แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 677 ถ้างั้นก็ตายไปด้วยกันเถอะ



บทที่ 677 ถ้างั้นก็ตายไปด้วยกันเถอะ

“นายหญิง นลินไม่ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอไม่ได้ขึ้นรถ ให้คนอื่นขับรถเธอออกไป ถ้าเป็นแบบนี้ เป็นไปได้อย่างมากว่า เรากำลังแหวกหญ้าให้ตื่น

กิมจิโทรมา นรมนตกตะลึงเล็กน้อย

ดูเหมือนนลินคนนี้ระวังตัวมาก

เธอวางโทรศัพท์ไป ส่งวีแชทหากิมจิ

“รู้แล้ว ให้คนของนายเฝ้าดูนลินต่อไป

หลังจากส่งเสร็จแล้ว นรมนก็รีบส่งวีแชทหาบุริศร์

“คุณอยู่ไหน? นลินไม่ได้ขึ้นรถ คนที่ประสบอุบัติเหตุไม่ใช่นลิน คุณไม่ต้องไปแล้ว”

เมื่อบริศร์เห็นวีแชทก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นลินไม่ได้ขึ้นรถเหรอ?

ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าตอนนี้นลินรู้ข่าวแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะซ่อน ตัวแล้ว และเป็นไปได้อย่างมากว่าจะส่งข้อความไปหาโศรัย ให้ พวกเขาย้ายตัวมายด์

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็รีบส่งข้อความหานรมน

“คอยเฝ้าทางเข้าหมู่บ้านน้ำขาวไว้ให้ดี ไม่แน่พวกมันอาจจะเคลื่อนย้ายตัวมายด์ ถ้าเคลื่อนย้าย ตอนนี้ฉันจะกลับไปไม่ทัน คุณกับกิมจิพยายามช่วยเธอไว้ให้ได้”

นรมนพยักหน้า ให้บริศรีบกลับมา

เธอเองก็ขมวดคิ้วแน่น

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ที่นี่ไม่ใช่เมืองชลธี หลายๆ เรื่องไม่ สามารถทำผิดกฎหมายได้

นรมนส่งวีแซทหาปัญญ์ “รู้จักตำรวจในยูนนานไหม?”

ปัญญ์คิดว่านรมนเกิดเรื่องอะไร ก็รีบถามขึ้น “คุณเกิดปัญหา อะไรเหรอ?”

“เปล่า มีบางเรื่องต้องการการช่วยเหลือจากตำรวจ แต่ระบบ

การจัดการทางนี้ค่อนข้างลำบาก เลยถามคุณก่อนว่ารู้จักคนทาง

นี้ไหม”

ได้ยินคําอธิบายนรมน ปัญญ์ก็โล่งอก

“ก็ยังดี การจัดการทางนั้นค่อนข้างลำบากจริงๆ โดยเฉพาะ การจัดการบุคคลภายนอก พอดีเพื่อร่วมรบฉันคนหนึ่งมาจาก กองกำลังตำรวจ เดี๋ยวฉันแนะนำเขาให้คุณรู้จัก คุณคุยกับเขา นะ”

“ได้ ขอบคุณนะ”

“พี่นรมน ขอบคุณอะไร เอาของดีๆ กลับมาฝากฉันก็พอ”
ปัญญ์ยิ้มขณะที่ส่งวีแชทเพื่อนร่วมรบให้กับนรมน

เขากลัวว่าเพื่อนร่วมรบไม่รู้สภาพของนรมน รีบบอกสภาพ ของนรมน ให้เพื่อนร่วมรบรู้สักหน่อย

เมื่อนรมนแอดเพื่อนร่วมรบ ทางนั้นก็ตอบกลับมาอย่าง

รวดเร็ว

“ต้องการความช่วยเหลืออะไร? สาวสวย

หมู่บ้านน้ำขาวมีคนกักขังเด็กคนหนึ่งไว้กักขังอย่างผิด กฎหมาย เราไม่สามารถเข้าหมู่บ้านได้ ตอนนี้มีความเป็นไปได้ อย่างมากว่าพวกมันจะออกจากหมู่บ้าน และพาเด็กคนนั้นไปด้วย เลยหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากพวกคุณ”

นรมนรีบพิมพ์ข้อความ

เพื่อนร่วมรบรีบตอบกลับ “ได้ เราจะไปเดี๋ยวนี้ พวกคุณอย่า เข้าไปยุ่ง ทางนี้ถ้าเกิดสถานการณ์อะไร พวกคุณยุ่งแล้วจะเกิด ปัญหามาก”

“โอเค ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไร ฉันชื่อเวทัส ถ้าคุณมีเรื่องอะไรทางด้านนี้ก็มาหาฉัน ได้ตลอด ฉันกับปัญญ์อยู่ใกล้ๆ

คำพูดเวทสทำให้นรมน โล่งอก

เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกลับไปต้องไม่ทันแน่ๆ จึงรีบส่งวีแชทหา มจิอีกครั้ง
“บอกคนของนาย คอยเฝ้าดูโดยคนพวกนั้นก็พอ อย่าลงมือ และอย่าขัดแย้งกับพวกมัน ถ้าพวก โดยจะออกจากหมู่บ้าน น้าขาว ก็ไม่ต้องขวาง ตามไปก็พอ และคอยรายงานเบาะแสพวก มันตลอดเวลา”

กิมจิตกตะลึงเล็กน้อย ตอบกลับ “ถ้าพวกมันหนีไปได้จะทำยัง

ไง?”

“ฟังฉันก็พอ”

นรมนวางสายไป จากนั้นก็รีบออกจากโรงแรม ขับรถไปทาง หมู่บ้านน้ำขาว

เธอขับรถออกไปได้ไม่นาน กิมจิก็ส่งข้อความมาบอกว่า โดย พาสองสามคนขับรถออกไปจากหมู่บ้านน้ำขาวแล้ว บนรถ เหมือนมีมายด์ด้วย

นรมน ให้พวกเขาติดตามจากระยะไกล และคอยรายงาน ตำแหน่งพวกมันตลอดเวลา

ทางด้านเวทีสได้รับข้อความจากนรมน ก็รีบพาคนเพื่อไปหยุด โสธัยและคนพวกนั้นระหว่างทาง

“ตรวจสอบตามปกติ! คนขับจอดรถไว้ข้างๆ เอาใบอนุญาต ขับรถและใบขับขี่ออกมา ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ!!

โศธยตกตะลึงไปทั้งร่าง

ทางนี้ไม่ค่อยมีการตรวจสอบตามปกติ ที่นี่ก็ไม่ได้ใกล้เขต ชายแดนจีน-พม่า เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ทำไมถึงมีตำรวจมาตรวจสอบรถล่ะ?

แต่เขาไม่มีความกล้าที่จะปะทะ อย่างไรแล้วเขาไม่สามารถ แบกรับข้อหาทำร้ายเจ้าหน้าที่ได้

“พี่ธัย ทำไงดี? มายด์เธอ…….

“หุบปาก!”

โดยเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งร่าง

เขาเหลือบมองมายด์ พูดขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “ฉันจะคลาย เชือกให้แก เดี๋ยวห้ามพูดอะไรกันสักพักนะรู้ไหม? ไม่งั้นฉันเอา แกตายแน่!”

มายด์จ้องมองเขาอย่างดื้อรั้น

โดยเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็โกรธจนจะยกมือขึ้น แต่ถูกคน

ข้างๆ หยุดเอาไว้

“พี่ธัย มีตำรวจอยู่นะ”

“แกระวังตัวหน่อยนะ”

โดยปลดเชือกมายด์ออก จากนั้นก็โยนไปที่ใต้เบาะ มีชาย สองคนประกบซ้ายขวามายด์ที่อยู่ตรงกลาง ให้เธอไม่สามารถ ออกไปได้

โศธยยิ้มกว้างจอดรถ แล้วพูดกับเวทัสว่า “นี่เกิดอะไรขึ้น ครับ? หมู่บ้านเล็กๆ ต้องตรวจสอบด้วยเหรอ?”

“หยุดพูดมาก รีบลงรถ!
สีหน้า โดยเปลี่ยนไปแล้ว

ลงรถ?

ถ้าอย่างนั้นมายด์ก็ถือโอกาสวิ่งหนีได้ ?

“รออะไร? หรือบนรถมีของอะไรที่ให้ดูไม่ได้? พวกนายไม่ได้ ค้ายาใช่ไหม?”

เมื่อเวทัสพูดประโยคนี้ออกไป ขาของโศยก็สั่นสะท้าน

“คุณตำรวจ พูดซ้ำวแบบนี้ไม่ได้นะ เราเป็นพลเมืองดีปฏิบัติ ตามกฎหมาย”

“งั้นเหรอ? งั้นก็ลงมาให้เราตรวจสอบสิ

สีหน้าเวกัสแน่วแน่ตลอดเวลา

หัวใจโสธฃเต้นตึกตักตลอดเวลา ทำได้แค่แข็งใจลงรถไป

เขาเห็นรถของกิมจิที่อยู่ไม่ไกลตามหลังมา จอดรถข้างๆ เพราะมีตำรวจตรวจสอบตามปกติ ก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

ถ้าไม่มีการปรากฏตัวของตำรวจ เดาว่าคนด้านหลังนั้นจะเข้า มาแย่งเด็ก ใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นอาจจะเป็นคนของนรมน

โสธัยกำลังคิด ควัก โทรศัพท์ออกมาจะโทรหานลิน แต่ถูกเวที สหยุดเอาไว้

“นายจะทำอะไร? ขอความช่วยเหลือเหรอ?”

“ป-เปล่า จะโทรหาภรรยาฉัน
โดยหัวเราะขณะกล่าวขึ้น แต่ไม่กล้ากดโทรแล้ว

“รอตรวจสอบเสร็จก่อนค่อยโทร

เวทัสก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ให้คนบนรถลงมาทันที

และในตอนนี้ จู่ๆ มายด์ก็ผลักชายข้างๆ แล้ววิ่งเข้าไปหาเวทส จับชายเสื้อของเวสเอาไว้ทันที แล้วร้องไห้ออกมา

“มายด์ แกกลับมานะ!”

หัวใจโสธัยก่าลังหยุดเต้นแล้ว

ยัยบัดซบ ก่อเรื่องเก่งจริงๆ

“ทําอะไร?”

เวทีสรีบขวางทาง โดย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

โศธียเหงื่อแตกพลั่ก รีบยิ้มขณะพูดขึ้น “เจ้าหน้าที่ตำรวจ หลานสาวฉัน สุขภาพไม่ค่อยดี ฉันจะพาเธอไปหาหมอ

“อือๆๆ …..”

มายด์โบกมือปฏิเสธเต็มที่

โสธัยเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็รีบพูดขึ้น “โอ๊ยตาย เธอพูดไม่ได้ก็ไม่ ต้องพูด เจ้าหน้าที่ตำรวจครับ คอหลานสาวผมไม่ค่อยดี ผมเลย จะพาเธอไปหาหมอที่โรงพยาบาล

“งั้นเหรอ?”
เวทสมองมายด์ แล้วมองโศชัย ยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “ทำไมฉัน ได้รับรายงานว่าเด็กสาวคนนี้คือคนที่พวกแกกักขังอย่างผิด กฎหมายล่ะ?”

“ใครมันพูดไร้สาระ? เป็นไปไม่ได้ นี่หลานสาวฉัน ในขณะนั้นรมนก็มาถึงพอดี รีบวิ่งมา

เธอดึงมายด์ไว้ด้านหลัง และเมื่อมายด์เห็นนรมนก็กอดนรมน แล้วร้องไห้ขึ้นมา

นรมนชี้ไปที่โสธยด้วยความขุ่นเคืองแล้วแสดงท่าทาง

เมื่อโสธัยเห็นนรมนก็ค่อนข้างกระวนกระวายแล้ว ตอนนี้เห็น เวทัสกำลังถามเรื่องราวจากนรมน ดวงตาเขาก็หรี่ลง แล้วหันตัว

ไปจะวิ่งหนี

“หยุดนะ!”

เวทสเห็นเป็นแบบนี้ ก็รีบพาคนไปไล่ตาม

กิมจิเห็นถึงตรงนี้ ก็รีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“นายหญิง คุณเป็นอะไรไหม?”

นรมนสายหน้า รีบตรวจสอบร่างกายมายด์

“มีบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

มายด์ส่ายหน้า แต่เมื่อนโมนแตะแขนเธอ มายด์ก็ชักแขนกลับ โดยไม่รู้ตัว
ดวงตานรมนเขม็งทันที

เธอรีบเปิดแขนเสื้อของมายด์ พบว่าร่างกายเธอมีรอย เห็น ได้ชัดว่าถูกทุบตี

ในใจนแมนรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ถ่ายภาพบาดแผลบนร่างกายของ มายด์ จากนั้นก็ส่งให้เวทีส เธอต้องการฟ้อง โดยข้อหาทารุณ กรรมเด็กและกักขังอย่างผิดกฎหมาย

เมื่อเวทสได้รับรูปภาพก็โกรธเคืองเล็กน้อย ไม่นานก็พาคนมา จับตัวพวกโสธัยเอาไว้ได้

นรมนพามายด์กลับไปที่โรงแรม ให้เธออาบน้ำพักผ่อนสัก

หน่อย

กิมจิยืนนอกประตู นรมนูหยิบบัตรหนึ่งใบให้กับเขา “นี่คือค่าตอบแทน”

กิมจิรู้สึกขมขื่นนิดหน่อย คิดว่าจะไม่รับ ก็กลัวต่อไปนรมนจะ ไม่ให้ตนทำธุระให้อีก แต่ถ้ารับ ในใจก็ไม่ได้รู้สึกดีเลยจริงๆ

เดิมทีอาณาจักรรัตติกาลนี้เป็นของนรมน เขารับเงินนี้มันจะ

เกิดอะไรขึ้น?

นรมนไม่สนว่าในใจกิมจิรู้สึกสับสนอย่างไร ก็นำบัตรธนาคาร ยัดให้เขาทันที จากนั้นก็ปิดประตูห้อง

กิมจินนอกประตู มองบัตรธนาคารในมือด้วยความขมขื่น ไม่รู้จริงๆ ว่าควรทําอย่างไร

อีกด้านหนึ่ง เมื่อบุริศร์กลับมาก็ผ่านจุดเกิดเหตุอุบัติเหตุ รถยนต์ พบว่าสถานการณ์น่าเวทนามาก

เขาลงรถไปดูสักหน่อย เห็นว่าไม่ใช่นลินจริงๆ จึงขึ้นรถไป

“ประธานบริศร์ ผิดหวังมากเหรอ?”

เสียงนลินจู่ๆ ก็ดังขึ้นมาทางด้านหลัง

บุริศร์หรี่ตา มองผ่านกระจกมองหลังก็เห็นนลินที่ขึ้นมาบนรถ เขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “แกใจกล้าดีนะ ไม่กลัว ฉันพาแกขับรถตกหน้าผาเหรอ?”

“ได้ตายพร้อมประธานบริศร์ เป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝัน แต่ประธานบุรี

ศ ยอมแยกจากนรมนเหรอ?”

นลินยิ้มดึงดูดความสนใจอย่างมาก แต่บุริศร์ไม่มีความสนใจ ที่จะมองเธอเลย แต่พอคิดว่านลินทำเรื่องมากมายขนาดนี้ เขาก็ โกรธเคืองมาก

“งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ตายไปด้วยกันเถอะ”

ขณะที่พูด เขาก็เหยียบคันเร่งทันที ขับตรงขึ้นไปภูเขา ความเร็วรถเกิน 160 ตลอดทาง ตกใจกลัวจนสีหน้านลินขาว ขีดแล้ว

“บุริศร์ คุณบ้าเหรอ? จอดรถ! จอดรถเร็วๆ!” เธอตบเบาะนั่งคนขับของบริศร์ แต่นี่คือผลลัพธ์ที่บุริศร์ต้องการ เขาจะจอดรถได้อย่างไร?

บุรีศร์ไม่เพียงแต่ไม่ลดความเร็ว แต่ยังเร่งความเร็วอีกด้วย นลินรู้สึกว่าท้องกำลังปั่นป่วน

เธอหวาดกลัว!

ความบ้าบินของบริศ ทำให้ตกใจกลัว

บริศ คนนี้คงไม่พาเธอไปตายจริงๆ หรอกใช่ไหม?

เมื่อเห็นถนนบนภูเขาที่ขรุขระถอยหลังไปเรื่อยๆ ตลอดทาง รถของเธอและบริศร์ขับขึ้นบนยอดเขาตลอดทาง นลินก็ตกใจจน กรีดร้องขึ้นมา

บริศร์ไม่ได้สนใจเธอ รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“บุริศร์ ฉันยังไม่อยากตาย! คุณรีบจอดรถ! ฉันสาบาน ฉันรับ ประกันว่าฉันจะไม่สร้างปัญหาให้คุณกับนรมนอีก จริงๆ นะ! คุณ รีบจอดรถสิ!”

นลินร้องไห้จนเสียงเปลี่ยน

เมื่อเห็นว่าด้านหน้าคือหน้าผา จิตใจนลินก็รู้สึกหวาดกลัวมาก และในขณะนี้ ศีรษะบุริศร์ก็ปวดขึ้นมากะทันหัน

เขาอยากเหยียบเบรก อยากจอดรถ แต่ความรู้สึกปวดศีรษะ เหมือนศีรษะจะแยกออกจากกันมันถาโถมใส่เขา ทำให้เขา ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ เมื่อเห็นเข้าใกล้หน้าผาขึ้นเรื่อยๆ บุ ริศร์ก็กระวนกระวายใจเช่นกัน


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ