บทที่825 ไอ้ฉิบหายรเมศ

ความลังเลในแววตาของนรมนไม่แน่ว่าเมศจะเห็น

เขายิ้มแล้วพูด“บุริศร์เป็นคน ไม่ใช่เทพซักหน่อย เขาคิดไม่ถึง หรอกว่าพวกเราจะอยู่ในนี้ ผมว่าตอนนี้เขาคงควาญไปใต้พรม ของโรงแรมอย่างบ้าคลั่งแล้วล่ะ รอให้เขาหาเสร็จก่อน พวกเราก็ น่าจะไปแล้วล่ะ ดีจัง ไม่มีใครมาขวางเราได้อีกแล้ว ฟังผม มานั่ง นี่ เรามานั่งคุยกัน จะได้ไปดีๆดีมั้ย”

นรมนรู้สึกอยากจะด่าพ่อล่อแม่ แต่ตอนนี้ต่อให้เธอโกรธแค่ ไหนก็ไร้ประโยชน์

เธอต้องคิดหาทางบอกบุริศร์เองใช่มั้ยว่าเธออยู่ที่นี่

นรมนตบประตูอย่างบ้าคลั่ง

รเมศเห็นเธอเป็นแบบนี้ อดรู้สึกปวดใจไม่ได้

“ประตูนี้หนาสิบกว่าเมตร ต่อให้ทุบจนมือพัง ด้านนอกก็ไม่ ได้ยินหรอก คุณเก็บแรงไว้เถอะ จะได้มีชีวิตต่ออีกหน่อย

ได้ยินรเมศพูดแบบนี้ นรมนรู้สึกหมดหวังโดยสิ้นเชิง หรือว่าจะต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆ

พอคิดว่าตัวเองต้องกลายเป็นศพเย็นชืด ลูกๆต้องกลายเป็น เด็กกำพร้าแม่ เบบี้ในท้องไม่มีแม้แต่โอกาสจะออกมาดูโลกก็ ต้องจากไป นรมนก็รู้สึกปวดร้าวใจ
เธอรู้สึกซาบซึ้งขอบคุณรเมศมาโดยตลอด แม้ว่ารเมศเคยทำ เรื่องอะไรเกินเลยไปบ้าง หรือแม้กระทั่งเขาเคยจะลงมือกับเธอ นรมนก็ยังคงจดจําความดีของเขา เหลือพื้นที่ให้กับตระกูลวัช โรทัยของเขา แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจ

ความใจอ่อนในวันนั้นทำให้อับจนหนทาง นรมนไม่เข้าใจ จริงๆ ใช่ว่าทุกคนพอเหลือพื้นที่ซึ่งกันและ

กัน แล้วจะมองหน้ากันติด

แต่ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว นรมนูพิงบานประตู มองรเมศด้วยอาการหนาวสั่น รเมศช่าง แปลกหน้า แปลกหน้าจนน่ากลัว

“นรมน ทำไมมองผมแบบนั้น

“ฉันรู้สึกเสียใจ เสียใจที่เหลือพื้นที่ให้คุณในตอนแรก รเมศ ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติหน้า คุณจะไม่มีทางได้คู่กับฉัน รู้มั้ยทำไม ฉันถึงรักบุริศร์ เพราะเขาไม่เคยสนใจตัวเอง ขอแค่ฉันอยู่ดี เขา ยอมลำบาก ต่อให้ต้องปล่อยมือ แต่คุณทำไม่ได้ไง! คุณบอกว่า รักฉัน แต่จริงๆก็คือคุณไม่สมใจ คุณไม่อยากแพ้ให้บริศร์ คุณ รู้สึกว่าตัวเองเลอเลิศ ไม่ได้ด้อยไปกว่าบุริศร์ ที่จริงคุณไม่มีอะไร ที่เทียบเขาได้เลย ไม่ว่าจะเป็นเสน่ห์หรือคุณธรรม รเมศ ฉันดูถูก คุณ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็ดูถูก ถ้ามีชาติหน้า ขอให้เราเดิน คนละเส้นทาง ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีก”

คำพูดนรมนทำให้รเมศตื่นตัวขึ้น
“นโมน ผมไม่อนุญาต! ผมไม่ยอมให้เราเป็นคนละเส้น ทาง ! ผมไม่สนว่าคุณจะมองผมยังไง ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน ตอน เป็นไม่อาจเคียงคู่ ตอนตายอยู่หลุมเดียวกันก็ยังดี

“วางใจเถอะ ต่อให้พวกเราตาย ฉันก็ไม่ร่วมหลุมกับคุณ”

นรมนพูดจบจึงหุบปาก

เธอนั่งพิงประตู รู้สึกว่าความเหน็บหนาวถาโถมเข้ามาทิ่มแทง กระดูกจากทั่วทุกสารทิศ

นรมนลูบท้องตัวเอง ในใจแอบคิด”ลูกจ๋า ขอโทษนะลูก หม่ามี้ ปกป้องลูกไม่ได้ แต่ว่ามีหม่ามีเดินทางไปกับลูกก็เป็นความสุข อย่างหนึ่งใช่ไหม ขอแค่แดดดี้ พี่ชาย พี่สาวของลูกเข้มแข็ง จะไม่ เปลี่ยนไปเพียงเพราะพวกเราจากไป

แววตาของเธอเป็นประกายเมตตาจากมารดา

ตอนนี้จะบอกรเมศไม่ได้ว่ามีเด็กอยู่ในท้อง ไม่งั้นทำให้รเมศ

ยิ่งตื่นตัว เธอขอจากโลกนี้ไปกับลูกอย่างสงบดีกว่า แค่เธอไม่สามารถอยู่กับบุริศร์ไปจนแก่เฒ่าแล้วแค่นี้เอง ผู้ชายคลั่งรักคนนี้ไม่รู้ว่าจะรับเรื่องบาดใจได้หรือเปล่านะ นรมนปวดใจเหลือเกิน แต่ก็อ่อนใจ

ขอโทษนะ ฉันประมาทเอง ฉันปกป้องดูแลตัวเองไม่ได้ ต้อง ทำให้คุณเสียใจแล้ว ต่อไปคงไม่แล้วล่ะ ไม่อีกต่อไปแล้ว ถ้าตาย ไปแล้วสวรรค์มีจริง ฉันขอได้อยู่บนสวรรค์คอยคุ้มครองคุณกับลูกตลอดไป

นรมนพูดเงียบๆ ในใจ จากนั้นหลับตาลง

รเมศเห็นว่าตอนนี้นรมนศักดิ์สิทธิ์จะเข้าไปรุกล้ำไม่ได้ จึง รู้สึกงุ่นง่าน เขาอยากเข้าใกล้นรมนอีกนิด นรมนลืมตาขึ้น แวว ตาเยียบเย็นที่จ้องมองมาเย็นวาบกว่าน้ำแข็งในห้องน้ำแข็ง

เขาจึงได้แต่นั่งตรงข้ามนรมน มองเธออย่างเหม่อลอย มองผู้ หญิงที่เขาหลงรักมาห้าปี มองดูผู้หญิงที่เขาค่อยๆผลักไสให้ออก ห่างเองจากมือ

บริศ หาเบาะแสของนรมนอย่างคลุ้มคลั่งด้านนอก คลุ้มคลั่ง จนแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

ตอนที่นภดลกลับมา บุริศร์ถามอย่างเย็นชา หวังว่าคงจะมา ให้เบาะแสนะ”

“มีเบาะแสจริงๆ”

คำพูดของนภดลทำให้บริศร์มีความหวัง

“เบาะแสอะไร”

นภดลเปิดคลิปให้บุริศร์ด พูดเสียงค่อยมีคนเห็นรเมศไปสืบ

ถามราคาค่าเช่าห้องเย็น

“ห้องเย็นเหรอ”

บุริศร์นิ่งอึ้ง สีหน้าซีดหมองขึ้นทันที
“ไปสืบมา เขาเช่าห้องเย็นที่ไหน

นภดลรีบพูด รเมศไม่ใช่คนโง่ ถ้าเป็นแบบที่พวกเราคิด เขา คงไม่ใช้ชื่อตัวเองเช่าห้องเย็น อีกอย่างห้องเย็นทั้งเมืองมีเป็น ร้อย ถ้าพวกเราสืบหาทีละอัน เกรงว่านายหญิง คงเป็นศพไป แล้ว”

“แกมีวิธีอะไร”

บุริศร์สับสนยุ่งเหยิงไปหมด

ถ้าบอกว่าอยู่ในโรงแรม เขาคงควบคุมสติได้ดีกว่านี้ แต่นี่ ห้องเย็น บุริศร์จะสงบลงได้อย่างไร

ตอนนี้นรมนหายตัวไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว ถ้าอยู่ในห้องเย็น บริศ ไม่อยากจะคิด

ชัยยศแค่คิดก็เข่าอ่อน

ถ้านรมนเป็นอะไรไป ไม่ต้องบุริศรบอกหรอก เขาจะไปเป็นศพ เป็นเพื่อนเอง ใครให้มาท้องเสียเวลา ทำงาน

ที่จริงนภดลก็ร้อนใจ แต่ตอนนี้คนที่ใจเย็นที่สุด ก็คงเป็นเขานี่ แหละ

เขานิ่งคิดพูดขึ้น“เราไปตรวจสอบได้ วันนี้ใครที่ลางาน กะทันหัน ฉันคิดว่า คนอย่างรเมศ คงจะวานให้คนในห้องเย็น ทํางาน เขาไม่ออกหน้าเองหรอก ใช้เงินแก้ปัญหาก็พอ ไม่น่าจะ เป็นอะไร”
บุริศ ฟัง คิดว่ามีเหตุผล รีบให้คนไปตรวจสอบ”

“ตรวจสอบแล้ว คนที่ชื่อดวินลางานวันนี้ เห็นว่าเขาไปบ่อน พนัน ออกมือมากเกิน ฉันให้คนพาตัวมาแล้ว ห้องเย็นเขาอยู่ ที่ไหน ฉันส่งคนไปแล้ว”

เห็นนภดลจัดการเรื่องได้ดี บุริศร์จึงชื่นชมอย่างมาก

“หาคนก่อน พาดวินมา ฉันตรวจสอบเอง”

“ได้”

นภดลเตรียมรถให้บริศร์ พาดวินมาด้วย

ดวินยังไม่ได้สติคืนจากการเป็นคนรวยเมื่อคืน ก็โดนจับแล้ว แถมยังโดนยัดเข้ารถอีก ตอนนี้พอเห็นบริศร์ ก็รู้สึกหวาดเกรงขึ้น

มา

“คุณเป็นใคร จับผมทำไม ผมจะบอกให้ ตอนนี้สังคมมีกฎ หมาย คุณจะมาทำตามอำเภอใจไม่ได้!

สารรูปของดนทำให้คนสะอิดสะเอียน คนแบบนี้ก็คงทำเรื่อง ชั่วๆพรรคนี้ได้

บุริศร์กระชากตัวเขามา พูดอย่างดุเดือด รเมศอยู่ไหน เขาพา ผู้หญิงเข้าไปในห้องเย็นใช่ไหม”

ดวินหน้าถอดสี

“ไม่เข้าใจว่าพูดอะไร
“ไม่เข้าใจใช่ไหม”

บริศ กระชากคอดวิน แล้วผลักกระเด็นลงรถไปครึ่งตัวตอนที่ รถวิ่ง

“ถ้าไม่บอก จะผลักลงรถจริงๆ

ดวินเคยเจอเรื่องแบบนี้ที่ไหน ตกใจจนเข่าอ่อน กางเกงเปียก

ไปหมด

“อย่าๆๆๆ ผมพูดๆ เขาเข้าไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วบอกให้ ผมล็อคพวกเขาไว้ด้านใน แล้วให้เงินผมมาก้อนหนึ่ง เขาบอก พวกเขาเป็นแฟนกัน จะเข้าไปทำอะไรกันหน่อย ผมไม่ได้โกหก นะ”

บุริศ ขมุ่นคิ้วเข้าด้วยกัน

รเมศไอ้ฉิบหาย!

จะแช่นรมน ให้ตายงั้นหรือ

บางทีอาจจะเพราะรังสีพิฆาตของบุริศร์หนักเกินไป ควินจึงเป็น ลมล้มพับไป

บุริศร์โยนเขาไปให้นภดลที่อยู่ด้านข้าง พูดเสียงเย็น จอดรถ ข้างๆ ฉันขับเอง ส่งโลเกชั่นมา”

นภดลเข้าใจความรู้สึกของบุริศร์ในตอนนี้ จึงหยุดรถอยู่ด้าน ข้าง แล้วส่งโลเกชั่นให้บริศร์

หลังจากแลกเปลี่ยนที่นั่งกันแล้ว ก็ขับพุ่งออกไปไวปานจรวด
ดวินกว่าจะฟัน ก็ตกใจจนเป็นลมไปอีก ส่วนนภดลก็รู้สึก คลื่นไส้อย่างแรง พร้อมจะอาเจียนทุกเมื่อ

บริศ ฝ่าไฟแดงไปหลายไฟแดง จนรถข้างหลังกระหน่ำบีบ แตรไล่ เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ในหัวมีแต่ภาพนรมนโดนแช่แข็ง เป็นความผิดของเขาทั้งหมด เขาดูแลนรมนไม่ดีเอง ถึงทำให้

เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นความผิด

ของเขา เพราะเขา

บริศ เหยียบคันเร่งไปที่ห้องเย็น

คนดูแลห้องเย็นอยากจะขวางเอาไว้ แต่เห็นท่าที่ไม่คิดชีวิต ของบุริศร์ เพื่อชีวิตน้อยๆ เขาหลบดีกว่า

บริศ ขับรถไปอยู่หน้าห้องเย็น จากนั้นจึงกระชากดวินลงมา แล้วลากไปที่หน้าประตูห้องเย็นราวกับ ลากหมาตายตัวหนึ่ง

“เปิดประตู !

ดวินอยากจะแกล้งตายต่อไป จึงโดนบุริศร์เตะเข้าที่ท้อง

“ถ้าไม่อยากตายจริงให้รีบลุกขึ้นมาเปิดประตู ไม่งั้นจะทำให้ ตายทั้งเป็น”

ดวินรู้ว่าวันนี้ได้ล่วงเกินบุคคลสำคัญไป จึงรีบคลานขึ้นมา ไม่ กล้าแม้แต่พูดว่าเจ็บ รีบกุลีกุจอไปเปิดประตูห้องเย็น

จู่ๆไอเย็นที่ถ่ายทอดออกมาทำให้คนถอยผงะไม่ได้ ส่วนบุริศร์ เองไม่ได้ก้าวถอย แต่สีหน้ายิ่งเย็นเยียบ
อุณหภูมิเย็นเฉียบขนาดนี้ ระยะเวลานานขนาดนี้ บรมนยัง อยู่ดีมั้ย

ใจเขารู้สึกแปล๊บๆ

บุรีศรีบวิ่งเข้าไป เห็นนรมนนอนขดตัวอยู่มุมหนึ่งของห้องเย็น บนตัวมีสะเก็ดน้ำแข็งเกาะเต็มไปหมดดูเหมือนเธอจะหลับไป แล้วก็เหมือน………

สองมือของบุริศร์ค่อนข้างสั้น

ไม่!

ไม่นะ

นรมนจะต้องไม่เป็นอะไร

บุริศร์ก้าวเดินเข้าไปทีละก้าวอย่างระมัดระวัง ในตอนที่เธออุ้ม ช้อนตัวนรมนขึ้น ความหนาวเยียบเย็นที่ถ่ายทอดออกมา ทำให้ บริศแทบอยากจะฆ่าคน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ