บทที่ 857 คนใกล้ตัวอันตรายที่สุด

เมื่อเห็นนรมนซะงักไป คิมก็ถามอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไป? บริศ ได้พูดอะไรหรือ?”

“เปล่าค่ะ หนูกำลังคิด เมื่อกี้หนูอาจทุ่มเทเขียนแบบมากไป เลยอาจไม่ได้ยินเสียงสายโทรเข้าของเขา เดี๋ยวสักพักหนูจะโทร ไปถามเขาค่ะ แม่ หนูพักก่อนนะ สักเดี๋ยวหนูจะให้โตษินมาปลุก แม่ก็เหนื่อย ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนหนูหรอกค่ะ

นรมนรีบพูดพลางส่งยิ้ม

เธอไม่ต้องการให้คิมกังวล แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับบุรี ศร์ เธอก็ไม่อยากให้คิม

คิมอยู่ในงานราชการมาหลายปีแล้ว เธอสามารถอ่านความ คิดของนรมนได้ชัดเจน แต่เธอก็ยังไม่ทราบความคิดของเด็ก น้อยทั้งหมด

เธอยิ้มและพูดว่า “จ๊ะ แม่ไปพักผ่อนก่อน อย่าทำงานดึกจน เกินไปละ ดูแลสุขภาพ ยังมีอีกคนอยู่ในท้องลูกนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

นรมนยิ้มและเดินไปส่งคิมออกจากห้อง

หลังจากปิดประตู รอยยิ้มของนรมนก็แข็งขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู ไม่มีแม้แต่ข้อความ และไม่มีสายที่ไม่ได้รับ หัวใจของเธอพลันหนักอึ้ง

นรมนรีบโทรหาบุริศร์อย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีใครรับสาย

แม้จะต่อสายห้าถึงหกครั้งติดต่อกัน แต่ก็ยังไม่มีใครรับสาย เหมือนเดิม

นรมนกังวลเล็กน้อย

เธอไม่ยอมแพ้ที่จะต่อสายหาเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีคนรับสาย โทรศัพท์ ทว่ากลับเป็นเสียงผู้หญิงส่งต่อมาจากปลายสาย

“ฮัลโหล โทรหาใครคะ?”

หัวใจของนรมนหยุดเต้นกะทันหัน

ไม่ใช่ว่าบุริศร์ไม่เคยไปคลับเมื่อเข้าสังคม แต่ไหนแต่ไรมาไม่ เคยมีผู้หญิงมานั่งดื่มกับเขา จุดนี้นรมนรู้ดี และยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าจะให้อีกฝ่ายได้เข้าถึงโทรศัพท์ของเขาแล้วด้วย

ดวงตาของเธอจมดิ่งลงทันที

“คุณคือใคร”

เสียงของนรมนเย็นลงเล็กน้อย และทำให้อีกฝั่งหยุดชะงัก จากนั่นออร่าที่แผ่ออกมาก็อ่อนลง ก่อนพูดเสียงเล็ก “ฉันคือสาว ดริ้งค์แห่งคลับ54th Street”

นรมนรู้ ว่าคำว่า สาวดริ้งค์ หมายความว่าอะไร เพราะว่ารู้ หัวใจของเธอยิ่งหนักราวโดนหินกดทับ

ไม่แปลกที่บุริศร์จะไปคลับ แต่ที่น่าแปลกคือเรียกสาวดริ้งค์อย่าบอกนะว่า ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ โทรศัพท์ของตัวเองได้ ใจของนรมนอดไม่ได้ที่จะเย็นเยียบ

“แล้วเขาล่ะ?”

อีกฝ่ายกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “คุณกำลังพูดถึงประธานบริศร์

ไหมคะ?”

“เขาละ?”

“ประธานบริศร์ดื่มมากเกินไป ถูกประคองไปพักผ่อนค่ะ โทรศัพท์ถูกทิ้งไว้ที่นี่ ฉันมาเอาโทรศัพท์ไปให้เขา

เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ความโกรธของนรมนก็เพิ่มขึ้น

ไอ้บริศร์!

ท่าทางตอนออกจากบ้านก็นึกว่าเกิดเรื่องอะไร ตอนนี้กลับ กลายเป็นว่าวิ่งเข้าคลับดื่มสุราเคล้านารี

ความหึงหวงและความโกรธของนรมนผสมปนเป เผาผลาญ สติของเธอมอดไหม้

“เอาที่อยู่มาให้ฉัน!”

อีกฝ่ายบอกที่อยู่ให้นรมนเสียงเบา

นรมนรีบลุกขึ้น ยังไม่ทันเปลี่ยนชุดก็เดินออกไป แต่ทว่าเมื่อ เดินออกมาแล้วกลับรู้สึกหนาว เมื่อก้มลงมอง เธอยังใส่ชุดนอน

อยู่เลย

เมื่อคิดถึงสถานที่อย่างคลับเฮาส์ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นเธอก็ออกจากห้อง ไปและพบโต น

“มีกุญแจรถไหม? ฉันจะออกไปข้างนอก

เสียงของนรมน ามาก ซึ่งทำให้โตมินตกใจ

โชคดีที่ติดนิสัยการนอนพร้อมเสื้อเชิ้ตเป็นเวลาหลายปี ทำให้ เขาไม่ต้องทําตัวไม่ถูก

“คุณหนู จะออกไปข้างนอกหรือครับ? ผมไปกับคุณเถอะ”

“ไม่ต้อง”

นรมนปฏิเสธไปโดยตรง

โต นมองท่าทางของนรมน และเธอรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลัง โกรธ แต่ว่าเธอโกรธใครกันละ?

นรมนเห็นสายตาของโตนมองสำรวจมาที่เธอ ก็กลัวว่าเขา จะไปหาคุณท่านพรโสภณก่อนพูดอย่างร้อนรน “ฉันจะไปรอข้าง นอก”

โตษินข้าใจประโยคนี้

เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า จัดการตัวเอง ก่อนที่จะรีบมายังโรงรถ

นรมนดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี ใบหน้ามืดมนอยู่ตลอด ทั่วทั้ง ร่างแผ่ความกดดัน ทำให้โตบินไม่กล้าถาม

“บอกเจ้าบ้านหรือยังครับ?”
“ไม่ต้องหรอก คุณตาหลับแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตามฉัน ไปคนเดียวก็พอ”

นโมนพูดหลีกเลี่ยง แต่นรมนไม่กล้าวุ่นวาย

ทั้งสองขับรถออกมาจากค่ายทหาร

นรมน ให้โตบินขับไปตามที่อยู่ที่ผู้หญิงคนนั้นส่งมาให้

เมื่อมองไปยังคลับเฮาส์อันงดงามโอ่อ่าตรงหน้าเขา ความ โกรธของนรมนก็ลึกขึ้น แต่เธอกลับยังคงระวังไว้

เธอต้องการได้ยินบริศ อธิบายด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นว่านรมน โกรธเช่นนี้ เขาก็มองไปที่คลับแล้วก็คิดอะไร ขึ้นมาด้วย

“คุณหนู บุริศร์ไม่ใช่คนแบบนั่น เขา…….

“หุบปาก!”

นรมนอยู่ในอารมณ์ไม่ดี โดยปกติแล้วก็นิสัยไม่ดี

โตษินหุบปาก ในเวลานี้เขารู้สึกว่าอารมณ์ของนรมน คล้ายคลึงกับคุณท่านพรโสภณ

เขายืนอยู่ด้านหลังนรมน มองไปยังนรมนที่ชะงักไปนิด ก่อนจะ

ต่อสายไปยังเบอร์หนึ่ง

“ชั้นที่เท่าไหร่?”

“ชั้นที่13 ห้อง1308
เสียงของผู้หญิงไม่ดัง แต่ดวงตาของนรมนจมลงเล็กน้อยอีก

ครั้ง

โอเค ได้สิ เข้าไปในห้อง

เธอสูดหายใจเข้าลึก และพยายามระงับความโกรธ ในใจ จาก นั้นก้าวเท้าและเดินเข้าไปด้านใน

โฆษินไม่พูดอะไร ก่อนเดินตามนรมนเข้าไป

เมื่อคนรับผิดชอบของคลับมองเห็นนรมน เขาก็รีบเข้าไปห้าม แต่เมื่อเห็นดวงตาของโตหินเขาก็ชะงักเลยรีบเปิดทางทันที

นรมนไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เธอตรงไปที่ลิฟต์ ตรงไปยัง ชั้นที่ 13

นี่คงเป็นพื้นที่พักผ่อนวีไอพี ทั้งชั้นเงียบมาก ความอนามัย

สะอาดเรียบร้อย

ดวงตาของนรมนยิ่งลึกขึ้น

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องนอกใจเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง

เมื่อ 5 ปีที่แล้ว เรื่องเข้าใจผิดระหว่างบุริศร์และเขมิกา เธอก็ เจ็บปวดรวดร้าว ตอนนี้พวกเขาได้ผ่านความทุกข์ยากมา มากมาย ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะแยะ คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีทาง หลีกเลี่ยงปัญหานอกใจได้

หัวใจของนรมนเกือบจะหายใจไม่ออก

เธอยังมีความคับแค้นแทบระเบิด
เธอต้องการฆ่าคน!

โตนเห็นนรมนเป็นแบบนี้ เขารีบห้ามเธออย่างรวดเร็ว

“คุณหนู ให้ผมเข้าไปดูก่อนดีไหมครับว่าสถานการณ์เป็น อย่างไร ถ้าหากไม่ใช่อย่างนั้นที่คุณคิดละครับ?”

“ฉันคิดอย่างไหน?”

นรมนหัวเราะด้วยความโกรธ ไม่เพียงรอยยิ้มสวยพราวเสน่ห์ ไม่เพียงไม่ทำให้โตนรู้สึกดึงดูด แต่กลับทำให้เขาเสียวสันหลัง วาบ

เขามีประสบการณ์มากมายกับคุณท่านพรโสภณ เขาไม่ใช่ เด็กหนุ่มวัยละอ่อน แต่เมื่อกี้ เขาเห็นแววตาสังหารในดวงตาของ บรมน

โตนรู้สึกกดดันกับสายตาของนรมนมาก

“คุณหนู ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ต้องใจเย็นนะครับ ตอนนี้คุณ กำลังตั้งครรภ์ ร่างกายของคุณหนูใหญ่ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน เจ้า บ้านก็อายุมากแล้ว คุณ…..

“ฉันรู้”

นรมนูพูดตัดบท โตษิน ถ้าให้เขาพูดต่อไป นรมนรู้สึกตัวเองจะ เป็นบ้าตายแล้ว

เธอเดินไปยังห้อง 1308

ประตูถูกปิดไว้ ซึ่งทำให้นรมนประหลาดใจเล็กน้อย
เสียงสวบสาบข้างใน ฟังแล้วเหมือนคนกำลังใส่เสื้อผ้า

หัวใจนแมนราวถูกไฟเผาวอด เธอแทบทนไม่ไหวผลักประตู ตรงเข้าไป

“บุริศร์ ลุกขึ้นมา!”

นรมนเดินเข้าไปข้างในทันใด แต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นคน บนเตียง

เมื่ออีกฝ่ายเห็นนรมน เธอไม่ได้แสดงออกมากนัก เพียงพูด เบาๆว่า “ขอโทษ”

นรมนมองไปยังคนคุ้นเคยตรงหน้า สมองรู้สึกเหมือนถูก ตัดขาด

“คมทิพย์?”

เมื่อนรมนพูดคำสามคำนี้ เธอรู้สึกว่าเลือดของเธอกำลังแข็ง

คนใกล้ตัวอันตรายที่สุด?

พฤกษ์คือคนที่คมทิพย์ชอบไม่ใช่หรือ?

ทำไมเธอถึงอยู่กับริศร์?

นรมนมองไปที่บุริศร์อีกครั้ง เขาเหมือนคนดื่มหนัก ร่างกาย ส่วนบนของเขาเปลือยเปล่า ท่อนล่างเป็นอย่างไรเธอไม่รู้ เพราะ มีผ้าห่มปกปิดร่างกายไว้อยู่ทำให้มองไม่ชัด

แต่เธอเตะประตูอย่างไร้มารยาท แต่บุริศร์ก็ยังไม่ตื่น แบบนี้มันไม่ปกติ

“เธอทําอะไรกับเขา?”

ดวงตาของนรมนเย็นยะเยือกเย็นเสียจนทำให้ผู้คนรู้สึกถึงลม หนาวพัดผ่าน

คมทิพย์ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่มี อะไร มันแค่ใส่ยาลงในเหล้าของเขา ทำให้เขาค่อนข้างมีสีสันก็ เท่านั่นเอง ตอนนี้ร่างกายเขาทรุดโทรมแล้ว คงจะหลับไปแล้ว ละ”

คมทิพย์พูดพลางจัดแจงรวบปกเสื้อเข้าด้วยกัน โดยไม่รู้ตัว

เมื่อนรมนเห็นรอยที่คอของคนทิพย์ เธอรีบปรี่เข้าไปจับมือเธอ โดยไม่รู้ตัว เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่น้อยกว่าความเจ็บปวดใน หัวใจของเธอ

“ทําไม?”

“ไม่ทำไม อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่เลว เลยดลบันดาลให้ ฉันทำ เธอว่าฉันเถอะ ฉันก็ได้ ฉันรู้อารมณ์ของเธอดี หลายปี ขนาดนี้แล้ว ฉันทำเรื่องขนาดนี้แล้ว แน่นอนว่าเธอไม่ให้อภัยแน่ เธอไม่ต้องกังวล พรุ่งนี้ฉันจะไปจากที่นี่ จะไม่มาเจอเธออีก

คมทิพย์ก้มหน้าลง นรมนมองไม่เห็นใบหน้าเธอไม่ชัด

หัวใจของนรมนเจ็บปวด และโกรธ ถ้าหากคนตรงหน้าไม่ใช่ คมทิพย์ ไม่ว่าใครก็ตาม เธอคงเข้าไปฉุดกระชากลาก ตีให้ ตายเสีย แต่ตอนนี้ คนตรงหน้าคือคมทิพย์ เพื่อนรักของเธอ เธอลงมือไม่ลง

“ไสหัวไป! อย่าให้ฉันเห็นเธออีกตลอดชีวิต!

เสียงของนรมนสั่นเทา กักเก็บเอาไว้ แต่กลับเสียงแหบแห้ง

เล็กน้อย คมทิพย์รู้ว่านี่เป็นความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนรมน บางที

เธออาจทําร้ายตัวเอง

เธอเงยหน้าขึ้นมองนรมน เมื่อเห็นท่าทางนรมนที่แผ่ไอเย็น ออกมาจากทั่วร่าง เธออยากจะเปิดปากพูดอะไรหน่อย สุดท้ายก็ ไม่พูดมันออกมา ค่อยๆ ใส่เสื้อผ้าและเดินจากไป

นรมนนิ่งอยู่ตรงนั่น

เธอไม่ได้ตาบอด และเธอเห็นว่าท่วงท่าการเดินของคมทิพย์

ไม่ถูกต้อง

คมทิพย์เป็นผู้หญิงที่รักความสะอาด หลายปีมานี้ก็ยังคงเก็บ รักษาไว้ ก่อนหน้าจะปลูกต้นรักกับพฤกษ์ก็ไม่ยอมข้ามคั่นไปถึง ไหน บอกว่าจะเก็บสิ่งที่ดีที่สุดไว้จนถึงวันวิวาห์

ตอนนี้สองขาเธอเลื่อนลอย จุดรับน้ำหนักไม่มั่นคง สามารถ จินตนาการได้ถึงบทรักเร่าร้อนระหว่างพวกเขา

นรมนไม่มีทางรับมันได้

อีกคนคือคนที่รักที่สุด อีกคนคือเพื่อนรัก จะให้เธอทนได้ อย่างไร?
แล้วเธอควรเกลียดใคร?

บริศ รับโทรศัพท์แล้วก็ไป หรือผมทิพย์จะโทรไปหาเขา? แล้ว ทําไมตอนแรกสีหน้าของบริศ เป็นอย่างนั่น?

หรือพวกเขาสองคนนั้นมีความสัมพันธ์ลับหลังกันมานานแล้ว?

หรือคมทิพย์จะเป็นอารมณ์ชั่ววูบชั่วคราว?

คำถามต่อเนื่องที่ทำให้นรมนหัวหมุน

เธอมองบุริศร์ที่นอนสลบอยู่ ทันใดก็ยกขาขึ้น ถีบไปที่เตียง ความแรงทำให้เตียงสั่น แต่คนบนเตียงยังคงหลับใหล

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ