บทที่ 365 แด๊ดดี้หล่อจังเลยค่ะ

นรมนถือถ้วยไว้ ซุปบะหมี่หม้อนึงหกอยู่ บนพื้น เธอกรีดร้องด้วยความตกใจและ กระโดดขึ้นมา หน้าตานั้นทําเอาบริศ ตกใจ

หมด

“นรมน!”

“หม่ามี!”

กมลก็ตกใจแทบแย่

บริศ รีบวางกมลลง แล้วกระโจนไปที่ ข้างกายของนรมนอย่างไว ดึงนรมน ตกใจ จนเอ่อออกมาโดยตรง

“ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? โดน ลวกหรือเปล่า?”

สีหน้าของบริศ ขีดเซียว

นรมนสายหัวอย่างเช่อๆ รู้สึกเบื่อก็ตัว เองเหมือนปัญญาอ่อนเลยชัดๆ “ฉัน ฉันแค่เห็นหม้อเอียงนิดหน่อย กะว่า จะไปปรับให้มันตรง ใครจะไปรู้ว่าหม้อร้อนเกิน จากนั้นในมือฉันถือถ้วยไว้ ฉันกลัวทำถ้วยตก ปรากฏ ปรากฏ…….คำพูดต่อจากนี้เธอพูดไม่ ออกแล้วจริงๆ

ถ้วยไม่เป็นไร เธอปกป้องไว้ แต่เสียดาย หม้อได้ตกลงมาแล้ว

เรื่องน่าอายแบบนี้เมื่อก่อนนรมนไม่เคย รู้สึกว่าตัวเองจะสามารถทำออกมาได้ แต่ตอน นี้ทําให้เธอแทบอยากจะหาที่มุดเข้าไป

บริศ กลับไม่สนความอึดอัดเก้อเขินของ เธอในตอนนี้ ได้ตรวจเช็คร่างกายของเธอ ตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบนึง พบว่าเธอไม่เป็นไร ทีนี้ถึงโล่งอกไปที่

คุณไปนั่งที่โซฟาก่อน ที่นี่มอบให้ผม

เอง”

บุรีศร์ดึงนรมนไปนั่งที่โซฟาโดยตรง แล้วเอาถ้วยเปล่าที่อยู่ในมือเธอไปด้วย กมลมองพวกเขาด้วยความตกใจ

บริศ พูดกับกมล มาอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี หน่อย รินนําให้หม่ามีแก้วนึงด้วย”

“ค่ะ!”

ที กมลถึงคิดทันที รีบไปในน้ำโดย

เร็ว

กานต์และพ่อแม่ของนรมนได้ยินข่าวก็ วิ่งออกมา ตอนทีพวกเขาเห็นภาพนี้ ค่อนข้าง หมดคําพูด

กานต์ส่ายหัวโดยตรงและพูด:”ผู้หญิง พอแต่งงานแล้วไอคิวจะต่ำลงใช่หรือเปล่า ครับ?”

“เจ้าตัวแสบ พูดอะไรน่ะ?”

แม่นรมนเขกหัวของกานต์ทีนึง

นรมนรู้สึกครั้งนี้ตัวเองขายหน้าแทบแย่ แล้ว ไม่เพียงถูกลูกสาวเห็น แม้แต่พ่อแม่ก็ เห็นแล้ว แม้กระทั่งคนทิพย์กับพฤกษ์ต่างก็ ออกมาเช่นกัน

ในเสี้ยววินาทีนั้นเธออยากหาหลุมแล้ว มุดเข้าไปจริงๆ

“เอาล่ะๆ ไม่มีอะไรครับ ทุกคนจะทำอะไร ก็ไปทําเถอะ ที่นี่ผมมาเก็บกวาดเอง”

บริศ เห็นนาที นรมนเหมือนนกกระจอก เทศที่หดตัวอยู่บนโซฟา ค่อนข้างรู้สึกสงสาร

ทุกคนได้กลับไปที่ห้องอีกครั้ง มีแค่กมล ที่ยังอยู่

เธอยื่มน้ำให้กับนรมน และพูดเสียง เบา: หม่า ดื่มน้ำให้หายตกใจก่อนค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

นรมนรู้สึกขายหน้าจะแย่อยู่แล้ว แต่ว่าก็ พูดอะไรต่อหน้าลูกไม่ได้

เธอรับน้ำมาดื่มไปกรีบนึง กมลพูดอย่าง อึดอัด “หม่ามี้คะ เรื่องก่อนหน้านี้หนูต้อง ขอโทษด้วยค่ะ หนูไม่ดีเอง ไม่ควรกระแทก ประตูแรงๆ ไม่ควรใสอารมณ์ให้หม่ามี แด๊ดดี้ ได้อบรมสั่งสอนหนูแล้วค่ะ หม่า อย่าโกรธได้ มั้ยคะ?”

เธอเขย่าแขนของนรมน หน้าตาที่น่า สงสารนั้น นรมนจะแข็งใจ หนีเธอได้ยังไง

“ไม่เป็นไรค่ะ หม่ามีไม่โกรธแล้ว”

“เพราะหนูหรือเปล่าคะ หม่ามี้ถึงได้ทำ หม้อตก น?”

เด็กคิดปะติดปะต่อเก่งมาก นาที คําพูด นี้ออกมาปุ๊บ นรมนหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง

“เปล่าค่ะ หม่ามีไม่ระวังเอง”

“แล้วหม่ามี้ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือ เปล่าคะ?”

“ไม่ค่ะ”

นรมน มกมลมานั่งตักตัวเอง แววตาของ เธอมองไปที่ทิศทางของห้องครัวอย่างควบคุม ตัวเองไม่ได้ บุรีศร์ได้พับแขนเสื้อขนและเริ่มจัดเก็บ

แล้ว

ผู้ชายตัวใหญ่อย่างนั้น ไม่นึกเลยว่าอยู่ ในห้องครัวจะไม่รู้สึกขัดกันเลยสักนิด กลับกัน ยังทําให้คนรู้สึกมีความอบอุ่นเสี้ยวนึงเคลื่อนที่ อยู่ในใจ

“แด๊ดดี้หล่อจังเลยค่ะ!”

กมลเผยดวงตาเปล่งประกายของตัวเอง ออกมาอีกครั้ง แต่ว่าก็ได้พูดความในใจของนร มนออกมาเหมือนกัน

บุริศร์ในเวลานี้หล่อจริงๆ

เธอยิ้มเซอๆกับกมลสองคนเหมือนคนบ้า ผู้ชายยังไงอย่างงั้น หลังจากมองดูบริศร์จัด เก็บเรียบร้อย เขาได้เริ่มล้างผักหั่นผัก และต้ม บะหมี่

ท่าทางที่ต่อเนื่องสำเร็จในลมหายใจ

เดียว

นรมนรู้สึกตัวเองดูกี่รอบก็ไม่รู้สึกเบื่อ หลังจากปริศทาบะหมี่เสร็จ ก็เห็นสาว น้อยสาวใหญ่มองตัวเองด้วยสายตาเปล่ง ประกาย รู้สึกพึงพอใจในชั่วขณะ ความรู้สึกพึง พอใจแบบนั้นดีใจกว่าเขาเซ็นต์สัญญาร่วมงาน หนึ่งร้อยล้านเสียอีก

“มาทานข้าวได้แล้ว ”

เขากวักมือเรียกนรมนและกมล

เติม กมลทานข้าวแล้ว นาทีนี้เห็น กับข้าวที่บุริศร์ทํา ก็ได้มาแจมอีกหน่อย กลับเป็นนรมน ค่อนข้างเก้อเขิน

บริศ สายหัวด้วยรอยยิ้ม รินนมให้เธอ แก้วนึงแล้วพูด “วันนี้เป็นวันที่คู่ควรแก่การ ฉลอง ฉลองที่ในที่สุดคุณก็มีสถานะอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ”

เรื่องที่ไม่สบอารมณ์ทั้งหมดเหมือนได้ จางหายไปในนาทีนี้

พวกเขาฉลองขึ้นมาด้วยความดีใจที่มีขึ้น ตั้งแต่แรกเริ่ม

ถึงแม้เป็นแค่บะหมี่ชายที่แสนธรรมดา นมอุ่นๆแก้วนึง ก็ยังได้ทำให้พวกเขามีความ สุขมากอีกเช่นเคย

ตอนเย็น มีคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มา แต่ถูกบริศรขวางไว้ที่ด้านนอก

นรมนรู้ แต่ได้ทําเป็นไม่รู้

กับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอมีความ ผูกพันอยู่ แต่กับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ท่าน นึกเองว่าที่ตัวเองทําน่ะมันดีแล้ว

ตอนนี้เพื่อตุลยาคนเดียว คุณนายทวี ทรัพย์ธาดาถึงกับทำแบบนี้กับเธอโดยที่ไม่ แยกแยะผิดถูก พูดตามตรง เป็นไปไม่ได้ที่ใน ใจของนรมนจะไม่มีลอยบาดหมาง

หลังจากคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไป คิมได้มาอีก ถูกขวางไว้ที่ด้านนอกอีกเช่น เคย

ตลอดจนถึงพลบค่ำ ธรณีได้โทรเข้ามา นรมนก็ไม่ได้รับสายอีกเช่นเคย

ธรณีหมดหนทางจึงได้ส่งข้อความให้ เธอ ได้พูดคําพูดมากมาย ขอโทษ บอกให้ เธออย่าเอามาใส่ใจ เรื่องนี้เดี๋ยวเขาจะจัดการ เอง

มองดูคําพูดเหล่านี้ นรมนไม่ได้มีความ

คาดหวังอะไรมาก

จัดการ?

จัดการยังไง?

ทะเลาะกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเพื่อ เธอนั่นเหรอ?

นรมนไม่รู้สึกท้อแท้ใจ รู้สึกแค่ไม่ สบายใจมาก ความรู้สึกแบบนั้นไม่ใช่ว่าแค่ค่า สองคําก็จะสามารถพูดได้ชัดเจน

เธอจึงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นโดยตรงเลย

ไม่คิดอะไรทั้งนั้น ข้งตัวเองไว้ในห้องแล้วเริ่ม ดีไซน์เครื่องประดับของเธอ ค่ามัดจําของร้านจิวเวลรี่Only Oneได้ จ่ายไปแล้ว บางทีเนื่องจากผู้หญิงดื้อดึงยึดมั่น กับความรัก เธอหวังอยากทิ้งตราตรึงใจที่ชั่วนิ รันดร์กับบริศร์ไว้ ร้านเครื่องประดับร้านนี้จริงๆ

เมื่อก่อนดีไซน์รถยนต์จนชิน ตอนนี้มา ดีไซน์เครื่องประดับ นรมนรู้สึกไม่ใช่สิ่งที่ตัว เองถนัด จึงขอความช่วยเหลือจากบุรีศรีอย่าง ห้ามใจไม่ได้

บริศร์คิดๆแล้ว ก็ได้วาดรูปที่เรียบง่ายลง บนกระดาษ เสี้ยววินาทีนั้นทำให้นรมนหัวใจ หวั่นไหวมาก

นั่นเป็นแค่เถาวัลย์เชือกนึง

บอกว่าใบไม้ในรูปคือเขา เถาวัลย์ คือนรมน ทั้งสองพัวพันซึ่งกันและกัน อยู่ด้วย กันชั่วนิรันดร์ ไม่แยกจากกัน

จู่ๆนรมนพบว่าสิ่งที่เรียบง่ายที่สุดมักจะ เป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุด

ทั้งคู่อดใจรอไม่ไหวที่จะเอาภาพไปที่ ร้านจิวเวลรี่Only One

ไม่นานทางร้านก็ได้กําหนดแม่แบบ อย่างแน่ชัด

บุรีศรีมีข้อเรียกว่าต้องเร่งให้ ทางร้าน ก็ได้รับปากแล้ว

มองหน้าที่รีบร้อนของบุริศร์ นรมน หัวเราะขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอรู้สึกความสุขกำลังเข้าใกล้มาหาเธอ อย่างเงียบๆ

นรมนควงแขนของบริศร์ไว้ ทั้งสองได้ ไปทานมื้อเย็นกันสองต่อสองด้วยความหวาน แหวว

จากนั้นบุริศร์ก็ได้พาเธอไปเดินตลาด กลางคืน และชมวิวยามค่ำคืน

เธอรู้สึกตัวเองจะลอยขึ้นมาอยู่แล้ว ตอนที่กลับถึงบ้านก็ใกล้เที่ยงคืนแล้ว ที่หน้าวิลล่า นรมนเห็นร่างเงาที่คุ้นเคย อารมณ์ที่ดีงามของเธอถูกทำลายนิด หน่อย แต่สุดท้ายก็ได้จอดรถอยู่ดี

“หัวหน้าค็ม ดึกขนาดนี้แล้ว มีธุระอะไร หรือเปล่าคะ?”

สรรพนามที่เรียกได้ห่างเหินมากของนร มน ทําให้คิมไม่สบายใจอย่างมาก

“ความหมายของฉันกับอาของหนู เหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันกับอาของหนูกะจะพาหนู ไปนําบัตรประชาชน ที่เหลือเดี๋ยวฉันกับอา ของหนูค่อยๆคุยกับคุณนาย

คิมก็กังวลเรื่องบัตรประชาชนของนรมน นรมนกลับพูดอย่างเรียบเฉย “ไม่ต้อง แล้วค่ะ”

“นรมน ฉันรู้ว่าหนูไม่สบายใจ เรื่องนี้ฉัน เองก็ทําได้ไม่รอบคอบ แต่เพื่องอนพวกเราก็ ไม่เอาเรื่องบัตรประชาชนของตัวเองมาใส่ใจ ไม่ได้ คนๆนึงถ้าไม่มีบัตรประชาชน ไม่ สามารถยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้ ฟังคำพูดของ ฉันนะ เราไปกันพรุ่งนี้เลย ฉันว่าคุณนายไม่มี ทางไม่ยอมหรอก”

หนูบอกแล้วว่าไม่ต้อง บัตรประชาชน ของหนูทำเสร็จแล้วค่ะ ไม่ใช่ว่าต้องตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาเท่านั้น ก็เหมือนสถานะของหนูใน ตอนนี้ หนู อนรมน ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นลูก หลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเท่านั้นถึงจะ ได้ นี่ก็ดึกมากแล้ว น้ำค้างเยอะด้วย หัวหน้าคิม เชิญกลับเถอะค่ะ”

คําพูดของนรมนเรียบเฉยมาก กลับท่า ให้คนองค้างโดยตรง

“บัตรประชาชนทําได้แล้ว? เป็นไปได้ยัง ไง? เอกสารรับรองทั้งหมดอยู่ที่อาของหนู หนู คงไม่ใช่ไปทําบัตรปลอมมั่ง? นรมน หนูฟังฉัน

“ขอโทษค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว ต้องไปพัก ผ่อนแล้ว”

นรมนพูดจบก็ปิดกระจกรถและเข้าวิลล่า โดยตรง ไม่มีความคิดที่จะคุยกับค็มต่อเลยสัก

ตั้งแต่ต้นจนจบ บุริศร์ไม่เปิดปากพูดสัก คำ แต่หลังจากจอดรถ เขาได้พูดกับคนรับใช้ที่ อยู่ข้างๆ: ให้คนส่งหัวหน้าคิมกลับ ดึกมาก แล้ว อย่าให้เกิดเรื่อง”

“ค่ะ”

เห็นบริศ ทําแบบนี้ นรมนก็ไม่ได้ส่งเสียง เธอเดินขึ้นไปชั้นบนคนเดียว

หลังจากบริศ เข้ามา โอบกอดเธอจาก ต้านเธอ ไม่ว่าเวลาไหน คุณยังมีผมอยู่ อีก อย่างผมรู้สึกหัวหน้าคิมกับธรณีดีกับคุณจริงๆ ถึงแม้บางครั้งเรื่องที่พวกเขาทําอาจจะไม่ รอบคอบถี่ถ้วน แต่ก็ทําเพื่อคุณอย่างสุดหัวใจ จุด คุณลบล้างไม่ได้

“ฉันรู้ค่ะ หัวหน้าคิมดีกับฉันเพราะรู้สึก ละอายใจ คุณอาดีกับฉันเพราะต้องการชดเชย ฉัน ฉันล้วนเข้าใจทั้งนั้น ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะต่อ ต้านพวกเขา แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจ นั่นเป็น บ้านของฉัน เป็นคนในครอบครัวฉัน แต่ตอนนี้ คุณนายกลับยอมที่จะเชื่อคนนอกคนนึง บางที ท่านยังอาจจะรู้สึกฉันใจแคบด้วยซ้ำ”

นรมน มอย่างขมขื่น

บริศ พูดเสียงต่ำ “ท่านแก่แล้ว เลี่ยงไม่ ได้ที่จะเจอเรื่องแล้วแยกแยะไม่ได้ อีกอย่าง วิธีการของตุลยาคุณเองก็รู้ดี เธอก็สามารถ หลอกลวงได้แค่คนแก่เท่านั้นแหละ เดี๋ยวรอ ความจริงทุกอย่างกระจ่างคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาต้องเสียใจแน่นอน เผลอๆถึงเวลาจะดี กับคุณมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ต้องการค่ะ

บริศ ย่อมฟัง เสียงของนรมนออกอยู่

แล้ว

“เอาล่ะ คนอื่นไม่เอ็นดูคุณ ผมเอ็นดูคุณ เอง คนอย่างดุลยา ถึงไม่มีคนจัดการเธอ ยังมี ฟ้าเบ้องบนงัดการอยู่ ไม่มีใครรอดพ้นจาก บาปกรรมที่ตัวเองทำได้หรอก คุณวางใจเถอะ

“พูดอย่างกับว่าคุณคือฟ้าเมืองบนน

แหละ”

นรมนถูกคําพูดเขาทําเอาชา

ทั้งสองคนหยอกล้อกัน เกิดอารมณ์ อย่างห้ามใจไม่ได้ นรมนเห็นบุรีศร์กำลังอดทน ไว้ พูดด้วยความเก้อเขินอย่างควบคุมไม่ได้ นี่ ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว คุณหมอบอกว่า สามารถทําเรื่องบนเตียงได้แล้ว ถ้าคุณอยาก เอา ฉัน……

“นอนเถอะ”

ร่างกายของบุรีศร้แข็งทื่อ แต่กลับได้ อดทนไว้ นี่ทําให้นรมนแปลกใจมาก

“ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆค่ะ

“รออีกหน่อย ร่างกายของคุณเพิ่งอยู่ไฟ มา ทนการทรมานไม่ไหว วางใจเถอะ ผมไม่ เป็นไร” คำพูดของบุรีศร์ทำให้นรมนรู้สึกอบอุ่น

หัวใจ

สามารถมีคนที่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างกาย เธอยังต้องการอะไรอีก?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ