บทที่ 273 เพื่อคุณแล้ว ฉันยอมโง่
“อื้อ.”
นรมนทุบตัวบุริศร์เริ่มหายใจไม่ออก. วันนี้ ผู้ชายคนนี้กินยาผิดมาหรือไง? ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้?
ในตอนที่นรมนรู้สึกเหมือนกำลังหมดลมหายใจ ในที่สุดบุ ริศร์ก็ปล่อยเธอออก. ทว่ากลับไม่ยอมปล่อยมือจากเธอแขนสองข้างของเขากอดรัดนรมนเอาไว้เสมือนครีมหนีบ ทำให้ร่างกายของเธอติดอยู่กับร่างกายของเขา จนไม่
เหลือช่องว่างใดๆ
นรมนเริ่มรู้สึกรุ่มร้อน จึงพูดเสียงเบาออกมาว่า “คุณ
ปล่อยฉันก่อน”
ไม่ปล่อย!”
“บุริศร์!”
นรมนขยับร่างกายอย่างอึดอัด
น้ำเสียงของบุริศร์ยิ่งเพิ่มความทุ่มลึกยิ่งกว่าเดิม
“ถ้าคุณยังดิ้นอีกผมไม่รับประกันนะว่าจะไม่ทำอะไรคุณ หรือว่าคุณอยากให้ผมทำ?”
คำพูดนี้ทำให้นรมนตกใจ
จริงๆแล้วเธอก็อยากทำเรื่องแบบนั้นกับบุริศร์อยู่หรอก เพราะไฟในกายมันถูกจุดขึ้นมาแล้ว อีกอย่างยังได้มาเจอ กันหลังจากที่แยกจากกันเป็นเวลานานแล้วด้วย มองยังไง กิจกรรมสำราญใจแบบนั้นก็กำลังจะเกิดขึ้นไม่ใช่หรือไง? แต่ว่าพละกำลังของเธอในตอนนี้ถึงขีดจำกัดแล้ว , เธอไม่ สามารถทำมันได้จริงๆ
เมื่อได้ยินคำพูดอันตรายของบุริศร์, เธอจึงไม่กล้าขยับ ทิ้งน้ำหนักทุกส่วนลงบนตัวของบุริศร์อย่างอิดโรย
“คุณมาทำไม?”
คำถามของนรมนค่อนข้างไร้จิตสำนึก
บุริศร์ถลึงตาใส่เธออย่างไม่พอใจแต่นรมนกลับแกล้ง มองไม่เห็น แม้ว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองมีความผิด. แต่เธอก็ยัง แสดงออกมาอย่างดื้อรั้น
“ผู้หญิงอย่างคุณนี่นะ , ไม่ได้เป็นอะไรอันตรายแล้ว ทำไมไม่บอกข่าวผมเป็นคนแรก?”
“ก็ตอนอยู่บนเรือฉันหาทางส่งข่าวไม่ได้ , บนเรือมีเครื่อง ดักสัญญาณ. พวกฉันเลยแอบๆเอา ไม่กล้าส่งสัญญาณ ออกไปหรอก”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์สงสาร
“เจ็บไหม?”
เขายื่นแขนออกไป นรมนนอนท่าสบายๆในอ้อมแขนของ เขา จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า “ไม่เท่าไหร่ วินาทีที่ตกลงไป ในทะเล ฉันคิดว่าตัวเองคงต้องตายแล้วจริงๆ ฉันคิดมา ตลอดว่าฉันไม่กลัวตาย แต่พอตอนนั้นจู่ๆฉันกลับกลัวตาย ขึ้นมา ในหัวมีแต่ภาพของคุณกับลูก ฉันเลยคิดว่า ถ้าฉัน ตายไป แล้วไม่กี่ปีหลังจากนี้คุณไปชอบผู้หญิงคนอื่น และ แต่งงานกับเธอ แบบนั้นฉันจะไม่บ้าตายเหรอ? แค่คิดว่า ผู้ชายของฉันไปนอนกับคนอื่น และลูกของฉันถูกคนอื่นดี แต่ฉันกลับทำได้แค่เบิกตามองอยู่ตรงหน้า .. แค่คิดก็หดหู แล้ว”
บุริศร์ไม่สามารถเข้าใจความคิดอะไรพวกนี้ในหัวของนร มนได้เลยจริงๆ
เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ชาตินี้ผมไม่คิดแต่งงานกับผู้ หญิงคนอื่น”
“มันก็ไม่แน่หรอก ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบให้คำมั่นสัญญา แต่พอภรรยาเสียไป แรกๆก็ยังคิดถึงอยู่หรอก แต่เวลาเป็น อะไรที่น่ากลัวจริงๆนะ เพราะมันสามารถเจือจางความเศร้า เสียใจที่มีทั้งหมดให้หายไปได้ บางทีผ่านไปแค่สิบปีหรือ ห้าปี คงหลงเหลือแค่ภาพของฉันบนกำแพงหรือไม่ก็สุสาน ล่ะมั้ง”
นรมนพูดอย่างเศร้าๆ ได้ยินแบบนั้นบุริศร์ก็รู้สึกไม่ สบายใจ
“เพ้อเจ้ออะไร? คนเขาพูดกันว่ารอดตายมาได้จะโชคดี คุณดูคุณสิ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ยมทูตคงไม่อยาก ต้อนรับคุณหรอก ตายยากขนาดนี้”
“ทำไมฟังดูไม่รื่นหูเลย?”
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่บุริศร์กลับยิ้มออกมา ไม่ได้
อธิบายอะไรมาก เธอพิงอยู่ในอ้อมแขนของบุริศร์ . รู้สึกปลอดภัยและ
สบายใจเป็นที่สุด
“ไม่ใช่ว่าตอนนี้คุณต้องยุ่งตัวเป็นเกลียวเหรอ? ทำไมถึง มาที่นี่?”
“คุณยังจะพูดอีกนะ. ผมเกือบคิดว่าคุณตายไปแล้วจริงๆ พอตอนนี้รู้ว่าคุณยังไม่ตาย ถ้าไม่มาหาคุณให้เห็นกับตา คิดว่าผมจะสบายใจได้เหรอ?”
บุริศร์พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
นรมนหัวเราะแหะๆแล้วพูดว่า “ฉันให้คนไปบอกคุณแล้ว ไม่ใช่เหรอ?”
“คุณหมายถึงเด็กแสบกานต์นั่นน่ะเหรอ? ผมถูกเขายั่ว โมโหจะตายแล้วคุณรู้ไหม?”
พอพูดถึงลูกชาย. บุริศร์ก็รู้สึกเจ็บใจ
เขารักและเอ็นดูเด็กแสบนี้ด้วยใจจริง. แต่เด็กแสบ เอาแต่ตั้งแง่กับเขา . ชาติก่อนเขาไปทำอะไรให้ก็ไม่รู้
เมื่อนรมนได้ยินแบบนี้ ก็ลุกขึ้นมานั่งทันที
“กานต์เป็นคนบอกคุณเหรอ? กานต์เป็นยังไงบ้าง? สบาย ดีไหม? ตอนนี้เขาสูงขึ้นหรือว่าผอมลง? ว่าอ้วนขึ้นหรือ เปล่า?”
นรมนคิดถึงกานต์จนทนไม่ไหว
บุริศร์เริ่มอิจฉาขึ้นมา
“คุณคิดถึงผู้ชายคนอื่นทั้งๆที่อยู่ในอ้อมแขนผมแบบนี้มัน จะดีเหรอ? คุณบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าผมขี้หึง? ไม่กลัวผม หวงหรอ?”
นรมนชะงัก , จากนั้นก็หัวเราะพรีดออกมา
“กานต์ใช่ผู้ชายที่ไหน? นั่นแค่เด็กนะ! อีกอย่างก็เป็นลูก คุณด้วย! คุณหึงลูกตัวเองเนี่ยนะ?”
“แบบนั้นก็ไม่ได้! ถึงยังไงก็เป็นเพศผู้”
นรมนหมดคำจะพูดกับความเอาแต่ใจของบุริศร์
แต่เมื่อเห็นท่าที่เป็นห่วงของนรมน สุดท้ายบุริศร์ก็บอก เธอเรื่องที่เขาเจอกับกานต์ รวมไปถึงเรื่องที่กานต์รู้เรื่องทุก อย่างของเธอแล้ว
บุริศร์ค่อนข้างหุนหันพลันแล่น เขาจะให้นรมนคิดถึงแต่ ไอ้เด็กแสบคนนั้นมากเกินไปไม่ได้
คิดว่านรมนจะอ่านความคิดแผลงๆของเขาไม่ออกเหรอ? แต่ว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป. เมื่อได้ยินว่ากานต์ปั่นหัว บุริศร์รอยยิ้มของนรมนก็ขยายเต็มแก้ม
“สมกับเป็นลูกชายคุณจริงๆ”
คำพูดนี้ไม่รู้ว่าชมหรือประชด บุริศร์เองก็ขี้เกียจไปคิด เล็กคิดน้อย ถึงคิดไป สุดท้ายผลก็ออกมาอย่างเดียว นั่นก็ คือเขาปวดหัวตาย
เขายังต้องมีชีวิตไว้วอแวผู้หญิงคนนี้ต่อ
“เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องฝึกคุณบอกว่าได้ยินมาว่าคนระดับ สูงในบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดขนส่งสินค้างั้นเหรอ? แล้วรู้ไหม ว่าเป็นสินค้าอะไร?”
เมื่อนรมนเห็นว่าไหนๆเขาก็รู้แล้ว. ตอนนี้จึงไม่ปิดบังอีก ต่อไป พูดออกมาว่า “เห็นไม่ชัด สินค้าห่อไว้ดีมาก. พอลง จากเรือก็ถูกขนส่งออกไปแล้ว ใช่สิ ฉันแอบถ่ายรูปมาด้วย นะ คุณลองดูว่าเป็นใครในบริษัทของคุณ”
นรมนพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นกด ค้นหารูปภาพแล้วยื่นไปให้บุริศร์ดู
เมื่อบุริศร์เห็นคนในรูป ก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที
“ผู้จัดการเคนฝ่ายการค้า”
“คนสำคัญไหม?”
“สำคัญมาก”
บุริศร์คิดไม่ถึงเลยว่าผู้จัดการเคนจะแอบลักลอบส่ง
สินค้า
“ไม่สืบหาว่าสินค้าถูกส่งไปที่ไหนเหรอ?”
บุริศร์คิดว่านิสัยอย่างนรมนคงต้องสืบหาต่อไปแน่ แต่ว่า ตอนนี้เธอคือนายหญิงของอาณาจักรรัตติกาล จะตรวจ สอบเรื่องอะไรจึงไม่จำเป็นต้องออกโรงเอง ข้อนี้ทำให้บุริ ศร์วางใจลงได้บ้าง
นรมนพูดเสียงเบาออกมาว่า “ถ้าฉันบอกคุณว่า สินค้าถูก ส่งมาที่นี่ , คุณจะแปลกใจไหม?”
“อะไรนะ?”
บุริศร์ประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นว่านรมนไม่ ได้กำลังมีท่าทีล้อเล่นสีหน้าของเขาก็พลันเคร่งขรึมขึ้นมา “แปลว่า ที่คุณมาที่นี่ ความจริงแล้วคุณไม่ได้มาฝึก?”
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ทีเดียว ฉันรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ จริงๆ เลยอยากฝึกฝนตัวเอง ทำให้ตัวเองเก่งขึ้น ก็เลยให้ แชมป์ช่วยสอน แต่ฉันมาที่นี่ก็เพราะสินค้าลือตนั้นด้วย เหมือนกัน ที่นี่คือฐานทัพของคุณ. ฉันได้ยินมาว่าที่นี่คือ สถานที่ลับและมีแต่คนของคุณ แต่ว่าคนของคุณกลับแอบ ขนของจากข้างนอกเข้ามาอย่างไม่บอกไม่กล่าวฉันว่า เรื่องนี้มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”
การวิเคราะห์ของนรมนตรงประเด็นมาก. และก็ทำให้บุริ ศร์เริ่มตื่นตัว
รู้มาตลอดว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ครอบครองตระกูลโตเล็ก ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ไม่นึกเลยว่าแม้แต่ฐานทัพที่เขาสร้าง ขึ้นมาเองกับมือจะถูกบุกรุกเข้ามาด้วย
“ใช่ลุงสองไหม?”
“ไม่แน่ใจ ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่สามารถคาดเดาได้ ดังนั้น ฉันจะยังกลับไปไม่ได้ ตอนนี้สถานะของฉันคือคนไร้ตัว ตน ถ้ากลับไปอาจจะนำความไม่สะดวกสบายมาให้คุณกับ ลูกๆก็ได้ อีกอย่างฉันก็รับช่วงต่ออาณาจักรรัตติกาลมา แล้ว ถ้าที่แม่พูดมาคือเรื่องจริงทั้งหมด แบบนั้นคนที่อยู่ เบื้องหลังต้องเล่นงานฉันแน่ๆ ฉันได้ยินมาว่าป้าโอหนีไป แล้ว ยิ่งช่วงนี้ยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้อีก เธอไม่ชอบขี้หน้า ฉันมาตลอด เพราะการที่ฉันอยู่ที่นี่ต้องล่อให้ทุกคนมาที่นี่ ได้แน่ๆ พอถึงตอนนั้นคุณจะได้สบายหน่อย ลูกๆก็จะ ปลอดภัยด้วย”
นรมนบอกแผนของตัวเองให้บุริศร์ฟัง
สีหน้าของบุริศร์อิมครีม
“คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไร? คุณรู้ตัวไหมว่าคุณกำลัง ล่ออันตรายทั้งหมดมาที่นี่? คุณอยากให้ผมเป็นห่วงคุณจน ตายไปเลยใช่ไหม?”
เมื่อรู้สึกได้ถึงความกังวลและความเป็นห่วงของบุริศร์ นรมนก็อบอุ่นหัวใจเป็นอย่างมาก เธอจึงโอบรอบคอของ เขาเอาไว้แล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ไง? ที่นี่มี แชมป์ แล้วยังมีกิมจิที่คอยปกป้องฉันอยู่ใกล้ๆด้วย อีก อย่างฉันกำลังฝึกฝนตัวเอง ทำให้ตัวเองเก่งขึ้นอยู่นี่ไง? ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองเป็นอะไรไปหรอก แต่ฉันได้ยิน มาว่าร่างกายของกมลไม่ไหวแล้ว จำเป็นต้องรีบผ่าตัด โดยด่วน และถ้าคุณผ่าตัดกับกมลด้วย อย่างน้อยคุณก็ จะไม่มีอิสระไปอีกตั้งสิบกว่าวัน ช่วงนี้ฉันเลยต้องมั่นใจว่า พวกคุณจะปลอดภัย แม่บอกว่า การมีอยู่ของอาณาจักร รัตติกาลไม่เพียงเพื่อประเทศอย่างเดียว แต่เพื่อปกป้อง คุณ ปกป้องผู้สืบทายาทของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดด้วย คุณคือสามีของฉัน คือคนที่ฉันแคร์มากที่สุดในชีวิตนี้ ฉัน ทนเห็นคุณกับลูกเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้หรอกนะ”
“แต่ผมเป็นผู้ชาย จะให้ผู้หญิงอย่างคุณแบกรับทุกอย่าง คนเดียวได้ยังไง?”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนยิ้มออกมา “คุณมันพวกเพศนิยมนี่นา! อะไรคือผู้ชายผู้หญิง? สามี ภรรยาก็เหมือนคนคนเดียวกันนั่นแหละ เวลาคุณลำบากก็ มีฉันคอยช่วยเหลือ เวลาฉันไม่ไหวก็มีคุณช่วยค้ำจุน ชีวิต นี้ยังมีอะไรมากมายที่เราคาดเดาไม่ได้ เพียงแค่เราเดิน เคียงข้างจับมือกันเราก็จะเดินไปถึงตอนสุดท้ายด้วยกัน อย่างปลอดภัย บุริศร์ เชื่อฉันนะ ฉันจะดูแลตัวเอง และ ดูแลคุณกับลูกๆให้ดี กมลลูกของเรารอโอกาสนี้จากคุณ มาห้าปีแล้ว ไม่ว่าตอนนี้สถานการณ์มันจะร้ายแรงขนาด ไหน ฉันก็ไม่อยากให้มีอะไรมาพรากโอกาสในการมีชีวิต อยู่ต่อของเธอไป ตอนนี้มีแค่คุณที่ช่วยเธอได้ เพราะ ฉะนั้นช่วงสิบวันนี้ฉันจะแบกรับทุกอย่างแทนคุณเอง”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
เขากอดนรมนแน่น แล้วพูดว่า “ถ้าชาตินี้ผมทำผิดต่อ คุณ สวรรค์คงไม่ให้อภัยผมแน่ๆ ทำไมโลกนี้ถึงได้มีคนโง่ ขนาดนี้อย่างคุณด้วยนะ?”
“เพื่อคุณแล้ว ฉันยอมโง่”
นรมนพูดเสียงเบา ถ้อยคำนี้ราวกับกระแสลมอุ่นๆ พัด ผ่านเข้ามาในหัวใจของบุริศร์ จากนั้นก็แพร่กระจายไปทั่ว ทั้งสรรพางค์กาย
“ผมมีข่าวดีจะบอก”
“อะไร?”
นรมนถามเสียงเบา เพราะเริ่มง่วงแล้ว
บุริศร์ลูบหัวเธอแล้วพูดว่า “คุณไม่ใช่คนไร้ตัวตน คุณมี ตัวตน อีกไม่กี่วันคุณจะกลายเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา หลังจากนั้นก็จะไม่มีใครสามารถมาเปลี่ยนตัวตน ของคุณได้ตามอำเภอใจอีก”
“หมายความว่ายังไง?”
นรมนเงยหน้าขึ้นมา จากที่ง่วงๆก็หายเป็นปลิดทิ้ง
จู่ๆเธอจะไปเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ยังไง? หรือ ว่าบุริศร์กับธรณีทำข้อตกลงอะไรกันไว้?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
