แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 332 ฉันสุภาพอ่อนโยนมากพอแล้ว



บทที่ 332 ฉันสุภาพอ่อนโยนมากพอแล้ว

“ประธานบริศร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม

ครับ”

พฤกษ์สังเกตการณ์บุรีศรีตลอด เขาเห็น ท่าทางของบริศร์ในตอนนี้แล้ว ก็อดก้าวไป ข้างหน้าก้าวหนึ่ง เพื่อประคองบุริศร์ให้ลุกขึ้น ทันทีไม่ได้

หลายปีมานี้ มีเหตุการณ์ใดบ้างที่บริศร์ ไม่เคยเห็น แต่ล้วนไม่เคยมีท่าทางกระสับ กระส่ายและกังวลใจมากเหมือนในตอนนี้

แม้แต่จะเอ่ยพูด เขาก็ไม่เต็มใจอยู่บ้าง

คมทิพย์มองเขาแวบหนึ่ง แต่สุดท้าย แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้า อย่างรวดเร็ว พลางถามคุณหมอว่า “คุณหมอ คะ นรมนเป็นอย่างไรบ้างคะ”

“ทําแท้งเด็กไปแล้ว ตอนนี้จัดการ เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ร่างกายของคนไข้ อ่อนแอมากเกินไป อีกทั้งยังอยู่บนพื้นที่เย็น นเป็นเวลานาน ในภายหลังจะตั้งครรภ์ได้อีก หรือไม่ก็ยังเป็นปัญหา ถ้าหากว่าได้ล่ะก็ หวัง ว่าภายในสามปี อย่าเพิ่งมีลูก นี่เป็นการ พิจารณาเพื่อร่างกายของคนไข้ครับ”

คําพูดของคุณหมอทำให้บริศร์โล่งใจ

“คุณหมอครับ นอกจากพักผ่อนแล้ว เธอ จําเป็นต้องทําอย่างอื่นอีกไหมครับ”

ในที่สุดบุรีศร์ก็เอ่ยพูด

คุณหมอสายหน้า พลางเอ่ยว่า “ตอนนี้ เรื่องที่เธอต้องท่า นอกจากการพักผ่อนแล้ว ก็ จําเป็นต้องรักษาสภาพจิตใจให้ดี สภาพ อารมณ์ของเธอไม่สามารถได้รับความกระทบ กระเทือนใดๆได้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นี่ก็ เป็นการอยู่เดือน อีกทั้งดูจากสภาพร่างกาย ของเธอในตอนนี้นั้น จะปรับให้ดีขึ้นได้หรือไม่ ก็ยังไม่รู้” หัวใจของบริศ คล้ายกับถูกมีดกรีด อย่างไรอย่างนั้น

นรมนเคยร่างกายแข็งแรงสดใสเช่นไร

แต่หลังจากที่อยู่กับเขาแล้ว เธอล้วน ผ่านอะไรมากัน คมทิพย์พูดไม่ผิดเลย การที่ นรมนตกหลุมรักเขา ก็คือภัยพิบัติของเธอ

บุรีศรีพยักหน้า จิตใจหนักอึ้ง

ตอนที่นรมนถูกเข็นออกมานั้น สีหน้า ขาวซีดเสียจนน่าตกใจ

บริศร์รู้สึกคัดจมูก หน่วยตาร้อนผ่าวจน ปวดไปหมด

เขาจับมือของนรมนเอาไว้ รู้สึกได้ว่ามีอ ของเธอเย็นมาก เย็นเหมือนกับเสียดลึก เข้าไปในกระดูก

หัวใจของบริศรัตึงเครียดอีกครั้ง

คมทิพย์คิดจะก้าวขึ้นไป แต่กลับถูก

พฤกษ์ห้ามเอาไว้ เขาสายหน้าให้กับคุมทิพย์ ทำให้ม

ทิพย์ถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้ายครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ ได้เคลื่อนไหวอะไรออกมา

บริศ เข็มนรมนกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย ภายในห้องเงียบเป็นพิเศษ เงียบเสียจน

ได้ยินเสียง เกลือไหลเข้าสู่เส้นเลือด บริศร์ไม่รู้ว่าตอนแรกนรมนยืนหยัดผ่าน

มาได้อย่างไรกันแน่ แต่เมื่อคิดว่าตอนที่นรมน ได้รับรู้ว่าลูกของตัวเองไม่อยู่แล้วจะเจ็บปวด ใจอย่างไร เขาก็แทบจะฆ่าตัวเองทิ้งเสียให้ได้

เขาไม่ควรเป็นที่หลบภัยให้เธอหรือ เขาไม่ควรค้ำยันฝันฟ้าเพื่อเธอและลูก

หรือ

แต่ว่าตอนนี้จะนับเป็นอะไรได้

เขากลับให้ภรรยาของตัวเองได้รับความ ล่ามากแบบน

บุรีศรีตำหนิตัวเองในใจอย่างทรมาน แทบอยากจะให้เวลาสามารถไหลย้อนกลับได้

เขาไม่รู้ว่าครรภ์นี้เป็นลูกชายหรือลูกสาว หน้าตาเหมือนเธอหรือว่าเขา ยิ่งไม่รู้ว่าลูกคน นี้อยู่ในครรภ์ตั้งแต่เมื่อไร มาวันนี้ทั้งหมดล้วน กลายเป็นเลือดกองหนึ่งแล้ว ทั้งหมดล้วน มลายหายไปหมดแล้ว

ความรู้สึกประเภทนี้ทำให้คนเจ็บปวดลึก ถึงก้นบึ้งของหัวใจ แต่กลับตะโกนร้องออกมา ไม่ได้

ตัวเขาเองรู้ว่า ความเจ็บปวดมากมาย ล้วนถูกซ่อนเอาไว้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าตอนที่นรมน ฟินข็นมา สภาพจิตใจจะเป็นอย่างไร จะมี ปฏิกิริยาตอบสนองแบบไหน

บริศ จับมือของนรมนแน่น คิดจะใช้ อุณหภูมิของตัวเองมาทำให้มือของนรมน อบอุ่น น่าเสียดายที่ผ่านไปนานแล้ว มือของ เธอยังคงเย็นเฉียบเหมือนเดิม

ตอนที่พฤกษ์และคมทิพย์เข้ามา เห็น หาทางโศกเศร้าเสียใจของบุรีศร์แล้ว ก็ทำให้ คํานําหนิทั้งหมดที่มาถึงริมฝีปากคนทิพย์แล้ว ต้องกลืนกลับลงไปทั้งอย่างนั้น

“คือว่าคุณน่ะ พฤกษ์บอกว่าบนร่างกาย คุณยังมีบาดแผล วันนั้นรมนคงจะไม่ฟื้นขึ้นมา ในชั่วครู่ชั่วยามหรอก คาดว่าคงหลับไปหลาย ชั่วโมง ไม่ คุณกลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ตอนกลางคืนมาเปลี่ยนแทนฉันก็พอแล้ว”

คมทิพย์รู้สึกว่าตัวเองสุภาพและอ่อน โยนต่อบริศมากพอแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขามีความจริงใจต่อนๆ มน เธอคงจะไม่พูดกับผู้ชายคนนี้หรอก

บริศ พูดคล้ายกับว่าไม่ได้ยิน “พวกคุณ กลับไปเถอะ ผมอยู่ที่นี่คนเดียวก็พอแล้ว”

“ทําไมคุณถึงฟังภาษาคนไม่เข้าใจกันนะ ตอนนั้นรมนยังไม่รู้สึกตัว ถ้าเกิดฟื้นขึ้นมาแล้ว เห็นท่าทางห่อเหี่ยวซีดเซียวไม่น่ามองของ คุณแล้ว เธอที่สูญเสียลูกไป ยังต้องเป็นห่วง คุณอีกหรือ คุณคิดว่าฉันใส่ใจเรื่องที่คุณจะอยู่ หรือดายจริงๆ หรือ ถ้าไม่ใช่เพราะว่า ไม่อยาก ให้นรมนเสียใจเป็นทุกข์ ฉันจะสนใจ ไม่ว่า คุณจะไปตายหรือไม่

คมทิพย์เป็นคนที่อารมณ์รุนแรงคนหนึ่ง พูดจาไม่ลงรอยกันสามประโยคก็มีโทสะขึ้นมา ทันที

พฤกษ์กระแอมไอ งคมทิพย์มาไว้ด้าน หลังตัวเอง เอ่ยกับบุรีศร์ว่า “ประธานบริศร์ กว่า คุณผู้หญิงจะฟื้นยังต้องใช้เวลาอีกหลาย ชั่วโมง ผมไปถามคุณหมอมาแล้ว คุณหมอ วางยาชาทั้งตัวให้กับคุณผู้หญิง อย่างเร็วที่สุด ก็ต้องสองชั่วโมงถึงจะฟื้นคืนสติ คุณกลับไป พักผ่อนสักหน่อยเถอะครับ ตอนนี้สีหน้าของ คุณทําให้คนตกใจเป็นอย่างมาก”

“ทําให้คนตกใจหรือ”

บริศ ไม่ว่าตัวเองมีสภาพแบบไหน ตอน ที่ได้ยินพฤกษ์พูด ก็อดไม่ได้ที่จะถามประโยค หนึ่ง “คุณดูเองสว่า ตอนนี้ หน้าคุณเป็น อย่างไร”

ดมทิพย์ มกระจกในมือไปให้

บริศ เห็นท่าทางห่อเหี่ยว ใบหน้าซีด เผือด แบบนของตัวเองเป็นครั้งแรก

เขารู้สึกมาตลอดว่า ไม่มีอะไรที่ตัวเอง ทําไม่ได้ แต่ความจริงก็แสดงให้เห็นแล้วว่า มี เรื่องราวมากมายที่เขามีความสามารถไม่พอ วันนี้ หน้าซีดเหลืองมองดูแล้วทําให้คนรู้สึก ไม่สบายใจอยู่บ้างจริงๆ

บุรีศรีสงกระจกคืนให้กับคนทิพย์ เอ่ย เสียงเบาว่า “ผมจะไปพักผ่อนสองชั่วโมง ถ้า หากนรมนฟื้นแล้ว เรียกผมให้ดินในทันที” เขา ไปพักผ่อนก็เพื่อนมน

ทุกประโยคโดนทิพย์พูดออกมาในตอน นี้ เหมือนกับมีด แทงเข้ามาบนหัวใจของบุรี

ศร

เขาไม่คาดหวังให้ นรมนเป็นกังวลหลัง จากฟื้นคืนสติขึ้นมา เพราะสีหน้าของเขา ถึง อย่างไร เธอก็เพิ่งจะสูญเสียลูกไป

คมทิพย์ไม่พูดอะไร กลับก้าวขึ้นไปข้าง หน้า และนั่งสงบบานหน้าต่างด้านหน้าบรมน

พฤกษ์ก้าวข้นไปประคองบุรีศร์ เอ่ยเสียง เบาว่า “ประธานบริศร์ คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ อีกครผมจะไปเรียกคุณ

“ฉันจะพักที่นี่”

บริศ เอ่ยจบแล้วก็ให้คนเสริมเตียงใน ห้องเพิ่มอีกหนึ่งตัว จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนทั้ง ชุด น

ที่จริงแล้วเขานอนไม่หลับ

เพียงแค่หลับตา เขาก็เห็นสภาพของพร มนที่เลือดไหลไม่หยุด

เลือดมากขนาดนั้น สีแดงสดบาดตา ขนาดนั้น ทําให้คนใจไม่สงบ

ร่างกายของคนคนหนึ่งมีเลือดที่สามารถ สูญเสียไปอย่างฟุ่มเฟือยได้เท่าไรกัน

บริศร่มตา นในทันที มองฝ้าเพดาน อย่างไรสมองก็ยังคงไม่สงบนิ่ง

แต่เขาฝันบังคับตัวเองให้หลับตา แม้ว่า ภาพในสมองจะชัดเจนจนน่ากลัว และทําให้ เขารู้สึกเสียใจในภายหลังมากขนาดไหน เขา ก็ต้องบังคับตัวเองให้พักผ่อนสักครู่

หลังจากพฤกษ์ออกมา ก็เห็นนัยน์ตา ของคนทิพย์แดงระเรื่อ จึงเอ่ยเสียงเบาว่า “คุณก็อย่าต่อต้านประธานบุรีศร์บ่อยนักเลย เขาก็เป็นทุกข์เช่นกัน”

“ฉันสุภาพและอ่อนโยนกับเขามาก พอแล้ว ถ้าหากว่าเป็นแต่ก่อน ฉันไม่ทะเลาะ กับเขาล้วนถือว่าเบาแล้ว ตอนนี้เห็นแก่หน้า ของนรมน ฉันจึงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้น ทําไม ฉันพูดประโยคสองประโยคก็ไม่ได้หรือ

แต่ไหนแต่ไรคมทิพย์ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ว่า นอนสอนง่าย หลังจากผ่านเรื่องสุสานที่ป่าช้า มา เธอก็แค่อ่อนแอลงไม่กี่ชั่วโมง สุดท้ายแล้ว ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

พฤกษ์ นชมจิตใจแบบนี้ของเธอมาก ตอนนี้ได้ยินคนทิพย์พูดแบบนั้นแล้ว ก็อดไม่ ได้ จะถอนหายใจ พลางเอ่ยว่า “คนทุกคน ล้วนมีความรักของตัวเอง ไม่ใช่ว่าคุณเห็นแล้ว ไม่เหมาะสม พวกเขาก็ไม่เหมาะสมกัน

“คุณจะเริ่มสอนบทเรียนให้ฉันอีกแล้วใช่ ไหม คุณครูพฤกษ์ ตอนนี้ศีรษะของฉันวิงเวียน เล็กน้อย พวกเราค่อยเปิดคลาสวันอื่นได้ไหม”

ความประทับใจ คมทิพย์มีต่อพฤกษ์นั้น มาก จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่มีโทสะใสเขา

พฤกษ์เห็นเธอพูดแบบนี้แล้ว ก็ไม่ สามารถพูดอะไรได้อีก เพียงแค่ยิ้มๆ พลาง เอ่ยว่า “ผมจะไป อของกินและนําดื่ม คุณ อยากกินอะไร”

“ฉันกินอะไรไม่ลง นรมนเป็นคนที่ชื่น ชอบเด็กมาก ถ้าเธอรู้ว่าลูกของตัวเองไม่อยู่ แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะโศกเศร้ามากขนาดไหน

“ใครก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น แต่ใน เมื่อตอนนี้เกิดชนแล้ว พวกเราก็ต้องเผชิญ หน้ากับมัน ไม่ว่าหลังจากคุณผู้หญิงฟื้นขึ้นมา แล้วจะเป็นอย่างไร คุณก็อย่าเพิ่งร้อนใจ พยายามอย่าพูดถึงเด็กรู้ไหม

“ฉันไม่ได้โง่นะ”

คมทิพย์รู้สึกว่าคําพูดของพฤกษ์ดูถูกส ปัญญาของเธออยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรให้ มากความ

พฤกษ์พยักหน้าแล้วเดินออกไป

เรื่องที่เขาต้องจัดการมีมากมาย ตอนนี้บุ ศรีพักผ่อนแล้ว คงจะไม่สนใจเรื่องของบริษัท ไปพักหนึ่ง อีกทั้งการถอนพิษ ถ้าหากว่าท่า ออกมาได้ คุณนายตระกูลโตเล็กก็จําเป็นต้อง เข้าโรงพยาบาล เพื่อดำเนินการสังเกตการณ์

บริศรบอกว่าจะมอบบริษัทให้กับครินท์ แต่บุริศร์มีธุระและจากไปกะทันหัน ตอนนี้เขา ต้องกลับไปส่งมอบงานให้กับครินท

พฤกษ์ไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้จริงๆ แม้ว่าเขาจะอยากเห็นนรมนฟื้นคืนสติขึ้นมา ด้วยตาของตัวเอง แต่เขาก็ต้องไปแล้ว

จู่ๆคนทิพย์รู้สึกว่าภายในห้องหนาวเย็น เป็นอย่างมาก

เธอมองนรมนที่ยังไม่ได้สติ พลางเอ่ยว่า “เธอว่า เธอโง่ใช่หรือไม่ มีลูกชายมีลูกสาว แต่ เธอกลับใช้ตัวเองเป็นเหยื่อ บุริศร์ ผู้ชายคนนั้น สําคัญสําหรับเธอมากขนาดนั้นเลยหรือ วันวัน ทําเหมือนตัวเองเป็นบุคคลที่ไม่สามารถขาด ไปได้ เธอรู้หรือไม่ว่า แบบนี้จะทำให้ตัวเอง ลำบากมากน่ะ”

นโมนยังคงหลับลึก

คมทิพย์คัดจมูก นําตาร่วงหล่นลงมา

“เธอน่ะ ถ้าหากว่าครั้งนี้มีอะไรหายไป กานต์กับกมลจะทําอย่างไร ผ่านไปไม่กี่ปี ผู้ชายของเธอก็จะลืมเธอแล้ว หันกลับมาพาผู้ หญิงคนอื่นมา สั่งสอนลูกชายลูกสาวของเธอ นอนกับผู้ชายของเธอ ทําไมต้องทำให้ตัวเอง ลําบากด้วยกัน เมื่อไรถึงจะคิดเองได้นะเธอนี่ เป็นผู้หญิงโง่คนหนึ่ง

คมทิพย์ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า สุดท้ายแล้วก็ ฟุบอยู่บนเตียง ร้องไห้ออกมาเบาๆ

“นรมน เธอมันคนเลว! ทุกครั้งส่วน ทรมานตัวเองเสียจนทําให้คนสงสารถึงจะ สบายใจใช่หรือไม่ เธอไม่กลัวว่าฉันจะไม่ ต้องการเพื่อนอย่างเธอแล้วใช่หรือไม่ ทำไม เธอถึงทําแบบนี้กัน

คมทิพย์ร้องไห้เสียใจอย่างหนักหน่วง เธอมีแค่เพื่อนสนิทคนเดียว ญาติพี่น้อง คนเดียว

นรมนรู้สึกเพียงแค่ว่ามีคนกำลังร้องไห้ อยู่ข้างหู แต่เปลือกตากลับหนักอึ้ง จนลืมไม่ นเลยแม้แต่น้อย

เธออยากจะปลอบใจสักหน่อย แต่ไม่ว่า อะไรก็ทําไม่ได้

ท่ามกลางม่านหมอกนั้น เด็กคนหนึ่งหัน มายิ้มให้เธอ ขนตายาวงอนนั้น ลักมที่น่า มองนั่นทําให้นรมนชื่นชอบเป็นอย่างมากจริงๆ

เธอยื่นมือทั้งคู่ออกไปอย่างคิดจะอุ้มเด็ก คนนั้น แต่ที่น่าเสียดายก็คือ เด็กคนนั้นกลับ กลายเป็นเลือดกองหนึ่ง ไหลนองเป็นสายต่อ หน้าต่อตาเธอกะทันหัน

“ไม่! ไม่นะ!”

นรมนยื่นมือออกไป คิดจะหยุดยั้งเรื่อง ราวทั้งหมด แต่กลับไม่มีเด็กแล้ว

เธอร้องไห้เจ็บปวดใจสลาย ทว่ากลับ ไม่มีหนทางที่จะตื่นขึ้นจากฝันร้ายนี้

เธอคล้ายกับว่าได้ยินเสียงอ่อนเยาว์ ง สะท้อนไปรอบด้านตลอด ถามเธอตลอดว่า

“คุณแม่ ทําไมคุณแม่ถึงไม่ต้องการหนู ทําไมคุณแม่ไม่ปกป้องหนูให้ดี” “แม่เปล่า! แม่ไม่รู้! ขอโทษนะ! ลูกรัก! แม่ขอโทษ!

นรมนตะโกนร้องไห้ หัวใจแหลกสลาย ทว่ายังไม่สามารถตื่นขึ้นจากฝันร้ายนี้ได้

“นรมน เธอดันสิ! เธออย่าเป็นแบบนี้!

นรมน!

มทิพย์คิดจะเขย่านรมนให้ตื่น แต่น่า เสียดายผลที่ได้ไม่เป็นอย่างที่หวัง

บริศร์ดินขึ้นมาในทันที ได้ยินเสียง ร้องไห้ของนรมน หัวใจของเขาก็ใกล้จะแตก ละเอียดแล้ว

แทบจะก้าวพุ่งไปที่หน้าเตียงของนรมน อย่างรวดเร็ว บริศ รวมบรมนเข้ามาในอ้อม แขนของตัวเอง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ