บทที่ 642 เธอจะนอนหลับได้อย่างไร

“นรมน คุณเป็นอะไร? ป่วยเหรอ?”

คมทิพย์รีบวิ่งไปด้านหน้านรมนแล้วจับหน้าผากเธอ

ศีรษะเธอไม่ร้อน แต่นรมนดูเหมือนหนาวสุดขีด ทั้งร่างกำลัง

สั่น

“นรมน คุณเป็นอะไร?”

“เจ็บ!”

นรมนอ้าปากเอ่ยประโยคเดียว แต่ไม่มีเสียงใดๆ ออกมา

เจ็บ!

เจ็บมาก!

หัวใจเหมือนจะขาดออกจากกัน เจ็บจนอึดอัด

เธอเหมือนคนโดนมัดมือมัดเท้า ขยับไปไหนไม่ได้ เจ็บจนจะ

ขาดใจ

ทําอย่างไรดี?

ใครช่วยเธอได้บ้าง?

ดวงตาคมทิพย์ชื้นทันที

เธอรู้ดีที่สุดว่านรมน ให้ความสำคัญกับความรักนี้มากแค่ไหนตอนนี้เห็นหล่อนเป็นแบบนี้ คมทิพย์ก็เกลียดบริศแทบตาย

“ไม่เจ็บๆ! ฉันกอดเธออยู่นะ”

คมทิพย์รีบขึ้นเตียงไปกอดนรมนไว้ แต่นรมนก็ยังสั่นอยู่

ปัญญ์เห็นภาพนี้ที่ด้านนอกประตู ดวงตาก็สงสารเล็กน้อย เขาหันร่างเดินออกมาอย่างเงียบๆ

“สืบให้ฉันหน่อยว่าเจ้าของทะเบียนรถคันนี้เป็นของใคร ปัญญ์ส่งรถคันนั้นของบุริศร์ออกไป

ตอนนั้นบุริศร์ไม่อยู่บนรถ ไปหาที่ซื้อบริศร์ ตอนกลับมาเห็น พวกนรมนอยู่หน้ารถ ปัญญ์กำลังทุบรถอยู่ เขารู้ว่าตัวเองถูกจับ ได้แล้ว

เขาเห็นนรมมหันตัวเดินออกมา ท่าทางไม่อยากเจอนั้นราวกับ

เป็นมีดแหลมแทงเข้าไปในหัวใจบริศร์

เมื่อเห็นว่าคมทิพย์โทรศัพท์ เขาก็รู้ว่าเขาอาจจะถูกเปิดโปง แล้ว

เมื่อคมทิพย์โทรเสร็จ บุริศร์ก็รีบโทรหาพฤกษ์

“รถคันนี้ที่ฉันขับเป็นของใคร?”

“รถของบัลลพ ผู้จัดการใหญ่บริษัทTENกรุ๊ป”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บริศร์โล่งใจ

“บอกบัลลพ ให้บอกว่าเขาสงสัยว่านักแปลหญิงของบริษัทหน้าตาเป็นยังไง ก็เลยตามเธอมา

“ฮะ?”

พฤกษ์ตามไม่ค่อยทันบุริศร์

“ตาม? ประธานบริศร์ คุณคงไม่ได้….…..

“ใช่ ฉันตามบรมนมาตลอด มีปัญหาเหรอ?”

คำถามกลับของบุริศร์นี้ มีความโกรธอยู่รางๆ

พฤกษ์รีบพูดขึ้น “ม-ไม่มีปัญหา ฉันจะรีบจัดการ แต่ประธานบ ริศร์ครับ คมทิพย์ดูเหมือนจะรู้สึกได้ว่าคุณมาที่เมือง ยัง โวยวายจะเลิกกับฉันด้วย ถ้าคุณยังไม่อยากเจอภรรยาตรงๆ ก็ ออกไปให้น้อยหน่อยเถอะครับ

ได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้ ในใจบุริศร์ก็ยิ่งกลัดกลุ้ม

“นายยุ่งเรื่องของฉันมากเลยนะ

เขาวางสายไป รู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก

เขาเป็นสามีที่ชอบธรรมของนรมนนะ ทำไมจะตามเธอมาไม่ ได้? ทําไมเจอเธอไม่ได้?

แต่หลังจากที่เขาถามตัวเองสองคำถามนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก เหี่ยวเฉา

เขาเจอนรมนได้แน่นอน แค่กลัวว่าหลังจากนรมนเจอเขาแล้ว จะยิ่งรู้สึกอึดอัด
บริศ หยิบบุหรี่ออกมาจุด สูบทีละมวน ก็ยังไม่สามารถ บรรเทาความรู้สึกอึดอัดในใจได้

นรมนจมอยู่กับความเศร้าโศก ดิ้นรนทีละนิด เมื่อรู้สึกถึง ความอบอุ่นของคนทิพย์ก็ค่อยๆ สงบลง

คมทิพย์พูดขึ้นอย่างสงสาร “นี่คุณทำบ้าอะไร? คนคนนั้นอาจ จะไม่ใช่เขาก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากเจอเขา ฉันจะปล่อยคุณไป คุณ ไม่ต้องกังวลนะ เขาไม่มีทางมารบกวนชีวิตคุณได้ ฉันไม่ อนุญาต”

นรมนไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้แสดงออกอะไร

อารมณ์และความรู้สึกของเธอไม่รู้ว่าต้องพูดอย่างไร

ปัญญ์เดินเข้ามา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หาข้าวของรถเจอแล้ว เป็น รถของบัลลพผู้จัดการใหญ่บริษัทTENกรุ๊ป เขาบอกเขาสงสัยว่า พี่นรมนเป็นคนยังไงก็เลยตามมา เดี๋ยวเขาจะขับรถกลับไป

คมทิพย์และนรมนล้วนตกตะลึงสักพัก

บัลลพ?

คนคนนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

คมทิพย์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ดูเหมือนเราจะเครียดเกินไปแล้ว นรมน คุณหน้าตาสวยขนาดนี้ ยากที่จะหลีกเลี่ยงการดึงดูดความ ปรารถนาและการแอบมองของพวกผู้ชาย คุณระวังหน่อยนะ”

นรมนไม่ได้พูดอะไร
บัลลพเหรอ?

เพราะสงสัยก็เลยตามมา

เธอคิดว่าไม่ใช่นะ

แววตาที่มองเธอผ่านความมืดนั้นมันทุ่มเทและลึกซึ้ง เหมือน

ครั้งหนึ่งที่บุริศร์มองตน

ไม่!

ไม่เหมือน!

มันคือเขา!

ถึงแม้เจ้าของรถจะไม่ใช่เขา แต่ใครบอกได้ล่ะว่าคนขับไม่ใช่ เขา คนที่ตามมาไม่ใช่เขา

นรมนรักบุริศร์มาตั้งหลายปี แววตาเขาเธอรู้สึกได้อย่าง

แน่นอน

แต่นรมนก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

ให้คมทิพย์และปัญญ์คิดว่าไม่ใช่บุริศร์จะดีที่สุด เพื่อไม่ให้คม ทิพย์ก่อเรื่องอะไร ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูล เจริญไชย อำนาจตระกูลเจริญไชยก็ไม่น้อย แต่เทียบกับบริศร์ แล้วก็ยังห่างชั้น

เธอไม่อยากนำหายนะมาสู่ตระกูลเจริญไชยเพราะตัวเอง

“พี่ พี่นรมน บุริศร์เป็นอะไรกับพี่นรมน?”
เมื่อปัญญถามออกไป ก็โดนคุมทิพย์ต้องทันที

“นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้นะ”

ปัญญ่รีบปิดปากตัวเอง แล้วยิ้มอย่างรู้สึกผิด

นรมนเห็นท่าทางระมัดระวังของพวกเขา ก็ไม่ได้รู้สึกแย่เหมือน เมื่อครู่นี้แล้ว

ความรู้สึกเป็นเรื่องปัจเจกบุคคล ไม่จําเป็นต้องให้คนอื่น ระมัดระวังตาม

เธอส่ายหน้า บ่งบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร คมทิพย์ยังคงไม่ วางใจ อยู่กับเธอสักพักหนึ่ง เห็นนรมนหลับไปแล้วก็เดินออกมา จากห้องนรมน

คมทิพย์เพิ่งเดินไป นรมนก็ลืมตา

ตอนนี้ไม่ใช่กลางคืน เธอจะนอนหลับได้อย่างไร?

นรมนลุกขึ้นมาหน้าเตียง มองไปข้างนอกผ่านผ้าม่าน

รถคันนั้นยังอยู่ แค่ในรถมีคนเพิ่มมาหนึ่งคน มีก้นบุหรี่ส่อง แสงริบหรี่ที่หน้าต่างรถ เห็นได้ชัดว่าคนในรถกำลังสูบบุหรี่อยู่

นิ้วคนนั้นเรียวยาว เหมือนมือบุริศร์มาก บางที นี่อาจจะเป็นมือ

บริศร์

ใช

มีใครบ้างที่บุริศร์ตามหาตัวไม่เจอ?
มากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว เขาก็คงหาเจอแล้ว

นอกจากนี้เธอยังถูกรังแกในห้อง คนที่ออกมาช่วยเธอจะเป็น ใครได้?

นรมนถอนหายใจ สายตาคู่นั้นยังคงมองมือคุ้นเคยคู่นั้นอย่าง ละโมบ

ในเวลานี้ เธอสามารถปล่อยความรู้สึกออกมาอย่างไร ยางอาย และแค่เวลานี้เท่านั้น เธอสามารถปล่อยตัวเอง

จนถึงตอนนี้ เธอก็รู้สึกว่าการตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา มันเป็นเพราะเธอ ถ้าเธอไม่ใช่หลานสาวของหล่อนก็จะดีมาก

ถ้าธรรคไม่ได้มาตรินท์ก็จะดีมาก

น่าเสียดายที่หลายๆ เรื่องไม่มีคำว่าถ้า

บุริศรสูบบุหรี่หมดหนึ่งมวนแล้ว เมื่อต้องการจุดอีกมวน ก็พบ ว่าไฟแช็กหมดแล้ว เขาเขย่ามันแรงๆ ก็ยังคงจุดไฟไม่ติด

เขาลงรถอย่างกลัดกลุ้มเล็กน้อย เหลือบมองไปที่ห้องนรมน

โดยไม่รู้ตัว

นรมนตัวแข็งทื่อทันที

เขาจริงๆ ด้วย!

เขาผอม! คล้ำ! และซีดเซียวด้วย!

ความปวดใจพุ่งขึ้นมาจากก้นบึงหัวใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอ อยากวิ่งลงไปมองเขาดีๆ ด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องอดทนไว้
บริศ พบว่าด้านหลังผ้าม่านมีคน ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้

รอมาตั้งนานขนาดนี้ จนกระทั่งคิดว่านรมนหลับไปแล้ว ไม่คิด ว่าเธอจะยืนมองเขาอยู่ด้านหลังผ้าม่าน

ในตอนนี้ ตัวเอง โป๊ะแตกแล้วจริงๆ

บริศ มองนรมนอยู่อย่างนั้น นรมนก็กำลังมองเขาทั้งสองชั้น ด้วยผ้าม่านหนึ่ง เหมือนจะมีป้องกันชั้นพิเศษมาหนึ่งชั้น ทำให้ พวกเขาสามารถระบายความคิดตัวเองได้อย่างไม่เกรงใจ

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ฝนเริ่มตกปรอยๆ บุริศร์ก็ยังไม่อยาก เข้าไปในรถ

นรมนไม่ได้มาไล่ตนไป แสดงว่าเธอยังรักตนอยู่ใช่ไหม? ระหว่างพวกเขายังมีความเป็นไปได้ใช่ไหม?

บริศ อยากพุ่งเข้าไปกอดเธอแน่ๆ โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ด้วยซ้ำ ขณะที่เขากำลังจะยกเท้าขึ้นมา นรมนก็ดึงผ้าม่านมาปิด อีกชั้นหนึ่งทันที ปิดกั้นสายตาของทั้งสองคน

นรมนูพิงผนังขอบหน้าต่างขณะที่หายใจหอบ

เธอจับคอเสื้อ อยากจะกรีดร้องออกมา แต่ตะโกนออกมาไม่ ได้ ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเธอในตอนนี้ ความรู้สึกที่หายใจไม่ ออกอยากตะโกนแต่เปล่งเสียงไม่ออก

เธอเหมือนคนจมน้ำ ต้องการขอความช่วยเหลือ แต่หาคนมา ช่วยตนเองไม่เจอ
บรมนจับคอเสื้อแล้วค่อยๆ ไหลลงไปนั่งบนพื้น น้ำตาไหล พรากจากดวงตาสองข้าง

บุริศร์ถูกหยุดฝีเท้าไว้ เมื่อเขาควักโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาน รมนก็นึกอะไรได้ บรมนไม่มีทางพูดแน่นอน

ความเจ็บปวดไม่มีสิ้นสุดถาโถมเข้าหาเขาเหมือนคลื่นทะเล เขารู้สึกตัวเองกำลังจะจมน้ำตาย และทางรอดเดียวก็คือนรมน อย่างไรก็ตามนรมนไม่สามารถผ่านอุปสรรคนี้ไปได้

บุริศร์วางโทรศัพท์อย่างหมดแรง รู้ว่าตัวเองอยู่ต่อไปก็ไม่มี ความหมาย แต่ก็ไม่อยากจากไป

หลังจากนรมนร้องไห้แล้ว ก็เปิดคอมพิวเตอร์ เขียนจดหมาย ลาออกให้บริษัทTENกรุ๊ป

ในเมื่อถูกจับได้แล้ว เธอก็ไม่อยากอยู่บริษัทTENกรุ๊ปอีกต่อไป แถมผู้จัดการใหญ่ของบริษัทTENกรุ๊ปก็ยังช่วยเขาอีก เห็นได้ว่า บริษัทTENกรุ๊ปถูกบริศร์ซื้อไปแล้ว

เธอไม่อยากทํางานภายใต้เขา

เธอโง่ แต่ไม่ต้องการความสงสารและความเห็นใจใดๆ

เมื่อบัลลพได้รับจดหมายลาออกจากนรมนก็ตกใจเป็นพิเศษ รีบโทรหาบุริศร์แล้วบอกสถานการณ์

บุริศร์เคยคิดว่านรมนจะปฏิเสธเขา แต่ไม่คิดว่าจะปฏิเสธแบบ นี้ เพราะพบเขาแล้ว แม้แต่งานเพื่อเอาชีวิตรอดของตัวเองก็ไม่ ต้องการเหรอ?
ในตอนนี้ พฤกษ์ก็โทรมาบอกเขาว่าซื้อห้างได้แล้ว

บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “พรุ่งนี้หาทนายส่งไปที่ตระกูลเจริญไชย นายก็ถือโอกาสไปเจอคนทิพย์”

“ขอบคุณครับประธานบุริศร์”

พฤกษ์ดีใจอย่างแน่นอน แต่บุริศร์ไม่ดีใจสักนิด เขาเฝ้ามองเงียบๆ แบบนี้อยู่ใต้หน้าต่างนรมน เฝ้าทั้งคืน เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันต่อมา นรมนก็ดึงผ้าม่าน เปิด

หน้าต่าง บุริศร์ก็ไม่อยู่แล้ว แต่มีก้นบุหรี่ในที่ที่เขาอยู่ เห็นได้ชัด

ว่าไม่ได้นอนทั้งคืน

นรมนบอกตัวเองว่าต้องใจแข็ง ไม่อย่างนั้นคนที่เจ็บปวดจะ

เป็นตัวเอง

เธอฝืนตัวเองให้ร่าเริงขึ้นมา

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปต้องเริ่มหางานอีกครั้ง แต่คราวนี้หางาน แปลไม่ได้อีกแล้ว

นรมนถอนหายใจภายในใจ ได้ยินเสียงวุ่นวายมาจากด้าน

นอก

เธอเปิดประตูเดินลงไป เห็นพฤกษ์กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ยืนอยู่ในห้องรับแขก และคมทิพย์กำลังไล่พวกเขาไป

ปัญญ์ยืนมองความวุ่นวายอยู่ข้างๆ เห็นนรมนลงมาแล้ว ก็รีบไปทักทาย

“พี่นรมน พี่ลงมาทําไม? ทำให้พี่ตื่นเหรอ?”

นรมนส่ายหน้า

เมื่อพฤกษ์เห็นนรมนก็ตะโกน “คุณนาย”

นรมนอยากคัดค้าน แต่นึกถึงเสียงตัวเองในตอนนี้ เธอก็ยังคง เงียบ

“ใครเป็นคุณนายของนาย? นายรีบไปเลยนะ! เราเลิกกันแล้ว นายมาทำไม? ฉันจะบอกนายให้ พ่อแม่ฉันไม่อยู่ นี่เป็นบ้านส่วน ตัวของปัญญ์น้องชายฉัน ถ้านายไม่ไปฉันเรียกรปภ.ได้นะ”

คมทิพย์กรีดร้องอย่างโกรธๆ พฤกษ์กลับพูดอย่างสบายๆ “รปภ.ของคุณเอาชนะฉันไม่ได้หรอก”

“พฤกษ์! ออกไปซะ!”

คมทิพย์โกรธจนบ้าแล้ว

พฤกษ์ลูบศีรษะคมทิพย์เหมือนสัตว์เลี้ยงแล้วพูดขึ้น “เด็กดี อย่าโวยวาย เดี๋ยวมาคุยกับคุณนะ

พูดจบ เขาก็หยิบเอกสารหนึ่งฉบับเดินมาหน้านรมน แต่ใน ตอนนี้โทรศัพท์พฤกษ์ก็ดังขึ้น เขารับมันโดยไม่ต้องคิด

“ผู้ช่วยพฤกษ์ คุณชายกานต์เกิดเรื่องแล้ว”

สีหน้านรมนเปลี่ยนไปทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ