บทที่ 1023 ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าเธอโดยตรง

“คุณตาคะ หนูจะกล้าทำเรื่องผิดกฎหมายได้ยังไง พูดไปแล้ว ตารู้ได้ไงคะหนูจับแพรวาไว้” นรมนถามแล้วก็นึกขึ้นได้ สมจิตคือคนที่ส่งมาเป็นบอดี้การ์ด

ตัวเองไม่ใช่หรือ

เอาเถอะ ปิดบังคุณท่านตนวรไม่ได้แล้ว เธอลำบากแล้ว

ได้ฟังเจตนาของคุณท่านตนวร อยากให้เธอส่งตัวแพรวา ให้ ตำรวจ แต่ส่งให้ตำรวจก็ไม่แน่จะเปิดปากแพรวาได้ และยังมี ปัจจัยที่ไม่แน่ชัด ถ้าเกิดเธอหนีไป ต่อไปคิดจะจับเธอก็ยากแล้ว

ถ้าไม่ส่งตัวให้ตำรวจ คุณท่านตนวรคงไม่ยอมแน่

เธอไม่สบายใจ

“คุณตา อย่าห่วงเรื่องนี้เลยได้มั้ยคะ เอาล่ะ ตายังไม่ได้เล่า เรื่องที่ยายทิ้งรองเท้าหัวเสือไว้เลยนะคะ ของแม่หรือคะ”

นรมนรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ทำไมถามเรื่องนี้ล่ะ

“หนูแค่แปลกใจค่ะ กล่องเล็กๆ เก็บในห้องนอนหนู ไม่ ควร จะพูดว่าในห้องนอนแม่ ไม่ใช่แม่จะเป็นใคร แต่ถ้าแม่เป็นคนวาง ทำไมยายต้องล็อกด้วย อีกอย่าง คุณยายเป็นคนยังไงกันแน่ ไม่ ค่อยได้ยินตาเล่าเรื่องนี้เลยค่ะ”
นรมนยิงคำถาม

คุณท่านตนวรพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“หลานถามเยอะแยะขนาดนี้ จะให้ตาเริ่มตอบข้อไหนก่อนล่ะ”

“อยากตอบข้อไหนก็ตอบเถอะค่ะ”

นโมนส่งแอปเปิลที่ปอกแล้วให้คุณท่านตนวร

คุณท่านตนวร ดีใจ กินแอปเปิลมาหลายปี รู้สึกว่าวันนี้ แอปเปิลหวานที่สุด

“หลาน ฉลาดเป็นกรด กมลเหมือนหลานไม่ผิดจริงๆ

“แหงอยู่แล้ว ลูกสาวหนูนี่คะ”

นรมนรู้สึกภูมิใจ

คุณท่านตนวรถอนหายใจ ดวงตาเหม่อลอย

เขาพูดเสียงแผ่วเบา “รองเท้าหัวเสือนั่นที่จริงไม่ใช่ของแม่ของ

หลาน”

“งั้นของ ใครคะ”

“ป้าของหลาน”

นรมนอึ้งทันที

“หนูมีแค่น้าไม่ใช่หรือคะ เทย่าแม่ของเจตต์ ทำไมถึงได้มีป้าโผล่มาอีกคน”

คุณท่านตนวรวางแอปเปิลลง สายตาเจ็บปวด

“ตอนนั้นยายของหลานท้องฝาแฝด ตอนที่ป่าของหลานเพิ่ง เกิด ผู้ก่อการร้ายหาพวกเราเจอ จับเด็กเพื่อข่มขู่ให้ตาปล่อย หัวหน้าของพวกมัน ตอนนั้นตาลำบากใจมาก ตาเป็นพ่อคน นั่น เป็นลูกคนแรก ในใจไม่อยากให้ลูกได้รับอันตราย แต่ตาเป็น ทหาร ผลประโยชน์ของชาติต้องมาก่อน ตาจะทำลายผล ประโยชน์ของประเทศเพื่อลูกตัวเองไม่ได้ ตอนที่ตาลังเล พวกผู้ ก่อการร้ายก็ยิงทารกที่เพิ่งคลอด

พูดถึงตรงนี้ น้ำตาคลอเบ้าของ คุณท่านตนวร

“เธอยังเล็กนัก เหมือนแมวตัวเล็กๆ ตายังไม่ทันได้เห็นหน้า เลือดก็เต็มดวงตาของตา ตอนนั้นยายของหลานสลบไปแล้ว ส ไนเปอร์ฝ่ายเราฉวยโอกาสสังหารผู้ก่อการร้าย หมอพยาบาล ช่วยชีวิต สิบห้านาทีต่อมายายก็คลอดแม่ของหลาน ส่วนเด็กคน นั้นอยู่ในห้องผ่าตัด”

“หมอบอกว่าเด็กมีโอกาสรอดริบหรี่ แต่พวกเขาก็พยายามยื้อ ชีวิตเต็มที่ ผ่าตัดสิบเอ็ดชั่วโมง เด็กก็ถูกเข็นออกมา หน้าเล็กๆ ซีดเซียวเหลือเกิน หมอบอกว่าถ้าทนผ่านคืนนั้นไปได้ เด็กก็มีหวัง รอด ตานั่งอยู่ตรงนั้น เธอไม่ร้อง ไม่ยิ้ม หายใจแผ่วเบา ตัวเล็ก ขนาดนั้น บอบบาง แต่ซีดเซียวอ่อนแอ กลางดึกยายเลือดออก มาก ต้องเข้าห้องฉุกเฉินช่วยชีวิต พอตาได้ยินข่าวก็รีบตามไปดู ตาสาบานขอให้ได้เห็นยายสักครั้งหนึ่ง สักครั้งหนึ่ง แต่ตอนนี้นี่เอง ลูกสาวคน

คุณท่านตนวรกัดริมฝีปาก โศกเศร้า พยายามเสียใจของตัวเอง

แม้ว่าจะผ่านนานขนาดนี้แล้ว แต่เรื่องยังคงอยู่ในทําให้เขาหอบหายใจ

นรมนรีบขยับ ตบหลังของคุณท่านตนวรเบาพูดปลอบใจ ตาอย่าเสียใจค่ะ

คุณท่านตนวร โบกมือต่อ ยายคลอดลูก แต่ตาทําหาย สาวคนโตตาก่อการร้าย แต่ไปมือของตา ตาไม่เธอเป็นหรือตาย ไม่เธออยู่ไหน ช่วงนั้นยายเหมือนบ้าไปแล้ว พอร่างกายดี หน่อยออกไปหาสาวโต เด็กคนจู่หายไป ร่องรอยอะไรเลย พวกเรากับดูศพทารกที่ทุกคนโรง พยาบาล ยังคงมีเกิดของคิม ยายของหลานทำรองเท้าหัวเสือสองคู่ เก็บหนึ่ง ในเธอเคยพูดถึงสาวโตที่หายไปอีกเลย เหมือนเธอ ไม่เคยเด็กนี้ ตาว่าเธอค่อยดีขึ้นแล้ว แต่เห็นได้ชัด ตาไปแล้ว”

คิดถึงตอนตัวเองพักงานมา ครั้งภรรยาท่าทางเย็น ชา ท่านวรรู้สึกเสียใจ

เขาเสียใจที่ลูกหายไป แต่ตอนนั้นเขายังน้อย รู้สึกว่าภรรยาไม่ให้อภัยเขา ทำหน้าทิ้งตึงใส่ จนเขายิ่งที่ไม่อยากกลับ บ้าน ตอนที่ออกไปปฏิบัติหน้าที่ แม้ว่าจะไม่ใช่หน้าที่ เขาก็อาสา ไปทํางานเพื่อออกจากบ้าน

จนกระทั่งเขาได้ข่าวภรรยาท้อง เขาถึงรู้สึกว่าตัวเองถูกภรรยา สวมเขา และเขาไม่มีหน้าจะไปโกรธภรรยาด้วย

เมื่อคิดถึงเรื่องตอนนั้น คุณท่านตนวรรู้สึกว่า ใจแตกสลายแล้ว นรมนคาดไม่ถึงจะได้ยินเรื่องเช่นนี้จากปากคุณท่านตนวร

เธอปลอบใจคุณท่านตนวรถามเขา “หลายปีมานี้หาป้าไม่เจอ อีกเลยหรือคะ”

“เคยหาแล้ว แต่ผู้คนมากมาย จะไปหาที่ไหน! ตอนนั้นเงื่อนไข

จํากัด ไม่เหมือนทุกวันนี้มีกล้องวงจรปิด ตอนนั้นอะไรก็ไม่มี พวก

เราไม่รู้แม้กระทั่งใครอุ้มเด็กไป ตอนนั้นสถานการณ์ของเธอ

อันตรายมาก มีชีวิตรอดหรือเปล่าก็ไม่มีใครรู้ ตาใช้เส้นสาย

หลายทาง แต่ก็ไม่มีข่าวคราว ตาคิดว่าสุดท้ายขายของหลาน

หมดหวังแล้ว ถึงได้ไม่พูดถึงลูกคนนี้อีก แม่ของหลานก็เลยไม่รู้

ว่าตัวเองมีพี่สาวฝาแฝด”

คุณท่านตนวรเหมือนแก่ลงไปอีกสิบปี

ตอนยังหนุ่มเขายังแบกเรื่องในอดีตได้ ตอนนี้อายุมากขึ้นแล้ว ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว

นรมนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ได้แต่ในน้ำให้คุณท่านตนวร เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ย่อมรู้ซึ้งถึงความทุกข์ของผู้หญิงที่ให้กำเนิดลูก

ผู้หญิงอุ้มท้องเก้าเดือน ไม่ตายในมือผู้ก่อการร้าย แต่กลับ หายไปจากโรงพยาบาล บอกว่าไม่แค้นก็คงหลอกลวง

คุณยาย ในตอนนั้นอาจจะเกลียดสถานะทหารของคุณตา

แต่เธอแต่งงานแล้ว โกรธไม่ได้ เพียงแต่หวังว่าจะหาลูกเจอ แต่ความผิดหวังวันแล้ววันเล่า ในที่สุดก็กลายเป็นหมดหวัง บางทีอาจจะหมดหวังกับคุณตาผู้ชายคนนี้แล้วกระมัง

นรมนรู้สึกสารคุณยายจับใจ

เธอไม่เคยเจอหน้าคุณยาย และไม่รู้คุณยายหน้าตาเป็นยังไง ตอนนี้เธออยากเห็นคุณยายมาก

“ตาคะ ในบ้านมีรูปคุณยายมั้ยคะ”

“ไม่มี ตอนนั้นเธอพาเทย่าไป เอาข้าวของกับรูปภาพติดตัวไป ด้วย แม้แต่รูปแต่งงานของพวกเราก็ฉีกทิ้ง ตอนนั้นเธอไปแบบ แตกหัก ตัดขาดกับตาเด็ดขาด บางทีชีวิตนี้เธอไม่อยาก เกี่ยวข้องอะไรกับตาอีก

เมื่อก่อนคิดแต่ว่าภรรยาผิดต่อเขา แต่ตอนนี้คิดดูแล้ว เขาต่าง หากที่ผิดต่อเธอ

นรมนรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้ฝัน ความรักเรื่องนี้คือพรหมลิขิต บังคับกันไม่ได้

นรมนกับคุณท่านตนวรต่างเงียบงัน
เพราะเรื่องในอดีต คุณท่านตนวรรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายใจ โด บินประคองเขากลับห้องไปพักผ่อน ส่วนนรมนนั่งในห้องรับแขก อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและดีใจ ในขณะเดียวกัน

ดีใจที่ตัวเองแต่งงานตอนที่บุริศร์ไม่เป็นทหารแล้ว ไม่อย่างนั้น ตัวเองจะต้องทนทุกข์กับการเลือกแบบคุณยายหรือไม่

เมื่อนึกถึงลูกของตัวเองถูกผู้ก่อการร้ายจับเป็นตัวประกัน นร มนก็รู้สึกรับไม่ได้แล้ว

เธอนึกถึงกานต์

เด็กบ้านนอยากจะก้าวหน้าในทีม อนาคตจะมีสักวันที่เขาจะ เผชิญกับปัญหาแบบนี้หรือเปล่า

นรมนรู้สึกว่าเรื่องที่ตัวเองกังวลมีมากเหลือเกิน เธอรีบส่ายหัว สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวสมอง

ตอนที่สมจิตเข้ามามองเห็นนรมนนั่งที่โซฟา สีหน้ากลัดกลุ้ม ก็

อดถามไม่ได้ “คุณนาย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ

นรมนอึ้งไปนิดหนึ่ง พูดเหมือนคิดอะไรได้ “ต่อไปเรื่องของฉัน ห้ามบอกคุณตา”

“แต่เขาเป็นท่านหัวหน้าของฉัน”

“แต่ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าเธอโดยตรงนะ

นรมนรู้สึกว่าคนที่เป็นทหารที่อทุกคนหรือเปล่านะ สมจิตลำบากใจ แต่สายตาบังคับของนรมนทำให้เธอต้องพยักหน้า

“ฉันขอเตือนเธอ รอบตัวฉันไม่ขาดคน ฉันรับเธอไว้เพราะเธอ เป็นคนที่คุณตาแนะนำ ฉันกลัวคนแก่เป็นห่วงถึงได้ตกลง แต่ ติดตามฉันแล้วใจไปอยู่ที่อื่น อย่างนั้นฉันไม่ต้องการ เธอคิดให้ ดีละกัน ถ้าจะอยู่กับฉัน ก็ต้องทำให้ได้อย่างที่ฉันพูด ไม่อย่างนั้น เธอให้คุณตาแนะนำงานอื่นให้ ฉันไม่กล้าเก็บคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับ ฉัน”

คำพูดของนรมนไม่น่าฟัง เธอรู้ว่าตัวเองพูดแรง แต่วันนี้เธอ เล่าเรื่องใหญ่ที่แพรวา ถูกจับให้คุณตาฟัง อยากจะรับรองต่อไป จะไม่พูดเรื่องอื่น

เธอมีเรื่องที่ยังต้องทำอีกมาก ไม่แน่ว่าจะถูกกฎหมายเสมอไป คุณท่านตนวรอายุมากแล้ว บางครั้งหากเรื่องข้างนอกทำให้ท่าน ไม่เห็นด้วย นรมนรู้สึกว่าได้ไม่คุ้มเสีย ให้ท่านไม่รู้ตลอดไป กว่า

สมจิตคาดไม่ถึงนรมนจะปฏิบัติกับเธออย่างนี้ และคาดไม่ถึง เธอจะพูดตรงขนาดนี้ ตอนนี้ต้องเลือกทางใดทางหนึ่งแล้ว

จะเลือกทานหัวหน้าหรือบรมและ

เธอพูดออกมาโดยแทบไม่ได้คิด “คุณนาย ฉันรู้แล้วค่ะ ต่อไป ฉันจะฟังคุณค่ะ”

“อืม ถ้าหากคุณตาถามอะไร เธอก็บอกไม่รู้ละกัน หรือไม่ก็ ผ่อนหนักให้เป็นเบา คุณตาไม่ใช่คนโง่ สองสามครั้งเขาก็รู้ความ คิดและจุดยืนของเธอแล้ว ไม่มีทางทำให้เธอลำบากใจอีก
สมจิตพยักหน้า

“เมื่อกี้เธอจะบอกฉันเรื่องอะไรหรือ

นรมนนวดขมับ เอ่ยปากถาม

สมจิตค่อยนึกได้

“เครื่องแล้ว ให้คนของเราไปรับ แต่ฉันรู้สึกว่าระหว่างทางไม่ น่าจะราบรื่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ