บทที่ 1343 สร้างความลำบากให้พวกเธอแล้ว

“คนเมื่อไม่เห็นพวกเราไม่ใช่เหรอ?”

นรมนถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

บริศรพูดขึ้นเบาๆ “ถ้วยน้ำชาสามใบนั้นก็เปิดเผยจำนวนของ พวกเราที่นี่แล้ว อีกอย่างถ้ามีสองทางออกล่ะก็เป็นไปได้ว่า ผู้ชายคนนั้นคงเห็นประตูทางเข้าที่โดนพวกเราเตะจนพังไปแล้ว แน่ๆ”

นรมนถึงนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาเข้ามากันยังไง

“งั้นตอนนี้เราทำยังไงกันดี?

นรมนเท้าเอว

ถ้าอีกเดี๋ยวจะมีการต่อสู้ที่รุนแรงดุเดือดเกิดขึ้น เธอกลับไม่ได้ กลัวสักเท่าไหร่ แค่ได้อยู่กับบริศร์ จะอยู่ที่ไหนก็ได้

บุริศร์บีบมือของนรมนเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยน “พวกเรายังมี หงส์ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ก็หวังว่าเธอจะมาถึงที่นี่เร็วกว่าคนของสม ชัย”

พูดๆอยู่ มือถือของบริศร์ก็ดังขึ้น

เห็นหมายเลขที่โทรเข้ามา บุริศร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“เธอมาแล้ว พวกเราควรจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย
ชัญญากับนรมนคลายกังวลลงได้

บริศ กดรับ

“หงส์ คนของเธอถึงไหนแล้ว?”

“เข้าไปในเขตรกร้างแล้ว แต่ว่าพวกเฮียอยู่ที่ไหนกัน?

เสียงของหงส์ค่อนข้างรีบร้อน

บริศ ส่งตำแหน่งของที่นี่ไปให้ แล้วถือโอกาสพูดเรื่องผู้ชาย คนเมื่อกี้ กับการมีตัวตนของชัญญาไปด้วยเลย

หงส์ตะลึงงัน

“ชัญญา? คนของตระกูลธนเกียรติโกศลน่ะเหรอ?”

ถึงยังไงหงส์ก็อยู่ที่ประเทศมาหลายปี ต้องชัดเจนเรื่องของ ดนตระกูลธนเกียรติโกศลอยู่แล้ว

บริศร์อึมออกมาเบาๆ หงส์จึงค่อนข้างร้อนรน

“เฮียบุริศร์ อยากหาเรื่องให้ฉันตายรึไง คนของฉันที่ส่งออกไป ถ้าเขตรกร้างไม่มีคนอยู่ แล้วพระราชาถามขึ้นมาฉันคงบอกได้ มากที่สุดแค่ว่ามาล่าสัตว์ที่ด้านนี้ ตอนนี้ชัญญาโดนคุมขังอยู่ที่นี่ เฮียยังจะพาเธอไปด้วยอีก นี่ไม่ได้บอกพระราชาอยู่โต้งๆเหรอว่า ฉันเป็นคนพาตัวไป?”

น้ำเสียงของหงส์ร้อนรนเล็กน้อย

บุริศร์ก็คิดไม่ถึงว่าแค่เข้ามาในประเทศก็จะเจอคุณน้าธน เกียรติโกศลเลย เขารู้สึกผิดต่อหงส์ขึ้นมาทันที
ให้ฉันส่งคนไปก่อความวุ่นวายที่เขตชายแดนสักหน่อยไหม เพื่อให้สมชัยคิดว่าคนของพวกฉันพาคุณน้าธนเกียรติโกศลออก ไป?”

นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่บุริศร์คิดออก ในตอนนี้

หงส์กลับพูดขึ้น: “ฉันติดต่อกับวินเซนต์แล้ว ให้เขาส่ง เฮลิคอปเตอร์เข้ามาพาคนของตระกูลธนเกียรติโกศลออกไป พระราชาคุมขังเธอไว้ได้หลายปีขนาดนี้ ถึงกับทำให้พื้นที่ป่า กลายเป็นเขตรกร้างไร้ผู้คนเพื่อเธอ แสดงว่าพระราชาให้ความ สนใจเธอมากๆ เพียงแค่เธออยู่ภายในประเทศ ต่อให้พระราชา ต้องหาไปทั่วทุกที่ก็จะตามหาเธอจนเจอ ตอนนี้ฉันไม่มีความ สามารถมากมายขนาดที่จะซ่อนคนของตระกูลธนเกียรติโกศลไว้ ได้อย่างมิดชิด ดังนั้นเฮียบุริศร์ ถ้าเฮียคิดถึงความปลอดภัยของ

เธอจริงๆ ก็ให้เธอออกไปเดี๋ยวนี้” “แต่กว่าวินเซนต์จะส่งคนมาถึงต้องใช้เวลา ฉันกลัวว่าพระ ราชาจะตามมาทัน

บุริศร์ก็คิดถึงปัญหานี้ แต่ตอนนี้ก็กลัวว่าชายคนนั้นจะกลับไป บอกสมชัย แล้วพวกเขาที่คิดจะออกไปจากเขตรกร้างนี้ก็คงสาย ไปแล้ว

หงส์ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วพูดขึ้น “ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ ทำได้เพียงใช้กำลังพลของสหภาพของพวกเราที่ปกปิดตัวตน เอาไว้ แต่ทว่าทำอย่างนี้ พวกเราอาจจะสูญเสียพรรคพวกไปด้วย เพราะการเปิดเผยเพียงครั้งเดียว ด้วยนิสัยของพระราชาต้องกำจัดทิ้งอย่างแน่นอน เฮียบุริศร์ นี่เท่ากับว่าใช้ชีวิตของสหาย หลายสิบคนเพื่อแลกกับคนของตระกูลธนเกียรติโกศลเพียงคน เดียว สิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนนี่มากเกินไปนะ

หงส์เป็นคนฝึกฝนอบรมคนพวกนี้มาอย่างลับๆ เริ่มแรกก็ใช้ สถานะของตนเองพาพวกเขาเข้ามาในประเทศ เพื่อในอนาคต อาจจะมีสักวันที่ต้องเอาไว้ป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แต่วันนี้ เพื่อคนของตระกูลธนเกียรติโกศลเพียงคนเดียวถึงกลับต้องสูญ เสียชีวิตของสหายหลายคนขนาดนี้ หงส์ไม่ยินยอมอยู่แล้ว

สําหรับเธอ สหภาพQTเป็นผู้มีพระคุณของเธอ เป็นครอบครัว ของเธอ แต่คนของตระกูลธนเกียรติโกศลไม่ใช่

แม้ว่าบุริศร์จะจงรักภักดีต่อคนของตระกูลธนเกียรติโกศล แต่ เธอไม่ใช่คนของประเทศ สำหรับท่าทีที่มีต่อคนของตระกูลธน เกียรติโกศลก็ไม่ได้เคารพขนาดนั้น

บริศร์เข้าใจนิสัยกับความแน่วแน่ของหงส์ดี แต่ชัญญาใช่ว่า จะเข้าใจ เขามองไปที่ชัญญาโดยไม่รู้ตัว ชัญญาจึงพูดขึ้นเบาๆ “เธอพูดถูก การแลกเปลี่ยนอย่างนี้มันมากเกินไป อีกอย่างชีวิต ของฉันสัญญาก็คือชีวิตหนึ่ง แล้วชีวิตของคนอื่นไม่ใช่ชีวิตเหรอ? ถ้ามันไม่ได้เธอกับ นรมนไปก่อนเลย ฉันจะอยู่ที่นี่ แค่ฉันยังอยู่ สมชัยไม่ทำอะไรหรอก อย่างมากที่สุดก็แค่ย้ายฉันไปอยู่ที่อื่น วางใจเถอะ เขาไม่เอาชีวิตฉันแน่นอน ถึงยังไงสถานะที่เป็นคน ของตระกูลธนเกียรติโกศลสำหรับเขาแล้วยังมีประโยชน์อยู่อีก มาก”
แค่ชัญญาพูดออกไป หงส์ก็ชะงักงันทันที

เธอเคยคิดๆดูว่าคนของตระกูลธนเกียรติโกศลจะเห็นด้วยกับ คำแนะนำของเธอหรือเปล่า พูดตามตรงเธอแค่ลองหยั่งเชิง ปฏิกิริยาคนของตระกูลธนเกียรติโกศลเท่านั้น

ถ้าชัญญาคิดจะหลบหนีไปโดยที่ไม่สนใจความเป็นความตาย

ของคนอื่น หงส์ก็จะทิ้งเธอทันที สำหรับเธอแล้ว เธอยอมรับแคบุ

ริศร์เท่านั้น ส่วนความเป็นความตายของคนอื่นเธอไม่สนใจ หรอก แล้วก็ไม่คิดจะสนใจด้วย แต่ตอนนี้ได้ยินชัญญาพูดอย่างนี้

แววตาของหงส์สั่นไหวเล็กน้อย

แต่บุริศร์กลับพูดขึ้น: “ไม่ได้ครับ ผมรับปากคุณชายธเนศพล ไปแล้วว่าจะพาคุณกลับไป อีกอย่างคุณชายธเนศพลก็บอกแล้ว ว่าตอนนี้สหภาพQTทำทุกอย่างเพื่อเขา

ค่นี้พูดให้หงส์ฟัง

หงส์ขมวดคิ้วแน่น แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วก็ได้ยินบุริศร์พูด ขึ้น: “หงส์ ส่งพรรคพวกหลายๆคนออกไปสร้างความวุ่นวาย รอบๆเขตรกร้าง พร้อมทั้งติดต่อวินเซนต์ให้ส่งเฮลิคอปเตอร์เข้า มารับ บอกเหล่าสหายของพวกเรา อย่าเผชิญหน้าต่อต้านพวก เขาโดยตรง แค่เฮลิคอปเตอร์ของ วินเซนต์มาถึง ก็ให้พวกเขา ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ออกไป”

“แล้วคนของตระกูลธนเกียรติโกศลล่ะ?”
หงส์เข้าใจความหมายของบุริศร์ เขาอยากให้สหายของ ตนเองออกไปจากประเทศ

แต่คนพวกนี้ก็เพื่อปกป้องเขาถึงได้พาเข้ามาเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้เพื่อคนของตระกูลธนเกียรติโกศลคนเดียวจึงต้องถอน กำลังออกไปทั้งหมด ขั้นต่อไปความปลอดภัยของบุริศ ใครจะ ดูแล?

แววตาของบริศร์หม่นลงเล็กน้อย พูดขึ้น “คุณน้าธนเกียรติ โกศลไปกับฉัน แค่เฮลิคอปเตอร์ของวินเซนต์เข้ามาในประเทศ สมชัยก็จะคิดว่าเขามารับคุณน้าธนเกียรติโกศลออกไป ดังนั้น ต่อให้คนของพวกเราขึ้นเครื่องบินไปหมดแล้ว เขาก็คงไม่คิดว่า คุณน้าธนเกียรติโกศลจะอยู่ที่นี่

“เฮียบุริศร์ เฮียกำลังเดินไปหาอันตรายนะ

หงส์รู้ แค่วินเซนต์มาถึง เหล่าสหายของเธอก็จะออกไปได้ อย่างปลอดภัย ยังไงซะเฮลิคอปเตอร์ของวินเซนต์ก็เป็นเครื่อง บินรบ สําหรับประเทศ ในตอนนี้เหนือกว่าอย่างสมบูรณ์ แต่บุรี ศร์กลับเอาความเสี่ยงมาไว้ที่ตนเอง

บุริศร์พูดเบาๆ “ไม่มีเวลาแล้ว ทำตามที่ฉันบอกเถอะ

“เฮียบุริศร์ พาคนของตระกูลธนเกียรติโกศลตามคนของฉัน ไปเถอะ”

ในที่สุดหงส์ก็ยอมอ่อนข้อให้

เธอทนเห็นบุริศร์ประสบอันตรายไม่ได้ ยิ่งไม่ยอมให้วินเซนต์กับเหล่าสหายไปเผชิญหน้ากับห่ากระสุนของประเทศด้วย ดัง นั้นเธอจึงทําได้เพียงออกหน้าเอง

“หงส์.…………..”

ดวงตาของบุริศร์เปล่งประกายออกมาเล็กน้อย

เขาเข้าใจความแน่วแน่ของหงส์ ตอนนี้ได้ยินหงส์พูดอย่างนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง

นรมนไม่เข้าใจเหตุผล จึงถามขึ้น “เธอเป็นใครเหรอ?” “องค์หญิงห้าของประเทศ ญาณิน ลูกสาวของสมชัย”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนตะลึงไปเลย

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าหงส์ของสหภาพQTจะเป็นองค์หญิงห้า ของประเทศ

“150……”

“ออกไปก่อนเถอะ”

บุริศร์จับมือนรมนแน่น มองชัญญา พูดขึ้น “คุณน้าธนเกียรติ โกศล ตามพวกเรามานะครับ

“อื้ม สร้างความลำบากให้พวกเธอแล้ว

ชัญญารอคอยที่จะได้ออกไปจากประเทศ แต่ก็ไม่อยากให้ คนมากมายเสียสละเพื่อพาตนเองเพียงคนเดียวออกไป ยิ่งไป กว่านั้นตอนนี้ได้ยินว่าอีกฝ่ายคือองค์หญิงห้าของประเทศ เธอ จึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง มองบุริศร์ด้วยสายตาค้นหาเล็กน้อย
สหภาพQTเป็นองค์กรอะไรกันแน่?

ไม่นึกว่าจะทำให้องค์หญิงห้าของประเทศ ถึงกับทรยศ ประเทศ ทรยศพ่อของตนเอง ทำให้คาดไม่ถึงจริงๆ

บุริศร์ไม่มีเวลาอธิบายกับพวกเธอมากมาย หลังจากพาพวก เธอออกไปจากบ้านแล้ว จึงรีบเดินไปตามทางที่หงส์ระบุเอาไว้

พายุหิมะเริ่มพัดเข้ามาแล้ว ตอนที่บุริศร์ออกไปก็ไม่ลืมที่จะ หยิบเสื้อขนเปิดตัวหนึ่งในตู้มาให้ นรมน ใส่ แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ นรมนก็ยังคงหนาวจนจมูกแดงอยู่ดี

“ทนอีกหน่อยนะ รอให้พวกเราเจอคนของหงส์ก่อน

ปุริส พูดปลอบใจ

นรมนพยักหน้า รีบเดินตามไปด้านหลัง สังเกตการณ์รอบๆ ด้านอยู่บ่อยๆ หลังจากที่บุริศร์กับชัญญาเดินไปแล้วก็รีบปกปิด ร่องรอยของพวกเขาทันที

ไม่นานพวกบุริศร์กับนรมนก็เจอคนที่หงส์ส่งมาแล้ว อีกฝ่าย สวมเสื้อผ้าที่มีลักษณะเด่นของสหภาพQT ตอนที่เห็นบุริศร์จึงพูด ขึ้นด้วยความนอบน้อม: “เฮียบุริศร์ เรามารับพวกเฮียครับ”

“เหนื่อยหน่อยนะ”

ได้เจอสหายของตนเองในต่างประเทศ บุริศร์รู้สึกอุ่นใจเป็น พิเศษ สีหน้าผ่อนคลายขึ้นมาก

ชัญญากับนรมนขึ้นรถแล้ว บุริศรสังเกตการณ์อยู่รอบๆครู่หนึ่งพูดขึ้นเบาๆ “ด้านหลังยังมีรถอีกไหม?”

“มีครับ หัวหน้าหน่วยหงส์ให้รถของพวกเราคันหนึ่งขับไปทาง เหนือ รถที่มารับพวกเฮียขับไปทางใต้ ลักษณะรถเหมือนกัน อย่างนี้จะไม่พบร่องรอยของพวกเราได้ง่ายๆครับ อีกเดี๋ยวพายุ หิมะก็มาแล้ว มันสามารถปกปิดร่องรอยของพวกเราเอาไว้ได้ เป็นอย่างดีครับ”

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายรีบอธิบาย

“นาย ออะไร?”

“เจียงครับ”

เฉียงพูดเบาๆ แล้วรีบขึ้นรถไป

หลังจากพวกบุริศร์ขึ้นรถไปแล้ว เครื่องให้ความอุ่นภายในรถ ทำให้นรมนรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกเลยจริงๆ ชัญญาเงียบมาโดยตลอด แต่ทว่าสายตากลับสังเกตการณ์

รอบๆด้าน เห็นได้ชัดว่าระมัดระวังเป็นพิเศษ

เฉียงสตาร์ทรถ รถอีกคันที่อยู่ด้านหลัง ก็ขับออกไปคนละทาง

บุริศร์ถามขึ้น: “นายมาอยู่ที่นี่ได้กี่ปีแล้ว?”

“ห้าปีครับ”

เฉียงตอบอย่างนอบน้อม

“ในครอบครัวมีใครบ้างล่ะ?”
“แม่แก่ๆเพียงคนเดียวครับ พ่อเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว ผมกลับ ไปหาเขาไม่ทันด้วยซ้ำ

ตอนที่เฉียงพูดเรื่องพวกนี้ก็ยังคงเศร้าใจ

ในใจของบุริศร์รู้สึกแย่ไปด้วย

สหายของเขาดักซุ่มอยู่ที่ต่างประเทศ ต่อให้พ่อของตนเองเสีย ชีวิตก็ยังกลับไปไม่ทันเลย ถ้าพวกเขาเป็นทหารยังได้รับการ แสดงความเคารพ แต่พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรเลย

นึกถึงตรงนี้ บุริศร์ไม่สบายใจมากๆ ในที่สุดเขาก็เข้าใจธเนศ พลแล้วว่าทำไมถึงให้สหภาพQTอยู่ในลู่ทางที่ถูกต้อง

สหภาพQTมีชื่อเสียงโด่งดังอยู่ในโซนสีเทา ระบบการจัดการ ด้านทหารเข้มงวดมาก สำหรับคนอื่น พวกเขาแข็งแกร่งมาก แต่ คนที่เข้าใจบริศร์กับวินเซนต์ต่างรู้ดี เลือดทหารไหลเวียนอยู่ ภายในร่างกายของพวกเขา คนที่ฝึกฝนออกมาจึงเป็นคนมี พรสวรรค์ที่หาได้ยาก

คนมีพรสวรรค์อย่างนี้ถ้าเกี่ยวข้องอยู่กับโซนสีเทา อาจจะไม่ ค่อยยุติธรรมกับพวกเขาเท่าไหร่

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน พวกเขาสามารถบันทึกการทำงานของ สมาชิกไว้เป็นหลักฐานได้ สิ่งที่พวกเขาต้องจ่ายออกไปก็จะได้รับ ความเคารพจากผู้อื่น

นึกถึงตรงนี้ บุริศร์จึงพูดขึ้น “รอให้เรื่องนี้จบลงแล้ว ฉันจะให้ นายลาพักหนึ่งเดือนไปอยู่เป็นเพื่อนแม่นาย
“ขอบคุณครับเฮียบริศร์”

เฉียงตื่นเต้นเหลือเกิน

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก นรมนเห็นรถขับออกไปนอกเขต รกร้าง ไกลขึ้น ไกลขึ้นเรื่อยๆ ไกลจนไม่นึกว่าจะได้เห็นไฟ ประภาคารสีเหลืองๆส้มๆ จึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น

“พวกเราใกล้จะเข้าเขตตัวเมืองแล้วใช่ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ