บทที่ 610 แม่พอใจกับผลลัพธ์แบบนี้ไหม

“แด๊ดดี้ แดดี้จะตายไหมครับ?

เสียงของกิจจายังคงดังอยู่ต่อเนื่อง แต่รามิลไม่อาจตอบ ค่าถามเขาได้อีกแล้ว

ภายในห้องผ่าตัดที่เงียบสงัดเงียบลงฉับพลัน เงียบจนทำให้ คนหายใจไม่ออก

นรมนต้องเดินเข้าไปอย่างอดไม่ได้ ดึงกิจจาออกมาจากอ้อม แขนของรามิล

หางตาของรามิลยังคงมีน้ำตา แต่หยุดหายใจไปแล้ว กิจจากลับยังคงมองที่เขาเหมือนเดิม และถามว่า “แต๊ดดี้ แด๊ด

ดจะตายไหมครับ?

“กิจจา อย่าเป็นแบบนี้!

นรมนรู้สึกเศร้าโศกและเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง เธอกอดกิจจาไว้ ในอ้อมแขนแน่น แต่ยังคงได้ยินกิจจาถามว่า “แด๊ดดี้จะตายไหม ครับ?

“แด๊ดดี้จะคอยมองดูกิจจาจากบนฟ้า”

“แด๊ดดี้จะต้องไม่ตาย

ในที่สุดน้ำตาของกิจจากไหลลงมา เสียงที่ไร้เรี่ยวแรงทำให้ หัวใจของคนแหลกละเอียด
นรมนต้องการอุ้มเขาออกไป แต่กิจจาดึงมือของรามิลไว้แน่น พูดอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย

“แด๊ดดี้ แค้ดดี้เคยสัญญากับผม แต๊ดดี้จะพาผมไปเที่ยว แดด เคยสัญญากับผม แด๊ดดี้จะเล่านิทานให้ผมฟัง แด๊ดดี้เคย สัญญากับผมหลายเรื่อง แต่แคดดี้ยังไม่ได้ทําเลย แต๊ดดี้ อย่า หลับไปสิครับ ตื่นขึ้นมาได้ไหม? ”

เขาดินอยู่ในอ้อมกอดของนรมน เขย่าแขนของรามิล อ้อนวอน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ผมจะไม่ทําเรื่องวุ่นวายอีกแล้ว ผมจะเชื่อฟัง ผมจะเชื่อฟัง จริงๆ แดดให้ผมทำอะไร ผมก็จะไม่เถียงอีก ผมจะเชื่อฟังแต๊ดดี้ ทุกอย่างดีไหมครับ? แอ๊ดดี้ตื่นขึ้นมาสิครับ! ตื่นขึ้นมาได้ แล้ว! ”

นรมนเห็นกิจจาเป็นแบบนี้ เรื่องที่กังวลที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว เธอ ดึงมือของกิจจาและพูดว่า “กิจจา หนูอย่าเป็นแบบนี้สิ หนูเป็น แบบนี้แดดดี้จะไม่สบายใจนะ

“ผมต้องการแด๊ดดี้! หม่า หม่ามีให้แดดดี้สนใจผมหน่อยได้

ไหมครับ? –

ดวงตาของกิจจาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เขาเสียใจมาก ทุกข์ใจ มาก นรมนเห็นแล้วรู้สึก โศกเศร้าจนแทบจะขาดใจ

“กิจจา หม่ามี้จะพาหนูกลับบ้าน

“ผมไม่กลับ ผมจะอยู่กับแด๊ดดี้! ผมต้องการแด๊ดดี้”
“กิจจา หนูยังมีฉันอยู่ ยังมีคุณลุง มีกานต์ มีคุณย่า มึกมล หนู ยังมีญาติอีกมากมาย พวกเราทุกคนรักกิจจา! ”

“แต่ทุกคนไม่ใช่แดดดี้ของผม

ประโยคนี้ของกิจจาทำให้นรมนชะงักงัน

เธอเข้าใจมาตลอดว่าตนเองดีกับกิจจามาก แต่กลับคิดไม่ ถึงว่า ในใจของกิจจา คนที่สำคัญที่สุดก็ยังเป็นญาติของตนเอง พ่อของตนเอง

วันที่กิจจาได้รู้ว่าพ่อที่แท้จริงของตนเองคือใคร สมดุลทาง ความรู้สึกของเขาถูกชดเชย วันนี้คนที่ถูกเขามองว่าเป็นญาติ เพียงคนเดียวไม่อยู่แล้ว การแสดงออกของกิจจาทำให้นรมนเป็น กังวลจริงๆ

“กิจจา ตราบใดที่หนูต้องการ ฉันกับคุณลุงสามารถเป็นหมา และแด๊ดดี้ให้หนูได้”

กิจจาไม่ได้ตอบอะไร เขาจึงอยู่ในวงแขนของรามิล แม้แต่ถอด รองเท้าขึ้นไปบนเตียงผ่าตัดด้วยซ้ำ เอนกายอยู่ในวงแขนของรา มิล

เขากอดแขนของรามิล และถามเสียงเบาว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ กอดผมได้ไหมครับ? กิจจาอยากให้แดดดี้กอดผม ให้เหมือนกับ ที่กอดผมเมื่อได้ไหมครับ?

นรมนมองเห็นฉากนี้น้ำตาไหลออกมาทันที

เธอทนไม่ไหวจนต้องวิ่งออกมา
บุรีตรฟื้นขึ้นมาแล้ว มองเห็นนรมนน้ำตาไหลอาบแก้ม จึงอด ถามไม่ได้ “เป็นอะไรไป? ”

รามิลจากไปแล้ว”

นรมนตอบอย่างสะอึกสะอื้น จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขน ของบุริศร์และกล่าวว่า “ฉันกลัวว่ากิจจาก็จะหายไปเหมือนกัน

“ไม่มีทาง! ”

บริศ ตบหลังเธอเพื่อปลอบโยน ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วง

กิจจายังอยู่ข้างในเหรอ? “

“อืม! คุณเข้าไปดูสิ

นรมนปล่อยปุรี ออก

ฉากนี้ทําให้คนหัวใจสลายจริงๆ เธอรับไม่ไหว

ในขณะที่บุริศ เปิดประตูต้องผ่าตัด ทั้งตัวเหมือนกับถูกตั้งอยู่

บน น

รามิลหยุดหายใจไปแล้ว แต่กิจจากลับดึงแขนของรามิลมา โอบรอบตนเอง และพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้กอดกิจจา ได้ไหมครับ? กิจจาจะไม่ชนอีกแล้วครับ

บุรีศร์น้ำตาซึมทันที

เขาก้าวขึ้นไปถึงกิจจาออกจากอ้อมแขนของรามิลอย่างบีบ บังคับและอุ้มออกมาอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยผมนะ! ผมต้องการแคดดี้! ผมต้องการแด๊ดดี้ กิจจาพยายามดิ้นอย่างบ้าคลั่ง

บุรี กลับมเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างบังคับ และกล่าวว่า * กิจจา แกสงบสติลงหน่อย แต๊ดของแกจากไปแล้ว

“คุณลุงพูดเหลวไหล! ผมต้องการแดด ผมต้องการแดด

! ผมต้องการให้แดดกอด ! ผมไม่ต้องการสูง

เขาตะเบ็งเสียงร้องไห้โฮ เสียงร้องไห้นั้นทำให้คนฟังน้ำตา

ไหล

น้ำตาของบุรีศรีไหลออกมา แต่กลับพูดกับคนข้างนอกว่า “หามคนออกไปให้ฉัน

“ไม่เอา ! ไม่เอา! อย่าเอาแด็ดดี้ของผมไปไหน! ”

กิจจาพยายามดิ้น จนแม้แต่กัดข้อมือของบุริศร์อย่างไม่คิด ชีวิต เขาออกแรงอย่างหนักหน่วง ราวกับว่าใช้แรงทั้งหมดที่มีใน ร่างกาย

บริศร์แสบข้อมือ รู้สึกได้ว่าผิวหนังได้รับความเสียหาย แต่เขา กลับกอดกิจจาไว้แน่น และให้คนเข็นรามิลออกไป

เมื่อยมราชเห็นฉากนี้ จึงกล่าวอย่างสงสาร “เด็กที่น่าสงสาร ให้ฉันอุ้มเขาเถอะ”

“หลีกไป!

ในขณะนี้กลิ่นอายทั่วร่างกายของบุริศร์คือความเยือกเย็นแม้แต่บรรยากาศรอบตัวก็เหมือนกับลดลงถึงจุดเยือกแข็ง

นรมนรู้ว่า เป็นเพราะการตายของรามิล และเป็นเพราะความ หมดอาลัยตายอยากของกิจจาจึงทำให้บริศร์โมโห

เธออยากรับกิจจามา แต่บุริศร์กลับไม่อนุญาตให้ใครมายุ่ง เขาอุ้มกิจจาที่ร้องโวยวายไม่หยุดเดินผ่านบรมนไป คาดไม่

ถึงว่าจะไม่สังเกตเห็นการมีอยู่ของเธอ

กิจจาร้องไห้โวยวาย จนในที่สุดก็หมดพลังและสลบไป บริศ กอดเขาไว้แน่น กอดไว้แน่นมาก

เขามองร่างไร้วิญญาณของรามิล และเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม “ถ้า นายยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะกระทืบนายสักที คิดไม่ถึงว่าจะไม่สามารถ ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แก่เขา ไม่สามารถให้ความรักของคนเป็น พ่อแก่เขาได้ ทําไมต้องกลับมา? ทําไมต้องเอาใบหน้าของครินท์ กลับมาด้วย? รามิล ใช่ไหม? ฉันไม่รู้สึกซาบซึ้งใจต่อนาย ถึงแม้ นายจะทำเพื่อตนท์ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกซาบซึ้งกับนาย กิจจาคือ ลูกชายคนเดียวของครินท์ นายกลับทำร้ายคนที่ใกล้ชิดเขาที่สุด ไม่ว่านายจะทําเพื่อครินท์มากมายแค่ไหน แม้จะใช้หนึ่งชีวิตนี้ฉัน ก็ไม่ยกโทษให้นาย ไม่มีวัน

บริศร์อุ้มกิจจาขึ้นรถ มาถึงตอนนี้ ยมราชก็ไม่ขวางเอาไว้ถึง แม้จะรู้ว่ากิจจากลับไปครั้งนี้คงจะไม่ได้กลับมา เธอก็ไม่ขัดขวาง

นรมนกลับไปพร้อมกัน เมื่อเดินผ่านขุนอิน เธอก็พูดอย่างโหด เหี้ยม “ทางที่ดีพวกคุณควรจะมีความสามารถในการรับมือความโกรธของตระกูล โตเล็กๆ

หัวคิ้วของขุนอินขมวดแน่น นามนกลับไม่สนใจเขาอีก ตรงขึ้น

รถทันที

เมื่อยมราชออกมา ขุนอินก็รีบตรงเข้าไปหา มิลีน นี่คือคุณธรรศ เขาสำคัญกับผมมาก คุณดูว่าคุณจะ

สามารถ……

“ไม่สามารถ! ”

ยมราชมิลินปฏิเสธขุนอินโดยตรง

“มิลิน เขาสําคัญกับผมมากนะ!

“ไม่ว่าใครก็สำคัญมากกว่าฉันและลูก หลายปีก่อนหน้านี้ ฉัน บอกคุณ ให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันกับลูก คุณพูดว่าคนคนนั้นสำคัญ มาก วันนี้ไม่ง่ายที่ฉันจะมีผู้ติดตามสักคน คิดว่าจะสามารถสนอง ความปรารถนาของฉันที่จะเป็นแม่คน คุณก็ทำมันพังอีกครั้ง คุณ ฆ่าพ่อของผู้ติดตามฉัน คุณกลับให้ฉันมาช่วยคุณช่วยชีวิตคน ตอนนี้ประโยคนี้คนคนนี้สำคัญกับคุณมาก ขุนอิน ไม่ว่าใครก็ สำคัญกว่าฉันและลูกใช่ไหม?

คำพูดของมิลินทำให้ขุนอินพูดไม่ออกทันที

“นี่มันเป็นอุบัติเหตุ จริงๆ นะ”

“ฉันเชื่อถ้าคนอื่นพูดว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ฉันไม่เชื่อที่คุณพูด ไม่ ว่าจะเป็นอย่างไร ฉันจะไม่ช่วยชีวิตคนนี้ เขาเพียงแค่เสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้ไม่มีอันตรายถึงชีวิต ถ้าคุณยังเสียเวลาอยู่ กลัวว่าเขาจะตายจริงๆ อาศัยโอกาสตอนนี้ รับพาเขาไปซะเถอะ ไม่งั้นจะสายเกินไปที่จะเสียใจ

นี่คือคำแนะนำสุดท้ายที่มีลินสามารถให้แก่เขาได้ในฐานะ ภรรยา

ขุนอินยังคิดจะพูดอะไร แต่จู่ๆ ก็หยุดไปชั่วคราว

“เมื่อสักครู่คุณชายรองของตระกูลโตเล็กที่ส่งมา…….

“ตายแล้ว! ”

มิลินพูดจบก็หันตัวเดินจากไป ขุนอินอึ้งไปทั้งตัวคาที่

“ตายแล้ว? ”

ถึงแม้เขาจะคิดแห่งการช่วยชีวิตของรามิล แต่ก็ไม่เคยคิดจะ

ให้เขาตาย

สำหรับพวกเขาแล้ว รามิลคือตรินท์ และตรินท์ก็คือคนที่บุริศร์ ห่วงใยที่สุด วันนี้เขากลับตายด้วยน้ำมือของลูกน้องของเขา ขุน อินไม่กล้าคิดสิ่งที่จะตามมาหลังจากนี้

เขาตัวสั่นขึ้นมาทันที พูดกับคนด้านข้างว่า “เร็ว เตรียมสปีด โบทก็ได้ หรือจะเป็นเฮลิคอปเตอร์ก็ได้ รีบพาคุณธรรคไปส่งที่ เมืองใหญ่เพื่อทำการช่วยชีวิต! และเพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่ คาดฝัน ฉันจะไปด้วย ส่วนพวกนายอยู่ที่นี่
ขุนอินพูดจบ ก็ไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง รีบพาธรรคหลบ

หนีไป

หลังจากเขาออกไปได้ไม่นาน บุริศร์ก็ออกคำสั่งกับพฤกษ์

โดยตรง

“ไม่ต้องสนใจว่าจะต้องเสียสักเท่าไหร่ เอาเมืองใต้ดินมาให้ น ร่วมมือกับตำรวจ!

“ครับ!

หลังจากพฤกษ์รับคำสั่งได้ไม่นาน เมืองใต้ดินที่เป็นที่นิยม มายาวนานก็ถูกทำลายพังพินาศจนหมดสิ้น โบราณวัตถุจำนวน มากถูกสืบค้น ตำรวจเข้ามามีส่วนร่วมด้วย

เมื่อขุนอินได้รับข่าวนี้ เหงื่อก็ผุดออกมาจากหน้าผาก

โชคดีที่มิลินเดือนเขา เขาจึงออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นเดาว่าคง ถูกจับไปแล้ว

ธรรศกลับหลับตาลงไม่พูดอะไร ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

อยู่

หลังจากบริศร์กับนรมนกลับมาถึงเมืองชลธี บุริศร์ก็ตรงกลับ มาที่บ้านทันที

คุณนายตระกูลโตเล็กมองเห็นบุริศร์กลับมา เดิมทีคิดจะหัน หลังและเดินจากไป กลับมองเห็นกิจจา ในอ้อมแขนของเขา จึง อดไม่ได้ที่จะหยุดชั่วคราว
“กิจจาเป็นอะไรไปเหรอ?”

“เป็นอะไรไป? แม่พูดมาได้ยังไง? รามิลตายแล้ว นี่ก็เป็น แผนของแม่หรือเปล่า? แม่รู้ทุกอย่างนี้ใช่ไหม? ไม่อย่างนั้น แม่ คงไม่ช่วยรามิลจัดการผม แม่กับรามิลต่างรู้ดีว่าคนที่ตายไป เมื่อห้าปีก่อนแล้ว แต่กลับปิดบังผมมาตลอด ตอนที่ครินท์กลับ มา แม่รู้ว่าเขาคือตัวปลอม เขาก็รู้ว่าตัวเองคือตัวปลอม แต่พวก แม่เคยคิดบ้างไหมว่า กิจจาจะคิดว่านี่คือตัวปลอมหรือเปล่า? เขามองเห็นแด๊ดดี้ของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา พวกแม่เคย คิดบ้างไหมว่าเด็กอายุสี่ขวบจะทนรับไหวหรือเปล่า? เพื่อคนที่ ตายไปแล้วคนหนึ่ง มาทรมานลูกที่เขารักที่สุด แม่ครับ ชีวิตของ แม่ใช้มาอย่างเสียเปล่า

บริศ พูดออกมาแรงมาก แรงเสียจนคุณนายตระกูลโตเล็ก แทบยืนไม่อยู่

“แม่ก็แค่ต้องการล้างแค้นให้ตนท์ ! คนคนนั้นมันซ่อนตัวอยู่ ลึกเกินไป พวกเราให้ความสัมพันธ์ทั้งหมดที่มีก็หาไม่เจอ แม่กับ รามิลจึงทําได้เพียงคิดแผนการที่โง่เขลานี้ออกมา

“ตอนนี้แม่พอใจกับผลลัพธ์แบบนี้ไหมครับ?

บริศ จ้องมองคุณนายตระกูลโตเล็ก

แต่คุณนายตระกูลโตเล็กกลับยืนไม่ไหวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอนั่งลงบนโซฟา ส่ายหน้าและตอบว่า “แม่ก็ไม่ได้คิด แม่ไม่ อยากให้รามิลตายจริงๆ นะ แม่เห็นเขาเป็นลูกชายด้วยซ้ำ
“กิจจาปลอดภัยก็พอแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับกิจจา ผมจะดูว่า แม้จะเสียใจไปตลอดชีวิตหรือเปล่า! ” บริศ พูดจบ ก็อุ้มกิจจาไปข้างบนทันที ไม่หันไปมองคุณนาย

ตระกูลโตเล็กอีก บรมนตามหลังบุริศร์เข้ามา เมื่อเจอกับคุณนายตระกูลโตเล็ก

ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเธออย่างไรดี

“เธอก็โทษฉันใช่ไหม ? นรมน? ”

คุณนายตระกูลโตเล็กมองนรมนอย่างน่าสงสาร

นโมนไม่หันไปมอง

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากชั้นบน ดึงดูดความสนใจ

จากทุกคนทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ