บทที่ 460 เขาต้องผ่านมันไปให้ได้

การเคลื่อนไหวของนรมนชะงักลงเล็กน้อย ตอนนี้อีกฝ่ายกระชาก ข้อมือนรมนกะทันหัน ความรู้สึกขาทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงทันที

นรมนเพิ่งพูดได้คำเดียว อีกฝ่ายก็เอาข้อมือสับทำให้นรมน หมดสติทันที

ร่างกายเธอล้มลงอย่างช้าๆ

อีกฝ่ายรับนรมนไว้อย่างรวดเร็ว มองซ้ายขวา พบว่าไม่มีคน สังเกตเห็นทางนี้ ก็อุ้มนรมน ในท่าเจ้าสาว โยนเข้าไปในรถตู้ โดยตรง จากนั้นก็ขับรถออกไปอีกด้านหนึ่งจากตรอกซอยเล็ก

เมื่อครู่นี้คมทิพย์ยังเห็นนรมน ในพริบตาเดียวนรมนก็หายไป แล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายใจ

“นรมน! นรมน! เธออยู่ไหนเนี่ย?”

เธอจำได้ว่ามันโกลาหล แต่คนรอบๆ ก็เยอะเกินไปจริงๆ เยอะ จนเธอขยับไม่ได้เลย

ช่วยไม่ได้ คุมทิพย์ต้องตะโกนขึ้นมาเสียงดัง “ฆ่าคน! มีคนฆ่า

เมื่อพูดคำนี้ออกไป คนรอบๆ ก็กระจายตัวทันที
ฉวยโอกาสจากช่องว่างนี้ ผมทิพย์รีบวิ่งไปยังจุดที่นรมนอยู่ เมื่อครู่นี้ แต่ไม่มีเงานรมนเลย?

คมทิพย์ร้อนรนใจจนร้องไห้ขึ้นมาทันที

“พฤกษ์ ฉันทนรมนหายไปแล้ว ทำยังไงดี? เมื่อกี้ยังอยู่เลย

ทำไมจู่ๆ เธอก็หายไปแล้วล่ะ?”

คมทิพย์รีบโทรหาพฤกษ์

เมื่อพฤกษ์ได้ยินค้านี้ ก็สับสนวุ่นวาย

“คุณนายหายไปที่ไหน?”

“นายรีบมา!”

พฤกษ์ได้ยินเสียงร้องไห้แทบขาดใจของคนทิพย์ ก็รีบทิ้งรถ วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้เงานรมนอยู่ที่ไหน?

และเวลาที่ตำรวจก็มาที่นี่

เหตุการณ์ยิ่งวุ่นวาย

เพราะสถานะพิเศษของนรมน พฤกษ์จึงไม่สนใจคนอื่นๆ โทร หาอธิบดีกรมตำรวจ โดยตรง หวังว่าจะใช้กล้องวงจรปิด โดยรอบ หาเบาะแสนรมนได้

เมื่อได้ยินว่าภรรยาบริศ เกิดเรื่อง อธิบดีก็ไม่กล้าชักช้า รีบให้ ตำรวจสองสามนายมาช่วยเหลือในที่เกิดเหตุ

แต่มีจุดบอดกล้องวงจรปิดที่นี่ ก็คือซอยเล็กๆ ด้านหลังค ลับCrown ที่นั่นไม่มีกล้องวงจรปิด
พฤกษ์วิ่งมา พบล้อรถตู้อยู่บนพื้น ดูแล้วน่าจะเพิ่งออกไปได้ไม่

นาน

“รีบขึ้นรถ!”

พฤกษ์พาคมทิพย์ขึ้นรถไป ไม่สนว่ารถจะติดหรือไม่ ขับตรงไป ที่แปลงดอกไม้ข้างๆ ออกไปตามล้อยางรถในซอยเล็กๆ

แต่ที่น่าเสียดายคือ ออกจากซอยเล็กๆ ไม่ไกลก็เป็นสี่แยก ที่นี่ ไม่มีร่องรอยรถตู้อีกแล้ว อย่างไรแล้วรถที่สี่แยกมันก็เยอะเกินไป เป็นเรื่องยากมากที่จะตามหารุ่นของรถ

พฤกษ์ประหม่าและกังวลอย่างมาก

ทําอย่างไรดี?

ก่อนออกเดินทางประธานบุรีศร์กำชับครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าต้อง ดูแลความปลอดภัยของคุณนายคุณชายและคุณหนูให้ดี ตอนนี้ เขากลับทําคุณนายหายตัวไป

พฤกษ์ตำหนิตัวเองอย่างมาก ต้องโทรหาบุริศร์ แต่บุริศ ปิด เครื่อง

นี่เป็นเรื่องที่พฤกษ์ไม่เคยประสบมาก่อน อาจจะบอกได้ว่า ตั้งแต่อยู่กับบริศร์มา เขาไม่เคยติดต่อบริศร์ไม่ได้ ไม่คิดว่าบุริศร์ จะปิดเครื่องตอนนี้

พฤกษ์ร้อนรนใจกระวนกระวายหาทางออกไม่ได้ และคนทิพย์ ตำหนิตัวเองอย่างต่อเนื่อง
โทรติดต่อกันเป็นสิบๆ ครั้ง ไม่สามารถโทรหาบุรีศร์ติดได้ พฤกษ์ต้องโทรหาป้อง

“คุณชายป้องรู้วิธีติดต่อประธานบุรีศร์ของเราไหม?

“ไม่แน่ใจ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ป้องเพิ่งกลับบ้าน ยังไม่ได้พูดอะไรกับโพนี่ ก็ได้รับสายจาก พฤกษ์

มาถึงตอนนี้แล้ว พฤกษ์ก็ไม่ปิดบังอย่างแน่นอน

“คุณนายของเราหายตัวไป ฉันโทรหาประธานบริศร์ แต่ โทรศัพท์เขาไม่มีคนรับตลอดเวลา คุณชายป้อง ฉันไม่รู้นะว่าคุณ กับประธานบริศร์ของเรากำลังทำอะไรกันอยู่ แต่ถ้าคุณติดต่อเขา ได้ กรุณาติดต่อประธานบริศร์ของเราให้สำเร็จได้ไหม?

พฤกษ์เกือบร้องไห้แล้ว

คิ้วป้องขมวดเข้าหากันแน่น

“อะไรคือคุณนายของคุณหายตัวไปแล้ว ไม่ได้อยู่ที่ตระกูล ธนาศักดิ์ธนเป็นอย่างดีเหรอ?”

“ใช่ ตอนแรกก็อยู่เป็นอย่างดี แต่จู่ๆ ตั้งเมก็หนีออกไปจาก ตระกูลโตเล็ก คุณนายเป็นห่วงคุณนายตระกูลโตเล็กและ คุณชาย คิดจะกลับไปเยี่ยมตระกูลโตเล็ก แต่เจอรถติดบนถนน ทางคลับCrownก็เกิดเรื่องอีก คุณนายลงไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผลสุดท้ายคนมันเยอะเกินไป …….
พฤกษ์พูดพลาง เหนิตัวเอง เขาไม่ควรให้นรมนกับคุมทิพย์ ลงรถไปเลย

แต่ในนั้นมีเรื่องของแก้ม เขาไม่รู้ว่าควรพูดเรื่องนี้กับป้อง อย่างไร

ป้องได้ยินถึงตรงนี้ ก็รีบหยิบเสื้อโค้ตขึ้นมาแล้วพูดขึ้น ติดต่อ สถานีตำรวจหรือยัง?

“ติดต่อแล้ว แต่ทางนี้มีตรอกมีดเป็นจุดบอดกล้องวงจรปิด เรา เสียเบาะแสไป”

“นายอย่าเพิ่งกังวล ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ป้องวางสายแล้วก็กำลังจะออกไป

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?

โพนี่เห็นสีหน้าเขาตื่นตระหนก ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

ป้องเล่าเรื่องนรมนให้ฟังอีกครั้ง สีหน้าของโพนี่ค่อนข้างแย่

“ทางที่ดีรีบตามหานรมนให้เร็วที่สุด”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

จากน้ำเสียงของภรรยา ป้องได้ยินความหมายที่แตกต่าง

โพนี่พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันทำการตรวจเลือดออกมาแล้ว ใน ร่างกายนามน การติดเชื้อแบคทีเรียรุนแรง และเลือดออกเยอะ มากในโพรงมดลูก ฉันทิ้งยาไว้ให้เธอก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าเธอกินไป หรือยัง ถ้าเวลานี้ควบคุมไม่ได้ ฉันกลัวว่าผลที่ตามมาจะเลวร้ายกว่าที่คิดไว้

ได้ยินภรรยาพูดแบบนี้ คิ้วป้องก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น

“ในตอนนี้ฉันทำได้แค่ตามหานรมนด้วยกำลังที่มีทั้งหมด แต่ ทางด้านบริศร์ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ”

ป้องถอนหายใจ หันตัวเดินออกไป

ขณะที่พฤกษ์รอป้องมา และเริ่มตามหานรมนผ่านตระกูลโต เล็ก แต่ไม่ได้ข่าวสักนิดเลย

ขณะที่ป้องมาถึง พากลุ่มคนพิเศษบางคนมาด้วย คนเหล่านั้น สำรวจในตรอกมืดแล้ว ไม่นานก็พบร่องรอยรถตู้อย่างรวดเร็ว

“ตามมา!!

กลุ่มคนตามเบาะแสไปอย่างกระตือรือร้น สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่

ชายหาด

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเบาะแสหยุดตรงที่นี่

หรือนรมน โดนคนโยนลงทะเล?

การคาดการณ์แบบนี้ทำให้คมทิพย์แทบจะทนไม่ไหว

“เป็นไปไม่ได้ อีกฝ่ายมีแผนลักพาตัวนรมน ในเวลานี้ พวกมัน ต้องไม่ทําร้ายนรมน นี่อาจจะเป็นแค่กลลวง พวกเราโดนหลอก แล้ว”

ไม่นานป้องก็มีการตอบสนอง
เมื่อพวกเขากลับไปที่ซอยเล็กๆ อีกครั้ง ฝูงชนก็แยกย้ายกัน แล้ว ผ่านการเหยียบย่ำของฝูงชน ทำให้เบาะแสรอบๆ หายไป เกือบหมด

“ตามหาที่อยู่ตั้งเมด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ตอนนี้ป้องแค่หวังว่านรมนจะไม่โดนตังเมเอาตัวไป และบริศ ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ตอนนี้กำลังโดนทรมานอย่างโหด เหี้ยม

เขาแค่ดื่มเหล้าสองสามแก้ว ปริมาณยานั้นทำให้เขา สะบักสะบอมเกือบตาย

บุริศร์ถูกมัดไว้ที่เตียง เมื่อติดยาสีหน้าน่ากลัวอย่างอัปลักษณ์ เขาถึงขนาดอยากฆ่าทุกคนให้ตาย

“เอามาให้ฉัน! รีบเอามาให้ฉัน

บุริศร์ตะโกนร้อง ดวงตาสีแดงเข้มทำให้ทุกคนถอยหนี เหมือนสิงโดที่โดนยั่วยุ ต้องการจะทำลายทุกสิ่งอย่าง

เชือกที่ใช้สำหรับมัดเขาอย่างหมดหนทางนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษ โดยรอบไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขากำลังตะโกนครามเหมือน สัตว์ที่โดนขังไว้ในกรงเหล็ก

ใครจะไปคิดว่าบริศ ที่อยู่เหนือทุกคนมาตลอด คุณชาย ตระกูลโตเล็ก จะมีวันที่สภาพย่ำแย่แบบนี้

เมื่อสติสัมปชัญญะคลี่คลายลง บุริศร์ดีใจที่นรมนไม่รู้สภาพตนในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องสงสารตายแน่ๆ

ถ้าสภาพย่ำแย่ของตัวเองในตอนนั้นรมนเห็นเข้า เขาไม่ สามารถผ่านพ้นตัวเองไปได้

ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ความปรารถนาสิ่งนั้น เหมือนเป็นมีด สั้นอาบยาพิษ ปลุกเร้าความชั่วร้ายทั้งหมดในร่างกายเขาออก

มา

จนกระทั่งหมดเรี่ยวหมดแรง จนกระทั่งการทรมานนี้ผ่านไป ริศร์ก็นอนอยู่ตรงนั้นด้วยร่างกายที่เปียกโชก มองเพดานใน อากาศ รู้สึกเหมือนตัวเองตื่นมาจากในนรก

เขาหอบหายใจหนัก เหมือนปลาขาดน้ำ

เขาไม่รู้ว่ารอบนี้ตัวเองผ่านไปนานแค่ไหน แต่เขารู้ว่า นี่เป็น แค่เริ่มต้น เวลาที่เหลืออยู่อาจจะยิ่งลำบากยากเข็ญ

ตอนที่สติสัมปชัญญะหายไป ในหัวสมองเขามีเพียงใบหน้า ยิ้มแย้มของนรมนและเด็กๆ เท่านั้น แต่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เลย

“ช่วยฉันหน่อย”

เสียงบุริศร์แทบจะเสื่อมทรุด เสื่อมทรุดจนคนปกติไม่ได้ยิน เสียงเขาพูด แต่ยังมีบางคนปรากฏตัวในสายตาเขาอย่าง รวดเร็ว

“คุณชายบุริศร์ เป็นอะไรครับ?”
“เอารูปภรรยาในโทรศัพท์ฉันล้างออกมาให้ฉัน แล้วแปะไว้ รอบๆ กรงเหล็ก ให้หน่อย

เสียงเขาอ่อนแอ กำลังสะสมความแข็งแกร่ง เพื่อพบกับความ ทรมานในรอบถัดไป

คนที่เดินมารีบตอบตกลง หาโทรศัพท์บุรีศร์ตามคำสั่งของบุรี ศร์ ทันทีที่เปิดโทรศัพท์ก็เห็นสายที่ไม่ได้รับสิบยี่สิบกว่าสาย และ ทั้งหมดเป็นคนที่ชื่อพฤกษ์โทรมา

คนที่เดินมากำลังจะบอกเรื่องนี้กับบริศร์ แต่จู่ๆ ก็ได้รับสาย จากป้อง

“บุริศร์เป็นยังไงบ้าง?”

“เพิ่งผ่านรอบแรกครับ พักผ่อนได้ประมาณสิบนาที กำลังจะ เจอรอบสอง ผมเคยบอกแล้วว่าจะฉีดยาระงับความเจ็บปวดให้ คุณชายบุริศร์ แต่คุณชายบุรีศร์ไม่เห็นด้วย

ชายคนนั้นตอบด้วยเสียงทุ้ม คิ้วของป้องไม่คลายออกตั้งแต่ต้นจนจบ

“ไม่ฉีดยาก็ไม่ผิด เขาไม่ใช่คนปกติ เลิกได้โดยไม่พึ่งยาได้ จะ ดีกับเขามากที่สุด แต่มีเรื่องหนึ่งที่นายห้ามบอกเขาตอนนี้

“เรื่องอะไรครับ?”

“ไม่ว่าใครจะโทรหาเขาที่สายก็ตาม ห้ามให้เขารู้ตอนนี้ และ ห้ามให้เขาปลดล็อกโทรศัพท์ รู้ไหม? พิษชนิดนี้รุนแรงเกินไป ถ้าเริ่มแล้วห้ามหยุด ถ้าหยุดกลางคัน เขาคนนี้จะแย่ไปตลอดชีวิต ทางนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะแก้ไขมันอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้ไม่ ว่าใครก็ห้ามรบกวนเขาเข้าใจไหม?”

เสียงของป้องเย็นชามาก เย็นชาจนไม่เหมือนหมอคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นเข้าใจทันที

“ครับ คุณชายป้อง ผมรู้แล้ว”

ชายคนนั้นลบการโทรเข้าจากพฤกษ์อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ทำ ตามคำสั่งของบริศร์ หารูปนรมนจากในโทรศัพท์ แล้วพิมพ์ออก มาเป็นรูปแล้วแปะไว้รอบๆ กรงเหล็ก

เห็นรูปภาพนรมนแล้ว บุริศร์ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนแรง ราวกับมีแค่วิธีนี้ เขาถึงรู้สึกได้ว่านรมนอยู่เคียงข้างเขา เขาต้องผ่านมันไปให้ได้ นรมน รอฉันนะ!

รอฉันกลับไป ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง ฉันจะไม่ปิดบังอะไรคุณ ทั้งนั้น!

บริศ แอบพูดในใจ ต้อนรับการต่อสู้อันโหดเหี้ยมรอบที่สอง อย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับนรมน ยิ่ง ไม่รู้ว่าตอนนั้นรมนอยากให้เขาปรากฏตัวขึ้นมากแค่ไหน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ