บทที่ 214 นรมน ผมจำคุณได้

“ขอบคุณนะคะคุณแม่”

นรมนรู้สึกว่าแม่บุริศร์รู้จักเธอดีเกินไป

“ระวังรเมศเอาไว้สักหน่อย เขามีอิทธิพลค่อนข้าง มากในสหรัฐอเมริกา คงไม่ดีที่จะไปยั่วยุเขา ถ้าหาก สามารถเลี่ยงที่จะสร้างความวุ่นวายให้เขาได้ชั่วคราว ได้ ก็เลี่ยงซะ”

แม่บุริศร์ไม่อายที่จะเอ่ยถึงรเมศต่อหน้านรมนสัก นิด บางทีแม่บุริศร์น่าจะรู้เรื่องจุดเริ่มต้นระหว่างเธอกับ รเมศตั้งแต่แรกแล้ว

นรมนพยักหน้า ก่อนจะกลับไปที่ห้องพักฟื้น

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดผู้ป่วยออก

เธอผอมลงไปมากจริงๆ

พอได้สวมเสื้อผ้าของตัวเองสมัยก่อนก็รู้สึกว่า

ใหญ่เกินไปแล้ว

นรมนถอนหายใจเล็กน้อย รวบผมยาวม้วนขึ้น หลังจากนั้นก็สวมชุดลำลองเดินออกไป พฤกษ์ขับรถมารับนรมนไปที่Fallen heavenด้วย

ตัวเอง พอมาที่นี่อีกครั้งอารมณ์ของนรมนแตกต่างกัน

มากอย่างเห็นได้ชัด
ครั้งก่อนเธอเข้ามาในฐานะคนที่ถูกขาย แต่วันนี้ กลับกลายเป็นอีกสถานะหนึ่ง เธอจะรู้สึกเหมือนตัวเอง กำลังฝันไป

ตอนที่จอร์จที่ยืนอยู่หน้าประตูเห็นนรมนก็รู้สึก ประหลาดใจไม่น้อย

“ทำไมเธอกลับมาอีกแล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าถูก…”

“ไม่อยากตายก็ไสหัวไป!”

พฤกษ์เข้ามาขวางระหว่างนรมนกับจอร์จ จากนั้น ก็ดึงมือใหญ่ของจอร์จออก

ก่อนหน้านี้จอร์จหายตัวไปพักหนึ่งแล้ว แต่พอเห็น ว่าช่วงนี้สถานการณ์ไม่ได้ตึงเครียดขนาดนั้นแล้ว เขา ก็เลยกลับมา คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งแรกที่กลับมาก็จะได้ เจอกับนรมน และดูเหมือนว่าสถานะของนรมนในตอน นี้กับเมื่อก่อนจะแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมนรมนถึงไม่ใช่คนของร เมศแล้ว แต่เขาก็ยังคงมองไปที่พฤกษ์ และสัมผัสได้ ถึงอันตรายที่ซ่อนอยู่ของพฤกษ์ จึงรีบถอยหลังและ พูดว่า “คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมน่าจะจำคนผิดน่ะ”

“นายจำคนผิดแล้ว”

นรมนพูดอย่างเย็นชา รูม่านตาที่เย็นจนเป็นน้ำ แข็งนั้นทำให้จอร์จเข้าใจอะไรได้ในทันที

“ใช่แล้วๆ ผมตาไม่ดีก็เลยจำคนผิด คุณผู้ชาย

คุณผู้หญิง เชิญข้างในเถอะครับ”
จากนั้นจอร์จก็นำพฤกษ์กับนรมนเข้าไปข้าง

ในFallen heaven

Fallen heavenเป็นสวรรค์ของคนกลางคืน ตราบ ใดที่คุณมีเงินและมีสิ่งที่อยากจะทำ ที่นี่ก็มีรายการที่ คุณอยากจะเล่น

เสียงเพลงอึกทึกทำให้นรมนอึดอัดมาก

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดเสียงต่ำว่า “หาห้อง ส่วนตัวให้เรา แล้วไปเรียกผู้จัดการของนายมา”

จอร์จกล่าวตอบรับแล้วรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว

หลังจากพฤกษ์เห็นสภาพแวดล้อมที่นี่แล้วก็ขมวด คิ้วเล็กน้อย “คุณนายครับ ที่นี่วุ่นวายมาก อีกเดี่ยวคุณ ก็อย่าได้ไปไหนมาไหนมั่วแล้วกันนะครับ”

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองคนรออยู่ที่เดิมพักหนึ่ง จอร์จก็ กลับมาแล้วพาทั้งสองคนไปยังห้องส่วนตัว

ภายในห้องทั้งเงียบสงบและสง่างาม แตกต่างจาก ข้างนอกเป็นอย่างมาก มีฉากกั้น ภูเขา และแม่น้ำ คล้ายกับดินแดนในอุดมคติสมัยโบราณ

นรมนพอใจกับที่นี่มาก

“คุณผู้หญิงครับ อีกเดี่ยวผู้จัดการของเราก็จะมา แล้ว กรุณารอสักครู่ ไม่ทราบว่าอยากจะสั่งอะไรมา ทานก่อนไหมครับ พวกเรามีของอร่อยเยอะมาก”
นรมนพูดกับพฤกษ์ว่า “ลองดูสักหน่อยแล้วกัน”

พฤกษ์พยักหน้า จากนั้นก็สั่งชาหนึ่งกากับของกิน เล่นหนึ่งจานให้นรมน

หลังจากนั้นไม่นานผู้จัดการก็มาแล้ว

ผู้จัดการเป็นชายอายุประมาณสามสิบปี ดูมี รสนิยม ไว้หนวดเคราเล็กน้อย เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นคน ที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน

“ได้ยินมาว่าคุณผู้หญิงต้องการจะพบผม ไม่ทราบ ว่ามีอะไรที่ผมจะช่วยเหลือคุณได้บ้างผมชื่อว่ากิมจิ”

กิมจิกล่าวแนะนำตัวเอง

นรมนพยักหน้าเบา ๆ หลังจากนั้นก็เผยมือขวา

ของตัวเองออกมา

แหวนโบราณเรียบง่ายบนนิ้วมือขวาเปล่งประกาย ภายใต้แสงไฟ

แววตาของกิมจิเปลี่ยนไปในทันที

“คุณคือนายหญิงอย่างนั้นเหรอครับ”

คำพูดของกิมจิทำให้นรมนสามารถวางความรู้สึก อันตรายที่แขวนอยู่ใจลงได้ในที่สุด เธอพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ทว่ากลับมองสำรวจ

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด ตอนนี้เองกิมจิก็พยายามรักษารอยยิ้มเอาไว้บน

ใบหน้าด้วยความจริงจังและตั้งใจ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆต่อการพินิจพิเคราะห์ของนรมน

“นายหญิงมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”

กิมจิถามบอกมาตรงๆ

หลังจากที่นรมนมั่นใจแล้วว่าเขาเป็นคนของ ตระกูลโตเล็ก ก็กล่าวเสียงต่ำว่า “ฉันอยากรู้ความเป็น อยู่ของนายน้อยกานต์ ให้ฉันเจอเขาได้ไหม”

กิมจิตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พูดออกมา อย่างยากลำบากว่า “เรื่องนี้ผมคงทำให้ไม่ได้จริงๆ ครับ นายน้อยกานต์ถูกคุณชายตรินท์พาตัวไปแล้ว ถ้า คุณอยากพบเขา ผมสามารถติดต่อกับคุณชายตรินท์ ได้”

นรมนรู้ดีว่าคุณชายตรินท์คนนี้น่าจะเป็นตรินท์

“ได้ นายไปติดต่อเขา ฉันอยากจะรู้ว่าลูกชายของ ฉันสบายดีหรือเปล่า”

“ได้ครับ ผมจะติดต่อคุณชายตรินท์โดยเร็วที่สุด แล้วจะรายงานนายหญิงทันทีที่มีข่าวคราวครับ”

คำพูดของกิมจิทำให้นรมนพยักหน้าเล็กน้อย

“นายหญิงยังมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ”

“อาณาจักรรัตติกาลของพวกเราสามารถตรวจ สอบข้อมูลข่าวสารได้ทุกเรื่องใช่ไหม”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ดูก็รู้แล้วว่าคนที่มาที่นี่เป็น คนยังไง ถ้าหากนายหญิงอยากจะรู้ข้อมูลของใครสักคนหนึ่ง พวกเราก็สามารถตรวจสอบได้อย่างละเอียด แต่สำหรับเรื่องอื่นนั้น พวกเราก็สามารถใช้ช่องทางอื่น ในการหาข้อมูลได้เช่นกัน เพียงแต่ว่าต้องใช้เวลา”

คำพูดของกิมจิสร้างความประหลาดใจให้กับนร มนไม่น้อย

ดูเหมือนว่าเธอจะมีความรู้แค่หางอึ่งจริงๆ

“ฉันเข้าใจแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่มีเรื่องอื่น”

“ครับ นายหญิงอยู่ที่นี่สักครู่หนึ่งแล้วค่อยออกไป จะดีที่สุดนะครับ คนที่มาFallen heavenล้วนเป็น ข้อมูลข่าวสาร คุณเพิ่งมาแล้วรีบกลับไป จับตามองเขาได้” จะถูกคน

กิมจิเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

นรมนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ที่นี่อาจมี ข้อมูลของฉันอยู่ ไปทำลายทิ้งให้หมดด้วย”

“ได้ครับ”

กิมจิตอบตกลงโดยง่าย ทำให้นรมนชะงักไปครู่

หนึ่ง

“นายรู้จักฉันอย่างนั้นเหรอ”

“รู้จักครับ คุณเป็นสินค้าที่ถูกรเมศซื้อไปเมื่อไม่กี่ วันก่อน”

กิมจิกล่าวถึงตรงนี้มุมปากก็เผยรอยยิ้มที่แฝง ความหมายเล็กน้อย ไม่ใช่เป็นการดูหมิ่น แต่เป็นความฉลาดและมีวิสัยทัศน์

ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกลำบากใจขึ้นมาหลายส่วน

เธอคิดว่าคนที่จำตัวเองได้มีแค่จอร์จเท่านั้น ไม่คิด ว่าแม้กระทั่งกิมจิก็ยังรู้ ดูเหมือนว่าตอนที่เธอถูกขายที่ นี่ได้วันนั้นจะมีชื่อเสียงมาก

นรมนค่อนข้างที่จะกระอักกระอ่วน

“ถ้าอย่างนั้นมีคนรู้เรื่องนี้เยอะไหม”

“ไม่หรอกครับ ความจริงแล้วคนนอกก็ไม่มีใครรู้ เพียงแต่ข้อมูลของคนที่ถูกประมูลล้วนอยู่กับผม ดัง นั้นผมจึงจำคุณได้ แต่เรื่องที่คุณเป็นนายหญิงคนใหม่ ของที่นี่นั้น ทำให้ผมคิดไม่ถึงจริงๆ”

“อะแฮ่ม!”

นรมนส่งเสียงกระแอมออกมาอย่างเก้อเขิน

“เอาเถอะ จัดการข้อมูลให้เรียบร้อย ฉันไม่อยาก ให้ข้อมูลพวกนี้กระจายออกสู่ภายนอก”

“วางใจเถอะครับ แต่ว่าผมมีบางอย่างที่ต้องบอก กับนายหญิง”

“เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ” นรมนแปลกใจนิดหน่อย

กิมจิเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ช่วงนี้รเมศ เอาแต่ตามหาข่าวของนายหญิงอยู่ตลอด และผมยัง ได้ยินมาว่าเขาจ่ายเงินไปมากเพื่อจัดการคนคนหนึ่ง”
“คนคนนั้นชื่ออะไร”

กิมจิเอ่ยเสียงเบา “ประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ป จำกัด บุริศร์ครับ” “สารเลว! เขาไม่รู้หรือว่าบุริศร์เป็นใคร ไม่ใช่ว่า

อาณาจักรรัตติกาลกับฮัวยูคอยเสริมกันและกันอยู่

หรอกเหรอ พวกนายยอมรับคำสั่งนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ

นรมนโกรธขึ้นมาทันใด

เธอไม่อยากยอมรับว่า จริง ๆ แล้วรเมศไม่ใช่ ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในสายตาเธอ แต่เธอไม่สามารถทน ให้คนอื่นคิดถึงบุริศร์ได้

กิมจิไม่ได้ตอบสนองมากเกินไป เขาเอ่ยด้วยเสียง ทุ้มต่ำว่า “นายหญิง ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรากับ บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดเป็นเรื่องส่วนตัว ฉากหน้าFallen heavenของพวกเราจำเป็นต้องรับภารกิจทั้งหมด เพราะถ้าหากไปขัดแข้งขัดขาใครเข้า พวกเราจะไม่ สามารถดำเนินการได้โดยง่าย ตอนนี้จึงทำได้เพียงให้ นายหญิงไปบอกประธานบุริศร์ด้วยตัวเอง บอกให้เขา ระวังตัวสักหน่อย รเมศไม่เพียงแต่ติดประกาศ ในFallen heavenเท่านั้น เขายังจ่ายเงินไปกับที่อื่นไม่ น้อย ได้ยินมาว่าประธานบุริศร์เองก็เริ่มดำเนินการ กดดันตระกูลวัชโรทัยแล้ว ประธานบุริศร์เองก็ค่อน ข้างที่จะใจดำไม่น้อยเลยทีเดียว”

“อะไรนะ”
นรมนไม่เห็นคนอื่นพูดว่าบุริศร์ไม่ดี นิสัยชอบ ถือหางนี้ทำให้กิมจิประหลาดใจเล็กน้อย

เขากระแอมทีหนึ่งแล้วพูดออกมาว่า “พลั้งปากไป แล้ว ผมหมายถึงประธานบุริศร์ค่อนข้างที่จะฉลาดและ มีวิสัยทัศน์ เขาเริ่มดำเนินการกดดันตระกูลวัชโรทัยใน ภาคธุรกิจ จากนั้นก็เข้าไปบอกกับคุณนายตระกูลวัช โรทัยว่าเขาต้องการคนด้วยตัวเอง บอกว่าตระกูลวัช โรทัยซ่อนตัวภรรยาของเขาไว้ และคนที่ไหว้วานก็ได้ หลักฐานว่ารเมศประมูลคุณในเวลานั้น ดังนั้นแล้วนาย หญิงครับ ถ้าไม่มีอะไรก็อย่าเพิ่งออกไปไหนมาไหนจะ ดีกว่า จะได้ไม่ไปรบกวนแผนการของประธานบุริศร์”

เมื่อกิมจิพูดเช่นนี้ นรมนก็โล่งใจ

คุณนายตระกูลวัชโรทัยเป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิด น้อยมาโดยตลอด ที่เธอทำเรื่องพวกนั้นกับนรมนใน ตอนนั้นก็เพื่อรเมศ นรมนสามารถทำเป็นไม่สนใจเวลา เจอหน้ารเมศได้ ทว่าครั้งก่อนบุริศร์ก็ได้มอบผล ประโยชน์ให้กับตระกูลวัชโรทัยไปตั้งมากมาย คิดไม่ ถึงเลยว่ารเมศจะยังคงทำเรื่องแบบนั้นกับเธออยู่อีก ตอนที่ถูกรเมศปฏิบัติด้วยเช่นนี้ นรมนไม่รู้สึกละอาย ใด ๆ

บางทีเมื่อห้าปีก่อนอาจจะเคยติดค้างรเมศไว้จริงๆ แต่เธอไม่เคยติดค้างตระกูลวัชโรทัย ความรักและการ ดูแลตลอดห้าปีที่ผ่านมา ก็ถูกบุริศร์ใช้ผลประโยชน์ ทั้งหมดซื้อไปด้วยใช่ไหม
ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเผชิญหน้ากับรเมศ ด้วยอารมณ์แบบไหน เธอไม่ได้สงสารตระกูลวัชโรทัย

เลยสักนิด นรมนรู้สึกได้ว่าหากเธออยู่ที่นี่ต่อไปดูท่าจะไม่ ปลอดภัยแล้ว

“รีบไปติดต่อคุณชายตรินท์ จัดการเวลาเสร็จแล้ว ก็มารายงานฉัน นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถ้ามีเรื่อง อะไรก็ให้โทรมา”

“ได้ครับ”

กิมจิรับเบอร์โทรศัพท์ของนรมนมา จากนั้นก็ส่ง เบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้กับนรมน

เขาเดินนำออกไปจากประตูใหญ่ของห้องส่วนตัว ในตอนนี้เองพฤกษ์ก็เอ่ยปากขึ้นมา

“คุณนายครับ Fallen heavenนี่เป็นคนของตระกูล พวกเราใช่ไหมครับ

“ใช่ เรื่องนี้ไม่ต้องเอาไปพูดกับคนอื่น”

“ถ้าอย่างนั้นพูดกับประธานบุริศร์ได้ไหมครับ” หลังจากที่ถามจบพฤกษ์ก็รู้สึกสำนึกเสียใจทีหลัง เพราะว่านรมนต้องหน้าเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะก้ม หน้าดื่มชา

ไม่อยากจะพูดเลยว่าใบชาของที่นี่ไม่เลวจริงๆ
นรมนดื่มไปสักพักแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ กลับดึก มากกลัวว่าถ้าบุริศร์หาฉันไม่เจอจะกังวลใจเอา”

“ครับ!”

ทั้งสองลุกขึ้นแล้วพากันเดินออกไปข้างนอก ตอนที่เดินผ่านห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง นรมนก็บัง เอิญเห็นรเมศเข้าพอดี

ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่วันรเมศดูซีดเชียวไม่น้อย เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วเทราดลงบนพื้นอย่างพวก ขี้เหล้า เอนตัวพิงโซฟาแล้วกระดกเข้าไปอีกใหญ่

ไร้วี่แววรเมศที่เคยอ่อนโยนและสง่างามอย่างก่อน หน้านี้โดยสิ้นเชิง

นรมนถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินออก ไปโดยเร็ว แต่กลับได้ยินเสียงรเมศตะโกนออกมาว่า “เดี๋ยวก่อนนรมน เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ในตอนนี้เองทันใดนั้นหัวใจของนรมนก็ทะลุขึ้นมา ถึงลำคอ

เขามองเห็นเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ

มือของนรมนชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างรวดเร็ว เธอนึก ไปถึงคำพูดของกิมจิและแผนการของบุริศร์ ด้วยเหตุนี้ จึงไม่กล้าที่จะหยุดแล้วรีบเดินหน้าต่อไป ทว่ารเมศก ลับเดินมาถึงที่หน้าประตูในสภาพโซซัดโซเซแล้ว จาก นั้นก็ตะโกนไล่หลังนรมนว่า “นรมน ผมจำคุณได้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ