บทที่ 1346 แต่ฉันไม่ได้รักเธอ

นี่เป็นคำเตือนที่บุริศร์มอบให้เธอ

ในความทรงจําของหงส์ น้อยมากที่บุริศร์จะพูดกับตนเอง อย่างนี้ ตอนนี้เพื่อนรมนแล้วไม่นึกว่าจะทำกับเธอเช่นนี้ หงส์อด ไม่ได้ที่จะน้อยใจ

“เฮียบุริศร์ หลายปีมานี้ฉันทำเพื่อสหภาพตั้งมากมาย ทำ เพื่อเฮียตั้งมากมาย ตอนนี้เพื่อนรมนคนเดียวเฮียก็จะไม่สนใจฉัน แล้วใช่ไหม?”

น้ำเสียงนั้นมาพร้อมกับความปวดใจที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ จู่ๆบุริศร์ก็ทนไม่ไหวแล้ว

“หงส์ เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหน

ทำร้ายเธอทั้งนั้น ในฐานะที่เป็นผู้ชาย ถ้าแม้แต่ภรรยาของ

ตนเองยังปกป้องไม่ได้ เธอคิดว่าฉันยังเหมาะที่จะเป็นผู้ชายอยู่

อีกเหรอ?”

“พอแล้ว นรมนเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ ถ้าพวกเธอได้เจอกัน ฉัน เชื่อว่าเธอต้องชอบนรมนแน่ๆ”

บุริศร์พูดจบก็ตัดสายไปทันที

หงส์ได้ยินเสียงตุ๊ดๆจากในมือถือ แววตาจึงหม่นหมองลงเล็ก
น้อยมากที่บุริศร์จะใส่ใจคนๆหนึ่งเช่นนี้

เธอมองเอกสารกองหนึ่งที่สืบหามาในมือ ทั้งหมดเกี่ยวข้อง ก้บนรมน

แต่ก่อนนรมนธรรมดามาก เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ต่อให้โดน ทิ้งไว้ที่ข้างถนนก็คงไม่มีใครสนใจสักเท่าไหร่ มีสิทธิ์อะไรถึงได้ รับความชื่นชอบจากบริศร์? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอใช้เล่ห์เหลี่ยมกับ บุริศร์ ขึ้นไปบนเตียงของเขาจะกลายเป็นคุณนายบุริศร์ได้ยังไง ล่ะ?

ผู้หญิงอย่างนี้หงส์ไม่ยินดีที่จะกล่าวถึงจริงๆ แม้ว่าข้อมูลภาย หลังจะแสดงให้เห็นว่าหลายปีมานี้ นรมนก็ได้รับความลำบาก มากมาย ถึงขั้นเกือบจะตายในกองเพลิง แต่แล้วยังไงล่ะ? ถ้า ไม่ใช่เพราะเธอหวังสูงคิดจะแต่งงานกับบริศร์ จะเกิดเรื่องอย่างนี้ ไหม? สรุปแล้ว นรมนั่นแหละที่หาเรื่องใส่ตัวเองรับกรรมจาก การกระทำของตนเอง แต่ใครจะรู้ว่าบุริศร์กลับปกป้องเธออย่าง ไม่ขาดตกบกพร่อง

มีสิทธิ์อะไร?

มือของหงส์ก๋าเอกสารแน่น จนยับเยินไปหมดแล้ว แววตา ปรากฏความแน่วแน่ออกมา

หลังจากบุริศร์วางสาย กำลังมองพายุหิมะที่ด้านนอก รู้สึกแย่มาก
สําหรับเขาความสำคัญของหงส์ไม่เหมือนกัน

ปีนั้นหงส์เข้าร่วมสนามรบเพื่อเขา ฝ่าดงกระสุนมาด้วยกัน ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหลไปด้วยกัน พูดตามจริง ช่วงเวลานั้นบุรี ศรไม่ได้มองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเลย

เธอเป็นพี่น้อง พี่น้องที่มอบชีวิตให้ได้ แต่ในภารกิจครั้งหนึ่ง บุ ริศร์โดนจับตัวไป และเพื่อช่วยบุริศร์กลับมา หงส์ไม่สนใจ ระเบียบข้อบังคับ ไม่สนใจคำสั่ง บุกเข้าไปในแนวหลังของศัตรู เพียงคนเดียว ด้วยความมุทะลุจากผู้ก่อการร้ายทั้งหมดสามสิบ กว่าคนได้กลายเป็นสายเลือดตลอดทาง เมื่อช่วยบริศ ออกมา ได้ ตนเองกลับถูกยิงจึงโดนทิ้งอยู่ที่แนวหลังของศัตรู

บริศร์ไม่รู้ว่าเธอต้องทนอะไรบ้าง รู้แค่หลังจากที่ช่วยหงส์กลับ มา ทั้งร่างของหงส์เต็มไปด้วยเลือด แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ส่วนท้องของเธอโดนกระสุนยิงทะลุ หมอบอกว่าชีวิตนี้เธอสูญ เสียสิทธิ์ที่จะเป็นแม่คนไปแล้ว

นี่เป็นสิ่งที่บุริศร์ติดค้างเธอตลอดชีวิต

เขายังจำได้ตอนนั้นหงส์ยิ้มพูดกับเขา “เฮียบุริศร์ ไม่เป็นไร เฮียคงไม่รังเกียจฉันใช่ไหม? งั้นเฮียแต่งงานกับฉันดีกว่า”

เวลานั้น บุริศร์เคยคิดที่จะแต่งงานกับเธอ ถึงยังไงผู้หญิงคน หนึ่งที่ไม่สามารถให้กำเนิดลูกได้คงไม่ง่ายเลยที่จะตามหาผู้ชาย ที่จริงใจกับตนเอง เขาไม่อยากให้ในวันข้างหน้าหงส์ทะเลาะกับ สามีของตนเอง กลายเป็นครอบครัวที่ไม่มีความสุขเพราะเรื่องนี้ ดังนั้นบุริศร์จึงเงียบ ไม่ได้ตอบแล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ทุกคนต่างก็รู้ๆกันอยู่ว่าพวกเขาคบกัน

ตอนนั้นหงส์มีความสุขดี แม้ว่าร่างกายจะไม่สมบูรณ์เธอก็ไม่ ใส่ใจ บุริศร์พอจะรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของเธอ แต่เขากลับ อึดอัดและไม่สบายใจเลย

ด้วยหลักความรู้สึกเขาไม่อยากแต่งงานกับหงส์ เพราะเขาคิด กับเธอแค่สหายร่วมสนามรบ เป็นความรักแบบพี่น้อง ไม่ใช่

ความรู้สึกแบบคนรักแน่นอน

ในหัวใจของบุริศร์ ก็มีความใฝ่ฝันสำหรับความรัก เขาหวังว่า จะมีคู่ชีวิตที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ดังนั้นจึงปฏิเสธ แต่ด้วยหลัก เหตุผล เขารู้ว่าหงส์จำเป็นต้องได้รับการรักษา

ตอนนั้นอารมณ์ของหงส์แปรปรวน เพื่อให้เธอให้ความร่วมมือ ในการรักษาของหมอ จึงฝืนใจทำได้เพียงยอมรับความสัมพันธ์ ของพวกเขาที่เล่าลืออยู่ภายนอกไปโดยปริยาย

หงส์ดำดิ่งอยู่ในความสุขตลอดทั้งวัน บาดแผลจึงหายค่อน

ข้างเร็ว

บุริศร์ยังจำได้ว่าวันนั้นที่อาการบาดเจ็บของหงส์ดีขึ้นเธอสวม ชุดแต่งงานสีขาว ตอนนั้นเขาถึงรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงจริงแท้แน่นอน และผู้หญิงคนนี้อยากแต่งงานกับเขา อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

เวลานั้นหัวใจของบุริศร์ขัดแย้งกันมากๆ เขารู้ว่าตนเองค่อน ข้างเลว แต่ก็ยังเอ่ยปาก
เขาบอกว่า: “หงส์ ขอโทษด้วย ชีวิตนี้ฉันคิดกับเธอได้แค่น้อง สาว ต่อไปฉันจะเป็นผู้สนับสนุนที่ทรงพลังที่สุดของเธอ ตระกูลโต เล็กจะเป็นบ้านของเธอ ฉันรับรองเลยว่าจะไม่มีใครกล้ารังแกเธอ แต่ฉันแต่งงานกับเธอไม่ได้”

ความรักของเธอจบลงทันที

เธอมองบุริศร์อย่างตกตะลึง ความเจ็บปวดในดวงตาค่อยๆ ปรากฏออกมา เสียดแทงเข้าไปในดวงตาของบริศร์ทันที

เธอร้องไห้แล้ว

นั่นเป็นครั้งแรกที่บุริศร์เห็นหงส์ร้องไห้ แล้วก็แค่ตอนนั้นที่เขา เพิ่งรู้ว่าหงส์ก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เกินกว่าจะมีคนจินตนาการได้

“ขอโทษด้วย หงส์ ฉันรู้ว่าฉันค่อนข้างใจร้ายที่ทำอย่างนี้กับ เธอ แต่บนโลกใบนี้ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะตามหาความรักที่เป็นของ ตนเอง ที่ฉันทำกับเธอมันไม่ใช่ความรัก ในใจของฉัน ฉัน วางแผนสําหรับอีกครึ่งชีวิตของฉันในอนาคตเอาไว้แล้ว แต่ แผนการนั้นไม่ใช่เธอ ฉันเคยคิดว่า ควรแต่งงานกับเธอเพื่อรับ ผิดชอบใช่ไหม แต่ในใจของฉันบอกฉันว่า ทำอย่างนี้มันเลวกับ เธอและเลวกับตัวฉันเองมากๆ

“เฮียบุริศร์ ฉันไม่แคร์ ฉันแต่งงานกับเฮียก็คือแต่งด้วยความ รักอยู่แล้ว”

หงส์ร้องไห้ใจสลาย การรอคอยในหลายวันมานี้ เดิมทีคิดว่าจะมีงานแต่งงานที่ทำให้คนอิจฉา ใครจะคิดว่าบุริศร์กลับเอ่ยปากขอเลิกรา

เธอรับไม่ได้หรอก

แต่บุริศร์กลับบอกว่า “แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่รัก การแต่งงาน ก็จะไม่มีความสุข ไม่รัก อะไรๆก็เป็นคำสัญญาที่ไม่มีทางเป็นจริง ทั้งนั้น หงส์ ฉันไม่ได้รักเธอ ต่อให้จะผ่านไปสิบปียี่สิบปี ฉันก็ยัง คงไม่รักเธอ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่อยู่ด้วยกันไปนานๆแล้วจะเกิด ความรู้สึกประเภทนั้น ความรักที่ฉันต้องการคือรักแรกพบ หัวใจ เต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ พวกเราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ แล้ว พูดตามจริง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบาดเจ็บ ฉันถึงกับไม่รู้สึก ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นผู้หญิง ฉันเป็นคนที่แน่วแน่มาโดยตลอด เธอรู้

คำพูดนี้พูดออกมาได้ใจร้ายเหลือเกิน เย็นชาเหลือเกิน นั่น เป็นครั้งแรกที่หงส์รู้สึกได้ว่าบุริศร์ไม่ได้รักเธอเลย

ใจของเขาทำมาจากก้อนหิน ต่อให้คุณเป็นเตาไฟก็ใช่ว่าจะ

ให้ความอบอุ่นได้ แต่นรมน ในตอนนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะ?

บุริศร์กำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีต หงส์ก็เช่นกัน

เธอมองเอกสารในมือ ยิ้มอย่างเสียสติ น้ำตาไหลออกมาแต่ กลับไม่รู้ตัว

“เฮียบุริศร์ เฮียเคยบอกว่า เฮียจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับการ แต่งงาน แต่ในตอนแรกนรมน ใช้เล่ห์เหลี่ยมขึ้นเตียงของเฮียเพื่อ จะบังคับให้เฮียต้องแต่งงานกับเธอ ทำไมเฮียถึงดีกับเธอขนาด นั้น? ทำไมเฮียถึงมั่นใจในตัวเธอ? เฮียบอกว่าไม่ชอบความรักที่เกิดขึ้นเมื่ออยู่กันไปนานๆไม่ใช่เหรอ? งั้นนรมนมีสิทธิ์อะไรถึง ได้ใจของเฮีย? ฉันเข้าไปในแนวหลังของศัตรูเพื่อช่วยเฮียอย่าง กล้าหาญ นี่มิตรภาพที่เฮียมีให้ฉันยังเทียบไม่ได้กับผู้หญิงที่ปุ่น ขึ้นเตียงจริงๆเหรอ?”

หงส์ไม่เข้าใจ

ปีนั้นหลังจากที่ร่างกายหายดีแล้ว เนื่องจากกระทำโดย ผลการเธอจึงโดนไล่ออก ต้องออกไปจากเขตทหาร แล้วก็ต้อง ห่างจากบุริศร์ เดิมทีคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโชคชะตาร่วมกับเขาแล้ว แต่ภายหลังตอนที่บุริศร์ให้วินเซนต์ก่อตั้งสหภาพQT เธอจึงมอง เห็นความหวังอีกครั้ง

หลายปีนี้แม้ว่าจะได้เจอบริศร์แค่ไม่กี่ครั้ง แต่รู้ว่าเขายังอยู่ แล้วก็ยังเป็นหัวหน้าของตนเองด้วย ในใจของหงส์ก็มีความสุข แล้ว ถึงขั้นที่หลายปีก่อนหน้านี้เพื่อกำจัดอุปสรรคให้บริศร์ ให้การคุ้มกันเขาโดยเฉพาะ เธอจึงไม่ลังเลที่จะกลับไปเป็น ตนเองที่ไม่มีความสุข ถึงขั้นไม่คิดถึงบ้านเกิดกับครอบครัวที่ด้าน นี้เลย

กลยุทธ์และแผนการที่เธอวางแผน ปูพื้นเอาไว้ตามลำพังที่ ประเทศ ก็เพื่อสักวันหนึ่ง ในอนาคตตอนที่บุริศร์มาที่นี่จะได้ ปลอดภัยไร้กังวล ตอนนี้เขามาจริงๆแล้ว แต่กลับไม่ใช่เขาเพียง คนเดียว เขาพาภรรยาของเขามาด้วย

ถ้าได้เจอกับนรมน เธอควรจะเรียกนรมนยังไง? พี่สะใภ้งั้นเหรอ?
เหอะๆ เธอคู่ควรหรือไง?

ดวงตาของหงส์ปรากฏความเย็นชาออกมาเล็กน้อย

เสียงของสาวใช้ลอยเข้ามาจากด้านนอก

“องค์หญิง องค์ชายรองมาค่ะ”

หงส์ชะงักเล็กน้อย

เธอแทบจะลืมชื่อจริงๆของตนเองไปแล้ว

ใช่สิ เธอเป็นองค์หญิงห้าของประเทศ ญาณิน แต่ชื่อนี้กลับ แปลกหูเหลือเกิน เพราะตั้งแต่เล็กจนโตคนเรียกชื่อนี้น้อยมาก น้อยจนเธอเองก็จะลืมไปแล้ว

ถ้าตอนที่อายุสิบขวบปีนั้นแม่ไม่ได้เสี่ยงชีวิตคุ้มครองเธอออก ไปจากที่นี่ สงสัยว่าเธอคงจะตายไปหลายปีแล้ว ดังนั้นตอนที่เธอ ได้เจอกับบุริศร์ บุริศร์ถามเธอว่าชื่ออะไร เธอจึงส่ายหน้า

บุริศร์ในตอนนั้นแม้ว่าจะเย็นชา แต่กลับเอาใจใส่มาก เขา กอดเธอไว้ในอ้อมอก นอกจากแม่แล้วนั่นเป็นครั้งแรกหลังจาก เติบโตมาถึงสิบปีที่เธอโดนคนอื่นครอบครอง

เธอยังจำความรู้สึกอบอุ่นอย่างนั้นได้อยู่เลย ความรู้สึกที่ ทำให้สบายใจ จึงแทบจะเป็นวินาทีนั้นเลยที่เธอชอบบริศร์เข้า แล้ว

บุริศร์บอกว่า: “งั้นเรียกเธอว่าหงส์ดีกว่า หงส์เป็นนกฟีนิกซ์ ประเภทหนึ่ง ที่สูงส่ง แข็งแกร่ง ฉันหวังว่าเธอจะเหมือนนกฟีนิกซ์ฟื้นคืนจากความตายได้”

ตอนนั้นหงส์รู้สึกว่าชื่อนี้เพราะเป็นพิเศษ จึงถามขึ้น “งั้นทำไม ถึงไม่เรียกว่าฟีนิกซ์ล่ะคะ?”

เธอยังจำที่บุริศร์ตอบได้ “นกฟีนิกซ์เจอแต่เรื่องที่ขมขื่นเกินไป ตอนที่ฟื้นคืนจากความตายก็เจ็บปวดแทบจะขาดใจ ฉันจึงให้ เธอชื่อหงส์ดีกว่า ฉันหวังว่าต่อไปเธอจะทุกข์ใจน้อยลงหน่อยนะ เติบโตอย่างมีความสุขค่ะ

ตอนนั้นบุริศร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับแสงอาทิตย์ที่เปล่ง ประกายสาดเข้ามาในใจของหงส์ ขณะนั้นจึงทำให้เธอมีเหตุผล กับความเชื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

เธออยากให้ตนเองเปลี่ยนไปอย่างยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจน เหมาะสมกับผู้ชายตรงหน้า

ดังนั้นเธอจึงพยายาม เธอรับแผนการและการศึกษาทั้งหมด

ต่อให้เหนื่อยจนมือทั้งสองข้างมีตุ่มน้ำพองเต็มไปหมด แต่เพียง

แค่คำว่าเหนื่อยหน่อยนะจากบริศร์ เธอก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าแล้ว

แต่ตอนนี้ล่ะ?

หงส์เศร้าใจ

สาวใช้เห็นหงส์ไม่ตอบรับ จึงอดไม่ได้ที่จะเรียกออกมา

“องค์หญิงคะ?”

“ให้เขาเข้ามาสิ”
หงส์ได้สติกลับมาทันที

แต่ก่อน ใครจะเป็นเจ้าของประเทศนี้เธอไม่สนใจเลยสักนิด ถึง กับไม่มีความรู้สึกให้พวกพี่ชายพี่สาวเลยด้วยซ้ำ

ตอนแรกที่พวกเธอแม่ลูกตกที่นั่งลำบากก็ไม่เห็นพวกพี่ชายพี่ สาวพวกนี้มาช่วยพวกเธอพูดอะไรบ้างเลย ยิ่งไม่มีใครยื่นมือเข้า มาช่วยเหลือสักคน

คนที่เรียกว่าพี่รอง ปีนั้นตัวเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด ตามที่ พูดกันมาว่า โดนโจมตีขัดวางจนเกือบจะตายอยู่แล้ว เธอกลับคิด ไม่ถึงว่าเขาจะยังมีชีวิตรอดกลับมา ถึงกับมีแผนการจะแย่งชิง กําแหน่งด้วย

ก่อนหน้านี้เธอไม่คิดจะเข้าไปพัวพันในพายุลูกนี้เลย แต่จาก เอกสารแสดงให้เห็นว่าราเชนพี่รองของเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของ นรมน เรื่องนี้น่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้วสิ

ลูกพี่ลูกน้องงั้นเหรอ?

งั้นผู้หญิงต่ำช้าอย่างนรมน สุดท้ายแล้วจะเลือกความรักหรือ เลือกครอบครัวกันแน่ล่ะ?

หงส์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ปรากฏรอยยิ้มที่ความหมายไม่ ชัดเจนออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ