บทที่ 545 ภรรยาของนายรออยู่ข้างนอก

“ใคร”

เจต จะลงมือ แต่อีกฝ่ายปิดปากเขาแน่น “อย่าเสียงดัง

เสียงที่คุ้นหูทําให้เจตต์ตะลึง ใช้ศอกกระแทกที่หนึ่ง อีกฝ่าย ออกเสียงคราง ปล่อยเจตต์ทันที

เจค รีบหันไป จับแขนอีกฝ่ายทันที บังคับให้อีกฝ่ายมองตัว เอง “บุริศร์! ไอบ้า!”

เขาต่อยเข้าที่หน้าบริศร์ แต่บุริศร์หลบหลีกทัน “นายบ้าไป แล้วหรือไง”

บุริศร์โมโห

“ฉันบ้าหรือ ฉันว่านายสิบ้า แมร่ง นายอยู่ที่นี่สุขสบายคน เดียว รู้มั้ยนรมนอยู่ที่บ้านเป็นห่วงนายแค่ไหน นายพร่ำบอกรัก เธอ นายรักเธออย่างนี้หรือ ถ้านายไม่ทะนุถนอมเธอ ก็รีบปล่อย เธอไปซะ ให้ฉันดูแลครึ่งชีวิตที่เหลือของเธอเอง

เจตต์แม้จะมาที่นี่เพราะบุริศร์ แต่เมื่อเห็นบริศร์ไม่เป็นอะไร ความโกรธก็พุ่งพรวดขึ้นมา บุริศร์ยังไม่ทันพูดอะไร เด็กหญิงที่ อยู่ข้างหลังเขาก็ดึงเจตต์ไว้ แล้วลากเจตต์ออกไป ตัวเองยืนบัง

“โอ้โห! หนูน้อยอย่าบอกนะคิดอะไรกับเขา จะบอกให้นะ เขามีเมียมีลูกแล้ว!” คำพูดของเจตต์ทำให้บริศร์สีหน้าบอกบุญไม่

รับ

*นายพูด วอะไร เธอเป็นเด็กที่สโมสรลูกชายมา ฉันพยายาม ช่วยพาเด็กกลับเมืองชลธีตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ

“นายท่าไม่สําเร็จ บุริศร นายหลอกใครว่ามาส นายเห็นว่าที่ ผู้หญิงสวยเยอะแยะ แถมตัวเองก็มีเงิน คิดจะเสวยสุขที่นี่ไม่สน นรมนแม่ลูกจะเป็นจะตายหรือ อย่าพูดยกทางตัวเองมีคุณธรรม ขนาดนั้น ฉันไม่เชื่อ ถ้านายอยากออกไปจริงจะออกไม่ได้ ฝีมือ อย่างนายใครจะขวางได้ เด็กน้อยที่รู้จักกับนายมานานแค่ไหน ถึงได้ปกป้องนายขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเธอเสร็จนายแล้ว

เมื่อได้ยินเจตต์พูดอย่างนี้ สีหน้าของบุริศร์ยิ่งบอกบุญไม่รับ แต่ยังไม่ทันอธิบายอะไร เด็กหญิงก็เดินเข้ามา กัดง่ามมือเจตต์ แน่น ไม่ยอมปล่อย

“โอ้ย เด็กบ้า ปล่อยนะ! ซิบหาย! เป็นหมาหรือไง อย่าลืม เมื่อ ก็ฉันเพิ่งซื้อเธอมา ตอนนี้เธอเป็นคนของฉัน! ต้องช่วยฉันกัดคน อื่นสิ ไหงมากัด นล่ะ”

เจตต์แม้จะบ่นโวยวาย แต่ไม่ได้ลงมือกับเด็กหญิง ดูออกว่า เขาเป็นห่วงเด็กหญิงจริงๆ บุริศรเห็นอย่างนี้ ก็รู้สึกขบขันมาก เพลย์บอยอย่างเจตต์ จะมีวันหนึ่งที่รับมือกับเด็กหญิงเล็กๆ ไม่ได้

เด็กหญิงกัดจนรู้สึกเจ็บฟันแล้ว ถึงค่อยปล่อย เจตต์สะบัดมือเต็มแรง พูดอย่างโมโห “เชื่อไหมเดี๋ยวฉันจะ ชายหนูต่อให้กับ ชาตินี้ออกมาไม่ได้
เด็กหญิงตัวสั่น ท่าทางหวาดกลัวนั้นทำให้เจตต์รู้สึกเจ็บปวด

ใจ

เขาเหมือนเห็นตัวเองตอนเด็กๆ ความอ้างว้าง อับจนหนทาง ถ้าไม่ใช่เพราะนรมนช่วยชีวิตเขาในครั้งนี้ บางทีเขาคงเลือกจบ ชีวิตตัวเองในกองเพลิงจริงๆ

เมื่อเห็นเด็กหญิง ในตอนนี้ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจ

กำลังคิดจะพูดอะไรสักอย่าง จู่ๆ บุริศร์ก็ร้องคราง ทรุดตัวลง นั่งคุกเข่า สองมือกุมศีรษะแน่น ท่าทางเจ็บปวดทรมาน

“เฮ้ย นายเป็นอะไร ฉันบอกนายนะ อย่าแกล้งท่าอ่อนแอต่อ หน้าฉัน ฉันไม่สนนายจะเป็นจะตายหรอก”

เจตต์ย่นคิ้ว พูดจาฟังแล้วกระด้าง

พวกเขาเป็นศัตรูความรักกัน เขาอุตส่าห์มาหาที่นี่ก็ดีแค่ไหน แล้ว ยังหวังให้เขาเจตต์ไว้หน้าเขาพูดดีกับเขาอีกหรือ

เด็กหญิงกลับเป็นกังวล รีบคุกเข่าลงอยากจะปลอบโยนบุริศร์ แต่ตัวเองทําไม่ได้ เด็กหญิงทำได้แค่หัน ออกเสียงอ้อแอ้ทำไม้ทำ มืออะไรสักอย่างกับเจต

“หนูจะบอกว่าไง ฉันไม่เข้าใจ ขอร้องล่ะ หาที่ตรงไหนเขียนให้

ดูได้ไหม”

เจตต์ไม่เข้าใจความหมายของเด็กหญิงจริงๆ ไม่เพียงแต่ร้อน ใจ แต่บริศ เหมือนทุกข์ทรมานมาก เหงื่อผุดเต็มหน้าหยุดนิ่งๆ
เขากัดริมฝีปากล่าง คล้ายกับพยายามควบคุมกำลังทั้ง ตัวอย่างเต็มที่

“บริศร นายเป็นอะไรกันแน่

เจตต์ในที่สุดก็สังเกตเห็นท่าทีของบุริศร์ไม่ค่อยปกติ บุรีศร์จู่ๆ ก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงฉานทำให้เจตตกใจ “ซิบ หาย! นาย ใส่บิ๊กอายหรือไง ไปใส่ตอนไหนมา เมื่อกี้หรือ

“บุริศร นายตื่นสิ! ฉันคือเจตต์”

เจตต์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบุริศร์อยู่แล้ว ตอนนี้บริศร์ยังเหมือนถูก ฉีดสารกระตุ้น กำลังจู่โจมรุนแรงกว่าปกติ เขาหลบไม่ทัน ถูก หมัดของบุริศร์ซัดเข้าให้ จนตัวเซไปทางหนึ่ง รู้สึกว่าไหล่จะหลุด

“ไอหา! ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน กินยาเพิ่มพลังหรือไง”

แม้เจตต์จะพูดอย่างนี้ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าสภาพของบุริศร์ เหมือนมีปัญหาจริงๆ สายตาของเขาไม่มีโฟกัส ต้องการโจมตี เขาอย่างเดียว

เขาเป็นอะไรกันแน่

หรือว่านี่คือสาเหตุที่บริศร์ไม่ไปจากที่นี่ ไม่ติดต่อกับโลก ภายนอก

เด็กหญิงพูดจาอ้อแอ้อะไรบางอย่างอยู่ข้างๆ ท่าทางร้อนใจ น้ำตาไหลพราก ขอร้องให้เจตต์ช่วยชีวิต

หน้าเจต เคร่งเครียด
“หนูรู้ทำไมเขาเป็นอย่างนี้ใช่ไหม

เด็กหญิงพยักหน้าหมึกหงัก

“งั้นหนูบอกฉันหน่อย ตอนนี้ฉันใช้แรงทั้งหมดควบคุมเขา กำลังจู่โจมหมอนี่แกร่งมาก ฉันกลัวว่าจะต้องใช้แรงเต็มที่ หนู ระวังตัวเองอย่าให้บาดเจ็บก็พอ หลบไปทางนั้น

เจตต์พูดจบ เด็กหญิงเหมือนจะลังเล แต่ก็ถอยไปข้างหนึ่ง ทําทางกังวล

เมื่อเห็นเด็กหญิงหลบไปแล้ว เจตต์ถึงกล้าลงมือ

ช่วงเวลานี้ เขาถูกบุริศร์ต่อยเข้าติดกันสามสี่หมดแล้ว แรงนั้น ทําให้เขาเจ็บปวดกระดูกอย่างหนัก เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวด ขนาดนี้มานานหลายปี

“บริศร์ ฉันไม่สนนายเป็นอะไร ตอนนี้ฟังฉันให้ดี นรมนเมีย ของนายรออยู่ข้างนอก ร่างกายเธอเป็นยังไงนายรู้ดีที่สุด เธอ นอนไม่หลับทั้งคืนก็เพราะนาย ตอนนี้ตนท์น้องชายนายก็กลั่น แกล้งนรมนแม่ลูกอีก ถ้านายเป็นลูกผู้ชาย นายรีบหยุดซะ ตาม ฉันกลับไป ฉันไม่สนนายเป็นอะไร นายไปบอกกับนรมนเอง ฉัน มาเพื่อมานายกลับไป ได้ยินไหม

เจตต์พูดพลางหลบ แต่คำพูดของเขาไม่มีผลอะไรเลยกับบุรี ศร์ บุริศร์เหมือนถูกเข้าสิง ต้องล้มเจตต์ลงให้ได้

เจตต์ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบุริศร์ แม้ว่าจะพยายามเต็ม แรงก็ยังปวดร้าวไปทั้งตัว อารมณ์ของเขาเดือดขึ้นมา
“พ่อง! แกจะรังแกกันหรือไง นึกว่าฉันชนะนายไม่ได้หรือไง” เจตต์คว้าถังขยะที่อยู่ข้างๆ ทุ่มใส่บุรีศร์ เวลานี้เอง เสียง สัญญาณเตือนภัยดังขึ้น สีหน้าเด็กหญิงเปลี่ยนไปทันที

เธอไม่สนใจเจตต์ยังต่อสู้กับบริศร์ พุ่งเข้าไป คว้าข้อมือบุรีศร จะวิ่งหนี

ตอนนี้บริศ เหมือนไม่รู้จักเด็กหญิงคนนี้ เสี้ยววินาทีที่เด็กหญิง ยื่นมือมา เขาผลักเด็กหญิงออกไป

“เด็กบ้า!”

เจตต์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

บุริศร์เวลานี้ ผู้ใหญ่ทั่วไปยังต้านทานไม่ไหว นับประสาอะไร กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

เจตต์หน้าซีด จัดการอะไรไม่ได้แล้ว ทำได้แต่กระโดดลงไป ทันที หลังจากกลิ้งไปบนพื้นได้ราวร้อยเมตร ก็รับเด็กหญิงไว้ได้ อย่างมั่นคง

เด็กหญิงอกสั่นขวัญแขวน คิดว่าตัวเองคงจะล้มก้นเบ้า นึก ไม่ถึงด้านล่างจะอ่อนนุ่ม เธอรีบมองดู ก็เห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของ เจตต์

“มัวแต่ดูอะไรอยู่ รีบลุกเร็ว! เด็กบ้า ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ เห็น ผอมๆ บางๆ ทำไมหนักอย่างนี้

เจตต์รู้สึกเหมือนอวัยวะภายในเคลื่อนที่
วัน หวยชิบหาย

ถูกบุริศร์ต่อยก็แย่แล้ว ยังถูกเด็กหญิงทับอีก วันบ้าอะไร

เด็กหญิงหน้าแดง ไม่รอเธอลุกขึ้น บุริศร์จับขาของเธอแล้ว อยากจะโยนเธออีกครั้ง เจตต์เห็นความรุนแรงในสายตาของบุรี ศร์ รีบลุกพรวดขึ้น ส่งหมัดฮุกซ้ายจู่โจมบุรีศรีทันที

บุริศร์ถูกโจมตี ผลักเด็กหญิงเต็มแรง เจตต์ใช้มือข้างเดียวกับ เธอไว้ได้ แต่อยากจะสกัดการโจมตีของบุริศร์นั้นเป็นไปไม่ได้ แล้ว

ไม่มีทางอื่น เจตต์กอดเด็กหญิงแน่น หมุนตัว หันหลังให้บริศร์ หมัดแข็งแกร่งกระแทกเข้ากระดูกสันหลังของเขา เจตต์เจ็บจน เซไปข้างหน้า แต่ยังกอดเด็กหญิงแน่น

เด็กหญิงอารมณ์ระคนปนเป อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ แสดงออกไม่ได้ น้ำตาคลอดวงตา

เจตต่ไม่มีเวลามองอารมณ์ของเด็กหญิง เขากระซิบ “รีบหนีไป ซะ หนูเป็นคนที่ฉันซื้อมา คนของเมืองใต้ดินไม่มีทางทำอะไรหนู เอาบัตรผ่านกับตราประทับของฉันไป ออกไปหาผู้จัดการ

โรงแรมอิมพีเรียล เธอจะช่วยพาหนูกลับเมืองชลธี ถ้าไปถึงเมือง ชลธีแล้ว หาทางไปหานรมน ที่อยู่ของเธอคือ 97 โรงพยาบาล ทหาร อาคารสามวอร์ดหนึ่ง จำได้ไหม”

เขาพูดเร็วปรือ เด็กหญิงความจำดีเยี่ยม พยักหน้ารับ

“จําไว้นะ ไปหานามน รอฉันสามวัน ถ้าหลังจากนี้สามวันฉันยังไม่กลับไป หนูพานรมนมาที่นี่ หนูน้อย ฝากด้วยนะ”

ชีวิต เจต ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องฝากความหวังทั้งหมด กับเด็กหญิงตัวน้อย แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

บุริศร์ผิดปกติ เขารับมือกับแรงจู่โจมขนาดนี้ไม่ได้ ถ้าเด็ก หญิงยังอยู่ที่นี่ เขาคงไม่มีทางพาเธอออกไปได้แน่

ขอแค่เธอหาโรงแรมอิมพีเรียล เจอ เธอก็จะปลอดภัย

เจตต์วางเด็กหญิงลง รีบหันไปรับมือการโจมตีของบุริศร์ ขณะ เดียวกัน เขาคราม ไป ตอนนี้ข้างนอกคนพลุกพล่าน หนูรีบ ไป! ไปเร็ว!!

เด็กหญิงลังเล มองบุริศร์ แล้วหันมามองเจตต์ ในที่สุดก็กัดริม ฝีปากวิ่งออกไป การ์ดข้างนอกวิ่งมาทางนี้แล้ว

เจตต์รู้ดี ถ้าตัวเองยังพัวพันกับบริศร์ต่อ ไม่มีใครได้ออกไปแน่ ถ้าเป็นตัวเขาเอง เขาแค่วิ่งหนีไปเท่านั้น แต่เขารับปากนรมนแล้ว จะต้องพาบุริศร์กลับไปหาเธออย่างปลอดภัย เห็นชัดตอนนี้ บุรี ศร์มีปัญหา จะทิ้งเขาไว้อย่างนี้ก็ทำไม่ลง

เวลานี้เอง บุริศร์ชะงักกะทันหัน ดวงตาแดงคู่นั้นเริ่มมีความ อบอุ่น เขาอยากจะควบคุมตัวเอง แต่ไม่มีแรงทำได้ หมัดที่พุ่ง มายัง เจตต์ ไม่รู้ว่ามีมีดสั้นคมกริบสามเล่มเพิ่มขึ้นมาที่ง่ามนิ้ว ตอนไหน

แสงจ้าแยงตาของเจต เขาถอยจนถอยไม่ได้แล้ว ได้แต่ยืน จ้องมองมีดสั้นของบริศ พุ่งมาทางอกของตัวเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ