บทที่ 777 นายกำลังรอให้ฉันลงมือเหรอ

เมื่อธัญญาเข้าไปในห้องก็ถูกหมอชายคนหนึ่งกอดไว้

“อุ๊ยตาย หยุดกวนได้แล้ว! ~”

ธัญญาผลักเขาออก

ชายคนนั้นกอดเธอจากด้านหลังอีกครั้งอย่างไม่ค่อยยินยอม “ทำไมล่ะ? ตอนนี้รับใช้ไอ้แก่นั่น ไม่สนใจหนุ่มอย่างฉันแล้วเห

รอ?”

ขณะที่ชายคนนั้นเงยหน้า นรมนก็ตกตะลึงทันที

นี่มันขณะพลหมอแผนกกระดูกชื่อดังของโรงพยาบาล

ในตอนแรกนรมนยังจําชื่อเขาที่แขวนไว้บนผนังแพทย์ยอด เยี่ยมของโรงพยาบาลได้ ไม่คิดเลยว่าจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ กับธัญญา?

นรมนรู้สึกตัวเองเจอเรื่องซุบซิบครั้งใหญ่มาก

ไม่คิดว่าเมียน้อยของพรรษาจะมีคนรักอยู่ข้างนอกจริงๆ และ คนรักคนนี้ก็เป็นหมอที่รายได้สูงมากด้วย?

เธออดไม่ได้ที่จะมองขณะพลมากขึ้น

ขณะพลถือว่าหน้าตาไม่เลว ถึงจะอายุสี่สิบกว่าแล้ว ก็ยังคงมี เสน่ห์ บวกกับอาชีพหมอ น่าจะมีผู้หญิงไม่น้อยมาชอบ ทําไมมันนรมนไม่เข้าใจ

ธัญญาแกะผ้าพันคอตัวเองทันที พูดอย่างหงุดหงิดวันๆ นายแต่คิดเรื่องพวกนั้น

เห็นธัญญาว่าตัวเองลง

“เธอมาวันนี้เพื่อมาแสดงความไม่พอใจกับเหรอ? ธัญญา เธออย่านี้อีกฉัน…….

“นายจะทําไม? ขณะทางนายต้องเข้าใจหน่อยคนตำแหน่งศาสตราจารย์ให้นายในตอนทำให้นายเป็นศาสตราจารย์แพทย์ทุกคนชื่นชมได้ ทำให้ นายกลายเป็นถนนได้

เย่อหยิ่งของลักษณะของตระกูลรัตติกรวรกุลแตกต่างเหมือนถ้านรมนไม่รู้จักเธอ คิดว่าตัวเองจำผิดจริงๆ ความแตกต่างระหว่างก่อนและหลังขณะพลได้ยินธัญญาพูดแบบนี้ ก็ยกยิ้มขึ้นกะทันหัน อย่าสิ ถ้าชื่อเสียงป่นปี้ มันจะกับเธอเหรออีกอย่างยังมีลูกชาย ถ้าฉันไม่มีอะไรกินจริงๆ ฉันก็ไปหาพฤกษ์ลูกชาย ของเราได้ บอกเขาว่าฉันเป็นพ่อแท้ๆ ของเขา”

นรมนตกตะลึงทันที

ว่าไงนะ?

ไม่คิดว่าพฤกษ์จะเป็นลูกของธัญญากับขณะพลจริงๆ?

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?

ไม่ว่าอย่างไรพรรษาก็เป็นนักธุรกิจ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ ระมัดระวัง ตอนแรกที่เขารับรู้ว่าพฤกษ์เป็นลูก อย่างไรแล้วก็ต้อง ทําการตรวจดีเอ็นเอไม่ใช่เหรอ?

ขณะที่นรมนสงสัย ธัญญาก็ยิ้มเยาะพูดขึ้น “เฮ้ นายยังรู้ด้วยเห รอว่าเรามีลูกชาย? ถ้าตอนนั้นฉันไม่สั่งให้คนไปแอบดำเนินการ เอาตัวอย่างเลือดของพฤกษ์กับเจตต์สลับกัน นายคิดว่าพรรษา ไอ้จิ้งจอกเท่านั่นมันจะคิดว่าพฤกษ์เป็นลูกชายเหรอ? ฉัน พยายามมาตั้งหลายปี ก้มหน้าก้มตาประจบประแจงต่อหน้ามัน ฉันทำไปเพื่ออะไร? ไม่ใช่เพื่อลูกชายเราเหรอ? แล้วดูเขาตอนนี้ ยอมเป็นหมาของบริศร์ตระกูลโตเล็ก ไม่ยอมกลับไปแย่ง ทรัพย์สินตระกูลรัตติกรวรกุล”

“ไม่ได้นะ ทุกอย่างของตระกูลรัตติกรวรกุลต้องเป็นของเรา นี่ เป็นแผนการของเรา ในตอนแรก”

ขณะพลร้อนรนใจทันที ธัญญานั่งลงบนเตียง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “นายคิดว่าฉันไม่ร้อนใจหรือไง? แต่ใครให้นายเอาลูกไว้สถานเลี้ยงกําพร้าในตอนแรกล่ะ? อยู่ในมือฉัน ตอนลูกยังไง

“ฉันจะให้เรื่องพวกมันมีประโยชน์อะไรตอนทำยังไงดี”

“ทํายังไงยังอะไรเจตต์ได้ งั้นอะไรได้อีกวันมาก็เพราะมีเรื่องนาย”

ธัญญากดเสียงพูดขึ้น นายอุปการะเด็กกำพร้าหนึ่ง

“ใช่ เพราะเรื่องนี้ฉันเลยโกรธมาก เธอบอกว่าเล็กน้อย ของเธอให้ฉันไพ่ แถมยังอุปการะเด็กกำพร้า เธอ สมองป่วยหรือไง! พรรษาก็เหมือนกัน เห็นว่าเธอมาก สองหมื่นหยวนต่อเดือน แล้วมันอะไรว่าธัญญา สรุปเธอได้ไหม? ไอ้แก่คนเดียวเธอก็จัดการไม่ได้เหรอ?

พูดของขณะทำให้ธัญญาทันที

“นายหุบปากนะพวกไข่พึ่งพาอาหารของผู้หญิง มี สิทธิอะไรว่า? ยังไงฉันก็กล้ำกลืนรัตติกรว เดี๋ยวตอนรับรู้เป็นเขาเหรอ?”
“ทําไมฉันต้องอายด้วย? ฉันให้ชีวิตเขา เขาก็ต้องเชื่อฟังฉัน “ถุย! นายมันหน้าด้านจริง! ตอนแรกฉันชอบนายไปได้ไง?

ธัญญาพ่นน้ำลายใส่หน้าขณะพลทันที ขณะพลอยากจะแสดงความโกรธ แต่กลั้นเอาไว้ “เธอจะพูดอะไรกันแน่? รีบๆ พูด!”

ถึงแม้ตอนนี้ธัญญาจะรู้สึกว่าขณะพลขวางหูขวางตา แต่เธอก็ ยังเก็บความโกรธตัวเองเอาไว้ พูดเสียงทุ้ม “เด็กกำพร้าที่ฉัน อุปการะตอนนี้มีปัญหานิดหน่อย

“ปัญหาอะไร?”

“อย่าพูดเลย คือฉันจะใช้กลยุทธ์สาวงามขโมยตราประทับ บริษัทของเจตตมา พอได้มาแล้วก็แอบโอนทรัพย์สินบริษัทไปยัง บัญชีเรา ใครจะไปรู้ว่ายัยคนอกตัญญูนั่นจะทำแผนกลยุทธ์สาว งามไม่สำเร็จ แถมยังหลงเจตต์อีก ทำเรื่องดีๆ ฉันล้มเหลวครั้ง แล้วครั้งเล่า ฉันว่าเธอชอบเจตต์จริงๆ สำหรับตัวหมากที่ไม่เชื่อ ฟัง แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องเก็บไว้ ผู้หญิงคนนี้รู้ความลับฉันเยอะ มาก ดังนั้นจึงเก็บไว้ไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้เธออยู่ห้องฉุกเฉินใน โรงพยาบาลนาย ฉันหาคนไปทำให้มันกระดูกหักทั้งตัวแล้ว ถึง จะช่วยชีวิตได้ ก็คงพิการ ถึงตอนนั้นแค่มันย้ายไปห้องผู้ป่วย แล้วนายเป็นหมอที่รักษามัน ก็ยากที่จะเลี่ยงเหตุการณ์เลวร้าย”

คำพูดธัญญาทำให้นรมนรู้รายละเอียดในใจ ดูเหมือนก่อน หน้านี้ที่พวกเขาสงสัยนั้นถูกต้อง ธัญญาอยู่เบื้องหลังจริงๆ
แต่สิ่งที่นรมนสงสัยก็คือ ธัญญาอุปการะบิดาได้อย่างไร? เธอรู้ เรื่องนิดามาจากไหน?

ที่นี่กับยูนนานอยู่ไกลกันมาก โชคดีที่ธัญญาฉลาดมีไหวพริบ ใครจะคิดว่าเธอไปยูนนานเพื่ออุปการะเด็กกำพร้าส่งเรียน หนังสือ

ชาญไม่รู้มาตลอดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังอุปการะบิดาคือใคร ถ้า เป็นธัญญา นั่นก็สมเหตุสมผล

พรรษามีความแข็งแกร่งอย่างมาก ในเมืองชลธี และเพราะ ความสัมพันธ์ในกองทัพของเจตต์ พรรษาจึงรู้จักคนบางส่วนใน เขตทหาร ต้องการทำอะไรดีๆ บางอย่างก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องยาก

แต่สิ่งที่ยากคือธัญญาใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ของ พรรษา พรรษาไม่สังเกตเห็น และคนอื่นก็ไม่รู้เช่นกัน ซึ่งนี่มันสุด ยอดมาก

นรมนต้องชื่นชมผู้หญิงคนนี้

ขณะพลได้ยินธัญญาพูดแบบนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นมาทันที

“ทำไมเธอไม่ระวัง? บอกแล้วไงว่าคนนอกเลี้ยงแล้วก็ไม่คุ้น เคย เธอก็ไม่ฟัง ให้เงินกับมันตั้งหลายปี ถ้าให้ฉันล่ะก็…….

“ให้นายเหรอ? นายก็ขโมยไปตั้งนานแล้วไง คิดว่าฉันไม่รู้จัก นายเหรอ? หลายปีที่ผ่านมาฉันต้องมีคนของตัวเองอยู่ข้างๆ ด้วยสิ? ไม่งั้นฉันจะใช้ชีวิตในตระกูลรัตติกรวรกุลได้ยังไง? นาย ไม่รู้จักเจตต์ไอ้เด็กแสบนั้นเหรอ มันไม่เห็นฉันในสายตา เอาแต่คิดถึงแม่ของมัน ส่วนพรรษาไอ้คนไร้ค่านั่น ถึงมันจะดุด่าเจต แต่ก็ใส่ใจเจตต์มากที่สุด ไม่ว่าเจตต์จะทำอะไรกับฉัน พูดจาแย่ๆ ใส่ฉันมากมาย มันก็ให้ฉันอดทน มันเคยคิดจะยกบริษัทให้ พฤกษ์เลยด้วยซ้ำ และบอกว่าจะให้บ้านหลังสองหลังกับพฤกษ์ เพื่อเป็นการชดเชย ถ้าไอ้แก่ไร้ค่านั่นมันรู้นานแล้วว่าพฤกษ์ไม่ใช่ ลูกชายมัน ฉันล่ะกลัวจริงๆ

ธัญญาพูดขณะที่หยิบบุหรี่ออกมาจุด แต่มันถูกขณะพลแย่งไป ทันที

“คุณหญิงของฉัน ที่นี่ห้องผู้ป่วยนะ เธอสูบบุหรี่ที่นี่ เธอกลัวคน อื่นไม่รู้หรือไงว่าเราอยู่ที่นี่?”

ธัญญานอนบนเตียงอย่างค่อนข้างสิ้นหวัง มองเพดานแล้วพูด ขึ้น “ชีวิตแบบนี้ฉันพอแล้วจริงๆ หลายปีมานี้ ฉันพยายามอย่าง หนักมาตลอดในตระกูลรัตติกรวรกุล คนอื่นบอกว่าพรรษาปฏิบัติ กับฉันดีมาก เอาอกเอาใจฉันต่างๆ แต่ความจริงล่ะ? มีแค่ฉัน เท่านั้นที่รู้ หัวใจเขามีแต่เทย่าตั้งแต่ต้นจนจบ ยี่สิบกว่าปีแล้ว เขา ยังไม่หย่ากับเทย่า ทำให้ตำแหน่งฉันไม่สอดคล้องกับความจริง แม้แต่สิทธิสืบทอดมรดกยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ไม่งั้นฉันฆ่ามันไป นานแล้ว”

“ไม่ต้องกังวล รอเราได้อำนาจทางการเงินของตระกูลรัตติกรว รกุล ค่อยส่งมันไปตายก็ยังไม่สาย เธอไม่ต้องเป็นห่วง มีฉันอยู่ ฉันจะต้องทำให้มันตายโดยไม่รู้ตัวแน่นอน

ธัญญาถึงได้ยิ้ม
“นายน่ะ ก็มีประโยชน์อยู่บ้าง ในเวลานี้ เรียนหมอมาไม่ได้ ประโยชน์แล้ว”

“งั้นถ้าฉันไม่เรียนรู้ทักษะที่แท้จริง ก็ขอโทษที่เธอส่งฉันเรียน มหาวิทยาลัยสี่ปี ใช่ไหม?”

ขณะพลพูดพร้อมเอนตัวไปกอดธัญญาไว้แน่น

ครั้งนี้ ธัญญาไม่ได้ผลักเขา แต่ยังพิงหน้าอกเขาด้วย พูดขึ้น เสียงทุ้ม “ชนะพล ที่ฉันทำทั้งหมดไปก็เพื่อนายกับลูกชาย ถ้า ไม่ใช่เพราะครอบครัวพวกนายยากจนเกินไป ฉันก็คงไม่ขายตัว เองหรอก นายเคยบอกว่ารอฉันได้ทั้งชีวิตนี้ นายรอให้ฉันได้ ทรัพย์สินตระกูลรัตติกรวรกุลมาก่อน เราจะแต่งงานกัน ถึงตอน นั้นเราไปฮันนีมูนที่ฝรั่งเศสปารีสกันไหม?”

เปลือกตาขณะพลซีดเล็กน้อย ยิ้มอย่างเสแสร้งแล้วพูดขึ้น “โอเค เธอพูดอะไรก็ดีทั้งนั้น ใครให้เธอเป็นภรรยาฉันล่ะ” ขณะที่พูดเขาก็จะจูบธัญญา แต่ธัญญาห้ามเอาไว้ “ฉันพูดจริงจังกับนายอยู่นะ เรื่องนิตานายจัดการได้ไหม?”

“ไม่ต้องเป็นห่วง มีเรื่องครั้งไหนที่เธอสั่งแล้วฉันจัดการสำเร็จ บ้าง? ปีนั้นที่เทย่าประสาทหลอนก็ไม่ใช่เพราะฉันวางหล่อนเห รอ? ไม่งั้นเธอคิดจริงๆ เหรอว่าเทย่าอ่อนแอมากจนโกรธแทบบ้า เมื่อเห็นพวกเธออยู่ด้วยกัน?”

ทันใดนั้นคำพูดขณะพลทำให้นรมนตกใจอีกครั้ง เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้มีความลับแบบนี้ซ่อนอยู่
ธัญญายืมขณะพูดขึ้น “เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นายทำให้ฉันพอใจ มากที่สุดแล้ว ฉันรู้นายมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับพยาบาล พิเศษคนนั้น แต่เห็นแก่ที่หล่อนวางยาพิษเทย่ามาหลายปี ฉันเลย ให้อภัยนายได้ แต่ขณะพล ตอนนี้เทย่าถูกเจตต์ไปรับออกมาแล้ว นายควรจะจัดการพยาบาลพิเศษคนนั้นหรือเปล่า?

“จัดการเหรอ? จัดการยังไง?”

ทันใดนั้นขณะพลก็ตกตะลึงสักพัก

ธัญญาผลักเขาออก ยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “อย่าแกล้งทำเป็นโ กับฉัน นี่นายกำลังรอให้ฉันลงมือเหรอ?”

“ไม่ต้องๆ เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจัดการได้แน่นอน ให้หล่อน ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เธออย่าโกรธ

ขณะที่พูดขณะพลก็โน้มเข้าไปอีกครั้ง

บางทีเพราะคําพูดของขณะพลทำให้ธัญญาพึงพอใจมาก คราวนี้เธอเลยตกสู่อ้อมกอดขณะพลทันที ไม่นานทั้งคู่ก็รักใคร หวานแหววกันขึ้นมา

นรมนรู้สึกว่าตัวเองฟังต่อไปก็กระอักกระอ่วนมาก อดไม่ได้ที่ จะถอยออกมาเงียบๆ แต่ตอนออกมาดันไปชนกับกระถางดอกไม้ ที่ขอบหน้าต่างโดยไม่ได้ระวัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ