บทที่ 596 ตรินท์คนนี้ไม่น่าไว้วางใจเกินไป

รถของพฤกษ์ขับเอียดรถของตนท์ไป

หลังจากครินทขับรถเข้าไปในตรอกเล็ก ก็พบว่าเป็นทางตัน ด้านนอกมีคนของบริศ อยู่ทุกที่ เขาอยากออกไปก็เป็นไปไม่

ได้

คิ้วดเนทขมวดเข้าหากันแน่น เขาอุ้มนรมนไปในบ้าน ในครัวเรือนไม่ไกล

ถึงแม้บุริศร์จะตามหาเขากับนรมนอย่างครึกโครม แต่ไม่ สามารถพูดได้อย่างโจ่งแจ้งว่าตามหาตนกับภรรยาของเขา ไม่ อย่างนั้นถ้าคำพูดแบบนี้หลุดออกไป มันจะไม่ดีกับชื่อเสียงนรมน เป็นไปได้อย่างมากว่าคนอื่นจะคิดว่าพวกเขาหนีตามกันไป

ดัง นครินท์งกล้าเผยหน้า

เขาให้เงินแก่ครอบครัวนั้นก้อนหนึ่ง เช่าบ้านนี้สองวัน ครัวเรือนเห็นว่าแค่สองวันได้เงินมากขนาดนั้น อดไม่ได้ที่จะ ดีใจ รีบตอบตกลงทันที

เมื่อนมนตื่นขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้เปลี่ยนสถานที่ เธอมอง รอบๆ อย่างสงสัยเล็กน้อย นี่คือบ้านชั้นเดียว มันเรียบง่ายแต่ก็ อบอุ่น

เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แค่เห็นบุริศร์นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้นไม่ไกล

ทำทางเขาสูบบุหรี่เหมือนบุรีศร์สุดๆ

ในหัวใจนแมนรู้สึกแย่เล็กน้อย

ออกมาไม่กี่ชั่วโมง ทำไมเธอรู้สึกเหมือนห่างหายไปตลอด ชีวิตเลยล่ะ?

และไม่รู้ว่าตอนนี้บริศ เป็นอย่างไรบ้าง

“ตื่นแล้วเหรอ? ตื่นแล้วก็มากินข้าว เดี๋ยวเราจะรีบไป ตรินท์โยนขนมปังหนึ่งชิ้นให้เธอ มันยังร้อนอยู่ น่าจะซื้อมา จากละแวกนี้

นรมินหยิบขนมปังมาดูใกล้ๆ มองไม่ออกว่ามันผลิตที่ไหน รู้สึกกลัดกลุ้มสักครู่หนึ่ง

ครินท์ดูเหมือนกังวลมาก

เขายืนขึ้น เดินกลับมาในห้อง

นรมนฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่สนใจ ฉีกเศษขนมปังเป็นชิ้นๆ

โยนเข้าไปใต้เตียง

ถ้าเธอเดาไม่ผิด ในขนมปังนี้น่าจะมีส่วนผสมของยาบางอย่าง ทําให้เธอร่างกายอ่อนแรงและหลับลึก

เธอกินหมดได้ไม่นาน ก็รู้สึกง่วงนอน หลังจากรอให้นรมนเข้าสู่ห้วงนิทรา ตรินท์ก็เดินเข้าไปดูเธอ
นามนกลั้นลมหายใจ พยายามทำให้ตัวเองหายใจคงที่ เหมือนหลับไป

ครินท์มองสักพักก็ลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเบอร์หนึ่ง “ฮัลโหล? ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากนาย

นรมนไม่รู้ว่าตนท์โทรหาใครอีก แต่ตอนนี้เธอตื่นเต้น ถ้า สืบหาเบาะแสคนที่อยู่เบื้องหลังครินท์ได้ ก็สามารถช่วยบริศร์ได้ บ้าง ใบไหม?

เมื่อคิดแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเงี่ยหูฟัง

อาจจะเพราะรู้สึกว่านรมนหลับอยู่ ตรินท์จึงไม่ได้หลีกเลี่ยง เขากำลังหยิบอะไรบางอย่างอยู่ คุยโทรศัพท์ไม่สะดวกจึงเปิด ลำโพง

เสียงอีกฝ่ายมีกลไกเล็กน้อย ดูเหมือนจะใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง “ตอนนี้บุริศร์กำลังตามหานายอยู่ทุกที่ นายยังกล้าตามหาฉัน อีกเหรอ?”

“ทำไม? ตอนนี้เวลานี้ นายจะทิ้งฉันเหรอ? อย่าลืมล่ะ ถ้าฉันถูก บุริศร์จับตัวไป อาจจะถูกเขาขังเอาไว้ แต่ยังไงฉันก็เป็นพี่น้องกับ เขา และยังมีแม่ช่วยเหลือฉัน นายคิดว่าฉันจะเป็นอันตรายไหม? ไม่มีอะไรมากไปกว่าสูญเสียอิสระ แต่กินและดื่มโดยไม่ต้องกังวล แต่นายล่ะ? ถ้าฉันถูกจับ ฉันไม่รู้นะว่าฉันจะเปิดโปงนายไหม บุรี ศ ไม่ทําอะไรฉันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอะไรนาย นายว่า ไง?”
คำพูดครินท์ทำให้อีกฝ่ายตะลึงสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้น “นาย อยู่ที่ไหน?

“นายไม่ต้องสนว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันแค่อยากให้นายเตรียมเรือ ให้ฉัน ฉันจะออกไปจากเมืองชล

หลังจากอีกฝ่ายได้ยินคำขอของครินท์ก็พูดขึ้น “เป็นไปไม่ได้ บุริศ ปิดฝั่งทะเลหมดแล้ว มีคนเฝ้าทุกทางออกของเมืองชลธี ฉัน ไม่มีทางส่งนายออกไปได้

“หยุดได้แล้ว ตอนแรกป้าโอส่งนรมนออกไปยังไง นายคิดว่า ฉันไม่รู้เหรอ? อย่าคิดว่าตอนนั้นฉันยังไม่กลับมา แล้วจะหลอก ฉันได้นะ นายอย่าลืม ป้าโอคือแม่แท้ๆ ของฉัน เธอรักฉันมาก ที่สุด มีเรื่องไหนที่เธอไม่บอกฉันบ้าง? คืนนี้ห้าทุ่ม ฉันจะออกจาก เมืองชลธี ฉันไม่สนว่านายจะใช้วิธีไหน แค่พาฉันไปส่งที่ท่านขุน อินเมือง A ก็พอ”

คำพูดครินท์ทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย

เขามีความสัมพันธ์กับท่านขุนอินจริงๆ ด้วย

ไม่ใช่แค่นี้ เขายังมีความสัมพันธ์กับป้าโอ ถ้าอย่างนั้นท่านขุน อินคนนั้นก็เป็นคนของป้า โอหรือเปล่า? แล้วคนที่พูดด้วยเครื่อง เปลี่ยนเสียง คนที่ไม่กล้าเผยหน้าคนนี้เป็นใคร?

ตอนแรกเธอและกานต์ ถูกส่งออกไปจากเมืองชลธีอย่าง เงียบๆ บริศ ตามหาอย่างบ้าคลั่ง หาทั้งเมืองชลธีก็หาไม่เจอ ที่แท้กุญแจสำคัญก็อยู่ที่นี่
คนคนนี้ต้องเป็นคนที่พวกเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้น จะใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงทำไมล่ะ?

ในใจแรมมรู้สึกกลัดกลุ่มเล็กน้อย

มีสายตาคนอื่นซ่อนอยู่ข้างกายพวกเขามากเท่าไรกัน? และ ภายใต้สภาพแวดล้อมนี้ตั้งแต่บุริศร์เล็กๆ จะเศร้ามากแค่ไหน

นรมนถอนหายใจ ได้ยินอีกฝ่ายพูดขึ้น “นายมีกี่คน?

“สองคน”

“มีใครอีก?”

“ไม่ใช่สิ่งที่นายควรถามนะ

น้ำเสียงครินท์ไม่ค่อยดี

อีกฝ่ายก็ไม่พูดอะไร เงียบไปหลายวินาทีก่อนพูดขึ้น “โอเค ห้า ทุ่มฉันจะไปส่งพวกนายออกไป แต่นี่เป็นครั้งสุดท้ายนะ ตอนแรก ป้าโอตกลงแล้ว จะไม่ใช้ฉันอีก และให้อิสระฉันทั้งหมด พวกนาย อย่าผิดคําพูด

“รู้แล้ว หลังจากเราไปครั้งนี้ ก็จะไม่ใช้นายอีกแล้ว เรื่องทุก อย่างควรจบแล้ว”

ตรินท์พูดจบก็วางสายไป

เขามองท้องฟ้าไม่ไกลอย่างครุ่นคิด

นรมนลืมตาขึ้นเล็กน้อย ครู่หนึ่งเหมือนเธอเห็นความเศร้าใน ดวงตาครินท
เขาเสียใจและเศร้ามากขนาดนั้น

ทําไม?

เมื่อครู่นี้เขาบอกว่าเรื่องทุกอย่างควรจบลงแล้ว มันคือเรื่อง อะไร?

นรมนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าบุ่มบ่าม

ตอนนี้ร่างกายเธอยังไม่ฟื้นตัว และไม่ได้มีพลังงานมากนัก ใน เมื่อตัดสินใจจะเสแสร้งสืบเพื่อบริศร์ เธอทำได้แค่วางแผนเท่านั้น

นรมนหลับตาลงอีกครั้ง ได้ยินเสียงครินทถอนหายใจ

เขาหยิบบุหรี่ออกมาจุดสามมวนทันที จากนั้นก็วางขอบ หน้าต่าง โค้งคำนับที่หน้าต่างสามครั้ง จากนั้นก็พูดขึ้น “พี่น้อง พี่ น้องอยู่ข้างบนมองเห็นฉัน อวยพรฉัน ต้องให้ฉันทำสำเร็จในครั้ง นี้ด้วยนะ ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้มันต้องจบในที่สุด

พี่น้อง?

นโมนลิมตาอีกครั้ง มองด้านหลังครินท์

พี่น้องที่เขาพูดถึงคือใคร?

ไม่น่าจะใช่เขมิกา ใช่ไหม?

เขาบอกว่าทุกอย่างเพื่อเขมิกาไม่ใช่เหรอ? บอกว่าทุกอย่าง เป็นเพราะบริศ เก่งกว่าเขาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมมีพี่น้องโผล่ มาอีก?

เหมือนครินท์รู้สึกว่าด้านหลังมีคนมองอยู่ เขาหันศีรษะกลับมาทันที บรมนรีบหลับตาอย่างรวดเร็วก่อนหน้านั้น หัวใจเต้นเร็วยิ่ง

มาก!

เสี่ยงเกินไปแล้ว!

เกือบโดนตรีน จับได้แล้ว

นรมนเอามือประสานกันอย่างช่วยไม่ได้ รินทขมวดคิ้ว เดินไปหานเมนทีละก้าว “นรมน ฉันรู้ว่าคุณตื่น คุณได้ยินอะไร?” ครินทเอ่ยปากอย่างเย็นชา

นรมนยังคงเป็นและเสแสร้งว่าเป็นหลับอยู่ เธอพยายามทำให้ หัวใจตัวเองเต้นปกติเหมือนเดิม ถึงแม้มันจะยากสักหน่อย แต่ โชคดีที่เคยประสบอันตรายมามากมาย เธอก็ฝึกพัฒนาความ กล้าหาญในการจัดการสิ่งต่างๆ สำเร็จเช่นกัน

ตรินท์เห็นนรมนไม่ตอบสนอง ก็พูดขึ้นอีกครั้ง ไม่ต้องเสแสร้ง แล้ว ฉันรู้ว่าคุณตื่นอยู่ ถ้าคุณไม่พูดอีก เชื่อไหมว่าฉันจะถอด เสื้อผ้าคุณ?”

ไอ้สัตว์เดียรัจฉาน

นรมน าในใจ แต่ก็ไม่ขยับสักนิดอย่างไม่แยแส

เธอกลัว
กลัวว่าตัวเองตอบตกลงจริงๆ ให้ครินท์รู้ว่าตัวเองแอบฟังมา มากขนาดนี้ได้จริงๆ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะฆ่าเธอทิ้ง

หลังจากผ่านความเป็นความตายมา เธอพบว่าเธอกลัวตาย จริงๆ

เธอกับบริศร์ยังไม่เริ่มวันแห่งความสุขด้วยกันเลย ลูกๆ ของ เธอก็ยังไม่ได้ดูแลให้ดี พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนของเธอก็รอให้ เธอเลี้ยงดูยามแก่เฒ่า มีหลายเรื่องที่เธอยังไม่ได้ทำ เธอจะตาย ได้อย่างไร?

นรมนพยายามอย่างเต็มที่ในการรักษาสีหน้าท่าทางเมื่อครู่นี้ ยังคงไม่ขยับสักนิด ตรินท์เดินเข้าไปใกล้ทันที กลิ่นโคโลญจน์จางๆ ทำให้นรมน

เกือบล้มเหลว

เขาฟุบลงบนใบหน้านรมนแล้วมอง มองอยู่ตลอดเวลา ดวงตานั้นเหมือนมีดสั้นแหลมกำลังตัดนรมนเป็นชิ้นๆ

นรมนไม่กล้าขยับ และไม่กล้าเปลี่ยนความถี่ในการหายใจ ตามใจชอบ

ครินท์เป็นคนอ่อนไหวขนาดนั้น ถ้าตัวเองเผยข้อบกพร่อง เล็กๆ แม้แต่นิดเดียวออกไป เธอไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมา

ครินทมองนรมนประมาณสองนาที เห็นนรมนเหมือนปกติ ก็

โล่งใจ

เขายืนขึ้นมา พึมพำกับตัวเอง หรือฉันประมาทจริงๆ? ก็จริงในขนมปังมียานอนหลับมากขนาดนั้น เธอต้นได้ก็แปลก พูดจบ ครินท์ก็ส่ายหน้าเยาะเย้ย แล้วหันตัวเดินไป

นรมนกำลังจะโล่งใจ รู้สึกว่าตนท์หันศีรษะกลับมากะทันหัน จ้องมองนรมนตลอดเวลา

เธอไม่ได้เพิ่มลมหายใจ ตัวเองเกือบหายใจไม่ออก แต่ตอนนี้ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างสบายๆ ยิ่งไม่กล้าส่งเสียงและ เคลื่อนไหวใดๆ

ครินท์นี่ไม่น่าไว้วางใจเกินไปแล้ว

นรมนด่าในใจ พยายามรักษาท่าของตัวเองเมื่อครู่นี้

เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว! ครินท์เห็นบรมนยังปกติเหมือนเดิม ก็หันตัวเดินไปที่ขอบ หน้าต่าง เก็บบุหรี่สามอัน

นรมนถอนหายใจเบาๆ

เมื่อครู่นี้เพราะตกใจ มีลมหายใจในลำคอ จนทำให้เธออยาก ไอ แต่ตอนนี้เธอไอไม่ได้ ทำได้แค่อดทน

นรมนกลั้นจนทรมานมาก

โชคดีที่ครินทได้รับสายหนึ่ง เขามองนรมน แล้วหยิบโทรศัพท์ ออกไปนอกห้อง

พอเขาออกไป นรมนก็รีบยื่นมือออกมาปิดปากตัวเอง กระแอมไอสองที ถึงได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย
เธอมองครินท์ด้านนอก ภายในใจก็สาบากใจ

ถึงแม้ตัวเองจะรู้ทั้งหมด เธอควรแจ้งบุรีศร์อย่างไร? มองที่นี่ นรมนไม่รู้ว่าบริศร์จะหาที่นี่เจอไหม แต่ก็มีความหวัง

อันน้อยนิดอยู่เสมอ เธอรับหากระดาษและปากกา ฉวยโอกาสตอนครินท์ยังไม่ กลับมาเขียนสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

หลังจากเขียนเสร็จ นรมนก็รู้สึกลำบากใจแล้ว อย่าว่าแต่ที่นี่คือที่ไหน จะมีคนผ่านมาไหม ตอนนี้เธอเขียน เสร็จแล้วจะเอามันวางไว้ที่ไหน?

ถ้าวางไว้ที่ไม่เด่น คนปกติก็จะหาไม่เจอ แล้วเธอจะไม่เขียนไป โดยเปล่าประโยชน์เหรอ?

ถ้าวางไว้ในที่ชัดเจน คนอื่นเห็นได้ ตรินท์ก็เห็นมันแน่นอน ถึง ตอนนั้นความพยายามทั้งหมดของตัวเองก็จะสูญเปล่า?

นโมนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

ทําอย่างไรดี?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ