึกมีความสุขมาก

“นายเป็นถึงประธานของบริษัทฮวยกรุ๊ปจำกัด ทำกับข้าว ให้ฉันทุกวัน ถ้าหากคนในบริษัทนายรู้เข้า คงจะตกใจมาก

แน่ๆ”

นรมนหัวเราะ

บริศร์กลับพูดอย่างเรียบๆว่า “หลังเลิกงานผมเป็นแค่สามี ของคุณนรมน ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”

ในใจของนรมนอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อย ฉันอยากกลับมาทํางานที่บริษัท ว กรุ๊ปจํากัด

“ได้”

“ฉันอยากออกแบบรถคันหนึ่งให้นาย

“เพื่อเป็นรถแต่งงานของพวกเรา?”

พอบริศ พูดแบบนี้ นรมนตะลึงไปทันที

“รถแต่งงาน?”

“ผมเคยพูดแล้ว ผมบริศ ต้องแต่งงานใหม่กับคุณอีกครั้ง ให้คนทั้งเมืองชลธีรู้ไปเลยว่า คุณคือภรรยาของผมบุริศร์ ผมจะทำให้คุณมีความสุขไปตลอดชีวิต!!

บริศร์ลึกซึ้งจริงจัง จู่ๆนรมนก็รู้สึกน้ำตาคลอเบ้า

เธอรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา

“ไอ้บ้า จะพูดคำพูดที่ปลุกเร้าอารมณ์ทำไมเนี่ย? ทำให้ฉัน อยากร้องไห้ขึ้นมาเลย”

“คนขี้แย”

บุริศร์ยื่นนิ้วออกมา บีบจมูกนรมนเบาๆ มองเธออย่าง เอ็นดู เหมือนกับจะเอาของที่ดีที่สุดบนโลกนี้ให้เธอไปหมด

นรมนเก็บตายในสายตาเอ็นดูของเขา

ครั้งแรกที่พบว่าตาเฉียวคู่นั้นของบุริศร์นั้นดึงดูดคนมาก
“นายรีบไปเถอะ! ถ้ากมลตื่นขึ้นมา ฉันจะนอนอีก

นรมนรีบผลักบุรีศรี

ขึ้นให้เขาอยู่ต่อไป เธอไม่กล้ารับประกันว่าตัวเองจะตื่น กระหายขึ้นมาจู่โจมเขาอีกครั้งหรือเปล่า

ที่แท้ความหล่อก็สามารถยั่วคนได้ อีกทั้งยังเป็นแบบที่น่า ภัยพิบัติมาสู่ประเทศชาติอีกด้วย

บริศ เสียงหนึ่ง จากไปอย่างพอใจ

นรมนนึกถึงทุกอย่างที่ทำกับบุริศร์ในเมื่อกี้ แก้มแดงไปถึง

โคลนคอเลย

จริงๆเลย ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ใจถึงขนาดนี้?

เป็นเพราะบุริศร์นั่นแหละ

ความผิดของเขาทั้งหมด

นรมนคิดแบบนี้ แต่มุมปากกลับขึ้น ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม ตัวเอง

บนผ้าห่มยังมีกลิ่นไอของบุริศร์ ทำให้เธอนึกถึงความกล้า

หาญของบุริศร์อีกครั้ง

นามนกอดผ้าห่มและนอนไปอย่างร้ายๆ

หลังจากที่บุริศร์ออกจากห้องผู้ป่วยไปก็กลับเข้ามาห้องผู้ ป่วยของกมล เมื่อเห็นว่ากมลยังไม่ตื่น เขาก็ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

“อ้าว! พ่อคะพ่อสวยจังเลย!”

กมลอ้าปาก มองกล้ามตรงอกของบุรีศรที่เผยออกมา อด จะอุทานไม่ได้

ที่

บุริศร์อึ้งไปสักพัก รีบเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่ด้านข้างมา สวมใส่ ยื่นมือออกมาแตะหัวของกมล ยิ้มแล้วพูด “ลูกยัง เด็กขนาดนี้ รู้ว่าอะไรคือสวยด้วยเหรอครับ?”

“หนูรู้สิ พี่ชายชอบดูรายการที่โชว์เรือนร่างบ่อยๆ ผู้ชาย ในนั้นก็เป็นแบบพ่อเลย สวยจริงๆ!

มองดูท่าทีน้ำลายจะไหลของลูกสาว บุริศร์รู้สึกปวดหัวขึ้น

เด็กนี้คงไม่ตื่นตั้งแต่เด็กแบบนี้หรอกมั้ง?

“คราวหลังห้ามดูรายการแบบนี้อีก

แต่พี่ชายชอบดูนิคะ” “

กมลโยนความผิดให้กานต์เฉยเลย

บริศ ถอนหายใจแล้วพูด “พี่ดูแต่ลูกก็ดูไม่ได้ ลูกเป็นผู้ หญิง ต้องมีท่าทีของผู้หญิง ต้องรักนวลสงวนตัวรู้ไหม?”

“พ่อคะ อะไรคือรักนวลสงวนตัวคะ?”

กมลถามอย่างไม่อาย กลับทำให้บุรีศร์อึ้งไปเลย

มา
คําถามนี้เขาควรจะตอบอย่างไรดี?

คิดตั้งนาน บุรีศ กระแอมเสียงหนึ่ง “รอลูกโตลูกก็จะรู้

เอง”

“เชอะ ผู้ใหญ่มักพูดแบบนี้ทุกครั้งเลย เรื่อง ที่ตัวเองไม่รู้ก็ จะบอกพวกเราว่าเดี๋ยวโตขึ้นก็รู้เอง พ่อพูดตรงๆก็ได้แล้วน ถูกลูกสาวสวนจนเกือบสำลัก

บริศร์กุมหน้าอกตัวเองแล้วพูด “เมื่อกี้ฉันอาบน้ำโดนแผล ต้องให้หมอช่วยดูหน่อย ลูกอยู่ในห้องอย่าไปไหนนะ เดี๋ยว พ่อกลับมา รู้ไหม?”

กมลกอดแขนบริศร์ไว้ พูดเสียงเบาว่า “พ่อต้องไปเปลี่ยน เสื้อก่อนค่อยออกไป ถ้าพ่อออกไปแบบนี้ แม่เห็นแล้วจะ โกรธนะ ข้างนอกมีคุณน้าพยาบาลเยอะแยะไปหมด ถ้าหาก พวกเขาเห็นหุ่นของพ่อ พวกเขาคงน้ำลายไหล อาจจะกรี๊ด ก็ได้ และคงล้อมรอบพ่อนะ! ถึงเวลานั้นหนูไม่มีแรงช่วยพ่อ นะ”

เมื่อได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ บุริศร์กลุ้มใจไปเลย

เจ้าเด็กนี้ไปฟังค่าพวกนี้มาจากไหนกัน?

ในขณะที่บุริศร์กับกมลพัวพันไม่หยุด โทรศัพท์ของบุริศร์

ดังขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ