บทที่ 566 ชีวิตของคุณเป็นของฉัน

เมื่อทานได้ยินนาม พูดถึงบุริศร์ ก็โล่งใจอยู่บ้าง ไข่แล้ว คนที่เขาชื่นชมที่สุดในโลกนี้ก็คือปริศร์ คุณบุริศร์ของ เขาต้องพาหม่ามกลับมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอน

นึกถึงตรงนี้ กานต์ก็สบายใจอยู่บ้าน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หม่ามี เดินไปตามทางด้านหน้าประมาณสองร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวา มี ห้องพิเศษอยู่ ถึงมันจะต้องใช้ลายนิ้วมือตรวจสอบ แต่ผมแฮ็กมัน แล้ว สามารถเปิดได้ชั่วคราว แต่พวกคุณมีเวลาแค่ไม่กี่นาที รีบ เอาคนออกมา ผมจะใช้ระบบอื่นในการหยุดคนด้านนอกสักพัก หม่ามกับคุณบุริศร์รีบออกมาจากที่นี่

“โอเค!”

นรมนก็ไม่กล้าประวิงเวลา เธอรู้ว่ากานต์ทำได้ถึงขั้นนี้ก็ถือว่า ขีดจํากัดแล้ว

เขาไม่ใช่บุริศร์ ถึงเขาจะเป็นอัจฉริยะ แต่สุดท้ายก็ยังเป็นเด็ก

นภดลไม่ได้พูดอะไรเลย รีบตามนรมนเข้าไปตามคำพูดของ กานต์ หลังจากเดินไปข้างหน้าสองร้อยเมตรแล้วเลี้ยวขวา ก็เห็น ห้องพิเศษห้องหนึ่งจริงๆ

ประตูในนี้เป็นประตูรหัสผ่าน รอบๆ ต้องใช้ลายนิ้วมือตรวจ สอบ ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่มีทางเข้าไปได้แน่ๆ แต่ตอนนี้ประตูบานนี้ มันไร้ประโยชน์สำหรับพวกเขาชั่วคราว
นรมนรีบเปิดประตูเข้าไป นภาลพากิมจิเดินเข้าไป

เมื่อเธอเห็นคนที่นอนบนเตียงคือเจตต์ ดวงเนรมน เปียก ชั้นทันที

เจตต์ยังคงเป็นเจตคนเดิมที่เธอรู้จักอยู่ไหม?

เขาในตอนนี้นอนเลือดซุ่มอยู่ตรงนั้น ไม่รู้สึกตัวเลย เจตต์ที่ ครั้งหนึ่งเป็นคนรูปลักษณ์งดงาม เป็นอิสระไม่มีข้อผูกมัดใดๆ อย่างไรก็ไม่มีทางเทียบได้กับคนจมกองเลือดในตอนนี้

“เจต !”

นรมนรีบวิ่งไป จับมือเจตต์ไว้แน่น

เจตต์ลืมตาด้วยความยากลำบาก เมื่อเห็นนรมนก็ยิ้มขึ้นมา ทันที

“พระเจ้ายังคงดีกับฉัน สร้างภาพลวงตาให้ฉันเห็นคุณได้ ก็ยัง ตี ก่อนตายได้เห็นคุณ ฉันก็ไม่เสียใจแล้ว คนที่น่าสงสารคือแม่ ของฉัน ฉันกลัวว่าจะไม่มีใครดูแลต่อจากนี้ไป

ขณะที่เจตต์พูดก็ไอเป็นเลือดอีกครั้ง

“เจตต์ ฉันเอง ฉันนรมน นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ไม่ใช่นะ ฉันมา สายแล้ว คุณเป็นยังไงบ้าง? ฉันจะพาคุณออกไป! ฉันจะพาคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่พูดนรมนก็รีบพยุงเจตต์ เธอใช้แรงทั้งหมดในร่างกายพยุงเจตต์ขึ้นมา แต่เจตต์กลับยินไม่ได้ ล้มลงไปกับพื้นทันที พานรมนลงไปด้วย

บรมนมองขาเจต ด้วยความประหลาดใจเหลือเกิน

ความเจ็บปวดในการแตกหักทำให้เจตต์ตื่นทันที เขาพึมพำอย่างอุดรู้สึกเลือดอุ่นของร่างกาย อดไม่ได้ที่จะ เบิกตากว้าง พอเห็นว่าตรงหน้าคือนรมนจริงๆ ก็ครามเสียงต่ำ ออกมาทันที

“ใครให้คุณเข้ามา? ไปซะ! ไม่ต้องมาสนใจฉัน รีบไปซะ! พูดจบ เขาก็ผลักนรมนออกไปด้วยแรงทั้งหมด “ฉันจะพาคุณออกไป! ฉันต้องการพาคุณกลับไป!”

ดวงตานรมน น้ำตาเอ่อล้นอย่างช่วยไม่ได้

ผู้ชายคนนี้น่ะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหัวใจเธอมีแค่บุริศร์ ก็ยังตกอยู่ใน อันตรายเพราะเธอตั้งหลายครั้ง ตอนนี้ทำให้ตัวเองกลายเป็นคน มีคุณธรรมอีก เธอจะไม่รู้สึกผิดได้อย่างไร?

เจตต์พูดขึ้นอย่างกังวล “คุณจะพาฉันกลับไปเหรอ? คุณดูฉัน ตอนนี้สิ ฉันขาเปีแล้ว นรมน ฉันเดินออกไปจากที่นี่ไม่ได้ คุณ แบกฉันไปไม่ได้ คุณต้องไปตามหาบุริศร์ไม่ใช่เหรอ? หรือคุณจะ ทั้งเขาแล้วพาฉันออกไป?”

นรมนตกตะลิงนิดหน่อย

หัวใจเธอกำลังเลือดออก
ครั้งนี้หลักๆ เธอมาเพื่อพาเจตต์และบริศร์กลับไป ตอนนี้เจต กลายเป็นแบบนี้แล้ว เธอไม่กล้าคิดเลยว่าบุริศร์จะเป็นอย่างไร

ท่าน น น น นคือใครกันแน่?

ทำไมต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้?

ทำไมต้องทำให้บริศร์กับเจตต์เป็นแบบนี้?

เขาเห็นพวกเขาเป็นตัวทดลองหรือสินค้าอย่างเดียวใช่ไหม? หรือท่านขุนอินคนนั้นกับตนท์เกี่ยวข้องอะไรกัน? ทั้งหมดนี้ตร นท์เป็นคนวางแผนเหรอ?

นรมนไม่รู้ ในใจเธอสับสนวุ่นวายสุดๆ แล้ว กังวลใจสุดๆ แล้ว แต่ตอนนี้เห็นดวงตาคาดหวังของเจตต์ เธอกัดฟันพูดขึ้น “ฉันจะ พาคุณไปก่อน! ถ้าระหว่างคุณกับบุรีศร์ฉันต้องช่วยใครออกไป ก่อน ฉันจะช่วยคุณก่อน

ประโยคนี้ทำให้ดวงตาเจต เป็นประกายทันที

เธอว่าไงนะ?

เธอบอกว่าเธอจะทิ้งปริศแล้วช่วยเขาก่อนเหรอ?

ทันใดนั้นเจตต์ก็รู้สึกไม่สนใจแล้วว่าตัวเองได้รับความอ ยุติธรรมอย่างไรบ้าง ตอนนี้มันคุ้มแล้วเพราะประโยคนี้ของนร

มน

เขายิ้ม ยิ้มสดใสมาก ดูดีมาก แต่มันแผดเผาดวงตาพรมน ถ้าเขาไม่รู้จักเธอ ไม่ได้รักเธอ ตอนนี้ก็ยังเป็นคนเจ้าชู้อยู่ในเมืองชล หรือเปล่า? ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างสุขสบาย

แต่เพราะเธอ ชีวิตของเจตต์ก็เปลี่ยนไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตต่อ

ไปจะเป็นอย่างไร

นรมนรู้สึกอึดอัดหัวใจราวกับมีภูเขามาทับไว้ เธอติดหนีเจตต์ ควรตอบแทนอย่างไร?

“ไม่ต้องยิ้มแล้ว เราไปกันเถอะ!

นโมนลุกขึ้นพยุงเจตต์

เจตจับมือเธอไว้แน่น ถามขึ้นเสียงทุ้ม “บอกฉันที ถ้าคนแรก สุดที่คุณเจอคือฉัน ถ้าฉันเจอคุณก่อนบุริศร์ คุณจะชอบฉันไหม? จะเลือกฉันไหม?”

นรมนกำลังเสียใจอย่างมาก

“ฉันไม่รู้”

เรื่องความรักมันไม่มีคำว่าถ้าเธอไม่รู้จริงๆ

น้ำตาเม็ดหนึ่งไหลลงมาจากขอบตาเจตต์

เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนไร้หัวใจ ในเพลิงไหม้ครั้งนั้น ความ รู้สึกทุกอย่างของเขามันตายไปแล้ว นอกจากความรักที่มีต่อแม่ เขาไม่ต้องการรักใครอีก และไม่ต้องการให้ใครรักเขา

แต่นมันดันเป็นนางฟ้าที่มาช่วยชีวิตเขาออกไปจากเพลิงไหม้ นั้น ทำให้เขาสัมผัสสิ่งที่เรียกว่ารักแต่ไม่อาจครอบครองได้ อะไร

ที่เรียกว่าความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
“คุณพาฉันไป ทิ้งบุรีศร์ไว้ เพราะคุณรู้ว่า ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพ

แวดล้อมแบบไหน บริศร์ก็จะเข้มแข็งรอคุณได้ใช่ไหม? คุณรู้ว่า

ถ้าบุริศร์เป็นอะไร คุณก็จะตายพร้อมกับเขาใช่ไหม? คุณช่วย

ชีวิตฉันก่อน ไม่ใช่เพราะสถานะฉันเหนือกว่าบริศร์ในสายตาคุณ

แต่เพราะคุณรู้สึกเป็นหนี้ฉัน คุณคิดว่าฉันเป็นคนนอก คุณไม่

อยากให้ฉันเป็นอะไรเพราะคุณใช่ไหม?

เจตต์ต้องการหลอกตัวเองจริงๆ หลอกว่าในรมนช่วยชีวิตเขา ก่อนเพราะเขาพิเศษในหัวใจเธอ แต่เมื่อเห็นแววตาเด็ดขาดของ นรมน เขาก็รู้ว่าเขาคิดผิด

นรมนูพูดไม่ออก แต่ก็ต้องพูดอีกครั้ง

“กานต์บุกเข้ามาในระบบที่นี่ ต้านทานได้ไม่นานนัก เราออก ไปก่อนค่อยว่ากัน

ขณะที่พูด เธอก็บังคับเจตให้เดินไป แต่เจตต์หยุดเอาไว้

ถึงร่างกายบาดเจ็บสาหัส ถึงจะมีรอยแผล เรี่ยวแรงของเจด ก็ยังหยุดนรมนไว้ได้

เขามองดวงตาเธอ พูดขึ้นทีละคำ “ไม่ต้องหรอก หลังจากออก ไปฉันก็เป็นคนพิการ ฉันไม่เคยต้องการความรู้สึกผิดหรือความ สงสารของคุณ แทนที่จะปล่อยให้คุณใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความ รู้สึกผิดต่อฉัน ก็ทิ้งฉันไว้ที่นี่ดีกว่า บางที นี่อาจจะเป็นจุดหมาย ปลายทางที่ดีที่สุดของฉัน”

“คุณพูดอะไรไร้สาระ?”
จู่ๆ นรมน โกรธและโมโหแล้ว

เธอช ที่ไหลเขตต์ น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“เจตต์ คุณวางแผนจะทำให้ฉันรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตใช่ไหม? คุณ วางแผนจะใช้ชีวิตอยู่ในใจฉันแบบนี้ชั่วชีวิตใช่ไหม? คุณอยาก ให้ฉันกับบุริศร์ต้องคิดถึงคุณในชีวิตที่เหลืออยู่ใช่ไหม? ฉันจะ บอกคุณให้คุณอย่าไปคิดมัน! โลกของฉันกับบริศร์ทนคุณไม่ได้ หรอก! คุณอย่าคิดใช้วิธีนี้มาบังคับ ฉันไม่สนว่าคุณจะขาเป๊ หรือ ว่าแขนหัก แม้ว่าคุณจะมีลมหายใจเฮือกสุดท้าย ฉันก็จะพาคุณ ออกไป ชีวิตนี้ฉันจะเป็นวัวเป็นมารับใช้คุณ ฉันให้คุณอยู่ที่นี่ไม่ ได้ และเครื่องมือที่เย็นเฉียบพวกนี้ ฉันยิ่งเห็นคุณเสียสติของตัว เองไป แล้วกลายเป็นตัวทดลองของคนอื่นไม่ได้ เจตต์ คุณฟังฉัน ให้ดี ตั้งแต่วันที่ฉันช่วยชีวิตคุณไว้ ชีวิตคุณก็เป็นของฉันแล้ว! คุณต้องการจะใช้ชีวิตยังไงฉันไม่สน แต่คุณจะตายยังไง ตาย ที่ไหน ฉันเป็นคนกำหนด!”

นรมนอยากร้องไห้เสียงดังจริงๆ แต่เธอทำไม่ได้ เธอไม่มีเวลา มาเสียใจ ไม่มีเวลามารู้สึกแย่ ยิ่งไม่มีเวลามาพูดเรื่องพวกนี้กับ เจตต์ที่นี่ด้วย

เธอต้องพาเขาไป!

แม้ว่าจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แม้ว่าต้องสละชีวิต เธอก็ต้อง พาเขาออกไป!

เธอรู้ บริศร์จะเข้าใจเธอ

หนี้ที่ติดเจตต์ เธอต้องคืน
เจตต์พูดถูก ความสามารถของบุรีศร์แข็งแกร่งมาก ถึงแม้รอ ตนไปช่วยไม่ไหวก็สามารถช่วยตัวเองได้ ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ถ้าบุริศรเกิดอุบัติเหตุจริงๆ เธอก็ไม่มีทางใช้ชีวิตเพียงลำพังเผ็ด ขาด แต่เจต ไม่เหมือนกัน

เขาอยู่ในจุดนี้เพราะเธอ เธอเห็นเจตต์รอความตายที่นี่ไม่ได้

ไม่ได้เด็ดขาด!

นรมน ใช้หลังมือเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ไม่สนการต่อต้านของเจต ต์ จะเป็นจะตายอย่างไรก็พยุงเขาไว้บนไหล่

จู่ๆ เจตตก็ยิ้ม แต่น้ำตาก็ไหลเช่นกัน

“ชีวิตของฉันเป็นของคุณ นรมน คุณจำไว้นะ ประโยคนี้คุณ เป็นคนพูดเอง ฉันเคยให้โอกาสคุณ คุณยืนกรานเองว่าจะพาฉัน ออกไป ถ้าฉันออกไปได้แล้วกลายเป็นคนขาเป้จริงๆ ไม่สามารถ ดูแลตัวเองได้ คุณอย่ามาโทษที่ฉันอาศัยในบ้านคุณ มีอำนาจกับ คุณทุกวัน ถึงตอนนั้นบุริศร์โกรธขึ้นมาฉันก็จะไม่ไป คุณคิดให้ดี นะ”

“คูณหุบปาก! ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าฉันไม่ได้สั่ง คุณก็ห้าม พูด”

นรมนจ้องเขาเขม็ง จากนั้นก็ออกแรงพยุงเขา รีบเดินออกไป

ข้างนอก

“นรมน? คุณไม่ได้ชื่อซลลี่เหรอ?”

นภดลเห็นทุกอย่างในสายตา ขณะที่นรมนเดินผ่านก็พูดขึ้นมา
นามนตกตะลึง เธอลืมนภดลไปแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่ช้า ก็เร็วเขาก็จะรู้

“เรื่องนี้ค่อยว่ากัน เราไปกันก่อน

“เขาเป็นใคร?”

ถึงแม้เจตจะหมดแรงนิดหน่อย แต่ก็ยังมองนภดลอย่าง

ระมัดระวัง

คนคนนี้สวยเกินไปแล้ว!

ถ้าเป็นผู้หญิงก็ไม่เป็นไร แต่เขาเป็นคนเจ้าชู้มาตั้งหลายปี แน่นอนว่ามองแวบเดียวก็ดูออกว่านภดลเป็นผู้ชายรูปงาม

มีบริศ คนเดียวก็คงไม่เป็นอะไร ตอนนี้มีหนุ่มรูปงามเพิ่มมา อีกคน สิ่งที่น่าสังเวชยิ่งกว่านั้นคือ ตอนนี้เขายังขาดปอีก นี่มัน ทำให้เขารู้สึกอับอายมาก

แต่นรมนกลับพูดเรียบๆ “เขาเป็นคนของฉันชั่วคราว

“ชั่วคราว?”

“คุณอย่าเพิ่งสนใจ รีบตามฉันมา

นรมนูพูดจบก็พาเจตต์ออกมา

และนภดลแบกกิมจิอยู่ คนสองกลุ่มไม่มีแรงในการต่อสู้แล้ว แบบนี้จะสามารถออกไปได้ไหม ภายในใจนภดลกับนรมนไม่มี ชัยชนะเลย

ขณะที่พวกเขาเดินออกไปจากประตูทางเข้า จู่ๆ เจตต์ก็เอ่ยปาก น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ