แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 278 เขาเป็นสามีฉัน



บทที่ 278 เขาเป็นสามีฉัน

นลินหันหลังกลับไปอย่างตกใจ จากนั้นก็ทุบตีคนคนนั้น อย่างบ้าคลั่ง

เธอไม่ได้มีทักษะการต่อสู้อะไรเป็นพิเศษ แต่ดูแล้วเวลา ปกติคงจะสู้เก่งพอสมควร ในวินาทีที่อีกฝ่ายยื่นแขนออก มา นลินก็ดึงเสื้อตัวนอกของตัวเองออกมาโยนใส่หน้าอีก ฝ่าย

ซิปบนเสื้อจึงโดนหน้าของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง

เพราะการกระทำของเธอ อีกฝ่ายจึงหยุดนิ่งไปนรมนจึง ถือโอกาสนี้ดิ้นหนีออกมา ในตอนนี้ที่กำลังจะตีคนนั้นกลับ ก็ได้ยินเสียงของคนนั้นดังขึ้นมาเสียก่อน “นรมน ผมเอง”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้นรมนนิ่งไปนิด จากนั้นจึงห้ามนลิน ให้หยุดในทันที

นลิน, พวกเดียวกัน”

นลินรีบหยุดมีอ

นรมนมองบุริศร์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เสื้อผ้าบนตัวของเขาเปียกน้ำ สภาพแย่กว่าเธอด้วยซ้ำ

“นี่มันอะไร?”

“ผมว่ายน้ำกลับมา ตอนนี้อย่าพึ่งพูดอะไรเลย รีบตามผม

มา”

บุริศร์เหลือบมองนลิน ดวงตาปรากฏแววสงสัย นรมนรีบพูดว่า “เด็กนี่ฉันช่วยออกมาจากถ้ำของป่าโอ แล้วก็ยังมีผู้หญิงอีกหลายคน ต่างก็ถูกป่าโอจับมาเพื่อจะ เอาไปขายทั้งนั้น ฉันปล่อยพวกเธอไปแล้ว แต่ว่าทุกคน ต่างคนต่างหนีไปแล้ว ส่วนเด็กที่ตามฉันมาด้วยชื่อนลิน”

ไปกัน

บุรินทร์มองหน้านรมนและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่ก็ ยอมให้นลินไปกับพวกเขาด้วย

นรมนพยักหน้าให้นลิน จากนั้นพวกเขาถึงได้วิ่งตามบุริ ศร์ไปอีกทางหนึ่ง

” ที่นี่มีทางออกไหม?”

“ออกไปจากที่นี่ค่อนข้างยาก เราคงต้องรอไปก่อน” บุริศร์สังเกตเห็นว่ามือของนรมนเริ่มแข็ง เมื่อหันกลับไป

มองก็เข้าใจในทันที

เสื้อที่นลินโยนใส่เขาคือเสื้อของนรมน

ถ้าเขาเดาไม่ผิด ผู้หญิงโง่อย่างนรมนต้องถอดเสื้อให้ เด็กที่ชื่อนลินคนนี้แน่ๆ

นลินไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ กะคร่าวๆน่าจะสูงประมาณไหล่ ของนรมน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยังเด็กหรือเพราะร่างกายไม่ สมบูรณ์ แต่ว่าดวงตาคู่นั้นของนลินกลับทำให้บุริศร์รู้สึก ทะแม่งในใจ

ยังเด็กขนาดนี้ แต่กลับมีดวงตาที่เย็นชา ถึงแม้ว่านรมน จะช่วยเธอเอาไว้ แต่ก็ใช่ว่าเด็กคนนี้ต้องซาบซึ้งในน้ำใจ ของนรมนขนาดนี้ไหม

นี่คือสิ่งเดียวที่บุริศร์คิดได้

“หนาวไหม?”

บุริศร์พานรมนเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา อันที่จริงแล้วนรมน หนาวจนตัวสั่น แต่เพื่อไม่เป็นการเพิ่มภาระให้กับบุริศร์เธอ จึงพูดออกไปว่า “ไม่เท่าไหร่”

“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

นรมนไม่เข้าใจพี่บุริศร์พูด ไม่รู้ว่าเดี่ยวก็ถึงที่เขาพูดมา หมายความว่ายังไง เธอรู้สึกเพียงแค่มีบุริศร์ สถานการณ์ก็ ดูเหมือนไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เธอเดินตามบุริศร์ไป พร้อมกับหันหลังไปมองนลินเป็นระ ยะๆ

บุริศร์เดินเร็วมาก เพราะนลินขาสั้นจึงจำเป็นต้อง พยายามตามให้ทัน

นรมนอยากบอกให้เขาช้าลงหน่อย แต่ว่าในสถานการณ์ แบบนี้ ถ้าเดินช้าลงเพียงนิดก็อาจจะทำให้ทุกคนตกอยู่ใน อันตรายได้ เธอจึงทำได้แค่ส่งสายตาบอกให้นลินตามมา ให้ทัน

ถึงแม้ว่านลินจะตัวเล็ก แต่ความอดทนกลับสูงมาก แม้ การเดินตามพวกเขาทั้งสองคนจะค่อนข้างกินแรง แต่ทว่า เธอก็สามารถตามทันเสมอ ถึงแม้ดูๆไปแล้วเหมือนเธอจะ ใช้แรงจนถึงขีดจำกัดแล้วก็ตาม นรมนวิ่งตามบุริศร์มานานพอสมควร ในตอนที่เธอคิดว่า ตัวเองใกล้จะทรุดล้มลงเต็มที่ จู่ๆบุริศร์ก็ทำท่าจะกระโดด หน้าผาที่อยู่ตรงหน้า

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉุดทั้งตัวของนรมนกระโดด ลงไปพร้อมกัน จนนรมนต้องกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ

นลินลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็ตัดสินใจกัดฟันกระโดด ตามลงไป

ลมพัดโกรกเข้ามาในหู

นรมนไม่รู้ว่ากระโดดลงไปแล้วผลจะออกมาเป็นยังไง เธอเชื่อใจบุริศร์ เลยไม่กังวลอะไร แต่นลินล่ะ?

เธอคิดจะหันกลับไปมองว่านลินเป็นยังไงบ้าง แต่ว่าลม แรงมาก จนทำให้เธอไม่สามารถลืมตาได้ เธอจึงทำได้ เพียงอธิษฐานไม่ให้นลินเป็นอะไรไป

ในตอนที่พวกเขาตกลงสู่พื้น กลับไม่รู้สึกเจ็บอะไร ตรง กันข้ามกลับชื้นแฉะจนทนไม่ไหว

“ไม่เป็นอะไรแล้ว ลองลุกขึ้นสิ” เมื่อเสียงของบุริศร์ดังขึ้นมา

นรมนถึงได้ลืมตา

ตรงหน้าคือพื้นหญ้าที่กว้างขวาง หญ้าที่พวกเธอนั่งทับ อยู่นุ่มเป็นอย่างมาก อีกอย่างสถานที่ที่พวกเธอกระโดดลง มาก็เป็นบริเวณน้ำตก ถึงแม้ตอนนี้น้ำจะมีไม่มาก แต่ตรงนี้ มันก็คือน้ำตกจริงๆ “แค่กๆ!”

เสียงไอดังมาจากข้างหลัง

เมื่อนรมนหันกลับไป ถึงได้พบว่านลินก็ตกลงมาด้วย เหมือนกัน แต่เพราะไม่มีใครช่วยดึงเด็กคนนี้ไว้ เธอจึง ตกลงมาในสภาพไม่น่าดู

เธออยากหัวเราะ แต่ก็รู้สึกว่าแบบนั้นคงไม่เหมาะสมเท่า ไหร่ จึงรีบลุกขึ้นไปประคองนลินขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยินบุริ ศร์พูดว่า “เธอกำลังเป็นภาระของพวกฉัน เพราะงั้นตั้งแต่นี้ เป็นต้นไป เธอต้องดูแลตัวเอง พวกฉันไม่มีเวลาว่างมาดูแล เธอหรอกนะ เข้าใจไหม?”

บุริศร์เฉยชาต่อทุกคน นอกจากนรมนแล้ว เขาก็รู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องทุ่มเทความห่วงใยให้คนอื่น

เขาให้นลินตามมาด้วยขนาดนี้ ก็ถือว่าเขาไว้หน้านรมน สุดๆแล้ว

อีกอย่างเขาก็ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของผู้หญิงคนนี้ ถึง แม้จะถูกจับมาขังเหมือนคนอื่นๆ แต่บุริศร์มักมีความรู้สึกว่า รังสีที่ปล่อยออกมาจากตัวเธอไม่เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป

ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ จริงๆแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้อาจ จะเป็นอันตรายต่อตัวพวกเขาก็ได้

นรมนรู้สึกไม่ค่อยดี จึงกระตุกชายเสื้อของบุริศร์ เพื่อส่ง สัญญาณบอกเขาว่าไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้ แต่ เหมือนกับบุริศร์จะไม่รับรู้ยังคงพูดเสียงเย็นออกมาว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะให้อาหาร ให้น้ำ รวมไปถึงให้ที่ หลับนอนกับเธอ แต่เธอต้องเชื่อฟังพวกฉัน ถ้าทำไม่ได้ เธอจะไปไหนก็ไป”

นลินคิดไม่ถึงว่าบุริศร์จะเย็นชาขนาดนี้

ตอนแรกที่เขาให้เธอตามมาด้วย นลินยังคิดว่าผู้ชายคน นี้ใจดีอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอไม่คิดอย่างนั้นแล้ว

เธอแปลกใจอยู่แค่ชั่วครู่ จากนั้นก็เก็บอาการได้อย่าง รวดเร็ว แล้วจึงพยักหน้า

บุริศร์หรี่ตาลงเมื่อเห็นนลินเก็บอาการได้เก่งขนาดนี้ รู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่

นลิน ดูไม่ธรรมดาจริงๆ

นรมนหัวเราะฮ่าๆออกมา “หนาวจัง ว่าแต่อยู่นี่เราจะ ปลอดภัยใช่ไหม?”

“ปลอดภัย ที่นี่คือเกาะของผม เพราะงั้นผมจึงรู้จักที่นี่ดี กว่าใคร พวกนั้นไม่มีทางหาที่นี่เจอได้ง่ายๆหรอก ตอนนี้ เราพักอยู่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ผมบอกกิมจิกับไอ้แสบแล้ว หลังจากนั้นไม่นานบางทีพวกเขาอาจมีเรื่องเซอร์ไพร์สพวก เราก็ได้”

พูดจบบุริศร์ก็อุ้มนรมนขึ้นมา

ถ้าอยู่กันสองคน นรมนคงรู้สึกดีไปแล้ว แต่ตอนนี้มีนลิ นอยู่ด้วย เธอจึงค่อนข้างจะรู้สึกอายๆ

“คุณวางฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้”

“ก็ผมอยากอุ้มคุณ คุณมีปัญหาเหรอ?” เมื่อบุริศร์พูดออกมาแบบนี้ นรมนก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

เธอจะกล้ามีปัญหาได้ยังไง?

ในช่วงเวลาหนีตายอย่างนี้ เธอไม่มีเวลามาเล่นแง่กับบุริ ศร์หรอก

นรมนถูกบุริศร์อุ้มเดินนำหน้า เมื่อเธอหันมองผ่านไหล่ ของบุริศร์ ก็เห็นนลินกำลังเดินกะเผลกๆตามมาข้างหลัง ดู เหมือนตอนตกลงมาเท้าของเธอคงได้แผล แต่ว่าเธอก็ยัง คงกัดฟันอดทน ไม่ส่งเสียงพูดอะไรออกมาสักแอะ

นรมนรู้สึกที่งกับเด็กผู้หญิงคนนี้ จนอดรู้สึกสงสารขึ้นมา

ไม่ได้

“คุณไม่คิดว่าเธอเหมือนกมลเหรอ?”

“กมลเพิ่งสี่ขวบเอง”

บุริศร์พูดออกมาเรียบๆ แต่ความหมายของเขาแตกต่าง จากความหมายของนรมนอย่างชัดเจน

นรมนถอนหายใจออกมา “ทำไมคุณเป็นคนแล้งน้ำใจ ขนาดนี้

“ตัวเองจะหนาวตายอยู่แล้ว ยังจะกลัวคนอื่นหนาวอีก แม่พระนักเหรอคุณน่ะ?”

คำพูดของบุริศร์จริงๆมันก็เข้าใจง่ายอยู่แล้ว แต่เพราะ ว่าตอนนี้นรมนทั้งหนาวทั้งหิว เลยไม่เข้าใจที่เขาพูด ตอน นี้พอได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของบุริศร์ เธอก็เริ่ม

รู้สึกคันจมูก “ฮัดเช้ย!”

นรมนจามออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อบุริศร์เห็นจมูกแดงๆของเธอ ก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ “โตขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะดูแลตัวเองเป็น? ผมล่ะสงสัย จริงๆว่าตลอดห้าปีที่ไม่มีผมอยู่ด้วยคุณใช้ชีวิตอยู่ยังไง”

นรมนยิ้มอายๆออกมา “ก็นี่มันเหตุสุดวิสัยนี่นา ฉันเองก็ เพิ่งเคยเรียนรู้การเอาตัวรอดในป่าเป็นครั้งแรกด้วย ยังไงก็ รบกวนคุณบุริศร์ช่วยสอนหน่อยแล้วกัน”

“ยังจะพูดเล่นอีก คงไม่เป็นอะไรมากแล้วมั้ง”

แม้จะพูดอย่างนี้ แต่บุริศร์ก็ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่ วินาทีเดียว หลังจากเดินไปข้างหน้าได้ประมาณร้อยเมตร ก็พบมีเต็นท์สีเขียวกางอยู่ตรงนั้น

ถ้าไม่มองให้ดีๆก็คงดูไม่ออก เพราะเต็นท์ตรงนั้นแทบจะ เป็นสีเดียวกันกับสีของหญ้า

นรมนประหลาดใจอยู่สักพัก บุริศร์ก็อุ้มเธอเดินเข้ามา

ข้างใน

ข้างในค่อนข้างอุ่น

นรมนหนาวมาก แต่เธอก็ต้องอดทนไว้

นลินลังเล แต่สุดท้ายก็เดินตามเข้ามา

บุริศร์วางนรมนลงบนเตียง จากนั้นก็เดินไปหยิบเสื้อผ้า สะอาดๆสองตัวมาให้นรมนและนลิน

“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” พูดจบเขาก็เดินออกไป

ถ้ามีแค่นรมนคนเดียว เขาไม่จำเป็นต้องออกไปก็ได้ แต่ ว่าตอนนี้มีนลินอยู่ด้วย บุริศร์จึงรู้สึกอึดอัด รู้สึกเหมือนโลก ที่มีเพียงเขาและนรมนโดนทำลาย สีหน้าของเขาเลยไม่ ค่อยดีเท่าไหร่

หลังจากที่บุริศร์ออกไป นรมนก็พยายามทำตัวให้มีชีวิต ชีวา แล้วยิ้มให้นลิน “เธออย่าถือสาเลยนะ เขาก็เป็นอย่าง นี้แหละ”

“เขาเป็นอะไรกับคุณเหรอ?”

นลินถามออกมานิ่งๆ

นรมนนิ่งไปเล็กน้อย แล้วพูดยิ้มๆว่า “เขาเป็นสามีฉัน” “อ่อ”

นลินไม่ได้พูดอะไรอีก แต่หันหลังให้แล้วเริ่มเปลี่ยน เสื้อผ้า

นรมนรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก เธออยากอาบน้ำอุ่น แต่จากสถานการณ์ตอนนี้ และในสถานที่แบบนี้ อย่าว่าแต่ น้ำอุ่นเลย แค่มีเสื้อผ้าสะอาดๆ ให้เปลี่ยนก็ดีมากโขแล้ว

เธอรู้สึกปวดหัว แต่เธอก็อดทนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จ จากนั้นเธอถึงได้พบว่าขาของเธอเป็นแผลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ ไม่รู้ จนตอนนี้เลือดแห้งไปแล้ว และก็เพิ่งรู้สึกเจ็บเมื่อกี้นี้

เอง

นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนสุดๆ ขนาดนลินยังดูแลตัวเองได้ แต่ดูเธอสิ

นรมนถอนหายใจออกมา จากนั้นก็รีบจัดการตัวเองด้วย ความรวดเร็ว

ในตอนนี้เอง บุริศร์ก็เดินเข้ามา พร้อมกับถือกาน้ำร้อน มาด้วย

บุริศร์หยิบแก้วออกมา แล้วเทน้ำให้นรมน จากนั้นก็พูด เสียงต่ำว่า “ดื่มน้ำร้อนให้ร่างกายอุ่นก่อน คุณห้ามเป็นหวัด เด็ดขาดเลยนะ”

เมื่อประโยคนี้ดังขึ้นมา นรมนก็จามออกมาอย่างถูก จังหวะ แถมยังจามใส่หน้าบุริศร์อย่างจัง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ