บทที่ 619 ย่าอย่ารับปากเธอ

เป็นเรื่องจริงที่นรมนไม่ชอบคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จนถึงขั้นชนิด ที่ว่าโกรธเคืองเธอเพราะเรื่องราวแต่ก่อน แต่ว่าเธอไม่ได้ ต้องการให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาชดใช้ด้วยชีวิตของตัวเอง เธอ ไม่ต้องการ!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นรมนจึงวิ่งออกไปข้างนอก

“ขัดขวางเธอไว้!”

เพียงคำสั่งของคุณนายตระกูลโตเล็กประโยคเดียว ลูกน้องก็ รีบไปขัดขวางทางของนรมนทันที

“คุณนายอย่าทําให้พวกผมลำบากใจเลยครับ เชิญกลับครับ

“หลีกไป!”

ดวงตาทีแดงก๋าของนรมน

คิดว่าตัวเองไม่สนใจความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้มาโดย ตลอด เป็นเพราะเคยถูกทำร้ายจากคุณนายทวีทรัพย์ธาดามา ก่อน เธอก็เลยไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะติดทั้งบุญคุณคุณนายทวีทรัพย์ธาดา อีก ไม่อยากแม้แต่สักนิดเดียว

ลูกน้องมองเธอด้วยความลำบากใจ แล้วพูดว่า “คุณนาย ต้องขออภัยด้วย เชิญกลับเถิด”
นรมนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลงมือทันที

ฝีมือของเธอถ้าในสายตาของบุคคลทั่วไปก็ถือว่าไม่เลว แต่ถ้า สำหรับคนที่ถูกฝึกฝนมาเป็นพิเศษนั้นถือว่ากระจอกมาก ต่อสู้กันไม่กี่กระบวนท่า นรมน ถูกควบคุม

“ปล่อยจน! ปล่อย!”

นรมนดิ้นรนขัดขืน คุณนายตระกูลโตเล็กกลับยิ้มแล้วพูดขึ้น อย่างเย็นชา “เธออยากจะไปขัดขวางอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่า เธอจะไปขัดขวางได้เหรอ คุณนายทวีทรัพย์ธาตายอมตายเพื่อ เธอ เธอคิดว่าเขาจะยอมทิ้งข้อตกลงกับฉันเหรอ พูดมาก็น่า แปลกเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นเขาก็ดูถูกเธอสารพัดไม่ใช่เหรอ จน แทบอยากจะไล่เธอออกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ตอนนี้เกิด อะไรขึ้น จู่ๆเขากลับสนใจความเป็นอยู่ของเธอในบ้านตระกูลโต เล็ก โดยการเอาชีวิตมาเดิมพันอย่างไม่เสียดาย หรือนี่จะเป็น พลังแห่งสายเลือด

“ท่านไม่มีวันเข้าใจได้หรอก! ชีวิตนี้ของท่านไม่มีวันเข้าใจ ความรู้สึกแบบนั้นหรอก สวรรค์ให้ท่านไม่มีลูกเป็นของตัวเอง นั่นก็คือการลงโทษคนแบบท่าน! ชาตินี้ท่านก็ไม่มีวันได้สัมผัสถึง รสชาติความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้หรอก! ฉันจะขอสาปแช่ง ท่านสาปแช่งให้ท่านไม่ตาย! นามนโมโหจนถึงขั้นขีดสุด

คําพูดของเธอทําให้สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับติ่ง
ไม่สามารถให้กำเนิดลูกหลานได้ คือความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ ที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจเธอ

แต่ถ้าเธอมีลูกแท้ๆเป็นของตัวเอง เธอก็คงไม่ต้องเอาอก เอาใจบุรีศร์อย่างเป็นขั้นเป็นตอนและระแวดระวังเฉกเช่นตอนนี้ ชีวิตแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดปวดร้าวเหลือเกิน และตอนนี้ คำพูดของนรมนเหมือนกับกรีซแหลมคมที่ปักลึกเข้ามาที่ ทรวงอกของเธอ

เธอเดินมาตรงหน้าของนรมนด้วยใบหน้าที่ดุร้าย แล้วพูด อย่างโหดเหี้ยมว่า “เธอลองพูดอีกรอบ เธอจะเชื่อไหมว่าฉัน สามารถตัดลิ้นของเธอออกมาได้

“ตัด! ตรินท์ก็ตายไปแล้ว ถ้าบุริศร์รู้ว่าท่านทำแบบนี้กับฉัน ท่านคิดว่าท่านยังจะเหลืออะไรอีก ทุกสิ่งทุกอย่างของท่านใน ตอนนี้ล้วนเป็นบริศ เป็นคนให้ ผู้หญิงแบบท่านก็สมควรที่จะไม่มี ใครเลี้ยงดูยามแก่เฒ่าเฝ้าดูแลก่อนตายและจัดงานศพให้

“เพียะ” ฝ่ามือของคุณนายตระกูลโ

ลโตเล็กตบเข้าไปที่หน้าของ

นรมนรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้า มีกลิ่นสนิมเหล็กคลังอยู่ใน ปากของเธอ แต่ว่าเธอก็ยังคงเบิกตากว้างจ้องมึงทึง แล้วพูดขึ้น อย่างเยือกเย็นว่า “ต่อให้เธอ ฉันจนตาย ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าท่านเป็นคนโดดเดี่ยวเดียวดายได้ หรอก ผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจ ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่คน ไม่สมควรที่จะ เป็นคนด้วยซ้า!”
” มาก!

คุณนายตระกูลโตเล็ก โมโหและยิ้มเยาะ

เธอโทรศัพท์หาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาต่อหน้านรมน อีกทั้งยัง เปิดโหมดสาโลงด้วย

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว ตระกูลทวี ทรัพย์ธาตาติดค้างหนี้หนึ่งชีวิตตระกูลโตเล็ก ถ้าท่านตายไป อย่างเงียบๆ ฉันรู้สึกว่าไม่สาแก่ใจ คนอย่างฉันถ้าไม่สาแก่ใจ แล้ว ฉันก็เห็นนรมนขวางหูขวางตาไปหมด เออ อีกอย่าง ฉันลืม บอกไปว่า ฉันได้ใช้น้ำเย็นราดบนตัวเธอ ให้เธอถูกพื้น ทำความ สะอาดบ้าน ไม่ทราบว่าจะทําให้เป็นไปได้หรือเปล่า ท่านคงยัง ไม่รู้สินะ ว่าแขนของเธอยังคงมีรอยบาดเจ็บ ไม่สามารถที่จะโดน น้ำได้ แผ่นหลังก็ถูกลวกจนเป็นแผล โถๆๆ ช่างน่าสงสาร แต่ว่า ฉันชอบเห็นแบบนี้ จะทํายังไงดีน้า

ท่านจะมากไปแล้วนะ! ทำไมรับปากกับฉันว่าจะไม่ทำร้ายนร

มนนิ! เด็กคนนี้ได้รับความลำบากมามากพอแล้ว ทำไมถึงทํ

แบบบ กรรม ธรรศก่อไว้ไม่สมควรให้เธอมารับแทน ฉันเคย

บอกไปแล้ว ว่าฉันสามารถตายแทนได้ ฉันจะใช้ชีวิตของฉันแลก

กับการเป็นอยู่ที่ดีของเขาไม่ได้หรือไง ท่านเคยรับปากกับฉันแล้ว

นิทานเคยรับปากกับฉันว่า ขอเพียงแค่ฉันตาย ท่านก็จะปล่อย

เธอไป ปล่อยให้เธออิสระ! คุณนายตระกูลโตเล็ก เป็นคนต้อง

รักษาคําพูดสิ!”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตะโกนจนเสียงแหบแห้ง
ฉับพลันดวงตาของนรมนถูกทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด

“อย่า! อย่าไปรับปากกับเธอแม้แต่สักเรื่องเดียว! อย่า! ฉันไม่ ต้องการให้ท่านทําแบบนี้! ฉันไม่ต้องการให้ท่านคิดว่าท่าแบบนี้ แล้วฉันจะรู้สึกขอบคุณท่าน ฉันไม่มีวันลืมในสิ่งที่ท่านทำร้ายฉัน ฉันเคยบอกกับตัวเองว่าฉันจะไม่ก้าวเข้าไปที่บ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาแม้แต่ก้าวเดียวอีก ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก เพราะฉะนั้นชีวิตของท่าน สำหรับฉัน แล้วไม่มีค่าอะไรเลย ท่านจงอย่าไปรับปากเธอ

นโมนขัดขืนดิ้นรนและส่งเสียงกรีดร้อง

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินเสียงของนรมน ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอไม่ยอมอภัยให้ฉัน สิ่งที่ฉันเคยทำเป็นสิ่งที่บ้าบอคอ แตก แต่ว่านรมนชีวิตของยาเหลือไม่มากแล้ว ถ้าสามารถทำให้ ชีวิตต่อจากนี้ของเธอดีน ย่าก็ไม่แคร์”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้องการ ท่านฟังไม่เข้าใจเหรอ” หัวใจของนรมนค่อยๆบีบรัดขึ้น และเจ็บขึ้นทีละน้อยๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับพูดขึ้นด้วยความอ่อนโยน “ตั้งแต่ เล็กจนโต ย่าไม่เคยทำอะไรเพื่อหนูเลยสักนิด กรรมที่คนสารเลว อย่างธรรคทำไว้ว่าในฐานะที่เป็นแม่ก็คงต้องชดใช้ พวกเรา ไม่ใช่คนบริสุทธิ์ มีเพียงเธอคนเดียวที่บริสุทธิ์ นรมนต่อไปถ้า ไม่มีย่าอยู่ด้วยแล้ว หนูต้องอยู่คนเดียวให้ได้ อย่าทรมานตัวเอง เพื่อผู้ชายคนเดียว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแยกแยะออกระหว่าง บุญคุณกับความแค้น เรื่องที่ติดค้างกับตระกูลโตเล็ก ย่าจะชดใช้! หนูไม่ต้องเสียใจ ชาตินี้ถ้าได้เห็นหนูมีชีวิตที่ดี ย่า พอใจแล้ว

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ท่านตายไม่ สำคัญ แต่ฉันต้องให้การคนทั้งเมืองชลธีรับรู้การตายของท่าน

คําพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้นรมนกับคุณนายทวี

ทรัพย์ธาดาตะลึงงัน

ท่านหมายความว่าอย่างไร

“ท่านเข้าใจดี ฉันให้เวลาท่านครึ่งชั่วโมง ถ้าครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่มีข่าวการตายของท่านเผยแพร่ออกมา ฉันจะทรมานนรมนจน ไม่หลงเหลือความเป็นคนอีก ท่านก็รู้ดีว่าบริศร์ไปทําอะไรปานนี้ ถึงยังไม่กลับมา เมื่อเขากลับมา ฉันก็จะบอกว่านโมนจากไปแล้ว ท่านคิดว่าบุริศร์จะเชื่อแม่อย่างฉัน หรือว่าจะเชื่อหลานสาวของ ท่าน ติดค้างหนี้ชีวิตตระกูลโตเล็ก ท่านอย่าหวังว่าจะทำการ ชดใช้อย่างเงียบๆ

คําพูดของคุณนายตระกูลโตเล็ก ทำให้นรมนเข้าใจได้ทันที “ท่านต้องการให้เธอยอมรับต่อหน้าสื่อเรื่องที่ ธรรศฆ่าตรินท์ อย่างนั้นหรือ

“ไม่สมควรหรือไง ตระกูลทรัพย์ธาดาของพวกเธอต้องให้คำ อธิบายแก่ตระกูลโตเล็กของพวกเรา ให้คำอธิบายแก่ทุกคน บอกว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดานั้นซื่อสัตย์ นอกจากคนชั่วช้าคนนี้ อะไรก็ว่าไป ไม่สมควรที่จะให้คำอธิบายแก่ทุกคนเหรอ”
คุณนายตระกูล โตเล็กจ้องเขม็งไปที่นอน

“ไม่ ไม่ได้ !!

บรมนพยายามที่จะต้องการส่ายหัว

ชีวิตของคุณนายทวีทรัพย์ธาตามสามีหนึ่งและลูกชาย ทั้งหมดต่างอุทิศชีวิตเพื่อประเทศ ถึงแม้ว่าตอนนี้ธรรคจะฆ่าตรี นท์ ก็ไม่มากพอที่ลบล้างความดีที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเคยอุทิศ แต่สำหรับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแล้ว มันทำให้เธอทรมานยิ่ง กว่าการฆ่าเธอ ให้ตาย

เธอไม่เพียงแต่ต้องการบีบบังคับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา เธอ ยังต้องการให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาล้มจนไม่สามารถพลิกตัวลุก ขึ้นมาได้อีก ให้คนอื่นตราหน้าด่าทอ เธอยิ่งต้องการใช้เรื่องนี้ เพื่อแยกนรมนออกจากบริศร์

เมื่อเรื่องนี้ได้ถูกป่าวประกาศสู่สาธารณชน ทุกคนก็มองว่าเธอ นั้นไม่คู่ควรกับบริศร์ แล้วไม่เหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกัน ต่อให้เธอ จะไม่สนใจ แต่บุริศร์จะมองอย่างไร คิดแบบไหน และจะยืนอยู่ใน เมืองชลธีเช่นไร

นรมนมองคุณนายตระกูลโตเล็กที่อยู่ตรงหน้า เธอยังคงดู สูงส่งและสง่างาม แต่นรมนกลับรู้สึกว่าในใจของเธอมีปีศาจร้าย ซ่อนอยู่

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาท่านอย่าไปรับปากเธอ! ท่านจะ รับปากเธอไม่ได้!”
นรมนร้องตะโกน และดิ้นรน แต่น่าเสียดายแรงที่ไม่สามารถ ทําได้ดั่งใจต้องการ ท่อนแขนเธอที่เจ็บปวดทรมาน และแผ่นหลัง ที่ปวดแสบปวดร้อน แต่ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถสนใจสิ่งเหล่านี้ ได้อีก

ทางฝั่งคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ได้เงียบลง

“อย่างไร? กลัวตายแล้วเหรอ หรือเสียดายชื่อเสียงเกียรติยศ ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา บอกว่ารู้สึกผิดต่อนรมนไม่ใช่หรือ บอกว่าเพื่อชีวิตที่ดีของเธอแล้วสามารถสละทุกอย่างได้ไม่ใช่ หรือ แท้ที่จริงท่านก็พูดออกมาก็เป็นเพียงแค่ลมปาก ความ สัมพันธ์ทางสายเลือดมันก็แค่นี้”

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ้มและพูดอย่างดูแคลน

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น “ได้ ฉัน รับปากท่าน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาติดค้างคุตระกูลโตเล็ก ถึง เวลาแล้วที่จะต้องชดใช้ แต่ว่าท่านก็ต้องทำได้อย่างที่พูด ว่าจะ ไม่ทรมานนรมนอีก”

“ไม่ ท่านย่า ไม่!”

หัวใจนรมนบีบรัดขึ้น

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตื่นเต้นขึ้นมาทันใด

“หนูเรียกย่าว่าอะไรนะ ในที่สุดหนูก็ยอมรับย่าแล้วใช่ไหม เด็กดี ก่อนตายได้ยินหนูเรียกว่าว่าท่านย่า แค่นี้ย่าก็เพียง พอแล้ว สิ่งที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาติดค้างไว้ ชาตินี้ย่าคงชดใช้ไม่หมด ถ้าหากหนูไม่รังเกียจ ก็ขอให้ไปจุดธูปหน้าหลุมศพย่านค่ นี้ก็เพียงพอแล้ว จําคำพูดของย่าไว้นะ จะต้องไม่ทรมานตัวเอง เพื่อคนอื่น หนูเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หนู สามารถมีชีวิตได้ด้วยตัวเอง นอกจากธรรมแล้ว ท่านพ่อของหนู ท่านตาของหนูล้วนเป็นแบบอย่างที่ดี ท่านอาๆของหนูก็เป็นแบบ อย่างที่ดี! มีพวกเขาคุ้มครองอยู่ หนูจะต้องมีชีวิตที่ดีอย่าง แน่นอน”

“ไม่ ท่านย่า ขอร้อง ท่านอย่า! หนูไม่อยากให้ท่านตาย! ท่าน อย่าไปรับปากเธอ!”

นรมนก็ควบคุมตัวเองไม่ได้จนร้องไห้ออกมา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดกับคุณนายตระกูลโตเล็กว่า “ลูก ผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น แม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่ลูกผู้ชาย แต่ฉันใช้ ชีวิตของฉันในการเดิมพันความน่าเชื่อถือของท่าน อย่าได้ ทรมานหลานของฉันอีก หนี้ที่ติดค้างตระกูลโตเล็กไว้ ฉันจะเป็น คนชดใช้เอง”

เมื่อพูดจบ เธอก็วางสายทันที

หัวใจของนรมนแทบแตกสลาย

“ปล่อยฉัน! ปล่อย!”

คุณนายตระกูลโตเล็กมองมาทางนรมนแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ ว่า “นำเธอไปขังไว้ชั้นใต้ดิน หลังจากที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา เสียชีวิตไปแล้ว จัดเตรียมเรือส่งเธอออกไป ชาตินี้เธอจะต้อง รับปากว่าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าบุรีศร์อีก มิฉะนั้นอย่าหาว่าฉันเดือน อย่าหาว่าฉันไม่รักษาสัญญากับคุณย่าของเธอ

ท่านจะต้องได้รับผลกรรมอย่างแน่นอน!”

นรมนนวนไม่หลุด ทำได้เพียงด่าทอเท่านั้น

“ไม่รู้หรอกว่ากรรมจะตามสนองหรือเปล่า ฉันรู้แต่เพียงว่า ตอนนี้ฉันต้องการให้ตระกูลโตเล็กเป็นเหมือนอย่างแต่ก่อน บุรี ศ ยังคงให้การเคารพนันเหมือนเมื่อก่อน ตรินท์ไม่กลับมาแล้ว สิ่งที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเธอได้ติดค้างพวกเราไว้ ก็ ต้องชดใช้ เธอเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ให้พูด อย่างไรฉันก็ไม่ยอมให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์และตระกูลโด เล็กอย่างแน่นอน เธอสามารถนำตัวกมลไปได้ กานต์เป็นหลาน ชายของตระกูลโตเล็ก เธออย่าหวังว่าจะพาเขาไป! นรมนเธอน่า จะดีใจที่มีย่าแบบนี้ ไม่อย่างนั้นชีวิตที่เหลือของเธอจะเป็นเช่นไร นะ”

คําพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้นรมน โกรธจนถึงขีดสุด

แขนของเธอขยับไม่ได้ แต่ขาสามารถเตะได้ เธอโกรธจนไม่ สนใจภาพพจน์ทำการถ่มน้ำลายรดใส่หน้าของคุณนายตระกูล โตเล็ก

“ถุย สําหรับปีศาจร้ายอย่างท่าน

คุณนายตระกูลโตเล็กที่ไม่ได้เตรียมพร้อมในการป้องกัน จึง ถูกน้ำลายรดใส่ทั่วใบหน้า ทำให้โกรธจนหน้าแดง ในขณะที่เธอยกแขนเพื่อจะตบนรมนนั้น จู่ๆมีคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอก และใต้ห้ามการกระทำของคุณนายตระกูลโตเล็กไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ