บทที่ 1106 คุณไม่ต้องอธิบาย

นรมนเห็นลูกชายสองคนช่วยทำให้คนร่าเริงแบบนี้ อารมณ์ ดีขึ้นทันที มองบุริศร์อีกครั้ง เธอก็ค่อนข้างไม่พอใจ

“ท่านประธานใหญ่บุริศร์ ในฐานะผู้บริหารบริษัทมหาชน

จำกัด ฝีปากคุณไม่เท่าลูกทั้งสอง ไม่รู้สึกละอายใจเหรอ?”

น้ำเสียงไม่พอใจนิดหน่อยของนรมนทำให้บริศร์รู้สึกหดหู่ ทันที

เขาพาดพิงเอาผิดใครคุณว่า

“ฉันละอายใจเหรอ? ทำไมคุณไม่พูดล่ะว่าเจ้าเด็กแสบสองคน นี้พูดโกหก โจ่งแจ้งเลย?”

เมื่อบริศ พูดคำนี้ออกไป นรมนก็อยากร้องไห้ทันที

“คุณหมายความว่ารังเกียจที่ฉันอ้วนใช่ไหม?” “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนี้”

บุริศร์รีบอธิบาย

นรมนกลับพูดขึ้นอย่างพัวพันไม่มีสิ้นสุด “ไม่ได้หมายความ แบบนี้แล้วหมายความแบบไหน? เอาล่ะ บริศร์ ความรู้สึกในใจ คุณรังเกียจฉันนานแล้วใช่ไหม แค่ไม่พูดใช่ไหม? ในที่สุดวันนี้ก็ หาโอกาสได้ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีความสุข ใช่ไหมล่ะ? ที่พูดจาปาก หวานใส่ฉันนี่โกหกฉันใช่ไหม?”
กานต์เห็นนรมนคลุ้มคลั่งไปแล้ว ก็กวักมือให้กิจจาทันที กิจจาเดินมา พูดขึ้นอย่างค่อนข้างเป็นห่วง “ต้องโน้มน้าว ไหม? ฉันว่าหม่ามีเหมือนจะโกรธจริงๆ แล้ว

“โน้มน้าวอะไร? สองสามีภรรยาทำร้ายดุด่ากันด้วยความรัก อวดความรักต่อหน้าคนโสดอย่างพวกเรา นายอย่าทำสิ่งไม่ จําเป็น ไปกันเถอะ ไปกินข้าว

กานต์ดึงกิจจาไปห้องอาหารทันที

หางตาบุริศ เห็นลูกชายพากิจจาเดินไป ก็หดหูเล็กน้อยอย่าง ช่วยไม่ได้

เจ้าเด็กแสบ ไม่เห็นตนถูกภรรยาโจมตีทุกด้านเหรอ?

ทำไมเขาไม่รู้จักช่วยเหลือกัน อย่างที่เห็นได้ชัดคือเพราะเมื่อครูตนหัวเราะเยาะหุ่นของเขา

ถึงได้โดนเขาแก้แค้นแบบนี้

เจ้าเด็กเวรที่ข้างนอกใจดีแต่ข้างในใจร้าย!

ในใจบุริศร์สบประมาท แต่ก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ได้ยินนรมนยิ่งพูดยิ่งโกรธ ราวกับเสียใจจริงๆ

“ฉันรู้ คุณพูดว่ารักฉันมันของปลอม มันโกหกทั้งเพ มัน……

คําพูดนรมนยังพูดไม่จบ ก็ถูกบุริศร์ดึงเข้า กดจูบเอาแต่ใจ หยุดคำพูดเจื้อยแจ้วของเธอทันที

วิธีนี้ใช้ได้ผล
ทั้งสองจูบกันอย่างควบคุมไม่ได้

บุริศร์อุ้มนรมนท่าเจ้าหญิงทันที รีบเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู กานต์พูดเรียบๆ “เห็นไหม บอกแล้วว่าสองคนนี้กำลังอวด แสดงความรักต่อหน้าคนโสด รีบกินเถอะ เดาว่าอาหารโต๊ะนี้ เป็นของเราทั้งหมดแล้ว”

กิจจากระแอมไออย่างอายๆ รีบก้มหน้าเริ่มทานอาหาร กานต์มองประตูห้องที่ปิดสนิท ดวงตาก็มืดลงอย่างช่วยไม่ได้ คุณบุริศร์ตัวแสบ ใช้วิธีการนี้ หม่ามดันเอาชนะวิธีการนี้ไม่ได้

น่ากังวล!

กานต์กัดโรลกรอบในมืออย่างแรง จากนั้นก็ทานอาหารอย่าง สบายใจ

นรมนและบริศร์ฟัดเหวี่ยงกันครั้งนี้ เมื่อตื่นขึ้นมาก็เกือบเที่ยง แล้ว

เธอถึงนึกถึงลูกทั้งสอง ก็รู้สึกไร้ยางอายขึ้นมาทันที

“บุริศร์ คุณมันชั่ว!”

ขายาวของเธอเตะไป ได้ยินแค่เสียง “ตับ” จากนั้นทั้งสองก็ตก

ตะลึง

บุริศร์ไม่คิดเลยว่าตัวเองทำงานหนักมาครึ่งวัน แต่ถูกภรรยาเตะลงจากเตียง

นรมนก็ไม่คิดว่าครั้งนี้ราบรื่นเช่นนี้ ทำไมถึงได้เตะบุริศร์ลง

จากเตียงล่ะ?

สีหน้าบุริศร์มืดมนทันที

“นรมน!”

“ไม่ใช่นะ สามี ฉันไม่ได้ตั้งใจ ทำไมคุณเจียมเนื้อเจียมตัวแบบ นั้นล่ะ? ฉันไม่ได้ออกแรงเยอะเลยนะ

นรมนไม่อธิบายยังดีเสียกว่า การอธิบายนี้ทำให้สีหน้าบุริศร์ ยิ่งมืดมน

เมื่อครู่นี้เขาเตรียมลุกขึ้นมา อยู่ขอบเตียงพอดีโอเคไหม? ใครจะไปคิดว่าภรรยาตัวเองถูกปรนนิบัติทั้งร่างไร้ความวิตก กังวลจนบรรลุเป้าหมายแล้วถีบส่งด้วยการเตะเขาลงจากเตียง ทันที

ไอ้เจ็บน่ะไม่เจ็บหรอก!

แต่นี่มันเป็นเรื่องเกียรติยศไม่ใช่เหรอ?

ท่านประธานบริษัทฮวยกรุ๊ปจำกัดผู้ทรงเกียรติอย่างเขาถูก ภรรยาเตะลงจากเตียงจริงๆ!

นรมนเห็นบริศร์ในขณะนี้กัดฟันด้วยความไม่พอใจ ก็เกือบ

หัวเราะออกมา

ไม่ได้!
ต้องกลั้นไว้

เธอกะพริบตามองบุริศร์ด้วยแววตาไร้เดียงสา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “สามี ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

แต่หน้าเธอกลั่นยิ้มจนแดงหมดแล้ว

บริศ เต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อเห็นนรมนกลั้นไว้แบบนี้ ก็

ผ่อนคลายลงอย่างช่วยไม่ได้

ความโกรธอยู่ในหัวแต่ไม่สามารถระบายออกไปได้ ในหัว สมองคิดวนเวียนหนึ่งรอบ ทำได้แค่ค่อยๆ กลั้นมัน กดมันลงไป อย่างสมบูรณ์ บุริศร์ถึงได้พูดอย่างอุ่นเคืองว่า “อยากหัวเราะก็ หัวเราะเถอะ อย่ากลั้นจนทําร้ายตัวเองเลย

คำพูดเขาเพิ่งพูดจบ นรมนก็หัวเราะเสียงดังออกมาทันทีโดย ไม่ปิดบังสักนิด

มุมปากบุริศร์กระตุกทันที

นี่ภรรยาที่รักเหรอ?

ที่รักแน่นอน!

บุริศร์ลุกขึ้นมาอย่างหมดจะพูด แล้วเข้าไปอาบน้ำใน ห้องน้ำทันที

นรมนเห็นเขาไปแล้ว ก็รีบหุบยิ้ม แต่นึกถึงท่าทางนอนหงาย เหยียดแข้งเหยียดขาของเขาเมื่อโดนตนเตะตกลงไป

ก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อนรมนยังมีความสุขอยู่ บุริศร์ก็พูดขึ้นมาหนึ่งประโยคจาก ในห้องน้ำ

“เราเข้ามาสองชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กสองคนนั้นอยู่ข้างล่าง ทำอะไร”

คำพูดนี้ไม่ลึกลับซับซ้อน แต่ทำให้นรมนหัวเราะไม่ออกทันที

โอ้พระเจ้า!

เธอลืมต้นตอนไปได้อย่างไร?

เด็กสองคนนี้คงไม่ได้เอาหรอกนะว่าพวกเขาสองคนทําอะไร กันในห้อง?

อย่างไรแล้วพวกเขาก็ยังเด็กขนาดนั้น

นรมนสะกดจิตตัวเองแบบนี้ แล้วรีบลงจากเตียง สวมชุดนอน แล้วไปอาบน้ำที่ห้องรับแขกข้างๆ จากนั้นก็เปลี่ยนชุดเดินลงมา ข้างล่าง

กิจจากำลังอ่านหนังสือแพทย์อยู่ที่โซฟา กานต์กำลังอุ้ม โน้ตบุ๊กเขียนรหัสอยู่ข้างๆ

เมื่อพวกเขาเห็นนรมนลงมาก็ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็หัน ศีรษะมาอีกครั้ง ทําเหมือนไม่เห็น

นรมนกระอักกระอ่วนมากเลยล่ะ

เธอกระแอมไอหนึ่งที ลองพยายามดึงดูดความสนใจพวก เด็กๆ
“คือ เมื่อกี้แม่คุยเรื่องบริษัทกับแด๊ดดี้พวกลูกในห้อง นรมนคิดอยู่นานกว่าจะนึกข้ออ้างดังกล่าวได้

แต่หลังจากเธอพูดจบ แววตาที่กานต์มองเธอกลับมีความ สงสารเล็กน้อย “หม่า คุณไม่ต้องอธิบายหรอกครับ บางเรื่องเงียบดีกว่า

อธิบาย”

มุมปากนรมนกระตุกทันที

กิจจาเห็นสายตากานต์ที่กวาดมองตน ก็รีบหยิบหนังสือแพทย์ ขึ้นมาแล้วอ่านออกเสียงดัง

“เยื่อหุ้มหนังที่หลุดออกมาจากผนังมดลูกจะถูกขับออกมาเป็น เลือดประจําเดือน……..

กานต์และนรมนงุนงงทันที

“เดี๋ยวนะ กิจจา ลูกกำลังอ่านอะไร?”

นรมนรู้สึกหัวใจจะหยุดเต้น

กานต์ก็เบิกตากว้างมองกิจจา ก้นขยับออกไปข้างนอก โดย ไม่รู้ตัว

กิจจาถูกขัดจังหวะ ก็พูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “หนังสือแพทย์ นะครับ กำลังอ่านเรื่องประจำเดือนของผู้หญิง……

“หยุดเลย!”
คราวนี้กานต์และนรมนเอ่ยปากขึ้นพร้อมกัน

หน้านรมนตั้งขึ้นมาทันที

กานต์ก็ทําหน้ารังเกียจ

อะไรกันเนี่ย!

ผู้ชายคนหนึ่งอ่านเรื่องประจำเดือนผู้หญิงไปทำไม?

มันวิปริตมาก โอเคไหม?

“ผมมีงานต้องไปทำที่ห้องทำงาน

กานต์หยิบคอมพิวเตอร์เดินไปทันที แต่ฝีเท่านั้นค่อนข้าง วุ่นวาย ดูแล้วเหมือนหนีหัวซุกหัวซุน

นรมนก็รู้สึกตัวเองเผชิญหน้ากับกิจจาไม่ได้แล้ว

เด็กคนนี้เพิ่งอายุกี่ขวบ

นี่มันหนังสือแพทย์อะไรนะ?

เธอพูดอย่างค่อนข้างกระอักกระอ่วน “งั้นแม่ไปกินอะไรก่อน

นรมนก็รีบไปที่ห้องครัวเหมือนหลบหนี

หลังจากกิจจามองพวกเขาจากไปด้วยความไร้เดียงสา มุม ปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ รอยยิ้มที่ดวงตาก็ชัดเจนขึ้น

จริงด้วย
ก็ทําสิ่งที่ชายหญิงชอบทำมากที่สุดในห้องไม่ใช่เหรอ?

เห็นว่าเขาเป็นเด็กน้อยหลอกง่ายจริงๆ ใช่ไหม?

เฮ้อ

กิจจาถอนหายใจ ในใจก็พูดขึ้น มันยากเกินไปสำหรับฉัน ในฐานะนักเรียนแพทย์คนหนึ่ง ถ้ายังถูกหม่ามีหลอกจนสับสนไป หมด เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ดีจังเลยนะ ในที่สุดก็เงียบสงบ

กิจจาก้มหน้าอ่านหนังสืออีกครั้ง มีเรื่องประจำเดือนผู้หญิง ที่ไหนกันล่ะ? เป็นทฤษฎีการแพทย์แผนจีนชัดๆ โอเคไหม!

นรมนรีวิ่งไปที่ห้องอาหาร รู้สึกตัวเองขายหน้าแม้แต่คนใน ครอบครัว

จริงๆ เลย ต้องโทษบุริศร์ทั้งหมด

คิดถึงตรงนี้ นรมนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด่าบุริศร์ระบายความ โกรธ แต่พอสัมผัสหา โทรศัพท์อยู่ข้างบน ลืมหยิบลงมา นรมนนี่เรียกว่าหดหู่

เธอแอบพิงบานประตูเหลือบมองไปห้องรับแขกอีกครั้ง กิจจา ยังคงก้มหน้าอ่านหนังสือที่โซฟาอยู่

พอนึกถึงว่าเขาอ่านบ้าอะไรไม่รู้ นรมนก็จิตใจไม่สงบแล้วทําอย่างไรดี?
เธอไม่อยากออกไป

แต่ก็ไม่อยากอยู่ห้องอาหารตลอดเวลา

พระเจ้า ช่วยด้วย!

การเคลื่อนไหวตลกของนรมนทำให้ป้าหวานเห็นเข้าแล้ว

“คุณนาย คุณเป็นอะไรคะ?

ป้าหวานเอนตัวอยู่ด้านหลังนรมนแล้วมองออกไปข้างนอก ด้วยความงุนงง

ห้องรับแขกก็ไม่มีอะไรนี่หน่า มีแค่คุณชายกิจจาคนเดียวไม่ใช่ เหรอ?

นรมนตกใจสะดุ้งทันที

“ป้ามาอยู่ในห้องอาหารได้

ไง?”

“ฉันเตรียมอาหารกลางวันในห้องครัวน่ะค่ะ”

ป้าหวานโดนนรมนถามจนรู้สึกค่อนข้างพิศวง

นรมนรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองถูกกระตุ้นมากเกินไปแล้ว หัวสมอง

ค่อนข้างสับสนวุ่นวาย

เธอรีบยืนตัวตรง เคลียร์ลำคอแล้วพูดขึ้น “ฉันมาดูว่ากลางวัน กินอะไร?”

“คุณชายกานต์บอกว่าคุณหนูกมลจะกลับมาตอนกลางวัน ให้ ฉันทําปีกไก่โค้กค่ะ”
ป้าหวานตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

นโมนพยักหน้า

“อืม เจ้าเด็กกมลชอบกินแบบนี้ ทำพวกซี่โครงและอื่นๆ เพิ่ม

ด้วยนะ”

“ค่ะ”

ป้าหวานพูดจบเห็นนรมนไม่พูดอะไรอีก ก็หันตัวไปที่ห้องครัว สำหรับนรมนทำอะไรเมื่อครู่นี้ เธอก็รู้สึกอายที่จะถามอีก นายหญิงจะทำอะไร ถามครั้งเดียวไม่ตอบ นั่นก็แปลว่าไม่ อยากตอบ

เรื่องนี้ป้าหวานรู้ดี

เมื่อป้าหวานไปแล้ว นรมนก็โล่งใจ

วันนี้ขายหน้าแม้แต่คนในครอบครัวจริงๆ

เดี๋ยวแค่กมลกลับมา ก็คงเอาตัวกิจจาไปได้ นรมนรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองมองกิจจาตรงๆ ไม่ได้ ต่อไปยังเล่นได้เต็มที่อีกไหม?

ในบ้านมีอัจฉริยะสองคน เมื่อก่อนรู้สึกเป็นเรื่องน่าภูมิใจ ตอน นี้อยากให้ลูกของตัวเองธรรมดาเหมือนเด็กคนอื่นจริงๆ

อืม ยังดีที่มีกมล
ในใจนรมนนึกถึงท่าทางกมลที่นอกจากกินแล้วไม่สนใจเรื่อง อื่นเลยจริงๆ เธอรู้สึกว่าต่อไปนี้ต้องอยู่กับกมลให้มากขึ้น

กำลังคิดๆ อยู่ จู่ๆ ป้าหวานก็เดินออกมาจากห้องครัว

“จริงสิ คุณนาย เมื่อคืนคุณนาวินย้ายกลับมา ตอนแรกรอทาน อาหารเย็นกับคุณและประธานบริศร์ แต่พวกคุณไม่ลงมาเลย คุณ นาวินบอกว่าไม่ต้องรอแล้ว เขาทานไปก่อน จากนั้นก็ไปพักผ่อน ที่ห้อง วันนี้เช้าตรู่ไม่รู้มีธุระอะไรออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าตอนกลางวัน จะกลับมาหรือเปล่า ต้องเตรียมอาหารให้คุณนาวินไหมคะ?”

คำพูดป้าหวานทําให้นรมนแทบอยากจะเป็นลมทันที

จริงด้วย!

เมื่อวานบุริศร์ให้นาวินย้ายกลับมาอยู่ ถือโอกาสทานอาหาร สุดท้ายพวกเขาทำอะไร?

บริศ เจ้าคนโหดนั่น ไม่คิดว่าจะทรมานเธอทั้งคืน ทำให้ลืม เรื่องนี้ไปอย่างสิ้นเชิง

พระเจ้า ให้เธอตายเถอะ!

นโมนเพียงแค่ร้องไห้ไม่ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ