บทที่ 480 ที่แท้เธอรู้อยู่แล้ว

“ฉัน…..”

“ถ้างั้นฉันจะไปหาป้อง

เห็นอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของโพนี่ เธอลุก ขึ้นยืน แต่กลับถูกโพนี่รั้งเอาไว้

“เธออย่าไปเลย

“เธอเองก็เป็นผู้หญิง โพนี่ เธอต้องรู้ ว่าฉันมีความรู้สึกยังไง ที่ได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้ ฉันไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ ฉัน ไม่มีข้อดีอะไร สิ่งเดียวที่ฉันมีคือความเพียร เพราะงั้นเธอไม่บอก ฉันก็ได้ แต่หวังว่าเธอจะไม่ขัดขวางฉันหาคําตอบ

นรมนเอ่ยอย่างใจเย็น แต่กลับทำให้โพนี่พูดอะไรไม่ออก

“ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนจริงๆ เพราะที่นี่มีเพียงป้องคนเดียว เท่านั้นที่รู้ แต่ฉันยืนยันกับเธอได้ว่าประธานบริศร์ไร้อันตรายถึง ชีวิต เธอเชื่อฉันได้ไหม!

มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้น ฉันเชื่อแค่สิ่งที่ตาเห็น นอกเสียจากพวกเธอจะพาฉันไป

ประโยคของนรมนทำให้โพนนิ่งเงียบไป

“สองวันก็รอไม่ได้งั้นเหรอ?

สองชั่วโมงฉันก็รู้สึกว่ามันยากเย็น เธอว่าไงล่ะ?”
นโมนไม่ปิดบังความร้อนรนของตนแม้แต่น้อย

โพนี่จับจ้องเธอนิ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา “ฉันตกลงกับ เธอ ว่าจะพาป้องเข้ามา มีอะไรเธอก็ถามเขาเอาเอง แต่เธอต้อง ตกลงกับฉันก่อน ว่าเธอจะไม่ใช้อารมณ์ เธอต้องรู้ว่าร่างกาย ของเธอเป็นยังไง ห้ามได้รับการกระทบกระเทือน เราปิดบังเธอก็ เพื่อตัวเธอเอง และเพื่อประธานบุรีศร์เองด้วย แต่ก็ถูกของเธอ เขาเป็นสามีของเธอ เธอมีสิทธิ์ที่จะรับรู้ทุกอย่าง แต่เธอต้องเข้ม แข็ง หากร่างกายเธอได้รับผลกระทบต่อเรื่องนี้ ฉันบอกตามตรง ว่าฉันไม่มีความมั่นใจที่จะควบคุมโรคของเธอได้

“ฉันเข้าใจ ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันจะไม่โทษเธอเลย ฉันไม่เสียใจแม้แต่น้อย ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้เรื่องของเขาเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ความมุ่งมั่นของนรมนทำให้โพนี่ลำบากใจ

“เธอนั่งลงก่อน ฉันจะโทรหาป้อง

ท้ายที่สุด เขาก็หลบหลีก หากแต่โพนี่ยังคงหนักแน่น

สุดท้ายพวกเขาก็ไม่สามารถปิดบังเธอได้ ไม่รู้ว่าเธอไปได้ คลิปนมาจากไหนกัน

เมื่อป้องรับสายจากโพนี่เขากำลังยุ่งอยู่กับการวิจัย เมื่อได้ยิน โพนี่ให้เขาไปหาที่โรงพยาบาล เขาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติแต่ อย่างได

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ไปคุยกันที่บ้านไม่ได้เหรอ?”
ป้องผลักประตูห้องออก เขานิ่งไปเมื่อเห็นร่างของนรมน “คุณนายโตเล็ก? ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้?

นรมนจ้องมองป้องที่อยู่ข้างหน้า พลอยนึกถึง คำพูดของเจต เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบนี้จะเป็นคนกักขังบุริศร์

ระหว่างพวกเขาคงมีเรื่องเข้าใจผิดรึเปล่านะ?

เมื่อเห็นนรมนนิ่งเงียบ พร้อมกับจับจ้องมาที่ตนอย่างมีความ นัย เขาฉงนใจอยู่บ้าง จึงหันไปทางโพนี่เพื่อเอาค่าตอบ

โพนี่กระแอมไอ “นรมนรู้หมดแล้ว คุณคุยกับเธอแล้วกัน”

“คุยเรื่องอะไร?”

สีหน้าของป้องหมองลงทันที

นรมนเห็นอะไรบางอย่างจากสายตาของป้อง เมื่อเห็นอาการ ของเขา นรมนยื่นคลิปวิดีโอไปตรงหน้าของเขา “ฉันอยากรู้ว่า เขาอยู่ที่ไหน และฉันต้องได้เจอเขาเดี๋ยวนี้

เธอเอยอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ แต่กลับทำให้ป้องขมวดคิ้ว

แน่น

“นี่มันอะไร? มีความเกี่ยวข้องอะไรกับผม? คุณนายโตเล็ก เกิดอะไรขึ้นกับคุณชาบุริศร์?”

นโมนไม่คาดคิดถึงการยืนกรานอย่างหนักแน่นของป้อง เธอลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ พร้อมเอ่ยอย่างเย็นชา “คุณชายป้อง ฉันเห็นแก่ความสัมพันธ์ของคุณและบุรีศร์ ฉันถามคุณดีๆ ฉันเองก็รู้สึกว่าคุณคงไม่ทำอันตรายต่อเขา ในนี้อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิด ที่ฉันยังไม่รู้ แต่ถ้าหากคุณยังคิดจะปิดบังฉันต่อไป ฉันจะไปสอบ หาคําตอบด้วยตัวเอง ฉันหาคลิปนี้ได้ ฉันก็ต้องมีวิธีหาที่ตั้งของ เขาจนเจอ ฉันไม่ได้มาเพื่อฟังค่หลอกลวงของคุณ ฉันเพียง ต้องการพบสามีของฉันเดี๋ยวนี้!

ป้องคิดว่านรมนเป็นผู้หญิงที่บอบบาง แต่เมื่อได้เห็นเธอใน ตอนนี้ อดที่จะมองเธอด้วยความอึ้งไม่ได้

“คุณนายโตเล็ก คุณกำลังข่มขู่ผมอยู่หรือเปล่า?”

หากคุณคิดว่าใช่ก็ใช่แล้วกัน”

นรมนไร้ทีท่าถดถอยเลยแม้แต่น้อย

ป้องเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อย่างคุณเนี่ยนะ? คุณคิดว่าคุณมีอะไรที่ ข่มขู่ผมได้อย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันข่มขู่คุณไม่ได้ แต่ถ้าหากฉันบอกคุณว่า ฉันเป็นนายหญิง ของอาณาจักรรัตติกาล ฉันจะน่าฐานะนี้ข่มขู่คนที่อยู่เมืองหลวง ได้ไหม? ฉันรู้ว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้บังคับบัญชาสัก คนในกองทหาร แต่ถ้าหากเมืองหลวงออกคำสั่ง ไม่ว่าจะเป็น หน่วยรบพิเศษอะไร ก็ต้องไว้หน้าคนที่เมืองหลวงใช่ไหม? พอดี เลย เหมือนว่าฉันจะรู้จักคุณชายธเนศพล

นโมนพลิกไพ่ใบเด็ดของตน

ป้องสีหน้าไม่สู้ดี

ฐานะของธเนศผลป้องรู้ดี อย่ามาแต่หน่วยรบพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องให้เกียรติธเนศพลทั้งนั้น แถมบรมนยังเป็นนาน หญิงของอาณาจักรรัตติกาลอีกด้วย

ป้องคิดไม่ถึงเลย

“เพื่อความสัมพันธ์หนุ่มสาว เธอจะใช้อาณาจักรรัตติกาลนั้นเห รอ? นรมน เธอไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนายหญิงเลยแม้แต่ น้อย!”

“ฉันเหมาะสมหรือไม่นั่นเป็นเรื่องของฉัน อย่างน้อยที่สุดตอน นี้อาณาจักรรัตติกาลอยู่ในการปกครองของฉัน แต่ถ้าหาก คุณชายป้องยังไม่ยอมพาฉันไปอีก ถ้างั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วย

นรมนมุ่งมั่นและเด็ดขาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ป้อง ขมวดคิ้วแน่น

โพนี่ถอนหายใจออกมา “ถึงตอนนี้แล้ว ไม่ว่ายังไง เราปิดบัง เธอมานานพอสมควรแล้ว ป้อง ฉันรู้ว่าคุณแคร์ความรู้สึกของ สหายคุณ แต่พวกเขาเป็นสามีภรรยาต่อกัน ไม่ว่าตอนนี้บริศร์จะ คิดยังไง ร่างกายของนรมน คุณคิดว่าเธอจะคอยเป็นกังวลมันส่ง ผลดีต่อสุขภาพของเธอไหม? หากบริศร์กลับมาอย่างปลอดภัย เห็นสภาพแบบนี้ของภรรยาตนเอง คุณคิดว่าเขาจะมีความรู้สึก ยังไง?”

“คุณเองก็เห็นด้วยกับเธองั้นเหรอ? ให้เธอไป? เธอต้องรู้ว่า ร่างกายของเธอตอนนี้รับการกระทบไม่ได้แม้แต่น้อย

ป้องรู้สึกว่าโพนี่ใช้ความรู้สึกในการตัดสินใจมากเกินไป
แต่ก่อนโพนี่ไม่เป็นแบบนี้ เธอเป็นอะไรไป?

โพนี่เอ่ยเสียงแผ่ว “ถ้างั้นคุณก็บอกความจริงกับเธอไป ให้ เธอได้เข้าใจ รอคอยอย่างสงบ อย่างน้อยก็ดีกว่าตอนนี้ หากน มนไม่รู้อะไรเลย เราปิดบังเธอก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เธอรู้แล้ว คุณคิด ว่าเธอจะอยู่เฉยได้เหรอ?”

เมื่อเห็นว่าโพนี่ใช้อารมณ์เล็กน้อย ป้องขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หัวใจของนรมนบีบรัดแน่น เสมือนกับว่าถูกมดนับหมื่นแสน กัดกินหัวใจ โหมกระหน่ำ ใส่ร่างเธอต่อเนื่อง

ป้องเงียบไปนาน ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะปริปาก

“ยังจําคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ไหม?”

“จำได้ เรื่องนี้เกี่ยวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดางั้นเหรอ?”

นโมนไวต่อความรู้สึก เมื่อได้ยินตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เธอ เหม่อลอยเล็กน้อย

ป้องส่ายหน้า “ไม่เกี่ยวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ก็มีความ เกี่ยวข้องเล็กๆ น้อยๆ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้ร่างกาย อ่อนแอเพราะป่วย จึงถูกส่งไปที่สถานพักฟื้น

“ฉันรู้ เธอถูกดุลยาวางยา

เธอรู้แล้ว? ธรณีบอกเธองั้นเหรอ?”

“พูดให้ถูกคือ ฉันต่างหากที่เป็นคนบอกธรณี ทำไม?
นรมนรู้สึกว่าเรื่องนี้คงไร้ความเกี่ยวข้องกับบุตร

ป้องนิ่งไป

เธอเป็นคนบอกกับธรณี?

ถ้างั้นก็หมายความว่า เมื่อตอนที่ธรณีมาถามตนเรื่องอาการ ของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา นรมนรู้เรื่องนี้แล้วอย่างนั้นเหรอ?

เขาตระหนกกับสิ่งที่ได้รับรู้ แต่เมื่อนึกถึงสถานะของเธอ เขาก็ เข้าใจทุกสิ่งทันที

“ที่แท้เธอรู้แต่แรกอยู่แล้ว ถ้างั้นฉันจะบอกเธอ เธอรู้เรื่องที่บุรี ศรีปที่คลับCrownไหม?”

“เคยได้ยินมาบ้าง

นรมนมีคำถามในเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่กลับหาคำตอบที่

ชัดเจนไม่ได้ เธอให้พฤกษ์ไปถามข้อมูลกับทางตำรวจ แต่การตายของแก้ม ทางตำรวจไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน

บัดนี้ป้องเอ่อยถึงเรื่องที่คลับCrownขึ้นมา นรมนจึงนิ่งไปโดย

อัตโนมัติ

ป้องเอ่ยเสียงต่ำ “บุริศร์ไปดื่มที่คลับCrown แต่พนักงาน บริการแก้มที่เก็บไวน์ให้กับบริศรเสมอวางยาที่เหมือนที่คุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาให้เขาดื่ม ส่วนร่างกายที่ผิดปกติของบุริศร์ เรา อยากจะสืบหาผู้อยู่เบื้องหลัง แต่แก้มกลับเสียชีวิตไปกะทันหัน การตาย ประหลาดมาก สาเหตุมาจากเสพยาเกินขนาดเช่นเดียวกัน ผมตรวจสอบแล้ว แก้มถูกฆาตกรรม แล้วถูกฉีดยาเสพ เข้าร่างหลังเสียชีวิต

เมื่อได้ยินประโยคของป้อง หัวของนรมนระเบิดตูม

“คุณว่าไงนะ? คุณบอกว่าบริศ เขา…..

“ไซ! นี่เป็นสาเหตุที่เขาออกจากเมืองชลธีไป แม้ว่าเขาจะรู้ว่า พวกเด็กๆ ต้องการการปกป้อง รู้ว่าพวกเธอจะเกิดอันตรายขึ้น แต่เขาไม่มีเวลาแล้ว หากข่าวที่เขาเสพยาแพร่ออกไปในเมือง ชลธี ตระกูล โตเล็ก แม้แต่พวกเธอเองก็จะได้รับอันตรายไปด้วย เพราะงั้นผมถึงได้ให้เขาไปจากที่นี่ไปในที่ลับตาเพื่อเลิกยา เขา ดื่มไวน์ไปไม่มาก แต่ยาเสพติดหลอมละลายเข้ากับไวน์ได้ดี ฤทธิ์ ของมันจึงแรงมาก เพราะงั้นถึงได้ให้เขาเปลี่ยนเลือดทุกวัน คลิป ที่เธอเห็นคืออาการที่ฤทธิ์ยากำเริบและการเปลี่ยนเลือด หาก เป็นข้างนอกไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีใดก็มีอันตรายทั้งนั้น ผมก็ เลยส่งเขาไปปฏิบัติการที่เกาะลับแห่งหนึ่งของกองทับ เพราะ กลัวว่าเธอจะเป็นกังวล เขาก็เลยปิดเครื่อง แล้วก็สั่งผมห้ามบอก เธอเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา ถ้าหากยุติการล้างพิษลง อนาคตของ เขาจบเห่กัน”

ทุกคำพูดของป้องเป็นเสมือนกับมีดคมที่กรีดเฉือน ที่กลางใจ ของนรมนจนเกิดแผลเหวอะ

มิน่าเล่าป้องถึงไม่ยอมบอก มิน่าเล่าปริศร์ถูกกักขังอยู่ที่นั่นแต่ กลับวิดีโอคุยกับตนได้ แถมยังติดต่อคมทิพย์ได้อีก มิน่าเล่าเขา ถึงได้ผอมซูบ แถมยังบอกว่าไม่อยากอาหาร
ที่แท้นต่างหากเป็นความจริงของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น! นรมนรู้สึกเย็นหนาวเหน็บไปทั่วร่าง แขนขาเย็นเยือก เธอสูญสิ้นเรี่ยวแรง ล้มตัวลงนั่งบนโซฟา

“นรมน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?

โพนิคอยสังเกตอาการของเธออยู่ตลอด เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ เธอ หญิงสาวจึงเกิดความกังวลขึ้น

นรมนส่ายหน้า พร้อมจับจ้องป้องนิ่ง “เป็นความต้องการของ เขาใช่ไหม? เขาไม่ใช่คุณบอกกับฉัน เขาสั่งให้คุณปิดบังฉันใช่ ไหม?”

“ใช่!”

คำพูดของป้องทำให้นรมนน้ำตาไหลอาบอย่างหักห้ามไม่อยู่ เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้น แต่ภรรยาอย่างเธอเพิ่งจะรับรู้เมื่อสัก ครู่นี้!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ