บทที่ 114 อย่าแสร้งทำเป็นบ้าต่อหน้าฉัน

นรมนคิดได้แต่แรกแล้วว่ากมลจะถามคำถามแบบนี้ เพราะไม่ว่าจะเป็นกานต์หรือกมล หน้าตาของพวกเขาก็ เหมือนบุริศร์มาก

ถ้าหากพวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ดูออกว่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูก

แต่ในขณะนี้นรมนไม่รู้ว่าจะบอกกับกมลเกี่ยวกับสถานะ ของบุริศร์อย่างไร

“เขาเป็น.”

” เป็นพ่อของหนูเหรอคะ”

กมลถามอย่างรีบร้อน น้ำเสียงเร่งด่วนแบบนั้น

นรมนตะลึงไปเลย

นี่ถือว่าเป็นกระแสจิตระหว่างเด็กกับบุริศร์หรือเปล่า? เธออยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วย คาดหวังคู่นั้นของกมล เธอไม่สามารถพูดออกมาได้

“กมล เรื่องนี้ไว้คราวหลังแม่ค่อยเล่าให้หนูฟังได้ไหม

คะ?”

“ค่ะ”

กมลรู้สึกผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยิ้มและพูดว่า “แม่คะ เขาเป็นอะไรหรือเปล่า? ป่วยเหรอ? เป็นโรคเดียวกับที่ กมลเป็นหรือเปล่า?งั้นให้เขามารักษาที่สหรัฐอเมริกากับ กมลได้ไหม?”

สำหรับกมลแล้ว คนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลเป็นผู้ป่วย ทั้งนั้น และคนที่ซีดเหมือนเธอ อาจป่วยเป็นโรคเหมือนเธอ ก็ได้

แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักว่าความตายคืออะไร แต่เธอก็รู้จาก สายตาของนรมนและกานต์ว่าสักวันพวกเขาก็ต้องแยก จากกัน

นรมนน้ำตาไหลเมื่อลูกสาวของเธอพูดอย่างนั้น

“ไม่ใช่ค่ะ เขาแค่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าดูแลดีๆก็จะดีขึ้น” “แม่คะ ถ้าหนูหายป่วย หนูไปเยี่ยมคุณอาได้ไหมคะ?” กมลเรียกบุริศร์เป็นคุณอาโดยอัตโนมัติ และความรู้สึก ของนรมนในขณะนี้เจ็บราวกับว่าถูกมีดบาด

“กมลเป็นเด็กดีนะคะ แค่กมลเชื่อฟังคุณหมอ ก็จะดีขึ้น ค่ะ ถึงเวลานั้นอย่าว่าแต่มาเยี่ยมคุณอาเลย กมลอยากทำ อะไร แม่เห็นด้วยกับหนูทั้งนั้น”

“แม่ใจดีจังค่ะ งั้นแม่ต้องดูแลคุณอาดีๆนะคะ ไม่งั้นเดี่ยว หนูกลับไปไม่เจอเขาแล้ว”

มีร่องรอยของความปรารถนาในดวงตาของนรมน

นรมนรีบพยักหน้าตอบรับ

“เป็นเด็กดีนะคะ พ่อทูนหัวของหนูกำลังจะมาแล้วใช่ไหม? รีบอาบน้ำเตรียมตัวหน่อย เดียวให้พ่อทูนหัวของมา เห็นว่าหนูเล่นโทรศัพท์แต่เช้า จะถูกว่าเอานะ””

หลังจากกมลได้ยินคำพูดนั้น ก็รีบพยักหน้าแลบลิ้นออก มาอย่างซุกซน

“บ้ายบายค่ะแม่”

“บ้ายบายค่ะลูกรัก”

นรมนวางวิดีโอด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำตาไหลลงอย่างห้ามไม่

ได้

เธอมองบุริศร์ที่อยู่บนเตียง ในใจสับสนอย่างมาก ตกลงจะบอกความเป็นอยู่ของกมลหรือเปล่าเนี่ย?

จริงๆเธอไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ท่าทีที่บุริศร์ ปกป้องเธอด้วยชีวิตทำให้เธอหัวใจที่เย็นชาของเธอมีรอย แยกอีกครั้ง

บางทีสิ่งที่บุริศร์พูดเป็นความจริง

ตอนนั้นเขาไม่ได้จะปฏิบัติแบบนั้นต่อเธอและลูกจริงๆ

แต่จะเชื่อเขาได้จริงๆเหรอ?

นรมนไม่รู้

พอถึงกลางดึก บุริศร์เริ่มมีไข้

เขาเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ

นรมนรีบลุกขึ้น จับหน้าผากเขาดู ร้อนจนน่ากลัว เธอ อยากจะไปหาหมอ แต่บุริศร์กลับจับมือเธอไว้อย่างกะทันหัน

“นรมน อย่าไปจากผม คุณอย่าไป…”

เสียงของบุริศร์ไม่ดัง แต่กลับทำให้หัวใจของนรมนสั่นไป

ที่หนึ่ง

เธอหันกลับมาทันที พบว่าบุริศร์ไม่ได้ตื่น

“นรมน ขอโทษ ผมไม่ได้สังเกตความรู้สึกของผมที่มีต่อ คุณให้เช้ามากกว่านี้ ทำให้คุณและลูกเกิดอุบัติเหตุ เป็น ความผิดของผมเอง”

บุริศร์พูดไปด้วย น้ำตาก็ซึมออกมาจากขอบตา

นรมนต้องการที่จะชักมือตัวเองกลับมา แต่ก็ทำไม่ได้ เงย หน้าขึ้นมาก็เจอน้ำตาของบุริศร์

เขาร้องไห้!

ว่ากันว่าน้ำตาผู้ชายไม่ไหลกันง่ายๆ นับประสาอะไรกับ ผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกอย่างบุริศร์ แต่น้ำตาที่ขอบตาของเขา คืออะไร?

“บุริศร์ นายปล่อยฉัน!”

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์แกล้งทำ

ผู้ชายคนนี้คงจะตื่นแล้ว จงใจที่จะเล่นละครกลยุทธ์ ทุกข์กายเพื่อให้เธอดู

แต่ไม่ว่าเธอจะดึงมีอของเธออย่างไรก็ไม่สามารถหลุด ออกมาได้ และในตอนนี้บุริศร์รู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
“ตรินท์ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ พี่ปกป้องนายได้ไม่ดี นาย ไว้ใจได้เลยนะ พี่จะเลี้ยงดูลูกของนายเหมือนดั่งลูกชายตัว เอง เขาเป็นเด็กบ้านตระกูลโตเล็ก ไม่ว่าเขาจะฉลาดหรือ ไม่ เขาก็เป็นลูกของนาย!”

ประสาทของบุริศร์เหมือนจะผิดเพี้ยนไป

นรมนไม่รู้ว่าตรินท์เป็นใครในตอนแรก แต่ในขณะที่บุริ ศร์พูดว่าพี่ชายปกป้องนายได้ไม่ดี เธอก็รู้แล้วว่า นั่นเป็น น้องชายฝาแฝดของบุริศร์ ตรินท์

เธอเอาแต่บอกตัวเองว่า เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่น้อง

ฝาแฝดเป็นข้ออ้างของบุริศร์ที่ต้องการรับความเห็นใจจาก

เธอ แต่ในตอนนี้ เธอไม่สามารถหลอกตัวเองแบบนี้ต่อไป

ได้

“บุริศร์ นายปล่อยมือก่อน นายยังตายไม่ได้ นายเป็นไข้ ฉันต้องไปเรียกหมอเข้ามา”

นรมนพูดเสียงเบา แต่บุริศร์ไม่ได้ยินเลย เขาจมอยู่ใน ความคิดของเขา และไม่สามารถออกมาได้เลย

“ผมรักคุณนรมน อย่าทิ้งผมไป คุณไม่รู้ว่าผมมีความสุข แค่ไหนเมื่อรู้ว่าคุณท้องลูกของผม แต่ผมปล่อยให้คุณอยู่ เคียงข้างผมไม่ได้เพราะเขมิกาจะทำร้ายคุณ นรมน ผมไม่ คิดว่าการกระทำของผมจะทำให้คุณตายในกองไฟ ทำไม คุณถึงจากไปแบบนั้น? ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายแบบนี้? คุณ บอกว่าคุณรักผมไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้เอาลูกจากไป ด้วยตัวคนเดียว? ทำไมต้องทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว? นรมน คุณกลับมาได้ไหม? ตราบใดที่คุณกลับมา ผมจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง ผมจะไม่ปล่อยให้คุณละสายตาอีกต่อไป ผม จะไม่ปากแข็งอีกต่อไป ผมจะบอกคุณว่า ผมรักคุณ การ แต่งงานสามปีนี้ทำให้ผมตกหลุมรักคุณอย่างลึกซึ้ง แต่ ทำไมผมเพิ่งจะรู้ความจริงนี้ คุณก็พาลูกจากไปแล้วล่ะ?”

“ผมไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าคุณจะหนีไปกับผู้ชายคนอื่น คุณรัก ผมมากขนาดนี้ คุณสามารถไม่ติดต่อกับครอบครัวของ คุณเพื่อผม และคุณสามารถทนกับคำด่าทุกอย่างเพื่อผม คุณที่เป็นแบบนี้จะตกหลุมรักผู้ชายคนอื่นได้อย่างไร? นรมน ผมเจ็บใจมาก คุณอย่าไปได้ไหม? ไฟมันใหญ่ขนาด นี้ คุณต้องกลัวมากใช่ไหม? คุณคาดหวังให้ผมสามารถไป ช่วยคุณได้ใช่ไหม? แต่ผมไปสายเกินไป นรมน ขอโทษ”

บุริศร์พูดมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็ร้องไห้เหมือนเด็กขึ้นมา น้ำตาของนรมนก็ไม่รู้ว่าไหลลงมาทำให้ใบหน้าเปียกโชก เมื่อไหร่

คิดว่าตัวเองไม่แคร์ ถึงกับบอกตัวเองว่า ผู้ชายที่ไร้ความ รู้สึกอย่างบุริศร์ไม่คู่ควรที่จะหลั่งน้ำตาเพื่อเขาอีก แต่ทำไม ตอนนี้น้ำตาถึงควบคุมไม่อยู่?

“บุริศร์ นายตื่นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! อย่าแสร้งทำเป็นบ้าต่อ หน้าฉัน ฉันรู้ว่านายตื่นแล้ว นายตื่นแล้วใช่ไหม? นายตื่นสิ ตื่น!”

นรมนเขย่าไหล่ของบุริศร์อย่างรุนแรง แต่บุริศร์ยังคงอยู่ ในอาการโคม่า

ในปากเขายังคงเรียกชื่อของนรมนไม่หยุด และยังบอกว่าเขาคิดชื่อลูกไว้แล้ว

เมื่อได้ฟังถึงตรงนี้ นรมนฟุบลงบนตัวของบุริศร์และ ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ถ้าสิ่งที่นายพูดเป็นความจริง ฉันจะให้โอกาสนายอีก ครั้ง แต่ถ้าให้ฉันรู้ว่านายโกหกฉันละก็ บุริศร์ แม้ว่าจะต้อง แบกรับข้อหาฆาตกรรม ฉันก็จะเอานายตายด้วยแน่ นาย ได้ยินไหม? ถ้านายได้ยิน ก็ตื่นขึ้นมาสิในายต้องตื่นมา เท่านั้น ฉันถึงจะสามารถให้โอกาสนายอีกครั้ง! บุริศร์! ”

นรมนเรียกบุริศร์

จนถึงขณะนี้ เธอถึงจะรู้ว่าเธอไม่เคยลืมบุริศร์ในช่วงห้า ปีที่ผ่านมาเลย

ไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะทำร้ายอะไรต่อเธอ ตอนนี้อยู่ต่อหน้า ชีวิตและความตาย เธอก็กลัวจริงๆว่าเขาจะตายไปแบบนี้ จริงๆ และไม่มีผู้ชายคนอื่นที่ชื่อบุริศร์ในโลกนี้

ที่แท้สิ่งที่คอยดันให้เธอมีชีวิตต่อในช่วงหาปีนี้ไม่เพียง แต่จะมีความแค้นเท่านั้น แต่สิ่งที่มากที่สุดคือความรัก

น้ำตาของนรมนกระทบใบหน้าของบุริศร์ และเธอร้องไห้ อยู่พักหนึ่งก่อนที่เธอจะพบว่าบุริศร์ได้ปล่อยมือของเธอ เหมือนกับว่าช็อกไปแล้ว

“บุริศร์! นายตื่นสิ! ตื่นสิ”

ใจของนรมนเกือบจะหยุดเต้นแล้ว

“ฉันบอกนายนะ นายไม่เพียงแต่มีลูกชายคนเดียว ถ้านายตายตอนนี้ ชีวิตนี้นายอย่าหวังว่าจะได้เจอลูกสาวนาย อีก! นายรู้ไหมว่าลูกสาวของนายยังคงต่อสู้กับความตาย! เธอเป็นเด็กตัวเล็กๆ ตอนแรกเกิดมีขนาดเท่าแมว แต่เธอยัง มีชีวิตอย่างเข้มแข็งมาตลอด! นายเป็นถึงผู้ใหญ่จะมาตาย แบบนี้ได้ยังไง? ”

นรมนเขย่าบุริศร์ ความกลัวครั้งใหญ่ทำให้เธอร้องไห้จน ไม่เป็นท่า จากนั้นดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรได้บางอย่าง วิ่งออกไปราวกับคนบ้า

“คุณหมอคะ! หมอคะ! บุริศร์ช็อกค่ะ! เขาช็อก!”

นรมนไม่เคยตื่นตระหนักแบบนี้มาก่อน

เธอเหมือนกับคนบ้าคนหนึ่ง ไม่แคร์ว่าผู้คนจะมองเธอยัง

ไง

เธอตะโกน ร้องไห้ ถึงขั้นไม่สนใจสภาพที่น่าสมเพชใน

ตอนนี้

ธรณีตกใจกับท่าทีของนรมน

ถ้ายังดูไม่ออกว่านรมนมีความรู้สึกต่อบุริศร์อีกละก็ เขา ถือว่ามีชีวิตไปเปล่าๆ

ไม่รู้ว่าทำไม ธรณีถึงรู้สึกไม่สบายใจทันที ส่วนเป็นความ ไม่สบายใจแบบไหน ตอนนี้เขาก็ไม่มีเวลามาสนใจ

หมอและพยาบาลรีบเข้ามา เข็นบุริศร์เข้าไปในห้อง

ฉุกเฉินอีกครั้ง

นรมนอยากจะตามเข้าไป แต่ถูกคุณหมอห้ามไว้ข้างนอก
เธอยั้งสติไม่อยู่ไปหมด

นรมนนั่งลงบนพื้นที่ประตูห้องฉุกเฉิน ราวกับว่าเรี่ยวแรง ทั้งหมดถูกพรากไป

ตอนที่พฤกษ์มาถึง ก็เห็นนรมนที่อยู่ในสภาพสิ้นหวังแบบ

เขารีบก้าวเข้ามา เอาเสื้อคลุมพาดอยู่บนไหล่ของนรมน

นี้

“คุณนรมน ประธานบุริศร์ต้องไม่เป็นอะไรครับ พื้นมันลง คุณลุกขึ้นก่อนเถอะครับ”

นรมนถูกพฤกษ์พยุงให้มานั่งเก้าอี้ แต่น้ำตาของเธอก็

ไหลตลอด

เธอคิดมาเสมอว่าตัวเองจะมีความสุขเมื่อบุริศร์ตาย อย่างน้อยความทุกข์ทรมานมานานหลายปีก็ไม่ได้ถูกเอา เปรียบไปเปล่าๆ แต่เมื่อมันมาถึงชีวิตและความตายของ เขา นรมนไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป

เธอดูไร้ประโยชน์ใช่ไหม?

แต่เธอทนดูอยู่เฉยๆไม่ได้จริงๆ ไม่มีวิธีที่ทำให้ตัวเองไม่ เสียใจ

พฤกษ์ไม่รู้จะปลอบใจนรมนยังไง

เขาก็เป็นห่วงบุริศร์ แต่ยังไงก็ตามเขาเป็นถึงผู้ชาย ตอน นี้นอกเหนือจากเคียงข้างเธอก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว ธรณีเข็นรถเข็นมา ยื่นผ้าเช็ดหน้าในมือออกไป

“เช็ดหน่อยเถอะ ถ้าเขาตาย ชีวิตผมคืนให้คุณ”
ธรณีพูดเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด

นรมนปัดผ้าเช็ดหน้าเขาทิ้ง พูดอย่างเกลียดชังว่า “ชีวิต ของนายสำหรับฉันไม่มีค่าอะไรเลย! ธรณี นายหลีกไปซะ! ก่อนที่ฉันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ หลีกไป!”

ดวงตาของเธอเป็นสีแดงเข้ม มีกลิ่นไอของความแค้น

ในขณะนี้ ธรณีไม่ต้องสงสัยเลยว่า นรมนอยากจะฆ่าเขา

จริงๆ!

“คุณแคทเธอรี ขอโทษครับ!”

ธรณีขอโทษนรมนอย่างจริงจัง แต่เสียดายนรมนไม่รับ เธอลุกขึ้นมาทันที ในตอนที่อยากจะทำอะไรกับธรณี ทันใดนั้นทุกอย่างตรงหน้ามืดไปหมด แล้วสลบไปทั้งคน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ