บทที่ 53 ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

“ปล่อยฉัน! พวกแกปล่อยฉันนะ พฤกษ์ แกไม่รู้หรือไง ว่าฉันเป็นใครอะ พวกแกพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน ฉันจะบอก ไรพวกแกให้นะ รีบปล่อยฉันเดี่ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะให้บุริศร์ ไล่พวกแกออก แกได้ยินไหม?”

เสียงของเขมิกาแหลมจนบาดแก้วหูนรมนและบุริศร์ ต่างก็ได้ยินเสียงของเธอถึงแม้ว่าจะยังมาไม่ถึงห้องพักผู้ ป่วยที่นรมนพักอยู่

ที่จริงแล้ว บุริศร์แค่อยากจะดูว่านรมนจะมีท่าทีอย่างไร

5ปีแล้ว!

คำอธิบายและคำขอโทษนี้ เขาช้าไป5ปี!

ไม่รู้ว่านรมนเธอจะยอมรับมันหรือไม่และก็ไม่รู้ว่านรมน จะให้อภัยในการตัดสินใจในครั้งนั้นของเขาหรือไม่

ถ้าเขารู้ว่าผลของการตัดสินใจของเขาในครั้งนั้นจะ ทำให้เขาและเธอมีเส้นแบ่งแยกอยู่ตรงกลาง เขายอมที่ จะไม่ให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นน

แต่ว่าเสียงของเขมิกาที่ร้องโวยวายอยู่ตอนนี้ได้ทำลาย

ทุกอย่างลง

เป็นเพราะเสียงของเขมิกาที่ร้องโหวกเหวกอยู่ทำให้นร มนตั้งสตกลับมาได้

อันตรายจริงๆ!

เมื่อครู่ อีกนิดเดียวก็เกือบจะพูดเรื่องราวในตอนนั้น ออกมาจนหมดซะแล้ว ถึงขั้นยังอยากจะเค้นถามบุริศร์ด้วยซ้ำว่าทำไมพูดโกหกได้หน้าตายเช่นนี้

ดีที่เขมิกามาก่อน!

นรมนค่อยๆถอนหายใจในขณะเดียวกัน ทำพูดของ เหล่านั้นของบุริศร์ทำให้เธอคิดหนัก

ไม่ควรที่จะให้เขาเข้ามีผลต่ออารมณ์!

เธอก้มหน้ารีบเก็บและจัดการกับอารมณ์และสีหน้า แล้วพูดอย่างเย็นชา “คุณบุริศร์นี้คุณคิดจะให้คุณเขม กามารับไอ้รอยฝ่ามือนี้คืนไปหรอคะ? ไม่ได้ให้เขามา จัดการฉันใช่ไหมคะ? คุณดูไฟอาฆาตนี้สิคะสามารถที่ จะเผาผู้ช่วยพิเศษของคุณได้สบายๆเลยนะคะ ว่าไป ฐานะของคุณเขมิกาในตระกูลโตเล็กนั้นไม่ได้ด้อยเลยนะ คะ”

สีหน้าบุริศร์เริ่มดูเปลี่ยนไป

ตลอด5ปีที่ผ่านมานี้ เขมิกา เขมิกาหยิ่งผยองแค่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เป็นเพราะเธอมีกิจจาและกิจจาเองก็ ยังอยู่ในช่วงที่ยังไม่สามารถห่างจากแม่ได้ เพราะงั้นที่ ผ่านมาเขาจึงยอมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แต่มาถึงตอนนี้ เธอ นับวันยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ไม่ควรทำอะไร แววตา ของบุริศร์เปลี่ยนเป็นนิ่งไป

ในขณะที่ทั้งกำลังพูดคุยอยู่นั้นพฤกษ์ก็พาเขมิกาเข้า มาในห้องพักผู้ป่วย

“คุณบุริศร์ครับ ผมพาคุณเขมิกามาแล้วครับ”

เขมิกาถึงกับอึ้งจนนิ่งไป เธอมองไปยังบุริศร์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงและกำลังประคบหน้าให้นรมนตอนแรกเธอเหมือนกับว่าร่างกายและสมอง ไม่มีการตอบสนองใดๆ

“ริศร์คะคุณมาอยูาที่นี่ได้ยังไงกัน?และยังคุณแคทเธอ รีอีกหน้าไปโดนอะไรมาหรอคะ?”

เขมิกาสีหน้าดูงงกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

นรมนแสยะยิ้มพูด”คุณเขมิกาคะ, คุณนี่ก็แสดงเก่ง

เหมือนกันนะคะที่หน้าฉันมันไม่ใช่ผลงานของคุณหรอก หรอคะ?” “เธอเพ้อเจ้ออะไรของเธอ? ฉันไปตบเธอตอนไหน?

แคทเธอรีเธอใส่ร้ายฉัน! ”

เขมิการู้ตัวว่าตัวเองหลงกลเข้าแล้ว

เธอดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากเงื้อมมือของการ์ดแต่ก็ไม่ สำเร็จ

“ริศร์คะ คุณอย่าฟังที่เธอพูดนะคะ! ฉันไม่ได้ตบเธอ นะคะ! ฉันเปล่า! ”

“แล้วอาหารเสริมพวกนี้ล่ะไม่ใช่คุณซื้อมา? ไม่ใช่คุณที่ วางไว้หรอกหรอ?”

บุริศร์พลางซื้อพวกอาหารเสริมและของบำรุงต่างๆที่ วางไว้ แล้วพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

สีหน้าของเขมิกายิ่งดูแย่เข้าไปอีก

“ฉันซื้อมาค่ะ ฉันยอมรับว่าอารมณ์ไม่ดีแล้วมา อาละวาดที่นี่แต่ฉันไม่ได้ตบเธอจริงๆนะ ริศร์คะคุณต้อง เชื่อฉันนะคะ! ”

เขมิกายังคงดิ้นรนต่อไปแต่กลับได้ยินบุริศร์พูดขึ้นมาว่า” คุณแคทเธอรีเธอเป็นแขกพิเศษที่มาจากอเมริกา เธอเข้ามาในบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดของเราก็ถูกคุณดูถูก และตบตีซ้ำๆซากๆแบบนี้ เขมิกา ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ใช่คน ของบริษัทฮั่วยูกรุ๊ปจำกัดก็ตาม แต่อย่างน้อยคุณก็เป็น คนของตระกูลเล็กโต ถ้าวันนี้ผมไม่สามารถที่จะอบรมสั่ง สอนคุณได้และไม่จัดการเรื่องนี้ให้คุณแคทเธอรีเขา ตระกูลเล็กโตของเราจะมีหน้าอยู่ในเมืองชลธีนี้ต่อได้ยัง ไงกัน?”

“ริศร์คะ ไม่ใช่ฉันจริงๆนะคะ! ฉันเปล่านะคะ!

“ผมไม่สนว่าคุณทำหรือว่าไม่ได้ทำแต่วันนี้คุณมาที่นี่ แล้วคุณแคทเธอรีก็ได้รับบาดเจ็บ เพราะฉะนั้นก็ถือว่า เป็นความผิดของคุณ คุณตบคุณแคทเธอรี1ที่และผม รับปากเธอแล้วว่าจะให้คุณชดใช้10เท่าเรื่องนี้ถึงจบไป ได้ด้วยดี ผมก็หวังแค่ว่าคุณจะคิดอะไรได้จากเหตุการณ์ นี้นะ อย่าลืมว่าตอนนี้กิจจามีฐานะเป็นทายาทของตระกูล ฉันจะไม่ยอมให้เธอสร้างผลกระทบในเชิงลบให้กลับลูก พฤกษ์จัดการ ตบแรงๆนะ! ให้เหมือนอย่างบนหน้าของ คุณแคทแบบนั้น อย่าได้เห็นใจเธอเด็ดขาด!

น้ำเสียงของบุริศร์ไม่มีความออนโยนแม้แต่น้อย

เขมิกาถึงกับทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ร้องโวยวายลั่น “ริศร์คะ ทั้งหมดนี้มันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้สร้างขึ้นมา เองนะคะ เธอต้องตบตัวเองแน่ๆแล้วก็โยนความผิด ทั้งหมดมาให้ฉันน่ะ!

“เพี้ยะ”ดังขึ้นมา เขมอีกางพี่พูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ ก็ได้ฟาดออกไปเป็นที่เรียบร้อยแรงตบนั้นทำให้เขมิกาถึง กับหน้าหัน
“พฤกษ์ ไอ้บ้านี่เนี่แกกล้าตบฉันจริงๆงั้นหรอ? แกควรรู้ ไว้นะ ว่าฉันเป็นแม่ของกิจจาทายาทของตระกูลเล็กโต! แกกล้าตบฉันงั้นหรอ อร้าย!

เขมิกายังไม่ทันพูดจบ ฝ่ามือของพฤกษ์ก็ได้ฟาดออก

ไปเป็นครั้งที่สอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ