บทที่ 229 คุณต้องปลอบโยนผมนะ
“ไม่นะ นรมน ผมกลับมาในคืนนี้ คุณทำให้ผมหนาวจน เข้าไปถึงกระดูกก็แล้วกันไป ตอนนี้ยังทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว อีก นี่มันอะไรกัน? ”
บุริศร์น้อยใจสุดๆ
ฝีเท้าของนรมนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ กิจจารีบกอดแขนของ นรมน และกล่าวอย่างน่าสงสาร: “หม่ามี้ ผมหนาวจังเลย ครับ กมลอยู่ข้างในต้องหนาวแน่เลย”
“จริงด้วย”
นรมนนึกถึงกมล หันไปพูดกับบุริศร์ว่า: “คุณกลับห้องไป นอนเถอะ ฉันจะเข้าไปอุ้มกมลออกมา ด้านในหนาวมาก”
“ไม่ใช่ ….”
บุริศร์ร้องเรียกอย่างเหี่ยวแห้ง
กิจจาแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่บุริศร์ในอ้อมแขนของนรมน
สมน้ำหน้า!
ใครใช้ให้เมื่อกี้แด็ดดี้ทำรุนแรงกับเขา
บุริศร์มองเห็นท่าทางอิ่มอกอิ่มใจของกิจจา แทบอยากจะ ลากไอ้เด็กแสบคนนี้ลงมาคุยกันอีกรอบ
หลังจากนรมนอุ้มกิจจาเข้าไปในห้อง เขาจึงลงมา
“หม่ามครับ วันนี้ตอนที่น้องออกไปไม่รู้ว่าจะเป็นหวัดหรือเปล่า คืนนี้พวกเราต้องดูแลน้องอย่างดี”
ประโยคนี้ทำให้หัวใจที่สั่นไหวของนรมนเมื่อกี้เกิดสั่น คลอนอีกรอบเล็กน้อย
จริงด้วย
เธอยังไม่ได้จัดการเรื่องของตุลยาให้ชัดเจน และกมลวิ่งไป ตรงนั้นนานเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นหวัดหรือเปล่า
เดิมที่เธอคิดว่ากล่อมลูกเสร็จจะไปอยู่กับบุริศร์ แต่ได้ยิน กิจจาพูดแบบนี้ นรมนรู้สึกสับสนจริงๆ
กิจจาเห็นเธอมีท่าทางสับสน แอบยิ้มทันที
แด็ดดี้ด่าเขาเลย!
เหอะ!
คืนนี้จะไม่ให้หม่ามึกลับไป!
กิจจาวางแผนอย่างดี นรมนตามไม่ทันอยู่แล้ว
เธออุ้มกมลออกมา บุริศร์ยังคงอยู่ แววตาที่มองนรมนแฝง
ความน้อยใจเล็กน้อย นรมนรีบหันไป ไม่กล้ามอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยแผลบน
หน้าผากของเขาในตอนนี้ ยิ่งทำให้นรมนรู้สึกผิดในใจ
แต่นึกถึงลูกสาว เธอจำต้องกัดฟันกล่าวว่า: “คุณรีบกลับ ไปพักผ่อนเถอะ คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนกมลกับกิจจา ระวัง จะเป็นหวัดนะ”
พูดจบเธอรีบวางกมลบนเตียง มีท่าทางลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ไม่กล้าหันไปมองบุริศร์
กิจจามองเห็นท่าทางห่อเที่ยวของบุริศร์ เขาแอบยิ้ม จาก นั้นรีบพูดกับนรมน: “หม่าม้ อยู่ดีๆผมก็รู้สึกไม่สบายท้อง ไม่รู้ ว่ากินข้าวเย็นเยอะไปหรือเปล่า”
“จริงหรือ ? รู้สึกไม่สบายท้อง? มาให้หม่ามดูหน่อย”
นรมนรีบอุ้มกิจจามาวางบนเก้าอี้ จับท้องของเขาเบาๆ ถาม อย่างอ่อนโยนว่า: “ปวดแบบไหน ? อยากไปหาหมอไหม?
บุริศร์ก็รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย แต่ทันทีที่มองเห็นกิจจาแอบ ยิ้ม เขาเข้าใจทันที
“กิจจา แกกล้า..”
“โอ้ย ปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว”
กิจจารีบกุมท้องเอาไว้ แทบจะล้มลงไปในอ้อมแขนของนร มน มีอเล็กๆออกแรงดึงแขนของเธอเอาไว้ ร้องโอดโอย
นรมนตกใจ
“หม่าม้จะพาไปโรงพยาบาล”
“ไม่ต้องครับ หม่ามี้ หม่ามี้กอดผมสักพักก็หายแล้ว”
กิจจารีบซุกในอ้อมแขนของนรมน
นรมนมองเห็นท่าทางในตอนนี้ของกิจจาดูน่าสงสาร เข้าใจ ว่าเขาคิดถึงแม่แท้ๆของตนเอง ส่วนเมื่อกี้ที่บุริศร์ดุด่าเสียงดัง เดิมทีกิจจามีเจตนาดี ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับคำชมจากบุริศร์ แถมยังถูกตำหนิอีก จึงรู้สึกน้อยใจเป็นธรรมดา
คิดถึงตรงนี้ นรมนถลึงตามองบุริศร์อย่างตำหนิ จากนั้น โอบกอดกิจจาเอาไว้ กล่าวอย่างอ่อนโยน : ” เด็กดี ไม่เจ็บ แล้วเนอะ หม่ามิ้นวดๆให้”
“หม่าม ผมเจ็บตรงนี้”
กิจจาคว้ามือของนรมนวางลงบนท้องของตนเอง
มือของหม่ามีนุ่มจังเลย!
มองเห็นท่าทางไร้ยางอายของกิจจา บุริศร์แทบจะระเบิด
ด้วยความโมโห
“นรมน ไอ้เด็กแสบคนนี้มันเสแสร้ง เขา….”
“คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ กิจจาก็เหนื่อยเช่นกัน อยาก นอนแล้ว
เสียงของนรมนทุ้มต่ำเล็กน้อย ทำให้บุริศร์หดหู่อย่างยิ่ง
เขาถูกลูกชายแย่งความสนใจจากภรรยาไปตั้งแต่เมื่อ
ไหร่?
บุริศร์ถลึงตามองกิจจาด้วยความโหดเหี้ยม แต่กิจจากลับ
ร้องขึ้นมาอีกครั้ง
“หม่าม แด๊ดดี้ใจร้ายจังเลย หม่ามี้รีบให้เขาออกไปเร็วๆ ผม กลัว! ท้องยิ่งปวด”
“กิจจา! ”
“บุริศร์!
นรมนขึ้นเสียงสูงฉับพลัน เห็นได้ชัดว่าโกรธจริงๆ เห็นนรมนปกป้องกิจจาเช่นนี้ บุริศร์คิดว่าวันนี้ตนเองคงไม่มี
หวังแล้ว
ไอ้เด็กแสบ!
บุริศร์กัดฟันด้วยความโมโห แต่กลับทอดถอนใจและกล่าวว่า: “ได้ ผมไปก่อนนะ คุณก็อย่าหักโหม ร่างกายของคุณยัง ไม่คืนสู่สภาพเดิม รีบพักผ่อน อย่าตามใจไอ้เด็กแสบคนนี้ มาก มีอะไรเรียกผม”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า ยังคงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอไม่กล้าหันไปมองบุริศร์ รีบก้มหน้าเอาแต่ดูแลกิจจา
บุริศร์เห็นเธอมีท่าทางเช่นนี้ จึงไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ อีก ทอดถอนใจเบาๆ เมื่อเหลือบมองกิจจาอย่างตำหนิ ก็เห็น ไอ้เด็กแสบกำลังแลบลิ้นใส่เขา
ได้!
ไอ้เด็กแสบคนนี้นับวันยิ่งไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา เพียงแต่อยู่ต่อหน้านรมน เขาจึงเดินออกไปอย่างสิ้นหวัง ในขณะนั้นนรมนรู้สึกตัดใจไม่ลง อยากให้บุริศร์อยู่ แต่ก็ กลัวเขาจะทะเลาะกับกิจจาขึ้นมาอีก ทำได้เพียงมองบุริศร์ เดินออกไปสักพักหนึ่ง
กิจจามองเห็นบุริศร์ออกไป ถึงจะกระโดดออกจากอ้อม กอดของนรมน และกล่าวด้วยความเกรงใจว่า: “หม่าม ผมไม่ เป็นอะไรแล้ว ไม่ปวดท้องแล้วครับ”
“ไม่เจ็บแล้วหรือ? ”
นรมนจะไม่รู้ว่ากิจจาคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร? เธอดึงกิจจา เข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้งอย่างเอาใจ และเอ่ยเสียงเบา: “คืน นี้หม่ามี้นอนกอดหนูดีไหม? ”
“จริงหรือครับ?
เกินความคาดหมายของกิจจา เขายิ่งดีใจ
กมลมีสุขภาพไม่ดี นรมนดูแลเธอก็ลำบากมากแล้ว ดังนั้น กิจจาจึงมักจะบอกกับตนเองอย่างมีเหตุผล หากหม่ามีต้อง ดูแลเขาอีกคนจะยิ่งลำบาก
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่ากิจจาจะไม่ต้องการอ้อมกอดและ ความอบอุ่นจากนรมน วันนี้ได้ยินเธอพูดแบบนี้ เขารีบซุก เข้าไปในอ้อมกอดอย่างดีใจ
“หม่ามีใจดีจังเลย”
“ไอ้เด็กแสบ ไปเถอะ! หม่าม้จะไปหนูไปนอน”
นรมนอุ้มเขาขึ้นมาบนเตียง
กิจจากลับรู้สึกไม่อยากนอนหลับ
“หม่าม หม่ามเล่านิทานให้ผมฟังได้ไหม?
“ยังอยากฟังนิทานหรือ? ”
“ครับ”
“อยากฟังเรื่องอะไร? ”
นรมนเอ็นดูกิจจาสุดๆ
“เพียงแค่หม่ามี้เล่า เรื่องอะไรก็น่าฟัง”
กิจจาปากหวาน ทำให้หัวใจของคนผลิบาน
“ได้ หม่าม้จะเล่านิทานให้ฟัง”
นรมนยิ้มบางๆ ตบกิจจาเบาๆไปพลางพร้อมกับเล่านิทานให้
เขาฟัง
ในตอนแรกกิจจารู้สึกง่วงนอน แต่อยากอยู่กับนรมนสักพัก หนึ่ง เมื่อฟังไปฟังมา ในที่สุดก็ไม่สามารถฝืนความง่วงนอน เปลือกตาค่อยๆหนักขึ้น เสียงลมหายใจดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ในเวลาอันรวดเร็ว
นรมนเห็นท่านอนหลับของเขาน่ารักมาก รู้สึกคิดกานต์อยู่ บ้าง แต่ไม่มีทางได้เจอลูกชาย
เธอห่มผ้าให้กิจจา นอนลงบนเตียงกับกมล
ลูกสาวไม่ตกใจตื่นตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่รู้อะไรสักอย่าง นรมนถอนหายใจเบาๆ กลับรู้สึกเหมือนภายในห้องมีคนอยู่
เมื่อเธอหันมา กลับถูกโอบล้อมด้วยแขนอันทรงพลัง ดึงไป ดึงมา ลากเธอเข้าไปในอ้อมแขน
“อ่า! ”
นรมนตะโกน จึงถูกคนปิดปากทันที
“ชู่ว ผมเอง”
เสียงของบุริศร์ดังขึ้น นรมนจึงค่อยโล่งใจ
“คุณเข้ามาได้อย่างไร คุณไม่ได้กลับไปพักผ่อนแล้ว
หรือ? ”
“คุณยังกล้าพูด? เพื่อไอ้เด็กแสบคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคุณ จะให้คนที่บาดเจ็บสาหัสอย่างผมอยู่ในห้องคนเดียว คุณทน
ได้ยังไง? ”
บุริศร์กล่าวอย่างน้อยใจ
นรมนหัวเราะก๊าก
“หน้าผากแตกมาไม่นานนี้? แถมยังบาดเจ็บสาหัส? คุณ ควรไปแสดงภาพยนตร์นะ”
“ผมไม่สนใจ คุณต้องชดเชยให้ผม”
บุริศร์ถูบนร่างกายของนรมนเหมือนเด็กคนหนึ่ง สองมือเริ่ม อยู่ไม่เป็นสุข
นรมนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย กระซิบว่า: “ลูกๆอยู่นะ”
“งั้นพวกเรากลับห้อง”
ตอนนี้บุริศร์หวังว่าจะได้มีพื้นที่ส่วนตัวกับนรมน
แต่นรมนกลับกล่าวอย่างลังเลใจ : “วันนี้กมลวิ่งออกไป เหงื่อออกทั้งตัว ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นไข้ขึ้นมากลางดึก ไม่ วางใจถ้าจะออกไปจากที่นี่”
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ห่อเหี่ยวเล็กน้อย
“งั้นคุณต้องปลอบโยนผมนะ”
“คุณไม่ใช่เด็กนะ”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์เหมือนเด็กมากขึ้นไปทุกวัน
บุริศร์ไม่สนว่าเธอจะคิดอย่างไร กระซิบว่า: “ถึงแม้ผมจะ ไม่ใช่เด็ก แต่ผมก็เป็นผู้ชายของคุณ ผมรีบกลับมากลางดึก คุณทำกับผมแบบนี้หรือ? หือ? ”
พูดจบ เขาก้มหน้าลงทันที จูบลงไปบนริมฝีปากของนรมน เบาๆ เหมือนแมลงปอสัมผัสบนผิวน้ำ แต่กลับทำให้แก้มทั้ง สองข้างของนรมนแดงขึ้น
มองหญิงงามคนนี้ บุริศร์อดใจไม่ไหวก้มลงไปจูบนรมนอีกครั้ง
ทั้งสองคนกอดจูบกัน อุณหภูมิรอบกายสูงขึ้นฉับพลัน
เมื่อการจูบจบลง ทั้งสองหายใจหอบ
นรมนเหมือนดอกท้อผลิบาน ใบหน้าอิ่มเอิบไปด้วยอารมณ์ รัก ความรู้สึกรักและทะนุถนอมของบุริศร์แผ่ไปรอบๆ มีความ ซาบซึ้งเป็นพิเศษ ถ้าไม่เพราะกังวลลูกๆในห้อง และถ้าไม่ เพราะร่างกายของนรมนไม่สะดวก มีความเป็นไปได้มากว่า จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
บุริศร์อุ้มเธอขึ้นมาวางบนเตียงข้างๆ ตนเองใส่รองเท้าแตะ ขึ้นมาบนเตียง โอบกอดนรมนเอาไว้ในอ้อมแขน
นรมนดิ้นเล็กน้อย
“เตียงนี้เล็ก คุณนอนตรงนี้จะไม่สบายตัวนะ”
“ไม่เป็นไร เบียดกันอบอุ่นดี”
บุริศร์ไม่สนใจสักนิดเดียว แถมยังกอดนรมนแน่นมาก
นรมนสามารถสัมผัสได้ถึงร่างกายของเขาที่ขึงตึงและ อึดอัด ตนเองกลับไม่สามารถผ่อนคลายให้เขา เธอกระซิบ ว่า: “คุณจะไปจัดการตนเองไหม? ”
“นอน! ”
บุริศร์ขานรับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เห็นได้ชัดว่าต้องการ หลีกเลี่ยงหัวข้อนี้
นรมนยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไรอีก เธอซบลงบนหน้าอกของเขา ฟังเสียงหัวใจเต้นที่ทรงพลัง อยู่ดีๆก็รู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ
“ตอนผมเพิ่งจะกลับมาด้านนอกไม่มีบอดี้การ์ดอยู่ คุณกับ กิจจาวางแผนแบบนี้อีก แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”
เดิมที่บุริศร์ไม่คิดจะถาม แต่บอดี้การ์ดด้านนอกยังไม่กลับ มา ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยวางใจ
ในตอนนี้นรมนก็ไม่ปิดบังเขา เล่าเรื่องข้อความมือถือให้ฟัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนช่วงบ่ายที่ตนเองเข้าใจผิดว่าตุลยา เป็นคนที่คอยติดตามเธอ
บุริศร์ฟังมาถึงตรงนี้ คิ้วขมวดแน่นทันที
“คุณก็ใจกล้าเกินไป ทำไมถึงไม่บอกผม ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับ คุณและลูกๆจะทำอย่างไร? ”
“ฉันจะไม่กลัวถูกดักฟังมือถือหรือไง? ก็ไม่รู้ว่าจะส่ง ข้อความหาคุณได้อย่างไร จู่ๆก็พบคนน่าสงสัย จึงอยากไป ตามหาคำตอบ ใครจะรู้ว่าเป็นเรื่องเลอะเทอะ เพียงแต่ก่อน คุณจะกลับมา มีร่างแวบผ่านประตูห้อง เพราะเหตุนี้บอดี้ การ์ดจึงรีบไล่ตามไป”
นรมนกล่าวเรื่องนี้ สีหน้าของบุริศร์เคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ใคร? ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
