บทที่ 1299 เรื่องของฉันคุณไม่ต้องยุ่ง
“แกเป็นอะไรกับธนเดช”
นรมนยิงคําถามตรงๆ
พิรุณไม่พูดอะไร แต่จ้องมองนรมนเย็นชา สายตานั้นยากที่จะ เข้าใจ
นรมนไม่บีบเขา ยิ้มบางๆ “พิรุณ ฉันทายละกัน แกกลายเป็น หมากตัวหนึ่งที่ถูกทิ้งใช่มั้ย แกถูกพวกเราจับนานขนาดนี้ อีก ฝ่ายไม่สนใจแกจะเป็นจะตาย ถึงกับไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ แกทุ่มเทกายใจทำงาน ให้คนอื่น แกเต็มใจหรือ
พิรุณยังคงปิดปากเงียบ สายตาดูถูกทำให้นรมนรู้ว่าตัวเอง เตาผิดแล้ว
หรือว่าพิรุณรู้แต่แรกว่าตัวเองเป็นหมากที่ถูกทิ้ง
ไม่ใช่สิ!
ถ้าเขารู้แต่แรกว่าตัวเองเป็นหมากไร้ค่า ไม่มีทางที่จะไม่ วางแผนให้ตัวเอง หรือว่านี่คือแผนซ้อนแผนกันแน่
ตอนนี้นรมนระมัดระวัง เธอไม่รู้ว่าคนรอบตัวคนไหนกันแน่ที่ เป็นไส้ศึก และยิ่งไม่รู้ว่าคนพวกนั้นวางกับดักเธอกับ บุริศร์ อย่างไร
เมื่อไตร่ตรองดูแล้ว พิรุณถูกจับราบรื่นเกินไป และง่ายเกินไป
คนที่มีแผนการชั่วร้ายเมื่อสามสิบปีก่อน มีประสบการณ์ตก ตะกอนมาสามสิบปี จะถูกเธอกับบริศร์จับตัวเร็วขนาดนี้ได้ยังไง
นรมนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีปัญหา
เธอหุบยิ้มบนใบหน้า
“พิรุณ ไม่ว่าแกจะมีแผนอะไร คิดอะไร วันนี้แกมาถึงที่นี่แล้ว อย่าได้คิดจะออกไป ฉันคิดว่าแกคิดเผื่อทางหนีทีไล่ดีๆ ละกัน
“ทางหนีทีไล่หรือ ฉันเสียดายจริงๆ ตอนที่บุริศร์เกิดไม่ได้บีบ คอมันตาย ปล่อยให้มันเติบโตมาแข็งแกร่งอย่างนี้ วันนี้ฉันถึงได้ พ่ายแพ้ แต่นรมน เธออย่าดีใจไป พวกเธอยังเด็กนัก ฉันแค่ถูก พวกเธอจับเท่านั้น ใครแพ้ชนะยังไม่ตัดสิน
พิรุณพูดอย่างมั่นใจทีเดียว ราวกับการที่ถูกพวกเธอจับไม่ใช่ เรื่องใหญ่โตอะไร
นรมนสังเกตเขา แต่ก็ไม่อาจมองเห็นอะไรจากท่าทางของเขา ได้แต่พูดเรียบๆ “งั้นเราก็มารอดูกัน แต่ฉันเสียดายแทนป้าโอ รักผู้ชายอย่างคุณ”
นี่คือความในใจของนรมน
ป้าโอแม้ว่าจะทำผิดหลายอย่าง แต่จนกระทั่งตายแล้วเธอคง นึกไม่ถึงคนที่ขายเธอและคนทั้งหมู่บ้านจะเป็นรักแรกของตัวเอง อย่างพิรุณ และตอนนี้ก็ยังมองไม่เห็นความรักของพิรุณต่อโอสัก นิดเดียว ดูจากทัศนคติของเขาต่อบุณพจน์ก็มองออกแล้ว
เมื่อนึกถึงบุณพจน์ นรมนก็โกรธมาก
พูดกันว่าเสือร้ายไม่กินลูก นึกไม่ถึงพิรุณร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่า พิรุณเมื่อได้ยินชื่อของโอก็ชะงักนิดหนึ่ง จากนั้นก็แสยะยิ้ม “ผู้ หญิงจากหมู่บ้านเล็กๆ จะคู่ควรกับฉันได้อย่างไร ฉันสละเวลา เล่นกับเธอ ก็เป็นเกียรติและโชคดีของเธอแล้ว!”
นรมนอึ้งทันที
ตอนที่พิรุณพูด ความดูถูกที่เขามีต่อโอเข้าถึงกระดูก ราวกับ เขาเป็นชนชั้นสูงมาแต่เกิด ความคิดที่ฝังอยู่ในกมลสันดานไม่ อาจเปลี่ยนได้
สถานะที่แท้จริงของพิรุณคืออะไรกันแน่
นรมนพลันนึกถึงประเด็นหนึ่ง
ตั้งแต่แรก ทุกคนคิดว่าพิรุณเป็นนักสำรวจธรณีวิทยา คน ทั่วไปเห็นอาชีพนี้เกี่ยวข้องกับคนธรรมดา แต่ที่จริงแล้วความคิด นี้ผิดพลาด
ไม่ว่าเธอหรือบริศร์ ตั้งแต่แรกก็คิดว่าพิรุณเป็นคนธรรมดา แต่ เมื่อคิดดีๆ คนธรรมดาจะรู้จักหมู่บ้านดารายนได้อย่างไร และยัง เจาะจงไปหมู่บ้านดารายน และถ้าเป็นคนธรรมดาๆ ธนเดชจะ ร่วมมือกับเขาหรือ
รายละเอียดที่เคยถูกมองข้ามหลั่งไหลเข้ามาในสมองของนร
เธอมองพิรุณอย่างนั้น มองพิรุณขนพองสยองเกล้า
“เธอมองฉันทำไม หรือว่าชอบฉันขึ้นมา
พิรุณพูดจาหยาบคายจริงๆ
นรมนรู้สึกว่าบุณพจน์โตมาได้ทุกวันนี้ไม่ง่ายเลย
“พิรุณ ฉันสงสัยจริงๆ ทำไมบุณพจน์ถึงได้มีพ่ออย่างนี้
“ไอ้ลูกเนรคุณถูกพวกแกซื้อแล้วใช่มั้ย ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้ ต่อต้านฉัน สมแล้วที่เป็นลูกของโอผู้หญิงแพศยานั้น ไม่มีตรง ไหนเหมือนฉันสักอย่าง ถ้าไม่ตรวจดีเอ็นเอ ยืนยันว่าเป็นลูกชาย ฉันละก็ ฉันฆ่ามันไปแล้ว แต่ตอนนี้มันตายในอ่างหนอนพิษ ถือว่าตายตามแม่มันไปปรโลกแล้ว
ตอนที่พิรุณพูดถึงบุณพจน์ ไม่มีความรักระหว่างพ่อลูก
นรมนขมวดคิ้วพูด “ถึงอย่างไรเขาก็เป็นลูกแท้ๆ แกเย็นชากับ ความตายของเขาขนาดนี้! พิรุณ แกไม่ใช่คน
“หึ ก็แค่ลูกทรยศ ตายแล้วฉันก็มีลูกใหม่ได้
พิรุณพูดจาไม่แยแส นรมนรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่มีทาง พูดกันดีๆ ได้ เธอกลัวว่าถือขึ้นเป็นอย่างนี้ต่อไปตัวเองจะต้อง พลั้งมือฆ่าพิรุณแน่ จึงเลือกเดินออกมาดีกว่า
“เฝ้าเขาให้ดีๆ อย่าให้ผิดพลาดเด็ดขาด”
“ครับ คุณนาย!”
นรมนเดินออกจากถ้ำ เห็นมิลินเดินเข้ามาหา ก็ชะลอฝีเท้า
“เป็นยังไงบ้างคะ พิรุณพูดอะไรบ้าง”
“ไม่ได้พูดอะไร”
นรมนส่ายหน้า
สถานการณ์เช่นนี้ มิลินคาดไว้อยู่แล้ว แต่ก็ยังมีความหวังอยู่ บ้าง
เห็นแววตาผิดหวังของมิลิน นรมนพูดเสียงเบา “มิลิน เธอ สืบหาเบื้องหลังของพิรุณได้มั้ย
“เบื้องหลังของพิรุณหรือคะ เขาเป็นแค่นักสำรวจธรณีวิทยา ไม่ใช่หรือคะ”
มิลินมองนรมนไม่เข้าใจ
นรมนส่ายหน้า “ตอนแรกฉันก็คิดอย่างนี้ แต่น้ำเสียงของพิรุณ เมื่อกี้ทำให้จู่ๆ ฉันก็คิดขึ้นมาได้ บางทีพวกเราอาจถูกความคิด ของตัวเองนำทางผิดไป พิรุณรอดจากเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ หมู่บ้านดารายนมาได้ และยังไม่ทิ้งร่องรอยอีก ถึงกับสามสิบปีนี้ ใช้ชีวิตมั่นคง เป็นเพราะธนเดชปกป้องเขาจริงๆ หรือ หลายปีมา นี้พวกเราไม่เคยได้ยินชื่อธนเดชด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะบุริศร์มี ช่องทางพิเศษรู้จักธนเดชคนนี้ บางทีพวกเราอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามี คนชื่อนี้อยู่ แต่หลายปีนี้คนคนนี้ไม่มีร่องรอยเลย แสดงว่าพิรุณ ต้องมีความสามารถจริงๆ เขาต้องไม่ใช่แค่นักธรณีวิทยาธรรม ดาๆ แน่”
“เดี๋ยวฉันสืบเรื่องนี้ให้ค่ะ
นรมนเพิ่งพูดจบ นงลักษณ์ก็เดินออกมา
มีลินเห็นนงลักษณ์ ก็อยากจะหลบไป
“เธอไม่ต้องไปหรอก ตอนนี้ฉันจะไม่บังคับให้เธอพาฉันไปหา ธรรศ”
นงลักษณ์พูดเช่นนั้นทำให้มิลินตะลึง
“ทําไมล่ะคะ”
“เพราะตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย แม้แต่คริชณะก็ถูกจับตามอง ฉัน ไม่รู้ตอนนี้ควรจะเชื่อใจใครกันแน่ ยิ่งไม่รู้ว่ารอบตัวพวกเรายังมี สปายอีกหรือไม่ ฉันจะรอไปก่อน ในเมื่อเธอรู้ที่อยู่ของธรรค ใน เมื่อเขายังมีชีวิต ฉันรอมาหลายปีขนาดนี้ ก็ไม่กลัวที่จะรออีกไม่กี่ วัน”
นงลักษณ์เป็นคนสุขุมเยือกเย็น ถ้าไม่ใช่เพราะความสุขุมเธอ คงอยู่มาไม่ถึงตอนนี้
นรมนรู้ว่าเธอคิดอะไรบางอย่างได้จากเรื่องที่มิลินถูกข่มขู่ ถึง
ได้ตัดสินใจแบบนี้
เดิมทีนรมนก็อยากเจอหน้าคุณอาบุญทิวาเหมือนกัน แต่เรื่อง นี้ดูท่าคงต้องชะลอไปก่อน
มิลินรู้สึกผิด พุดเสียงแผ่วเบา “คุณนาย ขอโทษค่ะ ฉันทำให้ คุณหนูเป็นอันตราย”
“กมลอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ หรือถ้าเกิดเรื่องจริงๆ เธอก็ไม่ ควรพูดขอโทษกับฉัน เรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้บริศร์ไม่อยู่ พวก เราผู้หญิงสามคนต้องดูแลหมู่บ้านดารายนให้ดี ส่วนหนึ่งไปเฝ้าพิรุณ ส่วนหนึ่งไปเฝ้าบุณพจน์ ฉันไม่ได้บอกพิรุณบุณพจน์ยังไม่ ตาย ถือว่าบุณพจน์ค่อนข้างปลอดภัย แค่ไม่รู้เขาจะฟื้นเมื่อไหร่ ป้าคะ ช่วยไปสืบเบื้องหลังของพิรุณ หนูอยากรู้เรื่องนี้เร็วที่สุด”
นรมนจัดการเป็นขั้นเป็นตอน
“จ๊ะ”
นงลักษณ์พยักหน้าแล้วออกไป
นรมนเห็นกิจจาเดินเข้ามา ก็รู้ว่าเขามีเรื่องอยากพูดกับมิลิน จึงเดินออกไป
กิจจาเดินมาหามิลิน มิลินเสียใจพูดขึ้น “ขอโทษจ้ะ กิจจา อาจารย์พลาดไปแล้ว อาจทำให้คุณหนูเป็นอันตราย อาจารย์…
“แด๊ดดี้จะต้องพากมลกลับมาได้แน่ครับ
น้ำเสียงกิจจามั่นใจ
เขาไม่เคยเป็นคนที่มั่นใจอย่างนี้ แต่เขามั่นใจบริศร์อย่างนี้ มี ลินก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไป
กิจจายื่นมือไปจูงมือมิลินแล้วเอ่ยขึ้น “อาจารย์ครับ ต่อไป อย่างทำอะไรตามใจอีก แด๊ดดี้กับหม่ามี้จะต้องพยายามปกป้อง ผมเต็มที่แน่นอน อาจารย์ควรเชื่อพวกเขา”
“อืม อาจารย์แค่เป็นห่วงเธอ ในใจอาจารย์ เธอก็เป็นเหมือน ลูกชาย”
นี่คือความในใจของมิลินดวงตากิจจาอุ่นจะร้องไห้
“วางใจเถอะ อาจารย์ ผมจะดูแลอาจารย์ยามแก่เฒ่า
“เธอนี่เด็กบ้า”
ดวงตามิลินรื้นน้ำตา
สองคนเดินเข้าไปในห้องช้าๆ
นรมนมาดูสถานการณ์ทาง บุณพจน์ ก็เห็นพรวลัยกำลังดื่ม อะไรบางอย่าง ๆ ก็ตกใจรีบเข้าไป แย่งแก้วในมือของเธอ
“เธอดื่มอะไร”
ความกังวลของนรมนทำให้พรวลัยหลบเลี่ยง
“คุณคืนให้ฉันเถอะ”
“นี่คืออะไร”
สัญชาตญาณของนรมนบอกว่าของนี้ไม่ดี
พรวลัยมองบุณพจน์ที่ยังไม่รู้สึกตัว พูดขึ้น “ยาทำแท้งที่ฉันทำ
เองค่ะ”
“เธอบ้าไปแล้วหรือไง”
นรมนฟังแล้ว ก็เทยาทิ้งทันที
“พรวลัย เธอรู้มั้ยบุณพจน์อยากได้ลูกคนนี้แค่ไหน เขาถึงกับ ขอร้องพวกเราไม่ว่าอย่างไรก็ต้องปกป้องเธอกับเด็กคนนี้ เธอ ใจแข็งทำร้ายเขาลงหรือ เธอไม่อยากมีลูกกับบุณพจน์หรือไง ไม่ง่ายกว่าจะมีเด็กคนนี้ นี่เธอทำอะไรกัน บรมนไม่เข้าใจความคิดของพรวลัย
เมื่อดูจากทุกอย่างที่ทำพรวลัยกับบุณพจน์ เธอรักบุณพจน์ จริงๆ แต่ในเมื่อรักแล้ว ทำไมถึงไม่อยากได้ลูกล่ะ
พรวลัยเห็นนรมนเทยาทิ้ง ก็พูดขึ้น “เรื่องของฉันคุณไม่ต้อง ยุ่ง”
“ฉันจะไม่ยุ่งได้อย่างไรล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของเธออย่าง เดียว เธอคือคนที่บุณพจน์แคร์มากที่สุด ตอนนี้เขายังไม่ฟื้น เธอ จะฆ่าลูกของเขา จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ยังไง พรวลัย เธอคิดยังไงกัน แน่ บอกฉันได้มั้ย”
นรมนไม่รู้สึกว่าพรวลัยเป็นแม่ใจร้าย ดูจากสายตาของพร วลัยก็เห็นว่าเธอเสียดายเด็กคนนี้ ในเมื่อเสียดายทำไมถึงได้ไม่ คิดเก็บเด็กไว้ล่ะ
เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงพิษในตัวบุณพจน์
“เธอกลัวพิษในตัวบุณพจน์จะถ่ายทอดมาถึงเด็กงั้นหรือ เด็กที่ เกิดมาจะไม่แข็งแรงก็เลยไม่ต้องการเขาใช่มั้ย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
