บทที่ 172 หนูคือเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดที่พ่อเคยเจอ

ถึงแม้จะเป็นการเจอหน้ากันครั้งแรก แต่กมลกลับมีความ รู้สึกคุ้นเคยกับบุริศร์อยู่บ้าง นี่อาจจะเป็นสายใยของพ่อลูก โดยกำเนิด

“พ่อบุญธรรมคะ?

กมลหันไปมองรเมศเพื่อขอความช่วยเหลือ

ในตอนนี้เพียงแค่รเมศตอบมาคำเดียวว่าเขาไม่ใช่ กมลก็

จะเชื่อ

แต่รเมศมองไม่เห็นแววตาผิดหวังของกมล และยิ่งเข้าใจ ว่าเธอโหยหาพ่อที่แท้จริงมานานหลายปี

ก็เหมือนกับกานต์

ถึงแม้เขาทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก และมัก จะเรียกว่าพ่อบุญธรรม แต่หลังจากที่เขากลับไปเมืองชลธี ก็โทรกลับมาหาพ่อบุญธรรมคนนี้น้อยมากจริงๆ

คงจะมีความสุขยิ่งกว่าเดิมเมื่ออยู่ข้างกายบุริศร์

รเมศรู้สึกแย่มากๆ

เด็กที่ตนเองเฝ้ามองการเติบโต จากเขาไปทีละคน หรือ ว่าสายเลือดมีความสำคัญมากจริงๆ?

“พ่อบุญธรรมคะ สิ่งที่คุณลุงพูดคือความจริงหรือเปล่า เขาคือแด็ดดี้ของหนูจริงๆหรือคะ? ”

เสียงอันนุ่มนวลของกมลดังขึ้นมาอีกครั้ง
บุริศร์มองไปทางรเมศ

เขาก็เป็นผู้ชาย จึงเข้าใจดีว่าตอนนี้รเมศมีความรู้สึกและ ความสับสนอย่างไรไปโดยปริยาย

เขาไม่เร่งรัด และไม่พูดอะไร แต่อุ้มกมลขึ้นมา จึงพบว่า กมลตัวเบาจริงๆ ตัวเบาแทบจะไม่มีน้ำหนัก

“หม่ามีของหนูบอกกับพ่อว่าหนูคือเจ้าหญิงที่สวยที่สุด บนโลกใบนี้ ตอนแรกพ่อยังไม่เชื่อ ตอนนี้ได้มาเจอหน้าหนู พ่อเชื่อแล้วจริงๆ”

“เป็นความจริงหรือคะ? ”

กมลดีใจที่สุด นั่งบนตักของบุริศร์ด้วยความเขินอายเล็ก น้อย ไม่กล้าขยับเขยื้อนสักนิดเดียว

อ้อมกอดของเขาอบอุ่นจังเลย ไม่เหมือนกับพ่อบุญธรรม มีสายใยความผูกพันที่อธิบายไม่ถูก

มองเห็นท่าทางที่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรของกมล สีหน้า งงงันของเธอ บุริศร์คิดถึงนรมนขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้น แท้จริงแล้วเธอไปอยู่ไหน? ทำไมเธอถึงได้ทิ้งลูกสาวที่น่ารักกับกานต์ได้ลงคอ รวม

ถึงตัวเขาด้วย และจากไปอย่างไร้ร่องรอย? บุริศร์ลูบศีรษะของกมล กลัวว่าจะลงน้ำหนักเกินไป เมื่อ

สัมผัสเธอ มันเบาจนกมลไม่สามารถรู้สึกได้

ตลอดชีวิตของเขาที่ผ่านมานี่คือครั้งแรกที่รู้สึกทำอะไร

ไม่ถูก
กมลต่างกับกานต์

กานต์คือไอ้เด็กแสบ ร่างกายแข็งแรง ไม่ว่าเขาจะตี อย่างไรก็ไม่เป็นไร แต่ลูกสาวของเขาช่างบอบบาง บอบบางเสียจนเขาไม่กล้าพูดเสียงดังเรื่อยเปื่อย กลัวจะ ทำให้เธอตกใจ

“แน่นอนว่ามันคือความจริง กมลคือเด็กผู้หญิงที่สวย ที่สุดที่พ่อเคยพบมา”

“ใช่ๆ น้องกมล น้องคือเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดที่พี่เคยพบ มา”

กิจจาก็ไม่ยอมน้อยหน้า

กมลหัวเราะคิกคัก

เสียงหัวเราะของเธอช่างสดใส เหมือนกับไข่มุกหยก ตกลงบนจาน สีเขียวสดใสเบิกบานใจ

รเมศมองเห็นพวกเขาสามพ่อลูกมีความสุข ก็รู้สึกเจ็บ ปวดอีกครั้ง เขารู้สึกว่าตนเองถูกทำร้ายถ้ายังอยู่ตรงนี้อีก ต่อไป

“กมล เขาคือแด็ดดี้ของหนูจริงๆ กานต์ไม่สบาย หม่าม ต้องอยู่ที่นั่นดูแลกานต์ ในช่วงนี้แด๊ดดี้ของหนูจะมาอยู่ด้วย ต้องการอะไรก็ให้รีบบอกเขา”

รเมศตอบเบาๆ

เมื่อกมลรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือแด๊ดดี้ของตนเองจริงๆ ก็ รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง
“หนูไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ หนูแค่หวังว่าแด๊ดดี้จะพาหนู ไปเที่ยวสวนสนุกสักรอบ”

“ไม่ได้!

รเมศปฏิเสธทันที

“กมล ร่างกายของหนูไม่สามารถทำกิจกรรมหนักๆได้

หนูควรรู้เอาไว้”

ความเข้มงวดของรเมศทำให้กมลผิดหวังเล็กน้อย

“พ่อบุญธรรมคะ หนูขอโทษค่ะ”

เธอกล่าวเสียงเบา

บุริศร์รู้สึกเหมือนหัวใจของตนเองถูกคนบีบจนแหลก ละเอียด เขากล่าวอย่างอ่อนโยนว่า: “ไม่เป็นไรนะ รอกมล หายดี แด๊ดดี้จะพาลูกกับพี่กิจจาไปเที่ยวด้วยกันดีไหม

ครับ?

“แล้วก็พี่ชายด้วย!

“ใช่ แล้วก็พี่ชายด้วย! ”

บุริศร์มองกมลตรงหน้า นึกถึงกานต์ไอ้เด็กแสบคนนั้นขึ้น มาโดยปริยาย

เขาเลือดออกเยอะมาก ตอนนี้เบาะแสสักนิดเดียวก็ไม่มี เขาไปไหนนะ?

รเมศเห็นกมลไม่สนใจตนเองอย่างสิ้นเชิง จึงหันหลังเดิน ออกไปจากห้องผู้ป่วยด้วยความโมโห แต่เพราะกมลรู้สึก ดีใจมากเกินไป จึงไม่ทันสังเกตเห็นความโกรธและความหดหูของรเมศ

เธอเอื้อมมือเล็กๆออกไปจับนิ้วของบุริศร์เบาๆ เเอ่ยถาม ว่า: “แด็ดดี้ อาการป่วยของหนูรักษาได้ด้วยหรือคะ? ”

“ได้สิ! แด็ดดี้พูดว่าได้ก็ต้องได้”

บุริศร์รู้สึกแสบจมูกเล็กน้อย

“แต่คุณหมอบอกว่าอาการป่วยของหนูเป็นมาตั้งแต่อยู่ ในท้องแม่ หลายปีที่ผ่านมาหนูถูกช่วยชีวิตมาตลอด หม่าม กับพี่ชายกังวลมาก พ่อบุญธรรมก็หาคนมารักษาอาการ ป่วยของหนู แต่ก็ไม่ได้ผลที่ดี”

กมลรู้สึกว่าบุริศร์อ่อนโยนมาก เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออก

ไปโดยไม่ตั้งใจ

บุริศร์กอดร่างบอบบางของเธอและกล่าวว่า: “นั่นเพราะ แด๊ดดี้ยังไม่มา! ตอนนี้แด๊ดดี้มาแล้ว กมลจะต้องหาย แน่นอน”

“งั้นหลายปีที่ผ่านมาทำไมแด๊ดดี้ถึงไม่มาหาหนูกับหม่าม และพี่ชาย? ”

ดวงตาคู่โตของกมลเปล่งประกายระยิบระยับ มองบุริศร์ อย่างไร้เดียงสา

บุริศร์ตอบด้วยความขมขื่น: “แด๊ดดี้ไม่รู้ว่าพวกลูกยังมี ชีวิตอยู่ ถ้าแด็ดดี้รู้ คงจะมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้แด๊ดดี้รู้แล้ว หลังจากนี้แด๊ดดี้จะรักและทะนุถนอมเจ้าหญิงของแด๊ดดี้ ให้ดี ชดเชยสิ่งเหล่านั้นที่ติดค้างต่อหนู”
ดวงตาของเขาแดงขึ้นมาทันที

เขาสามารถชดเชยให้กับกมลได้ แต่นรมนล่ะ? กานต์

ล่ะ?

ตอนนี้ภรรยาของเขาอยู่ที่ไหน?

“แด๊ดดี้ อย่าร้องไห้ค่ะ! กมลไม่โทษแด๊ดดี้ ถึงแม้หม่าม ไม่พูด แต่หนูรู้ แคดดี้ชอบหนูกับพี่ชายใช่ไหมคะ? ป้า พยาบาลบอกว่า บนโลกใบนี้ ลูกคือทูตสวรรค์ของแด๊ดดี้ กับหมาน หนูกับพี่ชายรู้ว่าอะไรควรไม่ควรแบบนี้ น่ารัก แบบนี้ แด็ดดี้จะต้องชอบพวกเราแน่ๆ!

“ใช่ แด็ดดี้ชอบพวกหนูมาก ชอบมากๆ!

บุริศร์กอดกมลแน่น ตรงหางตามีน้ำตาไหลออกมาอย่าง ห้ามไม่ได้

กิจจายืนเงียบๆอยู่ด้านข้าง สีหน้าเรียบเฉย

เขาเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่ไม่เข้าใจความเจ็บปวดของ กมล แต่เขาคิดถึงกานต์

ถ้าตอนนี้เฮียอยู่ด้วยคงจะดีกว่านี้

ถ้ามีเฮียอยู่ด้วย น้องกมลจะไม่ร้องไห้แน่นอน

แต่ว่าตอนนี้เฮียอยู่ไหนนะ?

กิจจารู้สึกแสบจมูก แต่กลับไม่ร้องไห้ออกมาอีก

เขารู้ว่าร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์

ถ้าเฮียบังเอิญพบกับอันตราย เขาจะไม่เอาแต่ร้องไห้เฮียไม่มีทางหายไปไหน

ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เขาคือพี่ชายของกมล เขาจะต้อง เข้มแข็งให้มาก จากนั้นปกป้องกมลรอเฮียกลับมา

กมลสามารถสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าของบุริศร์ เธอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายของตนเองทำให้บุริศร์เสียใจหรือ เปล่า ในเมื่อนรมนก็เคยกอดเธอแบบนี้และแอบน้ำตาไหล ออกมา

เธอเอื้อมแขนเล็กๆออกไป ตบหลังของบุริศร์เบาๆและ กล่าวว่า: “แด๊ดดี้อย่าร้องไห้นะคะ กมลเข้มแข็งมาก สามารถรอการปลูกถ่ายอวัยวะที่มีความเข้ากันได้แน่นอน คุณหมอบอกว่าเพียงแค่หนูมีอวัยวะที่เข้ากัน หนูก็จะดีขึ้น ถึงตอนนั้นหนูจะไปเรียนเต้น หนูอยากเต้นร่ำท่าที่สวยที่สุด ในโลกให้แด็ดดี้กับหม่ามีดูดีไหมคะ? ”

“ดี ! กมลจะต้องหายดี! จะต้องหายดีแน่นอน!

บุริศร์ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งร้องไห้เงียบๆต่อหน้าลูกสาว เขายังเป็นแบบนี้ หลายปีที่ผ่านมานรมนต้องทนทุกข์ ทรมานอย่างไร?

ความมีชีวิตชีวาของกมลไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอประ คับประคองได้นานเกินไป

บุริศร์กับเธอพูดคุยกันได้ไม่นาน นางพยาบาลก็เข้ามา บอกว่าถึงเวลาพักผ่อนของกมลแล้ว

แต่กมลไม่อาจตัดใจจากบุริศร์ได้ เธอจับมือของเขาไว้ แน่นและกล่าวว่า: “แด๊ดดี้ หนูหลับสักพัก อย่าไปไหนได้ไหมคะ? ห้องนี้ใหญ่มากๆ ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมาก็มีแค่หนู คนเดียว หม่าม้ายุ่งมาก พี่ชายก็ต้องเรียนหนังสือ มีแค่หนู คนเดียวนอนในห้องนี้ เด็กดื้ออยู่เป็นเพื่อนหนูได้ใช่ไหม คะ? ”

เจอกับสายตาที่มีความหวังของกมล บุริศร์ไม่อาจพูด

ปฏิเสธได้

“แด๊ดดี้จะต้องไปตรวจร่างกาย แต่แด๊ดดี้สัญญากับหนู

ว่า ถ้าหนูตื่นมา แด๊ดดี้จะอยู่ตรงนี้แน่นอน”

“จริงหรือคะ? ”

กมลยื่นนิ้วก้อยไปทางบุริศร์

“พวกเราเกี่ยวก้อยกันดีไหมคะ? ”

“ดี! พวกเราเกี่ยวก้อยกัน!

บุริศร์ยื่นนิ้วก้อยของตนเอง เกี่ยวเข้าด้วยกันกับกมล

“เกี่ยวก้อยสัญญา ร้อยปีก็ไม่เปลี่ยนไม่ได้ ใครเปลี่ยนไป คนนั้นเป็นไอ้ลูกหมา!

เมื่อนิ้วโป้งของทั้งสองคนชนกัน กมลก็ยิ้มกว้าง บุริศร์รู้สึกว่านี่คือรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ที่สุดบนโลก

“ยังมีพี่อีกคน! น้องกมล พี่จะอยู่เป็นเพื่อนน้องตลอด รอ น้องตื่นขึ้นมา พี่จะสอนหมากรุก!

กิจจากล่าวด้วยรอยยิ้ม กมลมีความสุขอย่างยิ่ง
“ห้ามโกงนะ!

“ไม่มีทาง! ”

เธอไม่อยากนอนจริงๆ

หลายปีที่ผ่านมามีเพียงตัวคนเดียว เล่นคนเดียว ถึงแม้ กานต์จะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก แต่ก็ถูกพ่อบุญธรรมพา ออกไปบอกว่าจะต้องไปเรียน เธอหวังจริงๆว่าจะมีคน สามารถเล่นเป็นเพื่อนเธอได้

กมลจับมือของกิจจาแน่น หลับตาลงทันทีหลังจากนั้น

ไม่นานเธอก็หลับไป

มองดูกมลนอนหลับ นึกไม่ถึงว่าบุริศร์จะรู้สึกกลัวเล็ก

น้อย

ลมหายใจของเธอแผ่วเบามากเกินไป มันแผ่วเบาจนเขา ไม่รู้สึกถึงลมหายใจของเธอ

เขารีบยื่นมือไปอังใต้จมูกของกมลทันที หลังจากสัมผัส ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

นางพยาบาลมองเห็นท่าทางของเขา จึงเอ่ยขึ้นเสียงเบา ว่า: “ร่างกายของคุณกมลมีอาการไม่ดีมากมาตลอด ยิ่ง แย่ลงเรื่อยๆ ลมหายใจจึงแผ่วเบาไปโดยปริยาย พวกเรา ได้ติดตั้งเครื่องช่วยหายใจไว้ในห้องนี้ เพื่อป้องกันสิ่งที่ไม่ คาดฝัน วางใจเถอะค่ะ พวกเรามีนางพยาบาลพิเศษคอย ดูแลอยู่ข้างๆ ไม่มีทางเกิดเรื่อง”

บุริศร์เพิ่งจะเห็นว่าในห้องมีพยาบาลพิเศษที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตอนไหน เห็นได้ชัดว่ามาดูแลกมล

“รบกวนพวกคุณด้วยครับ”

บุริศร์ลังเลที่จะจากไป ไม่กล้าจากไป แต่กลับต้องจาก

ส่วนกิจจาอยู่ในนั้นต่อ

ไป

เมื่อบุริศร์ออกมา มองเห็นรเมศกำลังสูบบุหรี่อยู่ตรงมุม

ทางเดินพอดี

ควันบุหรี่ลอยขึ้น ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าของเขาได้ ชัดเจน แต่บุริศร์รู้ดีว่า ตอนนี้เขากำลังรู้สึกอึดอัดมาก

“ขอบคุณ”

“ฉันไม่ได้ต้องการคำขอบคุณจากนาย”

รเมศกล่าวเสียงอู้อี้อย่างโมโห

บุริศร์ก็ไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้พูดอะไรก็ดูเสแสร้ง

“ฉันจะไปทำการตรวจสอบความเข้ากันได้ของอวัยวะ ถ้าหากเข้ากันได้ ฉันคิดว่าจะรีบจัดการผ่าตัดให้กมลใน เร็วๆนี้เลย”

“ดี”

รเมศดับบุหรี่ พาบุริศร์ไปหาคุณหมอ

หลังจากชุดผลการตรวจออกมา พบว่าร่างกายของบุริศร์ มีคุณสมบัติที่ดีมาก สามารถทำการผ่าตัดได้ ส่วนที่เหลือ คือรอผลการจับคู่อวัยวะ
หลังจากเขาออกมาก็ตรงกลับไปที่ห้องของกมล

ในขณะนี้กมลยังไม่ตื่นขึ้นมา กิจจาจ้องมองเธอไม่กระ พริบตา กลัวว่าหากเธอตื่นขึ้นมากระทันหันจะไม่พบตนเอง

บุริศร์รู้ว่า หลังจากการหายไปอย่างไร้ร่องรอยของกานต์ ทำให้กิจจาเปลี่ยนไปมาก ถึงแม้ไอ้เด็กแสบคนนี้จะไม่พูด อะไร แต่บุริศร์มองเห็นในแววตา ก็รู้ว่าเจ็บไปถึงก้นบึ้งของ หัวใจ

การหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของนรมนกับกานต์ ทิ้ง ภาพจำที่ไม่อาจลบเลือนไว้ในใจของทุกคนไม่มากก็น้อย

พวกเขาเหมือนกับพายุเฮอริเคน หลังจากพัดผ่านไปทุก คนสามารถมองเห็นร่องรอยของพวกเขาได้ แต่กลับคว้า เงาของพวกเขาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ