บทที่ 101 ฉันนั่นชอบเธอนะ
ภายในใจของนรมนกำลังสับสนแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา เธอมองเจตต์ด้วยที่สายตาเย็นชาพร้อมพูด “ตั้งแต่เมื่อไร กันที่นายกลายเป็นเพื่อนที่ดีของบุริศร์? เริ่มพูดจับคู่ให้ เขา?”
เจตต์แข็งที่อไปทั้งตัว ตระหนักได้ถึงบางอย่าง
“ที่ไหนกันล่ะ! ฉันยังไม่ได้พูดจับคู่ให้เขาเลย ไม่ใช่ เมื่อกี้ ฉันแค่พูดเหลวไหล ที่จริงคนที่บุริศร์ชอบที่สุด คือตัวเขา เองใช่ไหม? เฮ้เฮ้ คนสวย เธอไม่ใช่กำลังดูๆฉันอยู่ใช่ ไหม?”
เจตต์ยิ้มหยอกล้อและขยับไปใกล้เธอ
นรมนยิ้มเย็นชาและพูด “ยังจะเล่น?” “ไม่ได้เล่นจริงๆนะ ฉันนั่นชอบเธอแล้ว”
เจตต์พูดไปก็อยากที่จะแอบดมความหอมไปด้วยแต่คิด ไม่ถึงว่านรมนจะทำลายความคิดเขาตั้งแต่แรกแล้ว ร่างกายบางส่วนของเจตต์อีกนิดเดียว ก็เกือบที่จะตกลงไป ในทะเลยังดีที่นรมนดึงเขาไว้
“ฉันไป! เธอยังรู้จักเป็นห่วงฉัน ฉันรู้ว่าเธอนั่นชอบฉัน
ที่สุด”
ปากของเจตต์ยังคงพูดโดยไม่คิดอยู่
นรมนขี้เกียจจะสนใจ หลังจากดึงเขากลับมาได้ก็ไม่รู้ว่าเพราะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ร่างกายของเจตต์ตกลงมาอยู่บน
ตัวของนรมน “โอ๊ย ยืนไม่ไหวแล้ว ที่นี้ลมแรงมาก”
กลิ่นหอมของความหวานปะทะเข้ามา
เจตต์รู้สึกถึงความสบาย สดชื่นอย่างแปลกประหลาด
พบเจอผู้หญิงมามากมายจนชิน บนตัวต่างก็มีน้ำหอมที่ ต่างกัน แต่ว่าบนตัวของนรมน ไม่มีกลิ่นน้ำหอมใดใด แต่ กลับมาพร้อมลมหายใจที่เป็นเอกลักษณ์ ที่ทำให้คนตกอยู่ ในความมึนเมา
เขาสูดหายใจเข้าแรงๆ ท่าทางลามกแบบนั้นเหมือนกับว่า ต้องการให้มีมากเท่าไหร่เขาก็มีให้เท่านั้น
“ออกไป!”
นรมนรับไม่ได้จริงๆกับคนที่ขี้โกงแบบนี้ ยื่นมือต้องการ ไปผลักเขา เจตต์กลับกุมมือของเธอไว้และพูด “มิน่าคน โบราณถึงพูดว่า แม้ดอกโบตั๋นจะตายไปแต่เมื่อเป็นผีก็ยัง คงมีเสน่ห์ สาวสวย เธอทำให้ฉันมึนเมา โอ๊ย หัวใจของฉัน กำลังเต้นเพราะเธอ เธอรู้สึกถึงมันไหม?”
เขาพูดพลางวางมือของนรมนไว้ที่หน้าอกของตัวเอง
“พวกนาย กำลังทำอะไรกัน?”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็พูดเย็นชาขึ้นมา ทำให้นรมนตกใจชัก มีอกลับอย่างไม่คิด อีกทั้งยังรักษาระยะห่างจากเจตต์ทันที แต่ว่าทั้งหมดในสายตาของบุริศร์กลับเหมือนกำลังปกปิดบางอย่างอยู่
เจตต์ถูกเสียงแหบของบุริศร์ทำให้ตกใจเกือบจกตกไป
ในทะเล
เขารู้สึกได้ถึงการตอบสนองในทันทีของนรมน
ท่าทางแบบนั้นยังจะมาพูดกับเขาว่าไม่มีความสัมพันธ์กับ
บุริศร์?
ใครจะเชื่อล่ะ!
เจตต์ยึดตัวขึ้น ขมวดคิ้วพูด “ฉันพูดนะ บุริศร์นายทำไม ไม่ดูสถานการณ์บ้าง? ไม่เห็นว่าฉันกำลังคุยกับแฟนของ ฉันอยู่หรือไง? นายไม่หลีกไปหน่อยหรือไง?”
บุริศร์โกรธจนถึงที่สุดแต่ก็ยิ้มออกมา
“แฟนของนาย? มั่นใจ?”
“แน่นอน!”
เจตต์ยื่นคอเหมือนไก่ที่พร้อมจะสู้
นรมนเพิ่งจะมีสติกลับมาและรำคาญกับสิ่งที่เมื่อกี้ตัวเอง ตอบสนองออกไป วันนี้เห็นเจตต์ที่ไม่กลัวตายยั่วยุบุริศร์ แบบนั้น ปากของเธอก็กระตุกอยู่บ้าง
เจตต์คนนี้ในวันนี้ได้เอาสมองมาด้วยไหมนะ?
เธอดึงกางเกงของเจตต์ ส่งสัญญาณให้เขาลดเสียงลง หน่อย แต่ว่าเจตต์กลับเข้าใจความหมายผิด
“วางใจเถอะ เขาไม่สามารถจะทำอะไรฉันได้ ฉันเป็นทายาทของตระกูลรัตติกรวรกุล ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะทิ้งฉัน ลงในทะเลได้?
เจตต์พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ วินาทีต่อมาก็รู้สึกได้ถึงลม แรงๆพัดมาที่ใบหน้า
“แม่เจ้า! บุริศร์ นายบ้าไปแล้วหรือไง?”
เจตต์ยกมือขึ้นอย่างไม่ทันคิดเพื่อที่จะต่อต้าน แต่การก ระทำที่เย็นชารวดเร็วของบุริศร์ แทบไม่มีแม้แต่โอกาสให้ เจตต์ได้หายใจ
“ยายจำ ใครบอกฉันว่านายเจ็บ? นี่เหมือนคนบาดเจ็บยัง ไงกัน? สาวสวย อย่างมองเลย มาช่วยฉันสิ! ถ้าเธอยังไม่ พูด ฉันคงจะถูกเขาโยนลงน้ำจริงๆแล้ว”
เจตต์ถูกบุริศร์ต้อนอย่างโหดร้ายอย่างมาก
เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะขายหน้าขนาดนี้ต่อหน้านรมน แต่ใครให้เขายื่นอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมาะกันล่ะ?
ด้านหลังก็เป็นทะเลและพื้นที่บริเวณนี้ก็มีแต่หินให้ยืน แทบไม่มีทางที่จะแสดงศักยภาพได้ คนด้านหน้าอย่างบุริ ศร์ก็ไม่เหลือทางให้เขา
นรมนเห็นบุริศร์เริ่มเอาจริงๆ ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่บุริศร์ ใช้กำลัง แต่ว่าฝีมือของเขานั้นทำให้เธอมองดูไม่หยุด
“บุริศร์ นายปล่อยมือเดี่ยวนี้! เจตต์จะยืนไม่ไหวแล้ว”
นรมนอดไม่พูดเพื่อเตือนสติไม่ได้ เธอไม่พูดอะไรก็ยังดี เพียงแค่เปิดปากเพื่อขอร้องแทนเจตต์ ใบหน้าของบุริศร์ยิ่งไม่น่ามองขึ้น มือที่ลงมืออยู่ไม่มี แม้แต่จะหยุด
“อ้าบุริศร์ กูเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อยนายไว้” เจตต์พูดมาครั้งหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกบุริศร์ถีบตกลงไป ในทะเล
เป็นเพราะน้ำหนัก ผืนน้ำจึงมีน้ำกระเด็นเป็นวงกว้าง นร มนที่มองดูอยู่ก็ตกใจอย่างมาก
“เขา..”
“ไม่ตายหรอก! เขาเป็นถึงแชมป์ว่ายน้ำ ทะเลนี้สำหรับ เขาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แชมป์ส่งคนไปจัดการ ก่อนที่ พระอาทิตย์จะตกไม่อนุญาตให้เขาขึ้นมา!”
บุริศร์พูดเสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็งในฤดูหนาว
นรมนได้ยิน ปากกระตุกขึ้นอีกรอบ “ตอนนี้เพิ่งจะบ่าย นายบอกให้เขาอย่างขึ้นมาก่อน พระอาทิตย์ตกจะตายเอาได้นะ!”
“เธอเป็นห่วงเขา?”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็ขยับเขาไปด้านหน้านรมนอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองที่มองมาด้วยความเจ็บปวด “ฉันนอนอยู่ในห้องผ่าตัด หวังขนาดไหนให้ลืมตามาคน
แรกที่เห็นเป็นเธอ ผลลัพธ์กลับกลายเป็นเธอมาคุยกับเขา
อยู่ที่ทะเลอย่างสนุกสนาน ตอนนี้เพราะเป็นห่วงความ
ปลอดภัยของเขาถึงได้มาโทษฉัน นรมน เธอไม่ใช้ลืมไปแล้วใช่ไหมว่าผู้ชายของเธอเป็นใคร?” ลมหายใจบุริศร์ที่รดอยู่บนใบหน้า
นรมนที่จะถอยหลบไปข้างหลังอย่างไม่คิด กลับถูกบุริ ศร์จับไปที่เอวแถมยังลากเข้ามา จนเข้าไปในอ้อมกอด
“ฉันสารภาพรักกับเธอ ฉันอธิบายให้เธอฟัง หรือว่าเธอ ไม่เคยแม้แต่จะเชื่อ? เธอจะยอมเชื่อแต่ความคิดของเธอ และก็ไม่ให้โอกาสฉันสักครั้ง? เธอยอมที่จะอยู่ด้วยกันกับ เจตต์และก็ไม่ยอมที่จะมองฉันสักครั้ง? ฉันทำให้เธอ เกลียดขนาดนั้น? ทำให้เธอไม่อยากมองขนาดนั้น?”
“ใช่ฉันนั่นเกลียดนาย! ไม่อยากที่จะมองนาย! หาก ไม่ใช่เพราะสาเหตุจำเป็น ตลอดชีวิตฉันนรมนไม่มีวันมาที่ เมืองชลธีสถานที่แบบนี้ และก็ไม่คิดอยากจะเจอนายบุริศร์ คนอย่างนาย!”
นรมนถูกทำให้โกรธ
เขามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินอารมณ์ของเธอ? เขามีสิทธิ์อะไรมาตะโกนเสียงดังใส่เธอ?
อีกอย่างเขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเธอ?
บุริศร์ถูกคำพูดของนรมนทำให้นิ่ง
“เหตุจำเป็น? เหตุจำเป็นอะไร? เธอไม่ใช่เพราะยังรักฉัน ถึงได้กลับมา?”
“นายคิดว่าหลังจากฉันผ่านความรักที่แสนเจ็บปวดมา บวกกับผ่านเรื่องที่สามีของตัวเองพามือที่สามกลับมาและไล่ตัวเองออกไป อยู่ที่ทะเลเพลิงทั้งตัวไม่มีอะไรสักอย่าง ฉันจะยังคงโง่ทนกับรักในตอนนั้นหรือไง? นายบุริศร์ไม่มี ความคุ้มค่าให้ฉันรักสักนิดแล้ว? ห้าปีก่อนที่รักนายโงหัวไม่ ขึ้นเป็นเพราะฉันยังเด็กไม่รู้อะไร หากตอนนี้ฉันยังคงทนรัก นายต่อ นายคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน?”
นรมนใช้แรงทั้งหมดผลักบุริศร์ออกไป โดนไปที่ บาดแผลของเขาพอดี
บุริศร์ร้องออกมาครั้งหนึ่ง ปากแผลมีเลือดสดไหลออก มา แต่นรมนกลับทำเหมือนมองไม่เห็นเดินผ่านเข้าไปอย่าง นั้น
ตอนที่กำลังเช็ดเลือดบนไหล่ให้บุริศร์ นรมนพูดอย่าง เย็นชาขึ้นมา “บุริศร์ ตลอดชีวิตนายติดค้างฉัน ติดค้างลูก ฉัน ใช้ทั้งชีวิตนายก็ไม่พอที่จะชดใช้ได้ อย่าใช้กลอุบาย เพื่อให้ฉันยอม ตอนนี้สำหรับฉัน นายก็ไม่ต่างจากคน แปลกหน้า”
พูดจบก็ยืนขึ้นและเดินจากไป แต่ว่าคำพูดของเธอ เหมือนมีดที่แทงเข้ามาในใจของบุริศร์
คนแปลกหน้า!
เธอพูดว่าระหว่างพวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า!
ชีวิตแต่งงานสามปี พันกว่าคืนที่นอนร่วมเตียงเดียวกัน ทั้งสองคนมีลูกด้วยกันคนหนึ่ง ตอนนี้เธอกลับบอกว่าพวก เขาเป็นคนแปลกหน้า!
มือของบุริศร์กำแน่น อยู่ดีๆรู้สึกว่าหน้าอกปวดจนเขารับไม่ไหว
“นรมน!”
เขาเรียกนรมน หวังว่าเธอจะหันกลับมา ถึงแม้จะมองเขา แค่ครั้งหนึ่งก็ยังดี
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คนที่สูงส่งอย่างบุริศร์จะหวังให้ผู้หญิง คนหนึ่งมองมา?
แม้แต่ความหวังที่แสนง่ายแค่นี้นรมนก็ไม่ให้เขาได้ทำ สำเร็จ
นรมนทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเขา รีบเดินจากไปจาก ทะเล เหลือเพียงบุริศร์รับลมหนาวในทะเลอยู่คนเดียว โดด เดี๋ยวอ้างว้างหนาวเหน็บ
แชมป์ไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคนเกิดอะไรขึ้นกัน แน่ แต่ดูสภาพบุริศร์แบบนั้น เขาก็พูดด้วยความรู้สึกปวดใจ อยู่บ้าง “ประธานบุริศร์ ร่างกายของคุณไม่ไหวทำไมคุณ ต้องทรมานตัวเองแบบนี้ ดูแล้วคุณกับเธอไม่ใช่ลมหนาว เพียงแค่วันเดียว คุณลองไปหาสาเหตุดูว่าพวกคุณเดินมา ถึงจุดนี้ได้ไงกัน”
คำพูดนี้เตือนสติบุริศร์
ใช่แล้ว!
เขาถามตัวเองเมื่อห้าปีก่อนเขาไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับนร มน แต่ว่าทำไมเธอถึงโกรธเกลีดเขาเข้ากระดูกแบบนี้
ถึงแม้เขาจะเอาเขมิกาเข้ามาในตระกูลโตเล็ก ก็เพียงเพราะสาเหตุอื่น เขาเคยอธิบายให้เธอฟังแล้ว ระหว่างเขมิ กากับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกันไม่ใช่หรือไง?
ทำไมนรมนถึงไม่เชื่อล่ะ?
หากเป็นเพียงแค่ความอิจฉาริษยาระหว่างผู้หญิงด้วยกัน บางทีผลลัพธ์ในวันนี้คงไม่เป็นแบบนี้
บุริศร์หรี่ตาลงเล็กน้อย พูดเสียงเบา “เรื่องนี้ฉันต้องสืบ
ให้ชัดเจน”
“บางทีคนนี้นายก็ควรจะสืบ”
“ใคร?”
“เขมิกา!”
คำพูดของแชมป์ทำให้บุริศร์ซะงักไปเล็กน้อย
“เขมิกา?”
“ไม่ผิด ความอิจฉาริษยาของผู้หญิงคนหนึ่ง เริ่มแรกเธอ ก็เป็นแฟนของคุณ หากไม่ใช่เกิดความสัมพันธ์ของคุณกับ ภรรยาในงานเลี้ยงและถูกบังคับให้แต่งงานกับภรรยาของ คุณ ไม่แน่เขมิกาก็คงกลายเป็นคุณหญิงของตระกูลโตเล็ก ตอนนั้นที่เธอจากเมืองชลธีไป ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน แต่ว่าหลังจากนั้นสามปี มันจะบังเอิญขนาดนั้น? เธอกลับ ท้องลูกของตระกูลโตเล็กและกลับมา? แถมคุณชายสอง ตระกูลโตเล็กกลับพบเรื่องน่าเศร้าหรือว่านี้เป็นเรื่อง บังเอิญ?”
แชมป์รู้เรื่องของบุริศร์ เขาเป็นคนสังเกตการณ์อยู่ด้านข้าง แน่นอนว่าต้องมองได้ชัดเจนกว่า แถมเขมิกาผู้หญิง คนนี้เขาคิดมาตลอดว่าไม่ธรรมดา
บุริศร์ขมวดคิ้วชิดกันมาก
“นายสงสัยว่าทั้งหมดนี้จะเป็นแผนของเขมิกา?”
“เกรงว่าความสงสัยของผมจะเป็นเรื่องจริง หากว่าเป็น เรื่องจริง อย่างนั้นเหตุการณ์ไฟไหม้ของคุณหญิงและการ หายตัวไปของนาวิน บางที่อาจจะเกี่ยวข้องกับเขมิกา แต่ ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่การเดาของผม ส่วนหลักฐานก็คง ต้องให้ประธานบุริศร์หาเอาเองแล้ว”
แชมป์แต่ละคำแต่ละประโยคที่พูด บุริศร์เหมือนตระหนัก
ได้ถึงบางอย่าง
“ฉันเข้าใจแล้ว”
เขายืนขึ้นเดินออกจากทะเล เดินตรงไปยังห้องของนร
มน
กานต์กับกิจจายังคงนอนอยู่
เด็กสองคนที่นอนเตียงเดียวกันหมอนเดียวกัน กานต์ นอนค่อนข้างสงบ กิจจากลับนอนพาดขาไปที่กานต์ ไม่รู้ว่า ฝันดีอะไร ปากถึงยกยิ้มอย่างไม่หยุด
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
