“ทำไม ปละหลาดใจมากเลยเหรอ? คิดว่าเรื่อง น่ารำคาญของตัวเองไม่มีคนรู้งั้นเหรอ?”ตุลยามอง นรมนด้วยการเหน็บแนมทีนึง จากนั้นก็ได้เข้าบ้าน โดยเร็ว ตอนที่เดินผ่านข้างกายนรมนได้แกล้งใช้ ไหล่ชนเธอที่ นึง

“อุ้ย ขอโทษด้วยนะ พอดีมองไม่เห็น เรื่องเล็กๆ แค่นี้แกคงไม่บอกกับแม่ฉันนะ?”พอพูดจบ ตุลยาก็ เดินเข้าบ้านอย่างกร่าง

“กลิ่นอะไรนะ? แกทำอะไรที่บ้านแม่ฉันเนี่ย?”

เห็นได้ชัดว่าตุลยาหาเรื่องชัดๆ ในวิลล่านี้จะมี กลิ่นอะไรได้?

นรมนไม่สนใจเธอ แต่ไปเก็บภาพวาดของตัวเอง ที่โต๊ะน้ำชา

คงไม่ใช่ขโมยภาพวาดก็แม่ฉันนะ? “รอก่อน แกคง ฉันจะบอกแกให้นะ ภาพวาดของแม่ฉันมีราคามาก แกอย่าเห็นเงินทองก็มีความคิดอยากครอบครอง เชียวนะ”คำพูดของตุลยาค่อนข้างเหยียดหยามคน แล้ว
นรมนมองดูเธอ และพูดทีละถ้อยคำ “นี่เป็นภาพ วาดที่ฉันวาดเอง รบกวนคุณดูชัดๆด้วย

“พอเหอะ อย่างแกเนี่ยนนะจะวาดรูปเป็น? อย่า โม้หน่อยเลย ฉันจะบอกแกให้ เอาของพวกนี้ไปวาง ไว้ที่นั่นได้ยินหรือยัง? รอให้แม่ฉันกลับมา ถ้าท่าน บอกไม่ใช่ของๆท่านแกถึงแตะต้องได้ เป็นแขกก็ต้อง มีหน้าตาของการเป็นแขกหน่อยสิ”พอพูดจบ ตุลยา ได้นั่งบนโซฟาโดยตรง

เหมือนจะเห็นผ้าห่มที่นรมนเคยห่ม เธอโยน ลงพื้นโดยตรง”นี่มันอะไรเนี่ย? อะไรก็เอามาวางบน โซฟาหมดฉันจะบอกแกให้นะ แม่ฉันเป็นคนชนชั้น สูง เทียบกับคนชนชั้นต่ำอย่างแกไม่ได้หรอก แกรู้ มั้ย? ไร้ยางอายจริงๆ คนไร้สัญชาติคนนึงยังมีหน้า มากินฟรีอยู่ฟรีที่บ้านแม่ฉันอีก ทำไม? บุริศร์ไม่ สนใจแกเหรอ? หรือว่าเขาไม่เอาแกแล้ว?”คำพูดของ ตุลยายิ่งอยู่ยิ่งเลยเถิด

นรมนรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอก แต่กลับขี้เกียจพูดกับ เธอ ได้หันหลังเตรียมกลับไปที่ห้องโดยตรง

“หยุดก่อน! ฉันยังพูดไม่จบเลย แกจะไป ไหน?”ตุลยาก็เหมือนราชินีที่สูงส่ง ยโสโอหังอย่าง ยิ่ง

นรมนหันหลังกลับมา และพูดอย่างเย็นชา “คุณตุลยา ฉันเป็นแขกของแม่คุณ ไม่ใช่แขกของคุณ ที่ นี่ก็เป็นบ้านของแม่คุณ ไม่ใช่บ้านของคุณ ดังนั้น รบกวนคุณอย่าใช้ท่าทีที่เป็นเจ้าข้าวเจ้าของมาสั่ง สอนฉัน คุณไม่คู่ควร!”

“นี่แกว่าอะไรนะ? ไหนแกพูดอีกรอบซิ!”ตุลยา โกรธกริ้วขึ้นมาทันที

เธอโดดขึ้นมาจากโซฟากะทันหัน มองดูตรง หน้าก็ใกล้จะเดินไปฉุดกระชากนรมนแล้ว

ในขณะนี้เอง คิมได้กลับมาแล้ว”ตุลยา นี่ลูกทำ อะไรน่ะ?”เสียงของคิมไม่ดัง แต่กลับทำให้ท่าทาง ของตุลยาหยุดลงมาอย่างกะทันหัน

ตุลยาที่เมื่อกี้ยังยโสโอหัง นาทีนี้พอเห็นคิมแล้ว ก็ได้นุ่มนวลลงมาทั้งคน “แม่คะ แม่รับผู้หญิงคนนี้ไว้ ได้ยังไงคะ? แม่รู้มั้ยคะ? เธอเป็นคนไร้สัญชาติ ถ้าให้ ตำรวจรู้ว่าแม่รับคนไร้สัญชาติไว้ที่บ้าน พวกเราจะมี เจอปัญหาใหญ่เลยนะคะ”คำพูดของตุลยาทำให้นร มนค่อนข้างไม่สบายใจ

เธอก็ไม่ได้เป็นคนไร้สัญชาติตั้งแต่แรก เพียงแต่ ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้ดูเหมือนก็ไม่มีประโยชน์อะไร แล้ว บางทีเธออาจจะนำพาปัญหามาให้คิมจริงๆก็ได้

“คุณน้าคิม ขอโทษค่ะ พลอยทำให้คุณน้าเดือด ร้อนไปด้วย หนูจะไปเดี่ยวนี้เลยค่ะ”นรมนพูดจบก็ยกฝีเท้าจะไป

คิมกลับขวางเธอไว้”ไปอะไรกัน? หนูจะไปไหน ได้? ข้างนอกมีตำรวจเต็มไปหมด รูปถ่ายของหนูถูก โพสต์ลงในเน็ตแล้ว ตอนนี้ยังมีคนให้รางวัลนำจับ ด้วย หนูออกไปตอนนี้คือกะจะไปติดกับดักเองเห รอ?”คำพูดของคิมทำให้นรมนอึ้งค้างไว้

“โพสต์ลงในเน็ต? ยังมีคนให้รางวัลนำจับ ด้วย?”ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่ารเมศจะทำถึงขั้นนี้

เขาอยากทำอะไรกันแน่? บีบให้ตัวเองจนมุมจะ ได้กลับไปขอร้องเขางั้นเหรอ?

คิมเห็นเธอแบบนี้แล้ว ได้ถอนหายใจที่นึงและ พูด “หนูพักอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ อย่าคิดเรื่อง อย่างอื่น นี่เป็นเสื้อผ้าที่น้าซื้อมาให้หนูคอยผลัก เปลี่ยนกันซัก หนูไปลองดูว่าพอดีตัวมั้ย”ระหว่างพูด คิมเอาเสื้อผ้าในมือยื่นให้กับนรมน

ทันใดนั้นนรมนรู้สึกลึกซึ้งทันที

ตุลยากลับทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว”แม่คะ ทำไม แม่ต้องปกป้องเธอด้วย? แค่คนไร้สัญชาติคนนึง ยิ่ง ไปกว่านั้นเมื่อกี้ยังขโมยภาพวาดของแม่ด้วย ขโมย แบบนี้แม่เก็บเธอไว้ที่นี่เพราะอะไรกันแน่คะ?”

“หุบปาก!”เสียงของคิมหนักแน่นขึ้นมาทันที
“อะไรเรียกว่าเธอขโมยรูปของแม่? แกเคยเห็น แม่วาดรูปรถยนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เป็นลูกสาวแม่ ยังไม่เหรอรู้ว่าแม่ของแกอาศัยภาพวาดน้ำทะเลภูเขา มีชื่อเสียงโด่งดัง?”เสียงของคิมเคร่งขรึมมาก ทันใด นั้นทำเอาตุลยาตัวสั่นไปครู่นึง

“แม่ หนูก็แค่พูดไปงั้นๆแหละ”

“อะไรก็พูดหมด คำพูดที่ไม่มีหลักฐานลูกพูดมั่ว ทำไม? อีกอย่างแม่เคยบอกลูกแล้วว่านรมนเป็นแขก ของแม่ เป็นเพื่อนของแม่ ให้แกอย่าเหิมเกริมเกินไป เมื่อกแกกำลังทำอะไรอยู่?”

ตุลยาทำหน้ามุ่ยด้วยความกล้ำกลืนและพูด “ก็ เธอด่าหนูนี่คะ บอกว่าหนูไม่ใช่เจ้าของๆที่นี่ หนูเป็น ลูกสาวแม่นะคะ!”

“แต่นี่เป็นบ้านของแม่!”คำพูดนี้ของคิมทำให้ ดวงตาของตุลยาแดงก่ำขึ้นมาทันที

“แม่คะ เพื่อคนนอกคนนึงแล้ว แม่ทำแบบนี้กับ หนู? หนูสิถึงเป็นลูกสาวของแม่? หนูยังอยู่ที่นี่ไม่ได้ เลย เธอถือสิทธิ์อะไรมาอยู่ที่นี่ ?”

“ตุลยา ถ้าแกไม่ใช่ลูกสาวแม่ แม่จะไม่อนุญาต ให้แกเข้ามาแม้แต่ในโครงการนี้เลย ตอนนี้แกยังทำ แบบนี้กับแขกของแม่อีก แกอยากทำอะไรกันแน่? แก ดูแกซิ เป็นสาวเป็นแส้วันๆเอาแต่พาลหาเรื่อง ตอนนี้ใบหน้าทรมานจนเจอผู้เจอคนไม่ได้แล้ว นี่แกรักษา หน้าของแกดีๆได้มั้ย? ช่วงนี้ไม่มีธุระก็อย่าเถลไถล ไปทั่วได้มั้ย? ยังมีอีก ถ้าข่าวที่นรมนอยู่ที่นี่ถูกแพร่ ออกไป แกอย่าโทษที่แม่ไม่เห็นแกเป็นลูกสาวนะ!”

“แม่คะ ข่าวที่เธออยู่ที่นี่ไม่จำเป็นต้องเป็นหนูที่

แพร่ออกไปสักหน่อย ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจ

ปิดบังได้!” “แม่ไม่สน แม่ดูแค่ผลลัพธ์ ขอแค่ข่าวแพร่ออก ไป แม่ก็จะมาหาแก”คิมตอนนี้ไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว

แม้กระทั่งยังค่อนข้างใช้อำนาจบาตรใหญ่ด้วย

ตุลยาจ้องนรมนด้วยความโกรธที่นึง

“ก็ไม่รู้แกพูดกรอกหูแม่ฉันยังไง แต่ก็ไม่เป็นไร หรอก ถ้าแกจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปเถอะ ฉันจะไปทำเรื่อง ที่ฉันอยากทำแล้ว อ้อใช่ ฉันก็ไม่กลัวที่จะบอกแกนะ ตอนนี้เขาเจอปัญหาแล้ว และตอนนี้ก็มีแต่ฉันที่ สามารถช่วยเขาได้”ตุลยาพูดจบ ก็ได้เดินจากไป ด้วยความโกรธ

หัวใจของนรมนกลับไม่ค่อยสงบแล้ว

บุริศร์เกิดเรื่อง? หรือว่ารเมศสร้างปัญหายาก เย็นอะไรให้เขาอีก?และการปกป้องของคิมยิ่งทำให้ นรมนรู้สึกละอายใจ
“คุณน้าคิม ขอโทษค่ะ สร้างปัญหาให้คุณน้า แล้ว หนูว่าหนูไปดีกว่าค่ะ”

“หนูจะไปไหนได้?อยู่ที่นี่ดีๆเถอะ ไม่มีงานอะไร ทำก็ไปทำอาหารให้น้าทานหน่อย น้าหิวแล้ว”คิมพูด จบก็เข้าห้องนอนไปเลย เหลือเพียงแต่นรมนยืนอยู่ที่ ห้องรับแขกคนเดียว

ในมือเธอยังถือเสื้อผ้าที่คิมซื้อให้เธอ ส่วนใหญ่ เป็นแบบที่เธอชอบหมดเลย

ดูจากสไตล์การวาดรูปของเธอก็สามารถเดา สไตล์การแต่งตัวของเธอออก คิมนี่ใส่ใจมากจริงๆ

นรมนวางเสื้อผ้าที่อยู่ในมือลง ก็ได้ไปทำกับข้าว ที่ห้องครัว แต่ในใจกลับยังห่วงหาบุริศร์อยู่เช่นเคย

ก็ไม่รู้เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว

หลังทำกับข้าวเสร็จ คิมก็ลงมาแล้ว นั่งทานข้าว กับนรมน แต่เห็นได้ชัดว่านรมนใจไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัว หน้าตาเหมือนมีเรื่องในใจ

คิมถอนหายใจคำนึงและพูด “กังวลเพราะคำพูด ของตุลยาใช่มั้ย?”นรมนอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ พยักหน้า

“ตอนนี้สามีหนูเจอปัญหา ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไง บ้าง ตอนนี้ฐานะของหนูอึดอัด แถมออกไปไม่ได้อีกหนู…”

“เรื่องของหนูมันเป็นมายังไงกันแน่?ไหนลองเล่า ให้น้าฟังซิ “คิมเหมือนมีความสนใจมาก

นรมนได้เล่าบุญคุณความแค้นของตัวเองกับบุรี ศร์และรเมศให้คิมฟัง

หลังจากฟังจบ คิมถอนหายใจและพูด “มนุษย์ เรามักจะคิดไม่ปลง นึกว่าสิ่งที่ไขว่คว้ามาได้ถึงเป็น ความรักที่แท้จริง แต่หารู้ไม่ว่าการปล่อยมือก็คือรัก เหมือนกัน เสียดายรเมศคงไม่สามารถเข้าใจได้แล้ว รีบกินข้าวเถอะ อยู่ข้างกายน้า ฐานะของหนูไม่ เป็นไรหรอก” คำพูดนี้ทำให้นรมนแปลกใจและ เซอร์ไพรส์มาก

“จะสร้างปัญหาให้กับคุณน้าหรือเปล่าคะ?”

“ถ้าสร้างปัญหาให้หนูก็จะไม่ไปแล้วงั้นเห รอ?”คิมมองนรมนและถาม

นรมนค่อนข้างลังเล แต่ก็ยังได้พยักหน้าและพูด “หนูสามารถพักอยู่ที่นี่ก็ได้สร้างปัญหาให้คุณน้าแล้ว ค่ะ ถ้าหนูออกไปกับคุณน้าแล้วจะสร้างปัญหาให้คุณ น้าอีก งั้นหนูไม่ไปแล้วดีกว่าค่ะ”

“หนูไม่เป็นห่วงสามีของหนูแล้วเหรอ?”

“เป็นห่วงค่ะ แต่จะให้คุณน้ามาแบกรับความเสี่ยงเพราะเรื่องของหนูไม่ได้ค่ะ หนูไม่ได้ไร้ยางอาย ขนาดนั้น และไม่อยากให้คุณน้าคิมเกิดเรื่องด้วย ค่ะ”นรมนพูดตามความจริง

คิมมองเธอ พูดด้วยรอยยิ้มที่ปลื้มใจ “ถ้าตุลยา ของน้ามีความเป็นผู้ใหญ่ได้ครึ่งนึงของหนูน้าก็ วางใจแล้ว คนที่เธอพูดถึงเมื่อกี้คงไม่ใช่สามีของหนู นะ? ยัยเด็กคนนี้ชอบผู้ชายของหนูเข้างั้นเหรอ? จะ แย่งผู้ชายกับหนู?”สำหรับคำถามของคิม นรมนไม่รู้ ควรจะตอบยังไง

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แต่ตุลยาไม่ให้เธอบอ กกับคิม แต่ตอนที่คิมถามแบบนี้ นรมนก็ยังกลุ้มใจ อยู่ดี

ไม่มีใครรู้ลูกสาวตัวเองดีเท่าแม่แล้ว ตุลยาสัน ดานยังคิมรู้ดีที่สุดแล้ว

เธอถอนหายใจและพูด “ทำไมน้าถึงคลอดลูก แบบนี้ออกมาได้นา?”

“คุณน้าวางใจเถอะค่ะ สามีหนูไม่ติดกับดัก หรอกค่ะ ตุลยาก็แค่รักเขาข้างเดียวค่ะ”

“พูดแบบนี้มันก็ถูก แต่น้าทนดูนิสัยเธอแบบนี้ไม่ ได้ เด็กคนนี้ถูกพ่อเธอโอ่จนเสียคนแล้ว หนูอย่า ถือสาเธอเลยนะ”
“ไม่หรอกค่ะ!”นรมนพูดแบบนี้ คิมได้หยิบมือถือ ขึ้นมาและโทรออกไปโดยตรง

“ชาวี ตอนนี้ลูกสาวคุณพาลเกเรถึงขั้นไม่เกรง กลัวฟ้าดินแล้ว คุณยังจะโอ๋ลูกต่ออีกใช่มั้ย? ฉันจะ บอกคุณให้นะ หน้าของเธอถ้าไม่รักษาอีกก็จะเสีย โฉมจริงๆแล้ว คุณรีบหาคนมารักษาหน้าให้เธอเลย ถึงจะจับมัดก็ต้องจับมัดเธอไปขึ้นเตียงผู้ป่วยให้ได้ ไม่งั้นต่อไปคุณก็ไม่ต้องโทรหาฉันแล้ว”พูดคพนี้จบ คิมก็ตัดสายทิ้งอย่างไม่มีการลังเลใดๆเลย

ชาวีอาจจะเป็นพ่อของตุลยา แต่คิมบอกว่าเธอ ไม่ได้แต่งงาน แต่กลับพูดแบบนี้กับชาวี ดูออกว่าคิ มอยู่ในใจของชาวีสำคัญมาก

เรื่องทางบ้านของคิมนรมนไม่อยากยุ่ง และไม่ ยินยอมที่จะยุ่ง แค่อยากฟังอย่างเงียบๆ

“รีบทานเร็ว เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ น้าจะพาหนูออก ไป”คำพูดของคิมทำให้นรมนตื่นเต้นมาก

“ออกไปได้จริงๆเหรอคะ?”

“น้าบอกว่าได้ก็ได้สิ”คิมยิ้ม จากนั้นก็ก้มหน้า ทานข้าว

นรมนดีใจสุดขีด แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมาอย่าง ชัดเจนมาก ก้มหน้ากินไปสองคำก็รู้สึกอิ่มแล้ว
เห็นนรมนที่เป็นแบบนี้ คิมรู้ว่ายัยเด็กคนนี้คง อดใจรอไม่ไหวแล้ว คาดว่าขึ้นรอต่อไปก็ทรมานคน แล้ว

เธอวางตะเกียบลง และพูดด้วยรอยยิ้ม “รีบไป เปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว น้ารอหนู”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ