แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 597 มันไม่ใช่วัสดุที่ดีในการสอดแนมจริงๆ



บทที่ 597 มันไม่ใช่วัสดุที่ดีในการสอดแนมจริงๆ

ขณะที่นรมนลำบากใจ เธอเห็นเสื้อคลุมครินท์บนเก้าอี้

ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนา คนก็กลายเป็นขี้เกียจ นรมันต้องการ ใช้เงินหนึ่งร้อยหยวนมัดกระดาษแผ่นนี้ไว้แต่ชินกับการใช้ โทรศัพท์โอน Alipay และ Wechat มากกว่า บนตัวเธอไม่มีเงิน แม้แต่หยวนเดียว นอกจากนี้เธอยังถูกลักพาตัว ไม่ได้เอา โทรคัพท์มา

ตอนนี้เห็นเสื้อคลุมของตนท์ นรมนก็สวดอ้อนวอนขอให้ใน กระเป๋าเขามีเงิน

นรมนมองไปข้างนอก ตรินท์ยังคุยโทรศัพท์อยู่ เสียอารมณ์

เป็นบางครั้ง

เธอเดินลงมาเบาๆ ย่องไปที่หน้าเก้าอี้ ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋า เสื้อคลุมของตนท์ แล้วหยิบกระเป๋าเงินออกมา

โชคดีที่ในกระเป๋าเงินของตนท์มีเงินสดอยู่ แถมยังไม่น้อย

ด้วย

ดูเหมือนตรินท์คิดรอบคอบเพื่อไม่ให้เปิดเผยตัวเอง ไม่ใช้การ โอนเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ ไม่ใช้บัตรธนาคาร บุริศร์ไม่มีทางใช้ เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ในการตามหาเบาะแสพวกเขาได้

นรมนหยิบเงินสามสี่ร้อยหยวนออกมาจากด้านใน
เธอไม่กล้าหยิบมาเยอะนัก เยอะแล้วครินท์จะสงสัย

หยิบใบหนึ่งในนั้นออกมา นวมนมัดกระดาษกับเงินหนึ่งร้อย หยวนไว้ด้วยกันทันที จากนั้นก็โยนไปได้เตียง

ครินท์ไม่ได้สนใจว่ามีอะไรอยู่ใต้เตียง เขาดูเหมือนกังวลมาก และรีบออกไปจากที่นี่มาก ดังนั้นนรมนเดาว่า บางทีเขาอาจจะไม่ ได้อยู่ที่นี่นานเกินไป บอกว่าหลังจากห้าทุ่มจะออกไปจากเมือง ชลธีไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ที่นี่ก็ต้องมีคนมา ทําความสะอาด ถึงตอนนั้นเงินหนึ่งร้อยหยวน อีกฝ่ายน่าจะหยิบ ขึ้นมาดู

แค่อีกฝ่ายเห็นมัน ก็จะติดต่อบริศร์ได้ ถึงตอนนั้นบุริศร์ก็จะรู้ ว่าตามหาตัวเองที่ไหน

หลังจากนรมนทำทุกอย่างเสร็จสิ้น ก็รีบนอนบนเตียง แสร้งทำ

เป็นเช่นเดียวกับตอนแรก หลับตานอนหลับ

เมื่อตรินท์คุยโทรศัพท์เสร็จเข้ามา ก็ตั้งใจมองนรมน โดย เฉพาะ เห็นเธอยังหลับสนิทเหมือนตอนที่ตนออกไป ก็วางใจลง เขาไม่ได้สั่งอาหารจากข้างนอก ตัวเองหยิบขนมปังขึ้นมากิน มันน่าลำบากใจจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีชีวิตที่ยากลำบากแบบนี้ นรมนกำลังหัวเราะเยาะเขาในใจ แต่ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร ทั้งสองไม่ได้เกี่ยวข้องกันจนถึงตอนเย็น นรมนก็รู้สึกตื่นเต้น นิดหน่อย
เดี๋ยวจะได้เจอคนคนนั้นแล้ว อยากรู้ว่าคนที่ช่วยป้าโอและช่วย ครินท์ อใครกันแน่

ครินท์เก็บของตัวเองเสร็จแล้ว คิดว่าเดี๋ยวนรมน คงตื่น เขา เดินไปตรงหน้านามน อ้าปากเธอแล้วยัดยานอนหลับสองสาม เม็ดเข้าปากรมนอีกครั้ง

ในใจนรมนดารินท์อย่างดุเดือด แต่ก็ไม่กล้าขยับ ปล่อยให้ ตรินหยัดยาเข้าปากตน

เธอฉวยโอกาสเอายาไว้ใต้ลิ้น พยายามไม่ให้มันละลาย แต่ ดวงตาครินท์จ้องมองเธอตลอด เธอทําได้แค่กลืนน้ำลาย

เห็นมรมนกลิ่นยาลงไปแล้ว ตรินท์ก็โล่งใจ หันตัวไปทำอย่าง

นรมนฉวยโอกาสวนยาออกมา อยากจะบ้วนน้ำลายตัวเอง ออกมาก็ทําไม่ได้ เธอแค่หวังว่าตัวเองจะสามารถต้านทานความ ง่วงอันน้อยนิดนี้ได้

เวลาผ่านไปทุกนาที ในที่สุดก็ห้าทุ่ม

โทรศัพท์ตรินท์ดังขึ้นตรงเวลา นรมนยิ่งขึ้นมาเช่นกัน

“รถอยู่ด้านนอก พาคนของนายขึ้นรถ ทางที่ดีคนของนายห้าม รู้อะไรเลย ไม่งั้นนายอย่าโทษที่ฉันไม่สนพวกนาย

อีกฝ่ายยังคงใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง

ตรินท์พูดขึ้นเรียบๆ “รู้แล้ว นายต้องเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ต้องระมัดระวังถึงจะปลอดภัย ฉันเพิ่งเกษียณได้ไม่ถึงเลย ฉันไม่อยากให้วันที่สวยงามของฉันย่ำแย่เพราะนายแล้ว “เฮอะๆ โอเค ตามใจนาย ไม่ต้องเป็นห่วง คนของฉันโดน

วางยาแล้ว หลับได้ถึงพรุ่งนี้เช้า ถึงเธอจะตื่นตอนนั้นก็ไม่เห็น

นาย

ครินท์พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายไป

นรมนรู้สึกว่าตนท์โทรศัพท์อีกครั้ง

“คุณครับ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพวกคุณกลับมาได้ เราจะไปแล้ว ค่าเช่าที่ให้พวกคุณก็รับไว้นะครับ ไม่ต้องคืนฉัน ฉันทำห้อง เละเทะ สกปรกไปหมดแล้ว คุณกลับมาทําความสะอาดสักหน่อย เงินพิเศษก็ถือว่าเป็นเงินที่ฉันชดใช้ให้พวกคุณ จำไว้นะ ห้าม บอกใครว่าฉันเคยมาที่นี่ รู้ไหม?

“ค่ะๆๆ รู้แล้ว”

บางทีอาจจะเพราะรู้สึกว่านรมนหลับลึก ตรินท์เลยไม่สนใจว่า นรมนจะได้ยิน เขาเปิดลำโพงขณะเก็บของ พลางพูดไปด้วย

นรมนได้ยินว่านี่คือบ้านเช่า ก็ดีใจนิดหน่อยอย่างอดไม่ได้

นครินท์ให้คนมาทําความสะอาดบ้าน ถึงตอนนั้นคนในบ้าน ต้องเห็นสิ่งที่ตนทิ้งไว้แน่ๆ แค่เห็นมัน พวกเขาก็ต้องแจ้งบุริศร์ อย่างไรแล้วบุริศร์ก็มีอำนาจใหญ่โตในเมืองชลธี ไม่กล้ายั่วยุ แน่นอน
ขณะที่นรมนูรู้สึกยินดีในใจ ก็รู้สึกร่างเบาขึ้น โดนครินท์อุ้ม

พาดบ่าทันที

ไอ้บ้าน!

แบกจริงๆ!

อุ้มเธอพาดบ่าเหมือนกระสอบ

ความหยาบคายแบบนี้ นรมนบอกตัวเองว่าอดทนไว้

ถ้าไม่อดทนก็ต้องโกลาหล ถึงตอนนั้นดูสิว่าเธอจะจัดการตร นท้อย่างไร

ตริน ท่านรมนกระแทกจนแทบอ้วก แต่ก็ยังต้องทนไว้ เพื่อไม่ ให้ตรินท์รู้ว่าตนตื่นอยู่

เธออดทนอย่างยากล่ามากมาก

ขณะที่นรมนจะทนไม่ไหวแล้ว ตรินท์ก็ออกมานอกประตู เปิด ประตูรถด้านหน้าทันทีแล้วโยนเธอเข้าไป

ครินท่หยาบคาย เมื่อโยนนรมนไปก็ไม่ได้สนใจ ศีรษะนรมน กระแทกกับหลังคารถ เจ็บจนน้ำตานรมนจะไหลออกมา แต่ยัง ต้องแกล้งทําเป็นศพ เธออยากร้องไห้จริงๆ

และการทรมานนี้ แผลที่ท้องเธอก็เจ็บเช่นกัน

ตรินท์ได้ยินเสียง “ปัง” ก็เหลือบมอง โดยไม่รู้ตัว เห็นนรมนหัว ในขึ้นมา ก็อดพูดขึ้นไม่ได้ “อ่า ขอโทษจริงๆ มองไม่เห็น

ในใจนรมนแทบจะค่าบรรพบุรุษเขา ถึงแม้จะบรรพบุรุษเดียวกับบุรีศร์ แต่ตอนนี้เธอไม่สนแล้ว

แม่งโคตรเจ็บเลยจริงๆ!

ตนท์ที่น่ารังเกียจ พยายามหยั่งเชิงดูอย่างต่อเนื่องว่าเธอตื่น หรือยัง ความหวาดระแวงนั้นทำให้นรมนยิ่งระวังมากขึ้น

ครินท์เห็นนรมนไม่ได้แสดงออกอะไร ก็ปิดประตูแล้วขึ้นรถ

เขานั่งข้างเธอ นรมนถึงขนาดได้ยินเสียงลมหายใจตรินท์ด้วย

เธอกลั้นหายใจ ได้ยินตนท์พูดกับคนขับรถว่า “ไปไหนฉันไม่ ต้องบอกใช่ไหม?”

“รู้ครับ คุณชายรอง

อีกฝ่ายตอบกลับ จากนั้นก็สตาร์ทรถ

เมื่อรถขับออกมา นรมนก็รู้ว่าตัวเองอยู่ห่างกับบริศร์ไม่ถึงห้า ร้อยเมตร

นี่คือความมืดภายใต้แสงไฟ

คฤหาสน์ตระกูลโตเล็กห่างย่านที่อยู่อาศัยห้าร้อยเมตร นรมน ไม่คิดเลยว่าตนท์จะซ่อนต่อหน้าต่อตาบุริศร์แบบนี้

และเธออยู่ห่างกับบริศร์ไม่ถึงห้าร้อยเมตร แต่ไม่มีโอกาสได้ พบกัน และไม่มีโอกาสได้บอกเขา

หัวใจนรมนอึดอัดมาก
รถขับไปอย่างรวดเร็ว

นรมนไม่กล้าลืมตา ยิ่งไม่กล้าท่าอะไรบุ่มบ่าม โดยที่ไม่รู้ด้วย

ว่ารถจะขับไปที่ไหน

ในตอนแรก เธอยังจำเส้นทางตอนที่รถเลี้ยวหรือข้ามทางแยก ได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทันใดนั้นนรมนก็พบว่ารถมันหมุนวนซ้ำๆ ภายในระยะไม่กี่ร้อยเมตร

นี่อาจจะเป็นพฤติกรรมตอบโต้การสอดแนมของอีกฝ่ายก็ได้ ล่ะมั้ง

นรมนรู้สึกท้อใจเล็กน้อย

ศัตรูเจ้าเล่ห์แบบนี้ ตัวเองจะชนะได้เหรอ?

เธอถูกทำให้เวียนหัวแล้ว หลังจากเธอตระหนักได้ว่ารถขับ

นอกระยะวงกลม ก็ไม่แน่ใจเส้นทางแล้ว อย่างที่คิดไว้ เธอไม่ใช่วัสดุที่ดีในการสอดแนม ตรินท์หลับตาตลอด โดยไม่พูดอะไร นโมนทําได้แค่แกล้งหลับต่อ รถขับมาประมาณหนึ่งชั่วโมงในที่สุดมันก็จอด นรมนได้ยินเสียงสุนัขเห่า ได้ยินเสียงคลื่นอยู่ไม่ไกล นี่มาถึงชายหาดแล้วใช่ไหม?

นรมนถอนหายใจภายในใจ
หรือต้องการออกทะเลจากตรงนี้จริงๆ

บอกว่าทะเลถูกบริศรปิดกั้นหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วจะออก ไปได้อย่างไร?

บรมนไม่รู้ ทำได้แค่รอคอยและรับชมเท่านั้น

หลังจากรถนิ่งแล้ว ตรินท์มองนรมน เห็นนรมยังหลับอยู่ ถึง

ได้เปิดประตูรถจากนั้นก็ลงรถ แล้วอุ้มนรมนออกมา

แสงจันทร์เข้มข้นส่องบนใบหน้านรมน หน้าผากโนของเธอ เห็นชัดเป็นพิเศษ

ทันใดนั้นตรินท์ก็หัวเราะแล้วพูดขึ้น “นี่ถ้าครินท์เห็นเข้า เดาว่า ต้องปวดใจเกือบตายแน่ ไม่รู้ว่าจะตัดมือฉันทิ้งหรือเปล่า โชคดีที่ เขาไม่อยู่ และโชคร้ายสำหรับคุณ ใครให้คุณหลับล่ะ?”

นรมนอยากด่าคนจริงๆ

เธออยากหลับหรือไง?

นรมน โกรธอยู่ในใจ แต่ผิวเผินยังหลับเซื่องซึมอยู่

ตรินท์มองเธอ แล้วอุ้มเธอเดินออกไป อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น นรมนตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้

หัวใจเธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

ครินท์คงไม่สงสัยอะไรใช่ไหม?

เห็นได้ชัดว่าตนท์ก็รู้สึกว่านรมนตัวสั่น เขาเหลือบมองเธอแล้วพูดเสียงทุ้ม “บอบบางจริงๆ ออกมาจากในรถ อุณหภูมิ เปลี่ยนยังทำให้คุณที่หลับอยู่ตอบสนองขึ้นมาได้ ถูกโอน บอบบางอย่างที่คิดไว้เลย

หลังจากเขาหาเสียงอึดอัด ก็ไม่ได้สนใจนรมน ยังคงอุ้มเธอ เดินไปข้างหน้า

ในไจนรมนกลัดกลุ้มสุดขีด

ชายหาดตอนเวลาห้าทุ่มมันหนาวขนาดไหน ตรินท์มันโง่หรือ ไง? เธอเป็นแค่ผู้หญิงสวมชุดนอนบางๆ กลัวหนาวแล้วมัน ทําไม?

เขาไม่ใช่บริศ จริงๆ!

ถ้าเป็นบุริศร์ ตอนนี้จะต้องถอดเสื้อคลุมสวมให้เธอแน่นอน ทําอย่างไรดี? เธอคิดถึงบุริศร์อีกแล้ว!

นรมนรู้สึกอึดอัดในใจ รู้สึกฝีเท้าครินท์หยุดลง เสียงที่ใช้ เครื่องเปลี่ยนเสียงฝั่งตรงข้ามพูดขึ้น “คุณชายรอง สปีดโบ๊ท ของฉัน พวกนายใช้สปีดโบ๊ทล่านี้ออกไปจากเมืองชลธีได้”

“ทะเลไม่ได้อยู่ภายใต้กฎอัยการศึกเหรอ? แค่สปีดโบ๊ทของ นายจะออกไปได้ยังไง?

คําถามสงสัยของตนท์ก็เหมือนนรมน

อีกฝ่ายพูดขึ้น “ทางทะเลก็อยู่ภายใต้กฎอัยการศึก แต่ทั้งหมด เป็นหน่วยลาดตระเวนของตระกูลโตเล็ก เรือสปีดโบ๊ทล่านี้ของฉันเป็นของทีมลาดตระเวนของตระกูลโตเล็ก ดังนั้นพวกเขาจะไม่ สนใจ

“หืม? ไม่คิดว่านายจะมีสปีดโบ๊ทของหน่วยลาดตระเวน ตระกูลโตเล็ก นายเป็นใครกันแน่?

คำถามตริน ทำให้อีกฝ่ายตกตะลึง จากนั้นก็พูดขึ้น “คุณชาย รอง นายไม่ต้องถามแล้ว เชิญ!

ครินท์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก อุ้มนรมนเดินไปที่สปีดโบ๊ท ขณะที่ เดินผ่านผู้เปลี่ยนเสียงไป ทันใดนั้นครินท์ก็ลงมือถอดหมวกและ ผ้าคลุมบนหน้าอีกฝ่ายทันที

ภายใต้แสงจันทร์ นรมนลืมตาอย่างรวดเร็ว แต่ใบหน้าที่เข้าสู่ สายตาเธอทําให้เธอตกตะลึงเล็กน้อย

“นายเหรอ?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ