แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่ 335 ภรรยาของเขา บุริศร์ ไม่ใช่คน ธรรมดาจริงๆด้วย



บทที่ 335 ภรรยาของเขา บุริศร์ ไม่ใช่คน ธรรมดาจริงๆด้วย

“ใครน่ะ”

บริศร์ดวาดเสียงทุ้มต่ำ

ฝ่ายตรงข้ามสั่นเทาเล็กน้อย ตกใจจน สีหน้าขาวซีด คิดจะหมุนตัวหนีไป แต่กลับถูก รศร้คว้าปกคอเสื้อเอาไว้

“ประธานบริศร์ ขอโทษค่ะ ฉันเพียงแค่ มาเยี่ยมคุณนายเท่านั้น”

ธิดามองบริศ อย่างตื่นตระหนก ไม่กล้า

ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

บริศร์คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นธิดา

ภายในความทรงจําของเขา ระหว่าง ดา กับนโมนเหมือนกับไฟที่ไม่มีทางเข้ากันได้ จู่ๆก็พบเธอขึ้นมาในตอนนี้ จึงมีความ ประหลาดใจอยู่บ้าง

“คุณมาเยี่ยมนรมนหรือ”

“ใช่ค่ะ!”

ความจริงแล้ว ดาก็ลังเลเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เธอเห็นนโมนแล้วขัดลูกตา รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ อะไรก็ไม่มี อาศัยอะไรมา ทำให้บุริศร์ปฏิบัติดีด้วยแบบนั้นกัน

อีกทั้งป้าโอก็พุ่งเป้าหมายไปทางเธอ เพื่อนาวินแล้ว เธอก็ทำได้เพียงแค่ร่วมทีมด้วย

แต่เรื่องในครั้งนี้ทำให้จิตใจของธิดาได้ รับความสะเทือนใจมาก

นรมนกลับเดินเข้าสู่กับดักของป้าโอเพื่อ เธอ เธอรู้อยู่ชัดๆว่าป้าโอเพียงแค่ใช้เธอเป็น เหยื่อล่อ แต่นรมนก็ยังมา

ไม่เพียงแต่เท่านั้น ในภายหลังนรมนยัง คิดกระทั่งจะปกป้องเธอ

ธิดาจึงรู้สึกละอายใจและตำหนิตัวเองต่อ นรมน นมา โดยเฉพาะตอนที่เห็นว่านรมน แท้งลูกเพราะตัวเอง ในใจของเธอก็รู้สึกแย่ มาก

เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เคยตั้งครรภ์มี ลูกคนหนึ่งเพื่อนาวิน แต่เป็นเพราะเรื่อง สุขภาพ สุดท้ายแล้วจึงแท้งไป

เธอเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่ต้อง สูญเสียลูกได้เป็นอย่างดี และทั้งหมดนี้ก็ล้วน เป็นเพราะว่าเธอไม่ระมัดระวัง ถูกป้าโอจับเอา

ไว้ นรมนถึงได้ทําแบบนี้เพื่อเธอ

ในใจของธิดารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

บุรีศร์มองธิดาที่มีรอยแผลเต็มตัวเบื้อง หน้า ไหนเลยจะมีท่าทางมีสง่าราศีเหมือนแต่ ก่อนอีก

เรื่องในครั้งนี้ ไม่ได้มีเพียงแค่นรมนที่ เปลี่ยนแปลง แต่ยังมีธิดาด้วย

บุรีศร์ปล่อยเธอ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “ร่างกายของนรมนอ่อนแอมากเกินไป อีกทั้ง ตอนนี้ก็ไม่เหมาะสมจะพบแขก เธอก็ได้รับ บาดเจ็บ กลับไปพักผ่อนให้ดี ค่าใช้จ่าย ทั้งหมดล้วนนับกับตระกูลโตเล็ก รอเธอดีขึ้น อีกสักหน่อยค่อยมาเยี่ยมนรมน วันหลังฉันจะ ให้คนรับนาวินมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

เมื่อผ่านเรื่องที่นรมนแท้งลูกมา บุรีศรี รู้สึกได้โดยสัญชาตญาณขึ้นมากะทันหันว่า ผู้ หญิงคนหนึ่ง ไม่ว่าภายนอกจะแข็งแกร่ง มี ความสามารถมากแค่ไหน แต่เมื่อภายในจิตใจ เปราะบาง ก็ยังต้องการให้คนที่รักมากที่สุดมา อยู่ข้างกาย ถึงจะรู้สึกปลอดภัย

การยอมรับในเรื่องนี้ ทำให้เขาคิดถึง นาวินในตอนที่เห็นธิดา ดังนั้นจึงเอ่ยออกมา ด้วยเลย

ธิดาตะลึงค้างไป กระทั่งไม่อยากจะเชื่อ อยู่บ้าง

“ประธานบริศร์ คุณพูดว่าอะไรนะคะ คุณ บอกว่าจะให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อนฉันนะคะ” “นาวิน!”

บุรีศร้เห็นธิดา ดารินไหลด้วยความ ซาบซึ้งใจ อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ก่อนหน้านี้ฉันรับปากกับนรมนว่า ขอเพียงแค่ เธอให้ความร่วมมือกับปฏิบัติการนี้ ไม่ว่าจะ สําเร็จหรือไม่ ฉันจะส่งเธอและนาวินไปจากที่ นี้ มอบเงินให้กับพวกเธอก้อนหนึ่ง ให้พวกเธอ ได้ใช้อีกครึ่งชีวิตที่เหลือได้อย่างไร้กังวล ใน วันนี้แม้ว่าเธอจะไม่ได้ช่วยอะไร แต่ก็พยายาม สุดความสามารถแล้ว สิ่งที่นรมนรับปากเธอ ก่อนหน้านี้ ฉันก็จะไม่ผิดคําพูด เธอกลับไปพัก ผ่อนให้ดี ฉันจะให้คนไปรับนาวินมาอยู่ด้วยกัน กับเธอ”

“ขอบคุณค่ะ ประธานบุรีศร์! ขอบคุณค่ะ”

ธิดาคุกเข่าให้กับบริศร์ดังตึง หยาดน้ำตา แห่งความเสียใจในสิ่งที่กระทำมารินไหลใน เสี้ยววินาที

แต่ก่อนเป็นฉันที่ไร้สติปัญญา สูญสิ้น มโนธรรม ถึงได้ต่อต้านคุณนายไปเสียทุก อย่าง ช่วยป้าโอก่อกรรมทําเข็ญ ตอนนี้ฉันเป็น แบบนี้แล้ว คุณนายก็ยังมาช่วยชีวิตฉันโดยไม่ สนใจสั่งใด สําหรับฉันแล้ว บุญคุณครั้งนี้ ทําให้ฉันรู้สึกละอายใจ อับอายขายหน้าจน แทบจะแทรกแผ่นดินหนี พวกคุณไม่เพียงแต่ ไม่นําหนิฉัน ยังจะคืนนานให้ฉันอีก ฉันรู้สึก อัปยศจะตายแล้วค่ะ!”

เป็นครั้งแรกที่บุริศร์เห็นธิดาร้องไห้

ภายในความทรงจำของเขา ธิดาเป็นคน ที่ถูกคนรังแกก็ไม่มีน้ำตา คิดไม่ถึงเลยว่า สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่

“ลุกขึ้นเถอะ เธอได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ คุกเข่าให้ฉัน คนอื่นจะนึกว่าฉันรังแกเธอนะ

บริศร์ยื่นมือไปประคองธิดาให้ลุกขึ้น

ธิดาปาดน้ำตา “ฉันจะรอให้คุณนายดีขึ้น สักหน่อย ฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยมาเยี่ยมเธอค่ะ”

“ไปเถอะ”

บุรีศรีพยักหน้า ธิดามองประตูห้องพักผู้ป่วยอย่างอาลัย อาวร อยู่บ้าง และหมุนตัวจากไป

บริศรู้สึกขึ้นมากะทันหันว่า ตัวเองสู้นร มนไม่ได้จริงๆ

ธิดาและนาวินล้วนเป็นคนที่เขาพาออก จากบ้านเด็กกําพร้ากลับมายังตระกูลโตเล็กใน ตอนที่เขายังเด็ก ทุ่มเทอบรมสั่งสอน ถ่ายทอด วิชาความรู้ทั้งหมดให้มาหลายปีขนาดนี้ แต่ กลับไม่ได้ทำให้พวกเขาสำนึกบุญคุณ กระทั่ง ยังช่วยศัตรูต่อต้านตัวเอง

ในวันนั้นรมนที่ชอบื่อ อาศัยความเอา ที่มีแต่แรงของตัวเอง กลับทำให้ธิดา ผู้หญิงที่ มีความแข็งแกร่งแบบนี้ก้มหัวให้ ทั้งยังชื่นชม ขึ้นมาด้วย

คนเราไม่อาจตัดสินกันด้วยหน้าตา น้ำ ทะเลไม่อาจตวงวัดได้จริงๆ

ภรรยาของเขา บริศร์ ไม่ใช่คนธรรมดา

จริงๆ! บริศร นบางๆ ผลักประตูห้องพักผู้ป่วย ให้เปิดออกเบาๆ

นรมน นบันมาแล้ว คิมกำลังแนะนำให้ เธอก็นอะไรสักหน่อย เพียงแต่นรมนไม่มี ความสนใจอย่างเห็นได้ชัด

“ผมเองครับ”

บริศ ถอดเสื้อคลุมแล้วโยนไปบนโซฟา อย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ม้วนแขนเสื้อ รับซาม นําแกงจากมือของคิมมา

“ไม่ใช่ว่ารับปากผมแล้วหรือว่าจะรักษา สุขภาพให้ดี ทำไมน้ำแกงชามหนึ่งก็ยังดื่มไม่ ลงเสียล่ะ”

เสียงของบุริศร์ไม่ได้มีร่องรอยตำหนิ เพียงแต่เจือความรักและสงสาร

นรมนเอ่ยเสียงเบา ไม่รู้ว่าทําไม แต่ดื่ม

ไม่ลงค่ะ”

เธอกระพริบตากลมโตที่เอ่ยคลอไปด้วย น้ำตา มองไปทางบริศร์ แววตาน้อยใจคู่นั้น เหมือนกับเด็กคนหนึ่ง

บริศ อยากจะพูดจริงๆว่า ดื่มไม่ลงก็ช่าง มันเถอะ แต่เขาก็กลับคืนสู่สภาพเดิมได้ใน เวลาอันรวดเร็ว

“อย่าใช้สายตาบริสุทธิ์แบบนั้นมามองผม ตอนนี้ร่างกายคุณอ่อนแอ ทั้งยังอยู่เดือน หัว หน้าคนทํา แกงมาให้คุณ ไหนเลยจะมีน้ำมัน เยิ้ม คุณดูสิ ดักทิ้งให้คุณหมดแล้ว ผมรู้ว่าคุณ ทานไม่ลง ทานครั้งหนึ่งไม่ต้องเยอะ พวกเรา ดีมสักสองสามคำ พักสักหน่อย แล้วค่อยดื่ม หรือไม่

บุรีศรีเหมือนกับกำลังโอ๋เด็กน้อย คนที่ มองอยู่ด้านข้าง นทอดถอนใจที่ตัวเองยัง สู้ เขาไม่ได้

คิมรู้สึกว่า การที่ตัวเองอยู่ที่นี่เป็นก้าง ขวางคอจริงๆ

แค่กๆ!”

เธออดไม่ได้ที่จะกระแอมไอออกมา นรมนถึงได้รู้ตัวว่าภายในห้องนี้ยังมีคน อื่นอยู่ด้วย หน้าจึงแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วย ไม่ได้

“คือว่า ฉันทานเองค่ะ”

เธอยื่นมือออกมา คิดจะรับชาม แกงใน มือของบุรีศรีมา ทว่าถูกบุรีศร์ปฏิเสธ

“อย่าขยับ ตอนนี้คุณยังอ่อนแออยู่ ผม ป้อนคุณก็พอแล้ว อ้าปาก”

เขา ก าแกงขึ้นมาซ้อนหนึ่ง วางไว้ตรง ริมฝีปากแล้วเป่าให้เย็น จากนั้นค่อยยื่นไปที่ริม ฝีปากของนรมน เอ่ยเสียงเบาว่า “ดื่มช้าๆ หน่อย ระวังสําลัก

นรมนรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเห่อร้อน

“ตอนเริ่มต้นอย่ารีบร้อนทาน คุณหมอบ อกว่า ตอนนี้คุณทานได้เพียงแค่อาหารที่เป็น ของเหลวหรือกึ่งของเหลวเท่านั้น รอผ่านไป สองวันให้ร่างกายดีขึ้นหน่อยค่อยเพิ่มอาหา รอื่นๆเข้าไป ไม่ว่าหัวหน้าคิมทำอะไร คุณก็ ต้องทานสักหน่อย ตอนนี้เป็นช่วงที่ต้องเสริม โภชนาการทางอาหาร อย่าทำนิสัยเหมือนเด็ก อีกเลย รู้ไหม”

รัส พูดไป พลางป้อนนมันไป

คิมรู้สึกว่าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

จริงๆ

“คือว่า ฉันจะออกไปดูอาเล็กของตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาเสียหน่อยว่ากำลังทำอะไรอยู่ ข้างนอก อีกสักครู่จะกลับมารับชามกับ ตะเกียบ

คิมพูดแล้วก็รีบหมุนตัวไปจากห้องพักผู้

ป่วย

นรมนก้อนใสบริศร์ ทำให้บุรีศรีมึนงง สับสนเป็นอย่างมาก

“ทําไมหรือ

“สวนโทษคุณ!”

นรมนถลึงตาโทษเขา “ผมทําไมหรือ

บริศ ยังคงไม่เข้าใจสาเหตุ

“ไอ้หยา! คุณดูที่คุณปฏิบัติกับฉันเมื่อครู่ นี้สิ เหมือนกับปฏิบัติต่อเด็ก เมื่อครูคุณแม่ยัง อยู่ด้วยนะคะ คุณทําให้ฉันขายหน้าไม่ขาย หน้าคะ”

นรมนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยลอดไรฟัน บุริศร์ถึงได้เข้าใจขึ้นมา

“มีอะไรน่าขายหน้ากัน เธอเป็นคุณแม่ ของคุณ เห็นผมกับคุณขนาดนี้ ก็ย่อม สบายใจ อีกอย่าง เมื่อครู่นี้ผมก็ไม่ได้คิดอะไร มากขนาดนั้น คิดเพียงแค่ว่าจะให้คุณทาน อาหารสักหน่อย ไหนเลยจะคิดมากเหมือน คุณกัน”

“คุณยังพูดอีก ฉันพูดแล้วว่าฉันจะทาน เอง”

อย่างไรก็ตาม นรมนก็รู้สึกว่าบุรีศรีมี เจตนาไม่ดี ตั้งใจจะให้เธอขายหน้าจริงๆ บริศ กลับยิ้ม พลางเอ่ยว่า “คุณจะทำเอง ตอนนี้ร่างกายคุณอ่อนแอเสียจนเหมือนอะไร แล้ว คุณยังจะทําเอง อย่าโวยวายเลย

นรมนถลึงตามสเขาด้วยความโมโหจู่ๆก็ รู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมา แต่เธอก็เป็น เหมือนกับที่บริษัท พูด ไม่มีแรงแม้แต่น้อยใน ตอนนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้มอยู่บ้าง

“คุณให้คุณแม่ของฉันเข้ามาหน่อยค่ะ”

นโมนเอ่ยเสียงเบา

บริศ เอยอย่างไม่เข้าใจสาเหตุ “ป้อน ข้าวเท่านั้นเอง คุณไม่ต้องแง่งอนขนาดนี้จะ ได้หรือไม่ อีกอย่างพวกเราก็เป็นสามีภรรยา กันแล้ว ผมป้อนของก้นคุณจะทําไมกัน เชื่อฟัง นะ อ้าปาก ค็มอีกค่าหนึ่ง”

นรมนกลั้นปัสสาวะจนรู้สึกแย่อยู่บ้าง มองไปยังน้ำแกงที่บริศร์ยื่นมา เอ่ยเสียงเบาว่า “เดี๋ยวฉันกลับมาดื่ม คุณช่วยเรียกคุณแม่ฉัน เข้ามาก่อนค่ะ”

“คุณต้องการอะไรกันแน่

บริศ มองนรมนด้วยความสงสัย

เป็นเพราะความจําเป็นของอาการป่วย ส่วนล่างของนรมนจึงไม่ได้สวมกางเกง ตอนที่ ตื่นขึ้นมานั้นก็ตั้งใจจะให้คิมช่วยสวมให้ แต่ ภายในห้องพักผู้ป่วยไม่มีชุดคนไข้

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะต้องเผชิญหน้า กับเหตุการณ์อันน่ากระอักกระอ่วนแบบนี้ ใบหน้าของนรมนแดงระเรื่อ

“อย่างไรก็ตาม คุณไม่ต้องสนใจหรอก ค่ะ คุณรีบไปเรียกคุณแม่เข้ามาเร็วเข้า

“วันนี้ผมจะปรนนิบัติคุณ ถ้าคุณสามารถ อดทนได้ก็อดทนเถอะ”

ดูเหมือนว่าบุรีศร์จะเดาอะไรได้ จึงจงใจ ทําให้นรมนลําบากใจ

นรมนเกือบจะสําลักน้ำลายตัวเองตาย ‘บริศร คุณหมายความว่าอะไรคะ”

“ความหมายตามตัวอักษร คุณกับผมมี เรื่องอะไรที่ไม่เคยทำกัน ทั่วทั้งบนและล่าง ของคุณมีส่วนไหนบ้างที่ไม่เคยเห็น ตอนนี้มา แบ่งแยกชายหญิงมิควรถูกเนื้อต้องตัวกันกับ ผมหรือ

บุรีศร์คิดว่า เมื่อไรกันที่นิสัยเสียๆอย่าง การเข็นอายของนรมนจะเปลี่ยนได้เสียที

นี่แต่งงานกันมา 8 ปีแล้ว จะต้องเขินอาย ขนาดนี้ด้วยหรือ

นรมนกลั้นไม่อยู่แล้วจริงๆ จึงเอ่ยอย่างมี โทสะว่า “ฉันอยากเข้าห้องน้ำค่ะ!”

“ใช่ไหม มีเรื่องอะไรก็พูดเรื่องนั้นใช ไหม นี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมจะต้อง กลั้นเอาไว้ คุณว่า คุณเหนื่อยหรือไม่เหนื่อย กัน!”

บุรีศรีมีความคิดที่จะหยอกเย้านรมน น มากะทันหัน นรมนโกรธเสียจนยกแขนขึ้นมาทุบเขา

“คุณเอาเปรียบผู้อื่นแล้วยังมาทำท่าทาง ไม่ได้รับความเป็นธรรมอีก ฉันไม่เชื่อหรอกว่า คุณจะไม่รู้ว่าทําไมฉันถึงไม่ให้คุณช่วยฉัน

“แน่นอนว่าผมรู้ แต่ว่าผมชอบมอง ท่าทางแบบนี้ของคุณ

บริศรเอ่ย โค้งตัวเล็กผ้าห่มของนรมน ออก

นรมนรู้สึกเพียงแค่ว่ามีความเย็นคืบ คลานเข้ามา ทิวทัศน์เบื้องล่างที่เปลือยเปล่าก็ ปรากฏขึ้นด้านหน้าบุริศร์ ใบหน้าของเธอเห่อ ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

“เร็วสิคุณ! ฉันหนาว!”

นรมนอดไม่ได้ที่จะหาข้ออ้างมาหลบ ความกระอักกระอ่วนนี้

บุรีศรไอแค่กๆ นัยน์ตาปรากฏคลื่นความ รู้สึกโหมชัดขึ้นมาในทันที เพียงแต่เขาก็ไม่ได้ มสภาพร่างกายของนรมนในตอนนี้ จึงรีบอุ้ม นรมนไปห้องน้ำในทันที วางเธอไว้บนชักโครก เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณปัสสาวะไปก่อน ผมจะไป เอาผ้าห่มให้คุณ”

บรมนรู้สึกว่าตัวเองอยากจะมุดเข้าไปใน

ชักโครกแล้วจริงๆ

ผู้ชายคนนี้จะไม่พูดเรื่องนี้ไม่ได้หรือ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ